Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΎΤΟΥ

Το έγκλημα

 της ανθρωπότητας


Ένας παράλυτος τριανταοκτώ χρόνια φωνάζει: Βοή­θεια! Κανένας δεν τον ακούει. Η φωνή του πέφτει στο κενό. Ό καθένας κοιτάζει τη βολή του….
Και ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου ζούσε δι­πλό δράμα. Όχι μόνο την παράλυση του μα και την εγκατάλειψη του κόσμου. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, οι πάντες, τον είχαν εγ­καταλείψει!  Γι' αυτό, όταν τον ρώτησε ό Χριστός αν ήθελε να γίνει καλά, του είπε με παράπονο, ναι, μα δεν έχω άνθρωπο για να με βοηθήσει. Φωνάζω: Βοήθεια, κανείς δε μ’  ακούει.
Αυτή είναι, αγαπητοί Χριστιανοί η δραματική φωνή του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες και ιδιαίτερα σήμα κατατεθέν της εποχής μας.. Φωνάζει βοή­θεια, ο άνθρωπος, και ό ήχος πέφτει στο κενό. Παρά την πρόοδο, παρά τις πολυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστημονικές προόδους, ό άνθρωπος μένει μόνος, μένει αβοήθητος. Ό καθένας μας ζει μόνο για τον εαυτό του. Απομονωμένοι και διασπασμένοι από το σύνολο των ανθρώπων, ζούμε μέσα σε μια απέραντη εγωκεντρική μοναξιά. Συστεγαζόμαστε και συνεργαζόμαστε. Αγκαλιαζόμαστε και διασκεδάζουμε.  Τρέχουμε μαζί στις γιορτές και τα πανηγύρια. Ζούμε και κινούμαστε πάντα στην πολυκοσμία. Τίποτε όμως το ουσιαστικό. Όλα γίνονται, σχεδόν, συμβατικά, επιφανειακά. Χωρίς ειλικρίνεια. Χωρίς αν­θρωπιά. Χωρίς Θεό.
Και ό άνθρωπος, για να σπάσει την απομόνωση του, ψάχνει σε  υποκατάστατα. Τρέχει δεξιά κι αρι­στερά, για να μην τρελαθεί. Τρέχει στα ναρκωτικά, στοιβάζεται στα ποικιλώνυμα κέντρα και προσπαθεί μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο τους να σπάσει τη μοναξιά του, προσπαθεί από διάφορες, ύποπτες και παραπλανητικές οργανώσεις να βρει μια ισορροπία στον εαυτό του, ψάχνει… ψάχνει… ψάχνει και λύση, δε βρίσκει. Γι'  αυτό και φωνάζει συνέχεια; Βοήθεια!
«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει γιατί καταντήσαμε να κυριαρχούν παράφρονες που επεμβαίνουν στην ανθρώπινη προσωπικότητα και ζωή χωρίς καμιά αιδώ, χωρίς κανένα σεβασμό. Που βλέπουν τον άνθρωπο σαν ένα απλό πειραματόζωο.
«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει, γιατί χάθηκε το πνεύμα της θυσίας, χάθηκε η ανωτερότητα, χάθηκε η αιδώ. Και όλοι εμείς μένουμε απροστάτευτοι στα χέρια πειραματιζόμενων ταχυδακτυλουργών και ακόμα χειρότερα άβουλα πρόβατα σε κακούς τσοπάνηδες.
Ζητείται, λοιπόν, άνθρωπος. Ζητείται βοήθεια.
Είναι σαν το Διογένη που γύριζε μέρα μεσημέρι με το φανάρι μέσα στον κόσμο, την πολυκοσμία και φώναζε «άνθρωπον ζητώ!».
Και όμως, δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, μόνο το σκοτάδι. Υπάρχει και το φως. Μόνο που πρέπει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας για να το δούμε.
"Θέλεις υγιής γενέσθαι;" Ή ερώτηση αυτή δεν α­νήκει σε κάποιον πού επιδιώκει να υποχρεώσει, να πείσει ή να υποτάξει άλλους. Είναι ερώτηση της γνήσιας αγάπης καί γιαυτό του γνήσιου ενδιαφέρο­ντος. Άλλοίμονο, ή πίστη μπορεί να γίνει ακόμη καί ναρκισσισμός, να ασχολείται αποκλειστικά με τον εαυτό της και τίς δικές της υποθέσεις. Πρέπει δμως να καταλάβουμε πώς αύτοΰ του είδους ή πίστη, οποιονδήποτε Χριστιανικό μανδύα κι αν φορεΐ. δεν είναι στην πραγματικότητα ό Χριστιανισμός... Ε­πειδή ολόκληρος ό Χριστιανισμός συνίσταται ακρι­βώς στο να συντρίβουν οι τρομεροί τοίχοι του έγω-χεντρισμοϋ. καί στο να αποχτηθεί εκείνη ή αγάπη ή οποία σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου "έκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών" (Ρωμ. 5. 5). Αυτή είναι ή νέα, αιώνια εντολή του Χριστιανισμού. καί το περιεχόμενο ολόκληρου του ευαγγελίου καί όλης της πίστης μας»...