Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

ΘΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΝ – ΟΙΚΟΔΟΜΗ - ΝΑΟΣ


«…είμαστε συνεργάτες στην υπηρεσία του Θεού κι εσείς το χωράφι του Θεού, το οικοδόμημα του Θεού. Σύμφωνα με το ειδικό χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός, ως έμπειρος αρχιμάστορας, έβαλα εγώ το θεμέλιο. Άλλος τώρα χτίζει πάνω σ΄ αυτό. Ο καθένας όμως ας προσέχει πως χτίζει. Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός. Τώρα, αν κάποιοι χτίζουν πάνω σ΄ αυτό το θεμέλιο με χρυσάφι ή ασήμι ή πολύτιμα πετράδια, με ξυλεία, χορτάρι ή άχυρο, η δουλειά του καθενός θα φανεί· θα τη φέρει στο φως η ημέρα της κρίσεως. Γιατί η ημέρα αυτή θα φανερωθεί με τρόπο πύρινο, και η ποιότητα του έργου καθενός θα δοκιμαστεί από τη φωτιά. Αν το έργο που έχτισε κάποιος αντέξει, αυτός θα λάβει μισθό· αν όμως το έργο του καταστραφεί από τη φωτιά, αυτός θα χάσει την αμοιβή του· ο ίδιος όμως θα σωθεί, όπως ένας που περνάει μέσα από τις φλόγες. Δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού κι ότι το Πνεύμα του κατοικεί ανάμεσά σας; Αν κάποιος, λοιπόν, με τις διαιρέσεις καταστρέφει το ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είστε εσείς».
«Θεοῦ γεώργιον»
Τρεῖς εἰκόνες χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ νὰ παρομοιάσει τὴν Ἐκκλησία, καθὼς ἀπευθύνεται στοὺς χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου.
Ἡ πρώτη εἰκόνα εἶναι αὐτὴ τοῦ ἀγροῦ. «Θεοῦ γεώργιον» εἶστε, τοὺς λέει. Εἶστε ἀγρὸς ποὺ ἀνήκει στὸ Θεὸ καὶ καλλιεργεῖται ἀπὸ Αὐτὸν διὰ τῶν ἐργατῶν τοῦ Ευαγγελίου.
Πράγματι, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας μεγάλος ἀγρὸς ὅπου ἐργάζονται πολλοί, σὲ ποικίλες διακονίες καὶ μὲ διαφορετικὰ χαρίσματα ὁ καθένας. Ἄλλος ἀναπτύσσει φιλανθρωπικὴ δραστηριότητα, ἄλλος ἐπιμελεῖται τὸ κήρυγμα, ἄλλος μεριμνᾶ γιὰ τὴ νεότητα, ἄλλος φροντίζει τὴν εὐταξία καὶ εὐκοσμία τοῦ Ναοῦ καὶ τῆς θείας λατρείας. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ στὰ χωράφια.
Οἱ ἐργάτες ποὺ μισθώνει ἕνας ἰδιοκτήτης γιὰ νὰ καλλιεργήσουν τὸ κτῆμα του μοιράζονται τὶς ἐργασίες: ἄλλος σκάβει, ἄλλος φυτεύει, ἄλλος ποτίζει, ἄλλος κλαδεύει, ἄλλος συγκεντρώνει τοὺς καρπούς. Ὅλοι ὅμως ἐργάζονται στὸ ἴδιο χωράφι γιὰ τὸν ἴδιο κύριο. Ὥστε «ὁ φυτεύων καὶ ὁ ποτίζων ἕν εἰσιν» (Α΄ Κορ. γ΄ 8)• ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ εἶναι κι αὐτὸς ποὺ φυτεύει κι αὐτὸς ποὺ ποτίζει καὶ ὅποιος ἄλλος ἐργάζεται στὸν ἀγρὸ τοῦ Κυρίου• διότι ὅλοι εἶναι ὑπηρέτες τοῦ ἴδιου Κυρίου, ποὺ ἐργάζονται στὸ ἴδιο ἔργο.
Ἕνας εἶναι ὁ ἀγρός, κι ἂς εἶναι πολλὲς οἱ διακονίες καὶ τὰ χαρίσματα. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς συμβουλεύει: «εἰ γεώργιόν ἐστε, διαιρεῖσθαι οὐ χρή, ἀλλ’ ἑνὶ φραγμῷ τῷ τῆς ὁμονοίας τειχίζεσθαι» (PG 95, 592). Ἀφοῦ συναποτελεῖτε ἕναν ἀγρό, δὲν πρέπει νὰ χωρίζεστε μεταξύ σας, ἀλλὰ νὰ περιτειχίζεσθε ἀπὸ τὸν φράκτη τῆς ὁμόνοιας καὶ τῆς ἀγάπης.
«Θεοῦ οἰκοδομὴ»
Ἡ δεύτερη εἰκόνα ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι αὐτὴ τῆς οἰκοδομῆς. «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε», λέει καὶ ἐννοεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι οἰκοδομὴ τὴν ὁποία θεμελίωσε καὶ κτίζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἔχον­τας ὡς ὄργανά Του τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς συνεχιστές τους. Ἀσάλευτο θεμέλιο τῆς οἰκοδομῆς αὐτῆς εἶναι ὁ Χριστός, καὶ τὸν αἰώνιο αὐτὸν θεμέλιο λίθο κανεὶς ἀπολύτως δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ μετακινήσει καὶ νὰ τὸν ἀντικαταστήσει μὲ ἄλλον. Ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἰδιαιτέρως ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ σ’ ὅσους ἔχουν ἀναλάβει τὸ κτίσιμο πάνω στὸ θεμέλιο αὐτό: «ἕκαστος βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ»• ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς κτίστες ἂς προσέχει πῶς οἰκοδομεῖ πάνω στὸ θεμέλιο.
Κτίστες ἐδῶ ἐννοεῖ κυρίως τοὺς διδασκάλους καὶ διακόνους τοῦ Εὐαγγελίου καὶ γενικῶς καθέναν ποὺ ἔχει ἀναλάβει τὴν ἐπιμέλεια ἄλλων ψυχῶν. Συνεπῶς, ὀφείλουν νὰ προσέχουν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ οἱ γονεῖς, οἱ παιδαγωγοί, κι ὅλοι ὅσοι συμμετέχουν στὸ ὑπεύθυνο ἔργο τῆς ἀγωγῆς καὶ πνευματικῆς οἰκοδομῆς, μάλιστα τῶν νέων ἀνθρώπων. Ὑπάρχουν γιὰ παράδειγμα γονεῖς ἢ δάσκαλοι ποὺ ἀντὶ νὰ κτίζουν, γκρεμίζουν ὅ,τι ἱερὸ καὶ ἅγιο ὑπάρχει στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν. Μὲ τὰ λόγια τους καὶ τὴ ζωή τους κλονίζουν τὴν πίστη τῶν νέων καὶ τοὺς ὠθοῦν στὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀνηθικότητος. Ὑπάρχουν χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς ἔριδες καὶ τὶς μεταξύ τους διαμάχες σκανδαλίζουν καὶ ἀπομακρύνουν τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀντίθετα, πόσο εὐλογημένο εἶναι τὸ ἔργο τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ μὲ κόπο καὶ ὑπομονὴ οἰκοδομοῦν τὶς ψυχὲς μὲ ἅγιες ἀρετές, τὴν πίστη, τὴν ὑπομονή, τὴν ἁγνότητα, τὴ συγχωρητικότητα, τὴν ἀγάπη... Αὐτοὶ χρησιμοποιοῦν στὴν οἰκοδομὴ τὰ πιὸ ἀκριβὰ καὶ ἀνθεκτικὰ ὑλικά, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἔργο τους ἀντέχει ὄχι ἁπλῶς στὸ χρόνο ἀλλὰ στὴν αἰωνιότητα.
«Ναὸς Θεοῦ»
Τέλος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα καὶ μία τρίτη εἰκόνα: «ναὸς Θε­οῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν», λέγει· δηλαδὴ οἱ χριστιανοὶ ὅλοι μαζὶ εἶστε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θε­οῦ κατοικεῖ μέσα σας.
Κάθε χριστιανός, ὡς μέλος τοῦ ­Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καθίσταται μέρος τῆς οἰκοδο­μῆς τοῦ Θεοῦ, «λίθος ζῶν», δηλαδὴ ἔμψυ­χο λιθαράκι τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὸν «ἀ­­­­κρογωνιαῖο λίθο», τὸν Χριστό, καὶ συν­ά­πτεται ἁρμονικὰ μὲ τοὺς ἄλλους χριστια­­­νούς, ὥστε ὅλοι νὰ συναποτελοῦν τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Α΄ Πέτρ. β΄ 4-6).
Συνεπῶς στὴν Ἐκκλησία δὲν μποροῦμε νὰ ὑπάρχουμε ὡς αὐτόνομοι καὶ ἀνεξάρ­τητοι καὶ νὰ φερόμαστε ὅπως ­θέλουμε. Εἴ­­μαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χρι­­­στὸ καὶ ἄρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Καὶ ὅπως ἕνα πέτρινο σπίτι εἶναι ἀτελὲς καὶ ἐπικίνδυνο ἐὰν ὑπάρχουν σημεῖα ὅπου οἱ πέτρες δὲν ἔχουν δεθεῖ καλὰ μεταξύ τους, ἔτσι καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὡς σύνολο ἀποτελεῖ πλῆγμα τὸ νὰ ἀποκόπτεται κάποιο μέλος της, καὶ μάλιστα νὰ παρασύρει μαζί του καὶ ἄλλα μέλη. Ἂν ἀποτελεῖ φοβερὴ βεβήλωση τὸ νὰ γκρεμίζει κάποιος ἕναν ἱερὸ Ναό, ἀποτελεῖ ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἱεροσυλία τὸ νὰ καταστρέφει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τὴν μολύνει μὲ πλανεμένες διδασκαλίες ἢ μὲ ἀνήθικη καὶ ἀκόλαστη ζωή.
Ἂς ­προσέξουμε λοιπὸν πολύ, διότι, ὅπως τονίζει κι ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ἐὰν κάποιος μὲ τὴν πλανεμένη διδασκαλία του καὶ τοὺς φατριασμούς του καταστρέφει τὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ τὴν ­Ἐκκλησία, «φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός», θὰ τὸν καταστρέψει ὁ Θεός, διότι ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγιος. Εἶναι δικό Του κτῆμα, ἱερὸ καὶ ἀπαραβίαστο, τὸ ὁποῖο κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ μολύνει καὶ νὰ κα­ταστρέφει.
«Ο ΣΩΤΗΡ»

http://aktines.blogspot.gr/

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ο δρόμος στο χριστιανισμό, αδελφοί μου, ισοδυναμεί με δρόμο ομολογίας. Γι’ αυτό το λόγο ο Κύριος λέει, ότι όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον  ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον πατέρου μου.
Στο Αποστολικά Ανάγνωσμα της σημερινής εορτής της Αγίας Παρασκευής, ακούσαμε τον Απ. Παύλο να μας τονίζει:
 «Αδελφοί, πριν να 'ρθει ἡ πίστη μας φύλαγε και μας προστάτευε ὁ νόμος κι ήμασταν κλεισμένοι μέσα στο νόμο, περιμένοντας να φανερωθεί ἡ πίστη. Ὁ νόμος λοιπόν ήταν σε μας παιδαγωγός, ώσπου να 'ρθη ὁ Χριστός, για να δικαιωθούμε τότε μὲ την πίστη. Αλλά τώρα ποὺ ήρθε ἡ πίστη, δεν είμαστε πια στα χέρια κάποιου παιδαγωγοῦ, επειδή σον πιστοὶ είμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ στο άνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιατί όσοι βαπτισθήκατε στο Χριστό, ντυθήκατε τὸ Χριστό. Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, γιατί όλοι εσείς είσαστε ένας άνθρωπος στο όνομα του Ιησού Χριστού».
Ο νόμος, για τον οποίο πολὺς λόγος γίνεται στις επιστολὲς του Παύλου, είναι η Παλαιὰ Διαθήκη, η συμφωνία και η συνθήκη, που έκαμε ο Θεός με τους ανθρώπους. Όσα υποσχέθηκε ὁ Θεός, στους Πατριάρχες και στους Προφήτες, στην παλιὰ εκείνοι συνθήκη. Όταν όμως ήρθε η χάρις και η αλήθεια του Χριστού, τότε ο νόμος, έμεινε πίσω και παραχώρησε τη θέση του στη νέα πραγματικότητα.
Τώρα οι πιστοί με το βάπτισμα, όχι απλά πήραν την προσωνυμία του Χριστού, αλλὰ σαν ένα παλιὸ ιμάτιο ξεφόρεσαν τὸν πρώτο εαυτό τους και ντύθηκαν το Χριστό. Και τούτα τα λόγια του Ἀποστόλου, τα πήρε η Εκκλησία τα συνέδεσε άρηκτα με το Μυστήριο του Βαπτίσματος, αλλά και τα ἔκαμε ύμνο στις μεγάλες Δεσποτικὲς εορτές: «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε»
Αδελφοί μου!
Ο θεόπνευστος λόγος σήμερα του Αποστόλου όμως κορυφώνεται στη μεγάλη διακήρυξη, που είναι και ο λόγος της Ἐκκλησίας μας στον κόσμο, στο πέρασμα των αιώνων. Είναι η διακήρυξη που σπάζει στεγανά αιώνων. Η διακηρθξη που σαν την άκουσε η ανθρωπότητα, έμεινε άναυδη. Τώρα λέει δὲν ὑπάρχουν ξεχωριστές φυλές, δὲν ὑπάρχουν κοινωνικὲς τάξεις, δὲν ὑπάρχουν ξεχωριστὰ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα, γιατί ὅλοι, μὲ τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, είμαστε όλοι το ίδιο.
Ἄλλο κήρυγμα ἀληθινῆς ελευθερίας και ισότητας, μεταξὺ των ανθρώπων, που κατοικούν σ’ όλο τον πλανήτη, σαν τούτο δεν ακούστηκε,. Οι αιώνες το επαναλαμβάνουν σε διάφορες γλώσσες, κοσμοκράτορες και κοινωνικοὶ αναμορφωτὲς το οἰκειοποιούνται. Όμως αυτὴ είναι διακήρυξη και εξαγγελία της Ἐκκλησίας με το πνευματοκίνητο στόμα του Παύλου.
«Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα», γιατί όλοι στο όνομα του Χριστού είμαστε ένα. Αλήθεια να κλάψει πρέπει κάποιος ή να γελάσει. μ’  αυτούς τους χριστιανικούς λαούς που πρόδωσαν τὴν πίστη τους καὶ ρήμαξαν το πρόσωπο της γης με τυραννίες, με δουλεμπόρια, με πολέμους, ιώμε κατακτήσεις, με επαναστάσεις; Κωμικοτραγικό το ότι όλα αυτὰ μέσα σε είκοσι αιώνες έγιναν απὸ χριστιανικοὺς λαούς.
Αδελφοί μου!
Ὁ λόγος που στη μνήμη σήμερα της αγίας Παρασκευής διαβάζεται η αποστολικὴ περικοπή, που ακούσαμε, είναι ακριβῶς αυτὴ η φράση απὸ τη μεγάλη διακήρυξη του αποστόλου Παύλου, ότι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Αυτὸ βέβαια δεν έχει καμμιὰ σχέση με κείνα που στον καιρὸ μας φωνάζουν όσες καὶ όσοι ἔκαμαν ἔργο τοὺς τὸν «αγώνα και τα διακαιώματα της γυναίκας»,  με όσα τρελ,ά γίνονται.
Η Αγία Παρασκευή έζησε το 2ο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς της ευλαβείς χριστιανοί αλλά δυστυχώς άτεκνοι. Παρακαλούσαν λοιπόν, να αξιωθουν, να αποκτήσουν ένα παιδί. Και ακούστηκε η προσευχή τους και απέκτησαν τη Παρασκευή, η οποία πήρε το όνομά της από τη μέρα που γεννήθηκε.
Η Παρασκευή, σκεπαζόταν από τη χάρη του Θεού, που καλλώπιζε την ψυχή και το σώμα της. Η πίστη, η αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον, οι ελεημοσύνες, η σοβαρότητα, η σωφροσύνη αλλά και η ομορφιά της είχαν γίνει γνωστά σε όλη την περιοχή της Ρώμης. Πολλοί ήταν, λοιπόν, εκείνοι που τη ζητούσαν σε γάμο, αλλά πάντοτε έπαιρναν αρνητική απάντηση.
Όταν έφτασε σε ηλικία 20 ετών, οι γονείς της έφυγαν από αυτό τον κόσμο και την άφησαν κληρονόμο μιας μεγάλης περιουσίας. Εκείνη πούλησε όλα της τα υπάρχοντα και, αφού τα μοίρασε ως ελεημοσύνη στους φτωχούς, πήγε σε κάποιο μοναστήρι.
Οι Ιουδαίοι, ωστόσο, βλέποντας πως η πίστη στο Χριστό εξαπλώνεται σε βάρος τους, έσπευσαν να κατηγορήσουν την Αγία στον τότε βασιλιά της Ρώμης, Αντωνίνο. προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για την δράση της.
Εκεί αφού και η ίδια παραδέχθηκε πως δεν ακολουθεί την επίσημη θρησκεία αλλά την χριστιανική, της ζητήθηκε να δηλώσει άρνηση και να επιστρέψει στην θρησκεία των ειδώλων. Η Παρασκευή αρνήθηκε κάτι το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να υποστεί μια σειρά από σκληρά βασανιστήρια, από τα οποία παραδόξως έβγαινε αλώβητη. Τελικά η  Παρασκευή θανατώθηκε με' αποκεφαλισμό.
Ένα από τα βασανιστήρια που υπέστη ήταν κι αυτό της πυρακτωμένης περικεφαλαίας. Της τοποθέτησαν δηλαδή στο κεφάλι μια περικεφαλαία την οποία προηγουμένως είχαν πυρακτώσει. Σύμφωνα με τους βιογράφους της, η Παρασκευή δεν έπαθε το παραμικρό. Επόμενη κίνηση ήταν να την ρίξουν σε ένα καζάνι όπου έβραζε πίσσα.
Κι όμως, βγήκε χωρίς κανένα έγκαυμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εντυπωσιαστεί τόσο ο Αυτοκράτορας που θεωρώντας ότι κάτι δεν έχει γίνει σωστά, ζήτησε να ρίξουν πάνω του πίσσα για να διαπιστώσει και ο ίδιος.
Κάποιες σταγόνες πίσσας έπεσαν στα μάτια του με αποτέλεσμα ο ίδιος να τυφλωθεί επιτόπου. Την ίδια στιγμή, έχοντας πεισθεί με τον πλέον επώδυνο τρόπο πως η Παρασκευή πέρασε πράγματι το μαρτύριο χωρίς να πάθει κάτι, ο Αυτοκράτορας ζήτησε να ακολουθήσει κι εκείνος την χριστιανική πίστη.
Τότε η Παρασκευή προσευχήθηκε στον Θεό και κατά την βιογραφία της, τα μάτια του αυτοκράτορα γιατρεύτηκαν. Με βάση αυτήν την αναφορά στον βίο της, οι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο και ειδικά οι Ορθόδοξοι Έλληνες θεωρούν την Αγία Παρασκευή προστάτιδα των ματιών.
Αγαπητοί  Χριστιανοί
Στα χρόνια των διωγμών, τα χρόνια  των  μαρτύρων, ο Χριστιανισμός, συνεχώς κατακτούσε νέες ψυχές, ακόμα και μέσα από αυτούς  τους διώκτες, εν  μέσω παντοειδών εμποδίων, διωγμών ,μαρτυρίου.
Σήμερα  ύστερα από δυο χιλιάδες τόσα χρόνια, ακόμα  τα  εμπόδια  δεν  έλειψαν. Κάποια χρόνια πίσω, στα χρόνια του υπαρκτού  λεγομένου σοσιαλισμού, αρκούν για του λόγου το αληθές.
Στην πατρίδα μας, είναι γνωστές οι προσπάθειες που γίνονται, για να μας αποστερήσουν το δικαίωμα  να εξωτερικεύουμε  και να ομολογούμε την πίστη μας. Να  περιθωριοποιηθεί η Εκκλησία, να σφραγιστεί το στόμα της  Εκκλησίας, να λείψει η ομολογιακή δήλωση της Ορθοδόξου   ταυτότητος μας. Είναι γνωστός ο πόλεμος και οι συκοφαντίες  κατά της Εκκλησίας για να κλονιστεί το κύρος της, για να μην την βρίσκουν μπροστά τους στα άνομα σχέδια τους.
          Όμως.

Αυτός που πιστεύει με συνέπεια δεν κρατά την πίστη μόνο για τον εαυτό του. Δεν ισχυρίζεται ότι  η πίστη είναι μόνο <<για τα μέσα μας >>, αλλά  ομολογεί  σε κάθε στιγμή σε κάθε περίσταση. Με την καρδιά πιστεύουμε  και η πίστη αυτή  λογίζεται για την δικαιοσύνη μας .Και όταν ομολογούμε αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, αυτή η ομολογία  μας  χαρίζει την σωτηρία. Αυτό  έκανε και η  Αγία μας.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ;


Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος μας διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί έχουμε «χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν» διάφορα. Άλλος είναι προφήτης, για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστης του, άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει και ο δάσκαλος του λαού του Θεού, και όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδελφούς, να τους στηρίζει. Όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους να το κάνει με απλότητα, όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη. Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. Μην είστε οκνηροί σ΄ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδελφούς. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι΄ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε.
Η ζωή μας, αδελφοί μου, είναι μια κοινωνία προσώπων. Ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικόν, έλεγε ο Αριστοτέλης. Κανείς δεν καταφέρνει να ζει μόνος του, αλλά συνυπάρχει και συμβιώνει με άλλους. «Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον» διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, την έκφραση της θείας πρόνοιας. Ακόμη και οι μοναχικοί άνθρωποι, ακόμη και οι ερημίτες, αυτοί που επιλέγουν να ζουν μόνοι τους, έχουν και αυτοί στιγμές, κατά τις οποίες συνυπάρχουν και συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους. 
Αυτή η εικόνα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική στο χώρο της Εκκλησίας.  Ο Χριστιανός δεν μπορεί να ζει μόνος του, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να περιμένει ότι απόμονωμένος και αποκομμένος από την Χριστιανική κοινότητα, θα μπορέσει να προοδεύσει και να προκόψει στην πνευματική του ζωή, έστω και αν διαθέτει μεγάλα χαρίσματα. Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα θέλει να τονίσει ο Απ. Παύλος, λέγοντας πως όλοι οι Χριστιανοί είμαστε μέλη του ίδιου Σώματος, γι’ αυτό οφείλουμε να χρησιμοποιούμε τα χαρίσματα που μάς χάρισε η αγάπη του Θεού προς ωφέλεια, όχι μόνο προσωπική μας, αλλά για όλους, αφού στο Χριστιανισμό δεν αξίζει να φροντίζει κάποιος για τη σωτηρία του εαυτού του και μόνο.
Αυτό τι έχει να μας πει; Ότι ο καθένας μας θα πρέπει να καλλιεργεί τα χαρίσματα που του δόθηκαν όσο μπορεί περισσότερο, χωρίς να παρασύρεται από στην απομόνωση, τη  φιλαυτία και τη ζήλεια. Άλλοι είναι αξιοθαύμαστοι στη διδασκαλία και άλλοι όχι. Άλλοι έχουν χάρισμα στην επικοινωνία. Άλλος έχει ανάγκη να διδαχθεί από κάποιο φωτισμένο διδάσκαλο, κάποιος άλλος επιζητεί να παρηγορηθεί από μια θερμή καρδιά. Τα χαρίσματα δεν αφορούν έναν και μόνο, εξ άλλου αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το Θεό της αγάπης, αλλά είναι μοιρασμένα σε διάφορα πρόσωπα. Όλοι απαρτίζουμε μια ενότητα, μια οικογένεια, όπου όλοι είμαστε απαραίτητοι, όλοι πρέπει να επιτελούμε το έργο, που μας ανέθεσε ο Θεός.
Από τα χαρίσματα -  κανόνες λοιπόν θα σταθούμε σε κάποια, που άμεσα κι επίκαιρα αφορούν και χαρακτηρίζουν τη ζωή μας, μέσα στο σώμα της εκκλησίας.
Το πρώτο: Θα περίμενε κανείς ότι μεταξύ ανθρώπων που στις φλέβες τους ρέει το ίδιο αίμα και είναι παιδιά των ίδιων γονιών, η αγάπη και η αλληλοϋποστήριξη θα ήταν αυτονόητες, καθότι η αδελφική σχέση και συγγένεια είναι η πλέον στενή, όπως και η σχέση των γονέων προς τα τέκνα. Παρόλα αυτά, συχνά παρατηρούνται φαινόμενα σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ αδελφών, που φθάνει σε απίστευτα ύψη σκληρότητας, ακόμα και μίσους. Το χρήμα, κυρίως και οι κληρονομικές διαφορές, ενίοτε και οι κομματικές αντιπαραθέσεις, μπαίνουν ανάμεσα σε αδέλφια και οικογένειες, σπέρνοντας μίσος και διχόνοια, που, ουκ ολίγες φορές, οδηγούν σε τραγωδίες. Προφανώς ο Παύλος θα είχε διαπιστώσει και στην εποχή του, μεταξύ Χριστιανών, ανάλογες συμπεριφορές, γι’ αυτό συμβουλεύει τα μέλη της Εκκλησίας αναλόγως.
Άλλο χάρισμα - κανόνα που θέτει σαν προβληματισμό, ο Παύλος στους Χριστιανούς είναι, η επιμονή στην προσευχή. Δεν ομιλεί απλώς για την αξία της προσευχής, ως τρόπου κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά ζητεί να επιμένουμε στην προσευχή. Αυτό συμβαίνει γιατί διαπιστώνεται συχνά ότι η προσευχή μας δεν έχει υπομονή, αλλά αδημονεί και απαιτεί τα αιτήματά της να γίνουν άμεσα αποδεκτά από τον Θεό και να υλοποιηθούν. Γι’ αυτό η σοφία της Εκκλησίας μας συμβουλεύει: «Όταν προσεύχεσαι, οφείλεις να σιωπάς. Επιμονή στην προσευχή σημαίνει να προσευχόμαστε με τέτοιο τρόπο, ώστε να κατορθώσουμε να γνωρίσουμε αυτό που θέλει ο Θεός από εμάς.
Τρίτο χάρισμα, στο οποίο θα σταθούμε, είναι η μέριμνα για τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στην Εκκλησία είναι αδελφοί μας. Αυτή η μέριμνα είναι συνιστώσα της αγάπης μας στον Θεό. Η μέριμνα αυτή δεν έχει όρια, δε βάζει προϋποθέσεις. Προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος θα κτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μας, ανεξαρτήτως φυλετικών, θρησκευτικών ή κοινωνικών διαφορών. Η μέριμνα για τις ανάγκες των άλλων είναι αυτή που χαρακτηρίζει την ζωή της Εκκλησίας και όσων ανήκουν σ’ αυτή. Είναι αυτή που μάς καθιστά Εκκλησία, τον χώρο της αγάπης και της παρουσίας του ζωντανού Θεού. Και τούτο στις ημέρες μας έγινε απόλυτα αναγκαίο.
Και να καταλήξουμε με τούτο.
«Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε».
Να προσευχόμαστε και να παρακαλάμε το Θεό για τους ανθρώπους που μας καταδιώκουν. Όχι μόνο να μην μας ξεφεύγει κάποιος κακός λόγος, αλλά να λέμε γι’ αυτούς πάντοτε τα καλύτερα, χωρίς να αγανακτούμε εναντίον τους, με κατάρες και άλλα παρόμοια. Γράφει σχετικά ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος ότι όποιος δεν μιλάει με άσχημο κα κακά τρόπο αλλά έχει τη δύναμη να συγκρατεί τη γλώσσα του, είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος και αυτός μπορεί να συγκρατεί και να χαλιναγωγεί ολόκληρο τον εαυτό του.
Αγαπητοί Χριστιανοί! Σήμερα ο απόστολος Παύλος συνιστά να έχουμε ειλικρινή αγάπη, να μισούμε το κακό και να είμαστε προσκολλημένοι στο καλό. Τα αδέλφια να νιώθουν στοργή το ένα προς το άλλο και να διακρίνονται από αμοιβαία εκτίμηση. Να μην είμαστε οκνηροί στην πνευματική ζωή, αλλά με θέρμη να υπηρετούμε τον Κύριο. Οι Χριστιανοί να έχουν ελπίδα και υπομονή στις θλίψεις, να επιμένουν στην προσευχή, να νοιάζονται για τις ανάγκες των άλλων και να είναι φιλόξενοι. Να εύχεστε καταλήγει για εκείνους που σας καταδιώκουν και ποτέ να μην τους καταριέστε.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε;

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε.

 δελφοί, καρπς το Πνεματς στιν γπη, χαρ, ερνη, μακροθυμα, χρησττης, γαθωσνη, πστις, πραότης, γκρτεια· κατ τν τοιοτων οκ στι νμος. Ο δ το Χριστο τν σρκα σταρωσαν σν τος παθμασι κα τας πιθυμαις. Ε ζμεν πνεματι, πνεματι κα στοιχμεν. Μ γινμεθα κενδοξοι, λλλους προκαλομενοι, λλλοις φθονοντες. Αδελφο, ἐὰν κα προληφθ νθρωπος ν τινι παραπτματι, μες ο πνευματικο καταρτζετε τν τοιοτον ν πνεματι πραότητος· σκοπν σεαυτν, μ κα σ πειρασθς. Αλλλων τ βρη βαστζετε, κα οτως ναπληρσατε τν νμον το Χριστο

Μνήμη Αγίου Αθανασίου του εν τω Άθω (5-7-2015)

 --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2015/07/5-7-2015.html


Το αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Γαλάτας επιστολή είναι αφιερωμένο σήμερα στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, του οποίου την μνήμη εορτάζουμε. «Αδελφοί», μάς λέει, «ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια· ενάντια σε αυτά δεν υπάρχει νόμος. Οι δε μαθητές του Χριστού σταύρωσαν το σαρκικό φρόνημα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες. Εάν ζούμε με το Άγιο Πνεύμα, με το Πνεύμα και να συντασσόμαστε. Ας μη γινόμαστε κενόδοξοι, προκαλώντας και φθονώντας ο ένας τον άλλο. Αδελφοί, κι αν ακόμα συλληφθεί κάποιος άνθρωπος σε κάποιο παράπτωμα, σείς οι πνευματικοί να τον συμβουλεύετε με πνεύμα πραότητας· έχοντας κατά νου μήπως κι εσύ πειρασθείς. Να σηκώνετε ο ένας τα βάρη του άλλου, κι έτσι να εκπληρώσετε τον νόμο του Χριστού».   Μάς προτρέπει ο απόστολος Παύλος να σηκώνουμε ο ένας τα βάρη του άλλου, να σπεύδουμε σε βοήθεια, να αφήσουμε κατά μέρος την κατάκριση για τα σφάλματα ή για τις ατέλειες των αδελφών μας. Εάν ο Χριστός, ο μόνος Κριτής του κόσμου, δεν κατέκρινε την Σαμαρείτιδα ή την πόρνη ή τον ληστή, αλλά προσέφερε έλεος και λόγο παραμυθητικό και εποικοδομητικό στις καρδιές τους, γιατί σκοπός της επί γης παρουσίας του ήταν και συνεχίζει να είναι η σωτηρία του κόσμου, πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται σε εμάς να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε τους αδελφούς μας, ακόμα και εάν συλληφθούν επ' αυτοφώρω να διαπράττουν κάποιο παράπτωμα. Χρέος μας είναι να σηκώσουμε το βάρος του αδελφού μας, να τον συμβουλέψουμε, πρόσωπο προς πρόσωπο, με πραότητα και επιείκεια, γιατί κι εμείς ως άνθρωποι μπορεί να πέσουμε στον ίδιο πειρασμό. Προτάσσει ο απόστολος αυτή τη στάση, επειδή η πραότητα, η ειρήνη, η μακροθυμία και η αγάπη είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος, το οποίο ως μαθητές του Χριστού παρακαλούμε να φωτίζει και να γεμίζει τη ζωή μας. Δεν είναι καν αρετές, ούτε επιτεύγματα της προσωπικότητάς μας ή του πνευματικού μας αγώνα· όλα τα παραπάνω, μαζί με την πίστη, την χαρά, την χρηστότητα, την αγαθωσύνη και την εγκράτεια, αποτελούν δώρα του Θεού σε εμάς. Αν, επομένως εμείς έχουμε εγκράτεια, ας μη αγανακτούμε με τον αδελφό που ενδεχομένως δεν έχει, γιατί τότε αποδεικνύουμε ότι δεν έχουμε μακροθυμία ούτε αγάπη, άρα και η αρετή που νομίζουμε πως έχουμε δεν αποτελεί καρπό του Αγίου Πνεύματος αλλά νοθευμένη κατάσταση στην ψυχή μας. Γι αυτό ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι εάν θέλουμε να ζούμε με το Άγιο Πνεύμα, να συντασσόμαστε με αυτό, δηλαδή να αγωνιζόμαστε ώστε όλοι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος να ανθίζουν στην καρδιά μας χωρίς εξαιρέσεις. Αν μελετήσουμε τη ζωή των Αγίων της Εκκλησίας μας, θα δούμε ότι ήταν μεστή από τους καρπούς του Αγίου πνεύματος. Ομοίως και ο βίος του Αγίου Αθανασίου του εν τω Άθω. Τον κατέκριναν κάποτε οι μοναχοί, ότι έτρωγε περισσότερο από εκείνους· δεν θύμωσε αλλά μακροθύμησε και τούς δίδαξε με απλό και ήρεμο τρόπο να μη κατακρίνουν. Εργαζόταν περισσότερο από όλους στην ανοικοδόμηση της μονής Μεγίστης Λαύρας, σαν να ήταν ο χειρότερος εργάτης. Κατασκεύασε το πρώτο μηχανικό ζυμωτήριο στην ιστορία, για να ελαφρύνει τους αδελφούς από το εξαντλητικό ζύμωμα για μοναχούς και για εργάτες. Αλλά και στην διδαχή και καλλιέργεια των μοναχών, στον καταρτισμό του έσω ανθρώπου, ήταν ποιμήν και πατέρας και αδελφός, κάνοντας πράξη τα λόγια του Χριστού, ότι δηλαδή όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει πάντων διάκονος. Αν τώρα παραβάλλουμε τη ζωή μας με τη ζωή των αγίων, σύμφωνα και με όσα μάς λέει σήμερα το αποστολικό ανάγνωσμα, πολύ φοβούμαι ότι θα βρεθούμε λειψοί. Η ζωή μας δεν έχει χαρά και ειρήνη Θεού, αγωνιζόμαστε να δείξουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας ότι είμαστε καλοί χριστιανοί, λησμονώντας ότι ο Χριστός έδωσε έμφαση στο έσωθεν του ποτηρίου. Το αποτελεσμα είναι ότι γινόμαστε κενόδοξοι, ποθώντας να διακριθούμε για αρετές που δεν έχουμε, οι οποίες ακόμα κι άμα τις είχαμε δεν αποτελούν ανθρώπινα επιτεύγματα αλλά δώρο και καρπό του Αγίου Πνεύματος, όταν αυτό κατοικεί μέσα μας. Όντας κενοί, γινόμαστε κενόδοξοι, γι αυτό φθονούμε και προκαλούμε τους αδελφούς μας με λόγια και με συμπεριφορές ανοίκειες προς το πνεύμα του Χριστού, με μισόλογα, με κατηγορίες, με συκοφαντίες, καλλιεργώντας μια επίφαση ευσεβείας στην οποία κυριαρχεί η αυτοδικαίωση και η επιμέλεια της εικόνας μας προς τα έξω. Γι αυτό και η ζωή μας διέπεται από άγχος, από ανασφάλεια πνευματική, από ταραχή, ιδίως άμα συναντήσουμε κάποιον «αμαρτωλό», ή κάποιον αδελφό μας που σκέφτεται λίγο διαφορετικά από εμάς. Τότε γινόμαστε οι τιμωροί, απαιτούμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό να κάψει τους πάντες, και λησμονούμε προφανώς ότι ο Θεός δεν βρίσκεται στην φωτιά, ούτε στους κεραυνούς και στις βροντές, αλλά στην λεπτή αύρα, η οποία δροσίζει και ανακουφίζει τον άνθρωπο. Έχοντας αυτά κατά νου, ας τιμήσουμε τον σήμερα εορταζόμενο άγιο, μιμούμενοι την ζωή του. Ας είμαστε προσεκτικοί, σε διαρκή επιφυλακή της ψυχής και του νου μας, ώστε να αποφεύγουμε τους σκοπέλους του πονηρού. Ας αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να καρποφορήσει μέσα μας, έχοντας μετάνοια, προσευχή ζέουσα προς τον Θεό, μιμούμενοι σε όλα το παράδειγμα του Κυρίου μας. Ας σπεύδουμε να σηκώσουμε, εμείς που είμαστε πιο δυνατοί, τα βάρη των αδελφών μας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι έχουμε στην καρδιά μας τον φωτισμό και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Και ο Θεός της ειρήνης θα γαληνέψει τον τρικυμισμένο βίο μας και θα μάς φωτίζει, ώστε να βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και να πορευόμαστε την ευθεία και βασιλική οδό. Αμήν. π. Χ.Β. 

--- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα: http://xerouveim.blogspot.gr/2015/07/5-7-2015.html