Σήμερα 1η
Νοεμβρίου η εορτή των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.
Τα αδέρφια
Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή που αυτοκράτορας των Ρωμαίων
ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους
είχαν ανάγκη, και για αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού
ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.
Κάποιοι όμως
καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες
και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι
Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα,
προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του ο οποίος και προσπάθησε να τους μεταπείσει να
αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά
κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και
ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο
χρονικό διάστημα, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τούς είχε
μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι’
αυτό τον λόγο τους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα
και εκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.
Αδελφοί μου!
«Έχουμε
ακούσει σήμερα στο αποστολικό ανάγνωσμα τον θαυμαστό λόγο του αγίου αποστόλου
Παύλου περί αγάπης. Κανείς άλλος δεν μιλάει έτσι περί αγάπης όπως ο θείος
Παύλος· μας έδειξε την πραγματική ουσία της αγάπης και τη σπουδαιότητά της. Η
αγάπη είναι το κέντρο όλης της χριστιανικής διδασκαλίας, όλου του Ευαγγελίου.
Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το βάθος του θείου αυτού λόγου του αγίου
αποστόλου, όπως μας το καταγράφει ένας άλλος άγιος επίσης ιατρός ο Άγιος Λουκάς
ο ιατρός επίσκοπος Κριμαίας.
«Εάν ταις
γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός
ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» Ο ήχος της χάλκινης καμπάνας ή ο αλαλαγμός του
κυμβάλου είναι κενός, δεν έχει περιεχόμενο. Κούφιος είναι εκείνος ο άνθρωπος, ο
οποίος γνωρίζει όλες τις γλώσσες, ακόμα και τη γλώσσα των αγγέλων, και δεν έχει
αγάπη.
«Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια
πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν,
αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί». Βλέπετε πόσο μεγάλη σημασία έχει η αγάπη· ο θείος
απόστολος λέει ότι είναι ασύγκριτα πιο μεγάλη και από την πίστη που μετακινεί
τα βουνά και από τη γνώση που γνωρίζει όλα τα μυστήρια.
«Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και
εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι».
Μάταια είναι η θυσία εκείνων των ανθρώπων που παραδίδουν το σώμα τους στον
θάνατο και στη φωτιά για να καεί και δεν έχουν αγάπη. Διότι και αυτά τα έργα,
το να δώσει κανείς τη ζωή του ή να μοιράσει όλα τα υπάρχοντά του, μπορεί να τα
κάνει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη, για άλλους σκοπούς, πονηρούς. Μπορεί κάποιος να
μοιράσει την περιουσία του από κενοδοξία, επειδή θέλει να φαίνεται μεγάλος
ευεργέτης στα μάτια των άλλων. Μπορεί να δώσει τη ζωή του όχι όμως για όλους
τους ανθρώπους αλλά αποκλειστικά για τους ανθρώπους της δικής του κοινωνικής
τάξης ή της δικής του φυλής. … Μόνο τότε η θυσία έχει αξία στα μάτια του Θεού
όταν προσφέρεται από την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμία εξαίρεση.
…
«Η αγάπη
μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου
φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται
κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία».
«Η αγάπη είναι γεμάτη από ευσπλαχνία».
Άνθρωπος που η καρδιά του είναι γεμάτη αγάπη δεν μπορεί να βλέπει με αδιαφορία
τους γυμνούς, πεινασμένους και άστεγους συνανθρώπους του. Η αγάπη που ζει μέσα
στην καρδιά του είναι γεμάτη ευσπλαχνία.
«Η αγάπη δεν ζηλοφθονεί». Όποιος αγαπά δεν
ζηλεύει κανέναν. Να ξέρουμε· αν ζηλεύουμε κάποιον σημαίνει ότι η αγάπη δεν
υπάρχει μέσα μας. Αν η καρδιά μας ήταν γεμάτη γνήσια χριστιανική αγάπη δεν θα ζηλεύαμε
κανέναν και για τίποτα.
«Η αγάπη δεν καυχάται και δεν περηφανεύεται.»
Όποιος αγαπά δεν περηφανεύεται γιατί η αγάπη και η περηφάνια δεν μπορεί να
υπάρχουν ταυτόχρονα, είναι δύο πράγματα αλληλοαναιρούμενα. Όπου υπάρχει αγάπη
δεν μπορεί να υπάρχει περηφάνια. Και όπου υπάρχει περηφάνια η αγάπη δεν
υπάρχει. Η γνήσια αγάπη όχι μόνο δεν ζηλεύει αλλά δεν καυχάται και δεν
περηφανεύεται, είναι ταπεινή. Να ξέρουμε· αν μέσα στην καρδιά μας υπάρχει
περηφάνια αυτό σημαίνει ότι η αγάπη εκεί δεν υπάρχει.
«Η αγάπη δεν κάνει ασχημίες». Πόση ασχημία και
απρέπεια βλέπουμε γύρω μας. Αυτή έλαβε σήμερα τεράστιες διαστάσεις, κάτι που
μας κάνει να υποφέρουμε πολύ. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αγάπη στους
ανθρώπους, αλλιώς δεν θα υπήρχε τόση απρέπεια.
«Η αγάπη δεν ζητεί το συμφέρον της». Εμείς
πάντα ζητάμε για τον εαυτό μας χαρές και απολαύσεις· το όνομά μας να είναι
γνωστό, οι άλλοι να μας τιμούν, να έχουμε μία θέση υψηλή. Θέλουμε να έχουμε τα
πάντα, τα πάντα για το εγώ μας. Και η αγάπη δεν ζητάει τίποτα για τον εαυτό
της. Είναι εύπιστη, όπως είναι εύπιστα τα παιδιά. Αυτοί που μέσα στην καρδιά
τους αφήνουν να κατοικεί η θεία αγάπη είναι σαν τα παιδιά για τα οποία ο Κύριος
Ιησούς Χριστός είπε: «Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδιά, ου μη εισέλθητε
εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18, 3). Η αγάπη σε όλους και σε όλα έχει
εμπιστοσύνη, δεν υποπτεύεται κανέναν. …
«Η αγάπη δεν
ερεθίζεται». Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν μεταξύ μας; Πόσοι από μας δεν
νευριάζουν; Πολλοί, πάρα πολλοί υπάρχουν τέτοιοι που όταν νευριάζουν φωνάζουν
σαν έξαλλοι, χτυπάνε και βρίζουν τον άλλον. Αν υπήρχε στην καρδιά μας η
χριστιανική αγάπη σίγουρα δεν θα το κάναμε.
«Η αγάπη δεν
λογαριάζει το κακό, δεν χαίρει για το κακό αλλά συγχαίρει στην αλήθεια». Αυτό
σημαίνει ότι όποιοι έχουν αγάπη στην καρδιά τους είναι ανίκανοι και δεν θέλουν
να βλέπουν κακό στον πλησίον τους. Είναι ικανοί και θέλουν να βλέπουν στον
πλησίον μόνο καλό. Στην αγάπη δεν υπάρχει χαιρεκακία. Εμείς όμως χαιρόμαστε
όταν πέφτουν οι αδελφοί μας, χαιρόμαστε όταν βλέπουμε τα σφάλματά τους. Και η
χαρά αυτή είναι δαιμονική διότι οι δαίμονες χαίρονται για το κακό που βλέπουν
στους ανθρώπους. Όταν τα έργα και τα λόγια μας είναι αληθινά και δίκαια η αγάπη
αγάλλεται βλέποντας αυτό.
Η αγάπη «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα
ελπίζει, πάντα υπομένει». Όταν βλέπουμε πως αμαρτάνει ο αδελφός μας κλείνουμε
τα μάτια μας, συγκρατούμε τη γλώσσα μας και δεν διαλαλούμε το σφάλμα του; Όχι,
αλλά αντίθετα αρχίζουμε να τον κακολογούμε για να μάθουν όλοι πόσο κακός είναι
ο αδελφός μας. Δεν σκεπάζουμε την αμαρτία του αδελφού μας, όπως το κάνανε οι
άγιοι, αλλά την κάνουμε γνωστή σε όλους, τα δικά μας όμως τα σφάλματα τα
κρύβουμε. Η ελπίδα, η ακράδαντη ελπίδα στον Θεό και στην ανταπόδοση στην αιώνια
ζωή δεν αφήνει ποτέ αυτούς που στην καρδιά τους κατοικεί η αγάπη.
Η αγάπη «πάντα
υπομένει». Υπομένει τους χλευασμούς, τους εμπαιγμούς και τα βάσανα για την
αγάπη του Χριστού. Έτσι υπέμεναν τους χλευασμούς, τους εμπαιγμούς, την πείνα
και το κρύο για τον Χριστό οι δια τον Χριστόν σαλοί. Η αγάπη θέλει μόνο το καλό
του πλησίον και δεν ζητά τα δικά της.
Αδελφοί μου! «Η
αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· …
«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία
ταύτα· μείζων δε τούτων η αγάπη». (Α’ Κορ. 13, 13). Πίστη, ελπίδα και αγάπη
είναι η ζωή μας, μ’ αυτά πρέπει να ζούμε. Είναι το στήριγμά μας, η αναπνοή μας.
Να θυμόμαστε όμως· αν και είναι μεγάλη η πίστη και ευλογημένη η ελπίδα, όμως
πάνω απ’ όλα είναι η αγάπη. Να αποκτήσουμε την αγάπη του Χριστού, να
καθαρίσουμε την καρδιά μας και να δώσουμε μέσα της τόπο για την αγάπη. Αμήν.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΜΟΣ Γ’».
σελ 64 – 69 - Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΚΥΨΕΛΗ».
