Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ / ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΕΙ ΜΗ ΕΙΔΩ ΟΥ ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΣΩ
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΜΗ ΙΔΟΝΤΕΣ ΚΑΟ ΠΙΣΤΕΥΣΑΝΤΕΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΘΩΜΑ

«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας»
Με της Ανάστασης το θαύμα, το παγκόσμιο και το αιώνιο, γεμίζει και πάλι η πλάση ολόκληρη, αγαπητοί Χριστιανοί.
Με της Ανάστασης την ασύγκριτα μεγάλη, την ανείπωτη χαρά, γεμίζουν οι καρδιές  μας και τα στήθη μας φουσκώνουν και θεριεύουν και παίρνουν δύναμη περίσσια ώστε σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί και την κτίση συθέμελα να ταρακουνήσει η επινίκια ιαχή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ.
Χαρείτε λοιπόν αδελφοί μου.
        «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη, και τα καταχθόνια, εορταζέτω γουν πάσα κτίσις, την Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται».
Αδελφοί μου!
Σήμερα μνημονεύεται η στάση του Θωμά στο άγγελμα της Ανάστασης. Συνηθίσαμε εμείς να τη βλέπουμε σαν κάτι που θα πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ αποφύγουμε, αλλά αυτή η θεώρηση οφείλεται σε παρεξήγηση. Ο Θωμάς δε θέλει ν’ αρκεστεί στις διαβεβαιώσεις των άλλων μαθητών και ζητάει να δει ο ίδιος τον Κύριο. Ο υμνωδός αποκαλεί αυτή την απιστία «καλή», γιατί οδηγεί τις καρδιές των ανθρώπων στην «επίγνωση».
Ποιο ήταν το περιεχόμενο της απιστίας του Θωμά; Τι είναι αυτό που έκανε το Θωμά να είναι άπιστος; Πόσο διέφερε από τους άλλους Μαθητές; Ήταν περισσότερο πιστοί οι άλλοι Μαθητές απ' αυτόν; Όταν διαβάζουμε τα σχετικά με την Ανάσταση του Χριστού στα Ευαγγέλια, βλέπουμε ότι όλοι οι Μαθητές ήταν περίπου στην ίδια κατάσταση. Όταν ήρθαν οι Μυροφόρες, για να τους πουν ότι πήγαν στον τάφο και δε βρήκαν το Χριστό άλλα αντιθέτως τον συνάντησαν αναστημένο, ο ευαγγελιστής Λουκάς γράφει ότι «ηπίστουν αυταίς» και «εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών». Τα θεώρησαν αυτά φλυαρίες και πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν. Επίσης, ο ίδιος λέει πώς, ακόμα και όταν είδαν το Χριστό μπροστά τους, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί. Νόμιζαν πώς έβλε­παν φάντασμα. 'Αν πάντως διαβάσουμε τα σχετικά με την Ανάσταση του Χριστού Θωμάς. Απλώς, ο Θωμάς έλειπε όταν ό Χριστός εμφανίστηκε στους ο Ίδιος με τα μάτια του και δε βάλει τα χέρια του πάνω στα σημάδια για να δει ότι ήταν αυτός ο σταυρωμένος Χριστός, ποτέ δε θα πίστευε.
Και τώρα οι δικές μας απιστίες…
Απιστίες πολλές μα θα τις συνοψίσουμε σε δυο κατηγορίες.
Η μία απιστία, γνωστή από πολύ παλιά, είναι εκείνη κατά την οποία πιστεύει κανείς στο Θεό, ότι υπάρχει ο Θεός, πιστεύει ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος, πιστεύει ότι σταυρώθηκε και αναστήθηκε, αλλά όλα αυτά τα πράγματα παραμένουν σαν ιδέες, σαν απόψεις, σαν τοποθετήσεις, και δεν έχουν εσωτερικό αντίκρισμα. Δεν έχουν περάσει από το μυαλό στην καρδιά. Κι έτσι, δεν εμφανίζονται και στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους ούτε στον τρόπο που αντιμετωπί­ζουμε τα πράγματα. Είναι απλώς ιδέες και απόψεις που έχουμε στο μυαλό μας και τις όποιες μπορεί να υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου, ή για τις οποίες μπορεί να φιλονικούμε με τους ανθρώπους, αλλά μέσα μας δεν έχουν αντίκρισμα.
Υπάρχει και η άλλη απιστία. Είναι η απιστία που είναι προϊόν του πολιτισμού στον οποίο ζούμε σήμερα, του σημερινού τρό­που ζωής. Βλέπετε, σήμερα ο άξονας της ζωής των ανθρώπων και ή αναφορά τους δεν είναι ό Θεός. Είναι άλλα πράγματα. Κι έτσι, μπαίνει στο μυαλό τους το ερώτημα: Υπάρχει Θεός; Υπάρχει αιώνια ζωή; Έχει σημασία και νόημα για μας η τήρηση των εντολών τού Θε­ού; Έχει σημασία να αναζητούμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού; Όλα αυτά λοιπόν τίθε­νται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και στις μέρες μας, σε  έναν κόσμο πού είναι προσανατολισμένος αλλού, και όχι προς το Θεό, είναι επόμενο να έχουμε και αυτού τού είδους την απιστία.
        Ο Θωμάς όπως μνημονεύουμε σήμερα, τόλμησε να ριχτεί σ’ αυτή την πάλη. Τόλμησε να πει «αν δεν τον δω ο ίδιος, δε θα το πιστέψω». Και μ’ αυτή την τόλμη του έδειξε την πραγματική πίστη που βρισκόταν κάτω από την επιφανειακή απιστία του, γιατί κανείς δε μπαίνει σε μία περιπέτεια από την οποία είναι βέβαιος ότι θα βγει χαμένος. Αλλά ο Θωμάς βγήκε τόσο κερδισμένος, όσο κερδισμένος βγαίνει κι όποιος άνθρωπος ζητήσει να δει το Θεό.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΠΣΟ Χριστός, αγαπητοί αδελφοί, ανταποκρίνεται στην ανάγκη του κάθε ανθρώπου κι ενσαρκώνεται για τον κάθε άνθρωπο. Δηλαδή είναι πρόθυμος να κατέβει και να τον συναντήσει στο επίπεδο που εκείνος βρίσκεται.
Αυτό ακριβώς έγινε με τον σήμερα εορταζόμενο μεγάλο μάρτυρα της εκκλησίας μας Γεώργιο τον τροπαιοφόρο.  Γεώργιος ο στρατιώτης του Χριστού ο ακαταμάχητος! Χάριν του Βασιλέως των όλων Χριστού δεν δίστασε να θυσιάσει όχι μόνον το υψηλό αξίωμά του, και την ανθρώπινη δόξα, αλλά και αυτή την ζωή του. Και αυτό φάνηκε, όταν ο αυτοκράτωρ επιδίωξε να τον αναγκάσει να αποκηρύξει την πίστη του στον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Τα φρικτά μαρτύρια, το ένα μετά το άλλο, τα αντιμετώπισε με απαράμιλλον ηρωϊσμόν και εκπληκτική γαλήνη.
Πώς όμως μπόρεσε και άντεξε ο Άγιος Γεώργιος τα φρικτά εκείνα βασανιστήρια, με τόση ειρήνη ψυχής, τα οποία εμείς και μόνον όταν τα ακούμε υποφέρουμε; Ας ακούσουμε τι απαντά σ´ αυτό το ερώτημα ο ιστορικός Ευσέβιος, ο οποίος έζησε κατά τα τελευταία εκείνα χρόνια των διωγμών και όχι μόνον παρακολούθησε με τα μάτια του τα βασανιστήρια πολλών αγίων Μαρτύρων, αλλά και ο ίδιος φυλακίστηκε. Γράφει ο Ευσέβιος:
Ανθρωπίνως είναι αδύνατον να εξηγηθεί, πως εύρισκαν τη δύναμη αθώα πρόσωπα, να αντέχουν τα συνεχή βασανιστήρια, αλλά και να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με τον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν. Το φαινόμενο παραμένει υπεράνω πάσης εξηγήσεως. Μόνον με τη δύναμη της πίστεως μπορεί να εξηγηθεί. Καταπληκτική είναι η γαλήνη με την οποία αντιμετώπιζαν τα θανατικά όργανα και η ψυχραιμία με την οποία δέχονταν τα μαρτύρια, όχι μόνον χωρίς βογγητά και κραυγές πόνου, αλλά με ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό. Το πρόσωπό τους έλαμπε από αγαλλίαση, σαν να μην ήταν αυτοί οι βασανιζόμενοι Μάρτυρες, αλλά οι νικηφόροι αθλητές, που χαίρονταν για τη νίκη τους "σκιρτώντες και υπεραγαλλόμενοι".
Αυτή η ηρωϊκή αντιμετώπιση των απάνθρωπων βασανιστηρίων και από τον Στρατηλάτην του Ρωμαϊκού στρατού Γεώργιο άναψε τη φλόγα της πίστεως προς τον Χριστόν, στις καρδιές πολλών, από αυτούς που ήσαν παρόντες. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σκεφτούμε: όλοι αυτοί που εντυπωσιάστηκαν από τον τρόπο που αντιμετώπιζε ο Άγιος Γεώργιος τα σκληρά μαρτύρια τι ήταν; Πρώην ειδωλολάτρες και ανήκαν σε διάφορα στρώματα της κοινωνίας, από τα ποιο υψηλά, όπως η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα έως τον απλό λαό. Αυτοί όλοι εμπνεύστηκαν από την αγάπη και την πίστη στο Χριστό, που εξέφραζε με το μαρτύριό του ο Άγιος Γεώργιος και τον μιμήθηκαν. Θέρμανε και τίς δικές τους ψυχές αυτή η πίστη και η αγάπη του Αγίου, η οποία όμως δεν έμεινε αδρανής μέσα τους. Αισθάνθηκαν την ανάγκη και αυτοί με τη σειρά τους να την εκδηλώσουν με την δημόσια ομολογία τους και μάλιστα μπροστά στους σκληρούς διώκτες των Χριστιανών. Δεν συναισθάνονταν άραγε, τι συνέπειες θα είχε αυτή η ομολογία τους! Αφού μπροστά τους έβλεπαν τα όργανα που χρησιμοποιούσαν οι δήμιοι για να βασανίζουν τον Άγιο Γεώργιο! Και όμως! Δεν τούς τρόμαζε τίποτε! Ήταν τόση η φλόγα μέσα τους, που δεν τους άφηνε να μείνουν με κλειστό στόμα. Ένοιωθε ο καθένας την ανάγκη να φωνάξει: -Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός! Είμαι κι εγώ Χριστιανός! Έτσι, μαρτύρησαν κι αυτοί με τη σειρά τους και ο Θεός τους δόξασε με το λαμπρό στεφάνι του Μαρτυρίου, η δε Εκκλησία μας τους τιμά ως Αγίους Μάρτυρες, αιώνια! Την ουσιαστική συνάντηση, που γίνεται στο χώρο της καρδιάς.