ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ ΕΟΡΤΑΣΩΜΕΝ

 

ου Αρχιμ. Δημητρίου Πολιτάκη στην Romfea.gr

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

Πεντηκοστήν εορτάζομεν ...

Η ημέρα της καθόδου του Παναγίου Πνεύματος.

Πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση Του Χριστού και δέκα ημέρες μετά την Ανάληψη Του, το Πνεύμα το Άγιον κατέρχεται επί των Αγίων Αποστόλων με μορφή, με τη μορφή πυρήνων γλωσσών, και χαρίζει σε αυτούς τη χαρά και την ικανότητα να γίνουν διδάσκαλοι της αληθείας και τους κοσμεί με χαρίσματα ουράνια και έτσι αναλαμβάνουν οι φωτισμένοι πλέον μαθητές, το δύσκολο μα συνάμα συναρπαστικό έργο της διδασκαλίας του Ευαγγελίου εις πάντα τα έθνη ... και εδίδαξαν πανταχού τον λόγον ....

Το Άγιο Πνεύμα έχει αέναη παρουσία στη ζωή της Εκκλησίας και δια της προσευχής επικαλούμαστε διαρκώς είτε σε προσωπικό είτε σε λατρευτικό επίπεδο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Προσευχόμαστε και παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να έρθει να κατοικήσει μέσα μας, να μας γεμίσει με τα χαρίσματα και τις ιδιότητες του και να μας αναγεννήσει εν Χριστώ και έτσι θα γίνουμε όντως άνθρωποι πνευματικοί, ασφαλώς με τη θεολογική έννοια του όρου.

Όμως για τα παραπάνω υπάρχουν προϋποθέσεις και αυτές οι προϋποθέσεις τίθενται σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή χρειάζεται ένας αγώνας από την πλευρά μας, ένας αγώνας πνευματικός, και στον αγώνα αυτό θα αποδείξουμε στην πράξη εκείνο ακριβώς που και οι Απόστολοι απέδειξαν, ότι όντως είμεθα φορείς της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος.

Ο άνθρωπος αναστατώνεται διαρκώς από τις επιθέσεις του αντικειμένου, η ψυχή του λερώνεται από τις κηλίδες της αμαρτίας και δυστυχώς χωρίζεται από τον Θεό διότι ερημώνει η ψυχή του και γίνεται έρμαιο των δαιμόνων.

Πρέπει να επικαλούμαστε τον Θεό, το Άγιο Πνεύμα, να μας λυτρώσει, όχι μαγικά, να μας καθαρίσει ... και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος ... να μας οδηγήσει στη γνώση του Θεού και να μας χαρίσει τη σωτηρία που επιτυγχάνεται ασφαλώς και με το δικό μας αγώνα.

Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα βιώνει μία δραματική μοναξιά διότι έχει περιχαρακωθεί δυστυχώς στον εαυτό του, στα κάθε λογής επιτεύγματά του και ομολογουμένως δεν επικαλείται τη χάρη του Θεού.

Δεν επικαλείται Εκείνον που του χάρισε τα πάντα, το Φώς, τη ζωή, τον αέρα, τη λογική, την καρδιά εντός της οποίας καλλιεργείται η αγάπη προς τον άνθρωπο, την κτίση, τον Δημιουργό.

Δυστυχώς ο άνθρωπος διώχνει τη χάρη του Θεού από πάνω του με κάθε τρόπο και το Άγιο Πνεύμα δεν ενεργεί άνευ της προσπάθειας της προσωπικής, διότι δεν παραβιάζει το θέλημα κανενός.

Ο άνθρωπος της πίστεως εορτάζει πάντοτε αυτό το συνεχές θαύμα της Πεντηκοστής, μέσα στην Εκκλησία, μυστηριακά, διότι εντός της Εκκλησίας ενεργεί ο Παράκλητος, άνευ της παρουσίας και ενεργείας Αυτού, δεν θα ήταν κατορθωτή η σωτηρία του ανθρώπου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία της αέναης Πεντηκοστής και εντός αυτής ευρίσκεται η σωτηρία.

Αυτός είναι ο προορισμός, αυτή είναι η προοπτική, αυτό είναι όμως και το τέλος όλων των προσπαθειών μας.

Η σωτηρία. Όπως την εννοούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Ας μην ψάχνουμε λοιπόν τη σωτηρία σε κόσμους ψεύτικους, υλικούς, ξεπερασμένους, πνευματικά φτωχούς και αποξενωμένους από την εμπειρία του Παναγίου Πνεύματος.

Ας αναζητούμε διαρκώς και διακαώς αυτή τη σωτηρία μέσα στην Εκκλησία με την προσωπική πνευματική μας προσπάθεια.

Μέσα σε αυτή την Εκκλησία η οποία αποδεδειγμένα κατέχει την αυθεντική, ανόθευτη πίστη των Αγίων Πατέρων και χαρίζει δια του Τελεταρχικού Πνεύματος στον καθένα μας τη δική του προσωπική Πεντηκοστή.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ένα ερώτημα θα μπορούσαμε να θέσουμε σήμερα στην εορτή των Θεοφόρων Πατέρων της Α  Οικουμενικής Συνόδου, ένα ερώτημα που απαντά στην ερώτηση;   Πως στερεώθηκε η αληθινή πίστη στο Χριστό. Η απάντηση είναι πως η αληθινή πίστη στερεώθηκε με το αίμα των αναρίθμητων Μαρτύρων· με τη διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων και με τις αδιάλειπτες προσευχές των Ασκητών της Εκκλησίας μας.

Όλοι ετούτοι οι άγιοι άνθρωποι με τον όλο βίο τους, έβαλαν την σφραγίδα τους στην πορεία της Εκκλησίας για την κατάκτηση της αληθινής πίστεως. Γι’ αυτό ευγνωμονούσα η Εκκλησία, τους τιμάει και καυχάται γι’ αυτούς. Αφού πρώτος ο Χριστός τους τίμησε και τους στεφάνωσε με το στεφάνι της δόξης για την μαρτυρία και την ομολογία τους.

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Ανάμεσα σε δυο μεγάλες γιορτές βρίσκεται η σημερινή Κυριακή. Της Αναλήψεως του Κυρίου και της Πεντηκοστής. Κι όμως το ιερό Ευαγγέλιο μας μεταφέρει στο τελευταίο βράδυ της επί γης ζωής του Κυρίου. Τούτο γίνεται, για να πλημμυρίσει η ψυχή μας με θάρρος και δύναμη από τη θέρμη της αγάπης του Κυρίου, αλλά και το ενδιαφέρον Του για την ενότητα της πίστεως. Για να μην αισθανθούμε τον εαυτό μας ορφανεμένο και ξεκρέμαστο μετά από την ένδοξη Ανάληψη Του στους ουρανούς.

Το βράδυ εκείνο, έπειτα από την παράδοση του Μυστικού Δείπνου, ύψωσε ο Κύριος το άγιο βλέμμα Του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του. Η προσευχή Του εκείνη μας είναι γνωστή ως η Αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Με τόνο εξαιρετικά συγκινητικό, θερμό, εκφράζει προς τον ουράνιο Πατέρα Του, ό, τι η φιλόστοργη καρδιά Του ποθεί για τους πολυαγαπημένους Μαθητές Του. «Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματι σου». Παρακαλεί να τους κρατεί αδιάσπαστα ενωμένους μαζί Του, για να μπορέσουν να διατηρήσουν γνήσια, ανόθευτη τη διδασκαλία Του. Να χαρεί ακόμη και μεταξύ τους πλούσια την αγάπη, ώστε ενωμένοι να αντιπαλαίσουν προς τους πολλούς πειρασμούς του πονηρού και τα εμπόδια του κόσμου της απιστίας, για να αισθάνονται μέσα τους τελεία και αναφαίρετη χαρά.

Η προσευχή αυτή του Κυρίου έκανε πολύ βαθιά εντύπωση στους μαθητές. Δεν την λησμόνησαν, παρ' όλο ότι την ίδια εκείνη νύχτα συνταράχθηκαν από την προδοσία του Ιούδα κι όλα τα θλιβερά γεγονότα που ακολούθησαν. Κι όταν μετά την Πεντηκοστή διασκορπίστηκαν στα πέρατα της οικουμένης, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του Χριστού, έβλεπαν συνεχώς μέσα στις εχθρικές αντιδράσεις και τους κινδύνους την ακαταμάχητη δύναμη και την προστασία του Κυρίου. Το ίδιο συνέβαινε και με τους διαδόχους των Αποστόλων, και με τους πιστούς όλων των εποχών και όλων των αιώνων, που αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού.

Φανατικοί Ιουδαίοι, Νέρωνες και Δομιτιανοί, Τραϊανοί και Δέκιοι και Διοκλητιανοί αγωνίστηκαν τρεις ολόκληρους μαρτυρικούς για την Εκκλησία αιώνες να εξολοθρέψουν τους οπαδούς του Ναζωραίου. Να καταπνίξουν στο αίμα τη θρησκεία του Ιησού. Και τη βασιλική πορφύρα με την οποία περιέβαλε την Εκκλησία του ο Κύριος, τη βαμμένη με το τίμιο Αίμα Του, την έβαψαν και με το μαρτυρικό αίμα τους εκλεκτά τέκνα της Εκκλησίας. Αλλά όσο πολεμείται η Εκκλησία του Χριστού, τόσο γιγαντώνεται.

Υπερφυσική - γεμάτη θαύματα είναι η πολύτομη ιστορία της. Η δύναμη του Αρχηγού της την ύψωσε άφθαρτη κι αιώνια στην Οικουμένη. Οι Χριστιανοί περισσότερο στερεώνονται. Ακλόνητη γίνεται η πίστη τους στον Αιώνιο Αρχηγό και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Μέσα στους αλλεπάλληλους αυτούς αγώνες, οι αιώνες περνούν. Έως ότου εκδίδεται επί τέλους το 313 μ.Χ. το διάταγμα των Μεδιολάνων. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο αυτοκράτορας και ισαπόστολος, διατάζει την κατάπαυση των διωγμών. Αλλά η Εκκλησία του Χριστού δεν γνώρισε ποτέ ανακωχή. Άλλωστε ο πονηρός και φθονερός εχθρός της, ο διάβολος, δεν πρόκειται να την αφήσει ποτέ ήσυχη. Κόπασε ο πόλεμος των αντιθρήσκων, έξω από τα τείχη της Εκκλησίας. Εκείνος όμως συνεχίζει άλλον ύπουλο και περισσότερο επικίνδυνο μέσα στον περίβολο της Εκκλησίας. Τον πόλεμο της πλάνης των αιρέσεων.

Το όργανό του το είχε βρει τώρα μεταξύ των ιερέων, όπως είχε βρει και μεταξύ των δώδεκα Μαθητών του Κυρίου τον Προδότη Ιούδα - «τον υιόν της απώλειας». Είναι ο Άρειος. Ο ασεβής αυτός αρχηγός της αιρέσεως δίδασκε ότι ο Κύριος δεν είναι ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, άχρονος και αληθινός Θεός, αλλά δημιούργημα, που έχει αρχή. Κτίσμα του Θεού. Δηλαδή ανέτρεπε ολόκληρο το πνευματικό οικοδόμημα της Εκκλησίας του Χριστού. Και είχε αρχίσει να δημιουργείται μεγάλη αναταραχή. Άνθρωποι ματαιόδοξοι, που επιζητούσαν προσωπικά συμφέροντα, είχαν ταχθεί με το μέρος του Αρείου. Ο Μέγας Κωνσταντίνος θέλει να ειρηνεύσει το λαό. Συγκαλεί λοιπόν το 325 μ.χ. την Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας για να ερευνηθεί το ζήτημα. Εκεί αρχίζει ένας πολύμοχθος, πνευματικός αγώνας. Σκληρός αγώνας. Με αποτέλεσμα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας,

Οι 318 θεοφώτιστοι και θεοκίνητοι Πατέρες, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε σήμερα, όλοι σύμφωνοι καταδίκασαν τον ασεβή, το θεομάχο Άρειο. Νίκη, λοιπόν, περίλαμπρη είναι η κατάληξη του αγώνα. Και οι αιώνες περνούν. Οι πιστοί συνεχίζουν και σήμερα τη ζωή τους μέσα στον κόσμο τούτο. Πειρασμοί, παγίδες, δοκιμασίες πολλών ειδών ορθώνονται απειλητικά μπροστά τους. Μπλέκονται σε αγώνες σκληρούς, αιματηρούς, που δημιουργεί ο κόσμος ο γεμάτος αμφιβολίες γύρω από την Πίστη. Ο κόσμος με τις αμαρτωλές επιθυμίες και συνήθειες. Κι όμως. Η Εκκλησία νικά. Ανόθευτη κρατεί την Πίστη. Προχωρεί αδιάκοπα. Αυξάνει. Θριαμβεύει. Μαζί της αναδεικνύεται νικητής και θριαμβευτής και ο κάθε πιστός. Πλημμύρα θεϊκής χαράς αναβλύζει μέσα στην καρδιά κάθε πιστού αγωνιστή της χριστιανικής αλήθειας. Και ζει και απολαμβάνει το θαύμα. Των 21 αιώνων το παμμέγιστο ΘΑΥΜΑ. Τη νίκη της Ορθοδοξίας. Γιατί είναι ιδρυτής και Κυβερνήτης και Πρεσβευτής της Αιώνιος ο Λυτρωτής Ιησούς. Δύναμη της και σκέπη της κραταιά, αυτός ο παντοδύναμος Θεός.

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Καθημερινά τιμάμε και εορτάζουμε με εορτές και πανηγύρια τους πατέρες της Εκκλησίας μας. Επιθυμούμε να είναι συνεχώς μαζί μας. Να είναι οι φίλοι, οι σύντροφοι και οι συνοδοιπόροι στον αγώνα μας για την αληθινή πίστη. Ως φίλοι δε του Χριστού οι Άγιοι επιθυμούμε να είναι και φίλοι δικοί μας, αφού και εμείς είμαστε φίλοι Του.

Ετούτοι οι Άγιοι κατανόησαν ορθά το λόγο του Χριστού και έτσι τον ερμήνευσαν. Βίωσαν αυτές τις ουράνιες αλήθειες και η αγία ζωή τους επιβεβαίωσε καθημερινά την αληθινή πίστη τους. Τέλος οι Άγιοι της Εκκλησίας μας σφράγισαν με το αίμα τους, τη θυσία τους, τα μαρτύρια και το θάνατο, τις αλήθειες του λόγου του Ευαγγελίου του Χριστού.

Η Εκκλησία δε ως κιβωτός της αληθείας, είναι συνεπώς και η κιβωτός της σωτηρίας μας. Γιατί εκεί μέσα όλοι μας σωζόμαστε, όπως έγινε τότε με την κιβωτό του Νώε. Περισσότερο όμως στους δύσκολους και κατακλυσμιαίους από την κακότητα, τη διαφθορά και την αμαρτία, καιρούς μας, οφείλουμε να ζούμε μέσα στο πνευματικό χώρο της Εκκλησίας και να υπακούμε στο λόγο της. Όσοι βρίσκονται μέσα, σώζονται· όσοι είναι απ’ έξω, πάνε χαμένοι.

Αυτής της πανίσχυρης Εκκλησίας είμαστε κι εμείς μέλη. Δηλαδή, στρατιώτες που θ' αγωνιστούμε γενναία κατά του κακού. Χωρίς να επηρεαστούμε από την πλάνη των διαφόρων αιρετικών. Αλλά θα μείνουμε πιστοί, σταθεροί, ασάλευτοι. Έτσι, θα συντελέσουμε να εξαπλωθεί περισσότερο και να λάμψει στον κόσμο όλο η Ορθοδοξία. Αμήν.

Μέγας Κωνσταντίνος: Ο Μεγάλος της Εκκλησίας και της Ιστορίας

 ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Στις 21 Μαΐου η Εκκλησία μας εορτάζει και πανηγυρίζει λαμπρά τη μνήμη των αγίων
ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τόσο ο Μέγας Κων/νος, όσο και η αγία μητέρα του Ελένη ανήκουν στις μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας, διότι η συμβολή τους για την κατάπαυση των τριακοσίων χρόνων διωγμών κατά των Χριστιανών και την εδραίωση της Εκκλησίας υπήρξε καθοριστική. Επίσης ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν είναι μεγάλος μόνο για την Εκκλησία μας, αλλά και για την παγκόσμια ιστορία, διότι ανήκει στους μεγάλους ηγέτες όλων των εποχών, έχοντας βάλλει τη δική του σφραγίδα στη ροή των ιστορικών πραγμάτων, και για τούτο δικαία του απονεμήθηκε ο τίτλος του μεγάλου.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν γιος του ελληνοϊλλυρικής καταγωγής Ρωμαίου αξιωματούχου Κωνστάντιου Χλωρού, ο οποίος κατόπιν ανακηρύχτηκε Καίσαρας και Αύγουστος και ανέλαβε τη διοίκηση των δυτικών επαρχιών της απέραντης αυτοκρατορίας. Η μητέρα του Ελένη, ελληνικής καταγωγής, από το Δρέπανο της Βηθυνίας της Μ. Ασίας, στολισμένη με εξαιρετικό κάλλος σώματος και ψυχής, ασπάστηκε νωρίς τον Χριστιανισμό, ο οποίος βρισκόταν ακόμη σε απηνή διωγμό από τους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, τα σκοταδιστικά ειδωλολατρικά ιερατεία και τους δεισιδαίμονες όχλους. Το 274 γέννησε τον Κωνσταντίνο στην πόλη Ναϊσό, σημερινή Νίσσα της Σερβίας.

Το 293 ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός κράτησε το νεαρό Κωνσταντίνο κοντά του στην Ανατολή, μαζί με τη διαζευγμένη, από τον Καίσαρα Κωνστάντιο, μητέρα του Ελένη, για ασφάλεια και υποταγή του δευτέρου στην εξουσία του, ως το 305. Εκεί δόθηκε η ευκαιρία στην αγία μητέρα του να τον αποσπάσει από την ειδωλολατρία και να τον γαλουχήσει στη νέα πίστη.

Ο νεαρός Κωνσταντίνος διακρινόταν για την ωραιότητα του σώματός του, την ευγένεια της ψυχής του και τα εξαιρετικά του πνευματικά και φυσικά χαρίσματα. Το 305 ανάλαβαν τη διοίκηση της αυτοκρατορίας, ο μεν Γαλέριος στην Ανατολή, ο δε Κωνστάντιος στη Δύση. Το ίδιο χρόνο ο Κωνσταντίνος μετέβη στα Τρέβηρα της Γαλατίας, όπου συνάντησε τον άρρωστο πατέρα του, ο οποίος του ανέθεσε εκστρατεία στη Μ. Βρετανία. Στις 7 Ιουλίου του 307 πέθανε ο Κωνστάντιος και ο στρατός ανακήρυξε τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα της Δύσης. Παντρεύτηκε τη Μινερβίνα και απέκτησε ένα γιο, τον Κρίσπο. Εγκαταστάθηκε στην πόλη Αρελάτη και άσκησε μια πρωτόγνωρη φιλολαϊκή εξουσία, και γι’ αυτό αγαπήθηκε από το λαό.

Το Σεπτέμβριο του 312 στράφηκε εναντίον του τυραννικού συναυτοκράτορά του της Δύσης Μαξεντίου. Καθ’ οδόν προς τη Ρώμη, στις 28 Οκτωβρίου του 312, είδε το γνωστό και μεγαλειώδες όραμα του Τιμίου Σταυρού στον μεσημεριανό ουρανό και την επιγραφή: «Εν Τούτω Νίκα». Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του το Χριστό με το σημείο του Σταυρού, παροτρύνοντάς τον να κατασκευάσει λάβαρο με το Σταυρό, προκειμένου να νικήσει τον ασεβή και τυραννικό Μαξέντιο. Ο Κωνσταντίνος υπάκουσε και νίκησε τον αντίπαλό του και μπήκε θριαμβευτής και ελευθερωτής στη Ρώμη.

Η πρώτη του ενέργεια ήταν να σταματήσει τον συνεχιζόμενο φοβερό διωγμό των Χριστιανών με το περίφημο «Διάταγμα των Μεδιολάνων», το οποίο υπέγραψε με τον συναυτοκράτορά του, Λικίνιο, το 313. Αυτό ο μεγάλος άνδρας οραματίστηκε και συνέλαβε το ύψιστο αγαθό της θρησκευτικής ελευθερίας και όρισε για πρώτη φορά στην ιστορία την ελευθερία της θρησκευτικής πίστεως.

Το 324 συγκρούεται με τον αυτοκράτορα της Ανατολής Λικίνιο, τον οποίο νικά και γίνεται μονοκράτορας σε όλη την αυτοκρατορία, αρχίζοντας το μεγαλειώδες

μεταρρυθμιστικό και κοινωνικό του έργο. Έγινε προστάτης όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους πίστη, για το λόγο αυτό δεν έγινε ακόμη Χριστιανός και διατηρούσε τον τίτλο του pontifix maximus, δηλαδή του ύπατου αρχιερέα της αρχαίας θρησκείας. Απελευθέρωσε όλους τους Χριστιανούς από τις φυλακές, που είχε κλείσει ο Λικίνιος και ανακάλεσε όσους βρισκόταν στην εξορία. Απέδωσε τους ναούς και την περιουσία στην Εκκλησία. Έκαμε πράξη στο κράτος, με διατάγματα, την κοινωνική διδασκαλία της Εκκλησίας. Καθιέρωσε υποχρεωτικά τη υποχρεωτική δίκη στους παραβάτες. Καθιέρωσε την Κυριακή αργία. Κατάργησε τη δουλεία. Η αγία Ελένη αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο εκκλησιαστικό έργο, ιδρύοντας ναούς και ενισχύοντας την Εκκλησία. Με δικά της έξοδα πήγε στην Ιερουσαλήμ και ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό.

Ο Μ. Κωνσταντίνος συνέβαλλε τα μέγιστα να ηρεμήσει η Εκκλησία από την αρειανική αίρεση, συγκαλώντας την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325. Εγκαινίασε έτσι έναν νέο τρόπο, απόλυτα δημοκρατικό, διακυβέρνησης της Εκκλησίας.

Ως πολιτικός άρχων ο Μ. Κωνσταντίνος υπήρξε πρωτοπόρος. Μετέφερε το 325 την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας στο Βυζάντιο, κόβοντας έτσι κάθε δεσμό με το ειδωλολατρικό παρελθόν και βάζοντας τα θεμέλια για τη νέα χριστιανική αυτοκρατορία, η οποία θα ζήσει χίλια χρόνια.

Το 337 σε μια περιοδεία του στη Νικομήδεια αρρώστησε και συναισθάνθηκε το τέλος του. Ζήτησε να λάβει το άγιο Βάπτισμα και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν ξαναφόρεσε τα αυτοκρατορικά ενδύματα, αλλά φορούσε το λευκό χιτώνα του Βαπτίσματος ως το θάνατό του, στις 22 Μαΐου του 337. Η Εκκλησία μας του αναγνώρισε τις πολύτιμες υπηρεσίες του και γι’ αυτό τον ανακήρυξε άγιο και ισαπόστολο, μαζί με την αγία μητέρα του. Το ίδιο και η ιστορία αναγνωρίζοντας τη μοναδική του προσφορά τον ανακήρυξε μέγα.

Πολλοί εμπαθείς και ανιστόρητοι επιχειρούν να σπιλώσουν την προσωπικότητά του, χαρακτηρίζοντας τον ως «θηριώδη δολοφόνο», επειδή αναγκάστηκε να εφαρμόσει το νόμο απέναντι στον γιό του Κρίσπο και τη σύζυγό του Φαύστα. Ξεχνούν όμως ότι τότε ο Κωνσταντίνος ήταν ακόμη ειδωλολάτρης, και ο οποίος για το θλιβερό αυτό συμβάν έκλαιγε και θρηνούσε σε όλη του την κατοπινή ζωή! Ξεχνούν επίσης πως ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου δεν πρέπει εξαρτάται από μεμονωμένα συμβάντα, αλλά από τη συνολική αξιολόγηση της ζωής του και του έργου του!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Ὁ Κύριος στό σημερινό Εὐαγγέλιο συναντᾶται μέ μιά γυναίκα Σαμαρείτιδα, “παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ”, καί παρ’ ὅλο πού πρόκειται ὄχι καί τόσο γιά μιά “ἠθική” περίπτωση – μέ πέντε ἄνδρες στό παρελθόν της καί μ᾽ ἕναν πού συζεῖ χωρίς νά εἶναι ὁ κανονικός της ἄνδρας – τῆς ἀποκαλύπτει βασικές ἀλήθειες περί τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ τρόπου πού πρέπει κανείς νά Τόν λατρεύει καί νά Τόν προσκυνᾶ. Προφανῶς ἐκτιμώντας ὄχι βεβαίως τήν ἠθική της κατάσταση – ἐμμέσως ἀσκεῖ ἔλεγχο γι᾽ αὐτήν – ἀλλά τήν ἀναζήτησή της, ὅπως φανερώνεται ἀπό τά ἐρωτήματα πού τήν ἀπασχολοῦν καί πού τά θέτει ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, μόλις ἀντιλαμβάνεται ὅτι τῆς μιλᾶ ὡς προφήτης. Εἶναι τέτοιος μάλιστα ὁ συγκλονισμός της ἀπό αὐτά πού τῆς ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος τόσο γιά τήν προσωπική της ζωή, ὅσο καί γιά τόν Θεό, καί μάλιστα ὅτι ὁ ῎Ιδιος εἶναι ὁ ἐρχόμενος Μεσσίας, ὥστε σπεύδει νά καταθέσει τή μαρτυρία της αὐτή καί στούς συμπατριῶτες της στή Σαμάρεια, οἱ ὁποῖοι θεωρώντας ἀξιόπιστο τόν λόγο της ἀνταποκρίνονται καί προσέρχονται στόν Ἰησοῦ. Κι ἐνῶ πρό καιροῦ εἶχαν ἀρνηθεῖ νά Τόν δεχθοῦν μαζί μέ τούς μαθητές Του στήν πόλη τους, τώρα καί Τόν πλησιάζουν καί Τόν ἀκοῦνε, ἀλλά καί Τόν παρακαλοῦν νά μείνει μαζί τους. Πρός τήν γυναίκα δέ πού αὐτή στήν οὐσία τούς κάλεσε, τήν μετέπειτα ἁγία μεγαλομάρτυρα Φωτεινή τήν ἰσαπόστολο, γύριζαν καί τῆς ἔλεγαν: “οὐκέτι διά τήν σήν λαλιάν πιστεύομεν, αὐτοί γάρ ἀκηκόαμεν καί οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτήρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός”.

Κι αὐτή εἶναι ἡ συνήθης διαδικασία στό γεγονός τῆς πίστεως: κάποιος προσέρχεται στόν Χριστό, διότι ἕνας ἄλλος, γνωστός τίς περισσότερες φορές, καταθέτει μιά προσωπική μαρτυρία περί Αὐτοῦ. Ἐν προκειμένῳ ἡ “λαλιά” τῆς Σαμαρείτιδας ἀποτέλεσε τό ἔναυσμα γιά νά προκληθεῖ τό ἐνδιαφέρον τῶν συμπατριωτῶν της γιά τόν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία. Παρομοίως κινήθηκαν καί οἱ πρῶτοι μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Μετά τήν δική τους κλήση ἀπό Ἐκεῖνον ἔνιωσαν τήν ἀνάγκη νά καλέσουν καί ἄλλους, σάν τόν ἀπόστολο “Ανδρέα πού ἔσπευσε στόν ἀδελφό του Σίμωνα, τόν μετέπειτα ἀπόστολο Πέτρο, σάν τόν Φίλιππο πού κάλεσε τόν ἀδελφικό του φίλο Ναθαναήλ. Στήν ἱστορία μάλιστα τῆς “Εκκλησίας διαπιστώνουμε ὅτι σ᾽ ἕνα μεγάλο ποσοστό ἡ πρώτη κλήση γιά τόν Χριστό σέ πολλές περιοχές ὀφείλετο σέ ἁπλούς πιστούς, πού ἔχοντας τήν ἐμπειρία τῆς συνάντησής τους μέ τόν Χριστό, θέλησαν νά μοιραστοῦν τή χάρη καί τή χαρά αὐτή. Δέν κινήθηκαν ὡς “ἐπαγγελματίες” ἱεραπόστολοι, ὡς “καπηλεύοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ” (Β´ Κορ. β´ 17) κατά τόν ἀπ. Παῦλο, ἀλλ᾽ ὡς ἄνθρωποι πού δέν μποροῦσαν νά συγκρατήσουν τή χαρά τους: ἕνα ξέσπασμα τοῦ πληρώματος τῆς καιομένης καρδίας τους νά μοιραστοῦν μέ τούς ἄλλους ὅ,τι βρῆκαν ὡς θησαυρό στή ζωή τους. “Ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς,… ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν”, ὅπως γράφει καί ὁ ἀπ. Ἰωάννης στήν Α´ Καθολική ἐπιστολή του (α´ 1-3).

Στήν πραγματικότητα, ἡ κατάθεση τῆς μαρτυρίας κάποιου γιά τόν Χριστό, πού λειτουργεῖ καί ὡς κλήση τῶν ἀκουόντων, κατανοεῖται ὡς κλήση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανό Του τόν μάρτυρα αὐτόν. Ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές Του: “Καί ὑμεῖς μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ᾽ ἀρχῆς μετ᾽ ἐμοῦ ἐστε “ (Ἰωάν. ιε´ 27). Μέ ἄλλα λόγια ὁ κάθε πιστός στόν Χριστό, πού ἔχει γευτεῖ τή γλυκύτητα τῆς παρουσίας Του στήν ζωή του, γίνεται μέτοχος τῆς μαρτυρίας τοῦ Θεοῦ Πατέρα, πού ξεκινᾶ ἀπό τόν ῎Ιδιο τόν πρῶτο μάρτυρα “Εκείνου τόν Ἰησσοῦ Χριστό – “ἐγώ ἦλθον ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ” (Ἰωάν. ιη´ 37) – καί συνεχίζεται καί ἁπλώνεται μέσα πιά ἀπό τούς πιστεύοντες σ” Αὐτόν. “Οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ Πατήρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν” (Ἰωάν. ϛ´ 44). ῎Ετσι καί στήν περίπτωση τῆς Σαμαρείτιδας: γίνεται, ἐν ἀγνοίᾳ της στή φάση αὐτή, τό ὄργανο τοῦ Θεοῦ γιά νά καλέσει μέσα ἀπό τήν προσωπική της ἐμπειρία καί τούς ἄλλους Σαμαρεῖτες. Καί βεβαίως δέν σταμάτησε μόνον ἐκεῖ: μετά τήν πλήρη ἐνσωμάτωσή της στόν Χριστό διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, κινήθηκε ἱεραποστολικά μέσα στά ὅρια τῆς Σαμαρείας, ἀλλά καί ἀλλοῦ. Καί ἐπισφράγισε τήν ὅλη ἐν Χριστῷ πορεία της μέ τό μαρτύριο τοῦ αἵματός της, ἀφοῦ στόν διωγμό τοῦ Νέρωνα, λίγο μετά τό ἥμισυ τοῦ 1ου μ.Χ. αἰ., καί αὐτή ἀλλά καί σχεδόν ὅλοι οἱ συγγενεῖς της ἔδωσαν τή ζωή τους πρός χάρη τοῦ Ἰησσοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Σαμαρεῖτες λοιπόν, γιά νά ἐπανέλθουμε, πίστεψαν σέ πρώτη φάση ἀπό τόν λόγο τῆς μετέπειτα ἁγίας Φωτεινῆς. Προχώρησαν ὅμως καί στήν δεύτερη φάση τῆς πίστεως, στήν προσωπική ἐμπειρία: “αὐτοί γάρ ἀκηκόαμεν καί οἴδαμεν”. Κι ἄν κανείς δέν φτάσει σ᾽ αὐτό τό δεύτερο βῆμα: ἡ πίστη ἐξ ἀκοῆς νά γίνει αὐτηκοΐα καί ἐμπειρία ζωῆς, δέν ὁλοκληρώνει ποτέ τή δυναμική πορεία τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Θά παραμένει πάντοτε σ᾽ ἐπίπεδο νηπιακό, πού σημαίνει ὅτι ἡ διψυχία καί ἡ ὀλιγοπιστία, μέ τά ἀποτελέσματα τῆς ἀκαταστασίας (Πρβλ. Ἰακ. α´ 8 ), θά ταλαιπωροῦν τήν ὅλη ζωή του, γιά νά φτάσει κατά πᾶσα πιθανότητα σέ πλήρη ἄρνηση αὐτῆς ἤ σέ μιά πίστη θρησκευτικοῦ τύπου, πού συνιστᾶ μιά ἐπιφανειακή ἰδεολογία καί πού βεβαίως δέν ἔχει τή δύναμη νά ἀλλοιώσει θετικά τή ζωή του. Κι αὐτό φαίνεται νά εἶναι καί τό δράμα πολλῶν συγχρόνων Χριστιανῶν: παραμένουν μόνον σ᾽ ὅ,τι ἄκουσαν καί ἔμαθαν καί ἀποδέχτηκαν ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ κάποιους ἄλλους ἀνθρώπους στά πρῶτα τους χρόνια καί δέν θέλησαν αὐτήν τήν πρώτη πίστη πού παρέλαβαν νά τήν κάνουν καί δική τους ἐμπειρία καί δικό τους βίωμα. ῎Ετσι παρέμειναν καί παραμένουν ἀκόμη Χριστιανοί κατ᾽ ὄνομα, ὁπότε ἰσχύει καί γι᾽ αὐτούς ὅ,τι ὀνόμασε ὁ ἁγιασμένος Γέροντας Παΐσιος “σύνδρομο τοῦ ἄδειου σακκιοῦ”. ῎Ανθρωποι δηλαδή πού ἐντάχθηκαν μέν στόν χριστιανισμό διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ἀλλά πού δέν ἐνεργοποίησαν καθόλου τή χαρισματική αὐτή κατάσταση.

 Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βέβαια ἔχει ἀποκαλύψει τί γίνεται σ᾽ αὐτές τίς περιπτώσεις καί ἡ ἀποκάλυψή Του αὐτή ἠχεῖ πολύ φοβερά καί ζοφερά: πρόκειται γιά τούς “πιστούς” πού γίνονται μέν κλαδιά στό δένδρο Ἐκείνου, κλήματα στό ἀμπέλι Του, ἀλλά μή παραμένοντας ἑνωμένοι μαζί Του διά τῶν ἁγίων Του ἐντολῶν καί τῆς συμμετοχῆς τους συνεπῶς στήν ἐν μετανοίᾳ Θεία Εὐχαριστία, ξηραίνονται καί ἀποκόπτονται καί εἰς πῦρ βάλλονται (Πρβλ. Ἰωάν. ιε´ 1ἑξ.). Στήν περίπτωση ἀπό τήν ἄλλη πού ἕνας πιστός ἀποκτήσει προσωπική σχέση μέ τόν Χριστό, γίνει αὐτήκοός Του καί νιώθει τήν παρουσία Του στή ζωή του, πού σημαίνει ὅτι ἔχει ὀρθά ἐκκλησιοποιηθεῖ, ζώντας ὡς μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία Του “Εκκλησία, τότε θά διαπιστώνει διαρκῶς ὅτι ἡ ἔκπληξη ἀπό τήν ἀδιάκοπα παρεχόμενη χάρη τοῦ Θεοῦ σ” αὐτόν θά εἶναι μιά μόνιμη κατάσταση. Θά ὁδεύει πάντοτε “ἐκ πίστεως εἰς πίστιν καί ἀπό δόξης εἰς δόξαν”, δεδομένου ὅτι ἡ ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιά ἀτέλεστη πορεία, μιά συνεχής αὔξηση σ᾽ ἐπίπεδα θεώσεως, κάτι πού μᾶς φανερώνουν, συνεσκιασμένα καί ταπεινά, οἱ ἅγιοί μας.

Εἶναι κρίμα πάντως νά  εἶναι “στό χέρι μας” ἡ δύναμη καί ἡ χαρά τῆς προσωπικῆς πίστεως στόν Χριστό, αὐτῆς πού συνιστᾶ καί τή λύση ὅλων τῶν οὐσιωδῶν προβλημάτων τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, κι ἐμεῖς νά μένουμε στά “ξυλοκέρατα” τῶν πρώτων βημάτων τῆς πίστεως τῶν ἀρχαρίων.

Π, Γεώργιος Δορμπαράκης

ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΖΗΤΩ...

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Δυο φωνές, δυο νοοτροπίες, δυο κόσμοι, ένα ευαγγελικό μήνυμα, σήμερα αδελφοί μου!

«Άνθρωπον ουκ έχω»! Είναι η μια φωνή. Η δική μας φωνή, Η σπαραξικάρδια και διαχρονική κραυγή του κόσμου.

«Θέλεις υγιείς γενέσθαι»; Η άλλη φωνή. Η γεμάτη ελπίδα και έλεος. Η φωνή που τόσο αναζητά ανέκαθεν ο κόσμος.

Αδελφοί μου!

Την τέταρτη Κυριακή από το Πάσχα ακούμε το ευαγγέλιο που μιλά για τη θεραπεία του παραλυτι­κού της Βηθεσδά. Εκεί  ένας παράλυτος τριάντα οκτώ χρόνια φωνάζει: Βοήθεια! Ακούει άραγε κανείς; Υπάρχει άραγε κάποιος που θ’  αφήσει τη βολή του και θα σταθεί να τον αφουγκραστεί;

Στις πρώτες τρεις Κυ­ριακές του Πάσχα, διαβάζουμε ευαγγέλια που αναφέρονται στις πρώτες εμφανίσεις του αναστημένου Χριστού. Στους μαθητές, στο Θωμά, στις Μυροφόρες. Το μήνυμα της Ανάστασης πρέπει να δοθεί πρώτα σ’ αυτούς. Αυτοί πρώτα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο Ιησούς που τρία χρόνια ακολουθούσαν δεν ήτανε ένα απλός δάσκαλός αλλά ο αναμενόμενος Μεσσίας ο κύριος και Θεός τους. Αυτών ο φόβος πρέπει να μεταβληθεί τώρα σε χαρά, σε τόλμη, σε παθιασμένη αγάπη για το μήνυμα του Χριστού που θα σκορπίσουν από δω και πέρα στα πέρατα του κόσμου.

Στις υπόλοιπες τρεις, με πρώτη τη σημερινή, διαβάζουμε ευαγγέλια στα όποια γίνεται λόγος για ανάσταση ψυχική ανάσταση του ανθρώπου, ανάσταση δική μας.

Και η ανάσταση του Χρίστου και η εμφάνιση στους μαθητές του είναι η προϋπόθεση. Σήμερα ακού­με για τη θεραπεία του παραλυτικού, στην επόμενη Κυριακή για τη συνάντηση του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα και τη μεθεπόμενη για τη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Και στις τρεις περιπτώσεις έχουμε την ενέργεια τού Θεού, τη δράση τού Χριστού, πού ανασταίνει ανθρώπους από την κατά­σταση στην οποία βρίσκονται.

Αδελφοί μου!

Άνθρωπον ουκ έχω! Η διαχρονική, δραματική και σπαραξικάρδια φωνή του ανθρώπου! Φωνάζει βοήθεια, ο άνθρωπος! Παρά την πρόοδο, παρά τις πολυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστημονικές προόδους, ό άνθρωπος μένει μόνος, μένει αβοήθητος. Συστεγαζόμαστε και συνεργαζόμαστε. Αγκαλιαζόμαστε και διασκεδάζουμε. Τρέχουμε μαζί στις γιορτές και τα πανηγύρια. Ζούμε και κινούμαστε πάντα στην πολυκοσμία. Τίποτε όμως το ουσιαστικό. Όλα γίνονται, σχεδόν, συμβατικά, επιφανειακά. Χωρίς ειλικρίνεια. Χωρίς ανθρωπιά. Χωρίς Θεό.

Και ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου ζούσε το δικό του, διπλό δράμα. Όχι μόνο της αρρώστιας  του μα και την εγκατάλειψη του κόσμου. Ο παράλυτος ζητά κάποιον να του δώσει προσοχή. Να γυρίσει και να τον προσέξει στην ανάγκη του, Ζητά, σύντροφο και συνοδοιπόρο στην πονεμένη πορεία του. Τα τριάντα οχτώ χρόνια της ασθένειας του είναι μία περίοδος τραγικής θλίψεως και οδύνης. Βέβαια εκεί στη Βηθεσδά στην Κολυμβήθρα «κατέκειτο πλήθος πολύ που και αυτόν περίμεναν την απαλλαγή από τον αρρώστια τους. Αυτός όμως βίωνε την δική του πικρή εμπειρία.

Εδώ «Ανέβη ο Ιησούς … και ιδών ο Κύριος χρονιούντα άνθρωπον λέγει προς αυτόν· διά σε άνθρωπος γέγονα, διά σε σάρκα περιβέβλημαι και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρόν σου τον κράββατον και περιπάτει» (ἀπὸ τὴν Ὑμνολογία τῆς Ἑορτῆς).

Αδελφοί μου!

Τούτη την αφόρητη μοναξιά δεν τη βίωσε μόνο ο παράλυτος. Τη βιώνει καθημερινά ο άνθρωπος και στις μέρες μας και μάλιστα σε μια εποχή που οι στέγες των σπιτιών βρίσκονται πιο κοντά παρά ποτέ, ενώ παράλληλα ο άνθρωπος μιλά για πολιτισμό. Ποιου πολιτισμού όμως; Του πολιτισμού της  παραβίασης του δικαιώματος της ζωής, της τιμής, ή της περιουσίας; της ποικιλότροπη εκμετάλλευση μικρών και μεγάλων, της δαμόκλειας σπάθης της   οικονομικής κρίσης.

«Άνθρωπο ουκ έχω», φωνάζουν, σχεδόν, όλοι. Μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, πολιτεία και εκκλησία. Όλοι οι θεσμοί, που κινδυνεύουν ν' απομείνουν ιστορικά μουσεία. Ζητείται, άνθρωπος. Ζητείται βοήθεια. Είναι σαν το Διογένη που γύριζε μέρα μεσημέρι με το φανάρι μέσα στον κόσμο, την πολυκοσμία και φώναζε «άνθρωπον ζητώ!».

Και ό άνθρωπος, στο ψάξιμό του, ψάχνει σε υποκατάστατα. Τρέχει δεξιά κι αριστερά, για να μην τρελαθεί. Τρέχει στα ναρκωτικά, στοιβάζεται στα ποικιλώνυμα κέντρα και προσπαθεί μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο τους να σπάσει τη μοναξιά του, προσπαθεί από διάφορες, ύποπτες και παραπλανητικές οργανώσεις να βρει μια ισορροπία στον εαυτό του, ψάχνει… ψάχνει… ψάχνει και λύση, δε βρίσκει. Και φωνάζει συνέχεια; Βοήθεια!

«Τι φοβερός που είναι ο κόσμος που ζούμε! Όπου στρέψεις το βλέμμα σου αντικρίζεις πόνο, αδικία, κακότητα, ένταση, αμαρτία, βία, πολέμους, δυστυχία. Γιατί άραγε; Και γιατί όλα αυτά να συνυπάρχουν με φυσική ομορφιά, με απαράμιλλη καλοσύνη, με ανθρώπινο μεγαλείο; Γιατί να εναλλάσσετε το καλό με το κακό; Γιατί να διαπλέκεται η δυστυχία με την ευτυχία; Γιατί να αντιπαλεύει αδιάκοπα το προκλητικό ερώτημα της θεϊκής απουσίας η και ανυπαρξίας με τη μυστική υποψία της θεϊκής παρουσίας»; Απόσπασμα από το βιβλίο Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός .ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μ.Μ.& ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

«Άνθρωπον ουκ έχω». Λόγια που εκφράζουν το μέγεθος της τραγωδίας και μάλιστα μιας τραγωδίας κοινωνικής. Αυτή δεν είναι κραυγή αγωνίας του παραλύτου. Είναι η δικαιολογημένη κραυγή μοναξιάς της κάθε εποχής και πολύ πιο πολύ της δικής μας. Γιατί, αν μοναξιά είναι η αίσθηση της απουσίας των άλλων ανθρώπων, πολύ πιο φοβερή είναι η  μοναξιά της αίσθησης  της παρουσίας πολλών, αλλά αδιάφορων ανθρώπων.

Και όμως, δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, μόνο το σκοτάδι. Υπάρχει και το φως. Μόνο που πρέπει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας, ν’  ανοίξουμε τ’ αυτιά μας,  για να δούμε, για ν’ ακούσουμε. Να δούμε τον εαυτό μας κάτω απ’ αυτό το φως, να δούμε το ξεστράτισμα μας, να δούμε πως πουθενά δεν μας βγάζει ο δρόμος που τραβάμε! Να ακούσουμε το παρήγορο θεϊκό λόγο: «θέλεις υγιής γενέσθαι:» Να ξεκόψουμε απ’ τα εφήμερα και τα παροδικά, και να στρέψουμε την προσοχή μας στο αιώνιο και το διαρκές. Σ’  όποια φάση μοναξιάς κι αν βρισκόμαστε ας μην ξεχνούμε πως ζει Κύριος ο Θεός. Αυτός με την παρουσία και την αγάπη Του σπάζει αυτή τη μοναξιά. Ας αναζητήσουμε καταφύγιο κοντά του.

 Μας γράφει ο φωτισμένος θεολόγος του 20ου αιώνα μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν: «…Σ' αυτή λοιπόν τη συγκεκριμένη ευαγγελική ιστορία, τι είναι αιώνιο και διαρκές; Στο κέντρο της βρίσκονται σαφώς τα λόγια του παραλύτου προς το Χριστό, "άνθρωπον ουκ έχω". Αυτή είναι στ' αλήθεια η κραυγή του ανθρώπου πού φτάνει στο σημείο να γνωρίσει την τρομακτική δύναμη του ανθρώπινου εγωισμού και ναρκισσισμού. Ο καθένας για τον εαυτό του. Ψάχνοντας για το νούμερο ένα. Όλοι αυτοί, όλο αυτό το πλήθος των τυφλών, αρρώστων, παραλύτων, των "έκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν", που μ' άλλα λόγια περιμένουν για βοήθεια, φροντίδα, θεραπεία, παρηγοριά. Ο καθένας όμως περιμένει μόνος του. για τον εαυτό του. Και όταν τα νερά ταράσσονται, όλοι σπρώχνονται ξεχνώντας ο ένας τον άλλο... Από την άποψη του ευαγγελίου, αυτή η "κολυμβήθρα" είναι φυσικά μια εικόνα του κόσμου, μια εικόνα της ανθρώπινης κοινωνίας, ένα σύμβολο της ίδιας της οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας…

Αδελφοί μου! "Θέλεις υγιής γενέσθαι;"  Ο παραλυτικός περίμενε ένα άνθρωπο βοηθό, βρήκε τον ίδιο τον Κύριο.

Εμείς που ψάχνουμε για βοήθεια. Μήπως στεκόμαστε δίπλα σε κάποιον σπουδαίο, κάποιον που είναι το μεγάλο μέσο, η μεγάλη δύναμη για να μας συμπαρασταθεί και να λύσει το πρόβλημά μας; Θα απογοητευτούμε πολύ. Και έχουμε πολλές φορές απογοητευθεί από τέτοιους. Όμως υπάρχει Θεός. Και η βοήθεια ξεκινά μέσα από τη ψυχή, όπου κατοικεί ο Κύριος. Περιμένει να εκδηλώσουμε το παράπονό μας. «Άνθρωπον ουκ έχω», έχω όμως Εσένα Κύριε. Από Σένα ζητώ βοήθεια, ανακούφιση, δύναμη για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες μου. Σε Σένα εμπιστεύομαι τις ανησυχίες μου, τις ελπίδες μου. Βοήθησέ με.