ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

       ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ

 «  Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας»

.

Με της Ανάστασης το θαύμα, το παγκόσμιο και το αιώνιο, γεμίζει και πάλι η πλάση ολόκληρη, αγαπητοί Χριστιανοί.

Με της Ανάστασης την ασύγκριτα μεγάλη, την ανείπωτη χαρά, γεμίζουν οι καρδιές  μας και τα στήθη μας φουσκώνουν και θεριεύουν και παίρνουν δύναμη περίσσια ώστε σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί και την κτίση συθέμελα να ταρακουνήσει η επινίκια ιαχή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ.

«Ας χαρούμε ψυχικά κι ας ευφρανθούμε πνευματικά τούτη τη μέρα. Ας διακηρύξουμε στα πέρατα της οικουμένης την Ανάσταση του Σωτήρος μας, ή για να πω καλύτερα τη δική μας σωτηρία.

Γιατί με την Ανάσταση του Χριστού ο Άδης συνταράσσεται, ο διάβολος, πενθεί, η αμαρτία νεκρούται, τα πονηρά πνεύματα εκδιώκονται, οι άνθρωποι οι οποίοι ζουν στη γη ανεβαίνουν ήδη στον ουρανό, οι ευρισκόμενοι στον Άδη νεκροί απελευθερώνονται από τα δεσμά του διαβόλου και καθώς ευρίσκονται κοντά στο Θεό λένε στο διάβολο. Πού βρίσκεται Άδη το κέντρο σου; Αίτιος δε για την αγία αυτή εορτή και πανήγυρη είναι για μας ο Χριστός, που είναι και ο πρόξενος όλων των άλλων ιδικών μας καλών».(Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ).

Χαρείτε λοιπόν αδελφοί μου.

Σημαία λευτεριάς κυματίζει στο κενό μνημείο. Ο Άδης «στένων βοά» και τρέμει σύγκορμος γιατί αλύπητα ποδοπατήθηκε. Τώρα οι νεκροπόλεις σε κοιμητήρια μεταβλήθηκαν και η χαρά βασιλεύει εκεί πέρα .Τώρα διαλύθηκε το σκοτάδι, το ψεύδος νικήθηκε, η κατάρα νεκρώθηκε, ο διάβολος κατατροπώθηκε. Τώρα τα πάντα γέμισαν Φως.

       «Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή, καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις, τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται».

«Τώρα, εξηγεί ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, κατά την σημερινήν ημέραν της Αναστάσεως του Κυρίου δεν είναι άλλα μέρη του κόσμου πεφωτισμένα, και άλλα εσκοτισμένα, αλλά όλα ομού χωρίς καμίαν εξαίρεσιν είναι γεμάτα και πεπληρωμένα από το νοητόν φως του αναστάντος Δεσπότου, και υπέρ τον ήλιον εξαστράπτοντος, ο ουρανός , λέγω, και τα εν τω ουρανώ πάντα, η γη και τα εν τη γη πάντα, και τα σκοτεινόμορφα δε μέρη του άδου και αυτά σήμερον είναι φωτεινόμορφα. Δια τούτο ας μη εορτάζει μόνη η γη και τα εν τη γη, ουδέ μόνος ο ουρανός και τα εν τω ουρανώ, ουδέ μόνα τα καταχθόνια, αλλά όλη ομού η κτίσις, η ουράνιος, η επίγειος και η καταχθόνιος ας εορτάζει την Ανάστασιν του Χριστού, με το φως του οποίου εφωτίσθησαν, ελαμπρύνθησαν και τόσον ευεργετήθησαν…».

Γέμισε φως ο ουρανός, γέμισε φως η γη, γέμισαν φως τα υποκάτω της γης. Γέμισε φως η πλάση ολάκερη. Γέμισαν φως και οι καρδιές των ανθρώπων. Ο Χριστός το φως το αληθινό σκόρπισε απλόχερα το δικό Του το καθάριο το αμόλευτο φως, κι έλαμψε η οικουμένη.

«Φως εκ φωτός έλαμψεν τω κόσμω…». Γι’ αυτό και ο Ι. Χρυσόστομος γεμάτος από ιερό ενθουσιασμό και θεία ευφροσύνη αναφωνεί:

«Σήμερον εν γη χαρά σήμερον εν ουρανώ χαρά…Νυν σκιρτώσιν Άγγελοι νυν χαίρουσι Αρχάγγελοι νυν τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ μεθ’ ημών εορτάζει την παρούσαν εορτήν».          

            Αγαπητοί Χριστιανοί.

Η παρουσία του Θεού στη γη , η συγκαταβατική περιχώρηση της Θεότητος και η κένωση του θεϊκού μεγαλείου ,αποτελεί το κορυφαίο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητος . Είναι η εκδήλωση της απύθμενης αγάπης και του Θείου ελέους όχι μόνο στον  άνθρωπο αλλά και σ’ ολόκληρη την κτίση . Είναι η αναδημιουργία ,η ανακαίνιση, το ξαναφτιάξιμο του κόσμου αφού στην πρώτη δημιουργία δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε  «το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Είναι η υλοποίηση του προαιωνίου Θείου σχεδίου για την απολύτρωση του γένους των ανθρώπων .Είναι η εκπλήρωση και η επαλήθευση των προφητειών ότι «…ο λαός που καθόταν στο σκοτάδι είδε φως μεγάλο και σ’ αυτούς που καθόντουσαν στην περιοχή και τα σκοτάδια του θανάτου ανέτειλεν φως».(Ματθ. Δ-16).

Αυτό ακριβώς τονίζεται όλες αυτές τις μέρες  και με κάθε τρόπο, η Εκκλησία μας προσπαθεί να μας το κάνει κατανοητό. Το μέγεθος των δωρεών που αφειδώς δόθηκαν στον άνθρωπο. Απ’ το σπήλαιο της Βηθλεέμ, μέχρι το Γολγοθά και το κενό μνημείο αναβλύζει πληθώρα Θείων δωρεών., εκπηγάζει υπέρλαμπρο ανέσπερο φως, που χωρίς αυτό θα είχαμε μεν τα μάτια ορθάνοιχτα, μα θα βρισκόμασταν στο πιο παχύ σκοτάδι. 

            Χριστιανοί μου.

Πολλοί θέλησαν ,απ’ τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα ν’ αλλάξουν την ιστορία της ανθρωπότητας .Άλλοτε με βίαιο τρόπο, άλλοτε με ήπιο ,προσπάθησαν να ανατρέψουν τα κατά τη γνώμη τους κακώς κείμενα και να δώσουν στον κόσμο άλλη μορφή, να φέρουν την αναγέννηση .

          Τι έγινε όμως; Που είναι η ποθούμενη αλλαγή; Που είναι ο καλλίτερος κόσμος; Δυστυχώς τα πράγματα απέδειξαν ότι τόσες και τόσες προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Παρά τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν, παρά τις τόσες θυσίες, παρά τα τόσα μεγαλόστομα κηρύγματα, καμιά απ’ αυτές τις προσπάθειες δεν έφερε το ποθούμενο. Στο τέλος καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή και στο ίδιο αποτέλεσμα.

 Αναγκαιότητες, σκοπιμότητες, συμβιβασμοί ,σφάλματα, υποτέλειες, και η ζωή συνεχίζεται με την ίδια ολισθηρή πορεία.

         

Που είναι λοιπόν το φως ; Που είναι η αγνή και ολόλαμπρη αχτίδα που θα διαλύσει τα σκοτάδια μας;                                                                                                               

          Ο εξαίρετος Χριστιανός ποιητής  Γ. Βερίτης καταγράφοντας αυτόν τον εναγώνιο πόθο του ανθρώπου μας λέει:

 «Φως ζητάμε! Φως διαβάτη

 Πήραμ’ ένα γιδοστράτι

Και χυθήκαμε στα σκότη ,

Απ’ την πρώτη μας τη νιότη ,

Και ζητάμε κι όλο πάμε

Κι όσο πάμε και ζητάμε».

Την απάντηση την παίρνουμε και πάλι από τον ίδιο :  

    

« Aπ’ τη Φάτνη ως το Σταυρό

 μπόρεσα κι εγώ να βρω

 τ’ άϋλο Φως  π’ αναζητάτε».

          Απ’ τη Φάτνη λοιπόν ως το Σταυρό ! Εκεί βρίσκεται το φως που ζητάμε .Εκεί βρίσκεται η λύση . Εκεί υπάρχει ο ασφαλής τρόπος για ν’ αλλάξει η ιστορία του κόσμου , ν’ αναγεννηθεί και να μεταμορφωθεί .Γι’ αυτό ακριβώς το φως μιλάει και ο προφήτης Ησαΐας  ,όταν μας λέει: «ο λαός που καθόταν στα σκοτάδια είδε φως μέγα» Αυτό το Φως ομολογούμε κάθε φορά σε κάθε Θ.Λειτουργία όταν διακηρύττουμε «είδομεν το φως το φως τÁ αληθινόν ελάβομεν πνεύμα επουράνιον».

          Μέσα σ’ αυτό το φως ο παραπεταμένος βρίσκει στοργή .ο πικραμένος λύτρωση ,ο περιφρονημένος έλεος ,ο κυνηγημένος δικαιοσύνη, ο δούλος γίνεται ελεύθερος, ο ληστής άγιος, ο παραστρατημένος επιστρέφει στο δρόμο της σωτηρίας .

          Μακριά και πέρα απ΄αυτό το Φως υπάρχει δουλεία ,υπάρχει λαθεμένη πορεία , υπάρχει υποκρισία και καταναγκαστικά έργα .Όλα τα άλλα φώτα είναι άτονα και ασταθή . Δημιουργούν σύγχυση και ταραχή ,δίνουν λαθεμένες εντυπώσεις .Αλήθεια πως θα χαρακτηρίζαμε αυτόν που θα προσπαθούσε να αντικαταστήσει το φως του ήλιου με το φως ενός κεριού; Τέτοιοι και χειρότεροι είναι όλοι αυτοί οι «φωταδιστές», που νομίζουν πως μπορούν να σκιάσουν το Φως το αληθινό. Ζουν με τις ψευδαισθήσεις και τα ερείπια των επινοήσεων τους . Είναι αυτοί για τους οποίους και πάλι ο Βερίτης θα πει  ; «Ήταν φώτα , χίλια φώτα ,μα δεν ήτανε το Φως».

          Αγαπητοί Χριστιανοί. Ο ανεξάντλητος και πάντα επίκαιρος, άφθαστος λογοτέχνης και άνθρωπος Φώτης Κόντογλου μας λέει:

«Ο Χριστός μας έφερε την παλιγγενεσία, το ξαναγέννημα…Άλλη ελπίδα από το Ευαγγέλιο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο.  όποιος δεν ένοιωσε αυτό το μυστήριο το φοβερό και χαροποιό δεν ένοιωσε τίποτα.  Ο Χριστός δεν ήρθε για να συνεχίσει τα όσα είπανε και πράξανε οι αρχαίοι φιλόσοφοι κ’ οι ηθικολόγοι .Μας έφερε καινούρια ζωή ,καινούρια αγάπη ,καινούρια λύπη, καινούρια χαρά, καινούρια καρδιά .Ο Χριστός την αγάπη δεν μας τη δίδαξε μονάχα,  αλλά και μας την έδωσε. Με το Χριστό είναι όλα ήμερα και απλά ,γιατί έχουνε την ελπίδα του Ευαγγελίου και την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος που λέγεται Παράκλητος δηλαδή παρηγορητής .Πριν έρθει ο Χριστός ο κόσμος ήτανε έρημος και χωρίς αγάπη και οι άνθρωποι ήτανε «οι μη έχοντες ελπίδα» που λέγει ο Απ. Παύλος.

          Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί μου.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα, τώ απροσίτω φωτί τής αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες

«Μέσα στους πανηγυρισμούς και χαρμόσυνους λόγους του Πάσχα, δεν πρέπει ο Χριστιανός να ξεχνά, πως το φως της Αναστάσεως που φωτίζει τα επίγεια, τα ουράνια και τα καταχθόνια,

είναι αδύνατον να παραβιάσει την ελευθερία μας και να φωτίσει τα σκοτάδια που μέσα μας κρύβουμε ζηλότυπα, σαν κάποιον πολύτιμο θησαυρό.

Ο σατανάς μας ψιθυρίζει, πως το σκοτάδι του μέσα κόσμου μας, που δεσμεύει τις υλικές και τις  πνευματικές αισθήσεις μας, είναι τάχα η εγγύηση για την ελεύθερη, την αδέσμευτη, την αισθητική και την αισθησιακή ζωή μας!…αλλά μέσα σ’ αυτό το μουχλιασμένο και βρωμερό σκοτάδι, που οι αισθήσεις σέρνονται σαν σκουλήκια και σαν τα σιχαμερώτερα ερπετά στη λάσπη, πώς θα ιδεί η καρδιά το απρόσιτο φως της Αναστάσεως; Κι επειδή, δίχως καθαρή καρδιά κανείς δεν θα αξιωθεί να δει το Θεό, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας προσκαλεί να γίνουμε πνευματικότεροι εορτασταί της Αναστάσεως, με το να καθαρίσουμε την καρδιά μας και τις αισθήσεις μας ,για ν’ αξιωθούμε να δούμε το φως του Χριστού, και να ακούσουμε καθαρά μέσα μας το «χαίρετε», που είπε στις αγνές Μυροφόρες» ( Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ. «ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» σελ.215 - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ  ΑΙΩΝΙΟΣ - ).

        

 

      

   î        Ότι εάν ομολογήσεις εν τω στόματι σου Κύριον Ιησούν και πι

                                           στεύσεις εν τη καρδία σου, ότι ο Θεός , αυτον ήγειρεν εκ νεκρών

                                            σωθήσει  ï

                                            

 

Σε μια τραγική διαπίστωση,αγαπητοί αδελφοί, σ` ένα συμπέρασμα που δεν χωράει αμφισβητήσεις, καταλήγουμε ,καθώς μελετάμε την βιωτή του μεγάλόυ και τροπαιοφόρου μάρτυρος, τον οποίο για δεύτερη φορά μέσα στο εκκλησιαστικό έτος, τιμάει σήμερα η Εκκλησία μας.

Μια διαπίστωση που βέβαια  ξεκινάει από τα χρόνια κείνα –τα μαρτυρικά- του ζωντανού Χριστιανισμού, των διωγμών και της ομολογίας., της  οποίας όμως τις προεκτάσεις και την πλήρη επαλήθευση πρέπει να ψάξουμε στο σήμερα. Στη … δική μας εποχή .Την εποχή της   3 ης χιλιετίας , την εποχή της προόδου, της επιστήμης, των θαυμάτων της τεχνικής, μα και εποχή συνάμα υποκουλτούρας, αμφισβήτησης και ισοπέδωσης των πάντων, εποχή, που κατάφερε να αποχαυνώσει τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας και να την θέσει –άβουλο ον – στην κυριαρχία και στα σχέδια ενός  BIG-BROTHER.

Ο  μεγάλος  εθναπόστολος  -ο Παύλος- μιλώντας γι` αυτήν ακριβώς την κατάσταση αναφέρει σε μια επιστολή του.î ΜαρτυρØ γαρ αÇτο¶ς    ζήλον Θεού έχουσιν αλλù ου κατù

επίγνωσιν… ùΑγνοούντες γαρ την του Θεού δικαιοσύνην, και την ιδίαν δικαιοσύνην ζητούντες, στήσαι την δικαιοσύνην του Θεού ουχ υπετάγησαν ï.

Παράλληλα ο ίδιος δηλώνει για τον εαυτό του.îΕγώ…ουκ απειθείς εγενόμην  τη ουρανίω

 οπτασίαï.

 

 

Δεν απείθησε στη Θεία πρόσκληση. Δεν έκλεισε τα` αυτιά του στη φωνή του Θεού.Δεν άλλαξε δρόμο όταν, πηγαίνοντας στη Δαμασκό , καλέστηκε για να συναντηθεί με το Θεό και μάλιστα να γίνει ο μεγάλος εθναπόστολος Του, μάρτυρας Του, ομολογητής Του.

Στην ίδια  βέβαια γραμμή, πάνω στα  ίδια χνάρια ,βάδισε και ο Μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος Άγιος την μνήμη του οποίου τιμάει σήμερα η Εκκλησία μας.Κλήθηκε κι αυτός σε συνάντηση με το Χριστό. Τον κάλεσε μάλιστα  με τρόπο τρανταχτό.Του ζητήθηκε να δοθεί ολοκληρωτικά. Ψυχή και σώμα χάρισμα στο Θεό. Από τη μια  ο îου κατ` επίγνωσιν ζήλοςï, των διωκτών, από την άλλη î ο κατù επίγνωσιν ζήλοςï,του μάρτυρος μας. Ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η ανυπακοή. σε απόσταση  βολής  με την αληθινή Θεογνωσία, την  ταπείνωση, την υποταγή του ιδίου θελήματος  στο θέλημα του Θεού .Διωγμός και ομολογία  μέσα  στην ζώσα Χριστιανική πίστη ,είναι δυο έννοιες που δεν ξεχώρισαν ποτέ.

Οι προφήτες σκύβουν το κεφάλι  και ανοίγουν την καρδιά τους στο Θεό.î Λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούειï.Οι Απόστολοι  δεν εγένοντο απειθείς στα ουράνια  κελεύσματα. Οι Άγιοι όλοι της Εκκλησίας μας ,οι Μάρτυρες μας ,τα παλικάρια της πίστεως μας, καταθέτουν  την βροντερή ομολογία τους, με λόγια και με έργα, και δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά  δύναμη, σε καμιά υπόσχεση, σε κανένα αντάλλαγμα. Πλειάδα  εκατομμυρίων  ψυχών, πυρπολούμενοι από Θείο î κατù •πίγνωσιν  ζ¡λοï δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό στις αλήθειες που με το χέρι τους έψαξαν και τη ψυχή τους αφουγκράστηκαν. î Ου δυνάμεθα, γάρ ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείνï.Έτσι  άφησαν  σε μας ατράνταχτη παρακαταθήκη αυτό που απ’ την αρχή τονίσαμε. î…•αν À μολογήσ¨ς  •ν τâ στόματι σου Κύριον ùΙησοËν  σωθήσ¨  ï.

Ο Άγιος μας, ο Μεγαλομάρτυρας  Άγιος μας ,παράδειγμα  αποστομωτικό. Κατέθεσε στα χέρια του  Θεού, τα πάντα. Ψυχή και σώμα, ολάκερα. Όχι με δόσεις, όχι με υποχωρήσεις, όχι με συμβιβασμούς και υπολογισμούς. Αψήφησε τα παρόντα μα κέρδισε τα μέλλοντα, τα αιώνια.

         Αγαπητοί  Χριστιανοί.

Η αντίδραση του ανθρώπου στο πρόσωπο του Θεού φαινόμενο διαχρονικό .Το πνεύμα το κοσμικό, αλλοιώνει την αλήθεια, και την ερμηνεύει σύμφωνα με προσωπικές επιδιώξεις, συμφέροντα  και απόψεις, κατασκευάζοντας έτσι ένα Χριστιανισμό συμφεροντολογικό, συμβιβασμένο, άνευρο. Ένα Χριστιανισμό που άνετα τον παραμερίζουμε όταν μπαίνει εμπόδιο στις επιδιώξεις μας.

Έχουμε όμως  το δικαίωμα να κάνουμε διαλογή και επιλογή των αληθειών του Ευαγγελίου κατά μας συμφέρει; Έχουμε το δικαίωμα  να προσαρμόζουμε το Χριστό όπως εμείς θέλουμε, γιατί δήθεν άλλαξαν οι καιροί, γιατί δήθεν πρέπει να προσαρμοστούμε, σε νέα δεδομένα, γιατί δήθεν πρέπει να να πάψουμε να είμαστε αναχρονιστικοί, γλαφυροί οπισθοδρομικοί, γιατί πρέπει να εκσυγχρονιστούμε; Έχουμε κατανοήσει ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι δική μας επινόηση και  γι΄αυτό  δεν επιδέχεται αλλαγές, νοθεύσεις ,αλλοιώσεις..

îΔικαιοσύνη γάρ ΘεοË •ν ΑÇτâ €ποκαλύπτεταιï 

         Εμείς λοιπόν προσερχόμαστε στο Χριστό, χωρίς εγωισμούς, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς  και κοσμικές  εκσυγχρονίστικες  σοφίες, Προσερχόμαστε στο Χριστό με αταλάντευτη πίστη και άδολη αγάπη .Αγάπη και πίστη που σε κάνει να είσαι έτοιμος ακόμα και για το μαρτύριο. Αγάπη και πίστη που βάζουν το Χριστό πιο πάνω κι από γονείς και συγγενείς κι από γνωστούς και φίλους και πολιτικούς  κι από οποιονδήποτε

                                                                    

άλλον. îΤις ημάς χωρίσει  από της αγάπης του Χριστού;  Θλίψις ή  στενοχωρία ή  διωγμός,ή λιμός,ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; ï

Προσερχόμαστε στο Χριστό με τη δύναμη του λόγου μας. Ανοίγουμε το στόμα μας , κινούμε τη γλώσσα μας γι΄ Αυτόν .Παντού και σ΄ όλους. Σ΄όλες  τις κατευθύνσεις. Σε φίλους, σε εχθρούς ,σε ζηλωτές, σε ψυχρούς, σε αδιάφορους, στους νεοφωταδιστές και θολοκουλτουριάρηδες  της  εποχής μας .Με θάρρος  και παρρησία ομολογούμε Ιησούν Χριστόν .  îέτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι ημάςς λόγον περί της εν ημίν ελπίδοςï Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαιώνει σχετικά με την με θάρρος  και δύναμη του λόγου ομολογία μας.îόστις ομολογήσει έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρόςï.

         Αγαπητοί  Χριστιανοί

Στα χρόνια των διωγμών, τα χρόνια  των  μαρτύρων ,στα  χρόνια   του  Τροπαιοφόρου Αγίου μας, ο Χριστιανισμός ,συνεχώς κατακτούσε νέες ψυχές, ακόμα και μέσα από αυτούς  τους διώκτες , εν  μέσω παντοειδών εμποδίων, διωγμών ,μαρτυρίου.

Σήμερα  ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια, ακόμα  τα  εμπόδια  δεν  έλειψαν .Λίγα χρόνια πίσω, στα χρόνια ,του υπαρκτού  λεγομένου σοσιαλισμού, ή στις γείτονες  Βαλκανικές χώρες αρκούν για του λόγου το αληθές.

Στην πατρίδα μας, είναι γνωστές οι προσπάθειες που γίνονται ,για να μας αποστερήσουν το δικαίωμα  να εξωτερικεύουμε  και να ομολογούμε την πίστη μας. Να  περιθωριοποιηθεί η Εκκλησία, να σφραγιστεί το στόμα της  Εκκλησίας, να λείψει η ομολογιακή δήλωση της Ορθοδόξου   ταυτότητος μας .Είναι γνωστός ο πόλεμος και οι συκοφαντίες  κατά της Εκκλησίας για να κλονιστεί το κύρος της, για να μην την βρίσκουν μπροστά τους στα άνομα σχέδια τους.

         Όμως.

Αυτός που πιστεύει με συνέπεια δεν κρατά την πίστη μόνο για τον εαυτό του. Δεν ισχυρίζεται ότι  η πίστη είναι μόνο <<για τα μέσα μας >>, αλλά  ομολογεί  σε κάθε στιγμή σε κάθε περίσταση. Με την καρδιά πιστεύουμε  και η πίστη αυτή  λογίζεται για την δικαιοσύνη μας .Και όταν ομολογούμε αυτό που έχουμε στην καρδιά μας, αυτή η ομολογία  μας  χαρίζει την σωτηρία .Αυτό  έκανε και ο  Άγιος μας.

                                                                                      Α Μ Η Ν

ΩΣΑΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΩΘΗΤΩ

Περάσαμε και εφέτος, μέσα από το αγωνιστικό στάδιο της Μ. Τεσσαρακοστής. Διήλθαμε την ανακαινιστική οδό της μετανοίας. Κολυμβήσαμε στο πέλαγος της νηστείας. Την ψυχωφελή πληρώσαμε Τεσσαρακοστή. Και σήμερα Κυριακή των Βαΐων, αναφωνούντες κι εμείς το « Ωσαννά, ευλογημένος ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» μετά Βαΐων και κλάδων, εισερχόμεθα στην Αγία και Μ. Εβδομάδα. Προχωράμε στην κορύφωση του μεγίστου των Μυστηρίων. Της αφάτου δι’ ημάς Θείας οικονομίας. Στο μεγαλείο του Σταυρού, στο θαύμα του ζωογόνου Τάφου, στο θρίαμβο της Αναστάσεως.

          Η Αγία και Μ. Εβδομάδα διανοίγεται και πάλι μπροστά μας. Το αποκορύφωμα και το επιστέγασμα της πνευματικής πορείας που ξεκινήσαμε την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και που όλες αυτές τις ημέρες, έχοντας σ’ αυτήν στραμμένο το βλέμμα μας, με πόθο ιερό και καρδιά γεμάτη κατάνυξη αναφωνούσαμε: «παράσχου και ημίν αγαθέ τον αγώνα τον καλόν αγωνίσασθαι, τον δρόμον της νηστείας εκτελέσαι, την πίστιν αδιαίρετον τηρήσαι τας κεφαλάς των αοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε της αμαρτίας αναφανήνα ιώστε ακατακρίτως φθάσαι προσκυνήσαι και την αγίαν Ανάστασιν»

«Γιατί όμως την ονομάζουμε μεγάλη, μας λέγει ο ι. Χρυσόστομος; Επειδή κάποια μεγάλα και απόρρητα τυχαίνει να υπάρξουν, για μας, μέσα σ’ αυτήν, αγαθά. Επειδή μεγάλα σε μας  έγιναν κατ’ αυτήν απ’ το Δεσπότη κατορθώματα. Και λοιπόν μέσα σ’ αυτήν την εβδομάδα την Μεγάλη, η χρόνια του διαβόλου καταλύθηκε τυραννία. Ο θάνατος σβήστηκε. Ο ισχυρός δέθηκε. Τα σκεύη του (τα όργανα και οι πλεκτάνες του) διαρπάγησαν. Η αμαρτία αναιρέθηκε. Η κατάρα καταλύθηκε. Ο Παράδεισος ανοίχτηκε. Ο ουρανός προσπελάσιμος έγινε. Οι άνθρωποι με τους αγγέλους αναμείχτηκαν. Το μεσότοιχο του φραγμού σηκώθηκε.

Ο της ειρήνης  Θεός, ειρήνη έβαλε ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Για τούτο Μεγάλη ονομάζεται εβδομάδα».

Είναι λοιπόν Μεγάλη η εβδομάδα στην οποία προχωρούμε, όχι για τις μέρες της, ούτε για τις ώρες της. Σε τίποτε τέτοιο δεν διαφέρει από τις άλλες, μα και σε τίποτε δεν μοιάζει με όλες τις άλλες. Είναι μεγάλη γιατί μέσα σ’ αυτήν συγκαιφαλαιούται το θαύμα του Χριστιανισμού, τελεσιουργείται και τελειώνεται το μέγα και μοναδικό Μυστήριο της Θείας συγκαταβάσεως, κορυφώνεται η δόξα της Ορθοδοξίας. Είναι μεγάλη γιατί ο ίδιος ο Θεός, για χάρη δική μας οδηγείται στα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη. «Τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην. Και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον». Είναι μεγάλη γιατί…μεγάλη και η δική μας υποκρισία, ο εγωισμός, η αγνωμοσύνη, η κακία. Σήμερα με ενθουσιασμό φωνάζουμε «Ωσαννά», αύριο αλλόφρονες θα κραυγάζουμε «Σταυρωθήτω».

Αδελφοί μου!

Θριαμβευτική και μεγαλόπρεπος η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Πλήθη αναρίθμητα συγκεντρώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου. Τον ανακαινιστή του κόσμου, τον αναμορφωτή της ζωής, τον αναμενόμενο Μεσσία. Τέτοια ήταν η υποδοχή ώστε, «Εισελθόντος αυτού εις Ιεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις».Αυτός προχωρεί. Εισέρχεται στη αγία πόλη. Την πόλη την φονεύσασα τους προφήτας, την πόλη που έσβηνε κάθε φωνή που ήταν ελεγκτική γι’ αυτήν. Εισέρχεται «καθήμενος επί πώλον όνου»,γνωρίζοντας ότι στην κορυφή του Γολγοθά τον περιμένει ο Σταυρός. Γνωρίζοντας ότι όλος αυτός ο κόσμος, όλος αυτός ο ενθουσιασμός , αμέσως μετά άρδην θα μετατραπούν. Το μίσος, ο φθόνος, ο φανατισμός, η εκδίκηση, θα μεταβάλουν το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», σε «Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν».

Αλλά, αδελφοί μου, η ιστορία αυτή  είναι τόσο παλιά, μα και τόσο καινούρια. Ο Χριστός σταυρώθηκε μεν πριν 2000 χρόνια, αλλά έκτοτε συνεχίζει καθημερινά να ξανασταυρώνεται. Το «Ωσαννά» και το «Σταυρωθήτω», στο πρόσωπο του Χριστού είναι δυο αλληλένδετες έννοιες που ποτέ δεν ξεχώρισαν, ποτέ δεν έπαψαν να συνοδεύουν το Χριστό, και παράλληλα να είναι η πτώση και η ανάσταση η δική μας.

Ακούει και σήμερα ο Χριστός το «Σταυρωθήτω», από πολλούς και διαφόρους «Χριστοκάπηλους».Από αυτούς που το ευαγγέλιο στέκεται εμπόδιο στα άνομα σχέδια τους. Από αυτούς που βάζουν μέσα σε καλούπια τη διδασκαλία Του, που τον χρησιμοποιούν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους, και τον εκμεταλλεύονται για τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Ακούει το «Σταυρωθείτω» από αυτούς που δεν διστάζουν να τον ανταλλάξουν με το χρυσό στην πρώτη ευκαιρία, από αυτούς που εύκολα τον ξεπουλάνε και τον αποστρέφονται μη τυχόν και διακινδυνεύσουν τον ευδαιμονισμό τους, κάτι δικό τους.

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, απ’ τους διώκτες της πίστεως, τους καταφρονητές της Εκκλησίας, τον υλισμό, τον ορθολογισμό την αθεΐα. Χιλιάδες οι στομφώδεις διαλέξεις, οι πομπώδεις στα τηλεοπτικά παράθυρα αμπελοφιλοσοφίες, ατέλειωτη η αμφισβήτηση από γνωστούς και μη εξαιρετέους αρνητές και Χριστομάχους Σε τόνους μετριέται η μελάνη που καθημερινά χύνεται, με στόχο μοναδικό να σπιλωθεί το όνομα Του, να υβριστεί η θεότητα Του, να συκοφαντηθεί και να γελοιοποιηθεί η εκκλησία Του. Δηλητήριο δραστικότατο, περιτυλιγμένο με το χρυσόχαρτο, άλλοτε της ελευθερίας, άλλοτε της δημοκρατίας, άλλοτε της τέχνης, που προσπαθεί να δηλητηριάσει τις ψυχές και να κρημνίσει την πίστη. Ξανασταυρώνεται ο Χριστός απ’ την θολοκουλτούρα της εποχής, που εκτινάζει στο πρόσωπο Του τη λάσπη που έχει συσσωρεύσει μέσα της, τα αμαρτωλά της απωθημένα, τα βλαβερά και τοξικά κατάλοιπα του υποσυνείδητου της.

Μα ο Χριστός ξανασταυρώνεται και από μας τους ίδιους. «Ενώ ανήκουμε σ’ Αυτόν, γράφει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος  κ.κ. Χριστόδουλος, ανήκουμε και στον αντίδικο μας. Κάνουμε στη ζωή μας συμβιβασμούς ύποπτους και βλαβερούς, προδίνουμε το άγιο όνομα του, παραχωρούμε έδαφος στη ψυχή μας και το προσφέρουμε στο διάβολο. Η ασυνέπεια είναι καρφί στα πανάγια χέρια και πόδια του.  Η έλλειψη αγωνιστικού φρονήματος είναι η προδοσία του Ιούδα. Η υποχώρηση μας μπροστά στο δέλεαρ της αμαρτίας είναι νέο ράπισμα στο πρόσωπο του. Η αδιαφορία μας για τη σωτηρία μας είναι κολαφισμός άγριος και βάναυσος επάνω του. Η περιφρόνηση προς την Εκκλησία του είναι εμπτυσμός στην όψη του. Η απομάκρυνση μας από τη σώζουσα χάρι των μυστηρίων της είναι χλεύη εμπρός του. Η άρνηση μας να πλησιάσουμε την ουσία της διδασκαλίας του και να επηρεασθούμε από αυτήν είναι ακάνθινος στέφανος πάνω στην κεφαλή του. Ο φανατισμός μας, που βλέπει τους άλλους ξένους και εχθρούς, είναι μαστίγωμα της ράχης του. Η αποκλειστικότητα της αγιότητος που την κρύβουμε μόνο για τους εαυτούς μας, κατακρίνοντας όλους τους άλλους, όπως ο Φαρισαίος της παραβολής, είναι η λόγχη που ένυξε την πλευρά του. Η επιμονή μας να προσαρμόζουμε την πίστη μας στις αξιώσεις του εαυτού μας είναι θράσος απέραντο. Όλα μαζί είναι ξανασταύρωμα του Χριστού, επανάληψη του μυστηρίου της ανομίας».

(ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ. ΜΗΤΡ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ « ΤΟ ΘΕΙΟ ΠΑΘΟΣ»).

Δυο λοιπόν οι στάσεις ανέκαθεν απέναντι στο πρόσωπο του Ιησού. Η πρώτη εκδηλώνεται με την ανείπωτη χαρά της συνάντησης  μαζί Του. Εκφράζεται με τις επευφημίες και τις ζητωκραυγές της ψυχής –το μυστικό προσωπικό μας «Ωσαννά»-, υπογράφεται με την ταύτιση μας μαζί Του. Είναι στάση θαυμασμού, ευγνωμοσύνης, αγάπης, αφοσίωσης σ’ Αυτόν.

Η δεύτερη, είναι στάση αποστροφής, προδοσίας, εχθρότητας, εγωπάθειας, κακεντρέχειας, υπερφίαλης και προβληματικής προσωπικότητας. Είναι η στάση του «Σταυρωθήτω»,ανά τους αιώνας.

Σήμερα λοιπόν, ο Ιησούς μπαίνει θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Μπαίνει και εκούσια, προχωρεί στο πάθος, στο Σταυρό, στον τάφο. Ακούει το «Ωσαννά» και γνωρίζει ότι θα ακούσει αμέσως μετά το «Σταυρωθήτω». Μαζί του προχωράμε κι εμείς. Ποια όμως η στάση μας απέναντι του; Με ποιους θα ταυτιστούμε και τι θα φωνάξουμε; Πόσοι από μας θα καταφέρουμε να βροντοφωνάξουμε μέσα απ΄ ην καρδιά μας το «Χριστός Ανέστη», την επόμενη Κυριακή και να νιώσουμε το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων;

Γι αυτό  μας λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

«Αδελφοί και πατέρες, πλησιάζει, η ημέρα του Πάσχα , αφού συν Θεώ περάσαμε την νηστεία. Αλλά γιατί βιαζόμαστε να φτάσουμε στο Πάσχα, αυτό που έρχεται και φεύγει; Δεν το γιορτάσαμε αυτό πολλά χρόνια; Και το Πάσχα λοιπόν αυτό θα περάσει. Διότι δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο σ’ αυτόν τον αιώνα. «Οι ημέρες μας φεύγουν σαν τη σκιά»(Ψαλμ. ρμγ΄.4), και ο βίος μας πορεύεται όπως ο καβαλάρης ταχυδρόμος, ώσπου να μας φέρει στο τέλος της ζωής. Τι λοιπόν δεν είναι επιθυμητό το Πάσχα; Είναι επιθυμητό και μάλιστα πολύ. Πώς θα μπορούσε να πει κανείς όχι; Αλλά το Πάσχα που επιτελείται κάθε μέρα. Και τι είναι αυτό; Είναι ο καθαρισμός των αμαρτιών, η συντριβή της καρδιάς, το δάκρυ της κατανύξεως, η καθαρή συνείδηση, η νέκρωση των μελών που είναι στη γη, της πορνείας, ακαθαρσίας, πάθους, κακής επιθυμίας (Κολ. Γ΄.5),ίσως και κάποιας άλλης πονηρίας που παρατηρείται. Διότι όποιος καταξιώνεται να ζει αυτά, όχι μόνο μια φορά το χρόνο, αλλά για να πω έτσι, κάνει Πάσχα, κάθε μέρα, και γιορτή πολυπόθητη. Και όποιος δεν έχει τα όσα είπαμε πριν,

αλλά τον κρατούν τα πάθη, αυτός δεν μπορεί να γιορτάζει. Διότι πως μπορεί να γιορτάζει αυτός που έχει Θεό την κοιλιά; Και πως αυτός που φλέγεται από σαρκική επιθυμία; Πως αυτός που λιώνει από φθόνο; Πως αυτός που βυθίζεται στη φιλαργυρία; Πως αυτός που υποδουλώνεται στην κενοδοξία; Πως αυτός που οδηγείται από όλα τα άλλα, πάθη; …Διότι δεν μπορεί να φωτίζεται αυτός που είναι στο σκοτάδι, αυτός που ταλαιπωρείται από τις αμαρτίες να γιορτάζει…».

Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί μου

Τη μοναδική αυτή νύχτα της Αναστάσεως, ας μην έλθουμε σαν απλοί πανηγυριστές. Έτσι …για το καλό, έτσι γιατί το βρήκαμε. Ας μην περιορίσουμε το Χριστιανισμό μας σε 10 λεπτά οχλοβοής, σπρωξίματος, επίδειξης, τυπικών ευχών και μετά…

«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…».

Ας μην φωνάξουμε με τον τρόπο μας για μια ακόμη φορά το «Σταυρωθήτω».Αλλά να έρθουμε με την βεβαιότητα ότι:

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος…»

                                                 Καλη  ανασταση