ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα, το πύλας ημίν του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα, πάντας αγιάζον πιστούς.

Πανηγυρίζουμε και πάλι, αγαπητοί Χριστιανοί, την Αγία Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.  Με της Ανάστασης το θαύμα, το παγκόσμιο και το αιώνιο, γεμίζει και πάλι η πλάση ολόκληρη.

Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα,

εκ γάρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός,

ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Με της Ανάστασης την ασύγκριτα μεγάλη, την ανείπωτη χαρά, γεμίζουν οι καρδιές  μας και τα στήθη μας φουσκώνουν και θεριεύουν και παίρνουν δύναμη περίσσια ώστε σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί και την κτίση συθέμελα να ταρακουνήσει η επινίκια ιαχή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

Πάσχα, αδελφοί μου, σημαίνει διάβαση, σημαίνει πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση.  Κι εδώ ο παθών και αναστάς Ιησούς Χριστός, μας πέρασε από την κατάρα του Αδάμ και τη δουλεία του Διαβόλου, στην πρώτη ελευθερία και μακαριότητα. Από τη σκλαβιά στην ελευθερία, από το θάνατο στη ζωή, από τη φθορά στην αφθαρσία.

 «Πάσχα σημαίνει πλήρωμα χαράς, βίωμα ειρήνης, εμπειρία πνευματικής ελευθερίας. Πάσχα σημαίνει συμφιλίωση μεταξύ μας και με τον Θεό· «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει και αλλήλους περιπτυξώμεθα» . Πάσχα σημαίνει απελευθέρωση από τον φόβο και την ψύχρα του θανάτου˙ «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν» . Πάσχα σημαίνει απόφαση για αγία ζωή. Πάσχα σημαίνει καινή, καινούργια ζωή, πορεία «εν καινότητι ζωής», «άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχή». Πάσχα σημαίνει διακαινήσιμο φρόνημα˙ πέρασμα από το αδιέξοδο της στενής ανθρώπινης λογικής στην ανάσα της όντως ζωής˙ από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα· από την ιστορία στη βασιλεία του Θεού· από την πτώση στη σωτηρία και τη χάρη.

Η θριαμβευτική ομολογία της Αναστάσεως του Κυρίου, η επικράτηση του «Χριστός Ανέστη» ως χαιρετισμού αυτών των ημερών, η δυναμική επανάληψη των αναστάσιμων ύμνων, τα πλούσια και βαθειά ριζωμένα στην παράδοσή μας πασχαλινά έθιμα, ο χαρακτηρισμός της εορτής ως Λαμπρής περιγράφουν όχι μια γιορτή επιφανειακής χαράς αλλά μια πανήγυρη για ένα ιστορικό και μυστικό γεγονός μοναδικού διαμετρήματος.

Η Ανάσταση του Κυρίου μας αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας. Ο κενός τάφος του Κυρίου αναβλύζει τη συγγνώμη· «συγγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε», τη χαρά και την ειρήνη· «Χαίρετε» και «Ειρήνη υμίν» είναι οι χαιρετισμοί του αναστάντος και διατρανώνει τη συντριβή του θανάτου· «και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Η Εκκλησία λοιπόν όλες αυτές τις μέρες  μας καλεί όλους να «λάβουμε φως εκ του ανέσπερου φωτός». Μας προσκαλεί όλους σε πανηγύρι πνευματικής χαράς· «Αύτη η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή»· να «απολαύσωμεν του συμποσίου της πίστεως και του πλούτου της χρηστότητος». Τα πάντα λάμπουν, τα πάντα πανηγυρίζουν, τα πάντα ανακαινίζονται· «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός» (Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.κ. Νικόλαος)

Λοιπόν!

Κανείς να μη θρηνεί για φτώχεια, διότι φανερώθηκε η κοινή βασιλεία του Θεού.

Κανείς να μην οδύρεται για τα σφάλματά του, αφού ανέτειλε συγγνώμη από τον τάφο του Χριστού.

Κανείς να μη φοβάται το θάνατο, διότι από τα δεσμά του μας ελευθέρωσε του Σωτήρα ο θάνατος.

Έσβησε το θάνατο, Αυτός που έγινε λεία του θανάτου.

Λεηλάτησε τον Άδη, Αυτός που κατέβηκε στον Άδη.

Πίκρανε αυτόν, του οποίου γεύτηκε την σάρκα.

Αυτό ακριβώς προφητεύοντας ο Ησαΐας εκήρυξε:

Ο Άδης, λέει, επικράνθη, όταν Σε συνάντησε στον κόσμο του.

Επικράνθη, διότι πραγματικά καταργήθηκε.

Επικράνθη, διότι όντως εμπαίχθηκε.

Επικράνθη, διότι στ  αλήθεια νεκρώθηκε.

Επικράνθη, διότι καθαιρέθηκε.

Επικράνθη, διότι αλυσοδέθηκε και φυλακίστηκε.

Έλαβε ένα σώμα και του συνέβη να πέσει πάνω στο Θεό.

Έλαβε γη και συνάντησε ουρανό.

Έλαβε αυτό που έβλεπε και εξέπεσε απ’  Αυτόν που δεν έβλεπε.

Που είναι, θάνατε, το κεντρί σου;

Που είναι, άδη, η έπαρσή σου;

Ανέστη ο Χριστός και συ κατανικήθηκες.

Ανέστη ο Χριστός και γκρεμίστηκαν οι δαίμονες.

Ανέστη ο Χριστός και χαίρονται οι Άγγελοι.

Ανέστη ο Χριστός και κυβερνά η ζωή.

Ανέστη ο Χριστός και κανείς νεκρός πια σε μνήμα.

Διότι με το να αναστηθεί από τους νεκρούς ο Χριστός, έγινε η πρώτη συγκομιδή των καρπών της ανάστασης ανάμεσα στους κεκοιμημένους.

Σ’   Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στους απέραντους αιώνες.

Ό, τι πιο φυσικό λοιπόν να πανηγυρίζουμε, Αγαπητοί Χριστιανοί και να διατρανώνουμε τη χαρά μας μπροστά στο μοναδικό αυτό και εκπληκτικό γεγονός, το οποίο ανέτρεψε στην κυριολεξία όλα τα δεδομένα και όλες τις σταθερές τής ιστορικής πραγματικότητας!  

Τι σημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση τής χαράς; Μήπως βεγγαλικά και βαρελότα και αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε κάθε χρόνο ένα σωρό θύματα και τα οποία προκαλούν τελικά την αγανάκτηση; Μήπως ακόμα σημαίνει, ξενύχτι και τραγούδια στη διαπασών και επιστροφή στο σπίτι ανατείλαντος του ηλίου, με ολοήμερο ύπνο όλη την Κυριακή του Πάσχα;   Μήπως τέλος το πανηγύρι τής Ανάστασης εκφράζεται κυρίως με το ψήσιμο τού οβελία, και των λοιπών εδεσμάτων, με τα οποία θα γεμίσει μέχρις εσχάτης πλήρωσης το στομάχι του ο πιστός, για να βρει ανακούφιση έπειτα στην κατάποση χωνευτικών ή και μερικές φορές στην καταφυγή στα νοσοκομεία; Ασφαλώς και όχι! Τέτοιες αντιδράσεις για το πανηγύρι τής Ανάστασης πόρρω απέχουν από το κατά Χριστόν εκκλησιαστικό ήθος και το μόνο πού φανερώνουν είναι ότι ο πιστός είναι τελικώς άπιστος και ίσως και άθεος. Πράγματι! Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα τού ορθοδόξου χριστιανικού λαού συμμετέχει στην Ανάσταση με το να παραμένει μόνο στην τελετή τής δωδεκάτης νυχτερινής, για ν' ακούσει το «Χριστός Ανέστη», αν βέβαια το ακούσει, νά διαδηλώνει την υποτιθέμενη χαρά του με  θορυβώδη βαρελότα και παντιότροπο θόρυβο,  και νά κάνει έπειτα μεταβολή για νά επιπέσει στη μαγειρίτσα και τα λοιπά τού πασχαλινού τραπεζιού, τι άλλο δείχνει παρά την απουσία τού Χριστού και τής δύναμης τής Αναστάσεώς Του από τη ζωή των «Χριστιανών»! Το λέει μάλιστα και ο ψαλμικός στίχος τής αναστάσιμης ώρας: « Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν!» Και ω, τού θαύματος! Πραγματοποιείται επακριβώς το λεχθέν: Διασκορπίζονται οι εχθροί τού Χριστού (κρατώντας μάλιστα και αναμμένες αναστάσιμες λαμπάδες!) και φεύγουν από μπροστά Του όσοι Τον μισούν! Τέτοια άμεση εκπλήρωση αγιογραφικού λόγου πουθενά αλλού δεν απαντάται. Και δυστυχώς, η τραγική αυτή κατάσταση δεν επισημαίνεται μόνο στις πόλεις. Θα 'λεγε κανείς ότι κυρίως απαντάται στις επαρχίες και τα χωριά. Εκεί κατ’ εξοχήν βρίσκεται κανείς σε πολεμική ατμόσφαιρα. Εκεί πλήθος «ευγενικών» πιστών ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το Πάσχα με βόμβες και με ρουκέτες. Εκεί ο σκοπός τής Ανάστασης εξαντλείται στο ποιος θα καταφέρει  περισσότερο τον πανικό και την καταστροφή.

Πού είναι εκείνοι άραγε πού ισχυρίζονται ότι η ελληνική ύπαιθρος κρατάει την παράδοση τής ορθοδοξίας; Ποια σχέση μπορεί να έχει το Πάσχα των Ελλήνων με τα εκφυλιστικά φαινόμενα, πού διαπιστώνουμε κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Τι άλλο είναι οι αναφορές περί των ιδανικών συνθηκών εορτασμού τού Πάσχα στην επαρχία -τουλάχιστον σε πολλά μέρη τής επαρχίας - παρά ρομαντικές εκφράσεις εξιδανικευμένης παρελθοντικής εποχής; Δυστυχώς, αγριέψαμε ως άνθρωποι. Και την αγριότητα τής καρδιάς μας την αποκαλύπτουμε ακόμη και στα εκκλησιαστικά γεγονότα. Ακόμη και στις εορτές τής Εκκλησίας μας!

Είναι στ' αλήθεια εποικοδομητικό, σήμερα Κυριακή του Αντίπασχα, Κυριακή του Θωμά με πρόσφατα στη σκέψη μας  όλα αυτά τα γεγονότα, να φέρνουμε στη σκέψη μας την απιστία του Θωμά για να μπορούμε σε ανάλογες στιγμές να ξεπερνούμε τη δική μας απιστία και την άρνηση. Αλάθητος βέβαια είναι μόνο ο Θεός. Διακρίνοντας όμως και αναγνωρίζοντας μέσα μας το σαράκι της δικής μας απιστίας γατί απιστία είναι η όλη στάση μας, να φροντίσουμε για τη διόρθωσή μας. Ας φέρουμε στη σκέψη το Θωμά που δεν επέμεινε στην άρνηση και την απιστία του.. Ας υπακούσουμε στη σημερινή προτροπή του Κυρίου που μακαρίζει τις γενιές που θα πιστέψουν σ' Αυτόν χωρίς καν να χρειαστεί να δουν  και να ψαχουλεύσουν με τις αισθήσεις τους και τότε η απιστία θα σβήσει και της Ανάστασης το φως θα φωτίσει τις ψυχές μας. Τότε θα νικήσουμε τους όποιους φόβους μπροστά στο φάσμα του θανάτου που πλανάται καθημερινά μπροστά μας. Τότε θα ανθίσει η ελπίδα και θα ωριμάσει ο καρπός της πίστης για ένα καινούριο κόσμο και μια ατέλειωτη ζωή κοντά στο Θεό.

Αδελφοί μου, ας συντάξουμε τις δυνάμεις μας. Ας ξεκαθαρίσουμε με σαφήνεια τις αρχές και τα ιδανικά μας. Ας οριστικοποιήσουμε το περιεχόμενο της πίστης μας. Όσο κτυπά η ασέβεια και η απιστία  και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν χωρίς αντίσταση, τότε θα πλανάται παντού ο φόβος του θανάτου. Η ανάσταση για να προβάλει χρειάζεται ξεκάθαρη και προ παντός θερμή πίστη. Μια πίστη που θα συνδέει τον καθένα με τον προσωπικό Κύριο και Θεό του, όπως έγινε σήμερα και με το Θωμά. Μέσα από την προσωπική αυτή σύνδεση θα ανακαλύψει ότι ο Ιησούς είναι «η ανάστασις και η ζωή».

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΠΝΕΥΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΣ

Σήμερα Ε΄. Κυριακή των Νηστειών και τελευταία Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής δυο  μηνύματα μπορούμε να αποκομίσουμε για τον πνευματικό μας αγώνα και την πορεία μας προς στο Πάσχα. Τιμάμε κατ’ αρχάς, τη μνήμη της οσίας μητρός ημών, Μαρίας της Αιγυπτίας η οποία εορτάζεται και κατά την 1η Απριλίου. Το «Ωρολόγιο» γράφει ότι: Πλησιάζοντας το τέλος της αγίας Σαρακοστής, τάχθηκε να εορτάζεται σήμερα η αγία προς τόνωση των ραθύμων και αμαρτωλών σε μετάνοια.

Όταν ήταν δώδεκα ετών η αγία, έφυγε μακριά από τους γονείς της και πήγε στην Αλεξάνδρεια όπου έζησε για 17 χρόνια ασώτως. Έπειτα από περιέργεια ξεκίνησε με πολλούς προσκυνητές για τα Ιεροσόλυμα, να παραβρεθεί στην ύψωση του Τιμίου Σταυρού, όπου όμως συνέχισε την ακολασία και παρέσυρε πολλούς στην απώλεια. Θέλησε μάλιστα να μπει στην Εκκλησία τη μέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αλλά αισθάνθηκε τέσσερις φορές κάποια αόρατο δύναμη να την εμποδίζει να εισέλθει στο Ναό, ενώ όλοι οι άλλοι έμπαιναν ανεμπόδιστα. Πληγώθηκε αφάνταστα η καρδιά της από το γεγονός αυτό και παρακάλεσε τη Παναγία να της επιτρέψει και ότι θα αλλάξει ζωή. Αμέσως μπήκε μέσα, προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο και έφυγε από τα Ιεροσόλυμα, πέρασε τον Ιορδάνη και προχώρησε στα βάθη της ερήμου, προσευχόμενη και ζώντας σκληρή ζωή μετανοίας για 47 χρόνια.  Όταν έφθασε το τέλος της ζωής της συνάντησε ένα ερημίτη που τον έλεγαν Ζωσιμά στον οποίο ζήτησε και εξομολογήθηκε όλη τη ζωή της και τον παρακάλεσε να τη κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Αυτό έκανε εκείνος ο ερημίτης το επόμενο έτος τη Μεγάλη Πέμπτη. Το μεθεπόμενο έτος επανήλθε ο Ζωσιμάς να την ξανακοινωνήσει, αλλά την βρήκε νεκρή και με ένα σημείωμα που έγραφε: Αββά Ζωσιμά, θάψε μου εδώ το σώμα της αθλίας Μαρίας. Πέθανα την ίδια μέρα που με κοινώνησες των Αχράντων Μυστηρίων. Να εύχεσαι για μένα.

Πρέπει να ήταν τότε το έτος 378 ή κατ' άλλους το 437.
Η οσία Μαρία είναι ζωντανό παράδειγμα της δυνάμεως της μετανοίας. Παρά το ότι βυθίσθηκε μέχρι το κεφάλι στη λάσπη της αμαρτίας, έπειτα μετανόησε και με τη Χάρη του ελέους του Θεού, έφθασε στη καθαρότητα των Αγγέλων. Μπορούμε να γίνουμε όλοι κατάλευκοι, όπως ήμασταν προ του βαπτίσματος, αρκεί να μετανοήσουμε. Αυτό είναι και το πρώτο μήνυμα της σημερινής Κυριακής.

Το δεύτερο είναι μήνυμα θυσίας.  Το παίρνουμε μέσα από την Ευαγγελική περικοπή

Ήδη, αδελφοί μου,  βρισκόμαστε, όπως είπαμε, στις παραμονές των εορτών του Πάσχα, και της Αναστάσεως του Κυρίου μας. «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» λέει ο Κύριος, και η Εκκλησία μας σε έναν ύμνο το επαναλαμβάνει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου». Και συνεχίζει «Δεύτε ουν και ημείς και συμπορευθώμεν Αυτώ και συσταυρωθώμεν». Αυτή τη συμπόρευση, αυτή τη συσταύρωση ζητεί σήμερα η Εκκλησία μας. Γι' αυτό το λόγο μας προετοιμάζει.

Τι σημαίνει λοιπόν να πορεύομαι, να βα­δίζω μαζί με τον Χριστό. Σημαίνει, πνεύμα θυ­σίας και πνεύμα διακονίας, δηλώνει πνεύμα συσταυρώσεως. Αποκαλύπτει λοιπόν ο Κύριος, «τα μέλλοντα Αυτώ συμβαίνειν». Ότι δηλαδή ο Υιός του Ανθρώπου, ο Μεσσίας θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμ­ματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν και θα Τον κο­ροϊδέψουν, θα Τον μαστιγώσουν, θα Τον φτύσουν και θα Τον φο­νεύσουν, και την τρίτη μέρα από το θάνατο του θα αναστηθεί. Και οι μαθητές ενώ όλοι πιστεύουν, καταλαβαίνουν, ακούνε ότι κάτι σοβαρό πρόκειται να συμβεί στον Κύριο, δυο από αυτούς ζητούν κοσμικά μεγαλεία. Διδάσκαλε, δώσε μας, όταν θα έλθεις στη δόξα Σου και θα ανέβεις στον επίγειο βασιλικό θρόνο, να καθίσουμε ο ένας από τα δεξιά σου και ό άλλος από τα αριστερά σου. Και ο Χριστός τους απαντά: Δεν είναι τώρα καιρός κοσμικών μεγαλείων και αξιω­μάτων, αλλά κόπων και διωγμών και θανάτου μαρτυρικού.

Οι υπόλοιποι δέκα ζούσαν κι αυτοί το δικό τους κοσμικό πνεύμα. Άρχισαν να αγανακτούν για τη συ­μπεριφορά αυτή του Ιακώβου και Ιωάννη, που ζήτησαν να παραγκωνίσουν τους άλλους και να τιμηθούν περισσότερο. Δεν είχαν βέβαια δεχθεί οι μαθητές το Άγιο Πνεύμα και γι' αυτό έχουν ελαφρυντικά. Εμείς, όμως, Χριστιανοί μου,  που έχουμε δεχθεί το Άγιο Πνεύμα με το Άγιο Βάπτισμα, με το Χρίσμα, με τα άλλα Άγια Μυ­στήρια, έχουμε άραγε αντιληφθεί ότι με το να ακολουθούμε τον Χριστό είναι θυσία;

Και ο Κύριος συνεχίζοντας διευκρινίζει ακόμα περισσότερο τι είναι αυτό το εν Χριστώ θυσιαστικό πνεύμα. Γνωρίζετε, λέει,  ότι οι άρχοντες του κόσμου, συμπεριφέρνονται στους λαούς, σαν να είναι ανεξέλεγκτοι κύριοι τους και σαν οι λαοί να ήταν κτήματα τους και δούλοι τους; Με­ταξύ σας όμως δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να γίνεται κάτι τέτοιο. Άλλα όποιος θέλει να γίνει μέγας, ένας δρόμος υπάρχει: να γίνει υπηρέτης και να μάθει πώς να υπηρετεί τους άλλους. Όποιος θέλει να γίνει πρώτος οφείλει να γίνει δούλος όλων.

Ας μη φανεί υπερβολικός ό λόγος. Όλα αυτά θα πρέπει να τα κάνετε, γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου,  δεν ήλθε στον κόσμο για να υπηρετηθεί, αλλά ήλθε για να υπηρετή­σει και να δώσει τη ζωή του λύτρο για να εξαγοραστούν και ελευ­θερωθούν από την αμαρτία και το θάνατο, πολλοί.

Χριστιανοί μου, το σκεπτόμαστε αυτό; Ό Χριστός ήλθε για να διακονήσει, να υπηρετήσει εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Κι εμείς ένα φρόνημα πρέπει να έχουμε: Με ποιο τρόπο θα υπηρετήσουμε τους άλλους καλύτερα, πώς να γίνουμε διάκονοι, υπηρέτες, δούλοι των άλλων, Αλήθεια. Ποια μορφή θα είχε ή κοινωνία μας, αν όλοι, ο ένας προς τον άλλο φέ­ρονταν σαν να ήταν διάκονος και υπηρέτης του.

Χριστιανοί μου αν θέλουμε σ’ «αυτές τις εορτές να συμπορευθούμε με τον Χριστό, πρέπει να το κάνουμε αυτό: Να έχουμε πνεύμα θυσίας και διακονίας.

Ας γίνει.