ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

       ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ

 «  Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας»

.

Με της Ανάστασης το θαύμα, το παγκόσμιο και το αιώνιο, γεμίζει και πάλι η πλάση ολόκληρη, αγαπητοί Χριστιανοί.

Με της Ανάστασης την ασύγκριτα μεγάλη, την ανείπωτη χαρά, γεμίζουν οι καρδιές  μας και τα στήθη μας φουσκώνουν και θεριεύουν και παίρνουν δύναμη περίσσια ώστε σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί και την κτίση συθέμελα να ταρακουνήσει η επινίκια ιαχή: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ.

«Ας χαρούμε ψυχικά κι ας ευφρανθούμε πνευματικά τούτη τη μέρα. Ας διακηρύξουμε στα πέρατα της οικουμένης την Ανάσταση του Σωτήρος μας, ή για να πω καλύτερα τη δική μας σωτηρία.

Γιατί με την Ανάσταση του Χριστού ο Άδης συνταράσσεται, ο διάβολος, πενθεί, η αμαρτία νεκρούται, τα πονηρά πνεύματα εκδιώκονται, οι άνθρωποι οι οποίοι ζουν στη γη ανεβαίνουν ήδη στον ουρανό, οι ευρισκόμενοι στον Άδη νεκροί απελευθερώνονται από τα δεσμά του διαβόλου και καθώς ευρίσκονται κοντά στο Θεό λένε στο διάβολο. Πού βρίσκεται Άδη το κέντρο σου; Αίτιος δε για την αγία αυτή εορτή και πανήγυρη είναι για μας ο Χριστός, που είναι και ο πρόξενος όλων των άλλων ιδικών μας καλών».(Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ).

Χαρείτε λοιπόν αδελφοί μου.

Σημαία λευτεριάς κυματίζει στο κενό μνημείο. Ο Άδης «στένων βοά» και τρέμει σύγκορμος γιατί αλύπητα ποδοπατήθηκε. Τώρα οι νεκροπόλεις σε κοιμητήρια μεταβλήθηκαν και η χαρά βασιλεύει εκεί πέρα .Τώρα διαλύθηκε το σκοτάδι, το ψεύδος νικήθηκε, η κατάρα νεκρώθηκε, ο διάβολος κατατροπώθηκε. Τώρα τα πάντα γέμισαν Φως.

       «Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γή, καί τά καταχθόνια, εορταζέτω γούν πάσα κτίσις, τήν Έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται».

«Τώρα, εξηγεί ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, κατά την σημερινήν ημέραν της Αναστάσεως του Κυρίου δεν είναι άλλα μέρη του κόσμου πεφωτισμένα, και άλλα εσκοτισμένα, αλλά όλα ομού χωρίς καμίαν εξαίρεσιν είναι γεμάτα και πεπληρωμένα από το νοητόν φως του αναστάντος Δεσπότου, και υπέρ τον ήλιον εξαστράπτοντος, ο ουρανός , λέγω, και τα εν τω ουρανώ πάντα, η γη και τα εν τη γη πάντα, και τα σκοτεινόμορφα δε μέρη του άδου και αυτά σήμερον είναι φωτεινόμορφα. Δια τούτο ας μη εορτάζει μόνη η γη και τα εν τη γη, ουδέ μόνος ο ουρανός και τα εν τω ουρανώ, ουδέ μόνα τα καταχθόνια, αλλά όλη ομού η κτίσις, η ουράνιος, η επίγειος και η καταχθόνιος ας εορτάζει την Ανάστασιν του Χριστού, με το φως του οποίου εφωτίσθησαν, ελαμπρύνθησαν και τόσον ευεργετήθησαν…».

Γέμισε φως ο ουρανός, γέμισε φως η γη, γέμισαν φως τα υποκάτω της γης. Γέμισε φως η πλάση ολάκερη. Γέμισαν φως και οι καρδιές των ανθρώπων. Ο Χριστός το φως το αληθινό σκόρπισε απλόχερα το δικό Του το καθάριο το αμόλευτο φως, κι έλαμψε η οικουμένη.

«Φως εκ φωτός έλαμψεν τω κόσμω…». Γι’ αυτό και ο Ι. Χρυσόστομος γεμάτος από ιερό ενθουσιασμό και θεία ευφροσύνη αναφωνεί:

«Σήμερον εν γη χαρά σήμερον εν ουρανώ χαρά…Νυν σκιρτώσιν Άγγελοι νυν χαίρουσι Αρχάγγελοι νυν τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ μεθ’ ημών εορτάζει την παρούσαν εορτήν».          

            Αγαπητοί Χριστιανοί.

Η παρουσία του Θεού στη γη , η συγκαταβατική περιχώρηση της Θεότητος και η κένωση του θεϊκού μεγαλείου ,αποτελεί το κορυφαίο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητος . Είναι η εκδήλωση της απύθμενης αγάπης και του Θείου ελέους όχι μόνο στον  άνθρωπο αλλά και σ’ ολόκληρη την κτίση . Είναι η αναδημιουργία ,η ανακαίνιση, το ξαναφτιάξιμο του κόσμου αφού στην πρώτη δημιουργία δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε  «το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση». Είναι η υλοποίηση του προαιωνίου Θείου σχεδίου για την απολύτρωση του γένους των ανθρώπων .Είναι η εκπλήρωση και η επαλήθευση των προφητειών ότι «…ο λαός που καθόταν στο σκοτάδι είδε φως μεγάλο και σ’ αυτούς που καθόντουσαν στην περιοχή και τα σκοτάδια του θανάτου ανέτειλεν φως».(Ματθ. Δ-16).

Αυτό ακριβώς τονίζεται όλες αυτές τις μέρες  και με κάθε τρόπο, η Εκκλησία μας προσπαθεί να μας το κάνει κατανοητό. Το μέγεθος των δωρεών που αφειδώς δόθηκαν στον άνθρωπο. Απ’ το σπήλαιο της Βηθλεέμ, μέχρι το Γολγοθά και το κενό μνημείο αναβλύζει πληθώρα Θείων δωρεών., εκπηγάζει υπέρλαμπρο ανέσπερο φως, που χωρίς αυτό θα είχαμε μεν τα μάτια ορθάνοιχτα, μα θα βρισκόμασταν στο πιο παχύ σκοτάδι. 

            Χριστιανοί μου.

Πολλοί θέλησαν ,απ’ τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα ν’ αλλάξουν την ιστορία της ανθρωπότητας .Άλλοτε με βίαιο τρόπο, άλλοτε με ήπιο ,προσπάθησαν να ανατρέψουν τα κατά τη γνώμη τους κακώς κείμενα και να δώσουν στον κόσμο άλλη μορφή, να φέρουν την αναγέννηση .

          Τι έγινε όμως; Που είναι η ποθούμενη αλλαγή; Που είναι ο καλλίτερος κόσμος; Δυστυχώς τα πράγματα απέδειξαν ότι τόσες και τόσες προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Παρά τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν, παρά τις τόσες θυσίες, παρά τα τόσα μεγαλόστομα κηρύγματα, καμιά απ’ αυτές τις προσπάθειες δεν έφερε το ποθούμενο. Στο τέλος καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή και στο ίδιο αποτέλεσμα.

 Αναγκαιότητες, σκοπιμότητες, συμβιβασμοί ,σφάλματα, υποτέλειες, και η ζωή συνεχίζεται με την ίδια ολισθηρή πορεία.

         

Που είναι λοιπόν το φως ; Που είναι η αγνή και ολόλαμπρη αχτίδα που θα διαλύσει τα σκοτάδια μας;                                                                                                               

          Ο εξαίρετος Χριστιανός ποιητής  Γ. Βερίτης καταγράφοντας αυτόν τον εναγώνιο πόθο του ανθρώπου μας λέει:

 «Φως ζητάμε! Φως διαβάτη

 Πήραμ’ ένα γιδοστράτι

Και χυθήκαμε στα σκότη ,

Απ’ την πρώτη μας τη νιότη ,

Και ζητάμε κι όλο πάμε

Κι όσο πάμε και ζητάμε».

Την απάντηση την παίρνουμε και πάλι από τον ίδιο :  

    

« Aπ’ τη Φάτνη ως το Σταυρό

 μπόρεσα κι εγώ να βρω

 τ’ άϋλο Φως  π’ αναζητάτε».

          Απ’ τη Φάτνη λοιπόν ως το Σταυρό ! Εκεί βρίσκεται το φως που ζητάμε .Εκεί βρίσκεται η λύση . Εκεί υπάρχει ο ασφαλής τρόπος για ν’ αλλάξει η ιστορία του κόσμου , ν’ αναγεννηθεί και να μεταμορφωθεί .Γι’ αυτό ακριβώς το φως μιλάει και ο προφήτης Ησαΐας  ,όταν μας λέει: «ο λαός που καθόταν στα σκοτάδια είδε φως μέγα» Αυτό το Φως ομολογούμε κάθε φορά σε κάθε Θ.Λειτουργία όταν διακηρύττουμε «είδομεν το φως το φως τÁ αληθινόν ελάβομεν πνεύμα επουράνιον».

          Μέσα σ’ αυτό το φως ο παραπεταμένος βρίσκει στοργή .ο πικραμένος λύτρωση ,ο περιφρονημένος έλεος ,ο κυνηγημένος δικαιοσύνη, ο δούλος γίνεται ελεύθερος, ο ληστής άγιος, ο παραστρατημένος επιστρέφει στο δρόμο της σωτηρίας .

          Μακριά και πέρα απ΄αυτό το Φως υπάρχει δουλεία ,υπάρχει λαθεμένη πορεία , υπάρχει υποκρισία και καταναγκαστικά έργα .Όλα τα άλλα φώτα είναι άτονα και ασταθή . Δημιουργούν σύγχυση και ταραχή ,δίνουν λαθεμένες εντυπώσεις .Αλήθεια πως θα χαρακτηρίζαμε αυτόν που θα προσπαθούσε να αντικαταστήσει το φως του ήλιου με το φως ενός κεριού; Τέτοιοι και χειρότεροι είναι όλοι αυτοί οι «φωταδιστές», που νομίζουν πως μπορούν να σκιάσουν το Φως το αληθινό. Ζουν με τις ψευδαισθήσεις και τα ερείπια των επινοήσεων τους . Είναι αυτοί για τους οποίους και πάλι ο Βερίτης θα πει  ; «Ήταν φώτα , χίλια φώτα ,μα δεν ήτανε το Φως».

          Αγαπητοί Χριστιανοί. Ο ανεξάντλητος και πάντα επίκαιρος, άφθαστος λογοτέχνης και άνθρωπος Φώτης Κόντογλου μας λέει:

«Ο Χριστός μας έφερε την παλιγγενεσία, το ξαναγέννημα…Άλλη ελπίδα από το Ευαγγέλιο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο.  όποιος δεν ένοιωσε αυτό το μυστήριο το φοβερό και χαροποιό δεν ένοιωσε τίποτα.  Ο Χριστός δεν ήρθε για να συνεχίσει τα όσα είπανε και πράξανε οι αρχαίοι φιλόσοφοι κ’ οι ηθικολόγοι .Μας έφερε καινούρια ζωή ,καινούρια αγάπη ,καινούρια λύπη, καινούρια χαρά, καινούρια καρδιά .Ο Χριστός την αγάπη δεν μας τη δίδαξε μονάχα,  αλλά και μας την έδωσε. Με το Χριστό είναι όλα ήμερα και απλά ,γιατί έχουνε την ελπίδα του Ευαγγελίου και την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος που λέγεται Παράκλητος δηλαδή παρηγορητής .Πριν έρθει ο Χριστός ο κόσμος ήτανε έρημος και χωρίς αγάπη και οι άνθρωποι ήτανε «οι μη έχοντες ελπίδα» που λέγει ο Απ. Παύλος.

          Γι’ αυτό λοιπόν αδελφοί μου.

Καθαρθώμεν τάς αισθήσεις, καί οψόμεθα, τώ απροσίτω φωτί τής αναστάσεως, Χριστόν εξαστράπτοντα, καί, Χαίρετε, φάσκοντα, τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες

«Μέσα στους πανηγυρισμούς και χαρμόσυνους λόγους του Πάσχα, δεν πρέπει ο Χριστιανός να ξεχνά, πως το φως της Αναστάσεως που φωτίζει τα επίγεια, τα ουράνια και τα καταχθόνια,

είναι αδύνατον να παραβιάσει την ελευθερία μας και να φωτίσει τα σκοτάδια που μέσα μας κρύβουμε ζηλότυπα, σαν κάποιον πολύτιμο θησαυρό.

Ο σατανάς μας ψιθυρίζει, πως το σκοτάδι του μέσα κόσμου μας, που δεσμεύει τις υλικές και τις  πνευματικές αισθήσεις μας, είναι τάχα η εγγύηση για την ελεύθερη, την αδέσμευτη, την αισθητική και την αισθησιακή ζωή μας!…αλλά μέσα σ’ αυτό το μουχλιασμένο και βρωμερό σκοτάδι, που οι αισθήσεις σέρνονται σαν σκουλήκια και σαν τα σιχαμερώτερα ερπετά στη λάσπη, πώς θα ιδεί η καρδιά το απρόσιτο φως της Αναστάσεως; Κι επειδή, δίχως καθαρή καρδιά κανείς δεν θα αξιωθεί να δει το Θεό, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας προσκαλεί να γίνουμε πνευματικότεροι εορτασταί της Αναστάσεως, με το να καθαρίσουμε την καρδιά μας και τις αισθήσεις μας ,για ν’ αξιωθούμε να δούμε το φως του Χριστού, και να ακούσουμε καθαρά μέσα μας το «χαίρετε», που είπε στις αγνές Μυροφόρες» ( Π.Β.ΠΑΣΧΟΥ. «ΕΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» σελ.215 - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ  ΑΙΩΝΙΟΣ - ).