Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΣΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ...





ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄.  ΛΟΥΚΑ
       
Κάθε χρόνο αυτή την εποχή, την εποχή της σποράς, ακούμε στην Εκκλησία μας να διαβάζεται η γνωστή Ευαγγελική περικοπή «του Σπορέως».
Βγήκε κάποιος γεωργός για να σπείρει το χωράφι του. Όμως η καρποφορία, σαν ήρθε ο καιρός, δεν ήτανε η προσδοκώμενη. Ένα μέρος του σπόρου έπεσε στα μονοπάτια, και καταπατήθηκε. Ένα άλλο μέρος έπεσε στ’ αγκάθια. Φύτρωσε μεν μα τα’ αγκάθια δεν επέτρεψαν στα φυτά να αναπτυχθούν και να καρποφορήσουν. Τα κατέπνιξαν. Ακόμη σπόρος έπεσε σε γη σκληρή και ακαλλιέργητη, σε γη πετρώδη, και δεν μπόρεσε να φυτρώσει. Μόνο όσος σπόρος έπεσε σε γη καλή, γη καλλιεργημένη, προχώρησε, καρποφόρησε, έδωσε καρπό «εκατονταπλασίονα».
          Αγαπητοί Χριστιανοί.
Την κατάλληλή εποχή, η κατάλληλη διδασκαλία. Μια εικόνα του χτες, μια εικόνα που θα είναι σχεδόν άγνωστη και ακατανόητη στα παιδιά του αύριο, κυριαρχεί στην Δ΄. Κυριακή του Λουκά. Μια εικόνα που μας θυμίζει χρόνια δύσκολα, χρόνια κουρασμένα και φτωχά όπου ο ταπεινός ζευγολάτης, ο σποριάς, ο αγρότης, προσπαθούσε με τον ιδρώτα του προσώπου του να κερδίσει το λίγο ψωμί του. Εικόνα, που σήμερα έχει εκτοπίσει ο μηχανοκίνητος επιχειρηματίας, ο συνδικαλιστής αγρότης, τα παγκοσμιοποιημένα αγροτικά προγράμματα της Ε.Ε.
          Πέρα όμως από όλα αυτά, αγαπητοί Χριστιανοί, η ώρα δεν είναι για αγροτικά σεμινάρια, ούτε για λύση αγροτικών προβλημάτων. Εξ άλλου ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, όσες φορές χρησιμοποίησε τέτοιες εικόνες, είχε κάποιο άλλο, απώτερο σκοπό. Μιλώντας λοιπόν για σπόρους και για καλλιέργειες, αναφέρεται στην καλλιέργεια την πνευματική.
                                                                                                         
Εννοεί το θείο λόγο Του, που είναι ο πλέον δυναμικός σπόρος, και ο οποίος πρέπει να ενσταλάξει στο χωράφι της ψυχής μας για να δώσει τον εκατονταπλασίονα καρπό του.
           Είναι ο λόγος ο Θεϊκός ο οποίος σπέρνεται στις καρδιές μας για να γνωρίσουμε και να κατακτήσουμε το νόημα της ζωής. Είναι η αναγέννηση ολόκληρης της ζωής. Είναι η μόνη, η αιώνια αλήθεια. Είναι η πλέον πρόσφορη δυνατότητα αναμόρφωσης του «παλαιού ανθρώπου», ο οποίος σπείρετε στην καρδιά μας για να την γονιμοποιήσει, ώστε να παράγει  ήμερους καρπούς αγάπης.
          Αγαπητοί Χριστιανοί.
          Ο λόγος του θεού, σπόρος δυναμικός και ,αναγεννητικός, σπόρος   πρωτόγνωρος, πρωτότυπος, ζωογόνος, Χριστοκεντρικός, και δεν έλειψε από την Εκκλησία μας, και είναι εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού να σπείρετε «εν παντί τόπω και χρόνω». «Πορευθέντες εις  τον κόσμον άπαντα, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη».
Ο λόγος του Θεού είναι το κήρυγμα της Εκκλησίας μας, είναι η διδασκαλία της, είναι το καλό μήνυμα, το μήνυμα της σωτηρίας που συνεχώς μας προσφέρει. Είναι ο λόγος της, που βέβαια δεν είναι λόγος ανθρώπινος. Δεν εξαρτάται από τη σοφία και την ευγλωττία ανθρώπων. Είναι σοφία, είναι δύναμη, είναι ενέργεια  Θεού.
Ο λόγος του Θεού , το κήρυγμα, είναι ακόμη το όπλο της Εκκλησίας. Όπλο, όχι βέβαια για να καταστρέφει, αλλά για νικά τις δυνάμεις του σκότους. Για να αμύνεται στους πολυποίκιλους εχθρούς, στους προκατειλημμένους κατηγόρους της, στους κακοήθεις λασπολόγους, στους «κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλους» κατά τον Φώτη Κόντογλου. Είναι η «δίστομος ρομφαία», που επιδέξια κόβει και θεραπεύει θανατηφόρα. μορφώματα. Είναι ο λόγος, που μιλά τη γλώσσα της Εκκλησίας, λέει τις απόψεις της, μεταφέρει και διακηρύσσει την από αιώνων διαφυλαχθείσα αλήθεια, στις ημέρες μας. Είναι η αντίσταση της στον κάθε είδους πόλεμο που δέχεται.
          Χρέος λοιπόν όλων μας η «σπορά του λόγου». Υποχρέωση μας ο λόγος του Θεού το μήνυμα το καλό να φτάσει στις καρδιές όλων να ριζώσει, να βλαστήσει, να φουντώσει, να καρποφορήσει να δώσει «εκατονταπλασίονα» καρπό .
Οι ποιμένες έχουν χρέος, έχουν υποχρέωση ιερή να σπέρνουν στις καρδιές το λόγο του Θεού. Είναι απαραίτητο να αγωνίζονται και οφείλουν να προσφέρουν αμόλευτο, ασυμβίβαστο, δυνατό, αμυντικό και απολογητικό στον πόλεμο, ελεγκτικό στην αμαρτία, ορθόδοξο το κήρυγμα.
Οι ποιμενόμενοι έχουν χρέος να έχουν ανοιχτή ψυχή και αυτιά. Ν’ αφήνουν να πέφτει ο σπόρος σε γη αγαθή. Να βρίσκει έδαφος πρόσφορο, χώμα γόνιμο, για να μπορεί να ριζώνει. Πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν πρόκειται για λόγια ανθρώπων αλλά για λόγο θεού, στον οποίο όλοι έχουμε χρέος να δείξουμε εμπιστοσύνη και να σκύψουμε το κεφάλι. «Λάλει Κύριε και ο δούλος ακούει», πρέπει να είναι η καθημερινή μας στάση απέναντι στο θείο λόγο.
          Αγαπητοί Χριστιανοί.
          Η σημερινή Κυριακή, η Κυριακή «του Σπορέως», είναι και η ημέρα της επίσημης έναρξης του κηρυκτικού, του διδακτικού, έργου της Εκκλησίας μας, μέσα στην νέα εκκλησιαστική χρονιά που από 1ης  Σεπτεμβρίου άρχισε. Σοφά και συμβολικά η Εκκλησία μας διάλεξε αυτή τη μέρα, αυτή τη Κυριακή, αυτή την Ευαγγελική περικοπή για την ανακύκληση του μεγάλου, του σπουδαίου αυτού έργου για την σπορά στη ψυχή του ανθρώπου, τη γονιμοποίηση της, την καρποφορία της, την αναγέννηση της.
          Η αλήθεια βρίσκεται στη γη, και θρέφει καθημερινά την ανθρώπινη ψυχή. Είναι ο Χριστός, που πήρε δούλου μορφή, και έσπειρε σαν άριστος σποριάς το θείο λόγο. Και τον έσπειρε απλά, δυνατά, καθαρά, ζωντανά. Με ένα του λόγο ανάσταινε νεκρούς. Με μια του φράση, αποκάλυπτε τα μυστικά του ουρανού στη γη. Με μια του κίνηση έδινε ζωή. Κάθε του σχέση ζωογονούσε.
Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος, στην πλειοψηφία του, ακόμα δεν θέλησε το δυνατό, το ζωντανό, τον ασυμβίβαστο λόγο του Θεού. Κρατάει , εμμένει, αναπαύεται, ευχαριστείται, με τον ψεύτικο, τον αδύναμο, τον παραπλανητικό, το λαοπλάνο, το νεκρό, ανθρώπινο λόγο. Εξακολουθεί να πιστεύει στο μύθο, στην ψευτιά, στην ουδέποτε υλοποιούμενη υπόσχεση, στη φαντασίωση, στον ορθολογισμό. Πιστεύει στους δημαγωγούς και τους εκμαυλιστές, παρά στους Ευαγγελιστές.
          Έτσι λοιπόν αγαπητοί Χριστιανοί.

          Για να ξεφύγουμε απ’ αυτά τα άγονα μονοπάτια και τα γεμάτα πέτρες χωράφια. Για να ξεριζώσουμε τα βλαπτικά αγκάθια που μας καταταλαιπωρούν συμπνίγουν  τη ψυχή μας, ας ζητάμε από τον Κύριο το φως της Θεογνωσίας. Ας ζητάμε τον ήλιο της δικαιοσύνης, το νοητό, το αληθινό φως, να μας φωτίζει και να μας χαρίζει την αληθινή γνώση, ώστε να απαλλαγούμε από την άγνοια που μας κρατά δεμένους. Το ζητούμενο είναι η  βούληση και η εμμονή στην κατάκτηση αυτού του στόχου κι εδώ υπάρχει η δική μας ευθύνη.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ


Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ


«Καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τον ὄφιν ἐν τῆ ἐρήμῳ, οὔτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὀν τοῦ ἀνθρώπου»


         
Ενώ αγαπητοί Χριστιανοί ο μήνας Αύγουστος έχει χαρακτηρισθεί σαν μήνας της Παναγίας αφού ολόκληρος χαριτώνεται και αγιάζεται απ΄ την αστείρευτη χάρη της Παναγίας μας, ο Σεπτέμβριος είναι ό μήνας τού Σταυρού. Ή αγία μας ‘Εκκλησία,  με τις δυο Κυριακές την «προ» και την «μετά την Ύψωσιν», και με την κυριώνυμο εορτή τής Παγκοσμίου Υψώσεως τού Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, όπου καλεί τα μέλη της να προσκυνήσουν ευλαβικά, αλλά και να αναγνωρίσουν τη Χάρη πού απορρέει από το Σταυρό τού Κυρίου, αφιερώνει όλον σχεδόν αυτόν τον μήνα στο χαριτόβρυτο ξύλο και παράλληλα χαριτώνει και αγιάζει ολόκληρο το γένος των ανθρώπων.
          Αγαπητοί Χριστιανοί.
‘Επίκαιρο πάντοτε το νόημα τής εορτής τού Σταυρού, διδακτικό και σωτήριο!.. Περισσότερο όμως η εποχή μας έχει ανάγκη της εφαρμογής του!. «Οὔτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὀν τοῦ ἀνθρώπου» αναφέρει σήμερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Έτσι πρέπει να υψωθεί, να ανέβει στο Σταυρό, ο Υιός του ανθρώπου, ώστε:  Όπως οι Ισραηλίτες, βαδίζοντας στη γη της επαγγελίας, κέρδιζαν τη σωτηρία προσβλέποντας στο υψωμένο χάλκινο φίδι, έτσι και εμείς, η ανθρωπότητα ολόκληρη, να κερδίσει τη σωτηρία, αφού βεβαίως θελήσει να στρέψει το βλέμμα της στο Σταυρό του Κυρίου. 
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Καμιά άλλη εποχή δεν είχε εμπορευθεί» τόσον πολύ τις ιδέες! Καμιά άλλη εποχή δεν είχε πιστέψει τόσον πολύ στον άνθρωπο! Σε καμιά άλλη εποχή δεν επικρατούσε τόση σύγχυση και αγωνία, τόσο άγχος και τέτοια ματαιοδοξία, ώστε τα πάντα να σημαδεύονται από τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα. ‘Η αυτάρκεια και ή αυτοτέλεια τού ανθρώπου, που αποτελεί το κύριο γνώρισμα τής εποχής μας, μπορεί να χαρακτηρισθεί —κι έτσι είναι στην ουσία της— ως ή νέα πτώση του σύγχρονου ανθρώπου!
‘Ο άνθρωπος σήμερα πιστεύει και αναπαύεται στα δημιουργήματά του, στον πολιτισμό του, στα επιτεύγματα του και όχι στο Θεό Γι’ αυτό και ή ζωή έχει τα γνωρίσματα τής ζωής των ανθρώπων τής Βαβέλ. Δημιουργούσαν και τότε, αλλά χωρίς σκοπό! Μιλούσαν, αλλά δεν είχαν «λόγο» επαφής και κοινωνίας! Είχαν «όνομα» και «παρουσία» στη γη, αλλά ήσαν όμως «νεκροί»!...
Όταν ό άνθρωπος στηρίζεται σ’ ένα παρελθόν πού είναι ζυμωμένο με το λάθος τής πτώσεως, όταν ζει σ’ ένα παρόν φορτωμένο στις θλίψεις κι όταν ατενίζει σ’ ένα μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα, έχει ανάγκη από Φως! έχει ανάγκη από το Θεό! Έχει ανάγκη από Σταυρό! ‘Ο προφήτης Δαυίδ μέσα από μία γλαφυρή εικόνα παρουσιάζει την «τάση» τής ψυχής τού ανθρώπου και την «έντασή» της για μία ζωτική κοινωνία το Πρόσωπο τού Θεού: «εδίψησεν ή ψυχή μου προς Θεόν τον ζώντα· πότε ήξω και οψθήσομαι του προσώπου του Θεού; Εγενήθη τα δάκρυά μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός εν τω λέγεσθαί μοι καθ’ εκάστην ημέραν· πού εστίν ό Θεός σου;» (Ψαλμ. 41, 3-4).
‘Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για τον ‘Εαυτό Του και μ’ Εκείνον μονάχα γεμίζει ό άνθρωπος το «είναι» του. ‘Η ανθρώπινη καρδιά δε μπορεί να μείνει άδεια! Είναι νόμος της φύσεως το να αποστρέφεται το κενό! “Αν δε γεμίσει Θεό, αν δεν πλημμυρίσει από αγάπη, θα κατακλυσθεί από το διάβολο και τα «έργα» του. Όμως χορταίνει η ψυχή με το ψέμα και την απατή; Προσπάθησε ό άνθρωπος, ώστε ό «κόσμος» μέσα στον οποίο ζει να μην είναι ένα ψέμα και μία απατή; ‘Η φιλοσοφία, πού τέρπει το νου του, τον γαληνεύει; ‘Ο πολιτισμός, πού τρέφει τον εγωισμό του, τον λυτρώνει; Γι’ αυτό το μήνυμα τού Σταυρού και ο περί Σταυρού λόγος του Απ. Παύλου, διαχρονικό. ‘Απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, κάθε εποχής: «...δεν θεώρησα επιτετραμμένο να γνωρίζω τίποτε άλλο μεταξύ σας, Παρά μόνον τον Ιήσουν Χριστόν και τούτον όχι ως βασιλέα ένδοξον, αλλ’ εσταυρωμένον».
Κάποιος νεότερος άγιος, αγαπητοί Χριστιανοί, πούλησε όλα του τα υπάρχοντα.  Πούλησε και τη βιβλιοθήκη του, που τόσο πολύ αγαπούσε.   Όσα χρήματα πήρε τα έδωσε στους φτωχούς. ‘Εμένα μού αρκεί, είπε, ό Σταυρός, το μοναδικό «βιβλίο». Αυτός είναι ή μελέτη μου, ό φωτισμός μου, το στήριγμά μου!
‘Άλλος είπε πως, αν μπορούσε να γράψει κανείς την ‘Ιστορία των ανθρώπων σ’ ένα μόνο βιβλίο και το βιβλίο αυτό να το συνοψίσει κατόπιν σε μία μόνο σελίδα και τη σελίδα αυτή σε δύο μόνο λέξεις, οι λέξεις αυτές θα ήταν: «Χριστός Εσταυρωμένος!..». Γιατί άραγε; Γιατί ό Σταυρός τού Χριστού είναι η φανέρωση τής αγάπης τού Θεού για τον άνθρωπο. Στο Σταυρό ό Θεάνθρωπος γέρνει το κεφάλι Του γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο. Κρατιέται επάνω του όχι με τα καρφιά, αλλά με τα «σχοινιά» τής αγάπης Του!...
Πάνω από τις ανθρώπινες πλάνες και διαμάχες, πάνω από τις κακίες και τούς εγωισμούς, τα μίση και τα πάθη βρίσκεται το μοναδικό «έπος» τής ‘Αγάπης, ό Σταυρωμένος Θεός Λόγος. Αυτός δεν αλλάζει, δεν πέφτει, δεν περνά, δεν άπατά, ενώ όλα σε τούτον τον κόσμο αλλάζουν, όλα πέφτουν, όλα περνούν, όλα απαιτούν, όλα απογοητεύουν. Η αλήθεια Του, η δύναμή Του, η γαλήνη Του, ο Σταυρός Του, μ’ ένα λόγο, βασιλεύει αιωνία!... Δυστυχείς είναι οι λαοί πού τρέφονται με τη ματαιότητα και τη φθορά τού θανάτου, ενώ υπάρχει ό Ζωοποιός Σταυρός τού Χριστού ως δύναμη και δυνατότητα ζωής και μάλιστα ζωής ατελεύτητης.
Δυστυχείς είναι εκείνοι πού ποδοπατούν τη Χάρη και την ευλογιά τής σωτηρίας πού απορρέει από το Σταυρό. Και ευλογημένοι είναι όλοι όσοι πορεύονται με το Σταυρό τους κάτω από το βλέμμα και την ευλογιά του ‘Εσταυρωμένου.
Δυστυχείς είναι εκείνοι που με λόγια και με έργα καθημερινά ποδοπατούν, υβρίζουν, βλασφημούν, τον Τίμιο Σταυρό και τον επ’ Αυτού Εσταυρωμένο Ιησού. Αλήθεια! « Βλασφημίες κι αναθέματα, ξεσπούν ολόγυρα Σου, φαρμακερά σαν τα καρφιά, και σχίζουν την καρδιά Σου», αναφωνεί ο ποιητής. Δυστυχείς αυτοί που με το  κάλυμμα  της τέχνης εκθέτουν πάνω στο ζωγραφικό καμβά ότι «αισχρόν εστίν και λέγειν»  βλασφημώντας ασύστολα κατά του Τιμ. Σταυρού. Δυστυχείς και εξ ίσου κατακριτέοι και όσοι ανέχονται και υποστηρίζουν τέτοιες καταστάσεις.
Δυστυχείς αυτοί που με τα βιβλία τους, στο όνομα της λογοτεχνίας, υβρίζουν και αποδίδουν δικά τους απωθημένα στο  Εσταυρωμένο Ιησού, χλευάζοντας και περιφρονώντας το υπέρ παν όνομα. Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν είναι να βγάλουν στο φως το δηλητήριο που κρύβει η δική τους μολυσμένη ψυχή.
Δυστυχείς είναι εκείνοι που με το κάλυμμα της  ελευθερίας – ασυδοσίας το λέμε εμείς – προσπαθούν να διαγράψουν αυτό το «υπέρ παν όνομα», το όνομα «χριστιανός», ώστε να μην φαίνεται, να μην ακούγεται, να μην γράφεται και ελέγχει έτσι την ανομία τους.
Δυστυχείς όλοι όσοι με τη μοχθηρία της αθεΐας τους περιφρονούν περιγελούν και σταυρώνουν συνεχώς το Χριστό. Είναι όλοι τους οι εχθροί του Σταυρού για τους οποίους κλαίει ο Απ. Παύλος.
 Όμως! ‘Απ’ το Σταυρό τού ‘Ιησού Χριστού ακούστηκε ή σάλπιγγα τής νίκης κατά τού Θανάτου. Στο Σταυρό τού Χριστού «κατεπόθη ό Θάνατος εις νίκος. Πού σου, Θάνατε, το κέντρον; Πού σου, Άδη, το νίκος;» (Α’ Κορινθ. 15, 54-55) αναφωνεί ό απόστολος Παύλος! ‘Απ’ αυτήν την αποκάλυψη δεν υπάρχει άλλη μεγαλύτερη. Αφού ό Θεάνθρωπος από το ύψος τού Σταυρού Του άνοιξε για τον άνθρωπο την πύλη τής Βασιλείας τού Θεού, καλείται ό άνθρωπος να κρατήσει ως μοναδική του πίστη, γνώση και χαρά, ως μοναδική του ελπίδα, επιθυμία, απαντοχή και αναζήτηση το Σταυρό τού Κυρίου του ‘Ιησού Χριστού.

Ποιος, αλήθεια, ενώ γνωρίζει την ευεργετική δύναμη τού Σταυρού, θα τολμήσει να υβρίσει το μέσο τής σωτηρίας του; Κι αν πολλοί ενσυνείδητα υβρίζουν «το τρισμακάριστον ξύλον έν ώ έτάθη Χριστός ό Βασιλεύς και Κύριος» μήπως λησμονούν πώς «εν τούτο έθνη βάρβαρα ήττηνται»; Γι’ αυτό επιβάλλεται, Παρά την αναξιότητα μας, οι χριστιανοί να υψώνουμε τα χέρια προς τον Εσταυρωμένο σε σχήμα σταυρού και να επικαλούμαστε τη χάρη τού Σταυρού Του. «Σταυρέ τού Χριστού σώσουν ημάς τη δυνάμει σου».

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»



Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»



Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ο μήνας Αύγουστος είναι ο μήνας της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγίας μας. Αν καθ’ όλο το έτος έχουμε συχνές και πυκνές αναφορές για τη Μητέρα του Κυρίου, εκεί που αποκορυφώνεται η δοξολογική, τιμητική και ικετευτική αναφορά μας σ’ Εκείνη, είναι κατά τον μήνα αυτό, λόγω της εορτής της Κοιμήσεώς της και της με αυτήν κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας συνδεδεμένης μεταστάσεώς της. Αιτπια γι’ αυτό είναι ότι η Κοίμηση και η μετάσταση της Θεοτόκου επιστεγάζουν την όλη αγιασμένη επί γης πορεία της, που σημαίνει ότι το κάθε γεγονός της ζωής της Παναγίας θεωρείται ως αναβαθμός, που οδηγεί στην αγκαλιά του Τριαδικού Θεού. Με άλλα λόγια, με την Κοίμηση της Θεοτόκου κατανοούμε οι πιστοί ότι τίποτε δεν υπήρξε τυχαίο στη ζωή της – άλλωστε, υπάρχει τίποτε τυχαίο; - αλλά όλα συμπλέκονταν από τη Θεία Χάρη, η οποία συνεργαζόταν με την ελεύθερη βούλησή της, ώστε να φθάσει να γίνει η Παναγία αυτό που δηλώνει η προσωνυμία της: Παν-αγία. Υπεράνω δηλαδή οποιουδήποτε αγίου, είτε ανθρώπου είτε αγγέλου. «Θεός μετά Θεόν» κατά μία μάλιστα πατερική έκφραση. Γι’  αυτό και ψάλλει αδιάκοπα η Εκκλησία μας: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Από αυτό καταλαβαίνουμε και γιατί η νηστεία για την Παναγία, γιατί οι καθημερινές ικεσίες μας με τους παρακλητικούς κανόνες, γιατί οι γονυκλισίες.

Ιδιαιτέρως θα σταθούμε στους παρακλητικούς κανόνες, μεγάλο και μικρό, που αποτελούν μακάριο εντρύφημα κάθε πιστού, παρηγοριά κι ελπίδα του σ’  όλες τις περιστάσεις της ζωής του, μάλιστα τότε που αντιμετωπίζει διαφόρων ειδών πειρασμούς. Και τούτο γιατί οι βασικές προϋποθέσεις στις οποίες στηρίζονται και οι δύο κανόνες, είναι αφενός το γεγονός ότι ως άνθρωποι χειμαζόμαστε ευρισκόμενοι μέσα σ’  αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο με τους πολυποίκιλους πειρασμούς και τις παγίδες του, αφετέρου υπάρχει η ελπίδα και η παρηγοριά, η καταφυγή και η δύναμη, που είναι η παρουσία της Παναγίας στη ζωή μας.
Και ως προς την πρώτη προϋπόθεση:  Δεν υπάρχει, πιστεύουμε, άνθρωπος επί γης, που να μη δοκιμάζει πειρασμούς, εξωτερικούς και εσωτερικούς. Είναι τέτοια η ανθρώπινη φύση και τέτοια η κοινωνία και ο κόσμος μας, που τούτο θεωρείται αδύνατο. «Πειραστήριον» χαρακτηρίζει ο λόγος του Θεού τη ζωή του ανθρώπου, «κοιλάδα πένθους και δακρύων». Αλλά και σύνολη η εμπειρία του ανθρώπου, όπου γης, ανεξάρτητα από θρησκεία και ιδεολογία, επιβεβαιώνει το γεγονός. Γιατί άραγε; Πλαστήκαμε για να πάσχουμε; Βεβαίως όχι. Ο Θεός, κατά την πίστη μας, μας δημιούργησε έτσι, ώστε να είμαστε μέτοχοι της ζωής Του, δηλαδή να ζούμε ευτυχισμένοι, με την προοπτική μάλιστα της απόλυτης, μέσα στα κτιστά όρια, ευτυχίας, εφόσον τέλος μάς έταξε την ομοίωσή μας με Αυτόν. Η κακή χρήση όμως της ελευθερίας μας μάς οδήγησε στην απομάκρυνση από Εκείνον, την πηγή της χαράς και της μακαριότητας, κι έτσι κλήρος μας έγινε αυτό που επιλέξαμε: η φθορά και ο θάνατος, με τα συνοδεύοντα αυτά στοιχεία, της θλίψης και των δακρύων των πειρασμών. Λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος κάπου: «Όπου δεν υπάρχει πληγή, δεν χρειάζεται νυστέρι. Στον Αδάμ πριν από την παράβαση δεν υπήρχαν δάκρυα, όπως ακριβώς και στους δικαίους, μετά την ανάσταση των νεκρών, εφόσον θα έχει καταργηθεί η αμαρτία και θα έχει εξαφανιστεί η οδύνη, η λύπη και ο στεναγμός». Όλοι λοιπόν πάσχουμε εξωτερικά και εσωτερικά. Εξωτερικά: με τις διάφορες αρρώστιες, τους πόνους, τις δοκιμασίες της ζωής, εσωτερικά: με τα διάφορα πάθη και τις αδυναμίες μας.
Ποιοι πειρασμοί θεωρούνται βαρύτεροι; Συνήθως ο πολύς κόσμος θεωρεί ότι οι εξωτερικοί πειρασμοί είναι οι χειρότεροι, αυτοί που μόνον μπορούν να δημιουργήσουν ουσιαστικά προβλήματα. Πολλές φορές μάλιστα δεν δίνει σημασία καν στους εσωτερικούς. «Την υγεία μας να ‘χουμε και τίποτε άλλο» ακούμε καθημερινά γύρω μας και σε όλους τους τόνους. Ενώ η καθημερινή ζωή αποκαλύπτει ότι οι γονείς ρίχνουν όλο το βάρος τους για τη διασφάλιση των εξωτερικών συνθηκών των παιδιών τους και της σωματικής υγείας τους, μηδαμινά δε, αν μη τι και καθόλου, δεν φροντίζουν για την εσωτερική ακεραιότητά τους.
Κι όμως! Οι εσωτερικοί πειρασμοί, που πηγάζουν πρωτίστως από τα πάθη και τις αδυναμίες μας, έχουν την άμεση προτεραιότητα, γιατί αυτοί διακυβεύουν την πίστη και την αγάπη μας στον Θεό και τον συνάνθρωπο, που σημαίνει ότι από την καλή ή κακή αντιμετώπισή τους εξαρτάται το αιώνιο μέλλον μας. Ενώ οι άλλοι, οι εξωτερικοί πειρασμοί, θα έπρεπε να έρχονται σε δεύτερη μοίρα ενδιαφέροντος, δεδομένου ότι αυτοί πολλές φορές θεωρούνται ευλογία Θεού. Πώς; Θεωρούμενοι ως αφορμή και πρόκληση προς απόκτηση μεγαλύτερης υπομονής και πίστεως, άρα προς μείζονα αγιασμό μας. «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου» γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος, «όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, ειδότες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι, εν μηδενί λειπόμενοι» (1, 2-4).
Παρ’ όλα αυτά όμως! Η Εκκλησία μας συγκαταβαίνει στις αδυναμίες μας και στους διαφόρους πειρασμούς μας και μας προτρέπει να προστρέχουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, ιδίως μέσα από τις παρακλήσεις, ώστε να λαβαίνουμε την ίαση για όλα τα παθήματά μας, εξωτερικά και εσωτερικά. Κι ακριβώς αυτή η προτροπή της Εκκλησίας στηρίζεται στη δεύτερη προϋπόθεση των παρακλητικών κανόνων που είδαμε: την πίστη ότι η Παναγία βρίσκεται κοντά μας, δίπλα μας, έτοιμη να εισακούσει κάθε αίτημα που είναι για το συμφέρον μας, διότι έχει τη δύναμη να μας παράσχει τη χάρη που της ζητάμε. «Πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου». Αυτό συμβαίνει διότι η Παναγία είναι η μητέρα του Κυρίου μας, αυτή δηλαδή από την οποία προσέλαβε, με τη θέλησή της, την ανθρώπινη φύση ο Θεός μας, συνεπώς έκτοτε δεν μπορεί να γίνει αναφορά στον Χριστό χωρίς να γίνει αναφορά και στην Παναγία Μητέρα Του. Με άλλα λόγια, όπου Χριστός, εκεί και Παναγία, κι όπου Παναγία, εκεί και Χριστός. Προσφυγή άρα στην Παναγία σημαίνει ισχυρή προσφυγή και προς τον Χριστό, γι’  αυτό και άπειρα τα θαύματα από τις παρακλήσεις στη Θεοτόκο, τόσο τα μεγάλα και τρανταχτά, όσο και τα μικρά και καθημερινά, που τα γνωρίζει μόνον η πιστή ψυχή του απλού ανθρώπου.
Κατανοούμε έτσι γιατί οι διάφοροι αιρετικοί, και στο παρελθόν και στο παρόν, υποτιμούν την Παναγία. Μη έχοντας ορθή γνώση του Χριστού, λόγω ελλείψεως της χάρης του Θεού μέσα τους, κατ’  ανάγκην διαστρεβλώνουν και τη θέση της Μητέρας Του. Δηλαδή, κριτήριο ορθοδοξίας θεωρείται μεταξύ των άλλων και η στάση μας έναντι της Παναγίας. Ας ρωτήσουμε οποιοδήποτε αιρετικό, ιδίως τους Προτεστάντες και τους παναιρετικούς Γιεχωβάδες,  τι φρονούν για την Παναγία. Η απάντησή τους θα μας γεμίσει μαύρη απελπισία. «Αισχρόν εστι και λέγειν». Κι όπως χρειάζεται Πνεύμα Θεού για να δει κανείς ορθά τον Χριστό – «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α΄Κορ. 12, 3) – κατά τον ίδιο τρόπο απαιτείται Πνεύμα Θεού για να δει κανείς ορθά και την Παναγία. Είναι τόσο φανερή η αλήθεια αυτή, όταν  διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο τα σχετικά με την επίσκεψη της Μαριάμ, μητέρας του Κυρίου, στην εξαδέλφη της Ελισάβετ μετά τον Ευαγγελισμό. «Επλήσθη», γράφει ο ευαγγελιστής, «Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπε: Ευλογημένη συ εν γυναιξί…» (Λουκ. 1, 41-42).
Η Παναγία μας λοιπόν έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει σε όλα μας τα προβλήματα, λόγω της σχέσεώς της με τον Κύριο και Υιό της. Δεν έχουμε παρά να προστρέχουμε συνεχώς σ’  Αυτήν – και όχι μόνον με τις παρακλήσεις – με την πεποίθηση ότι η βοήθειά της αποτελεί και χαρά, αλλά και ανάγκη της. Χαρά, γιατί είναι γεμάτη αγάπη για τα παιδιά της – κι είμαστε ως μέλη Χριστού βαπτισμένα, παιδιά κι εμείς της Παναγίας – ανάγκη της δε, γιατί ως εξαίρετο μέλος και Αυτή του ίδιου μυστικού σώματος του Χριστού, νιώθει προσωπικά ως δικά της όλα τα προβλήματα και τις αγωνίες των άλλων μελών του σώματος.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ


ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ


ΚΑΙ  ΠΑΝΑΓΙΑ


“Ει μη γαρ Συ προΐστασο,
τις ημάς
ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων;”






Ο Αύγουστος, που σήμερα καλοσωρίζουμε,  έχει τις  ιδιαιτερότητες του. Είναι από τη μια το ύστατο χαίρε του καλοκαιριού. Είναι ο μήνας που διακριτικά χαιρετίζει το καλοκαίρι που σιγά – σιγά αποσύρεται και παράλληλα μας παίρνει απ’τη ξεγνοιασιά των διακοπών και μας φαίρνει θέλουμε δε θέλουμε και πάλι «εις τα ίδια». Με του που θα βάλει ο κόσμος το κλειδί στην πόρτα, επιοστρέφοντας, αρχίζουν ξανά τα ασταμάτητα «πρέπει». Αλλά έχει και τη "χάρη" του. Είναι "η Παναγία του Δεκαπενταύγουστου", που τον χαριτώνει. Είναι η ίλεως της Θεοτόκου, της μάνας της ανθρωπόπτητας, που «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπεν». Είναι η μορφή τα Παναγίας με τα 2000 τόσα επίθετα που όλον αυτόν τον μήνα γιορτάζεται απ’άκρη σ’ άκρη της πατρίδας μας.
Αυτή είναι η αυγουστιάτικη ιδιαιτερότητα, το αυγουστιάτικο χαίρε, που σε λειτουργική συμφωνία με το εαρινό των χαιρετισμών, πλαισιώνουν μέσα στο φως και την ανοιχτοσύνη του κόσμου την "πλατυτέραν των ουρανών". Αυτήν που γνώρισε "τα μείζω των μεγαλουργημάτων", ωθώντας μας στο τελικό στάδιο της Θέωσης, Αυτήν που υπερυψωμένη στη σκέψη και τη συνείδησή μας, καλύπτει την καθημερινότητά μας "ως Σκέπη του κόσμου". Αυτήν που η Ρωμιοσύνη την έχει σε αδιάσπαστη ενότητα μαζί της. Συνευρίσκονται μέσα στο "κεκρυμένον μυστήριόν", σε πείσμα της ορθολογιστικής κουλτούρας και της λυσαλέας αντρίδρασης μεγάλης μερίδας «προοδευτικών διανοουμένων μας, που εργάζονται στη διαμόρφωση μιας άχρωμης και άγευστης, μιας ιδιωτίζουσας κινωνίας πολιτών χωρίς πνευματική ικμάδα, χωρίς ψυχή, χωρίς Θεό και χέρι – χέρι μαζί, πιασμένοι προχωρούν.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτήν την Αυγουστιάτικη ιδιαιτερότητα, η Εκκλησία μας έχει να μας δώσει , μια δροσερή νοητή όαση, μια πνευματική ανάταση. Τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, «το Πάσχα του καλοκαιριού». Κορυφαία εορτή για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό. Ευκαιρία ολόθυμης έκφρασης τιμής και σεβασμού στο ιερό Της πρόσωπο, αφού η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου.

Αγαπητοί Χριστιανοί

Η ιερή μνήμη της Κοιμήσεώς της Παναγίας μας είναι, όπως είπαμε, μια καλή ευκαιρία να εκδηλώσει ο ευσεβής λαός την αγάπη, τον σεβασμό, και την ευγνωμοσύνη του προς Αυτήν, η Οποία όντας άνθρωπος, αξιώθηκε να γίνει το τιμιότατο θείο δοχείο, το ιερότατο σκεύος, ώστε να δεχτεί τον άπειρο Θεό στο καθαρότατο σαρκίο Της, να κυοφορήσει τον άναρχο και αναλλοίωτο Θεό στην τίμια γαστέρα Της, να θρέψει τον απόλυτα αυτάρκη Θεό από τα παρθενικά Της αίματα, να κρατήσει στα σεπτά Της χέρια τον «αχώρητον παντί».
Το ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί, σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία μας, μέρος του απερινοήτου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Μετά τον Τριαδικό Θεό Αυτή κατέστη το κύριο πρόσωπο, το οποίο συνέβαλε ουσιαστικά στην υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εκλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, αμέτρητων γενεών, ως η καθαρότερη και αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, προκειμένου να γίνει Θεοτόκος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως για την υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός έδωσε τον Υιό του τον μονογενή και η ανθρωπότητα έδωσε την Παναγία. Στο ιερό πρόσωπο Εκείνης έγινε η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Μέσα στο πάναγνο σώμα Εκείνης έγινε η μεγάλη καταλλαγή (Εφεσ.2:16) και από αυτό  ξεκίνησε η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, η αναδημιουργία και η θέωση του πεπτωκότος ανθρώπου.
Το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα, στο οποίο αποκαταστάθηκε η ανθρώπινη φύση στην αρχαία προπτωτική της μορφή και ωραιότητα, υπήρξε η Θεοτόκος. Με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος κατά τον Ευαγγελισμό (Λουκ.1: 35), καθαρίστηκε  από τον ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, τον οποίο έφερε και Αυτή εκούσα, ως μέτοχος της ανθρώπινης φύσεως, καθιστώντας Την πλέον άμωμη κηλίδος ώστε, να δεχτεί στα αγνά σπλάχνα Της το «πυρ της θεότητος » και να μην καεί. Από τότε έγινε η «Κεχαριτωμένη», η αγιοτέρα ύπαρξη μετά τον Τριαδικό Θεό. Στο πρόσωπό Της έγινε η απαρχή της λυτρώσεως του κόσμου και της θεώσεως του ανθρώπου.
Η συμβολή της Παναγίας μας κατά τη διάρκεια του επί γης απολυτρωτικού έργου του Χριστού υπήρξε τεράστιο. Βρισκόταν συνεχώς πλάι στον Λυτρωτή μας, από τη Γέννηση ως το Πάθος, την Ανάσταση και την Ανάληψη. Δοκίμασε, ως μητέρα, τις πίκρες των παθημάτων του Θείου Γιου της, με αποκορύφωμα εκείνη του σταυρικού θανάτου Του. Ένοιωσε κοντά Του την αγωνία Εκείνου για την υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου . Σύμφωνα επίσης με την αρχέγονη παράδοση της Εκκλησία μας Αυτή ήταν που εμψύχωνε τους διωκόμενους πρώτους χριστιανούς της νεαράς Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.
Αγαπητοί Χριστιανοί.

Ο Αύγουστος και ιδιαίτερα το πρώτο δεκαπενθήμερο του, είναι αφιερωμένο στην Παναγία μας.  Οι Ορθόδοξοι πιστοί, συμμετέχουμε καθημερινά στις ακολουθίες των υπέροχων Παρακλητικών Κανόνων, νηστεύουμε, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε. Τρέχουμε με δάκρυα στα μάτια να εναποθέσουμε σε Αυτή τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής μας, Την παρακαλούμε με ζέση ψυχής να ελαφρώσει τον βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως η γλυκιά Θεομάνα και μετά την σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει να αγαπά και να νοιάζεται για μας τους ανθρώπους. Μέσα στη μεγάλη καρδιά Της υπάρχει χώρος για τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για τους αμαρτωλούς και ασεβείς , ακόμα και για τους υβριστές Της! Η μακάρια θέση Της κοντά στον Υιό Της και Θεό μας Ιησού Χριστό, της δίνει την ευχέρεια να προσεύχεται για τον καθένα μας, για κάθε μας πρόβλημα. Τα αποτελέσματα των βοηθειών Της είναι απτά. Γι’ αυτό ψάλλουμε στον περίφημο Μικρό Παρακλητικό Κανόνα προς Αυτήν: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ’ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως»

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

Ο Χριστός, ο ξένος και οικείος

Και ο Άγιος Παντελεήμων

Στο σημερινό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για δυο θαύματα του Ιησού, για τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονισμένου. Θεραπείες τυφλών μας αφηγούνται συχνά οι ευαγγελιστές για να δείξουν ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο οποίος αναμενόταν να έλθει για να χαρίσει, μεταξύ άλλων, και το φως στους τυφλούς.
Ο Χριστός, με τη θεία αυθεντία αυτού που διακηρύσσει ότι είναι «το φως του κόσμου» (Ιωάν. 8,12), εγγίζει τα κλειστά μάτια των δυο τυφλών της διηγήσεως που ζητούν έλεος και βοήθεια και τους λέγει: «Κατά την πίστιν ημών γεννηθήτω υμίν». Κι αυτό το «γεννηθήτω» δεν μπορεί παρά να μας φέρει στο νου τη δημιουργική προσταγή του Θεού κατά τη δημιουργία του κόσμου, όπως την περιγράφει η Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο της Γενέσεως.
Ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού έρχεται να αποκαταστήσει το χαλασμένο από τη φθορά και την αμαρτία δημιούργημα. Όπως με την αυθεντική προσταγή του Θεού δημιουργήθηκε ο κόσμος και ο άνθρωπος, έτσι με την ίδια αυθεντικότητα αναδημιουργείται ο άνθρωπος από τον Υιό του Θεού για να γίνει ένα καινούριο πλάσμα, μέλος της Εκκλησίας, κληρονόμος των θείων δώρων, απαλλαγμένος από την τυφλότητα, από τη δαιμονική κυριαρχία, από το μίσος και από το θάνατο.Ο Χριστός, αδελφοί μου, ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι δεν τον κατάλαβαν και ζούσε ως ξένος πάνω στην γη. Έτσι, είχε πόλη δική Του, αλλά τελικά δεν είχε ούτε σπίτι να μείνη. Η ζωή Του ως ανθρώπου άρχισε στην φάτνη και έφθασε μέχρι το Γολγοθά και το μνημείο το καινό, από όπου αναστήθηκε. Υπάρχει ένα καταπληκτικό τροπάριο το οποίο ψάλλεται κατά την περιφορά του Επιταφίου την Μ. Παρασκευή. Ο ιερός υμνογράφος παρουσιάζει τον Ιωσήφ να πλησιάζη τον Πιλάτο και ζητώντας το σώμα του Χριστού να λέγη: «Δος μου αυτόν τον ξένον, ο οποίος ως ξένος που ήταν ζούσε στον κόσμο ως ξένος. Δος μου αυτόν τον ξένον τον οποίο οι ομοεθνείς του από μίσος τον θανάτωσαν ως ξένον. Δος μου αυτόν τον ξένον τον οποίον οι Εβραίοι τον θανάτωσαν από φθόνο και τον αποξένωσαν από τον κόσμο. Δος μου αυτόν τον ξένον για να τον κρύψω στον τάφο, γιατί ως ξένος που είναι δεν έχει που να κλίνη την κεφαλή του». Ο Χριστός έζησε ως ξένος στον κόσμο αυτόν, αλλά το έργο Του είναι παγκόσμιο, αφορά ολόκληρο τον κόσμο.
Από αυτό φαίνεται ότι ο Χριστός προσλαμβάνει κάθε ξένον και τον αναπαύει. Είναι γνωστή η περικοπή της Μελλούσης Κρίσεως, στην οποία θα πη στους δικαίους ανθρώπους: «Ξένος ήμην και συνηγάγετέ με» και το αντίθετο στους μη σεσωσμένους. Πρέπει να βοηθούμε τους ξένους σαν να το κάναμε στον Ίδιο τον Χριστό.
Πέρα από αυτό μπορούμε να πούμε ότι σήμερα ιδιαίτερη «πόλη» του Χριστού είναι η Εκκλησία Του, μέσα στην οποία κάνει τα θαύματά Του και ενεργεί τις νεκραναστάσεις των ανθρώπων. Η Εκκλησία είναι επίγεια και ορατή, αλλά και ουράνια και αόρατη. Αυτή είναι η πραγματική πόλη του Θεού. Και εμείς ζούμε μέσα στην πόλη του Χριστού, την αγία Του Εκκλησία, με τα μυστήρια και όλη την ζωή της και θα πρέπει να φροντίζουμε να μη περιφρονούμε τον Χριστό, αλλά να τον θεωρούμε οικείο, και να δεχόμαστε την ζωοποιό παρουσία Του.
Αδελφοί μου!
Για όλους αυτούς τους ξένους αλλά τους οικείους τους γνωστούς αλλά και τους αγνώστους εργάστηκε και αγωνίστηκε ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος μας, ο Άγιος Παντελεἠμων. Έζησε τον καιρό που τα μαύρα σύννεφα της ειδωλολατρείας σκέπαζαν την οικουμένη, στα τέλη δηλαδή του τρίτου αιώνα μετά Χριστόν, γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας.
Ο πατέρας του ειδωλολάτρης και η μητέρα του θερμή Χριστιανή. Το όνομα που έδωσαν στο παιδί τους ήταν Παντολέον.
Ο Παντολέον ήταν πολύ έξυπνος, ευγενικός, επιμελής, ταπεινός και πράος, γεμάτος αρετή, παρ' όλο που ακόμη δεν είχε βαπτιστή Χριστιανός. Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του τον παρέδωσε σ' ένα φημισμένο γιατρό, τον Ευφρόσυνο , για να του διδάξει την ιατρική επιστήμη. Σε λίγο καιρό όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για το χαρακτήρα του. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας, μαθαίνοντας για την αρετή και την εξυπνάδα του, τον προόριζε για να γίνει, ο γιατρός των ανακτόρων.
Τον ίδιο καιρό ο γέροντας ιερέας της Νικομήδειας Ερμόλαος, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα κάλεσε στο σπίτι που κρυβόταν τον Παντολέοντα για να τον γνωρίσει. Αφού συνομίλησαν, ο Ερμόλαος κατενθουσιάστηκε από τις αρετές που κοσμούσαν τον νέο και αποφάσισε να του γνωρίσει την πίστη στο Χριστό. Έτσι αναπτύχθηκε ανάμεσα τους μια άριστη πνευματική σχέση.
Ένα εντυπωσιακό γεγονός κάνει τον Παντολέοντα να πάρει τη σοβαρή και γενναία απόφαση να δεχθεί το Άγιο Βάπτισμα, να γίνει Χριστιανός. Ενώ περπατούσε στο δρόμο συνάντησε ένα παιδί που το δάγκωσε μια οχιά και πέθανε. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: Θα προσευχηθώ στο Χριστό να αναστήσει αυτό το παιδί και αν πράγματι το παιδί αναστηθεί, εγώ πια δεν υπάρχει λόγος να καθυστερώ τη βάπτισή μου, θα γίνω Χριστιανός, θα πιστέψω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτά σκέφτηκε και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο. Αμέσως το παιδί ζωντάνεψε και το φίδι απέθανε.
Γεμάτος χαρά ο Παντολέον τρέχει στο γέροντα Ερμόλαο, του διηγείται το θαύμα και του ζητά να τον βαπτίσει. Και ο Ερμόλαος, επειδή γνώριζε ποιος οδηγείται στην τελειότητα, γεμάτος συγκίνηση οδήγησε στο φωτισμό του θείου βαπτίσματος τον Παντολέοντα.
Απο τότε ο Παντολέον έγινε ανάργυρος ιατρός. Θεράπευε με τη δύναμη του Ιησού Χριστού τους ασθενείς, χωρίς να παίρνει καθόλου χρήματα. Ακόμη, όταν εύρισκε φτωχούς τους βοηθούσε ποικιλότροπα, δίνοντας τους χρήματα και άλλα αναγκαία είδη. Για όλους αυτούς τους ξένους αλλά τους οικείους για τον Χριστιανό πλέον Παντολέοντα, τους γνωστούς αλλά και τους αγνώστους η εργασία και ο αγώνας έγινε ασταμάτητος.
Οι θαυμαστές θεραπείες του Αγίου προκάλεσαν το θαυμασμό των κατοίκων της Νικομήδειας, αλλά και το μίσος και το φθόνο των άλλων ιατρών της πόλης. Οι τελευταίοι κατάγγειλαν τον Παντολέοντα στον Αυτοκράτορα Μαξιμιανό, το φοβερό αυτό διώκτη του Χριστιανισμού.
Ο Μαξιμιανός κάλεσε τον Άγιο στα ανάκτορα για να ζητήσει εξηγήσεις. Ο Άγιος ομολόγησε με θάρρος ότι είναι Χριστιανός. Ο αυτοκράτορας στην αρχή προσπάθησε να τον πείσει με διάφορες κολακείες και υποσχέσεις να αρνηθεί το Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Παντολέον όμως έμεινε πιστός και ακλόνητος. Δεν αρνήθηκε. Δεν πρόδωσε το Χριστό.
Ο αυτοκράτορας εξαγριωμένος, διέταξε φοβερά βασανιστήρια, για να κλονίσει τον Άγιο και να τον εξαναγκάσει να θυσιάσει στα είδωλα. και τελικά, διατάσσει τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Λίγο πριν από το μαρτυρικό δια αποκεφαλισμού θάνατο του Αγίου, ακούσθηκε φωνή απ' τον ουρανό. Ήταν η φωνή του Θεού που του έδωσε το όνομα Παντελεήμων, που σημαίνει τον Άγιο που όλους τους βοηθά και τους ελεεί ακόμη και τους εχθρούς του.
Το Τίμιο Σώμα του Αγίου, όπως και έπρεπε τάφηκε με τιμές από τους Χριστιανούς. Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 27 η Ιουλίου κι εμείς σήμερα παρακλητικά ζητάμε τις ικεσίες του, όπως πταισμάτων και ασθενειών άφεση δίνει στον καθέναν μας. ΑΜΗΝ