Κυριακή Γ΄ Ματθαίου

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου

(Ματθ. ς΄ 22-3)

http://www.imml.gr/

Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ κόψει τὴν ρίζα τῆς πλεονεξίας του καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐμπιστευθεῖ τὸν ἑαυτόν του στὸ Θεό, ἔχει ἤδη ἰσορροπήσει ἐντός του. Ἀλλιῶς πέφτει σὲ ἕνα φαῦλο κύκλο δίχως διέξοδο καὶ δίχως λύση. Τὸ μόνο δὲ ποὺ κερδίζει εἶναι μιὰ συνεχὴς ἀγωνία, μιὰ στενοχώρια ποὺ πλακώνει τὴν ψυχή του, ἕνα ἄγχος.

Ἀκόμη, κι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕναν παραλογισμὸ· ἀγωνιᾶ καὶ ἀγχώνεται γιὰ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα, ποὺ ὅμως δὲν τοῦ ἀνήκει, ἀφοῦ δὲν γνωρίζει ἂν θὰ βρίσκεται στὴ ζωή· ἂν θὰ ὑπάρχει τὴν ἑπόμενη στιγμὴ καὶ ὥρα.

Ἀλήθεια, αὐτὸ δὲν τὸ σκεπτόμαστε; Μήπως ἔχουμε κάνει συμφωνία γιὰ τὸ πόσο θὰ ζήσουμε; Ξεχνοῦμε τὸν πλούσιο τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὴν ἀγωνία τῆς ἀποθήκευσης τοῦ πλούτου του; Ὅμως αὐτὴ τὴ νύχτα ἔρχεται ὁ θάνατος καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ τ᾿ ἀφήνει καὶ ἐκεῖνος φεύγει...

Μήπως μεριμνώντας γιὰ τὴ ζωή μας καὶ πασχίζοντες καθημερινά, μπορέσαμε νὰ προσθέσουμε κάτι ἐπάνω στὸν ἑαυτό μας; Μήπως μεγαλώσαμε περισσότερο ἢ ἐπιμηκύναμε τὴ ζωή μας; Τίποτε ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Ὁ δὲ λόγος τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐπισημαίνει: «Ποιὸς ἀπὸ σᾶς, ὁσονδήποτε καὶ ἂν φροντίση, ἠμπορεῖ νὰ προσθέση εἰς τὸ ἀνάστημά του ἕνα πήχη;». Κανείς!

Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀναλίσκεται καὶ δαπανᾶται σὲ πράγματα παροδικὰ καὶ φευγαλέα. Καὶ ἐνῶ γνωρίζει πὼς δὲν μπορεῖ τίποτε νὰ ὁρίσει, ζεῖ μὲ τὴν ψευδαίσθηση πὼς μπορεῖ νὰ τὰ κατέχει. Καὶ ματαιπονεῖ. Παράλληλα δὲ χάνει τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτόν του καὶ σὲ ὅ,τι βρίσκεται ἔξω καὶ πέραν ἀπ᾿ αὐτόν. Χάνοντας δὲ τὴν ἐμπιστοσύνη του, συρρικνώνει τὶς δυνάμεις του. Ἀποθαρρύνεται καὶ χάνεται στὸ χῶρο τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπαισιοδοξίας.

Μὰ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο εἶναι σαφὴς καὶ θέτει τὰ πράγματα στὴν πραγματική τους θέση. «Διὰ τοῦτο σᾶς λέγω, κόψατε τὴν ρίζα τῆς πλεονεξίας καὶ μὴ φροντίζετε μὲ ἀγωνία καὶ στενοχώρια διὰ τὴν ζωή σας, τί θὰ φάγετε καὶ τί θὰ πίετε, οὔτε διὰ τὸ σῶμα σας τί θὰ ἐνδυθῆτε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφὴ καὶ τὸ σῶμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ ἔνδυμα;».

Πόσοι ἆρα γε ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε καταλάβει τὴν ἀξία αὐτῶν τῶν λόγων; Καὶ πόσοι προσπαθοῦν νὰ συμμορφωθοῦν; Γιατὶ σήμερα ἀντικρύζουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πορεύονται δίχως ἐμπιστοσύνη, δίχως σιγουριά. Μονάχα τρέχουν. Ἀλλὰ γιατὶ τρέχουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα; Γιὰ νὰ προλάβουν, ἐπειδὴ ὁ χρόνος δὲν τοὺς φτάνει. Τί ὅμως νὰ προλάβουν; Οὔτε κι αὐτοὶ καλὰ - καλὰ γνωρίζουν.

Ὁ Χριστὸς ὅμως σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τρέχουν, μπαίνει μπροστὰ καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς βάλει ἕνα φρένο. Προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐπιστρέψει στὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τοὺς κάνει νὰ Τὸν έμπιστευθοῦν. «Κοιτάζετε, λέγει, τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ· αὐτὰ δὲν σπέρνουν, μήτε θερίζουν, μήτε μαζεύουν ἀγαθὰ στὶς ἀποθῆκες καὶ ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος τὰ τρέφει· ἐσεῖς δὲν ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπ᾿ αὐτά; Ἂν ὁ Θεὸς τρέφει τὰ πουλιὰ καὶ ντύνει μὲ χρώματα καὶ ἀρώματα τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ, δίχως κόπο δικό τους, πόσο μᾶλλον θὰ φροντίσει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς καλεῖ νὰ μὴν χάνουν τὴν πίστη τους σ᾿ Αὑτόν, ἀλλὰ νὰ τὸν ἐμπιστεύονται ὡς Πατέρα ἀγαθὸ καὶ στοργικό».

Θέτοντας ὁ Χριστὸς ὡς βάση τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν πίστη στὸ Θεὸ - Πατέρα, τοὺς πληροφορεῖ πὼς ὁ Πατέρας γνωρίζει τί ἔχουμε ἀνάγκη καὶ θὰ μᾶς τὰ παρέχει. Ἐμεῖς ὅμως ὀφείλουμε «νὰ ζητοῦμε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα καὶ ὕστερα τὰ ἐπίγεια ἀγαθά».

Γι᾿ αὐτὴ ἄλλωστε τὴν ἀγαθότητα καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει τὰ ἀκόλουθα: «ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε γνωρίζει ὁ Θεός, μὰ γνωρίζει ὁ Πατέρας, γιὰ νὰ φέρει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ περισσότερη ἐλπίδα στοὺς ἀνθρώπους. Γιατὶ τέτοιος εἶναι ὁ Πατέρας, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ παραβλέψει τὶς ἀνάγκες τῶν υἱῶν Του, ποὺ βρίσκονται σὲ κακὴ κατάσταση· ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουν».

6Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἂν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε ἀτελεῖς καὶ ἁμαρτωλοί, γνωρίζουμε τί πρέπει νὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά μας καὶ πῶς νὰ τὰ φροντίζουμε, πόσο μᾶλλον ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, ποὺ εἶναι γεμᾶτος ἀγαθότητα. Ἀφοῦ γιὰ μᾶς θυσίασε τὸν ἴδιο τὸν Υἱό Του. Τί ἄλλο καλύτερο καὶ σπουδαιότερο ὑπάρχει ἀπ᾿ αὐτό;

Μπορεῖ λοιπόν, ὅταν ἐμεῖς τοῦ ζητοῦμε ψωμὶ νὰ μᾶς δίνει πέτρα, ἢ ψάρι νὰ μᾶς δίνει φίδι; Μπορεῖ νὰ κωφεύει στὶς παρακλήσεις μας καὶ νὰ κλείνει τὰ μάτια Του στὴ δυστυχία μας; Μπορεῖ ν᾿ ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό Του ἀπὸ τὴ δική μας ἁμαρτωλότητα καὶ πτώση καὶ ν᾿ ἀρνιέται νὰ μᾶς παρέχει τὴν ἀρωγή Του;

Ἀσφαλῶς ὄχι, γιατὶ εἶναι ὁ Πατέρας καὶ ὡς Πατέρας στοργικὸς συμπεριφέρεται. Γι᾿ αὐτὸ στὴν Κυριακὴ προσευχή, ποὺ Τὸν ἀποκαλοῦμε Πατέρα μας, Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς παρέχει τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ τὴ ζωή· νὰ μᾶς συγχωρεῖ γι᾿ αὐτὰ ποὺ καθημερινὰ κακῶς πράττουμε καὶ νὰ μᾶς κρατάει μακριὰ ἀπὸ τὶς διαβολικὲς ἐνέργειες.

Ἀρχιμ. Ν.Π.

Κυριακή Β’ Ματθαίου -

Κυριακή Β’ Ματθαίου - Κάλεσε και εμένα ;;

Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος , 

 -Να, εμείς τα εγκαταλείψαμε όλα και σε ακολουθήσαμε, τι άραγε θα συμβεί με μας;

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας το περιστατικό, διερωτάται:

-Τι εγκατέλειψες, Πέτρο; Ποιά όλα; Τά χιλιομπαλωμένα δίχτυα και την μισοσαπισμένη βάρκα σου;

Και επεξηγεί:

-Ναι. Άφησε όλη την ζωή του: αυτή ήταν η ζωή του. Δεν έχει αξία για τον Χριστό το πόσα θα αφήσεις ή θα δώσεις (το έδειξε και με την διδασκαλία του για το δίλεπτο της χήρας), αλλά η ελευθερία (από αγάπη για το πρόσωπό Του) απ’ αυτά, που μέχρι να συναντήσεις τον Χριστό, αποτελούσαν την ζωή σου. Μια τέτοια κίνηση φανερώνει, ότι πλέον έχεις ζωή σου, τον Χριστό!

Τέσσερεις αγράμματοι ψαράδες, ανοιχτοί στην έκπληξη και στην καλή γοητεία, ‘’βλέπουν’’ στο πρόσωπο του Χριστού την ποιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, και κάνουν μια κίνηση-άλμα ελευθερίας- από το λίγο και το μικρό προς το πολύ και το απέραντο. Συνειδητοποιούν για την δική τους μέχρι τώρα ζωή το λίγο και το μικρό, και για την όντως ζωή που βρίσκεται μπροστά τους το πολύ και το απέραντο!! Αφήνουν την δουλειά τους (ευθέως αφέντες τά δίκτυα), αφήνουν και τις σχέσεις αίματος (αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών) και ακολουθούν Αυτόν, χωρίς τον Οποίον η δουλειά, από έκφραση αγάπης  για τα πρόσωπα των δικών μας, γίνεται κουραστικό μαγκανοπήγαδο. Και οι σχέσεις, από έκφραση κοινότητας θαλπωρής, γίνονται απλώς συνύπαρξη.

Εκείνοι τότε αυτά, σε μια πορεία διδασκαλίας  αυτών που άκουσαν και είδαν και τα οποία, όλοι συνυπέγραψαν, πλην ενός, με το δικό τους αίμα.

Εμείς τώρα, στο κάλεσμα του Χριστού, πώς άραγε ανταποκρινόμαστε; Τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει και πλέον οι ακολουθούντες τον Χριστόν είναι μειοψηφία; Όσοι αρνούνται να ακολουθήσουν τον Χριστό, βρίσκουν συνήθως χίλιες δικαιολογίες γιατί, αν αποφάσιζαν να δεχθούν το Χριστό, θα ήταν σαν να απαρνιόνταν τον εαυτό τους. Δεν βλέπουν το κέρδος που θα είχαν μ’ αυτή την αλλαγή. ‘Εχουν ένα φόβο που δεν τον παραδέχονται, γιατί κρατιούνται μέσα στα σκύβαλα, που γι αυτούς είναι το παν. Ζητούν, λένε, ένα λόγο περισσότερο σοβαρό! Δεν είπε δα, καί τίποτε το νέο ο Χριστός!  Αυτά που είχε πεί η Ανατολή και η Δύση αιώνες πριν! Δεν είναι λοιπόν τόσο μεγάλος! Ας τον θαυμάζουν οι απαίδευτοι και ας τον υπακούουν οι απλοϊκοί!!

Μια τέτοια τοποθέτηση, δεν θέλει να δει και να αναγνωρίσει ότι μια μεγάλη αλήθεια είναι νεκρή αφού διστάζουμε να την εφαρμόσουμε και την ξεχάσαμε σχεδόν! Μια τέτοια τοποθέτηση δεν θέλει να διακρίνει, αν ανάμεσα στην διδασκαλία του Χριστού και σε κάποιες αρχαίες διδασκαλίες υπάρχει κάποια εγγύτητα ιδεών, ή αν είναι μονάχα κάποια απήχηση και λεκτική ομοιότητα! Δεν θέλει να ομολογήσει ότι ο Χριστός διδάσκει πρώτα τους Εβραίους στους οποίους ο νόμος του Θεού ήταν ήδη γνωστός! Δεν αντέχει να πει φωναχτά ότι άλλο η ευγένεια, η γλυκύτητα και η σύνεση και άλλο η θυσιαστική αγάπη.

Οι απόστολοι καλούνται σε θυσιαστική αγάπη.

Όλοι οι Χριστιανοί καλούνται σε θυσιαστική αγάπη. Αυτήν την θυσιαστική αγάπη κατάλαβαν οι απόστολοι και αισθάνθηκαν μια υποσυνείδητη ώθηση να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε αυτά τα λόγια να μη μείνουν μόνο λόγια.

Αυτούς τους ψαράδες, που θα χανόντουσαν στην αφάνεια της ανωνυμίας, ο Χριστός τους έκανε Αγίους, που σήμερα εμείς τους αγαπάμε τους ευχαριστούμε, τους προσκυνούμε και τους επικαλούμαστε. Ο Χριστός ήρθε ‘’να βάλει φωτιά’’ για να καεί ό,τι δεν αξίζει και δεν έχει ζωή. Σ όλους τους καιρούς μπορούν να αναπηδήσουν φλόγες, αρκεί να υπάρχει το χέρι που θα βάλει φωτιά.

Πού θα βάλει φωτιά, κάθε χέρι που ακολουθεί το Χριστό και τον αγαπάει;  Στα ‘’δίχτυα και στις βάρκες’’ του ο καθένας μας. Όχι στα επαγγελματικά, αλλά στα ψυχικά! Σε όσα μας δεσμεύουν και μας κρατούν υποτελείς. Θα πρέπει να βάλουμε φωτιά με το πνεύμα του Θεού στην… βαρεία ύλη πού μας τελματώνει. Θα πρέπει να βάλουμε φωτιά με την εσωτερική καθαρότητα των κινήτρων, σε κάθε αμαρτία προσωπική και κοινωνική. Θα πρέπει να βάλουμε φωτιά με τον αγώνα ψυχικής τελειότητας στην δική μας διαφθορά αλλά και σε κάθε διαφθορά.

Όταν κάτι τέτοιο γίνει, τότε θα ισχύει και η κατάληξη του 23ου στίχου του Ευαγγελίου (Ματθ. 4.18-23), ο Λόγος του Χριστού θα θεραπεύσει  ‘’κάθε αρρώστια και κάθε μολυσματική αδυναμία’’ στον λαό.

 Η εξομολόγηση είναι το ‘’χέρι’’ που βάζει φωτιά για να καθαρίσει ο εαυτός μας από ‘’άχρηστα και επιβλαβή’’!! Χωρίς αυτή την φωτιά τίποτε δεν αλλάζει. Η τυφλή μας υπερηφάνεια μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε αθώοι, αλλά ο Πέτρος μας θυμίζει αιώνια …’’ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε’’. Όταν και μείς το αναγνωρίσουμε κάτι τέτοιο (ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε) τότε Εκείνος θα μας ρωτήσει αν Τον αγαπάμε και θα μας στείλει να ‘’δείξουμε τον εαυτό μας στους ιερείς’’ (Λουκ. 5,14) για να καθαριστούμε, ώστε κανένα ‘’δίχτυ’’ να μη μας δεσμεύει, και καμιά ‘’λέπρα’’ να μην εμποδίζει, την επικοινωνία και την αγάπη μ’ Εκείνον και τους αδελφούς μας.

†

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η τελευταία Κυριακή του Πεντηκοσταρίου. Με αυτήν τελειώνει ο κινητός κύκλος των εορτών που άρχισε από την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου. Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι η σφραγίδα της εορταστικής αυτής περιόδου, που μάς παρουσιάζει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Είναι τρανή απόδειξη του έργου της Εκκλησίας και παρουσιάζει όσους αγαθά αγίασε το Άγιο Πνεύμα στον κόσμο.

Ο αγιασμός των ανθρώπων αποτελεί δωρεά του Αγίου Πνεύματος και συντελείται μέσα στην Εκκλησία, στην οποία από την ημέρα της Πεντηκοστής ενοικεί και ενεργεί του τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τίποτε άλλο περισσότερο δεν αποδεικνύει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία όσο η ζωή των Αγίων· η άσκηση, η μαρτυρία και η άθληση των πιστών τέκνων του Θεού.

Στο τέλος του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος ακούσαμε μια φοβερή προειδοποίηση από τον Κύριο. «Πολλοί δέ ἒσονται πρῶτοι ἒσχατοι καί ἒσχατοι πρῶτοι». Πολλοί θα γίνουν από πρώτοι τελευταίοι, όπως και πολλοί θα αποδειχθούν στο τέλος πρώτοι από τελευταίοι που ήταν πριν.

Ο άπιστος, ο άσωτος άνθρωπος μπορεί από την μια ώρα στην άλλη, από την άβυσσο της απώλειας να βρεθεί στην κορυφή της αγιότητας με την ειλικρινή μετάνοια. Και ο ευσεβής, ο σήμερα ενάρετος άνθρωπος μπορεί επίσης, με την απροσεξία του, με την υπερηφάνεια του, να βρεθεί από την αγκαλιά του Θεού στα νύχια του διαβόλου.

Πολλά είναι τα παραδείγματα που αναφέρει η ιστορία.

Ο Ιούδας ήταν απόστολος, μαθητής του Κυρίου μας, ανήκε στους πρώτους, αλλά είναι σε όλους μας γνωστό το κατάντημά του. Ο σατανάς «εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν» και ο πρώτος έγινε τελευταίος, προδίδοντας τον Χριστό για τον χρυσό.

Είναι ακόμα και κάποιοι άλλοι, συνεργοί του Αποστόλου Παύλου, διαλεκτοί πριν και κορυφαίοι, όπως ο Δημάς, ο οποίος εγκατέλειψε τον Απόστολο «ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα», όπως και ο Φύγγελος και ο Εργογένης.

Και αργότερα στο πέρασμα των αιώνων, χιλιάδες χριστιανοί υπέκυψαν κατά τους διωγμούς και θυσίασαν στα είδωλα και άλλοι, μέχρι σήμερα ενώ ακολουθούν για ένα διάστημα το δρόμο της πίστεως, κατόπιν ξεστρατίζουν στην απιστία, στην αίρεση, στον αμαρτωλό βίο, στην αδράνεια, στην ακηδία.

Όλοι αυτοί είναι οι πρώτοι που έγιναν τελευταίοι.

Στο διάβα των αιώνων μέχρι και σήμερα υπάρχουν κι εκείνοι που στάθηκαν και στέκονται ως το τέλος πρώτοι, ακλόνητοι στην πίστη, σταθερά στερεωμένοι στο θείο θέλημα. Είναι οι Μάρτυρες, οι Ομολογητές, οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι πολύαθλες ψυχές, που ανταποκρίθηκαν ως το τέρμα στην θεία κλήση και δεν πλαγιοδρόμησαν.

Είναι όμως ακόμα και οι τελευταίοι, που έγιναν πρώτοι. Εκείνοι που αμάρτησαν πολύ κι όμως ανένηψαν. Εκείνοι που από τον πυθμένα του κακού ανέβηκαν στην οροφή του ουρανού. Εκείνοι που από μεγάλοι αμαρτωλοί έγιναν μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ανάμεσα στους Αγίους Πάντες, που γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας, πολλοί είναι εκείνοι, που δεν ήταν πάντα πρώτοι, αλλά έγιναν πρώτοι. Με επικεφαλής την αμαρτωλή γυναίκα και τον ληστή, τον τελώνη Ζακχαίο και τον πρώην διώκτη Παύλο, αποτελούν τιμητική λεγεώνα.

Αυτά ως προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Είναι ώρα όμως να κοιτάξουμε ο καθένας μας τη δική του πορεία. Αν περπατάμε στον δρόμο του Θεού, ας γνωρίζουμε ότι δεν αποκλείεται από πρώτοι να γίνουμε τελευταίοι, να πέσουμε στην απώλεια και να χάσουμε τα πάντα. Κι αυτό θα συμβεί, όταν δεν υπάρχει συνεχής εγρήγορση, ακατάπαυστη προσπάθεια, αδιάκοπος αγώνας.

«Ὁ δοκῶν ἑστᾶναι, βλεπέτω μή πέσῃ», αυτό ας είναι το καθημερινό μας σύνθημα. Λίγο να παραμερίσουμε σήμερα, περισσότερο αύριο από τη χριστιανική μας πορεία, όταν αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για τις αιώνιες αλήθειες, όταν συμβιβαζόμαστε με το πνεύμα του κόσμου, όταν υποχωρούμε, μπορεί γρήγορα ή αργότερα από πρώτοι να βρεθούμε έσχατοι. Να χάσουμε το πολύτιμο μαργαριτάρι, που ίσως με κόπο και σκληρό αγώνα αποκτήσαμε.

Για να είμαστε όμως πάντοτε στην τιμητική πρωτοπορία του Πνεύματος χρειάζεται συνεχής ανανέωση των πνευματικών μας δυνάμεων με την προσευχή, την εξομολόγηση και την μετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Χρειάζεται επίσης συνεχής προσπάθεια, αδιάκοπος αγώνας, πάντοτε η ματιά μας να είναι καθηλωμένη στον Αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας, τον Ιησού Χριστό.

Αν όμως κάποιοι από μας είναι μέχρι τώρα τελευταίοι, ας μη ξεχνούν ούτε στιγμή ότι μπορεί να μπουν στην πρώτη θέση. Πως; Με την μετάνοια. Αν απομακρυνθούν από την αμαρτία, όπως ο Λώτ από τα Σόδομα, χωρίς να στρέψουν το κεφάλι τους προς τα πίσω. Να παραδοθούν στη θεία χάρη και να αφήσουν να τους κυβερνήσει από δω και πέρα ο Χριστός. Αν το κάνουν αυτό, όλα θα αλλάξουν. Από τελευταίοι θα βρεθούν ανάμεσα στους πρώτους.

Αυτό είναι το θαύμα του χριστιανισμού. Αυτή είναι η τεράστια δύναμη που ανασταίνει τον πεσμένο στην αμαρτία άνθρωπο. Αυτή είναι η ατίμητη δωρεά που χάρισε η ενανθρώπηση του Χριστού στην ανθρωπότητα ολόκληρη.

Ας αναρωτηθούμε, θα θελήσουν άραγε εκείνοι που η αμαρτία τους έκανε τελευταίους να επανέλθουν στο δρόμο που θα τους αναδείξει πρώτους; Κι εκείνοι που είναι σήμερα πρώτοι θα παραμείνουν πιστοί μέχρι τέλους;

Ας παρακαλέσουμε μέσα από την καρδιά μας τον Κύριο και τους Αγίους Πάντες να βοηθήσουν τους πρώτους να παραμείνουν στην τιμητική αυτή θέση και παράλληλα να ενισχύσει τους τελευταίους ώστε να βρεθούν κι αυτοί πρώτοι μαζί με τον Κύριο. Αμήν.

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Ποιός είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός; Ποιός είναι σε Αυτόν ο Θεός και ποιος ο άνθρωπος; Πώς γνωρίζεται ο Θεός στον Θεάνθρωπο και πώς ο άνθρωπος; Τι εδώρησε σε μας τους ανθρώπους ο Θεός εν τω Θεανθρώπω; Όλα αυτά τα φανερώνει σε μας το Πνεύμα το Άγιον, το «Πνεύμα της αληθείας». Μας αποκαλύπτει δηλαδή όλη την αλήθεια για Αυτόν, για τον Θεό εν Αυτώ και για τον άνθρωπο και για το τι χάρισε σ’ εμάς μ’ όλα αυτά. Αυτό επίσης απείρως ξεπερνά κάθε τι που οι ανθρώπινοι οφθαλμοί είδαν ποτέ και τοις ωσίν αυτών ηκούσθη και η καρδία αυτών κάποτε αισθάνθηκε.

Με την ένσαρκη ζωή του στη γη ο Θεάνθρωπος εγκαθιδρυσε το Θεανθρώπινό του Σώμα, την Εκκλησία, και με αυτήν προετοιμάζει τον γήινο κόσμο για την έλευση και τη ζωή και τη δραστηριότητα του Αγίου Πνεύματος στο Σώμα της Εκκλησίας, ως ψυχής Αυτού του Σώματος. Την ημέρα της Πεντηκοστής το Αγιο Πνεύμα κατήλθε εξ ουρανού στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας και για πάντα παρέμεινε σε Αυτό σαν Παν-Ζωοποιός ψυχή Αυτού. Αυτό το ορατό θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας συγκροτούν οι Άγιοι Απόστολοι με την πίστη των στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ως Σωτήρα του κόσμου και ως τέλειου Θεού και ως τέλειου ανθρώπου. Και η κάθοδος και η σύνολη δρατηριότητα του Αγίου Πνεύματος στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας έρχεται από τον Θεάνθρωπο και εξαιτίας του Θεανθρώπου. Κάθε τι στην Θεανθρώπινη Οικονομία της σωτηρίας προήλθε από το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Τέλος, ακόμη όλα συνοψίζονται και υπάρχουν στην κατηγορία της θεανθρωπότητας ακόμη και η δραστηριότητα του Αγίου Πνεύματος. Κάθε ενεργητικότητα Αυτού στον κόσμο είναι αχώριστη από το θεανθρώπινο ανδραγάθημα του Κυρίου Ιησού Χριστού για τη σωτηρία του κόσμου. Η Πεντηκοστή με όλες τις αιώνιες δωρεές της Τριαδικής Θεότητος και Αυτού του Αγίου Πνεύματος προσδιόριζε την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων δηλαδή της Αγίας Αποστολικής πίστης, της Αγίας Αποστολικής παράδοσης, της Αγίας Αποστολικής ιεραρχίας, ακόμη και κάθε τι Αποστολικού που είναι θεανθρώπινο.

Η Άγια πνευματική ημέρα η οποία άρχισε με την Αγία Πεντηκοστή αδιάκοπα συνεχίζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία με ανείπωτη πληρότητα όλων των θεϊκών δωρεών και ζωοποιών δυνάμεων. Κάθε τι στην Εκκλησία υπάρχει εν Αγίω Πνεύματι και από αυτό το πολύ μικρό και από αυτό το υπερμεγέθες. Όταν ο ιερείς θυμιάζοντας στην Εκκλησία παρακαλεί τον Κύριο Ιησού Χριστό να καταπέμψει την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά και όταν το ανέκφραστο θαύμα του Θεού η Αγία Πεντηκοστή πριν από την χειροτονία του επισκόπου επαναλαμβάνεται και δίδει όλο το πλήρωμα της χάριτος και με αυτό πασιφανώς μαρτυρεί ότι όλη η ζωή της Εκκλησίας συγκροτείται εν τω Αγίω Πνεύματι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι με το Πνεύμα το Άγιο στην Εκκλησία και η Εκκλησία είναι με το Πνεύμα το Αγιο στον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Κύριος είναι η κεφαλή και το σώμα της και το Πνεύμα το Άγιον είναι η ψυχή της Εκκλησίας. Από την αρχή ήδη της θεανθρώπινης οικονομίας της σωτηρίας το Πνεύμα το Άγιο συνδέθηκε με το θεμέλιο της Εκκλησίας δηλαδή με το θεμέλιο του σώματος του Χριστού «του Λόγου κτίσας την σάρκωσιν».

Στην πραγματικότητα κάθε άγιο μυστήριο και όλες οι θείες αρετές είναι μία Αγιοπνευματικότης. Το Πνεύμα το Άγιο διά μέσου αυτών έρχεται σε εμάς και εντός ημών. Αυτό κατέρχεται ουσιωδώς που σημαίνει αληθινά και ουσιαστικά με όλες τις θεϊκές του σημαντικές ενέργειες. Αυτό -ο πλούτος της θεότητος. Αυτό -το πλήρωμα της χάριτος. Αυτό -η χάρις και η ζωή κάθε υπάρξεως. Είναι αιώνιο και Διαθηκικό Ευαγγέλιο. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός με το Άγιο Πνεύμα κατοικεί σε μας και εμείς σ’ Αυτόν. Αυτό και μόνο μαρτυρεί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος σε μας. Εμείς με το Πνεύμα το Άγιο ζούμε εν Χριστώ και Αυτός σε μας. Μάλιστα αυτό το γνωρίζουμε «εκ του Πνεύματος ού ημίν έδωκεν» (Α΄ Ιω. 3,24).

Με μία λέξη όλη η ζωή της Εκκλησίας σε όλες τις δικές τις αναρίθμητες θεανθρώπινες πραγματικότητες οδηγείται και χειραγωγείται από το Πνεύμα το Άγιο το οποίο πάντοτε είναι το Πνεύμα του Θεανθρώπου Χριστού (Γαλ. 4,6). Γι’ αυτό έχει γραφτεί στο Άγιο Ευαγγέλιο «ει δε τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν Αυτού» (Ρωμ. 8,9).

Ο χερουβικά μυηθείς στο θεανθρώπινο μυστήριο της Εκκλησίας σαν το πιο αγαπητό παν-μυστήριο του Θεού ο Μέγας Βασίλειος διακηρύσσει το παναληθές και χαρμόσυνο μήνυμα «Το πνεύμα το Άγιο αρχιτεκτονεί Εκκλησία Θεού».

Πηγή : (Απόσπασμα από τον Γ΄ τόμο της Δογματικής του π. Ιουστίνου), Επισκόπου Αθαν. Γιέβτιτς, Βίος του Οσίου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς, Εκδ. Νεκτ. Παναγόπουλος, Αθήνα 2001, σ. 155-158

 Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ (Α΄. ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

Κατά τήν ἑβδόμη ἀπό τοῦ Πάσχα Κυριακή ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν μνήμη τῶν ἁγίων 318 θεοφόρων Πατέρων τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ μεγάλη αὐτή Σύνοδος συνεκλήθη, ὡς γνωστόν, ἀπό τόν πρῶτο χριστιανό αὐτοκράτορα, τόν Κωνσταντῖνο, στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τόν Μάϊο τοῦ ἔτους 325, κατεδίκασε τήν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου καί ἀνεκήρυξε τόν Χριστό Θεό, ὁμοούσιο πρός τόν Πατέρα. Στίς 29 Μαΐου βρίσκομε σέ πολλά χειρόγραφα νά σημειώνεται ἡ μνήμη τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης των κατά τήν παροῦσα Κυριακή ὀφείλεται, ὅπως εἶναι φανερό, στό γνωστό καί ἀπό ἄλλες περιπτώσεις ἔθος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, νά μεταθέτῃ σέ Κυριακές τίς μνῆμες τῶν μεγάλων ἁγίων. Ἡ ἑβδόμη ἀπό τοῦ Πάσχα Κυριακή δέν εἶχε ἰδιαίτερο ἑορτολογικό θέμα καί προτιμήθηκε ὡς ἡ καταλληλοτέρα καί ἡ πλησιεστέρα πρός τήν μνήμη τῶν Πατέρων γιά νά μεταφερθῇ σ᾽ αὐτήν ὁ ἑορτασμός των.

Τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πατέρων θά ἀκούσωμε μαζί μέ τήν συνήθη ἀναστάσιμο ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς νά συμπλέκωνται τροπάρια μεθέορτα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, πού ἑωρτάσαμε, ἀλλά καί προεόρτια τῆς ἑορτῆς πού θά πανηγυρίσωμε μετά ἀπό ὀκτώ ἡμέρες, τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς. Ἔτσι Ἀνάστασις, Ἀνάληψις, Πεντηκοστή καί Πατέρες ἀπό κοινοῦ θά ὑμνηθοῦν αὐτήν τήν ἐνδιάμεσα τῶν μεγάλων αὐτῶν ἑορτῶν Κυριακή. Παρ᾽ ὅλα τά ἐκ πρώτης ὄψεως ἀσυμβίβαστα αὐτά ἑορτολογικά θέματα, δέν λείπει ἀπό τήν ἀκολουθία τῆς ἡμέρας αὐτῆς μία σχετική ἁρμονία, πού τήν συνθέτουν ἀκριβῶς οἱ διαφορές καί οἱ ἀντιθέσεις τῶν ἐπί μέρους θεμάτων. Ἄν μάλιστα τήν τοποθετήσωμε στό ὅλο πλαίσιο τοῦ Πεντηκοσταρίου θά διακρίνωμε μέ πόση νηφαλία κρίσι καθωρίσθη ἡ διαδοχή αὐτή τῶν ἑορτῶν ἀπό τούς συντάκτας τοῦ ἑορτολογίου μας. Χάρις, πράγματι, στά θέματα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἐπιτυγχάνεται ἡ δημιουργία ἑνός μεταβατικοῦ σταθμοῦ μεταξύ τῶν μεγάλων ἑορτῶν πού ἑωρτάσαμε καί ἐκείνης πού ἐπίκειται.

Μέ τήν μνήμη ἐξ ἄλλου τῶν Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου τονίζεται ἡ πιστότης τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀληθινή καί ὀρθή διδασκαλία, ὅπως τήν ἄκουσε ἀπό τό στόμα τοῦ Κυρίου καί ὅπως τήν εἶδε ἀνάγλυφη στό ὅλο σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ὑπογραμμίζει καί τό συναξάριο τῆς Κυριακῆς τῶν ἁγίων Πατέρων. «Τήν παροῦσαν ἑορτήν ἑορτάζομεν δι᾽ αἰτίαν τοιαύτην. Ἐπειδή γάρ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός τήν καθ᾽ ἡμᾶς φορέσας σάρκα, τήν οἰκονομίαν ἅπασαν ἀρρήτως ἐνήργησε καί πρός τόν πατρῷον ἀποκατέστη θρόνον, θέλοντες δεῖξαι οἱ ἅγιοι ὅτι ἀληθῶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐγένετο ἄνθρωπος καί τέλειος ἄνθρωπος Θεός ἀνελήφθη καί ἐκάθισε ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, καί ὅτι ἡ σύνοδος αὕτη τῶν ἁγίων Πατέρων οὕτως αὐτόν ἀνεκήρυξε καί ἀνωμολόγησεν ὁμοούσιον καί ὁμότιμον τῷ Πατρί. τούτῳ τῷ λόγῳ μετά τήν ἔνδοξον Ἀνάληψιν τήν παροῦσαν ἐθέσπισαν ἑορτήν, ὡσανεί τόν σύλλογον τῶν τοσούτων Πατέρων προβιβάζοντες τοῦτον δή ἐν σαρκί ἀναληφθέντα Θεόν ἀληθινόν καί ἐν σαρκί τέλειον ἄνθρωπον ἀνακηρυττόντων».

Στόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως κατά τόν Ι’- ΙΑ’ αἰῶνα ἑώρταζαν τήν Κυριακή αὐτή ἐκτός ἀπό τούς Πατέρας τῆς Α’ καί τούς ἄλλους Πατέρας τῶν ἕξ οἰκουμενικῶν Συνόδων, προφανῶς γιά τόν ἴδιο λόγο. γιά νά παρασταθῇ δηλαδή ἡ ἑνότης τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί ἡ συνέπειά της πρός τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Λείψανο τοῦ κοινοῦ αὐτοῦ ἑορτασμοῦ βρίσκομε στό δοξαστικό τῆς λιτῆς τῆς ἀκολουθίας. Σ᾽ αὐτό ἐκτός ἀπό τόν Ἄρειο ἀπαριθμοῦνται καί ὁ Μακεδόνιος, ὁ Νεστόριος, ὁ Εὐτυχής, ὁ Σαβέλλιος καί ὁ Σεβῆρος, ἡ διδασκαλία τῶν ὁποίων κατεδικάσθη ἀπό τάς ἄλλας Οἰκουμενικάς Συνόδους. Τελικά ὅμως ἡ ἑορτή διετήρησε μόνον τό ἀρχικό της θέμα, τήν μνήμη τῶν 318 Πατέρων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ἀπό τό ὅλο λειτουργικό περιεχόμενο τῆς ἡμέρας θά σταθοῦμε στά δύο ἀναγνώσματα τοῦ ἑσπερινοῦ καί στά δύο τῆς θείας λειτουργίας. Τά δύο πρῶτα εἶναι παρμένα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ἔχουν δέ σημασία, γιατί στά ἐπεισόδια στά ὁποῖα ἀναφέρονται ἐκεῖ διεῖδε ἡ Ἐκκλησία τόν τύπο τῶν Πατέρων καί τόν ρόλο των στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Στό πρῶτο, ἀπό τήν Γένεσι, κεφάλαιο 14, 14-20, περιγράφεται ἡ θαυμαστή νίκη τοῦ Ἀβραάμ, πού ἐπί κεφαλῆς τῶν 318 «οἰκογενῶν» του κατετρώπωσε τούς ἑπτά περιοίκους βασιλεῖς, ἀπηλευθέρωσε τούς αἰχμαλώτους καί ἐδέχθη γιά τήν νίκη του τήν εὐλογία τοῦ βασιλέως τῆς Σαλήμ, τοῦ Μελχισεδέκ. Καί οἱ Πατέρες τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, 318 καί ἐκεῖνοι ὅπως οἱ δοῦλοι τοῦ Ἀβραάμ, θεῖο στρατόπεδο – θεία παρεμβολή καί αὐτοί, κατατροπώνουν μέ τήν ἀδάμαστο μαχητικότητά τους τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ. Συντρίβουν τήν αἵρεσι καί ἀπελευθερώνουν τούς ἁρπαγέντας ἀπό αὐτήν πιστούς.

Στό δεύτερο ἀνάγνωσμα, Δευτερονομίου 1, 8-17, ὁ Μωυσῆς ἀφηγεῖται πῶς ἐξέλεξε ἀπό τό λαό «ἄνδρας σοφούς καί ἐπιστήμονας καί συνετούς» καί ἀνέθεσε σ᾽ αὐτούς τήν καθοδήγησι, τήν διακυβέρνησι τοῦ λαοῦ. Καί αὐτοί εἶναι τύπος τῶν Πατέρων, στούς ὁποίους ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη τήν διαποίμανσι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπάνω σ᾽ ἐκείνους ἐμερίσθη τό πνεῦμα τοῦ Μωυσέως. Σ᾽ αὐτούς μερίζει τό Πνεῦμα τό ἅγιον τά χαρίσματα τῆς σοφίας καί τῆς ὀρθῆς κρίσεως στά ἑκάστοτε ἀναφυόμενα στήν Ἐκκλησία διαφιλονικούμενα θέματα. Καί ἐδῶ ἡ κρίσις εἶναι τοῦ Θεοῦ.

Τά δύο πάλι ἀναγνώσματα τῆς θείας λειτουργίας μᾶς μεταφέρουν ἀπό τήν σκιά καί τήν εἰκόνα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στήν ἀλήθεια τῆς Καινῆς. Τό πρῶτο εἶναι ἀπό τίς Πράξεις καί τό δεύτερο ἀπό τό Κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, κατά τό σύστημα τῆς ἀναγνώσεως τῶν βιβλίων αὐτῶν κατά τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ὁ Παῦλος καλεῖ τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου στήν Μίλητο, ἀπό ὅπου περνοῦσε ἐπιστρέφοντας στά Ἱεροσόλυμα.

Οἱ λόγοι του ἦσαν προφητικοί καί ἀνεφέροντο στό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας καί στήν εὐθύνη τῶν ποιμένων γιά τήν περιφρούρησι τοῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί οἱ λόγοι ἀπετέλεσαν καί τό ἔμβλημα τῶν Πατέρων καί ὑπέκαυσαν τήν ἀνύστακτο φροντίδα των γιά τήν ὀρθή πίστι καί τήν ἀκεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. «Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγώ γάρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετά τήν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς, μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου. Καί ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν. Διό γρηγορεῖτε… Καί τά νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ» (Πράξ. 20, 16-18, 26-36).

Καί τέλος ἡ περικοπή τοῦ Εὐαγγελίου, Ἰωάννου 17, 1-13, ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Χριστοῦ, παρουσιάζει τόν Κύριο δεόμενο γιά τούς μαθητάς, γιά τήν Ἐκκλησία Του. Εἶναι ἐκεῖνοι πού Τοῦ ἐδόθησαν ἀπό τόν Πατέρα, πού ἐνῷ ἐκεῖνος θά φύγῃ ἐκεῖνοι θά μείνουν στόν κόσμο. Πού ἔχουν ἀνάγκη τῆς προστασίας τοῦ Πατρός γιά νά διατηρηθοῦν πιστοί στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Πού πρέπει νά εἶναι «ἕν» ὅπως εἶναι ὁ Υἱός μέ τόν Πατέρα, γιά νά εἶναι ἡ μαρτυρία των ἀληθινή μέσα στόν κόσμο. Ὁ Χριστός τούς φύλαξε. ἕνας μόνο χάθηκε, ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας. Καί στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας βρέθηκαν υἱοί ἀπωλείας. Ἀλλά οἱ Πατέρες τήρησαν τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί κράτησαν τήν ἑνότητα τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτόν λοιπόν τόν θεοτίμητο χορό τῶν ἁγίων Πατέρων πού μαζεύτηκε ἀπό τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης καί ἐδογμάτισε τήν ὀρθή σχέσι τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πατέρα, τό «ὁμοούσιον», καί διετύπωσε καί παρέδωκε τήν ὀρθή πίστι στήν Ἐκκλησία, μακαρίζομε. Ἀπό τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς νά δοῦμε τό χαρακτηριστικώτερο, τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ πλ. δ’ ἤχου, περίφημο γιά τήν σύνθεσί του καί γιά τήν μελῳδία του:

«Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος ἁγίου μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ. οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες. Ὤ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου. ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος. τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι. τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου. τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου. Νικαίας τό καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».