ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ / ΙΓ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΟΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

Ακούγοντας τα λόγια της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αδελφοί μου, έρχονται στο νου μου τα λόγια σύγχρονου μάρτυρα της Εκκλησίας της Σερβίας. π. Ιουστίνου Πόποβιτς ο οποίος έγραψε: «Ουσιαστικά όλα τα προβλήματα περιέχονται στο πρόβλημα του ανθρώπου και όλες οι λύσεις στη λύση του προβλήματος του ανθρώπου».

Περίπου στο ίδιο μήκος κύματος θα κινηθεί η σκέψη του Φώτη Κόντογλου, όταν με ρεαλισμό, παραστατικότητα και ακρίβεια τόνιζε: «οι άνθρωποι βρίσκονται σε ακατάπαυστη κίνηση, σαν μανιακοί. άλλοι τρέχουν από δω, άλλοι από κει. Όλοι βιάζονται. Δοξάζω τον Θεό άμα δω κανέναν να πορεύεται ήσυχα, χωρίς να βιάζεται «Όλοι καταγίνονται με όλα» για να ξεχάσουνε τον εαυτό τους, για να μην απομένουνε μοναχοί και δούνε τη γύμνια τους, τη μιζέρια τους, το χάος που τους ζώνει».

Αποκρυπτογραφώντας το μυστικό νόημα της Ευαγγελικής περικοπής του πλούσιου, βλέπουμε να επικεντρώνεται το πρόβλημα στον άνθρωπο. Τούτος ο πλούσιος διέθετε ισχυρό οπλισμό θρησκευτικότητας. Άγγιζε τολμηρά τον λόγο του Θεού και αναπαυόνταν με την μερική εφαρμογή του. Τον χαρακτήριζε ο πόνος, ο πόθος και η παρορμητική αγάπη για την σωτηρία του μέσα στην χάρη και την ελπίδα του Θεού. Μέχρις εκεί όμως!

Όταν ο Χριστός τον κάλεσε σε μεγαλύτερες υπερβάσεις, συγκλονιστικότερες ανατροπές, τότε κυριεύτηκε από αδιέξοδη και φθοροποιό λύπη. Μένει έκθετος και φοβισμένος - να ζει μέσα στο ασταθές και αβέβαιο έδαφος μιας νοσηρής και επικίνδυνης θρησκευτικότητας.

Αδελφοί μου!

Αδύναμος, αφτέρουγος, επιπόλαιος στις αναζητήσεις και άριζος στα πιστεύματά του ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται μπλοκαρισμένος, σύρεται αιχμάλωτος στο εξουθενωτικό άρμα ποικίλων ψευδαισθήσεων. Νομίζει - νομίζουμε - πως η επιλεκτική και κατά το ανθρώπινο συμφέρον πίστη μας πολιτογραφεί στην κοινωνία των Χριστιανών και μας χορηγείται εύκολα το ισχυρό διαβατήριο για την πλεύση μας προς την αιώνια ζωή. Αγκυροβολημένοι στο ακλόνητο μουράγιο μιας πίστης, που αγγίζει τον ατομισμό μας, υπηρετεί και δικαιολογεί τις ορέξεις μας χαϊδεύει τα όνειρά μας, για τη κατάκτηση της Βασιλείας των Ουρανών μέσα από «ελάχιστες» κινήσεις και «ασήμαντους» αγώνες, δεν αναδιπλωνόμαστε, ούτε μπαίνουμε στην ασήμαντη, την ελάχιστη περιπέτεια να προχωρήσουμε βαθειά στον ατάραχο εαυτό μας, για την ανάλογη και σωτήρια διερεύνηση.

Επισημαίνει εύστοχα αγιορείτης γέροντας: «Η ζωή των Χριστιανών μη διαφέροντας καταντά επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη, αφού δεν μπορείς να ζεις μόνο για μια σύνταξη ή για ένα δεύτερο διαμέρισμα ή για ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Δεν καρτεράμε μια ουσιαστική αλλαγή, κινούμεθα δίχως ελπίδα. Έτσι τρέχουμε συνέχεια, υφαίνοντας κατά κάποιο τρόπο το σάβανο μας. Η ζωή, λέμε κι εμείς, είναι μαύρη, άχαρη, τα ίδια και τα ίδια, μουντή, θολή, ρουτίνα».

Επιβιώνουμε, δηλαδή μετράμε τις μέρες που ασυγκράτητα διαβαίνουν, ανάμεσα στον τρόμο και την αγωνία, τον πόθο και το πάθος, την λαχτάρα και την περιπέτεια. Δίχως αληθινά να ζούμε.

Μένουμε, δηλαδή, στην επιφάνεια, τα εξωτερικά σχήματα και τις επιπόλαιες αναζητήσεις, όπως ο πλούσιος του Ιερού Ευαγγελίου. Τύπος καθαρά θρησκευτικός. Πρόσωπο μιας κάποιας πνευματικής ανησυχίας. Κολλημένος ταυτόχρονα στα σκιρτήματα της υλοζωίας. Περιφερόμενος ανάμεσα στους πληθωρικούς ανεμοστρόβιλους του σήμερα. Εξαντλώντας κάθε εσωτερική δύναμη για την ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών του αναγκών μέχρι ενός ορίου. Δίχως σταυρόσημες οδοιπορίες. Γι’  αυτό, όταν η φωνή του καρδιογνώστη Χριστού τον προκάλεσε για ουσιαστικότερες πτήσεις προς την Βασιλεία των Ουρανών, για απελευθερωτικές προσωπικές κινήσεις πέρα από την πνιγηρή εξουσία των υλικών «αγαθών», τυλίχθηκε σ ένα πενθοφόρο σύννεφο. Γιατί η χριστιανική του ιδιότητα ήταν ατελής, αβαρής και μονοδιάστατη. Έτσι αποκαλύφθηκε ένας Χριστιανός δίχως την βαρύτητα της αλήθειας και την εγκυρότητα της γνησιότητας. Που «έπαιζε» στον φτηνό ρυθμό της ατομικής του αγωνίας. Που ζύγιζε την πνευματική του αγωνία και στήριζε την ποιοτική του ανθοφορία στα απλά, καθημερινά και ιδιόμορφα καθήκοντα.

Κάτι, σαν το άναμμα του κεριού, την προσφορά αρτοκλασίας σε γιορτή, την άρνησή του σε κλοπές ή ηθικές παρεκτροπές κλπ. Δίχως να προχωρεί στην συμμετοχή του στα μυστήρια της Εκκλησίας, την προσφορά των «αγαθών» του στους έχοντες ανάγκη κλπ. Έτοιμος, όμως, να «γονατίσει» όποιον θα αμφισβητούσε το γνήσιο και το καθαρό της πνευματικής του ζωής, της χριστιανικής του ταυτότητας. Το απέδειξε η στάση και η έμπονη σιωπή του στην λυτρωτική απάντηση του Χριστού.

Πιο πάνω μιλήσαμε για την αιχμαλωσία του πλούσιου της Ευαγγελικής περικοπής στον χώρο πολλών ψευδαισθήσεων. Και την μαρτυρική του ψευδαίσθηση, πως ζει στην καθημερινή του ζωή το θέλημα του Θεού. Ήθελε να αγνοεί πως η αγάπη του Θεού μας καλεί σε ολοκληρωτική αφιέρωση σ’  Εκείνον, ταπεινή υπακοή στο άγιο θέλημα Του, συνεχή προσπάθεια αναγέννησης και μεταμόρφωσης, σε σταθερή πορεία μετάνοιας. Δίχως αυτή την προϋπόθεση θα ζούμε μακρυά Του, ριγμένοι στην άφιλη και άγονη έρημο της απουσίας Του. Στερημένοι της ζωηφόρου πνοής του και στραγγισμένοι από τον ελευθερογόνο φωτισμό Του.

Αγνοούμε, ίσως γιατί νομίζουμε πως κάτι τέτοιο δεν συμφέρει στον ατομισμό μας, πως ο Χριστός και η αγάπη Του δεν αποτελούν ασφάλεια και εγκυρότητα για την έλλειψη της θύελλας στην ζωή. Αποτελούν όμως ασφάλεια και εγκυρότητα μέσα στην θύελλα. Λειτουργούν προστατευτικά στους κλυδωνισμούς και τις περιπέτειες. Δημιουργούν τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για την ομαλή και ευπρεπή λειτουργία της λογικής, για τον αγώνα που οδηγεί στην ηθική τελείωση, την πνευματική αναγέννηση, την υπαρξιακή μεταμόρφωση. Δεν αφήνουν στον άνθρωπο, ο οποίος αγωνιά και αγωνίζεται στο μεγάλο πνευματικό χαράκωμα, κερκόπορτες από τις οποίες υπάρχει κίνδυνος να περάσει ο διάβολος και να ανατρέψει την ισορροπία του σώματος και της ψυχής.

Πόσο όμορφα, διδακτικά και λογικά ο ιερός Αυγουστίνος σημειώνει: «Η αναζήτηση της χαράς και της ευτυχίας δεν είναι πλάνη. Την έχει βάλει μέσα μας ο Δημιουργός μας ο Θεός. Μα, αν δεν φροντίσεις εσύ, να ακολουθείς τον δρόμο, που οδηγεί στη χαρά, στην αληθινή χαρά, τότε η αναζήτηση σου αυτή θα σε οδηγήσει σίγουρα σε δρόμους λάθος, και θα καταλήξεις σε αδιέξοδα». Η χαρά και η ευτυχία, εξάλλου, δεν «κρύβονται» στα «ευχάριστα» τούτης της ζωής. Είναι δώρο της αγάπης του Θεού που προσφέρονται στους ταπεινούς αγωνιστές και τους τίμιους μάρτυρες της ελπίδος Του.

Και όμως! Είναι ανάγκη να γίνουμε οι Χριστιανοί «άνθρωποι των καθαρών βιωμάτων, να μιλά πιο βροντερά η ζωή μας η ίδια από τα πολλά λόγια μας, να μην απαιτούμε με προπέτεια το θαύμα, να μην βιαζόμαστε στην προσευχή, νΆακούμε και τον άλλο, όποιος κι αν είναι, να υπομένουμε την αντίδραση, την αντίσταση του άλλου, να συνεργασθούμε με τον Θεό. Εμείς θα του δώσουμε τον εκούσιο κόπο μας, την άσκηση, κι Εκείνος τη Χάρη Του και το έλεος Του, αφού πάντοτε η σωτηρία του ανθρώπου είναι συνεργία Θείας Χάριτος κι ανθρώπινης ενέργειας».
Ο πλούσιος, πνευματικά ατροφικός και προσωπικά εξασθενημένος, με τον προκλητικό του λόγο έδειξε το λάθος και το αδιέξοδο της καρδιάς του.

Ο Χριστός, με την ταπεινή Tου αγάπη και την ελευθερογόνο διδαχή Του, φώτισε το εσωτερικό σκοτάδι του τραγικού πλούσιου. Παραμένοντας σε όλους μας δείχτης αλήθειας και οδηγός ελευθερίας. Για την κατάκτηση της Βασιλείας των Ουρανών.

Πρωτοπρεσβύτερος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΜΠΕΛΗΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Εορτάζοντας σήμερα, την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, παίρνουμε αφορμή από το Κοντάκιο της εορτής: “Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος ... το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού”, για να αναφερθούμε για, λίγο σ’ αυτήν. Στην Παναγία που έγινε  ο  έμψυχος ναός του Σωτήρος Χριστού.

Η λέξη ναός, αδελφοί μου, προέρχεται από το ρήμα ναίω και δηλώνει το κατοικητήριο, κατοικητήριο του Θεού, δηλαδή τον τόπο στον οποίο κατοικεί ο Θεός. Με αυτήν την σημασία και ο χώρος εκείνος, στον οποίο συναντώνται οι Χριστιανοί, που αποτελούν το Σώμα του Χριστού, για να τελέσουν τα μυστήρια, ιδιαιτέρως το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, καλείται Ναός. Και φυσικά όταν λέγεται ότι εκεί κατοικεί ο Θεός εννοείται ότι εκεί εκδηλώνεται η ενέργειά Του και όχι ότι στον χώρο εκείνο περιορίζεται ο Θεός.

Αυτή η φράση όμως εδώ στο κοντάκιο,  αναφέρεται στην Παναγία, που είναι το πρόσωπο εκείνο διά του οποίου έγινε άνθρωπος ο Υιός και Λόγος του Θεού. Η Παναγία μας ονομάζεται “ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος” και “το ιερό θησαύρισμα της δόξης του Θεού”. Αν ο χώρος εκείνος στον οποίο φαίνονται έκδηλα τα ενεργήματα του Θεού ονομάζεται ναός, πολύ περισσότερο μπορεί να χαρακτηρισθεί η Παναγία ναός, ακριβώς επειδή μέσα στην μήτρα της ο Υιός και Λόγος του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, τη θέωσε παρέμεινε για εννέα μήνες σ’ αυτή, αγιάζοντας έτσι και όλο το σώμα της. Γι’ αυτό η Παναγία λέγεται “καθαρώτατος ναός” και “ιερό θησαύρισμα της δόξης του Θεού”. Είναι ναός η Παναγία δυνάμει της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο πρόσωπο του Λόγου.

Θυμόμαστε λοιπόν  αυτή τη μέρα, την είσοδο της Παναγίας, που η ίδια έγινε ναός του ίδιου του Θεού, στο Ναό και την αφιέρωσή της σ’ Αυτόν εκ μέρους των ευλαβέστατων γονέων της, του Ιωακείμ και της Άννας.

Εκ πρώτης όψεως, η γιορτή αυτή φαίνεται να μας υπενθυμίζει απλώς κάποιο γεγονός που συνέβη κάποτε, χωρίς να διαπιστώνεται ένα βαθύτερο νόημα. Ωστόσο υπάρχει και κάτι άλλο που δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Και αυτό είναι η απόφαση των ευλαβών γονέων να οδηγήσουν οι ίδιοι το παιδί τους στο Θεό και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Αυτό είναι που πρέπει να τονίσουμε και να μην το περάσουμε απαρατήρητα..

Η νεολαία, τα παιδιά, αγαπητοί Χριστιανοί, υπήρξαν το εκλεκτότερο τίμημα της Ανθρωπότητας. Σ αυτήν στήριξε πάντοτε τις ελπίδες της η κοινωνία για ένα καλύτερο μέλλον. Γι’  αυτό και οι ευθύνες όλων μας, και κυρίως των γονέων, είναι τεράστιες απέναντι στα παιδιά και τούς νέους ιδιαίτερα. Ανάλογα με τις κατευθύνσεις που τούς δίνουμε, δρέπουμε κατά καιρούς και τούς καρπούς. Όμως είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουν οι γονείς τελικά ότι μόνον ο Χριστός και η Εκκλησία, χωρίς κανένα ιδιοτελές αντίκρισμα και συμφέρον, αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνον στην πραγματική ευτυχία των νέων μέσα σε καθαρούς, διάφανους και υγιείς ορίζοντες, μακριά από σκοπιμότητες και υπολογισμούς.

Όλοι οι γονείς προσπαθούν να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους, δυστυχώς όμως ,αρκετοί, δεν θεωρούν καθόλου απαραίτητο να τα οδηγήσουν κοντά στο Θεό δια της Εκκλησίας, είτε γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν τέτοιου είδους εμπειρίες είτε γιατί έχουν σχηματίσει την εντύπωση ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ο σκοταδισμός, ο αναχρονισμός, η καθυστέρηση, η εκμηδένιση της προσωπικότητας. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουν οι γονείς αυτοί, αν κάποιο παιδί τους κάποια στιγμή, κατά Χάριν Θεού, αναπτύξει κάποιες στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία και φοβούνται τότε ότι αυτό το παιδί τους θα γίνει παπάς η καλόγερος, σαν και αυτό να είναι το τρομερότερο πράγμα που θα μπορούσε να  τους συμβεί. Έτσι το προτιμούν στα ξενύχτια, στα αδιάκοπα γλέντια, το προτιμούν να περνά σαν σίφουνας μπροστά τους με τη μηχανή, το προτιμούν οπουδήποτε αλλού, όχι όμως στην Εκκλησία! Κρίμα που υπάρχουν γονείς που σκέπτονται έτσι κάποιες φορές, αδικώντας κατάφωρα την Εκκλησία. Γιατί στ’ αλήθεια, κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να δεχτεί ότι ο Χριστός και η Εκκλησία έχουν ανάγκη να «στρατολογούν» οπαδούς. Ούτε και μπορεί να γίνει κάποιος κληρικός η μοναχός εκβιαστικά, αν δεν έχει την «κλήση»και την «κλίση». Αν δεν το θέλει ο ίδιος η αν εκ Θεού δεν έχει αυτόν τον προορισμό.

Πόσο λανθασμένες και άδικες είναι αυτές οι απόψεις κάποιων συνανθρώπων μας που τόσο αρνητικά επηρεάζουν και αρκετούς γονείς να μην οδηγούν τα παιδιά τους κοντά στην Εκκλησία, μας το βεβαιώνουν κάποια λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Λόγια που ειπώθηκαν πριν από δεκαπέντε περίπου αιώνες και που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πιστεύουν αρκετοί Έλληνες σήμερα. Έλεγε λοιπόν ο άγιος Χρυσόστομος «Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε τούς νέους μοναχούς η ασκητές, αντικοινωνικούς η απόκοσμους. Είναι όμως ανάγκη να τούς κάνουμε καλούς και συνειδητούς χριστιανούς και για το δικό τους καλό, αλλά και για την ευτυχία των ίδιων των νέων». Δεν πιστεύω να υπάρχουν πιο ρεαλιστικά λόγια από αυτά, που ειπώθηκαν μάλιστα δια στόματος ενός σημαντικότατου εκκλησιαστικού ανδρός.

Δεν είναι «καταπιεστικός» ο Χριστός, αδελφοί μου, όπως νομίζουν πολλοί γονείς και γενικά αρκετοί άνθρωποι. Απλώς τιθασεύει και ομολογεί σωστά τη δραστηριότητα των νέων, για να γίνουν αυτοί περισσότερο δημιουργικοί και ολοκληρωμένοι. Είχα διαβάσει κάπου «Το άλογο δεν πάει μπροστά, αν δεν το ζέψεις. Ο ατμός δεν κινεί τη μηχανή, αν δεν τον περιορίσεις. Κανένας καταρράκτης δε γίνεται φως και κινητήρια δύναμη, παρά όταν τον βάλεις σε κανάλι και η ζωή ποτέ δεν γίνεται μεγάλη, αν δεν την προσανατολίσει κανείς, αν δεν την συγκεντρώσει και δεν πειθαρχήσει κανείς σε μια ορισμένη ιδέα».

ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΄ ΛΟΥΚΑ

Ένας γραμματέας, μας διηγείται ο ευαγγελιστής Λουκάς, αδελφοί μου, πλησίασε τον Κύριο μας και είχε ένα διάλογο μαζί του για το, πως θα εξασφάλιζε την αιώνιο ζωή. Στο διάλογο ο Κύριος  του υπενθύμισε τις εντολές που έπρεπε να εφαρμόσει. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η αγάπη στον πλησίον. Ο γραμματέας θέλησε να διευκρινίσει την έννοια του πλησίον και ρώτησε ευθέως τον Κύριο μας «Ποίος εἶναι πλησίον μου» τον οποίο οφείλω να αγαπώ όπως και  τον εαυτό μου. Και ο Χριστός τον βοήθησε να καταλάβει όχι μόνο ποιος θεωρείται πλησίον, αλλά και πως φανερώνεται και εκδηλώνεται η αγάπη μας σε αυτόν.

          Ας παρακολουθήσουμε τις σκέψεις του Κυρίου μας για να μάθουμε και εμείς όπως και ο γραμματέας εκείνος  «Ποίος εἶναι ὁ πλησίον μας.»

          Καταρχάς θα πρέπει να πούμε, ότι από την παραβολή φαίνεται, ότι ο ερωτών γραμματέας σαν άνθρωπος που μελετούσε το νόμο του Θεού που γνώριζε από τη μελέτη του, ποιός θεωρείται κατά την άποψη της παλαιάς διαθήκης «πλησίον». Έρχεται όμως ο Χριστός και του ανατρέπει αυτήν την γνωστή του εντύπωση και μεταβάλλει οριστικά την έννοια του «πλησίον» . Με την ιστορία του «καλοῦ Σαμαρείτη» που διηγήθηκε ο Χριστός μας φανέρωσε ότι «πλησίον μας» δεν θεωρείται μόνο ο αδελφός μας. Ο άνθρωπος που έχει την ίδια πίστη με μας. Πλησίον δεν είναι μόνο τα μέλη της οικογένειας μας ή και οι ομόφυλοι μας. Πλησίον δεν είναι μόνο οι φίλοι και οι οικείοι μας. Είναι και αυτοί αλλά και άλλοι πολλοί. «πλησίον» είναι και οι εχθροί μας. «πλησίον» είναι και αυτοί που θεωρούνται ξένοι, και αυτοί που έχουν διαφορετική πίστη από εμάς. Ο κόσμος όλος, οι άνθρωποι όλοι, είναι «πλησίον» για το χριστιανό. Ο Χριστός έδωσε με τη σημερινή παραβολή ένα παγκόσμιο χαρακτήρα στην έννοια του «πλησίον» και κατάργησε κάθε φραγμό μέσα στην καρδιά του ανθρώπου έτσι ώστε να μπορεί μέσα σε αυτόν να χωρούν όλοι ακόμα και οι εχθροί μας.

          Μελετώντας βαθύτερα ακόμη την προβολή ο Χριστός μας φανερώνει σε μια θαυμαστή διάσταση ποιός θεωρείται «πλησίον» για το χριστιανό. Δεν ανήκει στο χριστιανό να αποφασίσει ποιός θα είναι ο πλησίον του. Αλλά ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, έστω και αν είναι ο εχθρός του τον προσκαλεί να γίνει πλησίον του. Αυτό σημαίνει την παγκόσμια και πανανθρώπινη αγάπη. Έτσι λοιπόν συμπεραίνουμε ότι θεωρούμε «πλησίον» μας κάθε άνθρωπο που ο Θεός βάζει στο δρόμο μας.

          Πριν ο Κύριος διευκρινίσει ποιός θεωρείται πλησίον, καθιέρωσε την αγάπη προς τον πλησίον. «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σέ αὐτόν». Η αγάπη προς τον πλησίον συνοψίζει όλες τις εντολές. Αν αγαπάς, δεν θα ατιμάσεις, δε θα πορνεύσεις, δεν θα πεις ψέματα, δεν θα κλέψεις, δεν θα επιθυμήσεις τα υπάρχοντα του πλησίον. Η αγάπη προς τον πλησίον συνδέεται αδιάλυτα και άρρηκτα με την εντολή της αγάπης προς τον Θεό. Οι δύο εντολές είναι το αποκορύφωμα και το κλειδί του Νόμου. Ο Χριστός μας τόνισε κατηγορηματικά ότι υπό τις δύο αυτές εντολές της αγάπης του Θεού και του πλησίον, οι οποίες στην ουσία είναι μία εντολή δεν υπάρχει μεγαλύτερη από αυτές(Μαρκ.ιθ΄31).

Η αδελφική  αγάπη είναι η τελείωση κάθε ηθικής υποχρεώσεως προς τον αδελφό μας. Ο Απόστολος Παύλος συνιστά : «διά τῆς ἀγάπης νά ἐξυπηρετεῖται ὁ ἕνας τόν ἄλλον»(Γαλ.ε΄14). Και αλλού  : «σέ κανένα νά μή χρωστᾶτε τίποτα, παρά νά ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν ἄλλον ἔχει ἐκπληρώσει τόν νόμο διότι τό μή μοιχεύσεις, μή φονεύσεις, μήν κλέψεις, μήν ἐπιθυμήσεις καί ὁποιαδήποτε ἄλλη ἐντολή συγκεφαλαιώνονται στά λόγια αὐτά . Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου. Ἡ ἀγάπη δέν προξενεῖ κακό στόν πλησίον, ἑπομένως ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ νόμου»(Πωμ.ιγ΄8-10). Η αδελφική αγάπη είναι η μοναδική εντολή, το μοναδικό και ποικιλόμορφο έργο κάθε ζωντανής Πίστεως. Ακούστε πόσο ξεκάθαρα ο ευαγγελιστής της αγάπης γράφει για την προς τον πλησίον αγάπη μας. «ἐάν πεῖ κανείς» αγαπώ τον Θεό, αλλά μισεί τους αδελφούς του και αυτός είναι ψεύτης, διότι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του, τον οποίον  έχει δει, πως είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεό, τον οποίον δεν έχει δει ποτέ; Αυτή την εντολή έχουμε από αυτόν :όποιος αγαπά τον Θεό, να αγαπά τους αδελφούς του »(ΑΊωαν.δ΄19-21). Περιμένοντας την παρουσία του Κυρίου η αγάπη προς τον πλησίον  είναι η ουσιαστική απαίτηση σύμφωνα με την οποία θα κριθούν οι άνθρωποι. Αυτή είναι η διαθήκη που άφησε ο Ιησούς : «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους ὅπως ἐγώ σας ἀγάπησα»(Ιωαν.ιγ΄34).

          Η χριστιανική αγάπη είναι πανανθρώπινη, χωρίς κανένα διαχωρισμό κοινωνικό ή φυλετικό, χωρίς περιφρόνηση για κανέναν. Κάτι περισσότερο, απαιτεί να αγαπά κανείς και τους εχθρούς του. Η αγάπη δεν απογοητεύεται και έχει ως προϋπόθεση την απεριόριστη συγνώμη, την αυθόρμητη κίνηση προς τον αντίπαλο, την υπομονή, το καλό που ανταποδίδεται αντί του κάκου.

          Στον « Ὕμνο τῆς ἀγάπης» ο Παύλος φανερώνει την φύση και το μέγεθος της αγάπης. Χωρίς να παραβλέπει καθόλου τις καθημερινές απαιτήσεις της ισχυρίζεται ότι χωρίς την αγάπη τίποτα δεν έχει αξία και ότι αυτή μόνη θα επιζήσει των πάντων : αγαπώντας όπως ο Χριστός  ζούμε ήδη μια θεική  πραγματικότητα .Με Αυτήν η Εκκλησία οικοδομείται με αυτήν ο άνθρωπος καθίσταται τέλειος για να ζήσει σε κοινωνία με το ΘΕΟ. Με Αυτή την αγάπη ο πιστός παραμένει κοινωνός του Θεού. Αυτή ήταν και η τελευταία προσευχή του Κυρίου μας : «τούς ἔκανα γνωστό τό ὄνομά σου καί θά τό κάνω γνωστόν, διά νά εἶναι μέσα τούς ἡ ἀγάπη μέ τήν ὁποία μέ ἀγαπήσεις καί ἐγώ νά εἶμαι μέσα τους»(Ιωαν.ιζ΄26).

 Αδελφοί μου

 όταν ζούμε με αυτήν την αγάπη δίνουμε τη μαρτυρία με την οποία ο κόσμος μπορεί να αναγνωρίσει τον Ιησού Χριστό ως απεσταλμένο του Πατρός και ότι εμείς είμαστε μαθητές του Ιησού Χριστού.

«Ἀπό αὐτό θά ξέρουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν δηλαδή ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας»(Ιωαν.ιγ΄35).

• https://www.imkby.com/

ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

Μας  λέει σήμερα το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αδελφοί μου, ότι ο Χριστός πηγαίνοντας για το σπίτι του αρχισυναγώγου Ιαείρου, σκοπεύοντας να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του, συναντήθηκε κατά παράξενο τρόπο με μια γυναίκα που έπασχε από αιμορραγία επί 12 συναπτά έτη και τη θεράπευσε όχι με θεραπευτικά μέσα και φάρμακα αλλά μόνο το άγγιγμα απ’ αυτήν του άκρου του ρούχου Του. Πολύς λαός πήγαινε από πίσω του Χριστού. Και όλοι πήγαιναν για να ακούσουν, βεβαίως, το Χριστό αλλά και να τον δουν να θαυματουργεί. Έτσι και η γυναίκα αυτή του Ευαγγελίου. Ήταν για τόσα πολλά χρόνια πάσχουσα, είχε ξοδέψει σχεδόν όλη της την περιουσία στους γιατρούς της εποχής της, αλλά μάταια. Γι’ αυτό κατέληξε στον Ιησού Χριστό που τόσα είχε ακούσει γι’ αυτόν. Και πήγε στο Χριστό- και αυτό είναι το πιο σπουδαίο- με τη πίστη ότι ο Αυτός μπορεί να την κάνει καλά. Με τη πίστη ότι ο Χριστός δύναται να κλείσει την πληγή και να σταματήσει η αιμορραγία. Πίστευε ότι μόνο αν άγγιζε την άκρη του ιματίου Του θα γινόταν καλά. Έτσι και έγινε. Μόλις άγγιξε το άκρο του ιματίου του Κυρίου μας, όπως λέει η Γραφή, «ιάθη», θεραπεύτηκε αμέσως. Και ο Χριστός, για να επαινέσει την πίστη της γυναικός μπροστά στους ολιγόπιστους ή και εν πολλοίς απίστους Ιουδαίους, κάνει ενώπιον των Μαθητών Του μια παράξενη ερώτηση: Ποιος με άγγιξε, ρωτά. «Εγώ γαρ έγνω δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού». (Μάρκ. 5, 30) 

Το ερώτημα αυτό όμως φάνηκε πολύ παράξενο στους Μαθητές Του. Γι’ αυτό και τον αντερώτησαν: Μα, Κύριε, του λένε, απορείς ποιος σε άγγιξε; Εδώ είναι τόσος πολύ λαός και σε συνθλίβει. Αλλά, όπως είπαμε, θέλοντας ο Χριστός να βραβεύσει την πίστη της γυναίκας επιμένει λέγοντας: κάποιος με άγγιξε γιατί αμέσως εγώ κατάλαβα να βγαίνει από πάνω μου μια μεγάλη θαυματουργική δύναμη.

Έτσι έκανε την γυναίκα να ομολογήσει εμπρός στο Χριστό το μεγάλο θαύμα της θεραπείας της. Και ο Χριστός είπε σ’ αυτήν το λόγο που έγινε καλά. Και αυτός είναι η μεγάλη της πίστη. Μη φοβάσαι, κορίτσι μου, της είπε, « η πίστις σου σέσωκέ σε», πήγαινε στο καλό. 

Είναι πράγματι εκπληκτικό για εμάς τους ανθρώπους, αγαπητοί μου αδελφοί, το θαύμα αναστάσεως νεκρού. Είναι αυτό που θεωρούμε αδύνατο. Αλλά και κάθε θαύμα εκπλήσσει τον άνθρωπο.. Και βέβαια, δεν είναι το μοναδικό θαύμα που αναφέρουν οι ευαγγελιστές. Θαύματα ωστόσο, γίνονται πάντοτε, αρκεί να τα βλέπουμε. Θαύματα γίνονται και σήμερα. Είναι παρεκκλίσεις από τους γνωστούς σε μάς φυσικούς νόμους. Τους φυσικούς νόμους, των οποίων την ισχύ και αξία, ως απλοί παρατηρητές κατατάσσουμε, παρακολουθούμε και αποδεχόμαστε, χωρίς να μπορούμε να τους μεταβάλλουμε ή και να τους αντιμετωπίσουμε ικανοποιητικά. Κύριος των φυσικών νόμων είναι μόνον ο Δημιουργός αυτών. Αυτός που τους καθόρισε μπορεί και να τους μεταβάλλει. Αυτός που τους έθεσε σε λειτουργία, μπορεί να τους αναστέλλει. Συνεπώς σε Αυτόν πρέπει να απευθυνόμαστε. Από Αυτόν να ζητούμε να καλύπτει τις αδυναμίες μας, να συμπληρώνει τις ατυχείς προσπάθειές μας, να επιλύει τα προβλήματά μας, να θεραπεύει τις αρρώστιες μας. Να επεμβαίνει για να μας σώσει από δυσκολίες και προβλήματα που όχι σπάνια, μόνοι μας δημιουργούμε και προκαλούμε. Πολλές φορές παρασυρμένοι από τη σωματική δύναμη και ευεξία της νιότης, τα μεγάλα οικονομικά μέσα που διαθέτουμε ή την σημαντική θέση και εξουσία που κατέχουμε, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο για μάς. Προχωρούμε χωρίς δισταγμό. Σχεδιάζουμε στους ηλεκτρονικούς μας υπολογιστές συστηματικά με επιστημονική γνώση. Σχεδιάζουμε χωρίς να υπολογίζουμε άλλους αστάθμητους παράγοντες, τον παράγοντα Θεός. Πιστεύουμε ότι όλα μπορούμε να τα προβλέψουμε και να τα αντιμετωπίσουμε με τα μέσα, που άφθονα διαθέτουμε και τις επιστημονικές κατακτήσεις που επιτύχαμε. Και έρχεται μια αναποδιά, μια ασθένεια, ένας θάνατος και ανατρέπονται όλα. Συμβαίνει ένας σεισμός, ένας τυφώνας, μία θεομηνία και η καταστροφή είναι κάποτε ολοσχερής. Είμαστε, κυριολεκτικά, στο έλεος του Θεού. Πότε όμως το αντιλαμβανόμαστε; Συνήθως μετά. Όταν έχει συμβεί το κακό, η ασθένεια, ο θάνατος. Όταν έχουμε υποστεί την καταστροφή. Όταν έχουμε χάσει κάθε ελπίδα. Τότε επικαλούμαστε τον Θεό, όσοι τον θυμούνται και τότε. Τότε νοιώθουμε την φυσική αδυναμία μας. Ωστόσο και τότε, δεν είναι αργά. Δεν είναι αργά να προσφύγουμε στον Πανάγαθο Θεό. Δεν είναι αργά, γιατί ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί τα δημιουργήματά Του. Να ζητήσουμε λοιπόν την βοήθειά Του. «Παρεκάλει αυτόν, εισελθείν εις τον οίκον αυτού» Παρακαλούσε ο Ιάειρος τον Κύριο να εισέλθει στο σπίτι του. ΄Ενοιωσε την αδυναμία του. Η μοναχοκόρη του πέθαινε. ΄Ενοιωσε την ανάγκη του Θεού. Πίστεψε σε Αυτόν. Πίστεψε στην δύναμή Του. Και το θαύμα έγινε. Η κόρη του αναστήθηκε.

Έχουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, την ευτυχία να γνωρίζουμε τον Θεό, να διδασκόμαστε το θέλημά Του. Να γνωρίζουμε την δύναμη που έχει. Οι ανάγκες μας είναι πολλές, γιατί είμαστε άνθρωποι. Είναι οι ανάγκες μας, υλικές και καθημερινές, αλλά είναι και πνευματικές, σχετίζονται με την ψυχή μας. Ασφαλώς μπορεί να μας βοηθήσει. Αρκεί να το ζητήσουμε με πίστη. Και εφόσον το αίτημά μας συμφωνεί και με το θέλημά Του, δεν θα αρνηθεί τη βοήθειά Του. Ας ζητήσουμε και μεις από τον Κύριο, μαζί με τον Ιάειρο, «εισελθείν εις τον οίκον» μας. Να κατοικήσει στην ψυχή μας. Και Εκείνος θα είναι πάντοτε βοηθός και συμπαραστάτης, αλλά και καθοδηγητής μας σε κάθε μας σκέψη και ενέργεια που στόχο τελικό και προορισμό έχει την αιωνιότητα, την βασιλεία του Θεού.

Η πίστη, εγείρει νεκρούς, όπως ανέστησε την κόρη του αρχισυναγώγου Ιαείρου. Η πίστη λυτρώνει αρρώστους όπως την γυναίκα που έπασχε από αιμορραγία για 12 ολόκληρα χρόνια. Ας γελούσαν οι Ιουδαίοι ακούγοντας το Χριστό να λέει ότι το παιδί του αρχισυναγώγου δεν πέθανε αλλά κοιμάται. Ο Χριστός όταν λέει θάνατο εννοεί τον πνευματικό θάνατο ενώ τον θάνατο όπως τον εννοούμε εμείς ο Χριστός τον θεωρεί κοίμηση. Και είναι κοίμηση γιατί μια μέρα θα μας ξυπνήσει ο άγγελος για να γίνει η Κρίση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.

    Αδελφοί μου! Ο Χριστός έκανε τόσα πολλά και μεγάλα θαύματα. Και οι άγιοι μας όλοι, θαυματουργούν με τη δύναμη του Χριστού. Τα θαύματα δεν έλειψαν, ούτε θα λείψουν σε οποιαδήποτε εποχή κι αν ζούμε αρκεί να πιστεύουμε. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό που απαιτείται είναι η πίστη. Η πίστη θαυματουργεί. Ο Χριστός είπε στη γυναίκα του ευαγγελίου «η πίστις σου σέσωκέ σε». Γι’ αυτό και μεις αυτή τη πίστη να την έχουμε ακμαία, αλλά και να τη μεταδίδουμε στα παιδιά μας. Να οδηγούμε τα παιδιά μας στην Εκκλησία, στα Μυστήρια. Να τους μιλάμε για το Θεό και πολύ περισσότερο να μιλάμε στο Θεό για τα παιδιά μας. Είναι η μόνη λύση στα αδιέξοδα των χαλεπών καιρών μας.

 Αμήν!