Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ



ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ  ΜΟΥΣΤΑΚΑ

ΜΗΤ/ΛΙΤΟΥ ΠΡ. ΑΥΛΩΝΟΣ
Η ΥΠΟΔΟΧΗ TOT ΜΕΣΣΙΑ
«Ώσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν όνόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ» {Ιωάν. 12, 13).
Ο θριαμβευτής «καθήμενος επί πώλον όνου», όπως και οι βασιλείς των Ιουδαίων, όταν γύριζαν νικητές απ’ τον πόλεμο, μπαίνει στα Ιεροσόλυμα ο ’Ιησούς Χριστός. Είναι ανάγκη, λοιπόν, επιτακτική να σταθούμε κι εμείς σήμερα στη μεγάλη πύλη της Ιερουσαλήμ. Να σταθούμε, για να δούμε και να θαυμάσουμε, αλλά προπαντός να διδαχθούμε το βαθύτερο νόημα της θριαμβευτικής εισόδου του Θεανθρώπου - Βασιλέως στην πόλη των Παθών Του.
<< Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος... ο βασιλεύς του ’Ισραήλ »
Κραυγάζει το μανιασμένο πλήθος. Ενθουσιασμός στην καρδιά. Κλαδιά στα χέρια, σύμβολα της νίκης. Φωνές στα χείλη. Ενδύματα στρωμένα στο δρόμο απ’ όπου πρόκειται να περάσει ο ’Ιησούς Χριστός. Το παραλήρημα είναι ασυγκράτητο! Ο ενθουσιασμός είναι φανερός! Η βοή συγκλονίζει τον τόπο! Τα «ωσαννά» σείουν την πόλη των Προφητών.
’Έρχεται! ’Έρχεται «ο Υιός του Δαυίδ» (Ματθ. 1, 1), ο βασιλεύς του Ισραήλ! Αυτός που θα συντρίψει τους Ρωμαίους. Που θα απομακρύνει τη δυναστεία του Ηρώδη και θα καθήσει στο θρόνο του Δαυίδ (Λουκ. 1, 32). Αυτός που θα κυβερνήσει το λαό Του και θα χορτάσει την πείνα του. Αυτός που θα οπλίσει τα χέρια του λαού Του, για να κατακτήσει πόλεις και βασίλεια αλλοεθνή. 'Έτσι φαντάζονταν οι Ιουδαίοι το Μεσσία. Μ’ αύτη την καρδιά που έβραζε από ανάμεικτα αισθήματα και ανεδαφικές επιθυμίες τρέχει ο περιούσιος λαός να επιδεχθεί το Μεσσία και Λυτρωτή του.
Ο Θεάνθρωπος όμως μένει απαθής και αδιάφορος απ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις. Δεν Τον παρασέρνει η ορμή του όχλου που Τον θέλει για επίγειο βασιλιά. Ο ’Ιησους Χριστός μένει σιωπηλός. Πράος και ανέκφραστος. Χωρίς κανένα γνώρισμα επίγειου κυρίαρχη. «Καθήμενος επί πώλου όνου» περνάει την πύλη της πόλεως. Εκείνος για Τον Όποιο το προφητικό στόμα είχε προείπει χιλιάδες χρόνια πριν: «Μη φοβού θύγατερ Σιών· ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται σοι πραΰς, καθήμενος επί πώλον όνου» (Ζαχ. 9, 9).
Ναι. Ο Μεσσίας έρχεται σήμερα θριαμβευτής, αλλά όχι σύμφωνα με τις αντιλήψεις εκείνων που Τον υποδέχονται. Ο Μεσσίας δεν είναι επίγειος βασιλιάς, όπως εκείνοι Τον φαντάσθηκαν. Βέβαια είναι βασιλιάς, αλλά όχι της βίας και του πολέμου. Του μίσους και της σφαγής. Της καταδυνάστευσης και της δουλείας. Ο Μεσσίας ’Ιησους Χριστός είναι:
Βασιλιάς της ανθρώπινης καρδιάς
Και το βασίλειό Του, Βασιλεία ουράνια. Δεν εξουσιάζει εξωτερικά. ’Άπειρες φορές διεκήρυξε μπροστά στο λαό: «Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου» (7ωαν. ΙΗ. 36). Πολλές φορές ετόνισε ότι «η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν» (Λουκ. 17, 21). Ναι. Βασιλεύει ο Χριστός. Αλλά βασιλεύει στις κάρτες εκείνων που Τον αγαπούν. Εκείνων που Τον δέχονται και Τον αναγνωρίζουν για Σωτήρα και Ευεργέτη της υπάρξεως τους. Γιατί ό,τι πιο πνευματικό, ό,τι πιο άγιο και ό,τι πιο ιερό έχει μέσα του ο άνθρωπος, αυτό είναι κτήμα του ’Ιησού Χριστού. Αυτό συνιστά τη Βασιλεία Του. Γι’ αυτό κανείς δε μπορεί να το κυριέψει η να το αλλοιώσει, εφ’ όσον ανήκει στον Κύριο.
Χρειάζεται όμως μια παρατήρηση. Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα στον άνθρωπο και κανένας δε μπορεί να την αλώσει. Εν τούτοις υπάρχει ένας κίνδυνος. Υπάρχει ένας και μοναδικός ύπουλος εχθρός που είναι όχι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός. Αυτός ο εχθρός είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Ο κατώτερος εαυτός μας που επιστρατεύει τις αδυναμίες που οργανώνει τα πάθη που συμμαχεί με τον αιώνιο αντίδικο και εχθρό της Βασιλείας του Θεού, το διάβολο, για να συντρίψει τη Βασιλεία του Θεού. Για να μας αποξενώσει από την κατάσταση της πραγματικής πνευματικής ευφορίας που δημιουργεί μέσα μας η εξουσία της Βασιλείας του Χριστού. 'Όσοι από τους πολίτες της Βασιλείας του Θεού προδίδουν τον Ιησού Χριστό, αυτοί χάνουν τη Βασιλεία Του.
'Όσο δύσκολα κερδίζεται, τόσο εύκολα χάνεται η Βασιλεία του Χριστού
Ο Ιησούς Χριστός, ο βασιλιάς των ανθρωπίνων καρδιών. δε συμβιβάζεται με την άπατη. Δεν ανέχεται το μίσος. Δεν υπομένει την κλοπή. Δε μπορεί να έχει στη Βασιλεία Του πιστούς με κίβδηλο περιεχόμενο! Με ζωή παραδομένη στην ασωτία και την αμαρτία. Η αμαρτία είναι καθεστώς αντίθετο από το καθεστώς της Βασιλείας του Θεού. Ει-κυριαρχία του σκότους η αμαρτία, ενώ η Βασιλεία του Θεού είναι κυριαρχία του Φωτός, της Αληθείας, της Δικαιοσύνης, της Αγάπης, της Ειρήνης.
Για να έχει συνεπώς ο άνθρωπος μέσα του τη Βασιλεία του Θεού πρέπει να τον διακρίνουν όλα της αύτά τα γνωρίσματα. Να βασιλεύει στις σκέψεις του, στις αισθήσεις του. στο νου του, στις ενέργειες του όλες ο ’Ιησούς Χριστός! Διότι όταν βασιλεύει ο Χριστός μέσα στον άνθρωπο, τότε και οι. πράξεις του και τα καθημερινά του έργα θα φανερώνουν το γεγονός και την αλήθεια της Βασιλείας του Θεού.
Κανένας ανθρώπινος νόμος και καμμιά ανθρώπινη εξουσία δε μπορεί να εγγυηθεί τις αξίες της ζωής, γιατί §1ναι δωρεές του Χριστού. Η ευτυχία και η χαρά, η αγάπη « η δικαιοσύνη, η πίστη και η ελπίδα είναι κατακτήσεις Της ψυχής. Προνόμια και «καταστάσεις» της Βασιλείας του Θεού. Μόνο κάτω από το βλέμμα του ’Ιησού Χριστού μπορεί ο άνθρωπος να πραγματοποιήσει τις μεγαλύτερες νίκες και κατακτήσεις.
Η πολίτες της Βασιλείας του Θεού κατορθώνουν και υποτάσσουν τα πάθη και συντρίβουν τη μικρότητα και εξαλείφουν την κακία και σπάζουν τα δεσμά της αμαρτίας και πετούν ελεύθεροι στους πνευματικούς αιθέρες. Γι’ αυτό ας δούμε όχι σαν τους Ιουδαίους τη σημερινή θριαμβευτική πορεία του Θεανθρώπου, γιατί στην «πόλη» της ψυχής μας έρχεται να μπει ο Κύριος. Κι έρχεται με τη διάθεση να στήσει σ’ αυτήν τη Βασιλεία Του.
Χρειάζεται προσοχή, αγαπητοί. Να μη μας παρασύρει Η) Επιφάνεια των εορταστικών εκδηλώσεων των Παθών που εγκαινιάζει από σήμερα η αγία Εκκλησία μας. Ο Θεάνθρωπος θέλει τις καρδιές μας. Τις σκέψεις μας. Τον εσωτερικό μας κόσμο. Να τα χριστοποιήσει. Να γίνουν ένας «κόσμος» μέσα στον κόσμο της Βασιλείας Του. Γι’ αυτό με νήψη ψυχής ας προσευχηθούμε στο Νυμφίο της Εκκλησίας και της ψυχής να έλθει και να κατασκηνώσει μέσα μας. Υ2, Κύριε, ελθέτω η Βασιλεία Σου (Ματθ. 6, 10).

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ




 
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ  ΜΟΥΣΤΑΚΑ
ΜΗΤ/ΛΙΤΟΥ ΠΡ. ΑΥΛΩΝΟΣ

Ο Ιησούς Χριστός πορεύεται στο δρόμο του Σταυρού για τη λύτρωση του ανθρώπου. Σ’ αυτό το αποφασιστικό στάδιο του έργου Του πάνω στη γη με αγάπη αγκαλιάζει σήμερα τον τόπο που Τον φιλοξένησε για τρία ολόκληρα χρόνια, για να τον αποχαιρετήσει. Πίσω Του είναι το κηρυκτικό έργο. Τα θαύματά Του και η δροσιά της Αλήθειας που σαλπίζουν προς κάθε κατεύθυνση την αξία αυτού του έργου και τη Θεότητά Του.
Μαθητές και φίλοι, άνθρωποι που έζησαν τις στιγμές  του μεγαλείου και της δόξας Του, δε μπορούν να συλλάβουν νοησιαρχικά το όραμα των Παθών του Θεανθρώπου, που έχει ήδη ροδίσει. Μπροστά Του ο ανήφορος που οδηγεί στην αγία Πόλη! Αλλά και ο ανήφορος των Παθημάτων Του που αρχίζει από τούτη την ώρα του χωρισμού και κορυφώνεται με το «τετέλεσται» του Σταυρού:

Η πορεία προς το Πάθος

Αβάστακτα είναι τα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Αλλά κυρίως ανεξήγητα. γεμάτα πειρασμούς και αμφιβολίες, γιατί θα ταπεινώσουν τόσο τον Κύριο. Σε λίγο δε θα έχει καμμιά «εξουσία» στο μίσος και την κακία των αρχόντων του Λαού Εκείνος που εξουσιάζει τα πνεύματα και τους άνεμους και τη θάλασσα (Ματθ. 8, 26-27)!
Σαν άκακο Άρνίο θα παραδοθεί στη σφαγή ο υιός του ανθρώπου! Δε θα αντισταθεί και δε θα μιλήσει. Δε θα προβάλλει αντίσταση και ούτε θα επικαλεσθεί τα αγγελικά τάγματα με τις πύρινες ρομφαίες να Τον ενισχύσουν, όταν θα ταπεινώνεται και θα εμπαίζεται και θα εξευτελίζεται (Ησ. 53, 7). Γι’ αυτό πριν ακόμη μπει στο δρόμο της σφαγής Του θα συγκεντρώσει τους Μαθητές Του ιδιαιτέρως και με κάθε σαφήνεια θα τους αναγγείλει το σκοπό της τελευταίας πορείας Του στα Ιεροσόλυμα, στην πόλη που έργο της έκανε το θάνατο των προφητών (Ματθ. 23, 37).
«Ιδού αναβαίνομεν εις 'Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω». Αυτός ο δρόμος δε θα οδηγήσει τα βήματα του Ιησού Χριστού στο κήρυγμα, αλλά στο εκούσιο Πάθος. Φυσικό, λοιπόν, ήτο να μείνουν, ύστερα απ’ αυτή τη λεπτομέρεια, εμβρόντητοι οι Μαθητές.
Πολλές φορές, βέβαια, είχαν ακούσει γι’ αυτή την πένθιμη ώρα του θανάτου του Κυρίου τους, άλλα η τοποθέτησή της σε κάποιο χρονικό απώτερο μέλλον τους την αφαιρούσε από τη σκέψη! Τώρα που βρίσκονται μπροστά στην αλήθεια της «ώρας» του Σταυρού, αισθάνονται την τραγικότητά του, τη φρίκη του, τις δυσκολίες του. Είχαν συνηθίσει στις εκπλήξεις των θαυμάτων, πως να μπουν τώρα στο νόημα του Σταυρού;

Οι Μαθητές προβληματίζονται

Δεν είχαν γνωρίσει δυσκολίες οι Δώδεκα, γιατί ποτέ δεν τους άφησε δίχως προστασία ο Διδάσκαλός τους. Τώρα καλούνται να προβληματισθούν και να παλέψουν μόνοι τους! Η αμφιβολία για το θεανδρικό Πρόσωπό Του θα τους «λικνίσει» περισσότερο από τα κύματα της τρικυμισμένης θάλασσας, γιατί το Πάθος και ο Σταυρός του ’Ιησού Χριστού είναι το σκάνδαλο και η μωρία των εθνικών και των Ιουδαίων (A' Κορ. 1, 23), καθώς αργότερα θα υπογραμμίσει ο απόστολος Παύλος!
Και όμως! Μπορούσαν να σωθούν από κάθε αμφίβολη σκέψη για τα παθήματα του «Δούλου του Θεού», όπως αποκαλούν οι προφήτες τον Ιησού (Ησ. 53, 4-5). Και όχι μόνο αυτό. Αλλά σ’ αυτά τα παθήματα να δουν την αναγέννηση και ανακαίνιση του ανθρώπου και της κτίσεως. Την οντολογική αποκατάσταση των πάντων «εν Χριστώ». Το άνοιγμα της πύλης του ουρανού για την επικοινωνία με το Θεό Πατέρα. Την απαλλαγή από το θάνατο. Τη ζωή που μόνο στο πληγωμένο σώμα του Κυρίου μπορούσαν να ψηλαφήσουν!
Λέμε πως ήσαν «αγράμματοι» οι Μαθητές, απλοί ψαράδες; της Γαλιλαίας. Κι όμως, σύμφωνα με τα φιλολογικά δεδομένα της εποχής τους, γνώριζαν πολύ καλά την Παλαιά Διαθήκη. Γιατί άραγε να προβληματίζονται; Γιατί ήσαν άνθρωποι ακόμη οι Μαθητές. Δεν τους είχαν ακόμη φωτίσει οι πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής. *
Βέβαια ο Θεάνθρωπος ήξερε τι έκανε. Ήξερε πως πήγαινε να θυμιασθεί για τους δικούς Του, δηλαδή όλο το κόσμο. Να γνώριζε όμως ο κόσμος ότι αυτός ο θάνατος γινόταν για λογαριασμό του; Να γνώριζε ακόμη ότι από καμιά δύναμη δε «βιάζεται» ο Θεάνθρωπος; Ο ευαγγελιστής Μάρκος σημειώνει το τμήμα «παραδοθήσεται». Δηλαδή με την ελεύθερη θέλησή Του. Χωρίς εξαναγκασμούς. Διαφορετικά οι παράνομοι και σκοτεινοί άρχοντες δε θα μπορούσαν να αγγίξουν τον Ιησού! Για τους σύγχρονους μαθητές του Χριστού πρακτική σημασία έχει η συνειδητοποίηση της προσφοράς του Κυρίου τους.
Οι Δώδεκα, όπως το διαβάζουμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, καθώς ανέβαιναν προς τα Ιεροσόλυμα άρχισαν να φιλονικούν και να διεκδικούν θέσεις στην ερχόμενη Βασιλεία του Κυρίου τους, δείχνοντας έτσι όχι μόνο ότι δεν ήξεραν τι ζητούσαν, αλλά ότι και δε γνώριζαν να διακρίνουν τις ώρες και τις περιστάσεις.
Μήπως και οι σύγχρονοι μαθητές, οι χριστιανοί δηλαδή, ανήκουν στην κατηγορία αυτή; Μήπως από τον Κύριο του Σταυρού δε ζητούν εκείνο που δίνει, εκείνο που αποτελεί την ουσία της ζωής τους, αλλά κάνουν το Πάθος Του κοσμικό γεγονός, ανθρώπινο θέαμα, ευκαιρία επιδείξεων, η ακόμη ευκαιρία συναισθηματικών εκδηλώσεων;

Ο Θεάνθρωπος δίνει την απάντηση

Ιδού! Άναβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, για να παραδοθώ εκούσια στους αρχιερείς και γραμματείς. Να σταυρωθώ «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Πορεύομαι το δρόμο του αίματος! Σ’ αύτη την πορεία μου ψάξτε να βρείτε το «τέλος» της. Δηλαδή το γεγονός της λυτρώσεώς σας.
Φορτώνομαι τις αμαρτίες σας. Μίλησαν γι’ αυτό και οι Προφήτες. Θα κολαφισθώ για σας. Θα εμπαιχθώ. Θα κακοποιηθώ. Θα σταυρωθώ. Θα πεθάνω για σας. Εγώ, που είμαι η Ζωή, θα κλεισθώ στον Τάφο, για να κληρονομήσετε οΐ άνθρωποι από μένα με την Ανάστασή Μου τη ζωή. Να αγιασθείτε όλοι, όσοι με πιστέψετε. Ναι. Να σωθείτε όλοι σας με το δικό Μου θάνατο! Μη ζητάτε, λοιπόν, παράλογα πράγματα. Να ζητάτε αυτό που μπορώ να σας δώσω. Κι αυτό είναι η σωτηρία σας.
Λυτή την απάντηση του Κυρίου ας τη βάλουμε στην καρδιά  μας.