ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

Πείνα και αφθονία

 

Ο Χριστός, αδελφοί μου, καθ’ όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του, δεν περιορίστηκε μόνο στη διδασκαλία, αλλά νοιαζόταν και για τις υλικές ανάγκες του λαού. Με το λόγο Του στήριζε, καθοδηγούσε κι έτρεφε τη ψυχή, δείχνοντας το δρόμο που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού, αλλά νοιάστηκε και για τις υλικές ανάγκες, νοιάστηκε και για το σώμα, όπου η βασικότερη φυσικά ανάγκη του είναι αυτή της τροφής. Μια τέτοια ενδεικτική περίπτωση περιγράφει και το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε πριν από λίγο.

Ο πολλαπλασιασμός των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων  είναι το θαύμα που ακούσαμε σήμερα, γνωστό σε όλους μας, και βέβαια από τα πιο γνωστά γεγονότα από την ζωή του Χριστού. Πώς είναι αδύνατον να μπορέσει κανείς να χορτάσει πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να υπολογισθούν τα γυναικόπαιδα, με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια και μάλιστα να μείνει και περίσσευμα;

Η πείνα, αδελφοί μου, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Υπάρχουν ολόκληροι πληθυσμοί στον πλανήτη μας που υποφέρουν από την έλλειψη ακόμη και των πλέον αναγκαίων για την συντήρησή τους, και συγχρόνως υπάρχουνε και άλλοι που πετάνε τρόφιμα γιατί τους περισσεύουν. Σ’ αυτό βέβαια ούτε η Χριστιανική κουλτούρα και πίστη μας μπόρεσε ακόμα να πείσει και να δώσει λύση, μα ούτε και πρέπει και να αναμένουμε τον Χριστό να έρχεται για να επαναλάβει το θαύμα, αλλά τονίζουμε ότι αυτό είναι έργο δικό μας. Είναι έργο των Χριστιανών, οι οποίοι πρέπει να ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο που υποφέρει και βασανίζεται. Ο Χριστός με το θαύμα αυτό μας έδειξε ότι πρέπει και εμείς να ενδιαφερόμαστε για τις ανάγκες και τα προβλήματα του συνανθρώπου μας όποιος κι αν είναι, όπου κι αν ευρίσκεται.

Φυσικά, αυτό πρέπει να είναι και το άμεσο μέλημα και το ενδιαφέρον των Κυβερνήσεων κάθε χώρας, αλλά και το ενδιαφέρον των λεγομένων πλουσίων λαών, προς λαούς που στερούνται ακόμη και των πιο αναγκαίων. Δεν είναι δυνατόν στην εποχή μας να καταναλώνονται μεγάλα ποσά για τόσα και τόσα είδη πολυτελείας, για τόσα και τόσα φανταχτερά πανηγύρια και επιδείξεις,  ενώ υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα και την ποικιλότροπη στέρηση, ενώ κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί στον κόσμο. Αν οι μεγάλοι και ο τρανοί, οι κοσμοκράτορες και οι πλανητάρχες, αν οι όποιες Κυβερνήσεις,  δεν ενδιαφέρονται και δεν διατίθενται να κάνουν κάτι  για το θέμα αυτό, τότε είναι αποτυχημένες.

Η Εκκλησία, παράλληλα με το λόγο, με τη μετάδοση του λόγου του Ιησού, κάνει και με έργα ό,τι μπορεί. Υπάρχουν φορείς που έχουν διοργανωθεί και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν παρόμοια κοινωνικά προβλήματα. Προβλήματα που όσο αυξάνουμε τις ανάγκες μας, τόσο και μεγαλώνουν. Και δεν πρόκειται μόνον για πείνα, αλλά και για το ότι δεν υπάρχει δυνατότητα ο άνθρωπος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής. Έτσι η Εκκλησία,  λειτουργεί διάφορα Ιδρύματα, Φιλόπτωχα Ταμεία. βοηθά όσο μπορεί τους ανθρώπους. Όμως, το πρόβλημα δεν λύεται με φιλανθρωπίες. Το Κράτος πρέπει να γίνει πιο κοινωνικό και να στρέψει την προσοχή του στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους.

Εν τούτοις αδελφοί  μου!

Κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών! Όλοι μας έχουμε χρέος να ενδιαφερθούμε για την αντιμετώπιση αυτών των κοινωνικών προβλημάτων, και να γίνουμε καλοί διαχειριστές των υλικών αγαθών. Οι πολυεθνικές, τα αρπακτικά του υπερκέρδους, που μόνος θεός τους είναι το χρήμα, καθημερινά μας δημιουργούν τόσες νέες και φτιαχτές ανάγκες για αγαθά, που ούτε καν είχαμε στο νου μας  και φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε προτεραιότητα στην πολυέξοδη διασκέδαση, στην αγορά υλικών αγαθών που δεν μας είναι καν απαραίτητα και έτσι ο φαύλος κύκλος των εικονικών αναγκών δημιουργεί ανθρώπους πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Ανθρώπους του τρίτου κόσμου που ψάχνουν σε λακκούβες με λάσπη για μια σταγόνα νερό, τη στιγμή που εμείς δεν πίνουμε, αν το νερό μας δεν είναι μεταλλικό. Βλέπουμε, παράλληλα οικογένειες που παίρνουν δάνεια για διακοπές, εορτοδάνεια για ρούχα και πλούσια τραπέζια, που κάνουν μεγάλα οικονομικά ανοίγματα για να αποκτήσουν πολλά χρήματα, μιμούνται αυτούς που έχουν την δυνατότητα να ζουν πιο άνετα, και στην συνέχεια πέφτουν σε οικονομική δυσχέρεια, τόση που να κινδυνεύουν να χάσουν κι αυτό το σπίτι τους. Επομένως, ο Χριστός εξακολουθεί και σήμερα να κάνει αυτό το θαύμα, από την άποψη ότι όταν θεραπεύονται τα πάθη της φιλοδοξίας, της φιληδονίας και της φιλαργυρίας, της επίδειξης, με την δύναμη του Χριστού, τότε υπάρχουν και τα αναγκαία υλικά αγαθά για την συντήρησή μας, αλλά και βοηθούμε εκείνους που έχουν ανάγκες.

Αδελφοί μου!

Το σημερινό θαύμα είναι όντως εκπληκτικό μα και αφάνταστα διδαχτικό. Έφαγαν όλοι, χόρτασαν και περίσσεψαν πάρα πολλά κομμάτια τα οποία όπως μας πληροφορεί και ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο οποίος επίσης περιγράφει το γεγονός, μαζεύτηκαν – δεν πετάχτηκαν - κατά παραγγελία του Χριστού και μπήκαν σε δώδεκα κοφίνια. Η πράξη αυτή  μας δίνει και το δίδαγμα. Η σπατάλη που δυστυχώς είναι η μεγάλη γάγγραινα της εποχής μας, δεν επιτρέπεται ούτε ακόμα κι όταν ο Θεός παρέχει σε μας άφθονα τα αγαθά. Ας μη ξεχνούμε ότι η σπατάλη, η κατακρεούργηση και καταλήστευση των δυνατοτήτων του πλανήτη μας, είναι ένας ακόμα λόγος της έλλειψης, της εξάντλησης, της πείνας. Καθημερινά βιώνουμε τη βαθμιαία εξάντληση των φυσικών πόρων. του νερού, του πετρελαίου, και αυτού ακόμα του αέρα που αναπνέουμε. Ίσως μάλιστα, όπως τονίζει και η επιστήμη, να βιώσουμε εντονότερα τις οδυνηρές συνέπειες στο μέλλον. Έτσι και βάσει των παραπάνω δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το πέταγμα φαγητού στους καλάθους αχρήστων, το κάψιμο του πλεονάσματος δημητριακών, το ρίξιμο στις χωματερές του πλεονάσματος φρούτων ή λαχανικών, το πέταγμα ψαριών στη θάλασσα, μη τυχόν και πέσει η τιμή τους, αποτελούν προσβολή και περιφρόνηση προς το Θεό που τα χαρίζει. Τη στιγμή μάλιστα που αυτά που εμείς πετάμε τόσο άσπλαχνα θα μπορούσαν να δοθούν σε φτωχούς και πεινασμένους ανθρώπους προς κάλυψη των αναγκών τους.

Αδελφοί μου, το σημερινό ευαγγέλιο μας αποδεικνύει ότι, ο Κύριος μας παρέχει άφθονο το φαγητό και τ' άλλα υλικά αγαθά. Ας Τον ευχαριστούμε γι’ αυτό, χωρίς όμως να μείνουμε στα λόγια, όπως συνήθως κάνουμε. Η πλέον πρόσφορη προσευχή στο Θεό, είναι  να γίνουμε καλοί διαχειριστές των υλικών αγαθών που μας προσφέρει. Και ακόμα να μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι φτωχότερα σκουπίδια σημαίνουν ένα προσωπικό μας βήμα, έστω μια διαμαρτυρία, κατά της πείνας και της εξαθλίωσης.

 

 

Κυριακή Ζ' Ματθαίου

Κυριακή Ζ' Ματθαίου

    

Τή σημασία τῆς πίστεως στή ζωή μᾶς ἔρχεται νά μᾶς τονίσει ἀκόμα μία φορά ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, μέσα ἀπό τήν περικοπή τοῦ κατά Ματθαῖον Εὐαγγελίου, τήν ὁποία ἀκούσαμε κατά τή σημερινή Θεία Λειτουργία. Ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ στό δρόμο δύο τυφλοί, μᾶς διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής, φωνάζοντας "ἐλέησέ μας, υἱέ τοῦ Δαβίδ". Καί μόλις ἔφτασαν στό σπίτι, τούς ρωτᾶ: "Πιστεύετε ὅτι ἔχω τή δύναμη νά κάνω αὐτό ποῦ ζητᾶτε;" -"Ναί,
Κύριε", τοῦ ἀπαντοῦν, κι Ἐκεῖνος ἄγγιξε τά μάτια τούς λέγοντας "ἄς γίνει σύμφωνα μέ τήν πίστη σας". Ἀμέσως οἱ τυφλοί θεραπεύτηκαν, καί ὁ Κύριος τους συνέστησε μέ αὐστηρό τόνο κανείς νά μή μάθει γιά τό θαῦμα αὐτό. Ἐκεῖνοι ὅμως, Τόν ἐξυμνοῦσαν σέ ὅλη τήν περιοχή. Στή συνέχεια, ἔφεραν στόν Ἰησοῦ ἕναν ἄνθρωπο βουβό καί δαιμονισμένο. Καί μόλις ὁ Κύριος ἐδίωξε τό δαιμόνιο, ἀμέσως μίλησε ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, ἐνῶ ὁ κόσμος θαύμαζε καί ἔλεγε: "τέτοια θαύματα οὐδέποτε ἔγιναν στό Ἰσραήλ". Οἱ Φαρισαῖοι πάλι ἔλεγαν ὅτι βγάζει τά δαιμόνια στό ὄνομα τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων. Ὡστόσο ὁ Χριστός, συνέχισε νά περιοδεύει στίς πόλεις
καί τά χωριά, κηρύσσοντας τό εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καί θεραπεύοντας κάθε ἀσθένεια τοῦ λαοῦ.

     Τή σημασία τῆς πίστεως γιά τήν πνευματική μας ζωή ἀλλά καί γιά τήν πραγματοποίηση κάθε θαύματος καί κάθε αἰτήματός μας πρός τόν Θεό, τονίζει καί σήμερα ἡ πιό πάνω διήγηση. "Σύμφωνα μέ τήν πίστη σᾶς ἄς γίνει", λέει ὁ Χριστός, θέλοντας νά δείξει σέ ὅλους ὅτι γιά νά πραγματοποιηθεῖ τό θαῦμα, εἶναι ἀπαραίτητο νά γίνει τό προσωπικό μας θαῦμα μέσα στήν καρδιά μας, ἡ ἀπόκτηση δηλαδή τῆς πίστεως, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ὑπέρβαση τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τοῦ ὑλικοῦ τρόπου θεώρησης τῶν πραγμάτων. Ἀκόμη, μέσα ἀπό τά δύο θαύματα πού ἀκούσαμε σήμερα, ὑπογραμμίζεται γιά ἄλλη μία φορά τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας, ὅτι ὁ Θεός βλέπει τόν ἄνθρωπο ὡς ψυχοσωματική ὀντότητα καί ἐπιτελεῖ τό θαῦμα μέ γνώμονα τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Δέν θά σταθοῦμε ὅμως ἄλλο σέ αὐτά τά σημεῖα,
καθότι ἐπανειλημμένως τονίστηκε τίς προηγούμενες Κυριακές.

     Ἐκεῖνο ὡστόσο πού ξεχωρίζει στή σημερινή περικοπή, εἶναι ὅτι ὁ Χριστός, μέ αὐστηρό τόνο, λέει στούς
θεραπευμένους τυφλούς νά μή ποῦν σέ κανένα γιά τό θαῦμα πού τούς ἔκανε. Ἄσχετα ἀπό τήν παρακοή πού οἱ ἴδιοι ἐπέδειξαν, ἡ σημασία τῆς ἐπισήμανσης αὐτῆς ἀπό τόν εὐαγγελιστή Ματθαῖο εἶναι πολύ σημαντική γιά τήν πνευματική μας ζωή. Ὁ Χριστός, ὅπως εἴπαμε, τελεῖ τό θαῦμα μέ κύριο γνώμονα τήν ψυχική, τήν πνευματική μας ὑγεία. Τό θαῦμα δηλαδή ἀποτελεῖ ὑπόθεση σωτηριολογική, ἡ ὁποία ἀφορᾶ τόν Θεό, πού τό ἐπιτελεῖ, καί τόν ἄνθρωπο πού δέχεται τή συγκεκριμένη εὐεργεσία. Ἐκεῖνο πού ὀφείλει σέ κάθε περίπτωση ὁ πιστός, εἰδικά στήν περίπτωση τοῦ θαύματος, εἶναι νά δοξολογήσει τόν Θεό, νά Τόν εὐχαριστήσει μέσα ἀπό ὅλη τήν καρδιά του, νά συναισθανθεῖ τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί νά ὁδηγηθεῖ σέ μεγαλύτερη μετάνοια, προσευχή καί κοινωνία μέ τόν Θεό.

     Ὁ Θεός δέν ἐπιτελεῖ τό θαῦμα γιά νά διαφημίσει τήν θεότητά Του, δέν ἔχει ἀνάγκη διαφήμισης. Ἄλλωστε, οἱ ἄνθρωποι πού δέν πιστεύουν στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅσα θαύματα καί ἄν γίνουν μπροστά στά μάτια τους, θά συνεχίσουν νά εἶναι ἄπιστοι καί νά ἀμφισβητοῦν τά πάντα, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Αὐτό συμβαίνει γιατί ἡ πίστη πρός τόν Θεό δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πειθοῦς, ἀλλά ἀποτελεῖ ὑπέρβαση τοῦ ὀρθολογιστικοῦ τρόπου θεώρησης τῶν πραγμάτων. Ἑπομένως, ὅσα θαύματα καί νά διηγηθοῦμε σέ ἀνθρώπους
πού ἀμφισβητοῦν τόν Θεό, δέν πρόκειται ἐκεῖνοι νά ὠφεληθοῦν, ἀλλά μᾶλλον θά χλευάσουν καί τή δική μας πίστη.

     Ἐπίσης, ζητᾶ ὁ Κύριος νά μή διαφημίζεται τό θαῦμα, ἐπειδή μία τέτοια κίνηση ἐνδέχεται νά καλλιεργήσει στήν
καρδιά μᾶς τάσεις ὑπερηφάνειας, ὅτι δηλαδή ἐμεῖς ὑπερέχουμε τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Στήν περίπτωση αὐτή τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἀντίθετο ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεό, καθώς ὁδηγούμαστε στό βάραθρο τῆς αὐτοδικαίωσης, δηλαδή τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἄν νιώθουμε εὐεργετημένοι ἀπό τόν Θεό, αὐτό δέν πρέπει νά ἀποτελεῖ ἀφορμή γιά καύχηση, ὅτι δῆθεν ὁ Θεός μᾶς εἰσακούει ἐπειδή εἴμαστε ἄξιοι γιά κάτι τέτοιο, ἀλλά μᾶλλον ὀφείλουμε νά αἰσθανόμαστε περισσότερο ἀσθενεῖς πνευματικά. Ὁ Θεός δηλαδή ἐπεμβαίνει στή ζωή μας, ἐπειδή μόνοι μας δέν ἔχουμε τή δύναμη ἤ τήν ἱκανότητα νά σώσουμε τόν ἑαυτό μας.

     Ἄν, ὅταν τύχει νά μᾶς θεραπεύσει κάποιος γιατρός, δέν περιαυτολογοῦμε καί δέν τό θεωροῦμε προσωπικό μας ἐπίτευγμα, ἀλλά μᾶλλον προσέχουμε τήν ὑγεία μας καί ἀκολουθοῦμε τίς συμβουλές του, ἄλλο τόσο ὀφείλουμε νά εἴμαστε ταπεινοί, ἄν ποτέ ὁ Θεός κάνει σέ ἐμᾶς κάποιο θαῦμα, καί ἀκόμη περισσότερο ὀφείλουμε νά προσπαθοῦμε γιά τήν πνευματική μας ὑγεία. Ἀμήν.

Ἀπό τό https://xerouveim.blogspot.gr/2010/07/11-7-2010_08.html

5

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

         

         Ο άνθρωπος ήταν παράλυτος. Πόσα χρόνια είχε στο κρεβάτι δεν το γνωρίζουμε. Τις ταλαιπωρίες και τα βάσανα του βέβαια μπορούμε να το υποθέσουμε. Όμως…. τώρα, να !βρίσκεται μπροστά στον Κύριο, στο θαυματουργό αυτόν  Προφήτη, όπως τον νόμιζαν  οι περισσότεροι Εβραίοι, και όλα τα βάσανα μπορούν πλέον να ξεχαστούν. Ο παράλυτος δεν αμφιβάλει καθόλου για τη θαυματουργική δύναμη του Κυρίου. Πιστεύει απόλυτα πως ο Κύριος μπορεί με ένα απλό πρόσταγμά του να τον θεραπεύσει. Εν τούτοις δεν μοιάζει να είναι τελείως απαλλαγμένος από κάποιες αμφιβολίες. Φαίνεται, λέγουν οι ερμηνευτές, πως σκέφτεται τις αμαρτίες του, αυτές που ίσως προκάλεσαν και την αρρώστια του, και γι αυτό το λόγο διστάζει, αμφιβάλλει : άραγε είμαι άξιος να με  θεραπεύσει; Μήπως οι αμαρτίες μου σταθούν εμπόδιο στη θεραπεία μου; Μήπως…...

          Τέτοια αγωνιώδη ερωτήματα υποθέτουμε πως διέκρινε ο Κύριος στην μετανοημένη ψυχή του Παραλυτικού,  και για αυτό του είπε τα τόσα ενθαρρυντικά λόγια, που εξέπληξαν βέβαια τους πολλούς: «θάρσει, τέκνον · ἀφέωνται σοὶ  αἳ ἁμαρτίες σου». Έχε θάρρος, παιδί μου σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου.

 Έχε θάρρος, παιδί μου! Σαν λεπτή δροσερή αύρα θα αισθανθεί και τα λόγια αυτά ο παραλυτικός. «θάρσει, τέκνον»! Γλυκύτατα λόγια του Χριστού μας. Δεν απηύθυνε μόνο τότε στην αδύνατη εκείνη ψυχή, που πάλευε με τους λογισμούς της απογοητεύσεως και είχε βέβαια ανάγκη τονώσεως και στηριγμού. Αυτά τα ίδια λόγια μας απευθύνει ο Κύριος και σε μας σήμερα. Σε μας! Γιατί και εμείς συχνά στους ίδιους λογισμούς πνιγόμαστε. Βλέπουμε τον εαυτό μας, τις πολλές μας αμαρτίες, παλαιές και νέες, και απογοητευόμαστε. Ορισμένοι μάλιστα πιο ευαίσθητοι οδηγούνται σε πλήρη απελπισία. Θυμούνται το αμαρτωλό παρελθόν τους, αναλογίζονται και την ημέρα της κρίσεως, και παγώνουν. Η δε σκέψη ενός αιφνιδίου θανάτου τους παραλύει εντελώς. Και δεν ησυχάζουν παρόλο ότι έχουν εξομολογηθεί επανειλημμένως ίσως τα αμαρτήματά τους. Μια τέτοια όμως ψυχική ατμόσφαιρα, όσο και αν δείχνει να είναι ειλικρινής και αποτέλεσμα βαθιάς συναίσθησης της αμαρτωλότητας, πρέπει ευθέως να το πούμε πως είναι αρρωστημένη και άκρως επικίνδυνη. Προέρχεται σαφώς εκ του πονηρού, του διαβόλου, ο οποίος ακριβώς αυτό επιδιώκει πάντα εκεί κατατείνει να σπρώξει την ψυχή στην απόγνωση, όπως έκανε και με τον Ιούδα, και να την καταστρέψει.

          Γι αυτό και η ενισχυτική και παρήγορη φωνή του Κυρίου μας απευθύνεται ιδιαιτέρως προς αυτές τις ευαίσθητες ψυχές : «θάρσει, τέκνον», λέγει και πάλι. Έχε θάρρος, παιδί μου. Μην απογοητεύεσαι, μην απελπίζεστε, μην αποθαρρύνεστε. Μην τόσο πολύ αγωνιάς! Οι αμαρτίες έχουν συγχωρεθεί. Εφόσον μετανόησες, εφόσον τις εξομολογήθηκες ενώπιον του πνευματικού. Έχουν πλέον σβήσει.

          Ναι, αδελφοί! Ας τα πιστέψουμε όλοι μας βαθιά τα παρήγορα και ενθαρρυντικά λόγια του Κυρίου μας. Μην αφήνουμε την υπερβολική λύπη να καλύπτει την ψυχή μας. Γιατί αυτό στο τέλος - τέλος είναι αμάρτημα! Είναι απιστία στη δύναμη της θυσίας του Κυρίου μας! Εκείνος για αυτό θυσιάστηκε, για να μας καθαρίσει από τα αμέτρητα πλήθη των αμαρτιών  μας.

          Και μας καθαρίζει. Το γνωρίζουμε άλλωστε. Μόλις μετανοούμε. Συγχωρούμεθα, βρίσκουμε αμέσως έλεος. Ας μην απιστούμε λοιπόν. Μια σταγόνα θεϊκού αίματος φθάνει να καθαρίσει όλο το βούρκο του Σύμπαντος. Και εμείς, σε αυτό το Αίμα του, στην άπειρη δύναμη  του Κυρίου στηριζόμαστε και ποτέ μα ποτέ δεν αφήνουμε, δεν πρέπει, να αφήσουμε την απόγνωση να μπαίνει στην ψυχή μας. Και αν μας φοβίζει η ημέρα της κρίσεως, ας μη μας διαφεύγει ότι ο Κριτής, ο Θεός μας, δεν είναι ένας αδυσώπητος τύραννος, αλλά βασιλεύς αγάπης. Όπως δε πολύ ωραία έχει επισημανθεί, ας μην λησμονούμε ποτέ πως το ύψιστο προνόμιο ενός βασιλέως είναι το έλεος.

Τα παρήγορα  λόγια του Κυρίου διέλυσαν τους λογισμούς της αμφιβολίας και τόνωσαν πνευματικά τον παραλυτικό. Αλλά μόνον εκείνον! Οι υπόλοιποι που τον άκουσαν, μη γνωρίζοντας την εσωτερική αγωνία του, μάλλον έκπληξη και δυσφορία θα ένιωσαν, διότι, ενώ περίμεναν να δουν θαύμα, άκουγαν για συγχώρηση αμαρτιών, κάτι που τους φαινόταν ασήμαντο ίσως και μικρό. Ας αφήσουμε πια τους πονηρούς Γραμματείς, που άρχισαν να σκέφτονται ότι ο Κύριος ούτε λίγο ούτε πολύ «βλασφημεῖ»!

Αυτούς  τους κρυφούς  διαλογισμούς των γραμματέων τους διέκρινε αμέσως ο Κύριος με το θεϊκό του βλέμμα, γι αυτό και είπε : γιατί σκέφτεστε αυτά τα πονηρά για μένα; Είναι ευκολότερο; Να πει κανείς, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου, ή να πει, σήκω επάνω και περπάτα; Εσείς νομίζετε πως ευκολότερο είναι το πρώτο, διότι κανείς δεν μπορεί να διαπιστώσει αν πραγματικά έγινε. Για να μάθετε όμως ότι εγώ, που έγινα άνθρωπος, έχω τη δύναμη να συγχωρώ αμαρτίες εδώ στη γη, κοιτάξτε τι θα γίνει. Και στρεφόμενος προς τον παραλυτικό του λέγει: σήκω όρθιος, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου.

          Αμέσως το θαύμα έγινε, αφήνοντας έκθαμβα τα πλήθη των ανθρώπων, που δόξαζαν τον ΘΕΟΝ, γιατί διαπίστωσαν πως είχε δώσει μια εκπληκτική εξουσία  στους ανθρώπους, τη δυνατότητα να θεραπεύονται και να λαμβάνουν άφεση αμαρτιών διά μέσου του Κυρίου.

          Η νοοτροπία των γραμματέων αδελφοί, όπως την είδαμε να εκδηλώνεται στο εκπληκτικό αυτό θαύμα, μας είναι άραγε τελείως ξένη και άγνωστη; Φυσικά εμείς δεν αμφιβάλλουμε για το ότι ο Κύριος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίαις. Όχι! Μήπως όμως, σαν τους γραμματείς και εμείς θεωρούμε σημαντικότερο θαύμα την  θεραπεία του σώματος από τη συγχώρηση των αμαρτιών ή από άλλες πνευματικές δωρεές  του; Αυτό είναι το ερώτημα.

Μήπως δηλαδή, για να το πούμε απλά πρακτικότερα, υποτιμούμε αυτήν την υψίστη δωρεά, το μέγιστο όλων των θαυμάτων, που είναι η συγχώρηση των αμαρτιών μας και η οποία μας δίνεται στο ιερό μυστήριο της εξομολογήσεως; ή γενικότερα, μήπως υποτιμούμε τις ασύλληπτες ουράνιες δωρεές, που μας χαρίζει κυρίως μέσα στην Αγία του Εκκλησία;

          Ας μη θεωρήσουμε υπερβολικά αυτά τα ερωτήματα. Ούτε ότι αφορούν άλλους και όχι εμάς. Ας κάνουμε, καλύτερα, έναν έλεγχο στον εαυτό μας, στα κριτήρια που έχουμε. Ίσως έτσι βρεθούμε προ εκπλήξεων!

Ας εξετάσουμε, για παράδειγμα, τις προσευχές μας. Τι είναι αυτά που  οι περισσότεροι συχνά και με επιμονή ζητάμε από το Θεό; Ως επί το πλείστον επίγεια πράγματα :υγεία, πρόοδο στις σπουδές των παιδιών μας, ευλογία στην εργασία μας και πλήθος άλλα παρόμοια. Δεν είναι κακό  να ζητάμε τέτοια πράγματα. Καλό είναι. Αλλά είναι μικρό καλό! Επίγειο μόνον!

          Μόνον! Ζητάμε  « πενταροδεκάρες » την ώρα που ο καλός Θεός απλώνει τα χέρια του για να μας χαρίσει όλο το σύμπαν! Και εμείς αδιαφορούμε, δυστυχώς, για αυτό. Φωνάζουμε : δώσε μου! Και επιμένουμε. Αλλά μόνο για τις δεκάρες, για τα επίγεια. Για τις πνευματικές δωρεές του, τη συγχώρεση των αμαρτιών μας , τη θεία κοινωνία, την κληρονομία της ουρανίου βασιλείας, ίσα που ψελλίζουν νωθρά και κουρασμένα κάτι ελάχιστο τα χείλη μας.

          Μήπως επομένως αδελφοί, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία; Και πορεία; Ας το σκεφτούμε όλοι μας!

https://www.imkby.com/ 

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ,

 

 

Συχνά πυκνά  κάθε σκεπτόμενο άτομο κάνει τον απολογισμό του. Θέτει ορισμένα ερωτηματικά στον εαυτό του λέγοντας : είμαι παράγων, δημιουργικός ή παράσιτο της κοινωνίας; Είμαι δέντρο  καρποφόρο ή  άκαρπο; Τα καυτά αυτά ερωτήματα μας θέτει ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή αποστολική  περικοπή.

     Την έλλειψη δημιουργικότητας και την απουσία καλών έργων από τη ζωή των ανθρώπων ο θείος Παύλος την παρομοιάζει με την ακαρπία των δέντρων. Η ακαρπία  στα δέντρα και στη φύση θεωρείται γενικά σαν κατάρα. Στη ζωή όμως πολλών ανθρώπων ή έλλειψη δημιουργικότητας και η απουσία καλών έργων θεωρείται δυστυχώς φυσικό πράγμα.

       Ρίξτε μια ματιά στη ζωή μερικών ανθρώπων της εποχής μας. Δεν έχουν καμιά διάθεση να κινηθούν, να δημιουργήσουν κάτι. Υπάρχουν μάλιστα και εκείνοι που αρνούνται θεληματικά να αναμειχθούν σε έργα προσφοράς και δημιουργίας. Όλοι αυτοί μοιάζουν με δέντρα που έχουν αρνηθεί στον εαυτό τους το δώρο της καρποφορίας και γι αυτό παραμένουν ξερά και άκαρπα.

          Να μερικά παραδείγματα. Υπάρχουν μερικοί μεγάλοι και δυνατοί, που το ποτάμι του πλούτου τους το αφήνουν να τρέχει μόνο στα κανάλια του ατομισμού τους, χωρίς να επιτρέπουν ούτε μία σταγόνα να πέσει στα διψασμένα χείλη των συνανθρώπων τους. Άλλοι πάλι που έχουν θέσεις και αξιώματα , κλειδώνονται μέσα στο ντουλάπι της γραφειοκρατίας και αδιαφορίας και δεν κάνουν τίποτε για την επίλυση των προβλημάτων των αδυνάτων. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν δυστυχώς και οι σύζυγοι εκείνοι που αρνούνται την καρποφορία της αγάπης τους και διαγράφουν τη χαρά των παιδιών από τη ζωή τους……

           Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι « καλοί », με τις σωστές αντιλήψεις άνθρωποι. Αυτοί αποφεύγουν κάθε κακό, δεν κάνουν όμως το αποφασιστικό βήμα της δημιουργίας. Αρκούνται συνήθως στις διαπιστώσεις και τις ευχές «γιά τήν βελτίωση τῶν κοινωνικῶν πραγμάτων». Αυτοί μοιάζουν με την  συκιά του Ευαγγελίου, που δεν είχε ούτε ένα σύκο, παρά φύλλα μόνο(Ματθ.ι’18).

Τόσο από το περιστατικό της«καταρασθείσης  καί ξηρανθείσης συκῆς» όσο και από την παραβολή των ταλάντων(Ματθ.κα’ 18-22 κε’ 14-30), διαπιστώνουμε την αυστηρή στάση του Κυρίου Ιησού μπροστά στην ακαρπία των ανθρώπων. Εκείνος που εργαζόταν τόσο πολύ  διδάσκοντας, ευεργετώντας και θεραπεύοντας τους πάντες(Πραξ.ι’38) καταδικάζει απόλυτα την παθητικότητα και την έλλειψη καλών έργων από τη ζωή των ανθρώπων. Μιλώντας δε για την τελική κρίση, δήλωσε κατηγορηματικά, ότι η αιώνια καταδίκη προορίζεται για όσους αρνήθηκαν στη ζωή αυτή τα έργα της αγάπης(Ματθ. κε’).

          Γι αυτό και η προτροπή του Αποστόλου είναι σαφής : οι  χριστιανοί πρέπει να πρωτοστατούν στα καλά έργα. Να είναι καρποφόροι και όχι άκαρποι. Οι χριστιανοί δεν έχουν καν το δικαίωμα να είναι άκαρποι. Γιατί πίσω τους έχουν μια παράδοση εκπληκτικής καρποφορίας. Ο Κύριος, οι Απόστολοι, οι πρώτοι χριστιανοί, οι πατέρες της Δ’ οικουμενικής συνόδου, τη μνήμη των οποίων εορτάζουμε σήμερα, καθώς οι ζωντανοί πιστοί όλων των εποχών, υπήρξαν δημιουργικοί και καρποφόροι. Πλούσιοι και δυνατοί στην καρδιά σκόρπισαν το φως του Ευαγγελίου και χάρισαν τη χαρά της λυτρώσεως σε έθνη και λαούς, άνοιξαν δρόμους ζωής και πολιτισμού , ομόρφηναν τη ζωή των ανθρώπων με τα έργα της αγάπης και της καλοσύνης. Όπου υπήρχε το μίσος έφεραν την αγάπη, όπου υπήρχε η αδικία, τη Δικαιοσύνη, οπου η  αμφιβολία, την πίστη, όπου η απελπισία, την ελπίδα , όπου το σκοτάδι, το φως όπου η λύπη, τη χαρά.

Την πολύτιμη αυτή κληρονομιά της καρποφορίας καλούνται να συνεχίσουν και οι σημερινοί χριστιανοί: με τη δημιουργική και καρποφόρο παρουσία τους η έρημη, άγονη και στείρα εποχή μας «θά γεμίσει λουλούδια καί πλούσια βλάστηση»(Ησ. λε’ 1-2). Όπου τους έχει φυτεύσει αγάπη του Δημιουργού: μέσα στην οικογένεια, την εκπαίδευση, τις ιδιωτικές ή δημόσιες υπηρεσίες, τα μέσα ενημερώσεως, τους επιστημονικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους, παντού να φέρουν τους γλυκούς καρπούς των καλών έργων.

          Για τους χριστιανούς δεν υπάρχουν περίοδοι καρποφορίας και ακαρπίας. Πάντοτε είναι και πρέπει να είναι καρποφόροι. Ας το προσέξουμε αυτό ιδιαίτερα τώρα το καλοκαίρι. Γιατί πολλοί ταυτίζουν την περίοδο των διακοπών του καλοκαιριού με την αργία και την απραξία. Η πραγματική όμως ξεκούραση δεν θα τη βρούμε στην αργία όσο στις δημιουργικές απασχολήσεις. Δημιουργικοί λοιπόν και όχι αργόσχολοι το καλοκαίρι. Να μη στερέψει η καρδιά από τα αισθήματα της αγάπης. Μια καρδιά που αγαπάει αληθινά, δεν σταματάει ποτέ, όπως και η καρδιά του Ουράνιου Πατέρα μας.

 

    

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

Κυριακή Δ´ Ματθαίου, διδαχή καί θαῦμα

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα

(Ματθ. η´ 5-13)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ´ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμνῖ,ο ὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῷ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.

Διδαχή καί θαῦμα

«Κύριε οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλά μόνον εἰπέ λόγῳ καί ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. η´ 8)

Σήμερα ὑπάρχει τρομερή σύγχυση σέ ὅλα τά θέματα καί κατά συνέπεια καί στά θρησκευτικά, ὁπότε εἶναι ἀνάγκη νά παρουσιάζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας γιά νά διακρίνεται ἡ ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη. Εἶναι γνωστό πώς μιά «Ἐκκλησία» πού δέν θεολογεῖ καί μιά «θεολογία» πού δέν ἐκκλησιάζεται δέν ἐξυπηρετεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἠθικολογική ἀνάλυση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πού συνδέεται μέ τήν ἀνεκδοτολογία καί τίς «εὐσεβεῖς» σκέψεις πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τόν ἀγνωστικισμό καί τήν ἀθεΐα. Ὄχι μόνον ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τήν ἀθεΐα, ἀλλά εἶναι ἀθεΐα, ἀφοῦ, κατά τούς ἁγίους Πατέρας, τό νά παραθεωρῆται τό δόγμα πού ἀποτελεῖ τήν ἔκφραση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί νά παραθεωροῦνται οἱ λόγοι τῶν ἁγίων Πατέρων μέ τήν σκέψη ὅτι οἱ σύγχρονοι δέν θά μπορέσουν νά τούς καταλάβουν εἶναι ἀθεΐα.

Πολλές φορές διερωτώμεθα. Πῶς κάνουμε μιά ἠθικολογική ἀνάλυση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία μέ τά λατρευτικά της κείμενα, μέ τήν ἁγιογραφία κλπ. ἐπιμένει νά θεολογῆ; Γιατί αὐτή ἡ διάσπαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς; Πῶς εἶναι ἐπιτρεπτό π.χ. κατά τήν ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ τά τροπάρια νά παρουσιάζουν ὅλη τήν μυστική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ Χριστιανοί νά ἀκοῦνε ἕνα ἄγευστο καί ἄνοστο ἠθικολογικό κήρυγμα; Γι᾿ αὐτό μέ ἁπλές λέξεις θά παρουσιάσουμε μερικές θεολογικές πλευρές γιά τήν διδασκαλία καί τά θαύματα, πού ἐπιτέλεσε ὁ Χριστός, λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τό θαῦμα τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου.

* * *

Τό θαῦμα αὐτό ἔγινε εὐθύς ἀμέσως ἀπό τήν κάθοδο τοῦ Κυρίου ἀπό τό ὄρος τῶν Μακαρισμῶν. Αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία, γιατί μᾶς δείχνει τήν σχέση πού ὑπάρχει μεταξύ τῆς διδαχῆς καί τοῦ θαύματος, καθώς ἐπίσης καί τήν σχέση μεταξύ αὐτῶν τῶν δύο καί τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστός μιλοῦσε ὡς Θεάνθρωπος, «ὡς ἐξουσίαν ἔχων» (Ματθ. ζ´, 29) καί θαυματουργοῦσε ὡς Θεάνθρωπος: «Ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰω. ε´, 17). Ἄλλοτε, ὅπως βλέπουμε στά ἅγια Εὐαγγέλια, προηγεῖται ἡ διδαχή καί ἀκολουθεῖ τό θαῦμα, ὡς ἐπισφράγιση τῆς διδαχῆς, καί ἄλλοτε προηγεῖται τό θαῦμα καί ἀκολουθεῖ ἡ διδαχή, πού ἀναλύει τήν βαθύτερη σημασία του. Ἄρα δέν μποροῦμε νά ξεχωρίσουμε τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν διδαχή Του καί τό θαῦμά Του, γιατί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνας κενός φλύαρος λόγος, ἀλλά θεία ἐνέργεια, καί ἡ πράξη τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἕνα «φιλανθρωπικό» ἔργο, πού γίνεται ἀπό συμπάθεια γιά τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἐπισφράγιση τῆς Μεσσιανικότητός Του. Γιά παράδειγμα ὁ Χριστός ἔβγαζε τά δαιμόνια γιά νά καταλάβουμε ὅτι αὐτός διώχνει τούς δαίμονας ἀπό τήν ψυχή καί μᾶς χαρίζει αἰώνια ἐλευθερία (ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς).

Σήμερα ὑπάρχουν πολλοί πού χωρίζουν τά τρία αὐτά καί διασποῦν τήν θαυμάσια αὐτή ἑνότητα. Ἄλλοι λένε πώς πιστεύουν στόν Χριστό ὡς Θεάνθρωπο, ἀλλά ἀρνοῦνται τά θαύματα, πού τά θεωροῦν φαντασίες τῶν ἀνθρώπων καί δέν μελετοῦν οὔτε ἐφαρμόζουν τόν λόγο Του. Ἄλλοι διαβάζουν κάθε μέρα τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά δέν πιστεύουν στήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, οὔτε στήν δυνατότητα τῶν θαυμάτων. Ἄλλοι πιστεύουν στά θαύματα, ἐπιδιώκουν νά δοῦν θαύματα στήν ζωή τους, ἴσως τρέχουν σέ ὅλα τά προσκυνήματα ἀπό συμφέρον, ὅμως δέν ἔχουν μεγάλη πίστη στήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, οὔτε ζοῦν εὐαγγελικά. Ὅλες, ὅμως, αὐτές οἱ περιπτώσεις δέν συνιστοῦν ὀρθόδοξη ζωή.

* * *

Εἴπαμε προηγουμένως ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι θεία ἐνέργεια καί ὄχι ἕνας φλύαρος ἀνθρώπινος λόγος. Αὐτό φαίνεται στό θαῦμα τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου. Ὁ ἑκατόνταρχος ζητᾶ ἕνα λόγο ἀπό τόν Χριστό καί εἶναι βέβαιος ὅτι μέ τόν λόγο αὐτό θά θεραπευθῆ ὁ δοῦλός του. «Μόνον εἰπέ λόγῳ καί ἰαθήσεται ὁ παῖς μου». Ὁ Κύριος τότε εἶπε: «ὕπαγε καί ὡς ἐπίστευσας, γεννηθήτω σοι». Καί τό ἀποτέλεσμα, ὅπως σημειώνει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, «ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ» (Ματθ. η´, 8-13). Διά τοῦ λόγου ἐξῆλθε θεία ἐνέργεια καί θεραπεύθηκε. Αὐτό φαίνεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας. Ὁ Θεός εἶπε «γενηθήτω φῶς· καί ἐγένετο φῶς» (Γεν. α´, 3). Ὁ Προφητάναξ Δαυίδ ψάλλει: «Τῷ λόγῳ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν καί τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ πᾶσα ἡ δύναμις αὐτῶν» (Ψαλμ. λβ´, 6).

Γι᾿ αὐτό, ἡ τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν εἶναι προϋπόθεση ἀποκτήσεως τῆς θείας ζωῆς. Ὁ ἅγιος Μάξιμος λέγει ὅτι σέ κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει μυστικά ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Τηρώντας τίς ἐντολές Του δεχόμαστε τόν Χριστό μέσα μας. Καί ἐπειδή ὁ Χριστός δέν εἶναι ποτέ χωρίς τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, γι᾿ αὐτό, τηρώντας τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δεχόμαστε μέσα μας τήν Παναγία Τριάδα: «ὁ γοῦν δεξάμενος μίαν ἐντολήν καί ποιήσας αὐτήν μυστικῶς ἔχει τήν Ἁγία Τριάδα». Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἐδίδαξε ὅτι «ὁ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό φῶς» (Ἰω. γ´, 21).

Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ γράφει ὅτι ὅταν μιά ψυχή πού ἔχει ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀκούση ἕνα ρῆμα πού ἔχει μέσα του κρυμμένη δύναμη πνευματική, ἐλκύεται πρός τήν ἐφαρμογή. Γι᾿ αὐτό, τό θεῖο κήρυγμα εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν Ἐκκλησία καί ἐντάσσεται ὀργανικά μέσα στόν χῶρο τῆς λατρευτικῆς συνάξεως. Δέν εἶναι ἕνα ξένο στοιχεῖο τῆς Λειτουργίας, ἀλλά ἀναπόσπαστο τμῆμα της. Φυσικά, πρέπει νά εἶναι πραγματικός λόγος, φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι ἀνθρώπινος εὐσεβής στοχασμός.

Συζητεῖται πολύ ἄν πρέπη νά γίνεται κήρυγμα κατά τήν Θεία Λειτουργία καί πότε εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή ἐκφωνήσεώς του. Ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ὀρθή ἄποψη πού συνδέεται μέ τήν Παράδοση, ἔχουμε νά ποῦμε ὅτι τό κήρυγμα, ὅταν ἐμπνέεται ἀπό τήν λατρευτική ἀτμόσφαιρα, ὅταν κινῆται μέσα στήν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ὅταν εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, προετοιμάζει τόν ἄνθρωπο γιά τήν προσευχή καί τήν θεία Κοινωνία. Διαφορετικά εἶναι βλαβερό σέ ὁποιαδήποτε στιγμή κι᾿ ἄν ἐκφωνῆται. Ἑπομένως, τό θέμα εἶναι ὄχι πότε πρέπει νά λέγεται τό κήρυγμα, ἀλλά τί θά λέγεται σέ αὐτό.

* * *

Ὁ ἑκατόνταρχος ζητᾶ νά μή ἔλθη στό σπίτι του ὁ Χριστός. Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση γίνεται ἀφορμή νά ἐπαινεθῆ ἀπό τόν Κύριο. Ἄρα δέν ἦταν ἀγένεια, ἀλλά αἴσθηση τῆς θείας δυνάμεως, ἐν σχέσει μέ τήν αἴσθηση τῆς δικῆς του ἀσθενείας. Αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του ἀνάξιο μιᾶς τέτοιας μεγάλης δωρεᾶς. Ἐδῶ, λοιπόν, πρόκειται γιά μιά αὐτογνωσία πού εἶναι ἀληθινή, γιατί γίνεται κάτω ἀπό τήν Θεογνωσία. Δηλαδή, γνωρίζει ὁ ἑκατόνταρχος τόν ἑαυτό του διά τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό βλέπουμε στήν ζωή τῶν Προφητῶν καί γενικά ὅλων τῶν ἁγίων. Βλέποντας τόν Θεό καταλαβαίνουν τήν μικρότητά τους καί ταπεινώνονται. Ἑπομένως, ἡ ταπείνωση δέν εἶναι μερικές ταπεινές σκέψεις, ἀλλά ἀποκάλυψη τῆς Ζωῆς.

Σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά ἀποκτήση γνώση Θεοῦ, θέα Θεοῦ. Νά δῆ τόν Θεό στό λόγο Του καί στό θαῦμα Του. Τότε ταπεινώνεται, ἀποκτᾶ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του καί γίνεται ἀληθινός ἄνθρωπος.

ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο Ὅσοι Πιστοί