ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2022

 

Ένας Άγιος της Εκκλησίας μας, αδελφοί μου, ο Άγιος Ιερώνυμος, θέλησε κάποτε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο , από κάθε άλλη φορά και όλο τον άλλο κόσμο. Πήγε λοιπόν στη Βηθλεέμ,  κλείστηκε στο σπήλαιο όπου γεννήθηκε  ο Χριστός, κι εκεί έμεινε για να περάσει τη νύχτα της Γέννησης του Θεανθρώπου , γονατιστός μπροστά στη Φάτνη και προσευχόμενος. Όλη την νύχτα λοιπόν στην προσευχή του έλεγε : « Χριστέ μου, που απόψε γεννάσαι εσύ σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιο δώρο σαν ανταπόδωμα θα ήθελες  να προσφέρω  στη γέννηση Σου ;» Απαρίθμησε όλα όσα είχε απαρνηθεί,  όσα προσέφερε  για χάρη Του. Περιουσία, μόρφωση, ανέσεις, τα πάντα. Τη ζωή μου, έλεγε, απόψε να ζητήσεις θα στη χαρίσω. Απάντηση όμως δεν έπαιρνε. Αυτός συνέχισε να μιλά στο Θεό με πιο πολύ θέρμη ακόμη. Ώσπου κατά τα μεσάνυχτα άκουσε φωνή εξ ουρανού που ανταποκρινόταν στο αίτημα του . «Ιερώνυμε, όλα όσα μου λες  ότι μου πρόσφερες μέχρι τώρα ή προτίθεσαι να μου δώσεις για μένα είναι άχυρα».

-«Και η ζωή μου Κύριε και όσα έχω προσφέρει σε Σένα τόσα αξίζουν ;»Και η απάντηση ήτανε  «Ναι».

-«Τι άλλο λοιπόν Κύριε , θέλεις να σου προσφέρω απόψε στη γέννηση Σου»;

-« Κάτι ζητώ από σένα Ιερώνυμε  και από όλους τους ανθρώπους, που μπορείς να μου δώσεις .

-Ζητώ τις  αμαρτίες σου ,ζητώ την καρδιά σου. Εγώ  ήλθα στον κόσμο για να φέρω τη λύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων».

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Χριστούγεννα του 2022 και όλοι μας έχουμε μπει για τα καλά στο χορό της υποδοχής της μεγάλης, όπως λέμε, εορτής. Παρά τη κρίση με τα συμπτώματα και τις επιπτώσεις της οποίας βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, κρίση οικονομική, κρίση ενεργειακή, κρίση θεσμών, κρίση παντού, τα μάτια μας θαμπώνουν απ’ το φως και την πολυχρωμία λες και ζούμε σ΄ ένα κόσμο παραμυθένιο. Δέντρα Χριστουγεννιάτικα ξεφύτρωσαν εδώ κι εκεί, κι η Ελλάδα ως διά μαγείας μετατράπηκε σ’  ένα απέραντο δάσος. Πάρκα, δρόμοι, πλατείες ολόφωτες δίνουν το εορταστικό παρόν με την φαντασμαγορική ομορφιά τους.  Τα καταστήματα καταστόλιστα. Οι βιτρίνες τους ολόφωτες, προσπαθούν να δελεάσουν και τον πιο απαιτητικό καταναλωτή.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στο χορό κι αυτά της υποδοχής. Και τι δεν μας προβάλουν, όλες αυτές της μέρες, για να μας μεταφέρουν το πνεύμα των Χριστουγέννων. Από τις χίλιες δυο Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις, για να μη λείψει τίποτε απ’ το γιορτινό τραπέζι μαςû τους τυχερούς πρωτοχρονιάτικους κρατικούς λαχνούς, για να ζήσουμε ζωή χαρισάμενη από δω και πέραû τα λαμπρά χαμόγελα των επίσημα γραβανταρισμένων παρουσιαστών και των προκλητικών παρουσιαστριώνû μέχρι και τις ημίγυμνες αγιοβασίληδες που κατήντησαν κι αυτές το αναπόσπαστο μέλος του δωδεκαημέρου.

Κι εμείς, έρμαια στη δίνη της νεοεποχήτικης αυτής λαίλαπας, ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια του καταναλωτισμού, τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να προφθάσουμε να γιορτάσουμε, όπως προωθούν οι εγκέφαλοι της εποχής. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε και εορτοδάνεια, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις σύγχρονες απαιτήσεις. Βάζουμε στο τραπέζι μας μαύρο χαβιάρι, για να γιορτάσουμε τη γέννηση του Χριστού, και μετά… το πληρώνουμε μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.

Αυτά όμως, αδελφοί μου, είναι τα Χριστούγεννα; Για όλα αυτά ήρθε ο Χριστός στη γη; Έτσι ζούμε το ακατανόητο αυτό μυστήριο, το «πάντων καινόν καινότατον μυστήριον» και γονατίζουμε νοερά στη φάτνη του Χριστού μας;

Ο Χριστός ήλθε ανάμεσα μας, για να ζήσουμε λίγες μέρες πρόσκαιρης χαράς, γλεντιού και κραιπάλης,   ξεχαρβαλώματος για την ακρίβεια, και μετά και πάλι στην αθλιότητα και στον πόνο; Στην ίδια μίζερη συνέχεια; Η φτηνή και επίπλαστη ευχαρίστηση της στιγμής είναι το νόημα της «Θεοφανείας», όπως αποκαλούν τον ερχομό του Θεού στη γη οι πατέρες της Εκκλησίας;

Όχι, αδελφοί μου! Χίλιες φορές όχι! Για τίποτε από όλα αυτά δεν μας επισκέφθηκε ο Θεός. Ο Θεός ήλθε στη γη για να αναδημιουργήσει τον κόσμο. Για να φτιάξει «καινούρια κτίσματα». Για να εμπνεύσει στους ανθρώπους νέες ιδέες, νέα αισθήματα, νέα ιδανικά, νέες προϋποθέσεις ζωής.   Ο Θεός ήλθε σε μας για να πάρει εμάς κοντά Του. Ήλθε για πράγματα που καμιά σχέση δεν έχουν με τα κοσμικά καταναλωτιστικά Χριστούγενναû τα πλαστά Χριστούγεννα των πολυεθνικών.

«÷Gkhe c‚q À u³Ár toË ‚mhqÖpou fgt¡sai ja´ sØsai tÁ €pokykÁr».

«AÇtÁr c‚q sÖsei tqÁm kaÁm aÇtoË €pÁ tØm laqtiØm aÇtØm».

Ο Χριστός ήλθε για να ψάξει και να βρει το «απολωλός».

Ο Χριστός ήλθε για να σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες του.

Ο Χριστός ήλθε στη γη για να μας αποκαλύψει το Θεό.

Ήλθε για να κατεβάσει χαμηλά τον ουρανό, για να μπορέσουμε εμείς να τον φθάσουμε.

Ήλθε για να μας δείξει το δρόμο της απλότητας, της ταπείνωσης, της συγκατάβασης, της συμφιλίωσης, της αγάπης.

Ήλθε για να μας δείξει το δρόμο της λύτρωσης και της σωτηρίοας.

Αυτά είναι τα Χριστούγενναû τα πραγματικά Χριστούγεννα.

Είναι τρόπος ζωής, τρόπος και σκοπός ύπαρξης.

Είναι αναθεώρηση αντιλήψεων, σκέψεων, αποφάσεων, ενεργειών.

Χριστούγεννα είναι αγάπη.

Χριστούγεννα είναι χαρά.

Χριστούγεννα είναι ειρήνη.

Χριστούγεννα είναι ελπίδα.

Χριστούγεννα είναι προσφορά.

Χριστούγεννα είναι ο Θεός ανάμεσα μας.

«Jak—sousi tÁ Ãmola aÇtoË ùEllamouŸk, Å •st´ leheqlgmeuÁlemom lehù žlØm À HeÁr».

Αγαπητοί Χριστιανοί.

                     Για μια ακόμη φορά δισχιλιοστή εικοστή δευτέρα περιμένουμε τα Χριστούγεννα. Σήμερα οι καμπάνες, με χαρμόσυνα χτυπήματα μας καλούν να ακούσουμε και πάλι το «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός»! Κι εμείς,  αν βέβαια μας επιτρέψει η βαρεμάρα μας και το αποβραδινό ξενύχτι να σηκωθούμε στις 5 τα χαράματα, θα πάμε στην Εκκλησία, θ’ ακούσουμε ότι η Γέννηση του Χριστού «ανέτειλε στον κόσμο το φως το της γνώσεως», ίσως κάποιοι θυμηθούν να κοινωνήσουν, θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας και μετά;  Θα μείνουμε μετά με την ιδέα ότι Χριστούγεννα είναι ότι μας παρουσιάζουν οι αρχιτέκτονες της ζωής μας; Θα μείνουμε στα πολύχρωμα λαμπιόνια στα προσποιητά χαμόγελα του χαζόκουτου που επιστημονικά ονομάζεται τηλεόραση και στα παραγεμισμένα στομάχια μας; Θα μείνουμε βυθισμένοι στα αγαθά της καταναλατωτικής κοινωνίας μας, κλεισμένοι στον εαυτό μας, αδιαφορώντας για το διπλανό μας και για οτιδήποτε άλλο; Θα ξεχάσουμε πως χρέος μας είναι να προσκυνάμε το νεογέννητο Χριστό και όχι τα φανταχτερά είδωλα του κόσμου;

          Όχι αδελφοί μου. Οι Χριστουγεννιάτικες καμπάνες που και πάλι αντηχούν απ’ άκρο σ’ άκρο της οικουμένης, καλώντας τους πιστούς στη Θεία Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, καλούν τον καθένα μας στη βίωση του μεγάλου τούτου Μυστηρίου. Και θα το βιώσουμε, αυτό το υπέρλογο Μυστήριο αν κάνουμε φάτνες τις καρδιές μας για να χωρέσει μέσα ο «αχώρητος παντί». Αν συνοδοιπορήσουμε μυστικά μαζί με τους ποιμένες και ταπεινά γονατίσουμε μπροστά του. Αν ακολουθήσουμε τους Μάγους και του προσφέρουμε δώρο την άδολη πίστη μας. Αν στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας δούμε Αυτόν για τον οποίο κοπτόμαστε πως γιορτάζουμε όλες αυτές τις μέρες. Αν κατορθώσουμε να πούμε ΟΧΙ στα φτιαχτά Χριστούγεννα, τα χωρίς Χριστό Χριστούγεννα, που κάθε χρόνο και πιο επιτακτικά μας επιβάλουν «οι γνωστοί άγνωστοι» να ζήσουμε.

          Γι’ αυτό λοιπόν

«Να μη στήσουμε χορούς, - μας λέει ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος - αδελφοί, ούτε να στολίσουμε τις πλατείες… Να μην επιδοθούμε στις απολαύσεις της γεύσης, ούτε να ψάξουμε για τα καλύτερα φορέματα, για τη λάμψη των διαμαντιών και του χρυσού, για τα βαψίματα που αλλοιώνουν το πρόσωπο, τη θεία εικόνα… Να μην παραδοθούμε στα μεθύσια και τα άσωτα γλέντια που πάνε μαζί με την ασέλγεια… να μην προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλον στη χλιδή… Να μην γεμίσουμε τη γη και τη θάλασσα μ’ αυτήν την ,πολύτιμη για μας ακαθαρσία!…

Όλα αυτά τα κάνουν οι ειδωλολάτρες. Αυτοί έχουν θεούς που χαίρονται με τις μυρωδιές των κρεάτων και τους λατρεύουν με τον ηδονισμό της κοιλιάς. Πονηροί καθώς είναι έφτιαξαν και προσκυνούν πονηρούς θεούς…

Αλλά η δική μας τρυφή να είναι ο λόγος του Θεού… Να ταξιδέψουμε μαζί με ,τον αστέρα, να προσφέρουμε στον Κύριο μας δώρα μαζί με τους μάγους. Να τον δοξάσουμε και να τον ανυμνήσουμε μαζί με ,τους βοσκούς και τους αγγέλους…Κι αν είναι να φύγουμε μαζί Του στην Αίγυπτο, ας φύγουμε. Ωραίο πράγμα να διωκόμαστε μαζί με το Χριστό!… Να τον ακολουθήσουμε ύστερα σ’ όλα τα στάδια της ζωής Του… Να σιωπήσουμε μαζί Του μπροστά στον Ηρώδη. Να δεχτούμε το φραγγέλιο, τη χολή, το όξος, τα ραπίσματα, τους κολαφισμός, το ακάνθινο στεφάνι του δύσκολου δρόμου που βαδίζει στη ζωή του όποιος αγαπά το Θεό, το πορφυρό ρούχο, το καλάμι, τη γελοιοποίηση από εκείνους που εμπαίζουν την αλήθεια… και τέλος τη σταύρωση και την ταφή μαζί Του, για να αναστηθούμε και να συμβασιλεύσουμε μαζί Του!…»  (Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου «Λόγος εις τα Θεοφάνεια, ήγουν εις τα γενέθλια του Σωτήρος» Λόγος 38^ος P.G. 36,312 – 333).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

  

Γενεές αλλεπάλληλες και μακρά σειρά ονομάτων παρελαύνουν σήμερα μπροστά μας. Από τον Αβραάμ ως τον Δαυίδ, από τον Δαυίδ ως την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία ως τη γέννηση του Χριστού. Πέρασαν συνολικά σαράντα δύο γενεές από τον Αβραάμ ως το Χριστό. Αυτοί ήταν οι κατά σάρκα πρόγονοι του Κυρίου. Αυτούς διάλεξε ο Θεός για να γίνουν προπάτορες του Υιού Του. Από τα πρόσωπα αυτά πολλά διακρίθηκαν ενώπιον του Θεού όπως ο Αβραάμ για την πίστη του, ο Δαυίδ για την αγάπη του και ο Ιωσήφ για την αγνότητα του.

Αβραάμ! Ένα όνομα που διακρίνεται μέσα στον ειδωλολατρικό χώρο της Μεσοποταμίας για την αληθινή του πίστη στον ένα Θεό. Η πραγματική του πίστη στο Θεό τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή και όχι μόνο για πράγματα εύκολα και συνηθισμένα αλλά και για πράγματα που φαίνονται αδύνατα και ακατανόητα. Τον καλεί ο Θεός να αφήσει την πατρίδα του και τους συγγενείς του και να πάει να εγκατασταθεί στον τόπο που θα του φανέρωνε ο Ίδιος. Πειθαρχεί απόλυτα σ' Αυτόν χωρίς να διατυπώνει επιφυλάξεις, χωρίς να ζητά καθορισμό του' τόπου που θα εγκατασταθεί. Και η δοκιμασία της πίστεως του Αβραάμ συνεχίζεται και θριαμβεύει . Δοκιμάζεται η πίστη του Αβραάμ και θριαμβεύει πραγματικά όταν τον κάλεσε ο Θεός να θυσιάσει το μοναχοπαίδι του, τον Ισαάκ, που θαυματουργικά και σε πολύ μεγάλη ηλικία απέκτησε. Χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς, χωρίς παράπονα και απογοητεύσεις προχωρεί στην εκπλήρωση της εντολής του Θεού. Γι' αυτή του την πίστη έλαβε τη χάρη του Θεού και αξιώθηκε να γίνει κατά σάρκα προπάτορας του Κυρίου.

Η πρώτη σειρά δεκατεσσάρων γενεών οριοθετείτε με μια δεύτερη μεγάλη μορφή. Τη μορφή του Δαυίδ. Κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της αγάπης στην Παλαιά Διαθήκη ο Δαυίδ υμνολογεί τον Θεό και εκφράζει την αγάπη του σ' Αυτόν με τους εξαίρετους ψαλμούς του. Ο νους του και η καρδιά του, γεμάτοι από φως και δύναμη, εισδύουν στα βάθη των αιώνων και με το προφητικό του μάτι βλέπει το Μεσσία και τον υμνολογεί με ωραιότατους και συναρπαστικούς τόνους. Ψάλλει το άπειρο μεγαλείο Του και την αγιότητα Του. Αλλά, ο Δαυίδ, ο διαλεκτός αυτός άνθρωπος του Θεού, αμάρτησε. Έπεσε, αλλά σηκώθηκε. Μετάνιωσε και έκλαψε πικρά για τις αμαρτίες του. Και τούτο γιατί, με τις αμαρτίες του, πρόβαλε και πίκρανε τον Θεό που αγαπούσε. Αιτία της μετάνοιας του η αγάπη του. Γι' αυτό πρέπει να μετανοούμε κι εμείς όταν αμαρτάνουμε. Όχι γιατί μάς ελέγχει η συνείδηση μας. Όχι γιατί θα τιμωρηθούμε από το Θεό. Μετανοούμε, γιατί με την αμαρτία μας προσβάλουμε και πικραίνουμε τον Άγιο Θεό μας.. Τότε η μετάνοια μας είναι πραγματική.

Η σειρά των προπατόρων του Κυρίου κλείνει με τον «Δίκαιον» Ιωσήφ. Αγαθός και δίκαιος ο Ιωσήφ όπως και ο προπάτορας του Δαυίδ. Απόδειξη, η στάση του απέναντι στην Παρθένο Μαρία. Την βλέπει να εγκυμονεί και σκανδαλίζεται. Υποψίες κακές ανεβαίνουν στον νου του. Συντρίβεται η καρδιά του. Η συνείδηση του δεν τον αφήνει να κρατήσει μια ένοχη, όπως νόμιζε. Αλλά και η αγαθή καρδιά του δεν τον αφήνει να την παραδώσει σε δίκη, όπως όριζε ο νόμος. Επιεικής για τα λάθη των άλλων, αποφασίζει ο Ιωσήφ να την διώξει κρυφά, χωρίς να αναφέρει σε κανένα τους λόγους. Τότε όμως επεμβαίνει ο άγγελος του Θεού για να τον πληροφορήσει ότι «το εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν Αγίου». Το παιδί που υπάρχει μέσα της προέρχεται από την υπερφυσική και θαυματουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Ακούει παράδοξα πράγματα ο Ιωσήφ, όμως δεν διστάζει. Πιστεύει στους λόγους του αγγέλου και με όλη του τη δύναμη προσφέρεται να βοηθήσει στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Μόλις ξύπνησε, χωρίς δισταγμούς πήρε στο σπίτι του την Παρθένο Μαρία και την προστάτευσε και την σεβόταν σαν Μητέρα του Θεού. Για την αρετή του αυτή τον διαλέγει ο Θεός και τον χρησιμοποιεί στη μεγάλη αυτή αποστολή. Για την αρετή του, τού κάνει τη μεγάλη, τη μοναδική τιμή, να γίνει στη γη ο θετός πατέρας του Μονογενούς Υιού του Θεού και να ονομασθεί ο Ιησούς «υιός του Ιωσήφ».

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Χριστούγεννα! Χριστούγεννα και πάλι! Και η Εκκλησία μας ετοιμάζεται από τις 15 Νοεμβρίου, να εορτάσει μεγαλοπρεπώς τη Μητρόπολη τούτη των εορτών, που αποτελεί την απαρχή ενός καινούργιου κόσμου. Προηγείται τεσσαρακονθήμερος νηστεία, ελαφράς βέβαια μορφής. Η νη­στεία αποτελεί μέσο εσωτερικής κάθαρσης, ανύψωση πνευματική, ώστε οι Χρι­στιανοί να νιώσουν μια πλούσια συναισθηματική κατάσταση για τη βίωση του γε­γονότος της ελεύσεως του Θείου Λόγου στον κόσμο. Η νηστεία είναι πνευματική άσκηση για μια καθαρή και αγαθή συνείδηση.

Από την 21^η  Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, αρχίζουν ψαλλόμενες οι Καταβασίες: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε». Την ίδια ημέρα αρχίζει  και το προεόρτιο Κοντά­κιο: «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον», για να δώσει τη θέση του τις τελευταίες μέρες στο « Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον Λόγον».

Παράλληλα, με υπέροχους προεόρτιους ύμνους εξαγγέλλεται το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία εκφράζει την πίστη ότι παρουσιάσθηκε το θαύμα της λυτρώσεως του ανθρώπου από εσωτερικές ανελευθερίες και κηρύχθηκε το μήνυμα ότι Πνεύμα ο Θεός και η επικοινωνία μαζί του  πρέπει να είναι«εν πνεύματι και αλήθεια». Καταργήθηκαν έτσι οι τυπολατρίες και οι κομφορμισμοί.

Προετοιμάζονται λοιπόν οι Χριστιανοί πνευματικά, ώστε με ειλικρινή διάθεση να εορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός, που άλλαξε τη μορφή του κόσμου και τις ιδέες του. Η ζωή πλέον γίνεται χαρούμενη και ειρηνική.

Ήδη φτάσαμε στην τελευταία μέρα της προετοιμασίας μας για την υποδοχή  του Χριστού που και πάλι έρχεται να γεννηθεί ανάμεσα μας. Να ανοίξουμε με αγάπη τις καρδιές μας για να πετύχουμε ειλικρινείς διανθρώπινες σχέσεις. Ως γνήσια παιδιά του Θεού να εννοήσουμε ότι πέραν από τα φθαρτά, τα συμβατικά, τα πρόσκαιρα, τα εφάμαρτα, υπάρχουν και τα υψηλά, τα τίμια, τα αγαθά που καταξιώνουν την αν­θρώπινη ύπαρξη.

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Για να φθάσουμε σε μια πνευματική αναγέννηση  και να ζήσουμε την ειρήνη στις καρ­διές μας και στις διανθρώπινες σχέσεις μας, για να φύγουν από μέσα μας τα θλιβε­ρά συναισθήματα της λύπης, του άγχους, της ανασφάλειας είναι απαραίτητο να πιστέψουμε ότι πέραν από την τεχνολογική πρόοδο , χρειάζεται και η πίστη προς το Θεό. Και αυτό το μήνυμα της αξιολόγησης της ζωής του ανθρώπου ας το πάρουν όλες οι  ηγεσίες της γης για να μπορ

Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά: Των 4Προπατόρων

 Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά: Οι«Κλητοί» και οι «Εκλεκτοί»

Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης, Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: «Ένας άνθρωπος ετοίμασε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους: “ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα”. Τότε άρχισαν, ο ένας μετά τον άλλο, να βρίσκουν δικαιολογίες: Ο πρώτος του είπε: “έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένον”.  Άλλος του είπε: “έχω αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και πάω να τα δοκιμάσω· σε παρακαλώ, δικαιολόγησέ με”. Κι ένας άλλος του είπε: “είμαι νιόπαντρος και γι’ αυτό δεν μπορώ να έρθω”. Γύρισε ο δούλος εκείνος και τα είπε αυτά στον κύριό του. Τότε ο οικοδεσπότης οργισμένος είπε στο δούλο του: “Πήγαινε γρήγορα στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης και φέρε μέσα τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους κουτσούς και τους τυφλούς”. Όταν γύρισε ο δούλος του είπε: “Κύριε, αυτό που πρόσταξες έγινε και υπάρχει ακόμη χώρος”. Είπε πάλι ο κύριος στο δούλο: “Πήγαινε έξω από την πόλη στους δρόμους και στα μονοπάτια κι ανάγκασέ τους να έρθουν, για να γεμίσει το σπίτι μου· γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί” (Λουκ. 14, 16-24. Ματθ.22,14).

H βασιλεία του Θεού περιγράφεται στην παραβολή της Κυριακής λίγο πριν από τα Χριστούγεννα σαν μεγάλο συμπόσιο, στο οποίο καλούνται να λάβουν μέρος όλοι οι άνθρωποι. Eν τούτοις οι καλεσμέ­νοι δεν ανταποκρίνονται στην πρόσκληση προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες παρμένες από την καθημερινή ζωή. Το χωράφι, τα πέντε ζεύγη βοδιών και ο γάμος – δικαιο­λογίες προερχόμενες από την άψυχη φύση, από το ζωϊκό βασίλειο και από τον ανθρώπινο κόσμο – προβάλλονται σαν εμπόδια για τη συμμετοχή στο μεγάλο συμπόσιο. Αυτά που έδωσε ο Θεός σαν δώρα στον άνθρωπο εμποδί­ζουν την ανταπόκρισή του στο θείο προσκλητήριο!

Κι αυτό συμβαίνει, όταν δεν γίνεται η σωστή ιεράρχη­ση στα αγαθά ή στις εκδηλώσεις της ζωής. Όλα τα πράγ­ματα έχουν τη θέση τους και όλα τα έδωσε ο Θεός με σκοπό όχι να τα υποτιμούμε, να τα φθείρουμε, να τα εκμη­δενίζουμε^– ούτε όμως και να τα κάνουμε απολύτους κυ­ριάρχους, σε τρόπο ώστε να γίνουμε δούλοι σ’ αυτά^– αλλά τα πάντα δόθηκαν για να βρίσκονται στη σωστή τους τοποθέτηση, ιεραρχημένα σε σχέση προς τον Θεό.

Το χωράφι, τα ζεύγη βοδιών, ο γάμος είναι τρεις από τις πολλές πιθανές περιπτώσεις που μπορούν να κρατή­σουν τον άνθρωπο μακριά από το θείο προσκλητήριο. Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς κι άλλες, παρμένες από τη σημερινή ζωή: το εργοστάσιο, τα μηχανήματα, το αυτοκίνητο, οι δεσμοί, οι επαγγελματικές ασχολίες. Όλα αυτά δημιουργούν μέσα στον άνθρωπο την εντύπωση ότι είναι αυτάρκης και παντοδύναμος, κι έτσι αρνείται τη συμμετοχή του στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού, την αρνείται είτε με την αδιαφορία του είτε με την επιθετική στάση του είτε με την ειρωνική του διάθεση.

Το τραπέζι της θείας αγάπης είναι έτοιμο, ο Θεός στέλνει τους δούλους του, τους εργάτες του ευαγγελίου, να καλέσουν όλους τους ανθρώπους για να προσέλθουν με μετάνοια και ταπείνωση για να γευθούν τα αγαθά τα άφθαρτα, να κοινωνήσουν του σώματος και του αίμα­τος του Χριστού, να αποκτήσουν «μετοχές» στον μελλοντι­κό κόσμο της αναστάσεως. Κι οι άνθρωποι πολλές φορές συνεπαρμένοι από την επιτυχία τους, την επιστημονική, την οικονομική, την κοινωνική, δικαιολογούνται, όχι βέ­βαια σε κανένα άλλον αλλά μέσα στη συνείδησή τους, ότι κάποια εργασία σπουδαιότερη, κάποια συνάντηση, ή δοκιμή ενός καινούργιου μηχανήματος, ή υπογραφή ενός συμβολαίου, ή γνωριμία κάποιου προσώπου ή κάτι άλλο παρόμοιο δεν τους επιτρέπει ν’ ασχοληθούν με το προσκλητήριο του Θεού.

Πρέπει όμως να προσέξουμε ιδιαίτερα το εξής σημείο από τη διήγηση της παραβολής: Η άρνηση των καλε­σμένων δεν σήμανε και την ματαίωση του μεγάλου δεί­πνου. Το σχέδιο του Θεού πραγματοποιείται μέσα στην ιστορία, παρά τις αρνήσεις των ανθρώπων. Όσοι αρνούνται δεν ματαιώνουν το έργο του Θεού, απλώς αποκλείουν τον εαυτό τους από τη χαρά της σωτη­ρίας. Ό Θεός είναι αγαθός αλλά συγχρόνως και δίκαιος.

Η παραβολή του μεγάλου δείπνου θέλει να μας στρέψει την προσοχή σε μερικές αλήθειες που ίσως καμιά φορά τις λησμονούμε προς μεγάλη ζημία μας:

1. Τα διάφορα αγαθά που έχουμε είναι δώρα του Θεού. Ας μην αγνοήσουμε τον δωρητή και ας μη χρησιμοποιή­σουμε αυτά τα δώρα του σαν εμπόδια για το σωτηριολογικό του έργο, που συντελείται μέσα στην ιστορία δια της σαρκώσεως του Χριστού και ολοκληρώνεται διά του σταυρού και της αναστάσεώς του και διά της Εκκλησίας.

2. Με την άρνησή μας να δεχτούμε τη θεία πρόσκλη­ση για το δείπνο της βασιλείας, για τη θεία κοινωνία, για τα άφθαρτα και αιώνια αγαθά δεν ματαιώνουμε το έργο του Θεού, αλλά μόνο τη δική μας συμμετοχή σε αυτό. Ό Θεός συνε­χίζει να πραγματοποιεί το σχέδιο της αγάπης του και παρά τη δική μας άρνηση.

3. Όλοι οι άνθρωποι είναι «κλητοί», δηλ. καλεσμένοι από τον Θεό στη χαρά του δείπνου του. Όσοι δέχονται την πρόσκληση, αυτοί είναι οι «εκλεκτοί». Το να ανήκει κανείς στους εκλεκτούς εξαρτάται από τον ίδιο, από την άμεση απόφασή του, από το ανεπιφύλακτο Ναι στην πρόσκληση και την αγάπη του Θεού.

4. https://www.pemptousia.gr.

Ω