.jpg)
«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»
Κάθε χρόνο αυτή την εποχή, την εποχή της σποράς, ακούμε
στην Εκκλησία μας να διαβάζεται η γνωστή Ευαγγελική περικοπή «του Σπορέως».
Βγήκε κάποιος γεωργός για να σπείρει το χωράφι του. Όμως η
καρποφορία, σαν ήρθε ο καιρός, δεν ήτανε η προσδοκώμενη. Ένα μέρος του σπόρου
έπεσε στα μονοπάτια, και καταπατήθηκε. Ένα άλλο μέρος έπεσε στ’ αγκάθια.
Φύτρωσε μεν μα τα’ αγκάθια δεν επέτρεψαν στα φυτά να αναπτυχθούν και να
καρποφορήσουν. Τα κατέπνιξαν. Ακόμη σπόρος έπεσε σε γη σκληρή και ακαλλιέργητη,
σε γη πετρώδη, και δεν μπόρεσε να φυτρώσει. Μόνο όσος σπόρος έπεσε σε γη καλή,
γη καλλιεργημένη, προχώρησε, καρποφόρησε, έδωσε καρπό «εκατονταπλασίονα».
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Την κατάλληλή εποχή, η
κατάλληλη διδασκαλία. Μια εικόνα του χτες, μια εικόνα που θα είναι σχεδόν
άγνωστη και ακατανόητη στα παιδιά του αύριο, κυριαρχεί στην Δ΄. Κυριακή του
Λουκά. Μια εικόνα που μας θυμίζει χρόνια δύσκολα, χρόνια κουρασμένα και φτωχά
όπου ο ταπεινός ζευγολάτης, ο σποριάς, ο αγρότης, προσπαθούσε με τον ιδρώτα του
προσώπου του να κερδίσει το λίγο ψωμί του. Εικόνα, που σήμερα έχει εκτοπίσει ο
μηχανοκίνητος επιχειρηματίας, ο συνδικαλιστής αγρότης, τα παγκοσμιοποιημένα
αγροτικά προγράμματα της Ε.Ε.
Πέρα όμως από όλα αυτά, αγαπητοί Χριστιανοί, η ώρα δεν είναι
για αγροτικά σεμινάρια, ούτε για λύση αγροτικών προβλημάτων. Εξ άλλου ο ίδιος ο
Ιησούς Χριστός, όσες φορές χρησιμοποίησε τέτοιες εικόνες, είχε κάποιο άλλο,
απώτερο σκοπό. Μιλώντας λοιπόν για σπόρους και για καλλιέργειες, αναφέρεται
στην καλλιέργεια την πνευματική.
Εννοεί το θείο λόγο Του,
που είναι ο πλέον δυναμικός σπόρος, και ο οποίος πρέπει να ενσταλάξει στο
χωράφι της ψυχής μας για να δώσει τον εκατονταπλασίονα καρπό του.
«SpÁqor •st´m À kÁcor
toË HeoË…». Είναι ο λόγος ο Θεϊκός ο οποίος σπέρνεται στις καρδιές
μας για να γνωρίσουμε και να κατακτήσουμε το νόημα της ζωής. Είναι η αναγέννηση
ολόκληρης της ζωής. Είναι η μόνη, η αιώνια αλήθεια. Είναι η πλέον πρόσφορη
δυνατότητα αναμόρφωσης του «παλαιού ανθρώπου», ο οποίος σπείρετε στην καρδιά μας
για να την γονιμοποιήσει, ώστε να παράγει
ήμερους καρπούς αγάπης.
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Ο λόγος του θεού, σπόρος δυναμικός και ,αναγεννητικός,
σπόρος πρωτόγνωρος, πρωτότυπος,
ζωογόνος, Χριστοκεντρικός, και δεν έλειψε από την Εκκλησία μας, και είναι εντολή
του Κυρίου Ιησού Χριστού να σπείρετε «εν παντί τόπω και χρόνω». «Πορευθέντες
εις τον κόσμον άπαντα, μαθητεύσατε πάντα
τα έθνη».
Ο λόγος του Θεού είναι
το κήρυγμα της Εκκλησίας μας, είναι η διδασκαλία της, είναι το καλό μήνυμα, το
μήνυμα της σωτηρίας που συνεχώς μας προσφέρει. Είναι ο λόγος της, που βέβαια
δεν είναι λόγος ανθρώπινος. Δεν εξαρτάται από τη σοφία και την ευγλωττία
ανθρώπων. Είναι σοφία, είναι δύναμη, είναι ενέργεια Θεού.
Ο λόγος του Θεού , το
κήρυγμα, είναι ακόμη το όπλο της Εκκλησίας. Όπλο, όχι βέβαια για να
καταστρέφει, αλλά για νικά τις δυνάμεις του σκότους. Για να αμύνεται στους
πολυποίκιλους εχθρούς, στους προκατειλημμένους κατηγόρους της, στους κακοήθεις
λασπολόγους, στους «κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλους» κατά τον Φώτη Κόντογλου. Είναι
η «δίστομος ρομφαία», που επιδέξια κόβει και θεραπεύει θανατηφόρα. μορφώματα.
Είναι ο λόγος, που μιλά τη γλώσσα της Εκκλησίας, λέει τις απόψεις της,
μεταφέρει και διακηρύσσει την από αιώνων διαφυλαχθείσα αλήθεια, στις ημέρες
μας. Είναι η αντίσταση της στον κάθε είδους πόλεμο που δέχεται.
Χρέος λοιπόν όλων μας η «σπορά του λόγου». Υποχρέωση μας ο
λόγος του Θεού το μήνυμα το καλό να φτάσει στις καρδιές όλων να ριζώσει, να
βλαστήσει, να φουντώσει, να καρποφορήσει να δώσει «εκατονταπλασίονα» καρπό .
Οι ποιμένες έχουν χρέος,
έχουν υποχρέωση ιερή να σπέρνουν στις καρδιές το λόγο του Θεού. Είναι
απαραίτητο να αγωνίζονται και οφείλουν να προσφέρουν αμόλευτο, ασυμβίβαστο,
δυνατό, αμυντικό και απολογητικό στον πόλεμο, ελεγκτικό στην αμαρτία, ορθόδοξο
το κήρυγμα.
Οι ποιμενόμενοι έχουν
χρέος να έχουν ανοιχτή ψυχή και αυτιά. Ν’ αφήνουν να πέφτει ο σπόρος σε γη
αγαθή. Να βρίσκει έδαφος πρόσφορο, χώμα γόνιμο, για να μπορεί να ριζώνει.
Πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν πρόκειται για λόγια ανθρώπων αλλά για λόγο θεού,
στον οποίο όλοι έχουμε χρέος να δείξουμε εμπιστοσύνη και να σκύψουμε το κεφάλι.
«Λάλει Κύριε και ο δούλος ακούει», πρέπει να είναι η καθημερινή μας στάση
απέναντι στο θείο λόγο.
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Η σημερινή Κυριακή, η Κυριακή «του Σπορέως», είναι και η
ημέρα της επίσημης έναρξης του κηρυκτικού, του διδακτικού, έργου της Εκκλησίας
μας, μέσα στην νέα εκκλησιαστική χρονιά που από 1ης Σεπτεμβρίου άρχισε. Σοφά και συμβολικά η
Εκκλησία μας διάλεξε αυτή τη μέρα, αυτή τη Κυριακή, αυτή την Ευαγγελική
περικοπή για την ανακύκληση του μεγάλου, του σπουδαίου αυτού έργου για την
σπορά στη ψυχή του ανθρώπου, τη γονιμοποίηση της, την καρποφορία της, την
αναγέννηση της.
Η αλήθεια βρίσκεται στη γη, και θρέφει καθημερινά την
ανθρώπινη ψυχή. Είναι ο Χριστός, που πήρε δούλου μορφή, και έσπειρε σαν άριστος
σποριάς το θείο λόγο. Και τον έσπειρε απλά, δυνατά, καθαρά, ζωντανά. Με ένα του
λόγο ανάσταινε νεκρούς. Με μια του φράση, αποκάλυπτε τα μυστικά του ουρανού στη
γη. Με μια του κίνηση έδινε ζωή. Κάθε του σχέση ζωογονούσε.
Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος,
στην πλειοψηφία του, ακόμα δεν θέλησε το δυνατό, το ζωντανό, τον ασυμβίβαστο
λόγο του Θεού. Κρατάει , εμμένει, αναπαύεται, ευχαριστείται, με τον ψεύτικο,
τον αδύναμο, τον παραπλανητικό, το λαοπλάνο, το νεκρό, ανθρώπινο λόγο.
Εξακολουθεί να πιστεύει στο μύθο, στην ψευτιά, στην ουδέποτε υλοποιούμενη
υπόσχεση, στη φαντασίωση, στον ορθολογισμό. Πιστεύει στους δημαγωγούς και τους
εκμαυλιστές, παρά στους Ευαγγελιστές.
Έτσι λοιπόν αγαπητοί Χριστιανοί.
Για να ξεφύγουμε απ’ αυτά τα άγονα μονοπάτια και τα γεμάτα
πέτρες χωράφια. Για να ξεριζώσουμε τα βλαπτικά αγκάθια που μας καταταλαιπωρούν
συμπνίγουν τη ψυχή μας, ας ζητάμε από
τον Κύριο το φως της Θεογνωσίας. Ας ζητάμε τον ήλιο της δικαιοσύνης, το νοητό,
το αληθινό φως, να μας φωτίζει και να μας χαρίζει την αληθινή γνώση, ώστε να
απαλλαγούμε από την άγνοια που μας κρατά δεμένους. Το ζητούμενο είναι η βούληση και η εμμονή στην κατάκτηση αυτού του
στόχου κι εδώ υπάρχει η δική μας ευθύνη.
ΑΜΗΝ
