Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ" Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το νου, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοεί να ζητάει συγχώρηση. Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή κόλαση που ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη την αιώνια. Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στο Θεό, με τις πολύ μεγάλες χαρές, τις αιώνιες.
          Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από τον Θεό, είναι εκτός εαυτού. Βλέπεις στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άσωτος υιός  "εις εαυτόν ελθών είπε. πορεύομαι προς τον πατέρα μου". Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνιωσε, τότε είπε: "Θα επιστρέψω στον πατέρα μου". Όσο ζούσε στην αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού , δεν ήταν στα λογικά του, γιατί η αμαρτία είναι έξω από τη λογική ".
          Τα λόγια αυτά, αγαπητοί Χριστιανοί, ανήκουν στον πασίγνωστο όσιο γέροντα  και κατά πολλούς άγιο της εποχής μας, τον μακαριστό,  γέροντα  Παΐσιο τον Αγιορείτη. Αναφέρονται στην Μετάνοια, στην αλλαγή του νου, στην επιστροφή, όπου με τρανταχτό παράδειγμα τον "Άσωτο" της παραβολής, μας διδάσκει ότι η αγαπητική προσφορά του Θεού εκδηλώνεται στον άνθρωπο, μόνον όταν εμείς ανταποκριθούμε σ' αυτήν και την επιζητήσουμε εν ταπεινώσει και εν μετανοία. Όποιος  απομακρύνεται από αυτήν, κλεισμένος στον εγωκεντρισμό του, όποιος δεν έρχεται στα συγκαλά του και δεν ξεκινά για το δρόμο της επιστροφής,  είναι εκτός εαυτού .Είναι παρανοϊκός, γιατί " η αποδημία εις χώραν μακράν "η αμαρτία, είναι έξω από τη λογική .
Αδελφοί μου!
Ευρισκόμενοι και πάλι στην ευλογημένη περίοδο του Τριωδίου, στην περίοδο όπου μας δίνεται η εύκαιρα για πιο έντονη και πιο συχνή αυτογνωσία και επικοινωνία με το Θεό πατέρα, για πνευματική ανανέωση και επαναπροσδιορισμό της ζωής, ακούμε σήμερα τη πασίγνωστη παραβολή «του Ασώτου».
Η Κυριακή του Ασώτου, με τον αποστάτη νέο, που προσπάθησε  εγωιστικά να ανεξαρτητοποιηθεί και να αποτινάξει από πάνω του την πατρική φροντίδα. Η παραβολή που μας καταγράφει με τον πλέον παραστατικό τρόπο, την αφροσύνη του ανθρώπου  που φεύγει "εις χώραν μακράν" όπου ανοήτως κατασπαταλά τις θείες δωρεές. Βλέπουμε  την αυτοεξορία και την απομάκρυνση από την "πατρική δόξα", το ψάξιμο της ευτυχίας "σε χώρα μακρινή". Βλέπουμε το μακράν του Θεού χάος.
Η πορεία του νεώτερου γιου, είναι η διαχρονική πορεία του ανθρώπου. Η δική μας πορεία, η πορεία μας μέσα σε κάθε εποχή, πορεία προς τον θάνατο, πορεία στην κόλαση, Ξεκινά από τη στιγμή, που ο νεώτερος γιος ζητά να φύγει από το πατρικό σπίτι και την παρουσία του Πατέρα. Και όταν λέμε τώρα να φύγει, δεν σημαίνει σε άλλο τόπο, αλλά σε άλλο τρόπο ζωής. Να μη είναι κάτω από την κηδεμονία του Θεού. Πίστεψε πως μπορεί μόνος του να γίνει θεός. Νόμισε πως είναι ικανός για όλα. Νόμος του ο εαυτός του, η φιλαρέσκεια του, η φιλαυτία του. Έκανε κακή χρήση του θείου χαρίσματος του «αυτεξουσίου», της ελευθερίας, που μας χάρισε ο Θεός, να επιλέγουμε τον τρόπο ζωής μας, μαζί μ’ Αυτόν ή χωρίς Αυτόν.
Γι’ αυτό ο Πατέρας-Θεός δεν προσπαθεί να αποτρέψει τον γιό του από τη φυγή, γιατί δεν θέλει κοντά του ανθρώπους, που δεν τον αγαπούν και νομίζουν πως δεν τον έχουν ανάγκη. Τους αφήνει να ωριμάσουν, να καταλάβουν την ανεπάρκειά τους, να δοκιμαστούν ελεύθερα και μόνοι τους να επιστρέψουν.
Έτσι ο άσωτος -ο άνθρωπος- «συναγαγών άπαντα» τα θεία χαρίσματα, την «ουσία» του πατέρα του, «αποδημεί» από τον τρόπο ζωής του Θεού, την προσωπική σχέση μαζί Του και αρχίζει άλλη ζωή, χωρίς τον Θεό. Τον ενδιαφέρει να ζήσει βιολογικά, για να ικανοποιεί τις επιθυμίες του υλικού μέρους της ύπαρξής του. Έτσι εγκαταλείπει το Θεό, και τον αντικαθιοστά με οτιδήποτε άλλο. Αυτά τα άλλα τον κυβερνούν και τον κατευθύνουν και υποδουλώνεται σ’ αυτά. Η «ουσία» του, τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός, διασκορπίζονται και τη θέση τους τη παίρνουν αποκαΐδια και βλαβερά σκουπίδια. Είναι η αμοιβή των δαιμόνων, όταν ο άνθρωπος υποδουλωθεί σ’ αυτούς. Είναι ο θάνατος της ψυχής από την απουσία του Θεού.
Μιλάμε, αδελφοί μου, για τον Άσωτο Υιό και τονίζουμε τη σημασία της επιστροφής. Σήμερα, όμως, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, αντί να μιλάμε για ασώτους υιούς, καλύτερα να μιλάμε για μας. Να μιλάμε για τη δική μας ζωή, τη δική μας πορεία, τη δική μας αποδημία.
Αδελφοί μου!
Ζούμε σε μία εποχή φοβερών αντιφάσεων και ανισορροπίας. Κι αυτή ανισορροπία και οι αντιθέσεις ξεκινούν από μας. Ξεκινούν πρώτα –πρώτα από αυτή την ίδια την οικογένεια, με τις νέες περί οικογενείας ιδέες, την ασυδοσία που μας έβαλαν μέσα σ’ αυτήν, τις ελευθεριάζουσες σχέσεις των μελών της και ακόμη αυτήν την απλή και μόνο συνύπαρξη των μελών της κάτω από την ίδια στέγη.
 Επεκτείνο­νται στους διάφορους θεσμούς όπως αυτού της Εκκλησίας, όπου,  όπως παρατηρούμε γίνεται ότι είναι δυνατόν ώστε αυτή να πληγεί. Καταβάλλονται καθημερινά και ασταμάτητα προσπάθειες για να μπει στο περιθώριο, να κλείσει το στόμα της και να μπει στην άκρη αφού πρώτα κλονιστεί η πίστη και η εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού σ’ αυτήν. Κάνουμε το κάθε το για να αποτρέψουμε την είσοδο της νεολαίας στην Εκκλησία – βλέπετε τι γίνεται κάθε μέρα -­­­­­­­­­­, χωρίς να μας νοιάζει πως τους οδηγούμε κάπου αλλού. Προτιμάμε να τους βλέπουμε στα καταγώγια και τα ναρκωτικά παρά στην Εκκλησία. Την Εκκλησία που δεν είναι αυτή που μας παρουσιάζουν. Γιατί τα πιο πολλά από αυτά είναι παραπλάνηση και παραπληροφόρηση είναι ενορχηστρωμένος πόλεμος. Είναι  αθεΐα και χρεωστούμενα σε φωνή καθαρή και ασυμβίβαστη, στα τεκταινόμενα από τους κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου.   
Συνεχίζεται με τους δημογραφικούς,  οικονομικούς και κοινωνικούς το­μείς όπου τα πάντα υπερχρεωμένα στις επιταγές που επιβάλλει η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» της τόσο γλυκερώς επαγγελλόμενης «Νέας Εποχής» ξεπουλούν κάθε όσιο και ιερό και τα παιδιά καταπληγωμένα και ανυπεράσπιστα ζουν στο δικό τους μαρτύριο.
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για διαφθορά των νέων, όταν σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, αρκούμαστε  σε μια γελοία και βλακωδέστατη υποσημείωση, του τύπου «βλάπτει σοβαρά την υγεία» και εμείς ζούμε με την ευφορία της αυταπάτης, ότι κάναμε το χρέος μας και με το παραπάνω. Λεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικές αξίες, εξύψωση του κοινωνικού βίου, εξάλειψη της εγκληματικότητας, όταν τα ναρκωτικά περιφέρο­νται από χέρι σε χέρι, μπροστά στα μάτια μας, ακόμη και μέσα σε δημοτικά σχολεία. Όταν κάθε ώρα και στιγμή τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν σκηνές βίας και εγκληματικότητας. Σκηνές αισχρές και απαξιωτικές για το ανθρώπινο είδος. Όταν προωθούν το αφύσικο και χλευάζουν το φυσικό,  όταν  δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ηθικό οικογενειακό βίο, αφού από τα κανάλια κατά κόρον προσβάλ­λεται ο ανέντιμος βίος η παράνομες σχέσεις η απλή συμβίωση, οι ανωμαλίες. Όταν έχουν δημιουργήσει  μια κατάσταση αφόρητη και επικίνδυνη για τα μάτια και τα αυτιά μας,  μια ατμόσφαιρα αποπνικτική απ’ τις βρωμερές αναθυμιάσεις βόθρων. Όταν αμέσως πυροβολείται η εκκλησία και όποιος άλλος τολμήσει να προβάλλει τη δική του διαφορετική άποψη.
Πώς μπορούμε πάλι να απαιτήσουμε σωστή συ­μπεριφορά από τους νέους μας, όταν τα σχολεία μας έπαυσαν να είναι παιδαγωγικά καθιδρύματα και έγιναν μεταπρατήρια φτηνών γνώσεων; Όταν με το πρόσχημα της ελευθερίας, των προσωπικών δεδομένων και της πολυπολιτισμικότητας, συζητάμε ότι και  αυτήν ακόμη η αναφορά σε Θεό, πίστη και Εκκλησία πρέπει να καταργηθεί. Να καταργηθούν τα Θρησκευτικά, η προσευχή, να φύγουν οι εικόνες από τα σχολεία;
Η περιβόητη Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφατα εξέδωσε ένα ημερολόγιο που απευθύνεται στους νέους μέσα στο οποίο καταγράφονται όλες οι γλυκανάλατες ψευτογιορτές, του τύπου ημέρα των ζώων, ημέρα του τάδε, του τάδε, ακόμα μουσουλμανικές και ινδουιστικές γιορτές ,καμιά όμως Χριστιανική!
Γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα αδελφοί μου!
Οι Άσωτοι, οι αποδημήσαντες εις χώραν μακράν είμαστε εμείς.
Εμείς κλωτσούμε καθημερινά το Θεό και προσπαθούμε με κάθε μέσον να τον παραμερίσουμε!
Συνάμα παραπονιόμαστε για την κατάντια μας, μένοντας όμως μόνο στο «αλίμονο που φτάσαμε»!

 Καλλίτερα λοιπόν να δούμε  την ανισορροπία του δικού μας κοινωνικού κατεστημένου. Αντί να συζητάμε για τη χώρα της αποδημίας και για τα ξυλοκέρατα με τα οποία προσπαθούμε να χορτάσουμε, μάλλον απαιτείται η δική μας  γεν­ναία επιστροφή. Μάλλον πρέπει να δούμε εμείς πρώτα να «έλθουμε στον εαυτό μας», να ρθούμε στα συγκαλά μας, να ακολουθήσουμε το γνωστό μας «΄Ασωτο» στην πορεία της επιστροφής του και να βροντοφωνάξουμε το «ήμαρτον» Άλλη λύση δεν υπάρχει!.