Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΎΤΟΥ

Το έγκλημα

 της ανθρωπότητας


Ένας παράλυτος τριανταοκτώ χρόνια φωνάζει: Βοή­θεια! Κανένας δεν τον ακούει. Η φωνή του πέφτει στο κενό. Ό καθένας κοιτάζει τη βολή του….
Και ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου ζούσε δι­πλό δράμα. Όχι μόνο την παράλυση του μα και την εγκατάλειψη του κόσμου. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, οι πάντες, τον είχαν εγ­καταλείψει!  Γι' αυτό, όταν τον ρώτησε ό Χριστός αν ήθελε να γίνει καλά, του είπε με παράπονο, ναι, μα δεν έχω άνθρωπο για να με βοηθήσει. Φωνάζω: Βοήθεια, κανείς δε μ’  ακούει.
Αυτή είναι, αγαπητοί Χριστιανοί η δραματική φωνή του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες και ιδιαίτερα σήμα κατατεθέν της εποχής μας.. Φωνάζει βοή­θεια, ο άνθρωπος, και ό ήχος πέφτει στο κενό. Παρά την πρόοδο, παρά τις πολυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστημονικές προόδους, ό άνθρωπος μένει μόνος, μένει αβοήθητος. Ό καθένας μας ζει μόνο για τον εαυτό του. Απομονωμένοι και διασπασμένοι από το σύνολο των ανθρώπων, ζούμε μέσα σε μια απέραντη εγωκεντρική μοναξιά. Συστεγαζόμαστε και συνεργαζόμαστε. Αγκαλιαζόμαστε και διασκεδάζουμε.  Τρέχουμε μαζί στις γιορτές και τα πανηγύρια. Ζούμε και κινούμαστε πάντα στην πολυκοσμία. Τίποτε όμως το ουσιαστικό. Όλα γίνονται, σχεδόν, συμβατικά, επιφανειακά. Χωρίς ειλικρίνεια. Χωρίς αν­θρωπιά. Χωρίς Θεό.
Και ό άνθρωπος, για να σπάσει την απομόνωση του, ψάχνει σε  υποκατάστατα. Τρέχει δεξιά κι αρι­στερά, για να μην τρελαθεί. Τρέχει στα ναρκωτικά, στοιβάζεται στα ποικιλώνυμα κέντρα και προσπαθεί μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο τους να σπάσει τη μοναξιά του, προσπαθεί από διάφορες, ύποπτες και παραπλανητικές οργανώσεις να βρει μια ισορροπία στον εαυτό του, ψάχνει… ψάχνει… ψάχνει και λύση, δε βρίσκει. Γι'  αυτό και φωνάζει συνέχεια; Βοήθεια!
«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει γιατί καταντήσαμε να κυριαρχούν παράφρονες που επεμβαίνουν στην ανθρώπινη προσωπικότητα και ζωή χωρίς καμιά αιδώ, χωρίς κανένα σεβασμό. Που βλέπουν τον άνθρωπο σαν ένα απλό πειραματόζωο.
«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει, γιατί χάθηκε το πνεύμα της θυσίας, χάθηκε η ανωτερότητα, χάθηκε η αιδώ. Και όλοι εμείς μένουμε απροστάτευτοι στα χέρια πειραματιζόμενων ταχυδακτυλουργών και ακόμα χειρότερα άβουλα πρόβατα σε κακούς τσοπάνηδες.
Ζητείται, λοιπόν, άνθρωπος. Ζητείται βοήθεια.
Είναι σαν το Διογένη που γύριζε μέρα μεσημέρι με το φανάρι μέσα στον κόσμο, την πολυκοσμία και φώναζε «άνθρωπον ζητώ!».
Και όμως, δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, μόνο το σκοτάδι. Υπάρχει και το φως. Μόνο που πρέπει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας για να το δούμε.
"Θέλεις υγιής γενέσθαι;" Ή ερώτηση αυτή δεν α­νήκει σε κάποιον πού επιδιώκει να υποχρεώσει, να πείσει ή να υποτάξει άλλους. Είναι ερώτηση της γνήσιας αγάπης καί γιαυτό του γνήσιου ενδιαφέρο­ντος. Άλλοίμονο, ή πίστη μπορεί να γίνει ακόμη καί ναρκισσισμός, να ασχολείται αποκλειστικά με τον εαυτό της και τίς δικές της υποθέσεις. Πρέπει δμως να καταλάβουμε πώς αύτοΰ του είδους ή πίστη, οποιονδήποτε Χριστιανικό μανδύα κι αν φορεΐ. δεν είναι στην πραγματικότητα ό Χριστιανισμός... Ε­πειδή ολόκληρος ό Χριστιανισμός συνίσταται ακρι­βώς στο να συντρίβουν οι τρομεροί τοίχοι του έγω-χεντρισμοϋ. καί στο να αποχτηθεί εκείνη ή αγάπη ή οποία σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου "έκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών" (Ρωμ. 5. 5). Αυτή είναι ή νέα, αιώνια εντολή του Χριστιανισμού. καί το περιεχόμενο ολόκληρου του ευαγγελίου καί όλης της πίστης μας»...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ


Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη μυροφορωνΤιμούμε και εορτάζουμε σήμερα, αδελφοί μου, τους άνδρες και τις γυναίκες, που τόλμησαν και εκπλήρωσαν προς τον νεκρόν Ιησούν τα τελευταίο τους καθήκον. Τον κατεβάσουν από το Σταυρό και τον ενεταφίασαν.
Ο Χριστός πέθανε επάνω στο Σταυρό σαν κακούργος, ανάμεσα σε δύο ληστές. Ήθελαν οι Ιουδαίοι με αυτόν τον τρόπον να δείξουν, ότι ήταν μεγαλύτερος κακούργος, χειρότερος από τους δύο ληστές.
  Έρχεται ο Ιωσήφ, ανώτερο μέλος του Εβραϊκού Συνεδρίου και ζητάει από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. Μέχρι τώρα ήταν κρυφός μαθητής του Κυρίου, τώρα αποκαλύπτεται, τα παίζει όλα για όλα. Γράφει το ιερό Ευαγγέλιο, τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον. Ήταν πολύ τολμηρό και ριψοκίνδυνο αυτό που έκανε. Όποιος έδειχνε συμπάθεια στον κατάδικο Χριστό, κινδύνευε και ο ίδιος. Όλο το κλίμα ήταν πολύ αρνητικό. Σκεφθείτε, ότι οι ένδεκα μαθηταί κρυβόντουσαν δια τον φόβον των Ιουδαίων.
  Όμως ο Ιωσήφ το πήρε απόφαση. Δεν φοβήθηκε. Η ταφή έπρεπε να γίνει. Γι’  αυτό και αψηφά τα πάντα και παρουσιάζεται στον Πιλάτο. Ζητάει το σώμα του Ιησού. Μαζί με αυτόν και ο Νικόδημος, που και αυτός ήταν μαθητής του Ιησού, φέρνοντας αρώματα περίπου εκατό λίτρα.
  Αυτά για τους δύο άνδρες. Όμως, έχουμε και γυναίκες ηρωίδες, τις άγιες Μυροφόρες. Παρακολούθησαν όλα τα γενόμενα στον Γολγοθά. Είδαν την σταύρωση και την θεόσωμη ταφή. Κατόπιν έτρεξαν να ετοιμαστούν. Πριν βασιλέψει ο ήλιος, αγόρασαν τα  αρώματα και πολύ ενωρίς, ξημερώματα Κυριακής, ακόμη ήταν σκοτάδι,  πήραν τον δρόμο για τον τάφο, για να αλείψουν με αρώματα το πανάχραντο σώμα του Ιησού, όπως συνήθιζαν οι Ιουδαίοι να κάνουν.
Δεν φοβούνται το σκοτάδι, την ερημιά, δεν υπολογίζουν τους στρατιώτες, που φυλάσσουν τον τάφο και είχαν την εντολή να χτυπήσουν όποιον πλησίαζε εκεί. Ένα μόνο σκέφτονται, πως αυτές, γυναίκες ανίσχυρες, πως θα παραμερίσουν τον μεγάλο λίθο, που έφραζε την είσοδο του μνημείου.
Και να το θαύμα: «Και άναβλέψασαι θεωρούσι δτι άποκεκύλισται ό λίθος». Αδελφοί μου!
Μιλώντας σήμερα για τους ήρωες του χρέους, άνδρες και γυναίκες και πάλι για την Ανάσταση του Κυρίου μας μιλάμε!
 «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας»
Ο πάντα επίκαιρος, Φώτης Κόντογλου μας λέει:
«Ο Χριστός μας έφερε την παλιγγενεσία, το ξαναγέννημα…Άλλη ελπίδα από το Ευαγγέλιο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο.  όποιος δεν ένοιωσε αυτό το μυστήριο το φοβερό και χαροποιό δεν ένοιωσε τίποτα.  Ο Χριστός δεν ήρθε για να συνεχίσει τα όσα είπανε και πράξανε οι αρχαίοι φιλόσοφοι κ’ οι ηθικολόγοι Μας έφερε καινούρια ζωή ,καινούρια αγάπη ,καινούρια λύπη, καινούρια χαρά, καινούρια καρδιά .Ο Χριστός την αγάπη δεν μας τη δίδαξε μονάχα,  αλλά και μας την έδωσε. Με το Χριστό είναι όλα ήμερα και απλά ,γιατί έχουνε την ελπίδα του Ευαγγελίου και την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος που λέγεται Παράκλητος δηλαδή παρηγορητής .Πριν έρθει ο Χριστός ο κόσμος ήτανε έρημος και χωρίς αγάπη και οι άνθρωποι ήτανε «οι μη έχοντες ελπίδα».
Πανηγύρι λοιπόν και χαρά! Φως, αλήθεια, επίγνωση, ελπίδα!
 Το τι σημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση τής χαράς; Τα βλέπουμε κάθε χρόνο για τους περισσότερους τι σημαίνει! Βεγγαλικά και αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε θύματα και τα οποία προκαλούν τελικά την αγανάκτηση!
Λοιπόν τούτη τη στιγμή ας αναρωτηθούμε:
Είναι κανείς από μας Ιωσήφ από Αριμαθαίας, είναι κανείς από μας Νικόδημος, και μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε στις Μυροφόρες, τις οποίες ούτε οι ανάγκες, ούτε η ήττα, ούτε ο θάνα­τος του Χριστού μπόρεσε να τις χωρίσει από Αυτόν; Κανείς μας δεν μοιάζει απόλυτα με όλους αυτούς. Ας διδαχτούμε όμως από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να αυξηθούμε σε πιστότητα, μιμούμενοι εκείνους· εκείνους πού Τον διακόνη­σαν , εκείνους πού στάθηκαν δίπλα Του την ώρα της ήττας...
π. Antony Bloom: ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ