Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί Χριστιανοί, η Κυριακή της Τυρινής είναι ένα ορόσημο. Είναι οδοδείκτης στον όλο λειτουργικό χωροχρόνο της Εκκλησίας. Είναι η θύρα που ανοίγεται μπροστά μας για να μας οδηγήσει στον δρόμο που άνοιξε η σταυρωθείσα και αναστηθείσα Αγάπη. Είναι πρόσκληση σ' ένα αλλιώτικο τρόπο ζωής, που συ­νήθως πραγματώνεται, κάτω από παράδοξους όρους. Όρους που ο σημερινός άνθρωπος τους θεωρεί μικροπρεπείς  και απαξιωτικούς. Εξευτελιστικούς για την τεχνοκρατική «νέα εποχή», του 21ου αιώνα.  Τελικά,  απο­βαίνει πρόκληση!
Είναι το προανάκρουσμα, στο κατώφλι, της ευλογημένης περιόδου της Με­γάλης Τεσσαρακοστής. Τώρα εντονότερα από κάθε άλλη στιγμή ο Χριστιανός καλείται να γίνει μέτοχος του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χρίστου μας και ιδίως να πάρει θέση στο μοναδικό γεγονός που ο Κύριος επιτέλεσε και ολο­κλήρωσε: το μυστήριο της σωτηρίας. Καλείται δη­λαδή , να αρνηθεί ή να αποδεχθεί την καινούρια ζωή, που Εκείνος έφερε στον κόσμο. Γυρεύει η Εκκλησία από τα παιδιά της να ζήσουν τη χαρμο­λύπη του Σταυρού. Θα γίνουν φιλόθεοι ή θα πα­ραμείνουν φιλόυλοι; Θα καταθέσουν το θησαυρό τους στον δρό­μο Του ή στη σαπίλα του κόσμου; Να ’την λοιπόν η πρόκληση της Μ. Τεσσαρακοστής.
Αγαπητοί Χριστιανοί!
H περίοδος του Τριωδίου και κυρίως της  Μ. Τεσσαρακοστής, είναι η περίοδος όπου μας προκαλεί να επανεξετάσουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας. Είναι ο Εκκλησιαστικός χρόνος ο οποίος προσφέρεται για μια εντονότερη άσκηση του πιστού, αγωνιστού ανθρώπου, να πορευθεί προς την τελείωση και την κατά χάριν Θέωση. Είναι το στάδιο της αθλήσεως όπου μέσα από μια εσωτερική ανακαινιστική πορεία θα αναγνωρίσουμε την προσωπική πνευματική μας εξορία και  «εν μετανοία», με καινούρια μυαλά, καινούριες αποφάσεις, καινούριες επιθυμίες  και προοπτικές θα επιζητήσουμε την συνάντηση μας με τον Αναστημένο Χριστό.
Να λοιπόν, ποιητικώ τω τρόπω η πρόταση της Εκκλησίας στον ταλαίπωρο, τον πονεμένο, τον ανικανοποίητο, άνθρωπο της  3ης χιλιετηρίδας.
«ΝËν À καιρός τØν ρετØν πεφάνη, κα´ πί  θύραις À Κριτής, μŸ στυγνάσωμενû αλλά δεËτε νηστεύοντες προσάξωμεν, δάκρυα, κατάνυξιν κα´ λεημοσύνην, κράζοντεςû úΗμάρτομεν Èπέρ ψάμμß θαλάσσης. ùΑλλ’ νες πσι πάντων, Λυτρωτά, ¹να κα´ σχØμεν τÁν φθαρτον στέφανον.(Κάθισμα Όρθρου Κυριακής Τυρινής)
Τι σημαίνουν όλα αυτά ; «Νηστεία»!
          Το θέμα της νηστείας, αδελφοί μου, δεν το έθεσε ή Εκκλησία έτσι ξερά, απόλυτα, άκαρπα, αλλά θεοπνεύστως· με σοφία, με σύνεση, με διάκριση, με κατα­νόηση και συμπάθεια.
          Έχουμε δύο μορφές νηστείας. Η μία είναι η νηστεία που αναφέρεται στις τροφές και η άλλη είναι η πνευματική νηστεία η νηστεία που αναφέρεται στον όλο άνθρωπο.
Όσον αφορά την υλική νηστεία, οι άνθρωποι σήμε­ρα την έχουν σχεδόν διαγράψει και όταν μιλάνε για νηστεία θεωρούν ότι πρόκειται για μία αναχρονιστική κατάσταση. Σήμερα λένε: Ένας σύγχρονος άνθρωπος δεν πρέπει να ασχολείται με τη νηστεία. Να τρώει ό,τι θέλει και να κάνει ό,τι θέλει. Όμως ο ίδιος ο Κύριος μας τόνισε, αναφερόμενος στις διαβολικές επιθέσεις, ότι «τούτο το γένος δεν μπορεί να απαλλαγεί από την επίδραση του διαβόλου και της αμαρτίας, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».
Και είναι η νηστεία μια στέρηση θεληματική, απ' αυτά πού μας αρέσουν, ώστε να δώσουμε με τον τρόπο αυτό μια ιδιαίτερη άξια στα γεγονότα που πρόκειται εορτάσουμε.
Ακόμη ο άνθρωπος πού νηστεύει ασκεί τη θέλησή του. Όταν λέει όχι σ' ένα φαγητό μπορεί να πει το όχι και σε άλλα πάθη του.
Ο άνθρωπος πού νηστεύει έχει περισσότερη διάθεση για προσευχή. Αποκολλάται από τη ύλη και αποδεσμευμένος από τις βιοτικές μέριμνες χωρίς να το καταλάβει υψώνει τα χέρια του και το βλέμμα του στον ουρανό για προσευχή.
Ο άνθρωπος που νηστεύει μπορεί ευκολότερα να αποφύγει τα σαρκικά αμαρτήματα.
Ο άνθρωπος που νηστεύει αισθάνεται μέσα του μια γαλήνη, μια αλάφρωση, μια ουράνια κατάνυξη.
Και πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι μιλώντας για τη νηστεία δεν αναφερόμαστε μόνο στην ποιότητα μα και στην ποσότητα. Πως ερμηνεύεται αυτό; Όταν νηστεύω και επειδή νηστεύω δεν σημαίνει πως έχω το ελεύθερο να παραφουσκώνω ασφυκτικά το στομάχι μου με  τα πάσης φύσεως νηστίσιμα, γιατί αυτό είναι γελοιοποίηση και εμπαιγμός της νηστείας. Παράλληλα για όσους πραγματικά αδυνατούν να νη­στεύουν, για λόγους υγείας, η Εκκλησία στα πλαίσια της οικονομίας και της ποιμαντικής του προσώπου, οικονομεί και ρυθμίζει και το θέμα της νηστείας ανάλογα στον καθένα.
Όμως αδελφοί μου!
«Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν ενάρεστον τω Κυρίω. Άληθής νηστεία εστί η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας...»
Η νηστεία των τροφών «είναι ευάρεστος τω Θεώ εάν και εφ’ όσον συντροφεύει βοηθητικά τη νηστεία των παθών.
Είναι η πνευματική νηστεία. Η απομάκρυνση από τα πάθη και τις αδυναμίες, η προσπάθεια να ξεριζώσουμε από μέσα μας ό, τι σάπιο και βρώμικο.
Έτσι νηστεία δεν σημαίνει την αποχή μόνο από κάποιες τροφές ή την αλλαγή του διαιτολογίου μας, με άλλες που εμείς τις καθορίσομε σαν νηστίσιμες, που στο κάτω - κάτω είναι κατορθωτό, αλλά κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Είναι η απεξάρτηση μας από αυτές και η απελευθέρωση μας από τη σκλαβιά της ύλης και του κόσμου.
«Νηστεύεις; Απόδειξε το με τα έργα σου. –Μας λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. -
Ρωτάς με ποια έργα; Αν πτωχό δεις, να τον ελεήσεις. με τον εχθρό σου να συμφιλιωθείς. Μη ματιάξεις αυτόν που προκόβει. Όμορφο πρόσωπο στο δρόμο σου μη γυρίσεις να κοιτάξεις.
Να μη νηστεύεις μόνο με το στόμα, μα και με τα μάτια, και τ’ αυτιά, και τα πόδια, και τα χέρια, και όλα του σώματος τα μέλη. Νηστεύουν τα χέρια, απ’ την αρπαγή και την πλεονεξία. Τα πόδια, απ’ τους δρόμους που οδηγούν στα κακόφημα θεάματα. Τα μάτια απ’ το να περιεργάζονται ξένες ομορφιές…
Κρέας δεν τρως; Μην τρως και με τα μάτια την ακολασία. Να νηστεύουν και τ’ αυτιά και να μη δέχονται διαβολές και κατηγορίες. Να νηστεύει και το στόμα από κουβέντες αισχρές και κατακρίσεις. Γιατί ποιο θα σταθεί το κέρδος αν κοτόπουλα και ψάρια δεν τρώμε, και τους συνανθρώπους μας, που είναι αδέλφια μας, τους δαγκώνουμε και τους καταβροχθίζουμε;».  ( MIGNE , ΤΟΜ.49, σελ.51,53).
Αγαπητοί Χριστιανοί!
Ήταν Παρασκευή και μεγάλη Σαρακοστή όταν την πόρτα του άγιου Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος της Κύπρου, τη χτύπησε ένας ξένος. Ετοί­μασε να φάμε, είπε στην κόρη του.
Εκείνη κοντοστάθηκε, τον πήρε παράμερα και του ψιθύρισε. Δεν έχουμε τίποτα. Μόνο λίγο ψωμί και ένα κομμάτι κρέας καπνιστό.
-Βάλε κρέας, της είπε. Κι άκουσε, βάλε και σε μένα.       
Ξενίστηκε ή θυγατέρα του Άγιου, που ήξερε πο­σό αυστηρός νηστευτής ήταν ό πατέρας της. Αλλά εκείνος της εξήγησε. "Αν δώσω μόνο στον ξένο κι εγώ δεν φάγω θα δείξω υπεροχή. Πως εγώ είμαι τάχα άγιος ενώ εκείνος αμαρτωλός.
Κι όταν  απόφαγαν της εξήγησε.
-        Δεν κατέλυσα τη νηστεία. Τον εγωισμό μου και
την υπεροψία μου κατέλυσα.
Να λοιπόν η νηστεία που αγκαλιάζει όλο το είναι μας.