ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Ο ΤΥΦΛΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΧΩ)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ

 Ἱεροκύρηκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιη΄, 35-43)

Κάνει ἴσως ἐντύπωση στὸν ἄνθρωπο, ὅταν ἀκούει τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστὸς στὸν τυφλὸ τῆς πόλεως Ἱεριχοῦς. «Τί θέλεις νὰ σοῦ κάνω;». Μὰ ὁ τυφλὸς τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Χριστό παρὰ τὸ φῶς του; Πρὸς τί λοιπὸν ἐτοῦτο τὸ ἐρώτημα, τὸ ὁποῖο τελικὰ φαντάζει ὡς ἀφελές;

Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ ἐρώτημά Του αὐτὸ ἐπιθυμεῖ νὰ κάνει σαφὲς στὸ πλῆθος πὼς ὁ τυφλὸς δὲν εἶναι ἕνας συνηθισμένος ἐπαίτης, μὰ πρόκειται «περὶ ἀνθρώπου ἔχοντος πίστη». Αὐτὴ ἄλλωστε ἡ πίστη τὸν ὁδηγοῦσε μὲ ἀσφάλεια πρὸς τὸν μόνο ποὺ μποροῦσε νὰ τοῦ δώσει τὸ φῶς του.

Καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι γνωστὰ στὸ Χριστὸ καὶ γίνονται γνωστὰ σήμερα στὸ πλῆθος. Ὁ τυφλὸς «ἐβόησε», λέγει τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ σημαίνει· ἐφώναξε μὲ ὅση δύναμη εἶχε. «Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Δαυῒδ ἐλέησόν με». Ἐκφράζοντας τὴ βαθειά του πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τὴ βεβαιότητά του πὼς Αὐτὸς θὰ τὸν ἐλεήσει.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σὲ ἐμᾶς· ὁ Χριστὸς γνωρίζει ὅλες μας τὶς ἀνάγκες καὶ ὅλες μας τὶς ἐλλείψεις. Ζητεῖ ὅμως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ τὶς ποῦμε, νὰ τὶς κάνουμε αἰτήματα. Ἔτσι, ὅταν ἐμεῖς ἐκθέτουμε τὶς ἀνάγκες μας, τότε διδάσκουμε τοὺς ἑαυτούς μας νὰ ἐκτιμοῦν τὴν ἀξία τοῦ ἐλέους τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τοῦτο ἔχει μεγάλη σημασία καὶ βαρύτητα, γιατὶ ἀλλιῶς εἴμαστε ἀνάξιοι τοῦ ἐλέους καὶ τῆς βοηθείας Του.

Ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου εἶχε ἀσφαλῶς ἀκούσει νὰ μιλοῦν γιὰ τὶς θεραπεῖες τοῦ Χριστοῦ· γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ φίλου Του Λαζάρου, ποὺ εἶχε συντελεσθεῖ πρὸ ὀλίγου χρόνου. Καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ πληροφορίες εἶχαν ἐκτιμηθεῖ δεόντως ἀπ᾿ αὐτόν. Εἶχε λοιπὸν ὑπολογίσει στὸ ἔλεος τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ Τὸν ἀναζητοῦσε συνεχῶς. Ὅσο δὲ οἱ ἄλλοι τοῦ ἔλεγαν νὰ σωπάσει, ἐκεῖνος περισσότερο Τὸν ἀναζητοῦσε· «Ἰησοῦ, ἀπόγονε τοῦ Δαυῒδ ἐλέησόν με».

Σ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος παρατηρεῖ πὼς «μὲ τὸ νὰ λέγει ὁ τυφλὸς ἐλέησόν με, ἀποκαλύπτει ὅτι εἶχε κάποια ἐντύπωση σχηματίσει ἐντός του περὶ τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ὅτι ἦταν ἕνας ἁπλὸς καὶ κοινὸς ἄνθρωπος».

Ὀφείλουμε δὲ νὰ τονίσουμε, παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν ἐμμονὴ τοῦ τυφλοῦ, πὼς καὶ ἡ δική μας παράκληση καὶ τὰ διάφορα αἰτήματά μας πρέπει νὰ εἶναι συνεχῆ. Νὰ ἐπιμένουμε ζητοῦντες καὶ στὸ τέλος θὰ εἰσακουστοῦμε, ὅπως ὁ τυφλὸς, ποὺ τελικὰ δικαιώθηκε καὶ ἔλαβε ὡς ἀμοιβὴ τὴ θεραπεία του.

Τιμήθηκε λοιπὸν δεόντως ὁ τυφλός. Ὁ Χριστὸς τὸν κάλεσε νὰ Τὸν πλησιάσει σωματικά. Αὐτὸν ποὺ μὲ τὴν πίστη του εἶχε ἀγγίξει. Τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου σημειώνει ὅτι «ὁ Χριστὸς διατάσσει νὰ τὸν φέρουν πλησίον Του». Καὶ ἔτσι ὁ τυφλὸς αἰσθάνθηκε τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐλεήθηκε.

Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ κατάσταση ἔγινε καὶ ἡ θεραπεία συνετελέσθη, χάρη στὴν πίστη τοῦ τυφλοῦ, ποὺ τελικὰ βραβεύεται. «Ἡ πίστη σου σὲ ἔσωσε», τοῦ λέγει ὁ Χριστός. Ἀκολούθως ἔχουμε τὴ δοξολογία ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν τυφλό ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν λαό. «Καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ, ὅταν εἶδε τὸ θαῦμα, ἐδοξολόγησε καὶ ὕμνησε τὸ Θεό», σημειώνει τὸ ἱερὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἔτσι στὴ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε καὶ ἐτοῦτο τὸ σημαντικὸ, ποὺ γίνεται γιὰ πρώτη φορά· ὅτι ὁ Χριστός, ἐνῶ σὲ ὅλα τὰ θαύματά Του παραγγέλει «μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός», νὰ μὴν τὸ ποῦν σὲ κανένα, ἐδῶ στὸ σημερινὸ τυφλό, ἐπιτρέπει νὰ ἐκδηλώσει δημοσίως τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς Αὐτόν. Καὶ ἀφήνει τὸ πλῆθος νὰ ἐκφράσει μὲ ζωηρότητα τὸ θαυμασμὸ καὶ τὴν χαρά του. Ὅλ᾿ αὐτὰ γίνονται, ἐπειδὴ ἤδη ὁ καιρὸς τῶν ἐπιφυλάξεων ἔχει παρέλθει καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο χρόνο ὁ Χριστὸς θὰ φθάσει στὸ πάθος Του.

Μὰ τελικὰ ὅλοι ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ὀφείλουμε νὰ δοξολογοῦμε τὸ Θεό ὄχι γιὰ τὰ ἐλέη Του πρὸς ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ἐλέη ποὺ παρέχει πρὸς τοὺς ἄλλους.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ τυφλὸς ζήτησε τὸ φῶς του, γιὰ νὰ δεῖ ὄχι μόνο τὸν κόσμο γύρω του, ἀλλὰ γιὰ ν᾿ ἀντικρύσει τὸν Χριστό. Αὐτὸν ποὺ μέσα του γνώριζε καὶ πίστευε καὶ περίμενε νὰ Τὸν συναντήσει. Καὶ ἀξιώθηκε νὰ Τὸν πλησιάσει, νὰ θεραπευτεῖ καὶ νὰ δεῖ μὲ τὰ δικά του πιὰ μάτια τὸ πρόσωπό Του.

Συνεπῶς σήμερα ἐμεῖς ποὺ βλέπουμε καὶ δὲν ἔχουμε τέτοιο πρόβλημα ὅπως ὁ τυφλός, ἔχουμε πόθο νὰ ἰδοῦμε τὸν Χριστό; Ὄχι φυσικὰ μὲ τὰ σωματικὰ μάτια μόνο· αὐτὸ δὲν φθάνει. Μὰ μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὰ ποὺ γνωρίζουν νὰ βλέπουν καλύτερα καὶ νὰ μᾶς ἀνοίγουν καινούργιους δρόμους μὲ νέες προοπτικές. Αὐτοὺς τοὺς δρόμους κι αὐτὲς τὶς προοπτικές, ποὺ μᾶς χαρίζουν τὴν ἐσωτερικὴ γαλήνη καὶ ἠρεμία, γιατὶ φωτίζονται ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ φωτός, τὸν Χριστό.

Αγιότητα, η φυσική ζωή του Χριστιανού!

ΚΥΡΙΑΚΗ   25- 11-2018

ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ

ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

http://inpp.com.gr

Αγιότητα, η φυσική ζωή του Χριστιανού! 

                                                               

Η κάθε ημέρα στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο αποτελεί μνήμη και κάποιου ή κάποιων συγκεκριμένων αγίων: είτε μαρτύρων, το συνηθέστερο, είτε πιστών ανθρώπων, που αναλώθηκαν στην τήρηση των εντολών του Χριστού και συνεπώς υπήρξαν μάρτυρες με άλλον τρόπο: κατά την προαίρεση, όπως διδάσκει η Εκκλησία μας. Επειδή υπάρχει λίγη ή πολλή διαστρέβλωση ως προς το φαινόμενο της αγιότητας- για πολλούς, ακόμη και Χριστιανούς, θεωρείται η αγιότητα ως φαινόμενο εξωπραγματικό- για αυτό και οι λίγες παρακάτω γραμμές έχουν σκοπό να ρίξουν λίγο φως πάνω στην ταυτότητα του αγίου και στο γιατί επομένως τιμώνται ιδιαιτέρως από την Εκκλησία μας με την ευκαιρία της μνήμης της Αγίας ενδόξου, μεγαλομάρτυρος και πανσόφου, Αικατερίνης.

Καταγόταν, λοιπόν η Αγία Αικατερίνη, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και από οικογένεια αριστοκρατική. Σε ηλικία μόλις 18 χρονών τα χαρίσματα της ακτινοβολούσαν σ’ όλη τους την πληρότητα και την έκαναν ξακουστή όχι μόνο στην Αλεξάνδρεια αλλά και σε ευρύτερο κύκλο. Στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα, στον καιρό των αυτοκρατόρων Μαξιμιανού και Μαξεντίου κλήθηκε να αρνηθεί την πίστη της.

Την εποχή των διωγμών η αγία παρουσιάστηκε στον έπαρχο, τον ήλεγξε για την σκληρότητά του και ομολόγησε «την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων». «Ο Έπαρχος κατεπλάγη από την ωραιότητα της κόρης και την ευγένεια της μορφής της πληροφορηθείς δε ότι ήταν πολυμαθής και φιλόσοφος, νόμισε ότι μπορούσε να την αποσπάσει από την χριστιανική θρησκεία, καλώντας την σε συζήτηση με τους περιφημότερους των εν Αλεξανδρεία εθνικών φιλοσόφων και ρητόρων. Η Αικατερίνη δέχθηκε, στις δε δημοσίες συζητήσεις τόση πειθώ εξάσκησε, ενισχυόμενη και από τη χάρη του Πνεύματος, ώστε πολλοί εκ των εναντιοφρονούντων ωμολόγησαν του Χριστού τη θεότητα και ανεκήρυξαν την αλήθεια αυτής ενώπιον του επάρχου»

Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, συγκροτήθηκε ειδικό πολυμελές συμβούλιο από εθνικούς φιλοσόφους για να καταρρίψουν τα επιχειρήματα της Αικατερίνης. Όμως, με τα σοφά της επιχειρήματα και την ομολογία της έκανε τα μέλη του συμβουλίου που την ανέκριναν να ασπαστούν τη χριστιανική πίστη και να καούν μάλιστα ζωντανοί. Η Αγία πλήρωσε τη στερεότητα της πίστης και το γενναίο της φρόνημα με τον αποκεφαλισμό της. Από το λαιμό της ανέβλυσε γάλα αντί αίμα και το σώμα της, κατά τους βιογράφους της, μεταφέρθηκε από Αγγέλους στο όρος Σινά.

Ας μιλήσουμε λοιπόν σήμερα για την αγιότητα!

Και πρώτα απ’  όλα: η αγιότητα δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν αποτελεί άνθος που φύεται αυτοδύναμα στη γη αυτή που βρεθήκαμε. Μπορεί να αναφέρεται στον άνθρωπο, αλλά η πηγή της βρίσκεται στον Θεό, γιατί Αυτός είναι ο μόνος και κατ’  ουσίαν άγιος. «άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού» (Ησ. 6, 3) ακούει ο προφήτης Ησαΐας, ήδη στο όραμα της κλήσεώς του, από τα Σεραφείμ. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α' Πέτρ. 1, 16) θα πει ο λόγος του Θεού. Ο Τριαδικός λοιπόν Θεός μας, άρα και ο Ι. Χριστός ο ενσαρκωθείς Θεός, είναι η πηγή της αγιότητας, ο κατ’  αλήθειαν και πράγματι άγιος.

Την αγιότητα του Θεού καλούμαστε κι εμείς οι άνθρωποι να ενεστερνιστούμε και ν' ακολουθήσουμε. Ό,τι είναι ο Θεός καλούμαστε με τη χάρη Του ν' αποκτήσουμε και να γίνουμε. Γιατί αυτό; Διότι δημιουργηθήκαμε με την προοπτική αυτή, αφού μάς έπλασε ο Θεός «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν» Εκείνου.

Ο εικονισμός του Θεού σ’ εμάς αποτελεί τη θεολογική βάση για τη φυσιολογική προοπτική του ανθρώπου που είναι ο αγιασμός του. Για να επαναλάβουμε το αγιογραφικό λόγιο: «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί». Κι ο απόστολος θα σημειώσει αλλού: «Τούτο γάρ εστί θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών!» (Α' Θεσ. 4, 3). Έτσι όλοι οι άνθρωποι δυνάμει, αλλά οι Χριστιανοί κατΆ ενέργειαν, είναι κλημένοι στην αγιότητα. Είτε επιλέγει κανείς τον έγγαμο βίο είτε τον άγαμο η προοπτική είναι ακριβώς η ίδια: ο αγιασμός μας. Απλώς ο μοναχός βοηθείται πιθανόν περισσότερο στον αγιασμό του, επειδή και οι συνθήκες της ζωής του τον σπρώχνουν όλες προς την κατεύθυνση αυτή. Γι' αυτό και στην πρώτη Εκκλησία άγιος χαρακτηριζόταν ο κάθε Χριστιανός.

Η προοπτική του αγιασμού του ανθρώπου ως του πιο φυσιολογικού γεγονότος γι' αυτόν αποκαλύπτει αμέσως την τραγικότητα πολλών θεωρουμένων Χριστιανών, που είτε με έκπληξη στην καλύτερη περίπτωση, είτε με ειρωνεία, θα εκφράσουν την αμφισβήτησή τους: «Μα άγιος θα γίνω;». Ο αγιασμός θεωρείται ως μη ανθρώπινη κατάσταση, διότι προφανώς και αγνοούν την πίστη που παρέλαβαν από την Εκκλησία ως μέλη της, και περισσότερο δεν αγωνίζονταν καθόλου να τη βιώσουν. Δυστυχώς βρίσκονται στην κατάσταση που έχει περιγράψει ο γέροντας Παΐσιος: του άδειου σακιού. Βαπτίστηκαν μεν και έγιναν Χριστιανοί, μα μη ενεργοποιώντας στη ζωή τους τη χάρη του βαπτίσματος είναι σαν άδεια σακιά. Πρόκειται για το φαινόμενο στην ουσία της πρακτικής αθεΐας, που είναι και η χειρότερη μορφή της αθεΐας.

Το να γίνουμε άγιοι είναι ο κανονικός και αληθινός προορισμός μας. Ταυτίζεται με τον προορισμό που απαρχής ο Θεός έθεσε στον άνθρωπο: την ομοίωση με Αυτόν. Μάς έδωσε τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες (κατ' εικόνα) και μάς κάλεσε μαζί Του να τραβήξουμε το δρόμο της θέωσής μας (καθ' ομοίωση). Μπορεί να χάθηκε ο προορισμός αυτός λόγω της αμαρτίας των προπατόρων μας, όπως και σκοτείνιασε η εικόνα του Θεού μέσα μας, αλλά με τον ερχομό του Χριστού τα πράγματα αυτά αποκαταστάθηκαν: το κατ' εικόνα καθαρίστηκε, το καθ' ομοίωσιν ανοίχθηκε και πάλι.

Έτσι εν Χριστώ η ζωή της αγιότητας ξανάγινε η φυσιολογία της ανθρώπινης ζωής, γεγονός που σημαίνει ότι την αγιότητα την βιώνει κανείς μόνον πια ως μέλος της Εκκλησίας που είναι το ζωντανό σώμα του Χριστού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστιανός δεν κατανοεί ποτέ τον εαυτό του ως άτομο: κάτι απομονωμένο και ξεκομμένο. Είναι Χριστιανός στο βαθμό που νοιώθει ενωμένος με τον Ιησού Χριστό και τους συνανθρώπους του, και περαιτέρω:

Με όλο τον κόσμο και όλη τη δημιουργία. Κατά συνέπεια η δυνατότητα της αγιότητας ως ζωής εν Χριστώ προϋποθέτει την ένταξη του ανθρώπου στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, δια του αγίου βαπτίσματος και του αγίου χρίσματος, και τη συνεχή παραμονή στο σώμα αυτό δια της μετοχής στη Θεία Ευχαριστία, το σώμα και αίμα του Ιησού Χριστού. Με απλά λόγια άγιος στον κόσμο τούτο γίνεται εκείνος ο άνθρωπος που ενώθηκε με το Χριστό και αφήνει τον εαυτό του έτσι, ώστε να γίνεται δίοδος και φανέρωση Εκείνου μέσα στον κόσμο. Ο Χριστός μέσω ημών: να ο άγιος! Όπως το διατύπωσε και ο απόστολος Παύλος: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»! (Γαλ. 2, 20).

Παρ' όλα αυτά! Η διαδικασία του αγιασμού του ανθρώπου απαιτεί, εκτός από τη συσσωμάτωσή του στην Εκκλησία με τα άγια μυστήρια, και τη διαρκή κατάθεση της ελεύθερης βούλησής του. Δεν κερδίζεται η αγιότητα μόνο με τις μυστηριακές τελετές, σαν να 'χε η αγιότητα μαγικό χαρακτήρα. Απαιτεί, όπως είπαμε, καθημερινό αγώνα και άσκηση. Όπως το λέγει και η εντολή: «Να γινόμαστε άγιοι».

Έτσι είναι αυτονόητη η διαβάθμιση της αγιότητας. Ανάλογα με το πόσο κινείται κανείς προς το σκοπό αυτό, ανάλογα με το πόσο θέτει τον εαυτό του επί τα ίχνη του Ιησού. Τόσο και γίνεται εν τω Θεώ, τόσο και γίνεται άγιος, δηλ. χριστοποιείται. Έτσι «υπάρχει Άγιος, με Α κεφαλαίο, και υπάρχει άγιος, με α μικρό». Η αγαθή γη, λέει ο ίδιος ο Χριστός, καρποφορεί αλλού 30, αλλού 60, αλλού 100.

Και κατά τον απόστολο «Αστήρ αστέρος διαφέρει» (Α' Κορ. 15, 41). Επ' αυτού είναι γνωστή η ιστορία του Γεροντικού και τον καλό εκείνο ασκητή των χρόνων του αγίου Αντωνίου, που παρακάλεσε τον Κύριο να του δώσει τη χάρη να δει όλους τους αγίους της εποχής του. Και ο Κύριος ικανοποίησε το αίτημά του: είδε όλους τους αγίους, εκτός από τον Μ. Αντώνιο. Και στην απορία του γιατί συνέβη αυτό, άκουσε φωνή να του λέει: Ο Αντώνιος είναι πολύ κοντά στο Θεό.

Εκείνο πάντως που έχει ιδιαίτερη σημασία, ανεξάρτητα από το βαθμό της αγιότητας, είναι ότι η αγιότητα θεωρείται δεδομένη για το Χριστιανισμό. «Χωρίς τον αγιασμό του κανείς δεν πρόκειται να δει τον Κύριο» (πρβλ. Εβρ. 12, 14). Και εννοούμε να Τον δει ως λυτρωτή και σωτήρα, γιατί όλοι θα Τον δουν, αλλά όχι όλοι δυστυχώς λυτρωτικά.

 

" Πήραμε τη ζωή μας». «λάθος" ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ

Με ένα ποίημα θα ξεκινήσουμε σήμερα αδελφοί μου, προσπαθώντας να μπούμε στο νόημα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Ένα πασίγνωστο ποίημα του διάσημου ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη. Έχει τον τίτλο ΑΡΝΗΣΗ και μας λέει σε μια του στροφή: :

«Με τί καρδιά και τί πνοή, / τί πόθους και τί πάθος,

πήραμε τη ζωή μας». / «λάθος» / «κι αλλάξαμε ζωή».

Τι μας λέει λοιπόν εδώ;

Μας λέει πως ξεκινήσαμε τι ζωή μας με όλη μας τι καρδιά, με όλο μας το είναι. Με πόθους, με πάθος, με όρεξη. Με όλες τις κατάλληλες και ευνοϊκές συνθήκες για προκοπή και επιτυχία. Ξεκινήσαμε για να πάμε μπροστά και να πετύχουμε!

Λοιπόν;

Λάθος. Λάθος οι προβλέψεις μας, λάθος οι κινήσεις μας, λάθος και τα αποτελέσματα.

Πήραμε τι ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή. Καταλήξαμε σε αποτελέσματα αντίθετα από τα αναμενόμενα. Ζητούσαμε τη δυνατόν καλύτερη και ευτυχέστερη ζωή και δρέψαμε αποκαΐδια.

Και έρχεται η σημερινή εξ’  ίσου διάσημη μα και επικαιρότατη Ευαγγελική περικοπή, η του «Άφρονος πλουσίου να τα καταδείξει όλα αυτά και διά του αψευδεστάτου στόματος του Ιησού.

Ήτανε, μας λέει,  ένα πλούσιος πού έτρωγε και. Ένας πλούσιος που δε νοιαζόταν για κανέναν και για τίποτε πέρα από τον εαυτό του. Μα τη πάτησε αυτός ο άνθρωπος. Ήρθε η ώρα για να αφήσει πίσω και πλούτη και παλάτια. Πως την πάτησε; Απ’ τα παλάτια βρέθηκε σε τόπο που ούτε καν σκέφτηκε πως υπάρχει..

«Ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα· Και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων τι ποιήσω, ότι ουκ έχω πού συνάξω τους καρπούς μου;»

Πρόκειται για κάποιον, που περνάει ώρες έντονης αγωνίας.

Θα λέγαμε, με τα σημερινά δεδομένα, αν δε γνωρίζαμε την όλη υπόθεση, πως είναι κάποιος άστεγος, κάποιος άνεργος, κάποιος πολύτεκνος, κάποιος υπερήλικας, άρρωστος, εγκαταλελειμμένος….

Όμως τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα μάλιστα: Είναι πλούσιος τσιφλικάς.

«Πόθεν έσχε» τα πλούτη και τα τσιφλίκια του;

Με αδικίες, κλοπές, ληστείες, τοκογλυφίες. Ο Κύριος γνωρίζει…

Και βρήκε επιτέλους λύση ο άνθρωπος στο πρόβλημα του.

«Τούτο ποιήσω· καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω, και συνάξω εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, Και ερώ τη ψυχή μου· ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου».

Βασανίστηκε, έστυψε το μυαλό του, νύχτες ολόκληρες έμεινε άγρυπνος. Και τώρα, μετά από τόσους υπολογισμούς, αναστεναγμός ανακούφισης. «Αυτό θα κάνω, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω πολύ πιο μεγάλες. Θα συγκεντρώσω εκεί μέσα όλα τα αγαθά μου, και θα ζω ξένοιαστα και χαρούμενα. Θα έχω να τρώω και να πίνω. Δε θα με νοιάζει πλέον, ούτε και θα στεναχωριέμαι για τίποτα».

Το λάθος, για το οποί μιλήσαμε προηγουμένως.

Έδωσε καρδιά ο άνθρωπος αυτός, έδωσε, πνοή, πόθους, πάθος, στους λογαριασμούς του.. Μα έκανε λάθος λογαριασμούς. Λογάριαζε τα πλούτη του, τα έβρισκε αρκετά, πολύ αρκετά, και έμενε με τη σιγουριά μιας μακάριας ζωής. Μιας ζωής χωρίς πόνο και δάκρυα, χωρίς απολύτως καμιά ενόχληση. Αλλά και χωρίς να νοιάζονται για κανέναν και για τίποτε.

Αλλά έρχεται κάποιος αστάθμητος παράγοντας.

Η φωνή της αλήθειας. Της μόνης αλήθειας.

Έρχεται για να καταδείξει το λάθος και να τον προσγειώσει στη θλιβερή πραγματικότητα.

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δ’· ητοίμασας τίνι έσται;»

 Την ίδια στιγμή που πίστεψε πως βρήκε την λύση, όλα γκρεμίζονται! Η φωνή του Θεού, η αδυσώπητη φωνή της αλήθειας, τον προσγειώνει στην πραγματικότητα. «Άφρονα, άμυαλε, ανόητε τούτη τη νύκτα, απόψε, θα πεθάνεις. Αυτά που ετοίμασες τι θα τα κάνεις;»

Αδελφοί μου!

Ο  άφρονας πλούσιος  της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, οι ανόητοι πλούσιοι όλων των εποχών,, που τρώνε και πίνουν και ντύνονται και κανέναν δεν λογαριάζουν, είναι τύποι που δεν μας έλειψαν ποτέ. Είναι τύποι πολύ συνηθισμένοι και στα χρόνια μας! Μπορεί να είμαστε κι εμείς, στα μέτρα των δυνατοτήτων μας, εμείς που περιορίζουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες μας, στο τι θα φάμεε και στο τι θα πιούμε, στο πως θα εξαπατήσουμε τον άλλον και θα τον έχουνε στη δούλεψή μας κοψοχρονιά, στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα… Είμαστε εμείς που ούτε καν σκεπτόμαστε πως τα χρόνια μας είναι λίγα, και δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτε περισσότερο απ’ την καλοπέρασή μας.

Λάθος. Για τούτο και τελικά αλλάξαμε ζωή.

Αδελφοί μου!

«Οι μορφές του κακού έχουν ένα κοινό παρανομαστή: την ιδιοτέλεια. Το «κοιτάζω τη δουλίτσα μου, το συμφέρον μου, τα λεφτουδάκια μου». Και η ιδιοτέλεια τρέφεται από το φόβο του θανάτου. Και ο φόβος του θανάτου μεγεθύνεται από την απουσία της ζωτικής σχέσης με τον Θεό. Έξω από τη σχέση αυτή ο άνθρωπος γαντζώνεται από την καθημερινή αμεσότητα, την κατοχή υλικών πραγμάτων, την επιβεβαίωση μέσα από την άσκηση όποιας μορφής βίας και εξουσίας, βάρβαρης ή εκλεπτυσμένης, δεν έχει σημασία. Η άντληση της ζωής από τον εαυτό μας δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσει σε υπαρξιακό άγχος και πανικό, αφού αυτή η ζωή είναι τόσο περιορισμένη και εύθραυστη. Κι όσο μεγαλώνει αυτός ο πανικός, τόσο αυξάνει η άμυνα απέναντι σε ό,τι και όποιον μας πλησιάζει. Το αποτέλεσμα είναι ρήξη, βραχυκύκλωμα, σκότωση, μια πραγματική κρίση λειτουργίας της προσωπικής ύπαρξης». (Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, ιερομ).

Να σημειώσουμε όμως και τούτο.

«Βεβαίως το κακό παίρνει / και / κοινωνικές μορφές που εισβάλλουν στη ζωή μας. Σήμερα μάλιστα το κακό μεταλλάσσεται συνεχώς, υποδύεται τα πιο αγαθά προσωπεία. Μπορεί να είναι η ίδια η κυβέρνηση, ο διεθνής οργανισμός, ένας ευαίσθητος σωτήρας. Βλέπετε, τα πιο κραυγαλέα ψέματα εκτοξεύονται από τους ίδιους τους ψηφισμένους ταγούς, και οι χειρότεροι φασισμοί χτίζονται πάνω στην επίφαση της κοινωνικής μέριμνας. Αυτό το κακό έρχεται να επηρεάσει τη ζωή μας. Πόσο μπορεί να την επηρεάσει; Ο ιερομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός σε εποχές δεινές και μαύρες φώναζε: «όλα να σας τα πάρουν, τον Χριστό και την ψυχή σας δεν μπορούν να τα πειράξουν». Βεβαίως, ο Χριστός δεν δίνει συνταγές ανθόσπαρτου βίου. Δίνει σταυρό και ανάσταση. Είναι ο ίδιος το μέγα πάθος και ο μέγας πόθος, μέσα στον οποίο θεραπεύεται το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος.» (Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, ιερομ).

Νάτο λοιπόν το λάθος μας το μεγάλο. Κινηθήκαμε και συνεχίζουμε να κινούμαστε σε λαθεμένους δρόμους. Το είδωλο του επαγγελματικά επιτυχημένου, του κοινωνικά αναγνωρισμένου, του καριερίστα, του πλούσιου, του τεχνοκράτη, το είδωλο ενός Θεού-εαυτού. Η προτεραιότητά μας, ή αν θέλετε, το όνειρό μας, ήταν (και είναι;) μια θεσούλα στις βασιλείες του κόσμου τούτου.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Φτάσαμε να μιλάμε καθημερινά για κρίση και να μην μπορούμε πλέον να μιλήσουμε με καμιά βεβαιότητα για το αύριο.

Πιστέψαμε στα τραγούδια των σειρήνων, δε βουλώσαμε τα αφτιά μας στα ψέματά τους και απλώσαμε τα πόδια μας πιότερο απ΄ το πάπλωμα μας. Και έρχονται οι οικονομικοί δικτατορίσκοι να μας λένε με τον πιο μακάβριο τρόπο, πως είμαστε πλέον τελειωμένοι…

Λάθος λοιπόν. Και το τονίσαμε και παραπάνω. Η προτεραιότητά μας, ή αν θέλετε, το όνειρό μας, μια θεσούλα στις βασιλείες του κόσμου τούτου. Θυμηθείτε όμως τί είπε ο σατανάς στον Χριστό στην έρημο: «Θα σου δώσω τις βασιλείες του κόσμου τούτου, αν πέσεις και με προσκυνήσεις». Και ο Ιησούς απάντησε: «τον Κύριό σου θα προσκυνήσεις και θα λατρέψεις». Δεν συνεχίζεται ο ίδιος πειρασμός στην ιστορία; Άραγε μιμηθήκαμε τον Χριστό; Το λάθος, όταν συνειδητοποιείται, μας χτυπά την καμπάνα για εγρήγορση. Θα καθόμαστε γονατιστοί και θα προσκυνάμε τους ηγεμονίσκους που αλωνίζουν στη χώρα μας και ζητάνε την κεφαλή μας επί πίνακι; Όσο κι αν οι Κυβερνήσεις ξεδιάντροπα ξεπουλάνε τις χώρες τους,  εμείς ας μη ξεπουλήσουμε τη ψυχή μας, τη τιμή μας, το τόπο μας, την υπόληψή μας!.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ /. ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 

ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ

Αν η παραβολή είναι σημαντικό μέσο για την αποκάλυψη υψηλών θρησκευτικών αληθειών, με τη χρήση εικόνων της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, σίγουρα η σημερινή παραβολή του Καλού Σαμαρείτη μας αποκαλύπτει πάρα πολλές αλήθειες. Αλήθειες όπως, η απάντηση στο ερώτημα «Τις έστι μου πλησίον;», η σημασία του γραπτού λόγου του Θεού, ιδιαίτερα δε το λυτρωτικό έργο του Χριστού που, πέρα από την επί γης παρουσία του, άφησε σαν συνεχιστή του έργου του την Εκκλησία. Αυτή έχοντας σαν παρακαταθήκη τα δυο δηνάρια, την αλήθεια των δυο διαθηκών (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης), καθώς και την Θεία χάρη των Μυστηρίων μεταβάλλεται στο πανδοχείο εκείνο που δια μέσου των αιώνων θα συνεχίζει το λυτρωτικό έργο του Χριστού.

Αυτές, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μερικές από τις αλήθειες που μας αποκάλυψε σήμερα ο Κύριος, παίρνοντας σαν αφορμή τις ερωτήσεις κάποιου νομοδιδασκάλου που παρουσιάστηκε για να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Ερωτήσεις με επίκεντρο την αιώνια ζωή, το Θεό και τον άνθρωπο και που οι απαντήσεις τους συνδέονται αρμονικά προκειμένου να υπάρξει το ποθητό αποτέλεσμα που λέγεται σωτηρία.

Μπαίνοντας στο βαθύτερο νόημα της σημερινής παραβολής πέραν από την αδιαφορία δυο ανθρώπων και μάλιστα ιερωμένων, του ιερέα και του λευίτη που ήλθαν, είδαν και προσπέρασαν με υπερβολική απάθεια, θα διαπιστώσουμε κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό. Θα διαπιστώσουμε ότι η ιεροσύνη του Μωσαϊκού νόμου, η ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης δεν μπορούσε να προσφέρει στην ανθρωπότητα την σωστική Θεία χάρη που θα την απάλλασσε από την αμαρτία.

Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι του Αποστόλου Παύλου: «Αφού ο νόμος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών κι όχι την ίδια την εικόνα της πραγματικότητας, δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην τελειότητα αυτούς που διαρκώς κάθε χρόνο προσέρχονται προσφέροντας τις ίδιες θυσίες. Αλλιώτικα, αυτές θα είχαν πάψει να προσφέρονται. Γιατί, αν είχαν μια φορά καθαριστεί όσοι λάτρευαν μ' αυτό τον τρόπο το Θεό, δε θα είχαν πια καμιά συναίσθηση των αμαρτιών τους. Με τις θυσίες όμως αυτές γίνεται κάθε χρόνο υπόμνηση των αμαρτιών, γιατί το αίμα των ταύρων και των τράγων δεν έχει τη δύναμη να αφαιρεί αμαρτίες... Αυτές τις θυσίες τις αντικαθιστά με τη δική του... Ο Ιησούς πρόσφερε για τις αμαρτίες μια θυσία για πάντα... Γιατί με μια μόνο προσφορά οδήγησε στην τελειότητα για πάντα αυτούς που εξαγνίστηκαν με το αίμα του» (Εβρ. ι' 1-14).

Είναι για τούτο που μέσα από τους πιο πάνω λόγους του Αποστόλου Παύλου μπορούμε να δούμε στο πρόσωπο τον Σαμαρείτη της παραβολής τον ίδιο τον Χριστό που «ήλθε κατ' αυτόν» και εξοπλισμένος με «έλαιον και οίνον» άλειψε τις πληγές του και τις έδεσε καλά. Με τη μεταφορά στο πανδοχείο (παν-δοχείο) και την προσφορά των δυο δηναρίων, έδωσε στην Εκκλησία τα πάντα που ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία του τραυματισμένου από την αμαρτία ανθρώπου. Έτσι η Εκκλησία σαν «πανδοχέας» έχοντας στη διάθεση της τα πάντα μεταβάλλεται σε αιώνιο δοχείο σωτηρίας. Με εφόδια τα δυο δηνάρια, την αλήθεια και τη Θεία χάρη, δηλαδή το γραπτό λόγο του Θεού όπως προσφέρθηκε μέσα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και τα μυστήρια, θα συνεχίζει τη θεραπεία ως την ώρα της επιστροφής του Ιησού κατά την Δευτέρα παρουσία.

Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, λοιπόν, προσφέρεται στον καθένα η δυνατότητα για να σωθεί. Γιατί, μέσα στην Εκκλησία υπάρχει η Θεία Χάρη και η αληθινή ιεροσύνη που έφερε ο Χριστός σαν ο Καλός Σαμαρείτης της παραβολής. Μέσα από την αγάπη που εκδήλωσε στον τραυματία άνθρωπο προσφέρει την ολοκληρωμένη σωτηρία Η παραμονή του ανθρώπου μέσα στο «πανδοχείο» της Εκκλησίας εγγυάται και την οριστική αποθεραπεία του, δηλαδή τη σωτηρία.

Για τούτο υπόλογος για την εισαγωγή, παραμονή και περίθαλψη στο χώρο της Εκκλησίας δε θάναι μόνο ο καθένας από μας. Υπόλογοι θάναι και οι κληρικοί που επιφορτίζονται τόσο με το έργο του καλού Σαμαρείτη, όσο και με το έργο του Πανδοχέα από τους οποίους και θα ζητηθεί να κάνουν ένα απολογισμό για τις προσπάθειες που έκαναν για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου που τους εμπιστεύθηκε. Η αμοιβή δεν θάναι γι' αυτό που ήδη τους δόθηκε για την αλήθεια και τη θεία χάρη, αλλά για το επιπρόσθετο που θα προσφέρουν στο άνθρωπο.

Υπόλογος για την εισαγωγή στο χώρο της Εκκλησίας θάναι και ο καθένας από μας. Γιατί, όλοι φέρουμε τραύματα ηθικά και πνευματικά. Όλοι έχουμε πάθη, ελλείψεις και αδυναμίες. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο βρισκόμαστε στην άγνοια ή την πλάνη. Κατά συνέπεια, όλοι έχουμε ανάγκη από αυτή την περίθαλψη που προσφέρεται μόνο μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

Όμως βρισκόμαστε στο πανδοχείο της Εκκλησίας; Αν ναι, τότε σε ποιο βαθμό γινόμαστε μέτοχοι των δυο δηναρίων που παρέδωσε ο Χριστός; Πόσο μετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας; Πόσο μελετούμε την αλήθεια του Ευαγγελίου, ιδιαίτερα δε πόσο την εφαρμόζουμε; Απάντηση στα ερωτήματα αυτά μπορεί να δώσει μόνο ο εαυτός μας.

Αδελφοί μου, το σημερινό ευαγγέλιο μας δίνει τη δυνατότητα να οδηγηθούμε στις σωστές απαντήσεις. Και αυτές οι απαντήσεις δίνονται μέσα από το νόμο του Θεού τον οποίο καλούμαστε να μελετήσουμε και να γνωρίσουμε. Ιδιαίτερα δε καλούμαστε να εφαρμόσουμε. Γιατί, η γνώση του νόμου το Θεού δεν είναι αρκετή. Το νόμο του Θεού τον γνώριζαν και ο ιερέας με το Λευίτη, αλλά έμειναν μόνο στη γνώση. Την ώρα της πράξης προσπέρασαν αδιάφορα. Για τούτο και ο Ιησούς υπέδειξε σήμερα στο νομικό «πορεύου και συ ποίει ομοίως». Πήγαινε, και να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Αυτός νάναι ο καθημερινός σκοπός της ζωής σου. Γίνου και συ ένας καλός Σαμαρείτης. Τριγύρω σου υπάρχουν άνθρωποι. Ανεξάρτητα από το χρώμα, το φύλο ή την εθνική καταγωγή, όλοι τους αποτελούν τον «πλησίον». Στο πρόσωπο αυτού του «πλησίον» βρίσκεται ο ίδιος ο Χριστός. Ας τον αναζητήσουμε, ή τουλάχιστον ας μην τον αγνοήσουμε. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης