ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Τι σοι θέλεις ποιήσω;

Αγαπητοί μου αδελφοί.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας διηγείται σήμερα ότι ο Ιησούς Χριστός πλησίαζε την πόλη της Ιεριχούς. Εκεί, στο δρόμο που οδηγούσε στην είσοδο της πόλης, συνάντησε έναν τυφλό που ζητιάνευε χρήματα για να ζήσει, καθότι ως τυφλός ήταν αδύνατον να εργασθεί. Όταν αυτός πληροφορήθηκε ότι από μπροστά του περνά ο Ιησούς Χριστός, άρχισε να φωνάζει δυνατά λέγοντας: «Ιησού Υιέ Δαβίδ ελέησόν με». Ακούγοντας τη φωνή του τυφλού ο Κύριός μας, στράφηκε προς αυτόν και τον ρώτησε: «Τι  θέλεις να κάνω για σένα;».

Συγκινείται κανείς, αδελφοί μου, διαβάζοντας στο Ευαγγέλιο ότι ο Ιησούς Χριστός, γυρνώντας σπλαχνικά προς τον ανήμπορο και παραπεταμένο τυφλό, με μεγάλη στοργή και αγάπη τον ρώτησε: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;».

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο τυφλός ανέσυρε όλη την δύναμη της ψυχής του και με όλη την καρδιά του ζήτησε την βοήθεια του Ιησού. Αυτές οι λίγες στιγμές, οι βγαλμένες με πόνο καρδιάς από το εσωτερικό του είναι, ήταν αρκετές για να αγγίξουν τον εύσπλαχνο Ιησού Χριστό. Ήταν ικανές να κάνουν τον Κύριό μας να διακόψει την πορεία του και να σταματήσει. Στάθηκαν ικανές να κάνουν τον Ιησού Χριστό να παραμερίσει όλους τους άλλους που Τον περιτριγύριζαν, τους οποίους ο Ευαγγελιστής Λουκάς τους ονομάζει όχι τυχαία όχλο και να εστιάσει το ευσπλαχνικό Του βλέμμα μόνο προς τον πονεμένο τυφλό.

Αδελφοί μου,

Ο Ιησούς Χριστός ακόμη και σήμερα, 2000 χρόνια μετά, βρίσκεται εδώ και βαδίζει ανάμεσά μας. Περπατά αργά, διότι ομοιάζει στον οδοκαθαριστή που προχωρά κι εκείνος αργά στους δρόμους καθώς μαζεύει όλα τα πεταμένα από εμάς σκουπίδια.. Παρομοίως, μέχρι και σήμερα ο Ιησούς Χριστός περπατά αργά, μαζεύοντας κοντά Του όλες τις πονεμένες και πληγωμένες ψυχές που απάνθρωπα εμείς, οι «καθώς πρέπει» άνθρωποι, πετάξαμε σαν στυμμένες και άχρηστες λεμονόκουπες στους δρόμους και στα σκουπίδια της γειτονιάς μας, αδιαφορώντας για τον πόνο τους, τις πληγές τους και το μέλλον τους.

Ο Ιησούς Χριστός σταματά ενώπιόν τους, σκύβει ταπεινά και τους αγκαλιάζει, λέγοντάς τους αυτό που εμείς ποτέ δεν είπαμε στους πονεμένους συνανθρώπους μας: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;». Πόση ευσπλαχνία, πόση αγάπη, πόσο μεγαλείο ψυχής κρύβουν αυτές οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του Ιησού Χριστού προς τον περιφρονημένο από τους συνανθρώπους του και πονεμένο τυφλό, από τον οποίο μάλιστα απαιτούν να μη φωνάζει, γιατί γίνεται ενοχλητικός!

Το ακούτε αδελφοί μου; Ενοχλητικός ο πόνος και η κραυγή του παραπεταμένου και πονεμένου συνανθρώπου μας! Ε! αυτές όμως οι ενοχλητικές φωνές είναι εκείνες που φθάνουν τελικά στα αυτιά του Κυρίου μας. Επί τούτου αναρωτηθήκαμε άραγε, αν οι δικές μας φωνές εισακούονται από τον Χριστό;

Ναι, η επίπονη και ενοχλητική φωνή του τυφλού η βγαλμένη με πόνο μέσα από την καρδιά του, εισακούστηκε αμέσως από τον Ιησού Χριστό και έφερε μάλιστα άμεσο αποτέλεσμα. Διότι στην ερώτηση του Κυρίου μας «τι θέλεις να κάνω για σένα», αμέσως ο τυφλός απάντησε: «Να δω θέλω Κύριέ μου» και το Ευαγγέλιο μας βεβαιώνει ότι αμέσως άρχισε να βλέπει. Ναι, αδελφοί μου, αυτός είναι ο Κύριός μας, ο αρχηγός της Εκκλησίας μας και της Πίστεώς μας. Είναι Θεός Πατέρας, Φίλος, ταυτόχρονα αδελφός και Σωτήρας.

Ο Χριστός είναι Εκείνος που ζητά σήμερα από εμάς να γίνουμε φιλάνθρωποι και ευσπλαχνικοί. Είναι Εκείνος που ζητά τώρα κι εμείς όλοι να βαδίζουμε αργά ανάμεσα σε αυτόν τον άσπλαχνο κόσμο, ώστε να βλέπουμε και να ακούμε τον πόνο, τις θλίψεις και τις ανάγκες των περιφρονημένων συνανθρώπων μας, για να κλείνουμε τις πληγές τους, προσφέροντάς τους εμείς το έλεος, τη χαρά και την αγάπη. Είναι Εκείνος που ακούει γρήγορα τις προσευχές όλων όσων με θερμή πίστη και μέσα από την καρδιά τους Του ζητούν να δουν ξανά το φως της χαράς και της ζωής.

Στα ίχνη Εκείνου ας βαδίσουμε κι εμείς αδελφοί μου, μιμούμενοι το έλεός Του και την αγάπη Του. Να είμαστε βέβαιοι ότι έτσι θα αναγνωριστούμε ως οι αληθινοί μαθητές Του και σύγχρονοι διδάσκαλοι του Ευαγγελίου Του. Να είμαστε βέβαιοι ότι κι εμείς θα ακούσουμε τότε την γλυκιά φωνή Του να μας λέγει: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;». Τότε θα βρεθούμε έτοιμοι να Του απαντήσουμε: «Χάρισε ευσπλαχνικέ Κύριε και σε εμάς την Ουράνιο Βασιλεία Σου, χάρισε και σ’ εμάς το φως Σου για να βλέπουμε κι εμείς οι αμαρτωλοί την αιώνια Δόξα Σου». Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΉ ΙΓ ΛΟΥΚΆ

Σωτήριος Θεολόγου

Κυριακή ΙΓ’ Λουκά: Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το πρώτο βήμα;

Νομίζω ότι αν είχαμε τη δυνατότητα να συνομιλήσουμε με το Χριστό, θα του θέταμε το ερώτημα που έθεσε σήμερα και ο πλούσιος νέος. Μπορεί να κατοικούμε στη γη και, συνεχώς, να προσπαθούμε να απολαύσουμε περισσότερα επίγεια και φθαρτά πράγματα, όμως το νου μας και η ψυχή μας θέλει κάτι παραπάνω. Θέλει να μάθει για την αιώνια ζωή και πως μπορεί να αποκτήσει την συγκεκριμένη πολυπόθητη ζωή.

Πλησιάζει, μάς αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς, ένας νέος πλούσιος και Του απευθύνει ένα ερώτημα: «διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» («Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νὰ κάνω διὰ νὰ κληρονομήσω ζωήν αἰώνιον;»). Λέει ο Χριστός: «τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός» («Γιατὶ μὲ ὀνομάζεις ἀγαθόν; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀγαθὸς παρὰ μόνος ὁ Θεός»). Συνεχίζοντας τη διήγηση, ο Χριστός αναφέρει τις εντολές από το Νόμο: «μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». Ανταπαντάει ο νέος ότι όλες αυτές τις εντολές τις φύλαξα από την νεανική μου ηλικία.

Τότε, συνεχίζει το λόγο Του ο Χριστός προς τον πλούσιο: «ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» («Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει· πώλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ μοίρασέ τα εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ θὰ ἔχῃς θησαυρὸν εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔλα, ἀκολούθησέ με»). Για τον πλούσιο, όμως, ήταν το πιο δύσκολο που έπρεπε να κάνει γιατί είχε πολλή περιουσία και στεναχωρήθηκε. Ο Χριστός τονίζει στο λόγο Του ότι: «Εἶναι εὐκολώτερον νὰ περάσῃ μιὰ καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας παρὰ νὰ μπῇ ἕνας πλούσιος εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Οι άνθρωποι που άκουσαν το λόγο Του, ίσως και εμείς στη θέση τους, είπαν «ποιός μπορεῖ νὰ σωθῇ;», απαντώντας τους ο Χριστός: «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» («Εκεῖνα ποὺ εἶναι ἀδύνατα εἰς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι δυνατὰ εἰς τὸν Θεόν»).

Παρατηρούμε τον νεαρό πλούσιο να έχει ακολουθήσει τις εντολές από νεανική ηλικία, αλλά όταν ο Χριστός του είπε να πουλήσει όλα τα υπάρχοντα και να Τον ακολουθήσει, εκεί δυσκολεύτηκε. Γιατί; Γιατί είχε ακόμα ένα πάθος στην καρδιά του. Ήταν φιλοχρήματος. Τήρησε όλες τις εντολές, έκοψε όλα τα ελαττώματα, παρά μόνο ένα· και για αυτό το ένα δεν μπορούσε να ακολουθήσει το Χριστό.

Μήπως και εμείς ταυτιζόμαστε με τον πλούσιο νέο;

Μπορεί να έχουμε κόψει αρκετά ελαττώματα και πάθη, αλλά έχουμε αυτό το ένα που στέκεται τροχοπέδη για την αιώνια ζωή. Αυτό μπορεί να είναι το οτιδήποτε φιλοχρηματία, φιλοδοξία, φιληδονία κ.α. Προσπαθήσαμε αρκετές φορές να το κόψουμε, αλλά δεν μπορούσαμε· γιατί μάς κυριαρχεί η συνήθεια.

Δεν είμαστε έτοιμοι να δοθούμε με όλη μας την ψυχή στο Θεό· θέλουμε και κάτι δικό μας. Θέλουμε και το Θεό και κάτι από εμάς (χρήματα, δόξα, νεότητα κλπ.). Δεν είμαστε έτοιμοι να ξεβολευτούμε για χάρη του Θεού.

Αν ερχόταν, σήμερα, ο Θεός και μάς έκανε πρόταση να Τον ακολουθήσουμε, ξέρετε πόσοι θα Τον ακολουθούσαν; Ούτε οι μισοί χριστιανοί. Γιατί; Γιατί δεν είμαστε σε θέση να τα αφήσουμε όλα. Δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε νέο δρόμο. Γιατί μέσα μας, ακόμα, υπάρχει το θέλημά μας.

Μας λείπει η έμπρακτη αγάπη για το Θεό. Ακόμα, έχουμε την καρδιά μας προσκολλημένη σε κάποια υλικά αγαθά, όπως ήταν η καρδιά του πλούσιου νέου

Ας καταφέρουμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να ακούσουμε το «μπράβο» από το Θεό και όχι από τους ανθρώπους. Πώς θα γίνει αυτό; Σίγουρα, δεν θα γίνει σε μία μέρα. Αλλά είναι ένας αγώνας που μπορούμε να αγωνιστούμε και να φτάσουμε, με τη βοήθεια του Θεού πάντα, σε κάτι ανώτερο. Αυτά που δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, θα τα αναπληρώσει η αγάπη του Θεού. Ένα βήμα να κάνει ο άνθρωπος για να πάει πιο κοντά στο Θεό και να δείξει καλή προαίρεση, ο Θεός θα κάνει όλα τα υπόλοιπα

ΠΕΜΠΤΟΥΣΊΑ 

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

Εορτάζοντας σήμερα, την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, παίρνουμε αφορμή από το Κοντάκιο της εορτής: “Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος ... το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού”, για να αναφερθούμε για, λίγο σ’ αυτήν. Στην Παναγία που έγινε  ο  έμψυχος ναός του Σωτήρος Χριστού.

Η λέξη ναός, αδελφοί μου, προέρχεται από το ρήμα ναίω και δηλώνει το κατοικητήριο, κατοικητήριο του Θεού, δηλαδή τον τόπο στον οποίο κατοικεί ο Θεός. Με αυτήν την σημασία και ο χώρος εκείνος, στον οποίο συναντώνται οι Χριστιανοί, που αποτελούν το Σώμα του Χριστού, για να τελέσουν τα μυστήρια, ιδιαιτέρως το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, καλείται Ναός. Και φυσικά όταν λέγεται ότι εκεί κατοικεί ο Θεός εννοείται ότι εκεί εκδηλώνεται η ενέργειά Του και όχι ότι στον χώρο εκείνο περιορίζεται ο Θεός.

Αυτή η φράση όμως εδώ στο κοντάκιο,  αναφέρεται στην Παναγία, που είναι το πρόσωπο εκείνο διά του οποίου έγινε άνθρωπος ο Υιός και Λόγος του Θεού. Η Παναγία μας ονομάζεται “ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος” και “το ιερό θησαύρισμα της δόξης του Θεού”. Αν ο χώρος εκείνος στον οποίο φαίνονται έκδηλα τα ενεργήματα του Θεού ονομάζεται ναός, πολύ περισσότερο μπορεί να χαρακτηρισθεί η Παναγία ναός, ακριβώς επειδή μέσα στην μήτρα της ο Υιός και Λόγος του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, τη θέωσε παρέμεινε για εννέα μήνες σ’ αυτή, αγιάζοντας έτσι και όλο το σώμα της. Γι’ αυτό η Παναγία λέγεται “καθαρώτατος ναός” και “ιερό θησαύρισμα της δόξης του Θεού”. Είναι ναός η Παναγία δυνάμει της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο πρόσωπο του Λόγου.

Θυμόμαστε λοιπόν  αυτή τη μέρα, την είσοδο της Παναγίας, που η ίδια έγινε ναός του ίδιου του Θεού, στο Ναό και την αφιέρωσή της σ’ Αυτόν εκ μέρους των ευλαβέστατων γονέων της, του Ιωακείμ και της Άννας.

Εκ πρώτης όψεως, η γιορτή αυτή φαίνεται να μας υπενθυμίζει απλώς κάποιο γεγονός που συνέβη κάποτε, χωρίς να διαπιστώνεται ένα βαθύτερο νόημα. Ωστόσο υπάρχει και κάτι άλλο που δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Και αυτό είναι η απόφαση των ευλαβών γονέων να οδηγήσουν οι ίδιοι το παιδί τους στο Θεό και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Αυτό είναι που πρέπει να τονίσουμε και να μην το περάσουμε απαρατήρητα..

Η νεολαία, τα παιδιά, αγαπητοί Χριστιανοί, υπήρξαν το εκλεκτότερο τίμημα της Ανθρωπότητας. Σ αυτήν στήριξε πάντοτε τις ελπίδες της η κοινωνία για ένα καλύτερο μέλλον. Γι’  αυτό και οι ευθύνες όλων μας, και κυρίως των γονέων, είναι τεράστιες απέναντι στα παιδιά και τούς νέους ιδιαίτερα. Ανάλογα με τις κατευθύνσεις που τούς δίνουμε, δρέπουμε κατά καιρούς και τούς καρπούς. Όμως είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουν οι γονείς τελικά ότι μόνον ο Χριστός και η Εκκλησία, χωρίς κανένα ιδιοτελές αντίκρισμα και συμφέρον, αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνον στην πραγματική ευτυχία των νέων μέσα σε καθαρούς, διάφανους και υγιείς ορίζοντες, μακριά από σκοπιμότητες και υπολογισμούς.

Όλοι οι γονείς προσπαθούν να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους, δυστυχώς όμως ,αρκετοί, δεν θεωρούν καθόλου απαραίτητο να τα οδηγήσουν κοντά στο Θεό δια της Εκκλησίας, είτε γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν είχαν τέτοιου είδους εμπειρίες είτε γιατί έχουν σχηματίσει την εντύπωση ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχει ο σκοταδισμός, ο αναχρονισμός, η καθυστέρηση, η εκμηδένιση της προσωπικότητας. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουν οι γονείς αυτοί, αν κάποιο παιδί τους κάποια στιγμή, κατά Χάριν Θεού, αναπτύξει κάποιες στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία και φοβούνται τότε ότι αυτό το παιδί τους θα γίνει παπάς η καλόγερος, σαν και αυτό να είναι το τρομερότερο πράγμα που θα μπορούσε να  τους συμβεί. Έτσι το προτιμούν στα ξενύχτια, στα αδιάκοπα γλέντια, το προτιμούν να περνά σαν σίφουνας μπροστά τους με τη μηχανή, το προτιμούν οπουδήποτε αλλού, όχι όμως στην Εκκλησία! Κρίμα που υπάρχουν γονείς που σκέπτονται έτσι κάποιες φορές, αδικώντας κατάφωρα την Εκκλησία. Γιατί στ’ αλήθεια, κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να δεχτεί ότι ο Χριστός και η Εκκλησία έχουν ανάγκη να «στρατολογούν» οπαδούς. Ούτε και μπορεί να γίνει κάποιος κληρικός η μοναχός εκβιαστικά, αν δεν έχει την «κλήση»και την «κλίση». Αν δεν το θέλει ο ίδιος η αν εκ Θεού δεν έχει αυτόν τον προορισμό.

Πόσο λανθασμένες και άδικες είναι αυτές οι απόψεις κάποιων συνανθρώπων μας που τόσο αρνητικά επηρεάζουν και αρκετούς γονείς να μην οδηγούν τα παιδιά τους κοντά στην Εκκλησία, μας το βεβαιώνουν κάποια λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Λόγια που ειπώθηκαν πριν από δεκαπέντε περίπου αιώνες και που δείχνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πιστεύουν αρκετοί Έλληνες σήμερα. Έλεγε λοιπόν ο άγιος Χρυσόστομος «Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε τούς νέους μοναχούς η ασκητές, αντικοινωνικούς η απόκοσμους. Είναι όμως ανάγκη να τούς κάνουμε καλούς και συνειδητούς χριστιανούς και για το δικό τους καλό, αλλά και για την ευτυχία των ίδιων των νέων». Δεν πιστεύω να υπάρχουν πιο ρεαλιστικά λόγια από αυτά, που ειπώθηκαν μάλιστα δια στόματος ενός σημαντικότατου εκκλησιαστικού ανδρός.

Δεν είναι «καταπιεστικός» ο Χριστός, αδελφοί μου, όπως νομίζουν πολλοί γονείς και γενικά αρκετοί άνθρωποι. Απλώς τιθασεύει και ομολογεί σωστά τη δραστηριότητα των νέων, για να γίνουν αυτοί περισσότερο δημιουργικοί και ολοκληρωμένοι. Είχα διαβάσει κάπου «Το άλογο δεν πάει μπροστά, αν δεν το ζέψεις. Ο ατμός δεν κινεί τη μηχανή, αν δεν τον περιορίσεις. Κανένας καταρράκτης δε γίνεται φως και κινητήρια δύναμη, παρά όταν τον βάλεις σε κανάλι και η ζωή ποτέ δεν γίνεται μεγάλη, αν δεν την προσανατολίσει κανείς, αν δεν την συγκεντρώσει και δεν πειθαρχήσει κανείς σε μια ορισμένη ιδέα».

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ / ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

Η κρίση, το λάθος και ο «άφρονας»

Με ένα ποίημα θα ξεκινήσουμε σήμερα αδελφοί μου, προσπαθώντας να μπούμε στο νόημα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Ένα πασίγνωστο ποίημα του διάσημου ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη. Έχει τον τίτλο ΑΡΝΗΣΗ και μας λέει σε μια του στροφή: :

«Με τί καρδιά και τί πνοή, / τί πόθους και τί πάθος,

πήραμε τη ζωή μας». / «λάθος» / «κι αλλάξαμε ζωή».

Τι μας λέει λοιπόν εδώ;

Μας λέει πως ξεκινήσαμε τι ζωή μας με όλη μας τι καρδιά, με όλο μας το είναι. Με πόθους, με πάθος, με όρεξη. Με όλες τις κατάλληλες και ευνοϊκές συνθήκες για προκοπή και επιτυχία. Ξεκινήσαμε για να πάμε μπροστά και να πετύχουμε!

Λοιπόν;

Λάθος. Λάθος οι προβλέψεις μας, λάθος οι κινήσεις μας, λάθος και τα αποτελέσματα.

Πήραμε τι ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή. Καταλήξαμε σε αποτελέσματα αντίθετα από τα αναμενόμενα. Ζητούσαμε τη δυνατόν καλύτερη και ευτυχέστερη ζωή και δρέψαμε αποκαΐδια.

Και έρχεται η σημερινή εξ’  ίσου διάσημη μα και επικαιρότατη Ευαγγελική περικοπή, η του «Άφρονος πλουσίου να τα καταδείξει όλα αυτά και διά του αψευδεστάτου στόματος του Ιησού.

Ήτανε, μας λέει,  ένα πλούσιος πού έτρωγε και. Ένας πλούσιος που δε νοιαζόταν για κανέναν και για τίποτε πέρα από τον εαυτό του. Μα τη πάτησε αυτός ο άνθρωπος. Ήρθε η ώρα για να αφήσει πίσω και πλούτη και παλάτια. Πως την πάτησε; Απ’ τα παλάτια βρέθηκε σε τόπο που ούτε καν σκέφτηκε πως υπάρχει..

«Ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα· Και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων τι ποιήσω, ότι ουκ έχω πού συνάξω τους καρπούς μου;»

Πρόκειται για κάποιον, που περνάει ώρες έντονης αγωνίας.

Θα λέγαμε, με τα σημερινά δεδομένα, αν δε γνωρίζαμε την όλη υπόθεση, πως είναι κάποιος άστεγος, κάποιος άνεργος, κάποιος πολύτεκνος, κάποιος υπερήλικας, άρρωστος, εγκαταλελειμμένος….

Όμως τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα μάλιστα: Είναι πλούσιος τσιφλικάς.

«Πόθεν έσχε» τα πλούτη και τα τσιφλίκια του;

Με αδικίες, κλοπές, ληστείες, τοκογλυφίες. Ο Κύριος γνωρίζει…

Και βρήκε επιτέλους λύση ο άνθρωπος στο πρόβλημα του.

«Τούτο ποιήσω· καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω, και συνάξω εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, Και ερώ τη ψυχή μου· ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου».

Βασανίστηκε, έστυψε το μυαλό του, νύχτες ολόκληρες έμεινε άγρυπνος. Και τώρα, μετά από τόσους υπολογισμούς, αναστεναγμός ανακούφισης. «Αυτό θα κάνω, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω πολύ πιο μεγάλες. Θα συγκεντρώσω εκεί μέσα όλα τα αγαθά μου, και θα ζω ξένοιαστα και χαρούμενα. Θα έχω να τρώω και να πίνω. Δε θα με νοιάζει πλέον, ούτε και θα στεναχωριέμαι για τίποτα».

Το λάθος, για το οποί μιλήσαμε προηγουμένως.

Έδωσε καρδιά ο άνθρωπος αυτός, έδωσε, πνοή, πόθους, πάθος, στους λογαριασμούς του.. Μα έκανε λάθος λογαριασμούς. Λογάριαζε τα πλούτη του, τα έβρισκε αρκετά, πολύ αρκετά, και έμενε με τη σιγουριά μιας μακάριας ζωής. Μιας ζωής χωρίς πόνο και δάκρυα, χωρίς απολύτως καμιά ενόχληση. Αλλά και χωρίς να νοιάζονται για κανέναν και για τίποτε.

Αλλά έρχεται κάποιος αστάθμητος παράγοντας.

Η φωνή της αλήθειας. Της μόνης αλήθειας.

Έρχεται για να καταδείξει το λάθος και να τον προσγειώσει στη θλιβερή πραγματικότητα.

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δ’· ητοίμασας τίνι έσται;»

 Την ίδια στιγμή που πίστεψε πως βρήκε την λύση, όλα γκρεμίζονται! Η φωνή του Θεού, η αδυσώπητη φωνή της αλήθειας, τον προσγειώνει στην πραγματικότητα. «Άφρονα, άμυαλε, ανόητε τούτη τη νύκτα, απόψε, θα πεθάνεις. Αυτά που ετοίμασες τι θα τα κάνεις;»

Αδελφοί μου!

Ο  άφρονας πλούσιος  της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, οι ανόητοι πλούσιοι όλων των εποχών,, που τρώνε και πίνουν και ντύνονται και κανέναν δεν λογαριάζουν, είναι τύποι που δεν μας έλειψαν ποτέ. Είναι τύποι πολύ συνηθισμένοι και στα χρόνια μας! Μπορεί να είμαστε κι εμείς, στα μέτρα των δυνατοτήτων μας, εμείς που περιορίζουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες μας, στο τι θα φάμεε και στο τι θα πιούμε, στο πως θα εξαπατήσουμε τον άλλον και θα τον έχουνε στη δούλεψή μας κοψοχρονιά, στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα… Είμαστε εμείς που ούτε καν σκεπτόμαστε πως τα χρόνια μας είναι λίγα, και δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτε περισσότερο απ’ την καλοπέρασή μας.

Λάθος. Για τούτο και τελικά αλλάξαμε ζωή.

Αδελφοί μου!

«Οι μορφές του κακού έχουν ένα κοινό παρανομαστή: την ιδιοτέλεια. Το «κοιτάζω τη δουλίτσα μου, το συμφέρον μου, τα λεφτουδάκια μου». Και η ιδιοτέλεια τρέφεται από το φόβο του θανάτου. Και ο φόβος του θανάτου μεγεθύνεται από την απουσία της ζωτικής σχέσης με τον Θεό. Έξω από τη σχέση αυτή ο άνθρωπος γαντζώνεται από την καθημερινή αμεσότητα, την κατοχή υλικών πραγμάτων, την επιβεβαίωση μέσα από την άσκηση όποιας μορφής βίας και εξουσίας, βάρβαρης ή εκλεπτυσμένης, δεν έχει σημασία. Η άντληση της ζωής από τον εαυτό μας δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσει σε υπαρξιακό άγχος και πανικό, αφού αυτή η ζωή είναι τόσο περιορισμένη και εύθραυστη. Κι όσο μεγαλώνει αυτός ο πανικός, τόσο αυξάνει η άμυνα απέναντι σε ό,τι και όποιον μας πλησιάζει. Το αποτέλεσμα είναι ρήξη, βραχυκύκλωμα, σκότωση, μια πραγματική κρίση λειτουργίας της προσωπικής ύπαρξης». (Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, ιερομ).

Να σημειώσουμε όμως και τούτο.

«Βεβαίως το κακό παίρνει / και / κοινωνικές μορφές που εισβάλλουν στη ζωή μας. Σήμερα μάλιστα το κακό μεταλλάσσεται συνεχώς, υποδύεται τα πιο αγαθά προσωπεία. Μπορεί να είναι η ίδια η κυβέρνηση, ο διεθνής οργανισμός, ένας ευαίσθητος σωτήρας. Βλέπετε, τα πιο κραυγαλέα ψέματα εκτοξεύονται από τους ίδιους τους ψηφισμένους ταγούς, και οι χειρότεροι φασισμοί χτίζονται πάνω στην επίφαση της κοινωνικής μέριμνας. Αυτό το κακό έρχεται να επηρεάσει τη ζωή μας. Πόσο μπορεί να την επηρεάσει; Ο ιερομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός σε εποχές δεινές και μαύρες φώναζε: «όλα να σας τα πάρουν, τον Χριστό και την ψυχή σας δεν μπορούν να τα πειράξουν». Βεβαίως, ο Χριστός δεν δίνει συνταγές ανθόσπαρτου βίου. Δίνει σταυρό και ανάσταση. Είναι ο ίδιος το μέγα πάθος και ο μέγας πόθος, μέσα στον οποίο θεραπεύεται το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος.» (Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, ιερομ).

Νάτο λοιπόν το λάθος μας το μεγάλο. Κινηθήκαμε και συνεχίζουμε να κινούμαστε σε λαθεμένους δρόμους. Το είδωλο του επαγγελματικά επιτυχημένου, του κοινωνικά αναγνωρισμένου, του καριερίστα, του πλούσιου, του τεχνοκράτη, το είδωλο ενός Θεού-εαυτού. Η προτεραιότητά μας, ή αν θέλετε, το όνειρό μας, ήταν (και είναι;) μια θεσούλα στις βασιλείες του κόσμου τούτου.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Φτάσαμε να μιλάμε καθημερινά για κρίση και να μην μπορούμε πλέον να μιλήσουμε με καμιά βεβαιότητα για το αύριο.

Πιστέψαμε στα τραγούδια των σειρήνων, δε βουλώσαμε τα αφτιά μας στα ψέματά τους και απλώσαμε τα πόδια μας πιότερο απ΄ το πάπλωμα μας. Και έρχονται οι οικονομικοί δικτατορίσκοι να μας λένε με τον πιο μακάβριο τρόπο, πως είμαστε πλέον τελειωμένοι…

Λάθος λοιπόν. Και το τονίσαμε και παραπάνω. Η προτεραιότητά μας, ή αν θέλετε, το όνειρό μας, μια θεσούλα στις βασιλείες του κόσμου τούτου. Θυμηθείτε όμως τί είπε ο σατανάς στον Χριστό στην έρημο: «Θα σου δώσω τις βασιλείες του κόσμου τούτου, αν πέσεις και με προσκυνήσεις». Και ο Ιησούς απάντησε: «τον Κύριό σου θα προσκυνήσεις και θα λατρέψεις». Δεν συνεχίζεται ο ίδιος πειρασμός στην ιστορία; Άραγε μιμηθήκαμε τον Χριστό; Το λάθος, όταν συνειδητοποιείται, μας χτυπά την καμπάνα για εγρήγορση. Θα καθόμαστε γονατιστοί και θα προσκυνάμε τους ηγεμονίσκους που αλωνίζουν στη χώρα μας και ζητάνε την κεφαλή μας επί πίνακι; Όσο κι αν οι Κυβερνήσεις ξεδιάντροπα ξεπουλάνε τις χώρες τους,  εμείς ας μη ξεπουλήσουμε τη ψυχή μας, τη τιμή μας, το τόπο μας, την υπόληψή μας!.