Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΠΝΕΥΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΣ

Σήμερα Ε΄. Κυριακή των Νηστειών και τελευταία Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής δυο  μηνύματα μπορούμε να αποκομίσουμε για τον πνευματικό μας αγώνα και την πορεία μας προς στο Πάσχα. Τιμάμε κατ’ αρχάς, τη μνήμη της οσίας μητρός ημών, Μαρίας της Αιγυπτίας η οποία εορτάζεται και κατά την 1η Απριλίου. Το «Ωρολόγιο» γράφει ότι: Πλησιάζοντας το τέλος της αγίας Σαρακοστής, τάχθηκε να εορτάζεται σήμερα η αγία προς τόνωση των ραθύμων και αμαρτωλών σε μετάνοια.

Όταν ήταν δώδεκα ετών η αγία, έφυγε μακριά από τους γονείς της και πήγε στην Αλεξάνδρεια όπου έζησε για 17 χρόνια ασώτως. Έπειτα από περιέργεια ξεκίνησε με πολλούς προσκυνητές για τα Ιεροσόλυμα, να παραβρεθεί στην ύψωση του Τιμίου Σταυρού, όπου όμως συνέχισε την ακολασία και παρέσυρε πολλούς στην απώλεια. Θέλησε μάλιστα να μπει στην Εκκλησία τη μέρα της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αλλά αισθάνθηκε τέσσερις φορές κάποια αόρατο δύναμη να την εμποδίζει να εισέλθει στο Ναό, ενώ όλοι οι άλλοι έμπαιναν ανεμπόδιστα. Πληγώθηκε αφάνταστα η καρδιά της από το γεγονός αυτό και παρακάλεσε τη Παναγία να της επιτρέψει και ότι θα αλλάξει ζωή. Αμέσως μπήκε μέσα, προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο και έφυγε από τα Ιεροσόλυμα, πέρασε τον Ιορδάνη και προχώρησε στα βάθη της ερήμου, προσευχόμενη και ζώντας σκληρή ζωή μετανοίας για 47 χρόνια.  Όταν έφθασε το τέλος της ζωής της συνάντησε ένα ερημίτη που τον έλεγαν Ζωσιμά στον οποίο ζήτησε και εξομολογήθηκε όλη τη ζωή της και τον παρακάλεσε να τη κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Αυτό έκανε εκείνος ο ερημίτης το επόμενο έτος τη Μεγάλη Πέμπτη. Το μεθεπόμενο έτος επανήλθε ο Ζωσιμάς να την ξανακοινωνήσει, αλλά την βρήκε νεκρή και με ένα σημείωμα που έγραφε: Αββά Ζωσιμά, θάψε μου εδώ το σώμα της αθλίας Μαρίας. Πέθανα την ίδια μέρα που με κοινώνησες των Αχράντων Μυστηρίων. Να εύχεσαι για μένα.

Πρέπει να ήταν τότε το έτος 378 ή κατ' άλλους το 437.
Η οσία Μαρία είναι ζωντανό παράδειγμα της δυνάμεως της μετανοίας. Παρά το ότι βυθίσθηκε μέχρι το κεφάλι στη λάσπη της αμαρτίας, έπειτα μετανόησε και με τη Χάρη του ελέους του Θεού, έφθασε στη καθαρότητα των Αγγέλων. Μπορούμε να γίνουμε όλοι κατάλευκοι, όπως ήμασταν προ του βαπτίσματος, αρκεί να μετανοήσουμε. Αυτό είναι και το πρώτο μήνυμα της σημερινής Κυριακής.

Το δεύτερο είναι μήνυμα θυσίας.  Το παίρνουμε μέσα από την Ευαγγελική περικοπή

Ήδη, αδελφοί μου,  βρισκόμαστε, όπως είπαμε, στις παραμονές των εορτών του Πάσχα, και της Αναστάσεως του Κυρίου μας. «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα» λέει ο Κύριος, και η Εκκλησία μας σε έναν ύμνο το επαναλαμβάνει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου». Και συνεχίζει «Δεύτε ουν και ημείς και συμπορευθώμεν Αυτώ και συσταυρωθώμεν». Αυτή τη συμπόρευση, αυτή τη συσταύρωση ζητεί σήμερα η Εκκλησία μας. Γι' αυτό το λόγο μας προετοιμάζει.

Τι σημαίνει λοιπόν να πορεύομαι, να βα­δίζω μαζί με τον Χριστό. Σημαίνει, πνεύμα θυ­σίας και πνεύμα διακονίας, δηλώνει πνεύμα συσταυρώσεως. Αποκαλύπτει λοιπόν ο Κύριος, «τα μέλλοντα Αυτώ συμβαίνειν». Ότι δηλαδή ο Υιός του Ανθρώπου, ο Μεσσίας θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμ­ματείς, και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν και θα Τον κο­ροϊδέψουν, θα Τον μαστιγώσουν, θα Τον φτύσουν και θα Τον φο­νεύσουν, και την τρίτη μέρα από το θάνατο του θα αναστηθεί. Και οι μαθητές ενώ όλοι πιστεύουν, καταλαβαίνουν, ακούνε ότι κάτι σοβαρό πρόκειται να συμβεί στον Κύριο, δυο από αυτούς ζητούν κοσμικά μεγαλεία. Διδάσκαλε, δώσε μας, όταν θα έλθεις στη δόξα Σου και θα ανέβεις στον επίγειο βασιλικό θρόνο, να καθίσουμε ο ένας από τα δεξιά σου και ό άλλος από τα αριστερά σου. Και ο Χριστός τους απαντά: Δεν είναι τώρα καιρός κοσμικών μεγαλείων και αξιω­μάτων, αλλά κόπων και διωγμών και θανάτου μαρτυρικού.

Οι υπόλοιποι δέκα ζούσαν κι αυτοί το δικό τους κοσμικό πνεύμα. Άρχισαν να αγανακτούν για τη συ­μπεριφορά αυτή του Ιακώβου και Ιωάννη, που ζήτησαν να παραγκωνίσουν τους άλλους και να τιμηθούν περισσότερο. Δεν είχαν βέβαια δεχθεί οι μαθητές το Άγιο Πνεύμα και γι' αυτό έχουν ελαφρυντικά. Εμείς, όμως, Χριστιανοί μου,  που έχουμε δεχθεί το Άγιο Πνεύμα με το Άγιο Βάπτισμα, με το Χρίσμα, με τα άλλα Άγια Μυ­στήρια, έχουμε άραγε αντιληφθεί ότι με το να ακολουθούμε τον Χριστό είναι θυσία;

Και ο Κύριος συνεχίζοντας διευκρινίζει ακόμα περισσότερο τι είναι αυτό το εν Χριστώ θυσιαστικό πνεύμα. Γνωρίζετε, λέει,  ότι οι άρχοντες του κόσμου, συμπεριφέρνονται στους λαούς, σαν να είναι ανεξέλεγκτοι κύριοι τους και σαν οι λαοί να ήταν κτήματα τους και δούλοι τους; Με­ταξύ σας όμως δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να γίνεται κάτι τέτοιο. Άλλα όποιος θέλει να γίνει μέγας, ένας δρόμος υπάρχει: να γίνει υπηρέτης και να μάθει πώς να υπηρετεί τους άλλους. Όποιος θέλει να γίνει πρώτος οφείλει να γίνει δούλος όλων.

Ας μη φανεί υπερβολικός ό λόγος. Όλα αυτά θα πρέπει να τα κάνετε, γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου,  δεν ήλθε στον κόσμο για να υπηρετηθεί, αλλά ήλθε για να υπηρετή­σει και να δώσει τη ζωή του λύτρο για να εξαγοραστούν και ελευ­θερωθούν από την αμαρτία και το θάνατο, πολλοί.

Χριστιανοί μου, το σκεπτόμαστε αυτό; Ό Χριστός ήλθε για να διακονήσει, να υπηρετήσει εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Κι εμείς ένα φρόνημα πρέπει να έχουμε: Με ποιο τρόπο θα υπηρετήσουμε τους άλλους καλύτερα, πώς να γίνουμε διάκονοι, υπηρέτες, δούλοι των άλλων, Αλήθεια. Ποια μορφή θα είχε ή κοινωνία μας, αν όλοι, ο ένας προς τον άλλο φέ­ρονταν σαν να ήταν διάκονος και υπηρέτης του.

Χριστιανοί μου αν θέλουμε σ’ «αυτές τις εορτές να συμπορευθούμε με τον Χριστό, πρέπει να το κάνουμε αυτό: Να έχουμε πνεύμα θυσίας και διακονίας.

Ας γίνει.