Κυριακή Γ΄ Ματθαίου(Ματθ. ς΄ 22-3)
http://www.imml.gr/
Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ κόψει τὴν ρίζα τῆς πλεονεξίας του καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐμπιστευθεῖ τὸν ἑαυτόν του στὸ Θεό, ἔχει ἤδη ἰσορροπήσει ἐντός του. Ἀλλιῶς πέφτει σὲ ἕνα φαῦλο κύκλο δίχως διέξοδο καὶ δίχως λύση. Τὸ μόνο δὲ ποὺ κερδίζει εἶναι μιὰ συνεχὴς ἀγωνία, μιὰ στενοχώρια ποὺ πλακώνει τὴν ψυχή του, ἕνα ἄγχος.
Ἀκόμη, κι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕναν παραλογισμὸ· ἀγωνιᾶ καὶ ἀγχώνεται γιὰ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα, ποὺ ὅμως δὲν τοῦ ἀνήκει, ἀφοῦ δὲν γνωρίζει ἂν θὰ βρίσκεται στὴ ζωή· ἂν θὰ ὑπάρχει τὴν ἑπόμενη στιγμὴ καὶ ὥρα.
Ἀλήθεια, αὐτὸ δὲν τὸ σκεπτόμαστε; Μήπως ἔχουμε κάνει συμφωνία γιὰ τὸ πόσο θὰ ζήσουμε; Ξεχνοῦμε τὸν πλούσιο τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὴν ἀγωνία τῆς ἀποθήκευσης τοῦ πλούτου του; Ὅμως αὐτὴ τὴ νύχτα ἔρχεται ὁ θάνατος καὶ ὅλ᾿ αὐτὰ τ᾿ ἀφήνει καὶ ἐκεῖνος φεύγει...
Μήπως μεριμνώντας γιὰ τὴ ζωή μας καὶ πασχίζοντες καθημερινά, μπορέσαμε νὰ προσθέσουμε κάτι ἐπάνω στὸν ἑαυτό μας; Μήπως μεγαλώσαμε περισσότερο ἢ ἐπιμηκύναμε τὴ ζωή μας; Τίποτε ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Ὁ δὲ λόγος τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐπισημαίνει: «Ποιὸς ἀπὸ σᾶς, ὁσονδήποτε καὶ ἂν φροντίση, ἠμπορεῖ νὰ προσθέση εἰς τὸ ἀνάστημά του ἕνα πήχη;». Κανείς!
Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀναλίσκεται καὶ δαπανᾶται σὲ πράγματα παροδικὰ καὶ φευγαλέα. Καὶ ἐνῶ γνωρίζει πὼς δὲν μπορεῖ τίποτε νὰ ὁρίσει, ζεῖ μὲ τὴν ψευδαίσθηση πὼς μπορεῖ νὰ τὰ κατέχει. Καὶ ματαιπονεῖ. Παράλληλα δὲ χάνει τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτόν του καὶ σὲ ὅ,τι βρίσκεται ἔξω καὶ πέραν ἀπ᾿ αὐτόν. Χάνοντας δὲ τὴν ἐμπιστοσύνη του, συρρικνώνει τὶς δυνάμεις του. Ἀποθαρρύνεται καὶ χάνεται στὸ χῶρο τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπαισιοδοξίας.
Μὰ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο εἶναι σαφὴς καὶ θέτει τὰ πράγματα στὴν πραγματική τους θέση. «Διὰ τοῦτο σᾶς λέγω, κόψατε τὴν ρίζα τῆς πλεονεξίας καὶ μὴ φροντίζετε μὲ ἀγωνία καὶ στενοχώρια διὰ τὴν ζωή σας, τί θὰ φάγετε καὶ τί θὰ πίετε, οὔτε διὰ τὸ σῶμα σας τί θὰ ἐνδυθῆτε. Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφὴ καὶ τὸ σῶμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ ἔνδυμα;».
Πόσοι ἆρα γε ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε καταλάβει τὴν ἀξία αὐτῶν τῶν λόγων; Καὶ πόσοι προσπαθοῦν νὰ συμμορφωθοῦν; Γιατὶ σήμερα ἀντικρύζουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ πορεύονται δίχως ἐμπιστοσύνη, δίχως σιγουριά. Μονάχα τρέχουν. Ἀλλὰ γιατὶ τρέχουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα; Γιὰ νὰ προλάβουν, ἐπειδὴ ὁ χρόνος δὲν τοὺς φτάνει. Τί ὅμως νὰ προλάβουν; Οὔτε κι αὐτοὶ καλὰ - καλὰ γνωρίζουν.
Ὁ Χριστὸς ὅμως σ᾿ αὐτοὺς ποὺ τρέχουν, μπαίνει μπροστὰ καὶ προσπαθεῖ νὰ τοὺς βάλει ἕνα φρένο. Προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐπιστρέψει στὴν πραγματικότητα καὶ νὰ τοὺς κάνει νὰ Τὸν έμπιστευθοῦν. «Κοιτάζετε, λέγει, τὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ· αὐτὰ δὲν σπέρνουν, μήτε θερίζουν, μήτε μαζεύουν ἀγαθὰ στὶς ἀποθῆκες καὶ ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος τὰ τρέφει· ἐσεῖς δὲν ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπ᾿ αὐτά; Ἂν ὁ Θεὸς τρέφει τὰ πουλιὰ καὶ ντύνει μὲ χρώματα καὶ ἀρώματα τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ, δίχως κόπο δικό τους, πόσο μᾶλλον θὰ φροντίσει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Γι᾿ αὐτὸ τοὺς καλεῖ νὰ μὴν χάνουν τὴν πίστη τους σ᾿ Αὑτόν, ἀλλὰ νὰ τὸν ἐμπιστεύονται ὡς Πατέρα ἀγαθὸ καὶ στοργικό».
Θέτοντας ὁ Χριστὸς ὡς βάση τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν πίστη στὸ Θεὸ - Πατέρα, τοὺς πληροφορεῖ πὼς ὁ Πατέρας γνωρίζει τί ἔχουμε ἀνάγκη καὶ θὰ μᾶς τὰ παρέχει. Ἐμεῖς ὅμως ὀφείλουμε «νὰ ζητοῦμε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα καὶ ὕστερα τὰ ἐπίγεια ἀγαθά».
Γι᾿ αὐτὴ ἄλλωστε τὴν ἀγαθότητα καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ - Πατέρα, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει τὰ ἀκόλουθα: «ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε γνωρίζει ὁ Θεός, μὰ γνωρίζει ὁ Πατέρας, γιὰ νὰ φέρει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ περισσότερη ἐλπίδα στοὺς ἀνθρώπους. Γιατὶ τέτοιος εἶναι ὁ Πατέρας, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ παραβλέψει τὶς ἀνάγκες τῶν υἱῶν Του, ποὺ βρίσκονται σὲ κακὴ κατάσταση· ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτὸ ἀκριβῶς κάνουν».
6Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἂν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε ἀτελεῖς καὶ ἁμαρτωλοί, γνωρίζουμε τί πρέπει νὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά μας καὶ πῶς νὰ τὰ φροντίζουμε, πόσο μᾶλλον ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, ποὺ εἶναι γεμᾶτος ἀγαθότητα. Ἀφοῦ γιὰ μᾶς θυσίασε τὸν ἴδιο τὸν Υἱό Του. Τί ἄλλο καλύτερο καὶ σπουδαιότερο ὑπάρχει ἀπ᾿ αὐτό;
Μπορεῖ λοιπόν, ὅταν ἐμεῖς τοῦ ζητοῦμε ψωμὶ νὰ μᾶς δίνει πέτρα, ἢ ψάρι νὰ μᾶς δίνει φίδι; Μπορεῖ νὰ κωφεύει στὶς παρακλήσεις μας καὶ νὰ κλείνει τὰ μάτια Του στὴ δυστυχία μας; Μπορεῖ ν᾿ ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό Του ἀπὸ τὴ δική μας ἁμαρτωλότητα καὶ πτώση καὶ ν᾿ ἀρνιέται νὰ μᾶς παρέχει τὴν ἀρωγή Του;
Ἀσφαλῶς ὄχι, γιατὶ εἶναι ὁ Πατέρας καὶ ὡς Πατέρας στοργικὸς συμπεριφέρεται. Γι᾿ αὐτὸ στὴν Κυριακὴ προσευχή, ποὺ Τὸν ἀποκαλοῦμε Πατέρα μας, Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς παρέχει τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ γιὰ τὴ ζωή· νὰ μᾶς συγχωρεῖ γι᾿ αὐτὰ ποὺ καθημερινὰ κακῶς πράττουμε καὶ νὰ μᾶς κρατάει μακριὰ ἀπὸ τὶς διαβολικὲς ἐνέργειες.
Ἀρχιμ. Ν.Π.
