«Τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου»

 Λίγες μέρες πριν,  γιορτάσαμε αδελφοί μου, τα Χριστούγεννα.  Είδαμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, σπαργανωμένο στη φάτνη, τον προσκυνήσαμε με τους ποιμένες και τους σοφούς της Ανατολής, τον δοξολογήσαμε μαζί με τους Αγγέλους.  Σήμερα τον βλέπουμε να διώκεται από τον Ηρώδη. Διώκεται από τα μαχαίρια του Ηρώδη και καταφεύγει στην Αίγυπτο.

«Αναχωρησάντων των μάγων», λέει σήμερα το Ευαγγέλιο, ο Χριστός μας έφευγε κι αυτός για την Αίγυπτο. Κι αυτό έγινε γιατί άγγελος Κυρίου είπε στον Ιωσήφ, να σηκωθεί και να πάρει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει στην Αίγυπτο. «μέλλει Ηρώδης ζητείν το Παιδίον του απολέσαι Αυτώ». (Ματθ. 2,13)

Ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού. Φυσικά δεν είχε κανένα λόγο. Ακόμη κι αν εξέταζε με τη λογική το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού- δεν υπήρχε λόγος να φοβάται. Κι αυτό γιατί, όπως λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ο Ηρώδης δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται μην του πάρει ο Χριστός το θρόνο. Δεν ήταν κανένας μικρός στην ηλικία ο Ηρώδης. Είχε κάποια ηλικία και σε λίγο θα πέθαινε. Ήταν ακόμα βασιλιάς που είχε κοσμική και στρατιωτική δύναμη. Ενώ ο Χριστός ήταν μικρός, νήπιο, όσο αφορά την ηλικία. Ήταν άσημος, ζούσε πτωχικά, αφού γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη, κλαυθμήριζε ακόμα». Γιατί λοιπόν φοβόταν; Ήταν φιλόδοξος, ακόλαστος, αδίστακτος σε κάθε έγκλημα ο Ηρώδης, προκειμένου μάλιστα να εξασφαλίσει την εξουσία του. Έσφαξε τη σύζυγό του, τρία από τα παιδιά του, τον πεθερό του και πολλούς άλλους αθώους. Προς το τέλος δε της εγκληματικής του ζωής, χωρίς δισταγμό διέταξε και τον σφαγιασμό των νηπίων της Βηθλεέμ. Σε 14.000 ανήλθε ο αριθμός των νέων του θυμάτων. Και όλο αυτό το αίμα και το ειδεχθές έγκλημα το διέπραξε μόνο και μόνο, για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος, που νόμιζε πως θα του έπαιρνε το θρόνο του! Και πότε; Όταν αυτός προχωρημένος πια στην ηλικία έπρεπε να περιμένει από μέρα σε μέρα το τέλος του!

Αλλά «τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Με ποιο τρόπο; Ο Ευαγγελιστής δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες αυτές. Η Ιστορία όμως μιλάει για το οικτρό τέλος που είχε ο αρχηγός της σπείρας των εγκληματιών αυτών. Βαρύ το χέρι του Θεού έπεσε επάνω του. Φρικτοί πόνοι του κατασπάραξαν το σώμα και του έκαναν αφόρητη τη ζωή σε σημείο που πολλές φορές δοκίμασε να θέσει τέρμα στη ζωή του, Τέλος έπειτα από πολύμηνο μαρτύριο έκλεισε η τελευταία σελίδα της ζωής του μέσα στις κατάρες και τους αναθεματισμούς του λαού του.

Ανάλογο βέβαια στάθηκε και το τέλος και των υπολοίπων διωκτών του Ιησού. Πραγματικός αφανισμός ακολούθησε τα αμαρτωλά τους βήματα. Δια του προφητάνακτος Δαβίδ δηλώνει ξεκάθαρα. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Δια δε του Ησαΐα τονίζει: «Ουαί τω ανόμω· πονηρά κατά τα έργα αυτού συμβήσεται αυτώ». Και πραγματικά αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα σ΄ όσους ακολουθούν την παρανομία και αντιστρατεύονται το νόμο Του και πολεμούν την εκκλησία Του. Νέρωνες και Καλιγούλες, Μαξιμιανοί και Ιουλιανοί βρήκαν φρικτό τέλος. Άρειοι και Βολταίροι είχαν τέτοιο θάνατο, που όπως δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας του ενός απ΄ αυτούς, «εάν επρόκειτο να αποθάνει ο Σατανάς δεν θα είχε φρικτότερο τέλος». Αλλά και ο προηγούμενος αιώνας δε έχει λιγότερα παραδείγματα.

Εκατομμύρια της οικουμένης, τον περασμένο μόλις αιώνα, έτρεμαν μπροστά στην οργή των φοβερών Δικτατόρων. Αντιστρατεύθηκαν τον Νόμο του Θεού, γραπτό και άγραφο, πολέμησαν την Εκκλησία Του, υποδούλωσαν πλήθος λαών, οδήγησαν «ως πρόβατα επί σφαγήν» μυριάδες ανθρώπων στα ποικιλώνυμα μαρτύρια και τον θάνατο, ξερίζωσαν ολόκληρους πληθυσμούς και τους έριξαν στα φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τέλος έριξαν ολόκληρο τον κόσμο στη φοβερότερη αλληλοσφαγή.

Αλλά «ζει Κύριος!» Η συνεχής και «εν ψυχρώ» παραβίαση της θείας δικαιοσύνης προετοίμασε και το δικό τους φρικτό τέλος. Σε λίγα χρόνια «ως εκλείπει καπνός» εξέλιπαν και «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» έλιωσε και διαλύθηκε «πάσα η δύναμις αυτών» «από προσώπου του Θεού». Τα πράγματα δικαίωσαν ακόμη μια φορά τον Δαβίδ, ο οποίος έλεγε: «Είδα τον ασεβή να ακμάζει, να υψώνεται πανίσχυρος και να απλώνει η επιρροή του σαν τις κέδρους του Λιβάνου. Μόλις όμως πρόλαβα να περάσω απ΄ εκεί, και να! Αυτός στο μεταξύ είχε αφανισθεί. Και ξαναπέρασα και τον αναζήτησα και δεν βρέθηκε αυτός, ούτε καν ο τόπος, στον οποίο ωρθώνετο πρωτύτερα υψωμένος και αγέρωχος. Κάθε ίχνος του χάθηκε για πάντα».

Παρά όμως τα τόσα και τόσα παραδείγματα ο πόλεμος και οι πολέμιοι δεν έχουν τελειωμό. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ο Χριστός διώκεται.

Συγκεκριμένα. Ακούμε τώρα τελευταία και παρατηρούμε διάφορες αντιλήψεις νοοτροπίες και ιδεολογίες που αμφισβητούν τον Χριστοκεντρικό εορτασμό των Χριστουγέν­νων και προτείνουν άλλα πρότυπα, υλιστικά, εϋδαιμονιστικά και δήθεν ψυχα­γωγικά. Φαγητό, πιοτό, ξενύχτι και γλέντι ρούχα και στολίδια, λαμπάκια και φώτα και τίποτε άλλο.

Μία άλλη μορφή αμφισβητήσεως των Χριστουγέννων έρχεται από το πολυδιαφημισμένο ρεύμα της «πολυπολιτισμικότητας». Το ιδεολόγημα αυτό προτεί­νει να μην ονομάζουμε την εορτή Χριστούγεννα διότι θίγονται οι μη Χριστια­νοί πού ζουν -μονίμως ή προσκαίρως- στις κοινωνίες μας. Στην Αυστραλία πρόπερσι έγιναν μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και γενικά την Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σχολείων και των πόλεων. Ακούστηκαν επιχειρήματα ότι πρέπει να σταματήσουν να κοσμούν τους δημοσίους χώ­ρους σύμβολα πού θυμίζουν μία Χριστιανική εορτή, διότι τούτο απαιτεί ή θρη­σκευτική ουδετερότητα και η πολυπολιτισμικότητα. Στις Η.Π.Α. ένα διεθνούς εμβελείας τηλεοπτικό δίκτυο έθεσε σε δημοσία συζήτηση το ερώτημα αν θα πρέπει η εορτή να ονομάζεται Χριστούγεννα, ή μήπως αυτή η λέξη προσβάλ­λει τις αλλόθρησκες θρησκευτικές κοινότητες της χάβρας. Στην Αγγλία εφέτος απαγορεύτηκαν οι διακοσμήσεις που έχουν σχέση με το Χριστό, τη Γέννησή, το σπήλαιο, τη Φάτνη και όλα τα σχετικά. Να τα περιμένουμε κι εδώ στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα μας! Δεν θ’ αργήσουν!  Η πολυπολιτισμική αυτή αμφισβήτηση των Χριστουγέννων ξεκινά με το αθώο επιχείρημα της προ­στασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του σεβασμού των μειονοτήτων και καταλήγει σε μία ύποπτα δημοκρατική αντίληψη, ότι δηλαδή τα δικαιώματα της Χριστιανικής πλειοψηφίας δεν πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη! Δεν αποκλεί­εται, λοιπόν, τίποτα…

Ίσως αυτές οι σκέψεις και προβλέψεις να φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές. Μακάρι να αποδειχθούν υπερβολικές φαντασιώσεις και να μη φθάσουμε: ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις. Όμως ό Ορθόδοξος λαός μας πρέπει να τελεί εν εγρηγόρσει. Διότι στο όνομα του πολυδιαφημισμένου «Χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας» ορισμένες μειοψηφίες εντός της χώρας μας επιδιώκουν τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό της Ελλάδος. Λίγοι αλλά θορυβώδεις επιζητούν με κάθε τρόπο την πλήρη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και της πίστεως  μας. Εάν εφαρμοσθούν οι ιδέες τους, τότε είναι όλα τα παραπάνω, πιθανά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε κάτι τέτοιο. Ή Ορθόδοξη Παράδοση και η δημοκρατική συνείδηση των Ελλήνων δεν θα επιτρέψουν την επιβολή ρυθμίσεων που έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύματα και τα βιώματα τη; συντριπτικής πλειοψηφίας του λάου μας.

Άλλο τώρα! Υπάλληλος Βρετανικής αεροπορικής εταιρείας ετέθη σε διαθεσιμότητα και απειλείται με απόλυση επειδή φορούσε Σταυρό πάνω από την ενδυμασία της. Τι έγινε και σε μας με τις ταυτότητες;

Να τελειώσουμε με ένα ευτράπελο και πάλι Αγγλικής παραγωγής, όπου, σε απαξίωση κάθε Θεϊκού νόμου και με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σκυλιά «κουμπάροι» θα παντρεύουν τα αφεντικά τους. Τι να πει κανείς; Εδώ τα λόγια περιττεύουν.

Και σήμερα λοιπόν κυνηγούν το Χριστό και την Εκκλησία Του. Και σήμερα χλευάζουν την πίστη στο Χριστό. Και σήμερα αλλοιώνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά όλοι, πρέπει να ξέρουν, ότι θα έχουν την απάντηση που έλαβαν όλοι όσοι διαχρονικά εδίωξαν το Χριστό.

Ας το προσέξουμε αυτό, αδελφοί μου, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, για να καταλάβουμε ότι μόνον ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας. Ας παρακαλέσουμε τον Γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου Χριστό, να πρεσβεύει για μας τους αμαρτωλούς. Είμαστε παιδιά Του καθότι όλοι έχουμε βγει από τα σπλάγχνα της Κολυμπήθρας της Αγίας Εκκλησίας Του. Έχουμε ιερό καθήκον να φροντίζουμε, να αγωνιζόμαστε, να παραμένουμε πιστοί και ορθόδοξοι για να σώσουμε τις ψυχές μας. Αμήν!