ΑΝΘΡΩΠΕ ΑΓΑΠΑ

Άνθρωπε αγάπα...

«Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείται…»   (Λουκά. στ' 35)

Μέσα στη ζούγκλα της παγκοσμιοποίησης και των οικονομικών θεοτήτων, μέσα στον άκρατο ατομισμό και την ιδιοτέλεια, και πέρα απ’ τις ιδιοτυπίες της φιλοσοφίας του Νίτσε περί του υπερανθρώπου, που τόσο ασπάζεται η «Νέα Εποχή μας»… γίνετε χαλί οι αδύνατοι για να πατήσουν πάνω σας οι δυνατοί… αλλά  και σε αντιδιαστολή με τον προτεινόμενο και πολυδιαφημιζόμενο «άνθρωπο κυνηγό» στην προτεινόμενη αξία, «ο θάνατός σου η ζωή μου», μια «άλλη» πρόταση ζωής καταθέτει ή Εκκλησία σήμε­ρα στον κόσμο, καθιστώντας τον κοινωνό στα λόγια του Νυμφίου της. Μια πρόταση επαναστατική, αείποτε νέα και δυ­νατά ανθρώπινη: «...Εγώ σας λέγω ν' αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους ευεργετείτε, …χωρίς να ελ­πίζετε σε κανένα αντάλλαγμα...» Πρόκειται για την «πρόταση» της χριστιανικής αγάπης, που είναι γλυκύτερη και πιο δυνατή κι απ' τη ζωή, που δεν λογαριάζει τίποτε αφού είναι πιο ισχυρή κι απ' αυτόν τον θάνατο. Πρόκειται για τη μο­ναδική απάντηση στον κόσμο, που αυτοφυλακισμένος στη βία και στη λατρεία του μίσους, γεύεται την απόγνωση, και τον όλεθρο.

Η γη μας, αδελφοί μου,  έχει καταντήσει ένα στοιχειωμένο δά­σος από σταυρούς και μνήματα. Ένα δάσος που αντί να μοσχομυρίζει φρεσκάδα, όζει θανατίλα.   Γίνηκε ένας τόπος εξορίας. Γιατί κι αν μας χαρίστηκε η ζωή όμορφη και γλυκιά, εμείς καταντήσαμε, σαν τ’ άγρια θηρία, αφού ανάμεσα μας α­νοίξαμε πόλεμο ανελέητο, αφού ο καθένας μας, «σαν πεινασμέ­νο κοράκι, τροφή βλέπει στου  αδελφού το πτώμα κι ας σμίγει το αίμα μας στο ίδιο αυλάκι κι ας βρέχει ό ίδρωτας μας το ίδιο χώμα», κατά τον ποιητή.

Σ' αυτόν τον κόσμο, που ο Άβελ και ο Κάιν ξαναζούν για να ξανασκοτωθούν, δίχως έλεος κανένα, σ' αυτόν τον κόσμο ο Χριστός κραυγάζει: Άνθρωπε αγάπα...

Το να αγαπήσω και αυτόν τον μου «ως εαυτόν», αγαπητοί Χριστιανοί, σημαίνει, ότι νοιώθω τον άλλον και τον αισθάνομαι σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου, σαν εμένα τον ίδιο. Άρα αγάπη δεν σημαίνει να δώσω στον άλλο μια ελεημοσύνη, για να τον ξεφορτωθώ ή για να καθησυχάσω κά­πως την συνείδησή μου. Σημαίνει ότι πονώ για τον άλλο, και δεν μπο­ρώ να φάγω ευχάριστα, όταν ξέρω ότι ο άλλος πεινά. Ότι δεν μπορώ να απολαύσω τη θαλπωρή του σπιτιού μου, όταν γνωρίζω ότι ο άλλος είναι άστεγος. Ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα, όταν ο άλλος ουρλιάζει στον πόνο.

Αγάπη σημαίνει ανησυχία, φροντίδα, μέριμνα. Γι' αυτό και δεν μπορεί να αναπτυχθεί στις καρδιές ανθρώπων, που είναι… φιλοτομαριστές.

Αγάπη σημαίνει έξοδο από τον εαυτό μου. Σημαίνει στοργή για τον άλλον. Ο διπλανός μας μπορεί πολλές φορές να μην έχει ανάγκη της υλι­κής βοηθείας μας. Θέλει όμως την αγάπη μας. Θέλει το ενδιαφέρον μας. Θέλει να πεισθεί, ότι τον έχουμε στη καρδιά μας.

Από έλλειψη στοργής πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος, αδελφοί μου. Έργα ελεημοσύνης γίνονται πολλά. Ιδρύματα φιλανθρωπικά υπάρχουν άφθονα. Η κοινωνική πρόνοια, ας πούμε, ότι είναι ανεπτυγμένη. Η στοργή όμως λείπει τις πιο πολλές φορές. Και αυτήν ζήτα επίμονα η κουρασμένη εποχή μας. Ο πονεμένος, η χήρα, το ορφανό, ο απόκληρος της ζωής θέλουν τη στοργή μας.

Η ΑΓΑΠΗ ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ

Δεν είναι όμως εύκολο πράγμα η χριστιανική α­γάπη. Θέλει κόπο και θυσία. Θέλει αγωνία για τον άλλο, φροντίδα, ενδια­φέρον, ανησυχία. Θα τρέξεις, θα χάσεις ώρες από την ανάπαυση σου, θα θυσιάσεις το χουζούρι σου, εάν θέλεις να είσαι άνθρωπος αγάπης. Θα κάνεις πολλές φορές όχι εκείνο που σου αρέσει και σε ευχαριστεί, αλλ' αυτό που ωφελεί τους άλλους.

Το να σταθείς δίπλα σε κάποιον, που έχει ανάγκη της συντροφιάς σου, θέλει κόπο και θυ­σία. Το να καταβάλεις προσπάθεια να φέρεις στο δρόμο του Θεού κάποιον παραστρατημένο, θέ­λει πολύ κόπο και αρκετό πνεύμα θυσίας. Το να ανεχθείς ένα δύστροπο, ένα κακότροπο, και να φανείς άνθρωπος αγάπης, θέλει αρκετό κόπο και πολλή θυσία. Το να τρέξεις να εξυπηρέτησης κάποιον, να ανεβοκατεβείς μαζί του σκάλες, να παρακαλέσεις και να υποχρεωθείς, θέλει ικανό κόπο και θυσία. Το να προσφέρεις απλό­χερα από τα δικά σου, θέλει  ιδιαίτερη θυσία.

Κάθε προσφορά απαιτεί κόπο και θυσία. Και η αγάπη είναι μια συνεχής προσφορά, και πράξη θυσίας. «Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να μην είμεθα χρήσιμοι σε κανέναν», λέγει ο Ραούλ Φολλερώ.

ΑΓΑΠΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ  ΚΑΛΟΣΥΝΗ

Η αγάπη είναι μία απέραντη καλοσύνη, μια αγαθότητα χωρίς όρια. Αυτός που αγαπά, τους βλέπει όλους με καλό μάτι. «Ου λογίζεται το κακόν» (Α'. Κορινθ. ιγ', 5). Ούτε χαίρει ποτέ, όταν ο άλλος υποστεί μία ζημιά ή όταν αδικηθεί ή εάν σκοντάψει στη ζωή του. «Ου χαίρει επί τη αδικία»  Ούτε ποτέ του ζηλεύει και φθονεί την πρόοδο και ανάδειξη του άλλου. «Η α­γάπη... ου ζηλεί»

Όλους τους ανθρώπους τους αγαπά ο άν­θρωπος της αγάπης. Δεν ξεχωρίζει αυτούς, που πάνε στα μέτρα του και αυτούς που του είναι αντίθετοι. Όλους τους βλέπει με το ίδιο μάτι. Προς όλους δείχνει απέραντη καλοσύνη. «Ουκ ασχημονεί» η αγάπη «Ου παροξύνεται».. Ό­λους τους ανέχεται  και δεν εξοργίζεται. Δεν ζη­τεί μόνο το προσωπικό συμφέρον, αλλά και του αδελφού. «Η αγάπη. . . ου ζητεί τα εαυτής»

Η αγάπη μοιάζει με έναν απέραντο ποταμό, που στο κύλισμα του δροσίζει όλα τα μέρη, απ' τα οποία περνά, αδιακρίτως. Η αγάπη δεν γνωρίζει τι ση­μαίνει μίσος, αντιπάθεια, εκδίκηση. Λησμονεί αμέσως το κακό και συγχωράει εύκολα … Ξέρει να ανέχεται.

Για τους Αγίους αγάπη σημαίνει κένωση (άδειασμα, ταπεί­νωση), αυτοπαραίτηση απ' τις δυνάμεις του «εγώ», υπέρβαση του εαυτού μας· σημαίνει την τέχνη του να δίνεις κι όχι να παίρ­νεις , να κερδίζεις τη ζωή, δίνοντας την για τους άλλους, να πέ­φτεις άπειρες φορές καθημερινά στη φωτιά για την αγάπη των ανθρώπων κι όμως να μη χορταίνεις απ' αυτή σου την προσφο­ρά (άγιος Ισαάκ ό Σύρος). Γι' αυτό η αγάπη δεν περιορίζεται σε ορισμούς ή ηθικόλογα «πρέπει», δεν αποτελεί κάποια συντα­γή , αλλά είναι η έκφραση της οδύνης του ανθρώπου μπροστά στις συγκεκριμένες υπάρξεις, είναι η δύναμη που χαριτώνει τον άνθρωπο να υπερβαίνει κάθε ατομικό όριο και ν' αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, είναι αυτή που «αλλοιώνει την φύση των πραγμάτων» (ιερός Χρυσόστομος), που βγάζει το άτομο απ' την αυτάρκεια του και το οπλίζει με το σφρίγος να πει: οι «άλ­λοι» δεν είναι η κόλαση μου, αλλά «οι άλλοι είναι ο Θεός μου»

«Ας καταδιώκεσαι εσύ, μην καταδιώξεις· ας σταυρώνεσαι εσύ, μη σταυρώσεις· ας αδικείσαι εσύ, μην αδικήσεις· ας συκοφαντείσαι εσύ, μη συκοφαντήσεις, γίνε καλοσυνάτος κι όχι αυστηρός στο κακό. Μη μισήσεις τον αμαρτωλό. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Κι αν για τον Θεό στρέφεσαι εναντίον του, κλάψε γι' αυτόν. Γιατί τον μισείς; Τις αμαρτίες του να μισήσεις και να εύχεσαι γι' αυτόν, για να μοιάσεις στον Χριστό, που δεν αγανακτούσε κατά των αμαρτωλών, αλλά προσευχόταν γι' αυτούς... Θυμήσου ότι κι εσύ είσαι κοινω­νός της γήινης φύσεως και να ευεργετείς όλους» (όσιος Ισαάκ ό Σύρος).

Αδελφοί μου!

Όσο κι αν οι δομές της σύγχρονης κοινω­νίας αναπτύσσονται στον αντίποδα της εντολής: "κα­θώς θέλετε ίνα ποιώοιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποι­είτε αυτοίς ομοίως". Όσο κι' αν ο άνθρωπος παραδί­δεται όλο και περισσότερο στις επιταγές του κοσμοείδωλου που εισήγαγε ο "από μηχανής" Θεός της σύγχρονης κοινωνίας του ατομισμού και της ωφελιμιστικής παγκοσμιοποίησης,  ο Χριστός, μολονότι αγνοημέ­νος, παρεξηγημένος και προδομένος, ήλθε και παρα­μένει κοντά μας "πλήρης χάριτος και αληθείας", Ήλθε και παραμένει για να επαναφέρει τον πλανώμενο άνθρωπο. Να ανακαινίσει την ερειπω­μένη εικόνα του, την οποία προσέλαβε και ανέλαβε να ελευθερώσει από το θάνατο και να την εξομοιώσει με τη Θεία Φύση Του. Εμείς, λοιπόν, οι ελευθερωμένοι "εν Χριστώ", οφείλομε να παραμείναμε ελεύθεροι από τα δεσμά του κόσμου και "μη πάλιν ζυγώ δουλείας", όπως διακήρυξε ο Παύλος.

Σ' αυτή την απόφασή μας εναντιώνονται  πολλοί και πολλά. Κανένας όμως δεν θα έχει τη δύναμη να την ακυρώσει χωρίς τη δική μας θέληση. Αρκεί να μείνομε για την αγάπη Του ως το τέλος, καθώς διαβεβαιώνει ότι: «ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται».

 «Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείται…»   (Λουκά. στ' 35)

Μέσα στη ζούγκλα της παγκοσμιοποίησης και των οικονομικών θεοτήτων, μέσα στον άκρατο ατομισμό και την ιδιοτέλεια, και πέρα απ’ τις ιδιοτυπίες της φιλοσοφίας του Νίτσε περί του υπερανθρώπου, που τόσο ασπάζεται η «Νέα Εποχή μας»… γίνετε χαλί οι αδύνατοι για να πατήσουν πάνω σας οι δυνατοί… αλλά  και σε αντιδιαστολή με τον προτεινόμενο και πολυδιαφημιζόμενο «άνθρωπο κυνηγό» στην προτεινόμενη αξία, «ο θάνατός σου η ζωή μου», μια «άλλη» πρόταση ζωής καταθέτει ή Εκκλησία σήμε­ρα στον κόσμο, καθιστώντας τον κοινωνό στα λόγια του Νυμφίου της. Μια πρόταση επαναστατική, αείποτε νέα και δυ­νατά ανθρώπινη: «...Εγώ σας λέγω ν' αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους ευεργετείτε, …χωρίς να ελ­πίζετε σε κανένα αντάλλαγμα...» Πρόκειται για την «πρόταση» της χριστιανικής αγάπης, που είναι γλυκύτερη και πιο δυνατή κι απ' τη ζωή, που δεν λογαριάζει τίποτε αφού είναι πιο ισχυρή κι απ' αυτόν τον θάνατο. Πρόκειται για τη μο­ναδική απάντηση στον κόσμο, που αυτοφυλακισμένος στη βία και στη λατρεία του μίσους, γεύεται την απόγνωση, και τον όλεθρο.

Η γη μας, αδελφοί μου,  έχει καταντήσει ένα στοιχειωμένο δά­σος από σταυρούς και μνήματα. Ένα δάσος που αντί να μοσχομυρίζει φρεσκάδα, όζει θανατίλα.   Γίνηκε ένας τόπος εξορίας. Γιατί κι αν μας χαρίστηκε η ζωή όμορφη και γλυκιά, εμείς καταντήσαμε, σαν τ’ άγρια θηρία, αφού ανάμεσα μας α­νοίξαμε πόλεμο ανελέητο, αφού ο καθένας μας, «σαν πεινασμέ­νο κοράκι, τροφή βλέπει στου  αδελφού το πτώμα κι ας σμίγει το αίμα μας στο ίδιο αυλάκι κι ας βρέχει ό ίδρωτας μας το ίδιο χώμα», κατά τον ποιητή.

Σ' αυτόν τον κόσμο, που ο Άβελ και ο Κάιν ξαναζούν για να ξανασκοτωθούν, δίχως έλεος κανένα, σ' αυτόν τον κόσμο ο Χριστός κραυγάζει: Άνθρωπε αγάπα...

Το να αγαπήσω και αυτόν τον μου «ως εαυτόν», αγαπητοί Χριστιανοί, σημαίνει, ότι νοιώθω τον άλλον και τον αισθάνομαι σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου, σαν εμένα τον ίδιο. Άρα αγάπη δεν σημαίνει να δώσω στον άλλο μια ελεημοσύνη, για να τον ξεφορτωθώ ή για να καθησυχάσω κά­πως την συνείδησή μου. Σημαίνει ότι πονώ για τον άλλο, και δεν μπο­ρώ να φάγω ευχάριστα, όταν ξέρω ότι ο άλλος πεινά. Ότι δεν μπορώ να απολαύσω τη θαλπωρή του σπιτιού μου, όταν γνωρίζω ότι ο άλλος είναι άστεγος. Ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ ήσυχα, όταν ο άλλος ουρλιάζει στον πόνο.

Αγάπη σημαίνει ανησυχία, φροντίδα, μέριμνα. Γι' αυτό και δεν μπορεί να αναπτυχθεί στις καρδιές ανθρώπων, που είναι… φιλοτομαριστές.

Αγάπη σημαίνει έξοδο από τον εαυτό μου. Σημαίνει στοργή για τον άλλον. Ο διπλανός μας μπορεί πολλές φορές να μην έχει ανάγκη της υλι­κής βοηθείας μας. Θέλει όμως την αγάπη μας. Θέλει το ενδιαφέρον μας. Θέλει να πεισθεί, ότι τον έχουμε στη καρδιά μας.

Από έλλειψη στοργής πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος, αδελφοί μου. Έργα ελεημοσύνης γίνονται πολλά. Ιδρύματα φιλανθρωπικά υπάρχουν άφθονα. Η κοινωνική πρόνοια, ας πούμε, ότι είναι ανεπτυγμένη. Η στοργή όμως λείπει τις πιο πολλές φορές. Και αυτήν ζήτα επίμονα η κουρασμένη εποχή μας. Ο πονεμένος, η χήρα, το ορφανό, ο απόκληρος της ζωής θέλουν τη στοργή μας.

Η ΑΓΑΠΗ ΘΕΛΕΙ ΚΟΠΟ

Δεν είναι όμως εύκολο πράγμα η χριστιανική α­γάπη. Θέλει κόπο και θυσία. Θέλει αγωνία για τον άλλο, φροντίδα, ενδια­φέρον, ανησυχία. Θα τρέξεις, θα χάσεις ώρες από την ανάπαυση σου, θα θυσιάσεις το χουζούρι σου, εάν θέλεις να είσαι άνθρωπος αγάπης. Θα κάνεις πολλές φορές όχι εκείνο που σου αρέσει και σε ευχαριστεί, αλλ' αυτό που ωφελεί τους άλλους.

Το να σταθείς δίπλα σε κάποιον, που έχει ανάγκη της συντροφιάς σου, θέλει κόπο και θυ­σία. Το να καταβάλεις προσπάθεια να φέρεις στο δρόμο του Θεού κάποιον παραστρατημένο, θέ­λει πολύ κόπο και αρκετό πνεύμα θυσίας. Το να ανεχθείς ένα δύστροπο, ένα κακότροπο, και να φανείς άνθρωπος αγάπης, θέλει αρκετό κόπο και πολλή θυσία. Το να τρέξεις να εξυπηρέτησης κάποιον, να ανεβοκατεβείς μαζί του σκάλες, να παρακαλέσεις και να υποχρεωθείς, θέλει ικανό κόπο και θυσία. Το να προσφέρεις απλό­χερα από τα δικά σου, θέλει  ιδιαίτερη θυσία.

Κάθε προσφορά απαιτεί κόπο και θυσία. Και η αγάπη είναι μια συνεχής προσφορά, και πράξη θυσίας. «Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να μην είμεθα χρήσιμοι σε κανέναν», λέγει ο Ραούλ Φολλερώ.

ΑΓΑΠΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ  ΚΑΛΟΣΥΝΗ

Η αγάπη είναι μία απέραντη καλοσύνη, μια αγαθότητα χωρίς όρια. Αυτός που αγαπά, τους βλέπει όλους με καλό μάτι. «Ου λογίζεται το κακόν» (Α'. Κορινθ. ιγ', 5). Ούτε χαίρει ποτέ, όταν ο άλλος υποστεί μία ζημιά ή όταν αδικηθεί ή εάν σκοντάψει στη ζωή του. «Ου χαίρει επί τη αδικία»  Ούτε ποτέ του ζηλεύει και φθονεί την πρόοδο και ανάδειξη του άλλου. «Η α­γάπη... ου ζηλεί»

Όλους τους ανθρώπους τους αγαπά ο άν­θρωπος της αγάπης. Δεν ξεχωρίζει αυτούς, που πάνε στα μέτρα του και αυτούς που του είναι αντίθετοι. Όλους τους βλέπει με το ίδιο μάτι. Προς όλους δείχνει απέραντη καλοσύνη. «Ουκ ασχημονεί» η αγάπη «Ου παροξύνεται».. Ό­λους τους ανέχεται  και δεν εξοργίζεται. Δεν ζη­τεί μόνο το προσωπικό συμφέρον, αλλά και του αδελφού. «Η αγάπη. . . ου ζητεί τα εαυτής»

Η αγάπη μοιάζει με έναν απέραντο ποταμό, που στο κύλισμα του δροσίζει όλα τα μέρη, απ' τα οποία περνά, αδιακρίτως. Η αγάπη δεν γνωρίζει τι ση­μαίνει μίσος, αντιπάθεια, εκδίκηση. Λησμονεί αμέσως το κακό και συγχωράει εύκολα … Ξέρει να ανέχεται.

Για τους Αγίους αγάπη σημαίνει κένωση (άδειασμα, ταπεί­νωση), αυτοπαραίτηση απ' τις δυνάμεις του «εγώ», υπέρβαση του εαυτού μας· σημαίνει την τέχνη του να δίνεις κι όχι να παίρ­νεις , να κερδίζεις τη ζωή, δίνοντας την για τους άλλους, να πέ­φτεις άπειρες φορές καθημερινά στη φωτιά για την αγάπη των ανθρώπων κι όμως να μη χορταίνεις απ' αυτή σου την προσφο­ρά (άγιος Ισαάκ ό Σύρος). Γι' αυτό η αγάπη δεν περιορίζεται σε ορισμούς ή ηθικόλογα «πρέπει», δεν αποτελεί κάποια συντα­γή , αλλά είναι η έκφραση της οδύνης του ανθρώπου μπροστά στις συγκεκριμένες υπάρξεις, είναι η δύναμη που χαριτώνει τον άνθρωπο να υπερβαίνει κάθε ατομικό όριο και ν' αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, είναι αυτή που «αλλοιώνει την φύση των πραγμάτων» (ιερός Χρυσόστομος), που βγάζει το άτομο απ' την αυτάρκεια του και το οπλίζει με το σφρίγος να πει: οι «άλ­λοι» δεν είναι η κόλαση μου, αλλά «οι άλλοι είναι ο Θεός μου»

«Ας καταδιώκεσαι εσύ, μην καταδιώξεις· ας σταυρώνεσαι εσύ, μη σταυρώσεις· ας αδικείσαι εσύ, μην αδικήσεις· ας συκοφαντείσαι εσύ, μη συκοφαντήσεις, γίνε καλοσυνάτος κι όχι αυστηρός στο κακό. Μη μισήσεις τον αμαρτωλό. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Κι αν για τον Θεό στρέφεσαι εναντίον του, κλάψε γι' αυτόν. Γιατί τον μισείς; Τις αμαρτίες του να μισήσεις και να εύχεσαι γι' αυτόν, για να μοιάσεις στον Χριστό, που δεν αγανακτούσε κατά των αμαρτωλών, αλλά προσευχόταν γι' αυτούς... Θυμήσου ότι κι εσύ είσαι κοινω­νός της γήινης φύσεως και να ευεργετείς όλους» (όσιος Ισαάκ ό Σύρος).

Αδελφοί μου!

Όσο κι αν οι δομές της σύγχρονης κοινω­νίας αναπτύσσονται στον αντίποδα της εντολής: "κα­θώς θέλετε ίνα ποιώοιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποι­είτε αυτοίς ομοίως". Όσο κι' αν ο άνθρωπος παραδί­δεται όλο και περισσότερο στις επιταγές του κοσμοείδωλου που εισήγαγε ο "από μηχανής" Θεός της σύγχρονης κοινωνίας του ατομισμού και της ωφελιμιστικής παγκοσμιοποίησης,  ο Χριστός, μολονότι αγνοημέ­νος, παρεξηγημένος και προδομένος, ήλθε και παρα­μένει κοντά μας "πλήρης χάριτος και αληθείας", Ήλθε και παραμένει για να επαναφέρει τον πλανώμενο άνθρωπο. Να ανακαινίσει την ερειπω­μένη εικόνα του, την οποία προσέλαβε και ανέλαβε να ελευθερώσει από το θάνατο και να την εξομοιώσει με τη Θεία Φύση Του. Εμείς, λοιπόν, οι ελευθερωμένοι "εν Χριστώ", οφείλομε να παραμείναμε ελεύθεροι από τα δεσμά του κόσμου και "μη πάλιν ζυγώ δουλείας", όπως διακήρυξε ο Παύλος.

Σ' αυτή την απόφασή μας εναντιώνονται  πολλοί και πολλά. Κανένας όμως δεν θα έχει τη δύναμη να την ακυρώσει χωρίς τη δική μας θέληση. Αρκεί να μείνομε για την αγάπη Του ως το τέλος, καθώς διαβεβαιώνει ότι: «ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται».

http://otheosagapiesti.blogspot.com 

 ΟΆγιος Θεοφύλακτος Επίσκοπος Αχρίδος

Κυριακή Α’ Λουκά

25 Σεπτεμβρίου 2022

«Τον εστρίμωχναν τα πλήθη, για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού κι αυτός στεκόταν κοντά στη λίμνη Γενησαρέτ. Είδε δυό βάρκες αραγμένες στην ακρολιμνιά· οι ψαράδες πιο κεί έπλυναν τα δίχτυα τους. Μπήκε σε μια απ’ αυτές που ήταν του Σίμωνα και τον παρακάλεσε να ξεμακρύνη λίγο από τη στεριά. Κι αφού κάθισε άρχισε να διδάσκη τον κόσμο μεσ’ από τη βάρκα. Όταν τέλειωσε είπε στο Σίμωνα· Γύρισε στ’ ανοιχτά και ρίξετε τα δίχτυα για ψάρεμα.

Του αποκρίθηκε ο Σίμωνας και του είπε· Δάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτα. Θα ρίξω όμως το δίχτυ αφού το ορίζεις. Έκαμαν έτσι κι έπιασαν τόσο μεγάλο πλήθος ψάρια που άρχισε το δίχτυ να σπάζη. Φώναξαν τους συνεταίρους τους της δεύτερης βάρκας να παν να τους βοηθήσουν. Πήγαν και γέμισαν και οι δύο βάρκες σε σημείο να βουλιάζουν. Όταν το είδε αυτό ο Σίμωνας πέφτει στα γόνατα του Ιησού και τον παρακαλεί. Έβγα απ’ τη βάρκα μου, Κύριε, γιατί είμαι αμαρτωλός. Τον είχε γεμίσει θάμπος κι αυτόν κι όλους τους συντρόφους του για τα ψάρια που είχαν πιάσει μ’ αυτό τον τρόπο. Όμοια είχαν ξαφνιαστή κι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, γιοί του Ζεβεδαίου που ήσαν συνέταιροι του Σίμωνα. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε στον Σίμωνα· Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύης ανθρώπους. Κι αφού έσυραν τα πλοία στη στεριά, τα παράτησαν όλα και τον ακολούθησαν».

Αποφεύγει ο Κύριος τη φήμη, κι αυτή τόσο περισσότερο τον καταδιώκει. Ερχόταν ο κόσμος, κι εκείνος ανεβαίνει στο πλοίο. Για να μιλάη από το πλοίο σ’ αυτούς που στέκονταν στην αμουδιά· όλοι απέναντί του. Κι αφού μίλησε στο πλήθος, δεν άφησε χωρίς αμοιβή τον κύριο του πλοίου. Τον ευεργετεί διπλά: του χάρισε πλήθος ψάρια και τον κάμει μαθητή του.

Θαυμάστε τον τρόπο του Κυρίου, πως προσελκύει καθένα με τα δικά του και τους συντρόφους του. Προσέξετε και την ηπιότητα του Χριστού πως παρακαλεί τον Πέτρο ν’ απομακρύνη το πλοίο από τη γη. Τη λέξη ηρώτησε πρέπει να την πάρωμε στη θέση της λέξης παρακάλεσε. Αλλά ο Πέτρος πόσο βολικός ήταν ώστε να δεχθή στο πλοίο του άνθρωπο που δε γνώριζε και να τον ακούη σε όλα. Όταν του είπε να πάνε ανοιχτά, δεν αρνήθηκε. Μπορούσε να πη. Όλη τη νύχτα κοπίασα και δεν εκέρδισα τίποτα και τώρα να σε ακούσω και να υποβληθώ σε νέους κόπους; Δεν είπε τίποτα απ’ αυτά. Αλλά το αντίθετο. Αφού με συμβουλεύεις θα ρίξω το δίχτυ στη θάλασσα. Τόσο θερμή ήταν η πίστη του και προτού πιστέψη. Γι’ αυτό και πιάνει τόσα ψάρια, που δεν μπορεί να τα τραβήξη και κάμει νόημα στους συντρόφους του, στους συνεργάτες στο άλλο πλοίο.

Με νοήματα τους προσκαλεί γιατί η έκπληξή του από την ψαριά δεν τον άφηνε ούτε να μιλήση.

Με πολύ σεβασμό έπειτα ο Πέτρος ζητεί από το Χριστό να μη μείνη στο πλοίο του, χαρακτηρίζοντας αμαρτωλό τον εαυτό του κι ανάξιο να μείνη μαζί του.

Ερμηνεύσετέ τα αν θέλετε και αλληγορικά. Το πλοίο είναι η Συναγωγή των Ιουδαίων. Ο Πέτρος δίνει τον τύπο των δασκάλων του Νόμου. Όλη τη νύχτα κοπίασαν οι δάσκαλοι πριν από το Χριστό και δεν έπιασαν τίποτε. Νύχτα· ο καιρός πριν από την έλευση του Χριστού.

Κι όταν ήλθε ο Χριστός και έγινε ημέρα, αφού πήραν τη θέση των νομοδιδασκάλων οι απόστολοι στο λόγο εκείνου δηλαδή στην προσταγή του, ρίχνουν το δίχτυ του Ευαγγελίου και συλλαμβάνουν πλήθος ανθρώπους.

Μόνος του ο καθένας δεν μπορή οι απόστολοι να τραβήξουν το δίχτυ με τα ψάρια αλλά κάμουν νόημα στους συντρόφους και συνεργάτες τους και συνεργάζονται μαζί τους. Αυτοί είναι οι κατά τις διάφορες εποχές ποιμένες και διδάσκαλοι των Εκκλησιών, που εξηγούν και ερμηνεύουν την αποστολική διδασκαλία και συνεργάζονται με τους αποστόλους για να συλλάβουν τους ανθρώπους.

Προσέξετε και τη φράση ρίχουν τα δίχτυα. Το Ευαγγέλιο είναι το δίχτυ, λέξη ταπεινή και συνηθισμένη που ταιριάζει με την ασημότητα εκείνων που την ακούν και γι’ αυτό και ο λόγος να ριχτή στη θάλασσα. Κι αν κανένας έλεγε ότι φανερώνεται το βάθος των νοημάτων με την έκφραση ρίχουν το δίχτυ στη θάλασσα, κι αυτό δεν θα ήταν αταίριαστο.

Εκπληρώθηκε ο λόγος του προφήτου που είπε· Ιδού, εγώ θα στείλω πολλούς ψαράδες, λέγει ο Κύριος. Κι έπειτα θα στείλω πολλούς κυνηγούς και θα τους συλλάβουν. Και ψαράδες εννοεί τους αγίους αποστόλους, ενώ κυνηγούς τους κατά τις διάφορες εποχές προισταμένους και διδασκάλους των Εκκλησιών.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 

του Μιχαήλ Χούλη

Κάποιος από τους Φαρισαίους, που λεγόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων, για να μην γίνει αντιληπτός από τους ομοεθνείς του, ήρθε στον Ιησού νύχτα, και συζήτησε με τον Ιησού σοβαρότατες αλήθειες, περί του Θεού και της ανθρώπινης σωτηρίας. Ο Ιησούς τού εξήγησε ότι η γνώση των επουρανίων δεν μπορεί να αποκαλυφθεί άνευ της μαρτυρίας Εκείνου, δηλαδή του Υιού του Θεού. Στο 24ο κεφάλαιο του βιβλίου των Παροιμιών, τίθεται η εξής ερώτηση: «Ποιος ανέβηκε στον ουρανό και κατέβηκε απ’ αυτόν;» Η υπονοούμενη απάντηση είναι: «Μόνο ο Θεός». Ο Χριστός επομένως εξηγεί στο Νικόδημο για τον εαυτό Του ότι: Μόνο Εκείνος από τους ανθρώπους θα ανέβει στον ουρανό κατά την ανάληψή Του, όπως και μόνο Εκείνος κατέβηκε ως δεύτερος Αδάμ από τον ουρανό, και ο οποίος παρευρίσκεται πάντοτε ταυτόχρονα στον ουρανό, ως Υιός και Λόγος του Πατρός.

Και ίσως κάποιος εδώ να ρωτήσει: «Μα και ο Ηλίας και ο Μωυσής δεν αναφέρονται στην Παράδοση της Εκκλησίας μας ότι ανελήφθησαν στον ουρανό; Πώς τώρα αναφέρεται ότι μόνο ο Ιησούς θα αναληφθεί στον ουρανό;» Η απάντηση είναι ότι ο Μωυσής και ο Ηλίας απετέλεσαν προτυπώσεις του Χριστού και εικόνες Του στην Παλαιά Διαθήκη, σαν απλοί άνθρωποι που ήσαν, ενώ ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που όχι μόνο ανέβηκε και κάθισε στα δεξιά του Θεού, αλλά και μόνο εκείνος κατέβηκε από Ψηλά, αφού σαρκώθηκε και γεννήθηκε ως άνθρωπος. Και αυτό επειδή, θέλοντας να αποκαλύψει σε μας τα επουράνια, έγινε από αγάπη ένας από εμάς, και ως άνθρωπος όμοιος με μας ελάλησε προς εμάς τις θείες και σωτήριες αλήθειες, ενώ στη συνέχεια, προσφέροντας το αίμα Του, απέκτησε την Εκκλησία Του.

Επεξηγώντας περισσότερο ο Ιησούς τα λόγια Του, αναφέρει στο Νικόδημο και το δεύτερο μυστήριο της σωτηρίας, μετά την δια του βαπτίσματος αναγέννηση που είχε στο μεταξύ προείπει, και αυτό είναι η δια του Σταυρού γενομένη ευεργεσία της ανθρωπότητος. Λέγει λοιπόν ο Ιησούς ότι, όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, και όσοι τραυματισμένοι το κοιτούσαν σώζονταν από το δηλητήριο των φιδιών, με τον ίδιο τρόπο η αμαρτία, λόγω τής επί του Σταυρού ύψωσης και θυσίας του Χριστού, θα εκτεθεί, δημόσια και ηττημένη, σαν το νεκρό χάλκινο ομοίωμα του φιδιού. Όσοι συμμετέχουν επομένως δια της πίστεως στο μυστήριο του Ιησού, σώζονται, ο οποίος υψωθείς μεταξύ ουρανού και γης, ήτο σαν να εγκαταλείφθηκε προς στιγμήν όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο τον Πατέρα Του. Υψώθηκε όμως ο Κύριος και με την ανάληψή Του, για να καθίσει στα δεξιά του Πατρός, και να παράσχει μετάνοια και άφεση αμαρτιών στο λαό.

Η πίστη μάλιστα των αμαρτωλών, που έχουν ανάγκη τη σωτηρία, στον Εσταυρωμένο, είναι ό,τι υπήρξε η ενατένιση προς το υψωμένο φίδι εκείνων από τους Ισραηλίτες που είχαν ανάγκη θεραπείας, καθότι ο Σταυρός του Κυρίου είναι η κλίμακα προς τον ουρανό και πηγή αιώνιας ζωής. Αυτός δηλαδή που πιστεύει, λέγει ο Ιησούς, δεν θα χαθεί λόγω των τραυμάτων των αμαρτιών του, αλλά θα πετύχει την γη της επαγγελίας, απολαμβάνων σ’ αυτήν ζωήν αιώνιον και ποιοτικώς μοναδική. Είναι αλήθεια ότι τα λόγια αυτά χαράχτηκαν στην καρδιά του Νικοδήμου, και εξ’ αιτίας αυτών, όταν είδε αργότερα υψούμενον επί του σταυρού τον Ιησού, δεν σκανδαλίστηκε όπως οι υπόλοιποι μαθητές, αλλά αισθάνθηκε την πίστη του ενισχυμένη.

Ως συνέχεια των προηγούμενων, έρχεται τώρα ο Κύριος να αιτιολογήσει τα λόγια Του ότι «πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου». Λέγει λοιπόν ότι η θυσία Του αφορά όλη την ανθρωπότητα, αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, και εκπορεύεται από την αμοιβαία αγάπη καί του Πατέρα καί του Υιού. Η πηγή μάλιστα της άπειρης αγάπης είναι ο Θεός Πατέρας, ο οποίος δεν αρνήθηκε να χαρίσει στο θάνατο ακόμη και τον μονάκριβο γιο Του, προκειμένου να οδηγήσει τον κόσμο, δια της πίστεως και της αρετής, στην αιώνιο λύτρωση.

Τέλος, αναιρεί ο Χριστός την εσφαλμένη πίστη των Ιουδαίων, οι οποίοι είχαν την άποψη ότι ο ερχόμενος Μεσσίας θα καθίστατο, αποκλειστικά για το έθνος τους, βασιλέας και σωτήρας. Επαναλαμβάνει επομένως τρεις φορές την λέξη “κόσμος” για να καταδειχθεί το παγκόσμιον της θείας ευδοκίας, και λέγει στο Νικόδημο: «Διότι δεν έστειλε ο Θεός τον Υιό του στον ΚΟΣΜΟ για να χωρίσει και να καταδικάσει τον ΚΟΣΜΟ, αλλά για να σωθεί ο ΚΟΣΜΟΣ δι’ αυτού». Η αλήθεια αυτή που τονίζεται εδώ, δεν αποκλείει την επάνοδο του Χριστού, κατά την Δευτέρα αυτού Παρουσία, ως Κριτού της Οικουμένης, όπως και σαφώς διδάσκεται στην Καινή Διαθήκη, αλλά εκφράζει κυρίως τον θετικό σκοπό της αποστολής του Κυρίου στον κόσμο. Δεδομένου ότι η κατάκριση των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα της θελήσεως αυτών και όχι της θελήσεως του Θεού. Όπως ακριβώς και ο ήλιος, ο οποίος δεν ευθύνεται αν οι ακτίνες του δεν φτάνουν στα φυτά και τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό σκιά, ή πίσω από σκούρες κουρτίνες.

Οι ευαγγελιστές λοιπόν -αλλά και ο απόστολος Παύλος- με τα ανωτέρω περιγραφέντα, εκφράζουν την πίστη ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο, διότι όλα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, ο οποίος, επειδή κυβερνά και προνοεί ακριβέστατα και απολύτως δίκαια για τον κόσμο, φρόντισε ώστε ο Υιός του Ανθρώπου, όπως ονόμαζε τον εαυτόν του ο Χριστός, να αντιπροσωπεύσει και αντικαταστήσει στη θυσία Του ολόκληρη την ανθρωπότητα, ίνα σωθούμε όλοι δι’ Αυτού, ακολουθούντες τις εντολές και το παράδειγμά Του.