ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ ΛΟΥΚΑ "επετίμων αυτώ ίνα σιωπήσει¨"

Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήσει. (Λουκ. ιη' 39)

Είναι όντως εκπληκτικό, αδελφοί μου, αλλά είναι αληθινό. Μας το μαρτυρεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Πιστοί οπαδοί και ακόλουθοι του Ιησού αγανακτούν και επιπλήττουν ένα δυστυχισμένο τυφλό, γιατί τόλμησε να ζητήσει τη βοήθεια του Κυρίου.

Μας είναι γνωστή η ιστορία, αδελφοί μου του τυφλού Βαρτίμαιου. Του και ζητιάνου τυφλού, που καθημερινά με μόνη συντροφιά το σκοτάδι του, άνοιγε παρακλητικά και υπομονετικά το χέρι του στους διαβάτες για να κατορθώσει να ζήσει κι αυτός.

Και να που οι περαστικοί τον πληροφορούν πως ο Ιησούς θα περάσει σε λίγο από μπροστά του. Η ελπίδα φουντώνει μέσα του. Ίσως να είναι η ευκαιρία της ζωής του. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις και παρακλητικά φωνάζει: «Ιησού υιέ Δαυίδ ελέησον με».

Μα, «οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήσει». Ευτυχώς που περιφρόνησε ο Βαρτίμαιος τις «φρόνιμες» και «συνετές» υποδείξεις  όλων αυτών. Ευτυχώς που δεν τον αποθάρρυναν οι επιπλήξεις τους. Ευτυχώς που δεν τον απογοήτευσαν οι σκληροκαρδίες τους. Ευτυχώς που αυτός, ο τυφλός Βαρτίμαιος, «πολλών μάλλον έκραζε, υιέ Δαυίδ ελέησον με». Και έτσι η πίστη του δικαιώθηκε. Και οι ελπίδες του εκπληρώθηκαν. Και γέμισαν ξανά με φως τα σβησμένα του μάτια. Γιατί όπως μας βεβαιώνει ο Λουκάς ο Κύριος κάλεσε τον τυφλό κοντά του και τον θεράπευσε.

Αδελφοί μου, ώρα για δυο επισημάνσεις.  Και οι δυο αφορούν τη συμπεριφορά εκείνων που με τις επιπλήξεις τους προσπάθησαν να κρατήσουν τον τυφλό μακριά από τον Χριστό. Οι πρώτοι, είναι οπαδοί του Χριστού. Τον συνοδεύουν στο ταξίδι του. Πολλοί απ' αυτούς θα εγκατέλειψαν και τα σπίτια και τις δουλειές τους. Μα με τη στάση τους απέναντι στον τυφλό απόδειξαν πως από την ψυχή τους μέσα έλειπε το πρωτεύον· η αγάπη. Οι δεύτεροι, είναι οι αιώνιοι διώκτες του Χριστού, αυτοί που τον Σταύρωσαν και αυτοί που και σήμερα συνεχίζουν τη σταύρωση. Οι απηνείς εχθροί του Χριστού που και στο όνομα του ακόμα ανατριχιάζουν σαν τους δαίμονες.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα σχετικά με τους πρώτους:- Μπορεί να υπάρχει πίστη χωρίς αγάπη; Ασφαλώς όχι αδελφοί μου. Δεν νοείται πίστη Χριστιανική χωρίς αγάπη. Πίστη και αγάπη «ενωμένες θαυματουργούν. Χωρισμένες τερατουργούν» έγραψε κάποιος. Η πίστη όταν χωριστεί από την αγάπη δημιουργεί μια εκτρωματική θρησκευτικότητα. Ο Χριστιανισμός, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, από αυτήν την άνευ αγάπης πίστη υπέφερε και ζημιώθηκε περισσότερο παρά από τους αρνητές και διώκτες του. Η άνευ αγάπης πίστη έφερε τις αιρέσεις, δημιούργησε τα σχίσματα, ανάδειξε τους ιεροεξεταστές. Είναι αυτή η άνευ αγάπης πίστη που γέμισε την Εκκλησία με σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους που περηφανεύονται γιατί «νηστεύουν δις του Σαββάτου» και «αποδεκατούσι το ηδύοσμο και το άνηθον και το κύμινον» αλλά λησμονούσι «το έλεον» δηλαδή την ευσπλαχνία και την αγάπη. Και είναι γι' αυτή την ασυνέπεια τους που το χριστιανικό κήρυγμα δεν γίνεται πιστευτό. Και είναι αυτοί που σπρώχνουν προς την θρησκευτική αδιαφορία - μέχρι και την αθεΐα - εκείνους από τους Χριστιανούς που έχουν αδύνατη πίστη.

Μα όσο αφορά τους δεύτερους γεμίσαμε από απηνείς διώκτες, που στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας, μιας δήθεν δημοκρατίας  - αλήθεια πόσο χυδαιολογούμε γύρω από αυτές τις χιλιοταλαιπωρημένες λέξεις «ελευθερία»! και «δημοκρατία»! – διώκουν απηνώς το Χριστιανισμό και την πίστη! Γεμίσαμε από σύγχρονους Ιουλιανούς, Νέρωνες και Διοκλητιανούς, που έστειλαν στα βασανιστήρια και στο θάνατο εκατομμύρια χριστιανούς! Γεμίσαμε και βέβαια μπουχτίσαμε από τη «νεοεποχήτικη» θολοκουλτούρα και τους «Μυρμηγκολέοντες» της Νέας Τάξεως Πραγμάτων, που ορμούν σαν τα λυσσασμένα σκυλιά για να ξεσκίσουν με βουλιμία τις σάρκες της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα.  Δεν εκπλησσόμαστε βέβαια ούτε και «εξ απήνης» μας πιάνουν, αφού δεν είναι καινούρια η λυματολάσπη, δεν είναι αναπάντεχη, δε είναι απρόσμενη. Ο πόλεμος γνωστός, μεθοδευμένος, συστηματικός, ανελέητος.

Ο λόγος, για τους «αυτοσχέδιους μάγους της αλλοτρίωσης»  και των περιώνυμων ενώσεων για τα δικαιώματα του πολίτη. –Βλέπεις πόσο νιάζονται για μας κάποιοι!- Για όλους γενικά τους σαρκοφάγους του Ελληνισμού και τους νεκροθάφτες του Έθνους. Ο λόγος γι’ αυτούς που κατά τη γνώμη του!, η πίστη, η Εκκλησία, η συναλληλία της Πολιτείας και της Εκκλησίας «βλάπτει σοβαρά την υγεία»…

 Δεν μας καταλαμβάνει λοιπόν έκπληξη γιατί τα γνωρίζαμε όλα αυτά, γιατί τα λέγαμε και τα φωνάζαμε, γιατί αγωνισθήκαμε και αγωνιζόμαστε για όλα αυτά.  Είναι το οδοιπορικό του διωγμού που ξεκίνησε επίσημα και σηματοδοτήθηκε με το θέμα «των ταυτοτήτων» και προχωρεί ακάθεκτα στο χωρισμό. Τότε φωνάζαμε:  ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ. Μας είπανε γραφικούς, αρτηριοσκληρωτικούς, οπισθοδρομικούς, Χομεϊνήδες ακόμα κάποιοι μας είπανε και χουντικούς. Δικό τους το πρόβλημα! Τιμή μας η λυματολάσπη τους.  Σ’  ότι κάναμε, σ’  ότι είπαμε, πράξαμε κατά συνείδηση. Εδώ οι χιλιαστές, δεν πάνε να υπηρετήσουν τη πατρίδα και τους λέμε μπράβο κι εμείς δεν έχουμε το ελάχιστο δικαίωμα του τελευταίου Έλληνα πολίτη για τον αυτοπροσδιορισμό μας; Πέρα όμως από όλα αυτά βλέπαμε ξεκάθαρα πως ότι γίνεται είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι οι αρχές των ωδίνων. Είναι το πρώτο καίριο χτύπημα, χτύπημα κάτω από τη ζώνη, για να ακολουθήσει η γενική επίθεση και το ξεχαρβάλωμα.

Είχαμε μήπως άδικο; Μιλούσαμε τότε για μεθόδευση της κατάργησης του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία και το προωθεί ταχέως το υπουργείο παιδείας. Της εξαφάνισης – πες νέας εικονομαχίας – από κάθε δημόσιο χώρο, των εικόνων. Ακούμε καθημερινά τέτοια.  Της πολιτικής Κηδείας και προχωράμε τάχιστα και στη καύση των νεκρών. Της υποχρεωτικότητας του πολιτικού Γάμου που κι αυτό θα ρθεί και προχωρήσαμε ακόμα, πιο βαθειά, στα επαίσχυντα «σύμφωνα συμβίωσης». Φθάσαμε – αλίμονο στην παραφροσύνη, να επισημοποιήσουμε με κρατικές βούλες και με ίσα δικαιώματα, αμαρτωλές συμβιώσεις και να προβάλλουμε το αφύσικο σε βάρος, του φυσικού. Επιχειρούμε τάχιστα το θρησκευτικό αποχρωματισμό των Ελλήνων, τη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας, τον αποκλεισμό της από το δικαίωμα να ομιλεί, την εξαφάνιση κάθε ήθους, κάθε έθους  κάθε ελληνορθόδοξου ιδανικού. Επιχειρούμε ακόμη την αλλοτρίωση της ιστορίας μας, να την αλλάξουμε κι αυτή να μη μαθαίνουν τα παιδιά μας πως βρέθηκαν εδώ που είναι τώρα. Να μη γνωρίζουν τι σημαίνει για μας η 25^η Μαρτίου, η 28^η Οκτωβρίου.

Ερωτάμε ποιοι είναι όλοι αυτοί οι δήθεν κύριοι; Ποιος τους όρισε διαφεντευτές και κριτές του Ελληνισμού; Ποιος τους έβαλε να καταστρέψουν κάθε όσιο και ιερό και να γκρεμίσουν ότι στέκεται ακόμα όρθιο στην Ελλάδα; Κάτω από ποια λογική και δημοκρατία, θα θυσιάζουμε τα δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων για χάρη μιας ελάχιστης ετερότητας και μειοψηφίας; Βάσει ποιου νόμου οι ιδιαιτερότητες θα υπερισχύουν και θα καταδυναστεύουν, με…δημοκρατικές διαδικασίες;

Αναρωτιέμαι λοιπόν, είναι τόσο κοντόφθαλμοι και δεν βλέπουν (δεν θέλουν να δουν) τι γίνεται ποιο πέρα;  Δεν βλέπουν τι έγινε στην πάλαι ποτέ γεραρά «Σοβιετική Ένωση»; Δεν βλέπουν τι έγινε στα γειτονικά μας πρώην αθεϊστικά κράτη; Εκεί όπου για χρόνια και χρόνια διώχτηκε απηνώς ο Χριστιανισμός και η πίστη και τώρα, αφού είδαν πως μόνο ζημιά προξένησαν οι ιδέες αυτές τις πέταξαν σαν βλαβερά δηλητήρια;

Δεν έχουν μάθει ότι είναι σκληρό για μας να χτυπάμε κλωτσιές στα καρφιά;

Δεν διδάχτηκαν από την ιστορία 2000 ετών ότι η Εκκλησία όσο πολεμείται τόσο πιο αντρειωμένη γίνεται; Όσο μανιασμένα κι αν είναι τα κύματα, όσο λυσσασμένα κι αν πέφτουν πάνω στο πλοίο της Εκκλησίας δεν πρόκειται να το βυθίσουν;

Δεν έχουν ακούσει ποτέ το «Νενίκηκας με Ναζωραίε»; Εμείς γνωρίζουμε ότι  «ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ» και για αυτά αναπνέουμε, ζούμε και αγωνιζόμαστε! Οι μάρτυρες ποτέ δεν έλειψαν και δεν πρόκειται να λείψουν

Αδελφοί μου ζούμε σε καιρούς δύσκολους. Αγωνιζόμαστε για φυσική και εθνική επιβίωση. Μόνο αν η πίστη και η αγάπη γίνουν υπόβαθρα του αγώνα μας μπορούμε να ελπίζουμε. Αυτές οι δυο προσφέρουν την ασφαλέστερη αμυντική θωράκιση ενάντια σε κάθε εχθρό.