Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ / ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΑ ΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΤΟΥ

Σκεύη τίμια της εκλογής τού Λυτρωτή Χριστού, θεόπνευστα όργανα τής σωτηρίας τού ανθρώπου, προβάλλει σήμερα ή Εκκλησία, με την περικοπή τού ιερού Ευαγγελίου, τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, πού με την θερμή πίστη και την αποστολική τους δραστηριότητα χάρισαν, όχι μόνον στους ανθρώπους τής εποχής των, αλλά και όλων των αιώνων, τήν ορθόδοξη διδασκαλία, και γνώρισαν τά μέσα τής σωτηρίας, του λυτρωμού και τής χαράς, πού προσφέρει σε όλους ό Χριστός. Δυο άνθρωποι άσημοι, απλοϊκοί, ό Φίλιππος και ό Ναθαναήλ, ό ένας από την Βηθσαϊδά, και ό άλλος από την Κανά της Γαλιλαίας, πιστοί φίλοι και αγνοί Ισραηλίτες, σκυμμένοι στις σελίδες της Γραφής, μελετούσαν αχόρταγα τα λόγια των θεόπνευστων Προφητών, και περίμεναν με αγωνία τον Απεσταλμένο του Θεού.
Κάποια ήμερα, μερικοί απλοϊκοί ψαράδες, στην ακροθαλασσιά της Τιβεριάδας, έπλεναν τα δίκτυα τους. Εκεί, φθάνει ό Διδάσκαλος, για να καλέσει κοντά Του εκείνους, που προόριζε να βαστάσουν στους ώμους των την πιο μεγάλη, την πιο ιερή αποστολή σ' αυτό τον κόσμο. Και διάλεξε απλοϊκούς ανθρώπους, με την καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Κάπου εκεί συνάντησε πρώτο τον Φίλιππο, έρριψε πάνω του ένα βλέμμα και με δυο λόγια: «Ακολούθει μοι», τον έσυρε στην επιρροή Του. Εκείνος με τη ψυχή του πλημμυρισμένη από μια άφατη χαρά, ακολούθησε το Διδάσκαλο Χριστό και έπειτα από την πρώτη επαφή και γνωριμία, επίσπευσε βαθειά, ότι αυτός ήταν ό Μεσσίας, πού τόσους αιώνας με λαχτάρα περίμενε ό λαός του Ισραήλ. Και ήταν τόση ή χαρά του, για το θεϊκό εκείνο θησαυρό, που είχε αποκτήσει, ώστε με ξεχειλισμένη την καρδιά από ενθουσιασμό και ευτυχία να σπεύσει στον φίλο του Ναθαναήλ, και να του πει: «Ον έγραψε Μωϋσής εν τω νόμω και οι Προφήται, ευρήκαμεν,  Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ». Ό Ναθαναήλ, πού ήξερε πόσο κακό όνομα είχε ή άσημη τής εποχής εκείνης Ναζαρέτ, διότι οι κάτοικοι της ήσαν άπιστοι και πονηροί, προέβαλε τη δυσπιστία του: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;». Και ό Φίλιππος, πού κρατούσε, πλέον, στην καρδιά του τον πολύτιμο, τον ανεκτίμητο εκείνο θησαυρό, στην απορία και το δισταγμό του φίλου του Ναθαναήλ απαντά : «Έρχου και ίδε».
Ο  Χριστός τώρα διαβάζει τα  βάθη  της  καρδιάς του  απλοϊκού Ναθαναήλ και  εκείνος  αισθανόμενος  ότι  έχει  εμπρός  του ένα άνθρωπο με υπερφυσική δύναμη και γοητεία, ακούει παραξενεμένος τα πρώτα του λόγια: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκ έστι...», και από τα χείλη του ξεφεύγει αυθόρμητα η ταπεινή  ομολογία:  «Ραββί, συ  ει ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του  Ισραήλ...».  Ο Χριστός τότε του είπε: «Παραξενεύτηκες, επειδή διάβασα λίγα λόγια από το βιβλίο της καρδιάς σου; Έλα τώρα μαζί μου «και μείζω τούτων όψει». Και άρχισε η πρώτη γοητευτική διδασκαλία για το  πελώριο  έργο, που θα φόρτωνε  Εκείνος στους ώμους των ανθρώπων της δικής Του εκλογής, για να σείσουν τα θεμέλια του άγχους και της αγωνίας του κόσμου, και να θεμελιώσουν το θεόδμητο οικοδόμημα της  Εκκλησίας, με την διαβεβαίωση, ότι καμιά δύναμις στον κόσμο αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να την κλονίσει, αφού αργότερα ο Ίδιος είπε: «και πύλαι Άδου ου καταισχύσουσιν αυτής...» (Ματθ. 16, 18).
Σκεύη της εκλογής του Λυτρωτή Χρίστου, τίμια και θεόπνευστα όργανα της σωτηρίας της ψυχής κάθε ανθρώπου είναι ο πρωτόκλητος Ανδρέας και ο Πέτρος, ό Φίλιππος και ό Ναθαναήλ και όλη ή σεπτή χορεία των θεοφόρων Αποστόλων, πού τους κάλεσε  Εκείνος, και τους ανέθεσε την μεγάλη και ιερά αποστολή να μαθητεύσουν «πάντα τα έθνη», και να διδάξουν στους λαούς την ορθή πιστή και διδασκαλία, αλλά και την όμορφη, την αγία χριστιανική ζωή.
Ο Φίλιππος, άδολος και αγνός Ισραηλίτης, δεν κράτησε το θησαυρό εκείνο κρυμμένο στα βάθη τής καρδιάς του, αλλά έσπευσε να τον γνωρίσει και σε φίλους και γνωστούς, που με τον ίδιο πόθο περίμεναν και εκείνοι το Μεσσία, λαχταρούσαν να τον ιδούν, να τον ακούσουν και να τον ακολουθήσουν. Με ένα: «Έρχου και ίδε» ξερίζωσε ό Φίλιππος τη δυσπιστία, που είχε μέσα του ο φίλος του Ναθαναήλ, και τον οδήγησε στον Λυτρωτή. Και έγιναν τότε και οι δυο, σύμβολα μιας αγνής και άδολης φιλίας, οι πύρινοι μαθητές του Λυτρωτή Χριστού, οι φλογεροί Ιεραπόστολοι, τα πραγματικά όργανα του μεγάλου και δικαίου Θεού, για την σωτηρία τής ψυχής εκείνων, πού ζούσαν μέσα στο σκοτάδι.
Άλλα ποιος και πόσοι μιμούνται σήμερα το παράδειγμα των δυο αυτών μαθητών;   Ποιος   φροντίζει  να   διδάξει στους άλλους την ορθή πιστή; Πόσοι πονούν για το θλιβερό κατάντημα εκείνων, πού ποδοπάτησαν και έριξαν στο βούρκο τα άγια και τα ιερά; Ποιος φροντίζει να φωτίσει τη σκέψη του σκοτισμένου αδελφού του, να δώσει θάρρος στον απελπισμένο, χαρά στον πληγωμένο και αισιοδοξία στον αδύνατο; Ποιος μπορεί να επαναλαμβάνει τα λόγια του θείου Παύλου: «... Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε...» (Α', Θεσ. 2, 15), για να συγκρατήσει εκείνους, πού ζαλισμένοι από τα δράματα και τις τραγωδίες της ζωής, έχουν πάρει τον κατήφορο και τρέχουν ασυγκράτητα προς τον όλεθρο και την καταστροφή; Ποιος λέει στην σύγχρονή μας γενεά «έρχου και ίδε», για να μη μένει σκεπτική, απογοητευμένη, και ζητεί την αλήθεια, τη χαρά και τη δικαιοσύνη εκεί, πού δεν υπάρχει; Τα στενά και αγκαθοσπαρμένα μονοπάτια, που ακολουθούν, όσοι δεν γνώρισαν το Λυτρωτή Χριστό, οδηγούν πάντα σε σκοτεινούς και απελπιστικούς γκρεμούς. Και θα ψάχνουν όλοι αδιάκοπα να βρουν αυτή τη χαρά, χωρίς ποτέ και να την απολαύσουν, αν δεν φθάσει στα βάθη τής καρδιάς των ή φωνή του Αποστόλου: «έρχου και ίδε», διά να πάρουν το δρόμο, πού οδηγεί στον Λυτρωτή.
Η αγία του Χριστού μας Εκκλησία εορτάζει σήμερα μια περίλαμπρη νίκη, την νίκη της Ορθοδοξίας, που την κέρδισε με βάσανα και διωγμούς, με κατατρεγμούς και φυλακίσεις, με μαρτύρια και θανάτους φοβερούς, με έναν αγώνα ζωής αιώνων ολοκλήρων. Σήμερα οι Προφήται χαίρουν, οι Απόστολοι και οι Μάρτυρες αγάλλονται, σκιρτά των Πατέρων ή ψυχή, οι ήρωες της Πίστεως ευφραίνονται, και οι αγωνισταί του ιερού Ευαγγελίου της αγάπης προσφέρουν τη λατρεία των στον θείον Δομήτορα της Εκκλησίας. Όλοι στήνουν το τρόπαιο της νίκης στην ψυχή των, στην οικογένεια, στην κοινωνία, στα πέρατα της Οικουμένης. Όλοι στρέφουν τη σκέψη προς Εκείνον, που γλυκαίνει τον πόνο, ομορφαίνει τη ζωή και χαρίζει στους ενάρετους και δικαίους την ατίμητη αιωνιότητα και δόξα, την παντοτινή χαρά του ουρανού. Χαρά, λοιπόν, σ' εκείνους, πού θα ακολουθήσουν το φωτεινό παράδειγμα των Αποστόλων του Χριστού, των θεόπνευστων αυτών οργάνων της σωτηρίας της ψυχής όλου τού κόσμου. Κοντά στον Χριστό το φως της πίστεως θα καταυγάζει τη ψυχή των, ό ήλιος της αγάπης θα θερμαίνει την καρδιά των, και ή φωνή του Λυτρωτή, όπως τότε στην ακροθαλασσιά της μαγευτικής Τιβεριάδας, θα ψιθυρίζει στον καθένα στοργικά:
 «Άνθρωπε, μη ζητάς την ευτυχία εκεί, που δεν υπάρχει... Έλα κοντά μου, και θα βρεις την λύση του μεγάλου μυστηρίου, που σκεπάζει την ζωή σου. Έλα... Μη διστάζεις...   Ακολούθει μοι...».
Πηγή: "Τα Ασάλευτα Θεμέλια" του Μητροπολίτου Δράμας Φιλίππου 

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί Χριστιανοί, η Κυριακή της Τυρινής είναι ένα ορόσημο. Είναι οδοδείκτης στον όλο λειτουργικό χωροχρόνο της Εκκλησίας. Είναι η θύρα που ανοίγεται μπροστά μας για να μας οδηγήσει στον δρόμο που άνοιξε η σταυρωθείσα και αναστηθείσα Αγάπη. Είναι πρόσκληση σ' ένα αλλιώτικο τρόπο ζωής, που συ­νήθως πραγματώνεται, κάτω από παράδοξους όρους. Όρους που ο σημερινός άνθρωπος τους θεωρεί μικροπρεπείς  και απαξιωτικούς. Εξευτελιστικούς για την τεχνοκρατική «νέα εποχή», του 21ου αιώνα.  Τελικά,  απο­βαίνει πρόκληση!
Είναι το προανάκρουσμα, στο κατώφλι, της ευλογημένης περιόδου της Με­γάλης Τεσσαρακοστής. Τώρα εντονότερα από κάθε άλλη στιγμή ο Χριστιανός καλείται να γίνει μέτοχος του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χρίστου μας και ιδίως να πάρει θέση στο μοναδικό γεγονός που ο Κύριος επιτέλεσε και ολο­κλήρωσε: το μυστήριο της σωτηρίας. Καλείται δη­λαδή , να αρνηθεί ή να αποδεχθεί την καινούρια ζωή, που Εκείνος έφερε στον κόσμο. Γυρεύει η Εκκλησία από τα παιδιά της να ζήσουν τη χαρμο­λύπη του Σταυρού. Θα γίνουν φιλόθεοι ή θα πα­ραμείνουν φιλόυλοι; Θα καταθέσουν το θησαυρό τους στον δρό­μο Του ή στη σαπίλα του κόσμου; Να ’την λοιπόν η πρόκληση της Μ. Τεσσαρακοστής.
Αγαπητοί Χριστιανοί!
H περίοδος του Τριωδίου και κυρίως της  Μ. Τεσσαρακοστής, είναι η περίοδος όπου μας προκαλεί να επανεξετάσουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας. Είναι ο Εκκλησιαστικός χρόνος ο οποίος προσφέρεται για μια εντονότερη άσκηση του πιστού, αγωνιστού ανθρώπου, να πορευθεί προς την τελείωση και την κατά χάριν Θέωση. Είναι το στάδιο της αθλήσεως όπου μέσα από μια εσωτερική ανακαινιστική πορεία θα αναγνωρίσουμε την προσωπική πνευματική μας εξορία και  «εν μετανοία», με καινούρια μυαλά, καινούριες αποφάσεις, καινούριες επιθυμίες  και προοπτικές θα επιζητήσουμε την συνάντηση μας με τον Αναστημένο Χριστό.
Να λοιπόν, ποιητικώ τω τρόπω η πρόταση της Εκκλησίας στον ταλαίπωρο, τον πονεμένο, τον ανικανοποίητο, άνθρωπο της  3ης χιλιετηρίδας.
«ΝËν À καιρός τØν ρετØν πεφάνη, κα´ πί  θύραις À Κριτής, μŸ στυγνάσωμενû αλλά δεËτε νηστεύοντες προσάξωμεν, δάκρυα, κατάνυξιν κα´ λεημοσύνην, κράζοντεςû úΗμάρτομεν Èπέρ ψάμμß θαλάσσης. ùΑλλ’ νες πσι πάντων, Λυτρωτά, ¹να κα´ σχØμεν τÁν φθαρτον στέφανον.(Κάθισμα Όρθρου Κυριακής Τυρινής)
Τι σημαίνουν όλα αυτά ; «Νηστεία»!
          Το θέμα της νηστείας, αδελφοί μου, δεν το έθεσε ή Εκκλησία έτσι ξερά, απόλυτα, άκαρπα, αλλά θεοπνεύστως· με σοφία, με σύνεση, με διάκριση, με κατα­νόηση και συμπάθεια.
          Έχουμε δύο μορφές νηστείας. Η μία είναι η νηστεία που αναφέρεται στις τροφές και η άλλη είναι η πνευματική νηστεία η νηστεία που αναφέρεται στον όλο άνθρωπο.
Όσον αφορά την υλική νηστεία, οι άνθρωποι σήμε­ρα την έχουν σχεδόν διαγράψει και όταν μιλάνε για νηστεία θεωρούν ότι πρόκειται για μία αναχρονιστική κατάσταση. Σήμερα λένε: Ένας σύγχρονος άνθρωπος δεν πρέπει να ασχολείται με τη νηστεία. Να τρώει ό,τι θέλει και να κάνει ό,τι θέλει. Όμως ο ίδιος ο Κύριος μας τόνισε, αναφερόμενος στις διαβολικές επιθέσεις, ότι «τούτο το γένος δεν μπορεί να απαλλαγεί από την επίδραση του διαβόλου και της αμαρτίας, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».
Και είναι η νηστεία μια στέρηση θεληματική, απ' αυτά πού μας αρέσουν, ώστε να δώσουμε με τον τρόπο αυτό μια ιδιαίτερη άξια στα γεγονότα που πρόκειται εορτάσουμε.
Ακόμη ο άνθρωπος πού νηστεύει ασκεί τη θέλησή του. Όταν λέει όχι σ' ένα φαγητό μπορεί να πει το όχι και σε άλλα πάθη του.
Ο άνθρωπος πού νηστεύει έχει περισσότερη διάθεση για προσευχή. Αποκολλάται από τη ύλη και αποδεσμευμένος από τις βιοτικές μέριμνες χωρίς να το καταλάβει υψώνει τα χέρια του και το βλέμμα του στον ουρανό για προσευχή.
Ο άνθρωπος που νηστεύει μπορεί ευκολότερα να αποφύγει τα σαρκικά αμαρτήματα.
Ο άνθρωπος που νηστεύει αισθάνεται μέσα του μια γαλήνη, μια αλάφρωση, μια ουράνια κατάνυξη.
Και πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι μιλώντας για τη νηστεία δεν αναφερόμαστε μόνο στην ποιότητα μα και στην ποσότητα. Πως ερμηνεύεται αυτό; Όταν νηστεύω και επειδή νηστεύω δεν σημαίνει πως έχω το ελεύθερο να παραφουσκώνω ασφυκτικά το στομάχι μου με  τα πάσης φύσεως νηστίσιμα, γιατί αυτό είναι γελοιοποίηση και εμπαιγμός της νηστείας. Παράλληλα για όσους πραγματικά αδυνατούν να νη­στεύουν, για λόγους υγείας, η Εκκλησία στα πλαίσια της οικονομίας και της ποιμαντικής του προσώπου, οικονομεί και ρυθμίζει και το θέμα της νηστείας ανάλογα στον καθένα.
Όμως αδελφοί μου!
«Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν ενάρεστον τω Κυρίω. Άληθής νηστεία εστί η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας...»
Η νηστεία των τροφών «είναι ευάρεστος τω Θεώ εάν και εφ’ όσον συντροφεύει βοηθητικά τη νηστεία των παθών.
Είναι η πνευματική νηστεία. Η απομάκρυνση από τα πάθη και τις αδυναμίες, η προσπάθεια να ξεριζώσουμε από μέσα μας ό, τι σάπιο και βρώμικο.
Έτσι νηστεία δεν σημαίνει την αποχή μόνο από κάποιες τροφές ή την αλλαγή του διαιτολογίου μας, με άλλες που εμείς τις καθορίσομε σαν νηστίσιμες, που στο κάτω - κάτω είναι κατορθωτό, αλλά κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Είναι η απεξάρτηση μας από αυτές και η απελευθέρωση μας από τη σκλαβιά της ύλης και του κόσμου.
«Νηστεύεις; Απόδειξε το με τα έργα σου. –Μας λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. -
Ρωτάς με ποια έργα; Αν πτωχό δεις, να τον ελεήσεις. με τον εχθρό σου να συμφιλιωθείς. Μη ματιάξεις αυτόν που προκόβει. Όμορφο πρόσωπο στο δρόμο σου μη γυρίσεις να κοιτάξεις.
Να μη νηστεύεις μόνο με το στόμα, μα και με τα μάτια, και τ’ αυτιά, και τα πόδια, και τα χέρια, και όλα του σώματος τα μέλη. Νηστεύουν τα χέρια, απ’ την αρπαγή και την πλεονεξία. Τα πόδια, απ’ τους δρόμους που οδηγούν στα κακόφημα θεάματα. Τα μάτια απ’ το να περιεργάζονται ξένες ομορφιές…
Κρέας δεν τρως; Μην τρως και με τα μάτια την ακολασία. Να νηστεύουν και τ’ αυτιά και να μη δέχονται διαβολές και κατηγορίες. Να νηστεύει και το στόμα από κουβέντες αισχρές και κατακρίσεις. Γιατί ποιο θα σταθεί το κέρδος αν κοτόπουλα και ψάρια δεν τρώμε, και τους συνανθρώπους μας, που είναι αδέλφια μας, τους δαγκώνουμε και τους καταβροχθίζουμε;».  ( MIGNE , ΤΟΜ.49, σελ.51,53).
Αγαπητοί Χριστιανοί!
Ήταν Παρασκευή και μεγάλη Σαρακοστή όταν την πόρτα του άγιου Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος της Κύπρου, τη χτύπησε ένας ξένος. Ετοί­μασε να φάμε, είπε στην κόρη του.
Εκείνη κοντοστάθηκε, τον πήρε παράμερα και του ψιθύρισε. Δεν έχουμε τίποτα. Μόνο λίγο ψωμί και ένα κομμάτι κρέας καπνιστό.
-Βάλε κρέας, της είπε. Κι άκουσε, βάλε και σε μένα.       
Ξενίστηκε ή θυγατέρα του Άγιου, που ήξερε πο­σό αυστηρός νηστευτής ήταν ό πατέρας της. Αλλά εκείνος της εξήγησε. "Αν δώσω μόνο στον ξένο κι εγώ δεν φάγω θα δείξω υπεροχή. Πως εγώ είμαι τάχα άγιος ενώ εκείνος αμαρτωλός.
Κι όταν  απόφαγαν της εξήγησε.
-        Δεν κατέλυσα τη νηστεία. Τον εγωισμό μου και
την υπεροψία μου κατέλυσα.
Να λοιπόν η νηστεία που αγκαλιάζει όλο το είναι μας.



Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2018

«ΟΤΑΝ ΔΕ ΕΛΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝ ΤΗ ΔΟΞΗ ΑΥΤΟΥ…»

Αποτέλεσμα εικόνας για κυριακη των αποκρεω

Έπαρση, Φαρισαϊκή,  και ζωή «εις χώραν μακράν», εγωκεντρισμός και καταπάτηση της «πατρικής αγάπης», είναι οι παράγοντες που  μας οδηγούν,  με μαθηματική ακρίβεια στην αποδεδειγμένη, καταστροφική πορεία της εξορίας και σε τούτο τον κόσμο μα και στην αιωνιότητα. 
          Αυτό το μήνυμα σαλπίζει η Εκκλησία μας, κάθε χρόνο καθώς πλησιάζει η Μ. Τεσσαρακοστή, από τις πρώτες – πρώτες μέρες του Τριωδίου.
          Ο Φαρισαίος, αποκομμένος απ’ όλους,  διακηρύττει σαρκαστικά ότι «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Δεν τους χρειάζομαι λοιπόν τους άλλους. Δεν έχω εγώ καμιά δουλειά μ’ αυτούς.
          Ο Άσωτος, ζει κι αυτός αρχικά, σ’ ένα κόσμο αλλοτριωμένο. Στον απατηλό κόσμο της ψεύτικης της ζημιογόνου ελευθερίας, όπου κυριαρχεί η σωματική απόλαυση, η ικανοποίηση και μόνο των αισθήσεων και η αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο. Στην ουσία ζει  κι αυτός μόνος. Απομακρυσμένος  από “την πατρική οικία”, αποκομμένος από την αγάπη και την ασφάλεια που περιβαλλόταν εκεί μέσα, αποχαυνωμένος από τα ψεύτικα «ζήτω», τα προσποιητά χαμόγελα και τα πληρωμένα χειροκροτήματα, βρίσκεται σε κατάσταση εξορίας.
          Αποξένωση λοιπόν από την μόνη πηγή  ζωής, το Θεό, με Φαρισαϊκό εγωκεντρισμό και δραστηριότητες που περιορίζονται μόνο μέσα στα όρια της βιολογικής εμβέλειας, είναι η κύρια αιτία της υλιστικής αντίληψης για τη ζωή και της θεώρησης των πάντων με κέντρο τον εαυτό μας.
Μια ζωή όμως τέτοια, μια αποδημία «εις χώραν εξορίας», μια ζωή που απευθύνεται μόνο στον εαυτό μας,    είναι αδύνατον να μας επαναφέρει στην «πατρική αγκαλιά». Αν δεν αναγνωρίσουμε την κατάσταση στην οποία είμαστε , αν δεν κραυγάσουμε ειλικρινά το του Τελώνου, «Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» και το του Ασώτου, «Ω πόσων αγαθών υστέρημαι ο ταλαίπωρος εγώ… !»,  αν δεν πάρουμε την γενναία απόφαση της εξόδου απ’ την ατομικιστική μακαριότητά μας, δυστυχώς θα συνεχίσουμε να παραμένουμε ξένοι, σε ξένη χώρα, απόμακροι, δυστυχισμένοι, λιμοκτονούντες για ζεστασιά και αγάπη, στερημένοι της Θείας παρουσίας.
          Τούτο ακριβώς μας δείχνει η σημερινή, η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακή “των Απόκρεω”. Έρχεται για να μας ταρακουνήσει και να μας δείξει πως τελικά δεν είμαστε εντάξει με το Θεό, δεν είμαστε ακόμα αληθινοί ακόλουθοί του! 
          «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού…».
Η σημερινή περικοπή δεν είναι παραβολή. Είναι μια εικόνα προφητική, είναι μια  αποκάλυψη  για τη στιγμή της τελικής κρίσης.
Μήπως είναι θλιβερά όλα αυτά που σήμερα ακούμε; Μήπως χαλάν τα λόγια τούτα τη μακαριότητα μας και μας βγάζουν από τη βόλεψη μας:; «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσει εις τον αιώνα» μας διδάσκει η Σοφία Σειράχ.
Και ο αββάς Ησαίας λέει: "Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος, και είναι αυτά που συντηρούν όλες τις αρετές: το πένθος και τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η μνήμη του θανάτου του. Γιατί όποιος καθημερινά συλλογίζεται το θάνατο και λέει στον εαυτό του, μια μέρα ακόμη μου μένει στον κόσμο αυτό, αυτός ποτέ δεν θα αμαρτήσει ενώπιον του Θεού. Όποιος αντίθετα ελπίζει πως θα ζήσει πολλά χρόνια, αυτός θα πέσει σε πολλές αμαρτίες". (Μικρός Ευεργετινός σ.36)
     Όταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού  συναχθήσονταιται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη…»
     Τότε οι νεκροί θα αναστηθούν. Και όσοι τυχόν ζούμε κείνη τη μέρα, "αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν  Κυρίω εσόμεθα"(Α΄ προς Θεσσαλονικείς, δ΄14)
            «…και αφοριεί αυτούς...»
Ακολουθεί η διαλογή, το ξεχώρισμα. Όπως ο τσομπάνης ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.
     Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτισατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθατε πρός με...»
      Αλήθεια πόσο απλά είναι ευτυχώς τα πράγματα για τη σωτηρία μας! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς  πλούσιος, δεν χρειάζεται να έχει πτυχία, δεν χρειάζεται να έχει κοινωνική θέση! Το μόνο που χρειάζεται να έχει, είναι η αγάπη. 
Να οι πράξεις που καθιστούν τους δίκαιους άξιους να σταθούν στα δεξιά του Κυρίου. Έδωσαν. Έδωσαν τροφή, έδωσαν νερό, έδωσαν τόπο μέσα στο σπίτι τους, έδωσαν ρούχα, έδωσαν ανακούφιση, έδωσαν απ’ το χρόνο τους. Έδωσαν αγάπη.
Κύριε πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν;...
      Δεν υποκρίνονται εδώ οι δίκαιοι όταν τον ρωτούνε. Απλώς όταν εκδήλωναν την αγάπη τους το έκαναν τόσο πηγαία, επειδή το αισθανόταν και όχι επειδή τους το επέβαλε κανείς ή επειδή περίμεναν κάποιο κέρδος. Έτσι δεν θυμούνται καν το καλό που έκαναν γιατί απλά το θεωρούσαν καθήκον. Και σε τελική ανάλυση, ο Θεός δεν θα ενδιαφερθεί για ότι προσφέραμε εκεί όπου υπήρχε προοπτική ανταπόδοσης μα εκεί όπου η προσφορά, ήτανε αληθινό δώρο. Έτσι είναι η αγάπη.
 Αμήν λέγω υμίν, εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.
Πόσο παρηγορητικά λόγια αδελφοί μου! "Εμοί εποιήσατε!" Όλοι οι πονεμένοι, οι άρρωστοι, οι κατατρεγμένοι, είναι ο ίδιος ο Χριστός!
      Το έχουμε καταλάβει άραγε αυτό; Αν είναι κάποιος που θα μας απλώσει το χέρι, θα τον δούμε…  « Αν ο Χριστός χτυπήσει  την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίστε;» Ρωτάει ο Ρ.Φολερώ.
    Πορεύεσθε απ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...
       Ποιοι εδώ είναι οι "κατηραμένοι"; Ο Θεός είναι Αγάπη και δεν καταριέται κανέναν... Είναι εκείνοι που έδιωξαν από μόνοι τους την ευλογία του Θεού και δεν αποδέχτηκαν τη θεία χάρη. Οι σκληρές, οι πέτρινες καρδιές. Αυτοί που δεν τους έγνοιαξε για τίποτα και για κανέναν. Αυτοί που έλεγαν δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους· δεν τους έχω ανάγκη· δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν! Σκληρά τα λόγια αυτά αδελφοί μου και μακάρι να μην τα ακούσει κανείς μας εκείνη τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως. Όμως αληθινά!
       Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.
       Ξεκάθαρο: Οι άδικοι θα κολαστούν αιώνια οι δε δίκαιοι θα βρίσκονται αιώνια μαζί Του. 
Αδελφοί μου, αν δεν μας συγκινεί η άπειρη αγάπη του Θεού, που μας περιμένει πάντοτε με ανοιχτή αγκαλιά όπως τον Τελώνη, όπως τον Άσωτο, ας έχουμε στο νου μας πάντα την ώρα της Κρίσεως! «Έχε τη σκέψη σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι...» μας συμβουλεύει ο γέρων Σιλουανός ο Αθωνίτης. Δεν είναι αδυναμία να σκεφτόμαστε τη μέρα εκείνη, αλλά δύναμη. Το Τριώδιο είναι ο κατάλληλος καιρός, να αφεθούμε ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού.



Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ" Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το νου, για να αναλογίζεται το σφάλμα του, να μετανοεί να ζητάει συγχώρηση. Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι σκληρό πράγμα. Είναι πολύ ανόητος, επειδή δεν θέλει να μετανοήσει, για να απαλλαγεί από την μικρή κόλαση που ζει, η οποία τον οδηγεί στην χειρότερη την αιώνια. Έτσι στερείται και τις επίγειες παραδεισένιες χαρές, οι οποίες συνεχίζουν στον Παράδεισο, κοντά στο Θεό, με τις πολύ μεγάλες χαρές, τις αιώνιες.
          Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από τον Θεό, είναι εκτός εαυτού. Βλέπεις στο Ευαγγέλιο γράφει ότι ο άσωτος υιός  "εις εαυτόν ελθών είπε. πορεύομαι προς τον πατέρα μου". Δηλαδή, όταν συνήλθε, όταν μετάνιωσε, τότε είπε: "Θα επιστρέψω στον πατέρα μου". Όσο ζούσε στην αμαρτία, ήταν εκτός εαυτού , δεν ήταν στα λογικά του, γιατί η αμαρτία είναι έξω από τη λογική ".
          Τα λόγια αυτά, αγαπητοί Χριστιανοί, ανήκουν στον πασίγνωστο όσιο γέροντα  και κατά πολλούς άγιο της εποχής μας, τον μακαριστό,  γέροντα  Παΐσιο τον Αγιορείτη. Αναφέρονται στην Μετάνοια, στην αλλαγή του νου, στην επιστροφή, όπου με τρανταχτό παράδειγμα τον "Άσωτο" της παραβολής, μας διδάσκει ότι η αγαπητική προσφορά του Θεού εκδηλώνεται στον άνθρωπο, μόνον όταν εμείς ανταποκριθούμε σ' αυτήν και την επιζητήσουμε εν ταπεινώσει και εν μετανοία. Όποιος  απομακρύνεται από αυτήν, κλεισμένος στον εγωκεντρισμό του, όποιος δεν έρχεται στα συγκαλά του και δεν ξεκινά για το δρόμο της επιστροφής,  είναι εκτός εαυτού .Είναι παρανοϊκός, γιατί " η αποδημία εις χώραν μακράν "η αμαρτία, είναι έξω από τη λογική .
Αδελφοί μου!
Ευρισκόμενοι και πάλι στην ευλογημένη περίοδο του Τριωδίου, στην περίοδο όπου μας δίνεται η εύκαιρα για πιο έντονη και πιο συχνή αυτογνωσία και επικοινωνία με το Θεό πατέρα, για πνευματική ανανέωση και επαναπροσδιορισμό της ζωής, ακούμε σήμερα τη πασίγνωστη παραβολή «του Ασώτου».
Η Κυριακή του Ασώτου, με τον αποστάτη νέο, που προσπάθησε  εγωιστικά να ανεξαρτητοποιηθεί και να αποτινάξει από πάνω του την πατρική φροντίδα. Η παραβολή που μας καταγράφει με τον πλέον παραστατικό τρόπο, την αφροσύνη του ανθρώπου  που φεύγει "εις χώραν μακράν" όπου ανοήτως κατασπαταλά τις θείες δωρεές. Βλέπουμε  την αυτοεξορία και την απομάκρυνση από την "πατρική δόξα", το ψάξιμο της ευτυχίας "σε χώρα μακρινή". Βλέπουμε το μακράν του Θεού χάος.
Η πορεία του νεώτερου γιου, είναι η διαχρονική πορεία του ανθρώπου. Η δική μας πορεία, η πορεία μας μέσα σε κάθε εποχή, πορεία προς τον θάνατο, πορεία στην κόλαση, Ξεκινά από τη στιγμή, που ο νεώτερος γιος ζητά να φύγει από το πατρικό σπίτι και την παρουσία του Πατέρα. Και όταν λέμε τώρα να φύγει, δεν σημαίνει σε άλλο τόπο, αλλά σε άλλο τρόπο ζωής. Να μη είναι κάτω από την κηδεμονία του Θεού. Πίστεψε πως μπορεί μόνος του να γίνει θεός. Νόμισε πως είναι ικανός για όλα. Νόμος του ο εαυτός του, η φιλαρέσκεια του, η φιλαυτία του. Έκανε κακή χρήση του θείου χαρίσματος του «αυτεξουσίου», της ελευθερίας, που μας χάρισε ο Θεός, να επιλέγουμε τον τρόπο ζωής μας, μαζί μ’ Αυτόν ή χωρίς Αυτόν.
Γι’ αυτό ο Πατέρας-Θεός δεν προσπαθεί να αποτρέψει τον γιό του από τη φυγή, γιατί δεν θέλει κοντά του ανθρώπους, που δεν τον αγαπούν και νομίζουν πως δεν τον έχουν ανάγκη. Τους αφήνει να ωριμάσουν, να καταλάβουν την ανεπάρκειά τους, να δοκιμαστούν ελεύθερα και μόνοι τους να επιστρέψουν.
Έτσι ο άσωτος -ο άνθρωπος- «συναγαγών άπαντα» τα θεία χαρίσματα, την «ουσία» του πατέρα του, «αποδημεί» από τον τρόπο ζωής του Θεού, την προσωπική σχέση μαζί Του και αρχίζει άλλη ζωή, χωρίς τον Θεό. Τον ενδιαφέρει να ζήσει βιολογικά, για να ικανοποιεί τις επιθυμίες του υλικού μέρους της ύπαρξής του. Έτσι εγκαταλείπει το Θεό, και τον αντικαθιοστά με οτιδήποτε άλλο. Αυτά τα άλλα τον κυβερνούν και τον κατευθύνουν και υποδουλώνεται σ’ αυτά. Η «ουσία» του, τα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός, διασκορπίζονται και τη θέση τους τη παίρνουν αποκαΐδια και βλαβερά σκουπίδια. Είναι η αμοιβή των δαιμόνων, όταν ο άνθρωπος υποδουλωθεί σ’ αυτούς. Είναι ο θάνατος της ψυχής από την απουσία του Θεού.
Μιλάμε, αδελφοί μου, για τον Άσωτο Υιό και τονίζουμε τη σημασία της επιστροφής. Σήμερα, όμως, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, αντί να μιλάμε για ασώτους υιούς, καλύτερα να μιλάμε για μας. Να μιλάμε για τη δική μας ζωή, τη δική μας πορεία, τη δική μας αποδημία.
Αδελφοί μου!
Ζούμε σε μία εποχή φοβερών αντιφάσεων και ανισορροπίας. Κι αυτή ανισορροπία και οι αντιθέσεις ξεκινούν από μας. Ξεκινούν πρώτα –πρώτα από αυτή την ίδια την οικογένεια, με τις νέες περί οικογενείας ιδέες, την ασυδοσία που μας έβαλαν μέσα σ’ αυτήν, τις ελευθεριάζουσες σχέσεις των μελών της και ακόμη αυτήν την απλή και μόνο συνύπαρξη των μελών της κάτω από την ίδια στέγη.
 Επεκτείνο­νται στους διάφορους θεσμούς όπως αυτού της Εκκλησίας, όπου,  όπως παρατηρούμε γίνεται ότι είναι δυνατόν ώστε αυτή να πληγεί. Καταβάλλονται καθημερινά και ασταμάτητα προσπάθειες για να μπει στο περιθώριο, να κλείσει το στόμα της και να μπει στην άκρη αφού πρώτα κλονιστεί η πίστη και η εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού σ’ αυτήν. Κάνουμε το κάθε το για να αποτρέψουμε την είσοδο της νεολαίας στην Εκκλησία – βλέπετε τι γίνεται κάθε μέρα -­­­­­­­­­­, χωρίς να μας νοιάζει πως τους οδηγούμε κάπου αλλού. Προτιμάμε να τους βλέπουμε στα καταγώγια και τα ναρκωτικά παρά στην Εκκλησία. Την Εκκλησία που δεν είναι αυτή που μας παρουσιάζουν. Γιατί τα πιο πολλά από αυτά είναι παραπλάνηση και παραπληροφόρηση είναι ενορχηστρωμένος πόλεμος. Είναι  αθεΐα και χρεωστούμενα σε φωνή καθαρή και ασυμβίβαστη, στα τεκταινόμενα από τους κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου.   
Συνεχίζεται με τους δημογραφικούς,  οικονομικούς και κοινωνικούς το­μείς όπου τα πάντα υπερχρεωμένα στις επιταγές που επιβάλλει η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» της τόσο γλυκερώς επαγγελλόμενης «Νέας Εποχής» ξεπουλούν κάθε όσιο και ιερό και τα παιδιά καταπληγωμένα και ανυπεράσπιστα ζουν στο δικό τους μαρτύριο.
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για διαφθορά των νέων, όταν σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, αρκούμαστε  σε μια γελοία και βλακωδέστατη υποσημείωση, του τύπου «βλάπτει σοβαρά την υγεία» και εμείς ζούμε με την ευφορία της αυταπάτης, ότι κάναμε το χρέος μας και με το παραπάνω. Λεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικές αξίες, εξύψωση του κοινωνικού βίου, εξάλειψη της εγκληματικότητας, όταν τα ναρκωτικά περιφέρο­νται από χέρι σε χέρι, μπροστά στα μάτια μας, ακόμη και μέσα σε δημοτικά σχολεία. Όταν κάθε ώρα και στιγμή τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν σκηνές βίας και εγκληματικότητας. Σκηνές αισχρές και απαξιωτικές για το ανθρώπινο είδος. Όταν προωθούν το αφύσικο και χλευάζουν το φυσικό,  όταν  δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ηθικό οικογενειακό βίο, αφού από τα κανάλια κατά κόρον προσβάλ­λεται ο ανέντιμος βίος η παράνομες σχέσεις η απλή συμβίωση, οι ανωμαλίες. Όταν έχουν δημιουργήσει  μια κατάσταση αφόρητη και επικίνδυνη για τα μάτια και τα αυτιά μας,  μια ατμόσφαιρα αποπνικτική απ’ τις βρωμερές αναθυμιάσεις βόθρων. Όταν αμέσως πυροβολείται η εκκλησία και όποιος άλλος τολμήσει να προβάλλει τη δική του διαφορετική άποψη.
Πώς μπορούμε πάλι να απαιτήσουμε σωστή συ­μπεριφορά από τους νέους μας, όταν τα σχολεία μας έπαυσαν να είναι παιδαγωγικά καθιδρύματα και έγιναν μεταπρατήρια φτηνών γνώσεων; Όταν με το πρόσχημα της ελευθερίας, των προσωπικών δεδομένων και της πολυπολιτισμικότητας, συζητάμε ότι και  αυτήν ακόμη η αναφορά σε Θεό, πίστη και Εκκλησία πρέπει να καταργηθεί. Να καταργηθούν τα Θρησκευτικά, η προσευχή, να φύγουν οι εικόνες από τα σχολεία;
Η περιβόητη Ευρωπαϊκή Ένωση πρόσφατα εξέδωσε ένα ημερολόγιο που απευθύνεται στους νέους μέσα στο οποίο καταγράφονται όλες οι γλυκανάλατες ψευτογιορτές, του τύπου ημέρα των ζώων, ημέρα του τάδε, του τάδε, ακόμα μουσουλμανικές και ινδουιστικές γιορτές ,καμιά όμως Χριστιανική!
Γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα αδελφοί μου!
Οι Άσωτοι, οι αποδημήσαντες εις χώραν μακράν είμαστε εμείς.
Εμείς κλωτσούμε καθημερινά το Θεό και προσπαθούμε με κάθε μέσον να τον παραμερίσουμε!
Συνάμα παραπονιόμαστε για την κατάντια μας, μένοντας όμως μόνο στο «αλίμονο που φτάσαμε»!

 Καλλίτερα λοιπόν να δούμε  την ανισορροπία του δικού μας κοινωνικού κατεστημένου. Αντί να συζητάμε για τη χώρα της αποδημίας και για τα ξυλοκέρατα με τα οποία προσπαθούμε να χορτάσουμε, μάλλον απαιτείται η δική μας  γεν­ναία επιστροφή. Μάλλον πρέπει να δούμε εμείς πρώτα να «έλθουμε στον εαυτό μας», να ρθούμε στα συγκαλά μας, να ακολουθήσουμε το γνωστό μας «΄Ασωτο» στην πορεία της επιστροφής του και να βροντοφωνάξουμε το «ήμαρτον» Άλλη λύση δεν υπάρχει!.