Σάββατο 11 Απριλίου 2015

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ



(…)Σήμερον εορτάζομε την λαμπράν νίκην μας. Σήμερον ο Κύριος ημών έστησε το τρόπαιον κατά του θανάτου, κατέλυσε την τυραννία του διαβόλου και μας εχάρισε την οδόν της σωτηρίας δια της αναστάσεως. Όλοι χαίρομεν, σκιρτώμεν, αγαλλόμεθα.
(…)Σήμερον ο Χριστός ηλευθέρωσε την ανθρωπίνην φύσιν από την τυραννία του διαβόλου και την επανέφερεν εις την προηγουμένην της ευγένειαν.
(…)Σήμερον η σύναξις των αγγέλων και ο χορός όλων των ουρανίων δυνάμεων αγάλλονται δια την σωτηρίαν των ανθρώπων. Σκέψου, λοιπόν, αγαπητέ, το μέγεθος της χαράς, αφού και αι ουράνιαι δυνάμεις συνεορτάζουν με ημάς και χαίρουν επίσης δια τα ιδικά μας αγαθά.
(…)Όταν δεις όχι μόνον τους αγγέλους και την σύναξιν όλων των ουρανίων δυνάμεων, αλλά και αυτόν τον Κύριον των αγγέλων να συνεορτάζει μαζί μας, τι σου απομένει δια να ευφρανθείς; Λοιπόν, ας μη είναι κανείς κατηφής σήμερον… (Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Το «Χριστός Ανέστη», αδελφοί μου, δονεί την ατμόσφαιρα απ' άκρου εις άκρον και πάλιν, αφού στην ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει μεγαλύτερη εορτή από αυτήν της Αναστάσεως τού Κυρίου μας. Η Ανάσταση αποτελεί το επιστέγασμα όλων των εορτών, γιατί με αυτήν νικήθηκε ο «έσχατος εχθρός» τού ανθρώπου, ο θάνατος. Με την Ανάστασή Του ο Κύριος έδειξε ότι προοπτική τού ανθρώπου είναι η ζωή« ότι ο θάνατος είναι μέρος αυτής, αφού φάνηκε «η ζωή εν τάφω». « Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν είπε ο Ίδιος. Ώστε «θάνατος ουκέτι κυριεύει«» «τής ζωής γαρ ηξιώθημεν εν Χριστώ Ιησού». «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, τής αιωνίου, απαρχήν». Ό,τι πιο φυσικό λοιπόν να πανηγυρίζουμε και νά διατρανώνουμε τη χαρά μας μπροστά στο μοναδικό αυτό και εκπληκτικό γεγονός, το οποίο ανέτρεψε στην κυριολεξία όλα τα δεδομένα και όλες τις σταθερές τής ιστορικής πραγματικότητας!  
Τι σημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση τής χαράς; Μήπως βεγγαλικά και βαρελότα και αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε κάθε χρόνο ένα σωρό θύματα και τα οποία προκαλούν τελικά την αγανάκτηση; Μήπως ακόμα σημαίνει, ξενύχτι και τραγούδια στη διαπασών και επιστροφή στο σπίτι ανατείλαντος του ηλίου, με ολοήμερο ύπνο όλη την Κυριακή του Πάσχα;   Μήπως τέλος το πανηγύρι τής Ανάστασης εκφράζεται κυρίως με το ψήσιμο τού οβελία, και των λοιπών εδεσμάτων, με τα οποία θα γεμίσει μέχρις εσχάτης πλήρωσης το στομάχι του ο πιστός, για νά βρει ανακούφιση έπειτα στην κατάποση χωνευτικών ή και μερικές φορές στην καταφυγή στα νοσοκομεία; Ασφαλώς και όχι! Τέτοιες αντιδράσεις για το πανηγύρι τής Ανάστασης πόρρω απέχουν από το κατά Χριστόν εκκλησιαστικό ήθος και το μόνο πού φανερώνουν είναι ότι ο πιστός είναι τελικώς άπιστος και ίσως και άθεος. Πράγματι! Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα τού ορθοδόξου χριστιανικού λαού συμμετέχει στην Ανάσταση με το νά παραμένει μόνο στην τελετή τής δωδεκάτης νυχτερινής, για ν' ακούσει το «Χριστός Ανέστη», αν βέβαια το ακούσει, νά διαδηλώνει την υποτιθέμενη χαρά του με  θορυβώδη βαρελότα και παντιότροπο θόρυβο,  και νά κάνει έπειτα μεταβολή για νά επιπέσει στη μαγειρίτσα και τα λοιπά τού πασχαλινού τραπεζιού, τι άλλο δείχνει παρά την απουσία τού Χριστού και τής δύναμης τής Αναστάσεώς Του από τη ζωή των «Χριστιανών»! Το λέει μάλιστα και ο ψαλμικός στίχος τής αναστάσιμης ώρας: « Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν!» Και ω, τού θαύματος! Πραγματοποιείται επακριβώς το λεχθέν: Διασκορπίζονται οι εχθροί τού Χριστού (κρατώντας μάλιστα και αναμμένες αναστάσιμες λαμπάδες!) και φεύγουν από μπροστά Του όσοι Τον μισούν! Τέτοια άμεση εκπλήρωση αγιογραφικού λόγου πουθενά αλλού δεν απαντάται. Και δυστυχώς, η τραγική αυτή κατάσταση δεν επισημαίνεται μόνο στις πόλεις. Θα 'λεγε κανείς ότι κυρίως απαντάται στις επαρχίες και τα χωριά. Εκεί κατ εξοχήν βρίσκεται κανείς σε πολεμική ατμόσφαιρα. Εκεί πλήθος «ευγενικών» πιστών ετοιμάζεται νά πανηγυρίσει το Πάσχα με βόμβες και με ρουκέτες. Εκεί ο σκοπός τής Ανάστασης εξαντλείται στο ποίος θα καταφέρει  περισσότερο τον πανικό και την καταστροφή.
Πού είναι εκείνοι άραγε πού ισχυρίζονται ότι η ελληνική ύπαιθρος κρατάει την παράδοση τής ορθοδοξίας; Ποία σχέση μπορεί νά έχει το Πάσχα των Ελλήνων με τα εκφυλιστικά φαινόμενα, πού διαπιστώνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Τι άλλο είναι οι αναφορές περί των ιδανικών συνθηκών εορτασμού τού Πάσχα στην επαρχία -τουλάχιστον σε πολλά μέρη τής επαρχίας - παρά ρομαντικές εκφράσεις εξιδανικευμένης παρελθοντικής εποχής; Δυστυχώς, αγριέψαμε ως άνθρωποι. Και την αγριότητα τής καρδιάς μας την αποκαλύπτουμε ακόμη και στα εκκλησιαστικά γεγονότα. Ακόμη και στις εορτές τής Εκκλησίας μας! Τι σημαίνει λοιπόν πανηγύρι αναστάσιμο και χαρά πασχαλινή; Σημαίνει πώς  γνήσια και αληθινά ο Χριστιανός, έχει επίγνωση τής παρουσίας τού Χριστού στη ζωή του και παράλληλα διαδηλώνει τη χαρά του; Μας το τονίζει σήμερα ο Θωμάς.
Αδελφοί μου!
Ο Θωμάς, σήμερα, κατανοεί το λάθος του, λάθος που εμείς συνεχίζουμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας και μόλις ο Κύριος τον βοηθά ομολογεί ακλόνητα: «Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Με την ομολογία του αυτή ο Θωμάς δεν ξεπερνά απλά την αδυναμία της δυσπιστίας. Οδηγεί τον εαυτό του, σε μια κίνηση ευγνωμοσύνης και αφοσίωσης μπροστά στο θέαμα των νωπών πληγών που άφησαν τα καρφιά της σταύρωσης. Οδηγεί τον πιστό ση συναίσθηση ότι το σωτήριο πάθος του Χριστού δεν έγινε κάποτε, απλά και αόριστα ή γενικά. Το πάθος του Κυρίου ναι μεν πρόσφερε τη δυνατότητα της σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων, αλλά η αξία του βρίσκεται στο να αντιληφθεί ο καθένας μας ότι ο Ιησούς «έπαθεν υπέρ υμών» (Α' Πέτρ. β' 21).
Αν δεν αποδεχθούμε ο καθένας ξεχωριστά τον Ιησού σαν Σωτήρα τότε, σωτηρία δική μας, δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι για τούτο που σήμερα ο Θωμάς, πέρα από τη δυσπιστία του, μας άφησε και μια μοναδική ομολογία: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Με την ομολογία του αυτή δεν αποκήρυσσε απλά το λάθος του, αλλά αποκάλυπτε το ουσιαστικό περιεχόμενο της πίστης γύρω από το πρόσωπο του Ιησού. Δεν είπε «Εσύ είσαι ο Κύριος και Θεός μας», αλλά «εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Εσύ είσαι αυτός που έπαθε και Αναστήθηκε για μένα. Άρα είναι σωτήρας δικός μου!
Είναι στ' αλήθεια εποικοδομητικό να φέρνουμε στη σκέψη μας την απιστία του Θωμά για να μπορούμε σε ανάλογες στιγμές να ξεπερνούμε την άρνηση. Αλάθητος είναι μόνο ο Θεός. Άρα αν κάποτε μέσα μας διακρίνουμε το σαράκι της απιστίας ας μην απογοητευτούμε. Ας φέρουμε στη σκέψη το Θωμά που δεν επέμεινε στην άρνηση. Ας υπακούσουμε στη σημερινή προτροπή του Κυρίου που μακαρίζει τις γενιές που θα πιστέψουν σ' Αυτόν χωρίς να χρειάζεται να δουν και τότε η δυσπιστία θα σβήσει και της Ανάστασης το φως θα φωτίσει τις ψυχές μας. Τότε θα νικήσουμε τους όποιους φόβους μπροστά στο φάσμα του θανάτου που πλανάται καθημερινά μπροστά μας. Τότε θα ανθίσει η ελπίδα και θα ωριμάσει ο καρπός της πίστης για ένα καινούριο κόσμο και μια ατέλειωτη ζωή κοντά στο Θεό.
Σε εποχές δύσκολες, όπως η δική μας, χρειάζεται πρώτα απ' όλα να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ο κίνδυνος της δυσπιστίας αλλά και η ελπίδα της πρόληψης μιας ενδεχόμενης τραγωδίας τόσο σε ατομικό όσο και σε επίπεδο κοινωνικό. Σε εποχές που η αμφισβήτηση μεγαλώνει και η νεώτερη γενιά επαναστατεί με φανερά τα σημάδια της αγωνίας στα πρόσωπά τους, διερωτηθήκαμε γιατί υπάρχει το φαινόμενο αυτό; Διερωτηθήκαμε γιατί τα ιδανικά της πίστης και της Πατρίδας έχουν εξασθενήσει; Διερωτηθήκαμε γιατί έχει χαθεί ο πόθος της αρετής και το στοιχείο του σεβασμού στη νεώτερη γενιά; Πριν τους καταλογίσουμε ευθύνες ας στραφούμε με ειλικρίνεια στον εαυτό μας. Τότε ακριβώς θα διαπιστώσουμε τη δική μας ευθύνη. Γιατί την ώρα που χρειαζόταν η δική μας πίστη εμείς σπείραμε την αμφιβολία. Την ώρα που έπρεπε να δείξουμε αρετή και τόλμη προβάλαμε δειλία. Την ώρα που έπρεπε στην πράξη να δείξουμε σεβασμό είτε σε μεγαλύτερους είτε σε μικρότερους εμείς κυνικά τους εμπνεύσαμε την περιφρόνηση. Γιατί τώρα χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα;
Αδελφοί μου, ας συντάξουμε τις δυνάμεις μας. Ας ξεκαθαρίσουμε με σαφήνεια τις αρχές και τα ιδανικά μας. Ας οριστικοποιήσουμε το περιεχόμενο της πίστης μας. Όσο κτυπά η αμφιβολία και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν χωρίς αντίσταση, τότε θα πλανάται παντού ο φόβος του θανάτου. Η ανάσταση χρειάζεται ξεκάθαρη και προ παντός θερμή πίστη. Μια πίστη που θα συνδέει τον καθένα με τον προσωπικό Κύριο και Θεό του, όπως έγινε σήμερα και με το Θωμά. Μέσα από την προσωπική αυτή σύνδεση θα ανακαλύψει ότι ο Ιησούς είναι «η ανάστασις και η ζωή».