ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ

Όταν αδελφοί μου, πριν έξι εβδομάδες ξεκινούσε η ψυχωφελής περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστός, η Εκκλησία μας καλούσε σε ένα πνευματικό, αγωνιστικό ταξίδι.

Λέγοντάς μας «το στάδιον των αρετών ηνέωκται», μας οδηγούσε σε αγώνα διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλον. Σε αγώνα επαναπροσδιορισμού πράξεων, σκέψεων, αποφάσεων, σε επανατοποθέτηση του όλου είναι μας, του όλου μας εαυτού μας, σε καινούρια δεδομένα, διαφορετικά από αυτά που μας κόλλησαν στη γη, στο χώμα, στο χαμό μας.

Με συντροφιά την άσκηση, τη προσευχή, την κατάνυξη και συνάμα τη νηστεία και κυρίως τη μετάνοια, διανύσαμε το ταξίδι αυτό των 40 ημερών και ήδη από χθες Σάββατο του Λαζάρου βρεθήκαμε στα πρόθυρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας, με στόχο και σκοπό να προσκυνήσουμε τα πανάχραντα Πάθη, την Σταύρωση, τη Θεόσωμο Ταφή αλλά και την τριήμερη Ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Κυριακή των Βαΐων σήμερα, αδελφοί µου, και ή Εκκλησία µας εορτάζει την τελευταία και θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα. Ο Ιησούς, επί πώλου όνου, εισέρχεται στην αγία πόλη, και τα πλήθη του Ιουδαϊκού λαού, καθώς ιστορούν οι Ευαγγελιστές, άφησαν τα σπίτια τους, τις εργασίες τους, τις υποχρεώσεις τους και «έλαβον τα Βάϊα των φοινίκων» στα χέρια τους, για να τον υποδεχτούν.

«Εκείνος που έχει θρόνο τον ουρανό και υποπόδιο τη γη, ο γυιός του Θεού και ο Λόγος του ο συναΐδιος, σήμερα τα­πεινώθηκε και ήρθε στη Βηθανία απάνω σ' ένα που­λάρι. Και τα παιδιά των Εβραίων τον υποδεχθήκανε φωνάζοντας: «Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, ο βασιλιάς του Ισραήλ», σημειώνει ο Φ. Κόντογλου.

Σήμερα ο θεάνθρωπος Κύριος οδεύει το δρόμο της θυσίας. Προσφέρεται και θυσιάζεται για μας. Ο λαός γεμάτος ενθουσιασμό, έσπευσε να Τον υποδεχτεί µε τα σύμβολα της νίκης στα χέρια. Αυτός πάλι ο ίδιος ο λαός, οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που φώναζαν τη μια μέρα «Ωσαννά», οι ίδιοι την άλλη μέρα δεν θα απλώνουν τα ρούχα τους  για να περάσει από πάνω ο Μεσσίας αλλά θα τα ξεσκίζουν βλασφημώντας και ουρλιάζοντας το «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν.

Μπαίνουμε λοιπόν, στη Μεγάλη Εβδομάδα και από απόψε το βράδυ θα κυριαρχήσουν ένα Πρόσωπο και δύο γεγονότα. Το Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και τα γεγονότα του Θανάτου και της Αναστάσεώς του. Χωρίς το πρόσωπο του Χριστού δεν υπάρχει σωτηρία, όπως το διακήρυξε κατηγορηματικά ο απόστολος Πέτρος: «Ουκ εστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία» (Πρξ 4,12). Χωρίς τον θάνατο του Χριστού δεν υπάρχει  Ανάσταση. Χωρίς την Ανάσταση Του δεν μπορούμε κι εμείς ν’ αναστηθούμε.

Όλα όσα συμβαίνουν στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και είναι για μας τους ανθρώπους «απόρρητα», ανερμήνευτα. Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει με την λογική του πως ο άπειρος, ο παντοδύναμος και αθάνατος Θεός συλλαμβάνεται από τους ανθρώπους, κρατείται από αυτούς, περιπαίζεται, καταδικάζεται, σταυρώνεται, θατώνεται και θάπτεται στο μνημείο.

Αδελφοί μου!

Αναμφίβολα, αυτές τις άγιες ημέρες της Μ. Εβδομάδας η ψυχή κάθε ορθόδοξου χριστιανού κατακλύζεται από μεγάλα αισθήματα άγια και ιερά, και από μια ανεξήγητη καλή διάθεση για μετάνοια, για αλλαγή τρόπου ζωής, για να ξαναδούμε τη σχέση μας με το Θεό και τον συνάνθρωπό μας, για προσπάθεια να ενωθούμε μυστικά με το Νυμφίο της Εκκλησίας μας, ώστε να «μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού».

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Μ. Εβδομάδα ακόμη και σήμερα τη μεταμοντέρνα εποχή μας, τον καιρό της αμφισβήτησης και της κατάλυσης των πάντων δεν αφήνει τις ψυχές ανθρώπων ασυγκίνητες. Το μεγάλο πλήθος τουλάχιστον αυτών που ακόμα αντιστέκονται και επιμένουν Ελληνορθόδοξα, αυτές τις ημέρες της Μ. Εβδομάδας κατακλύζουν τους ναούς και σιγοψάλλουν τους ύμνους των ιερών κατανυκτικών ακολουθιών.

Όμως και πάλι εδώ πρέπει να τονίσουμε πως βλέπουμε  τα γεγονότα μόνο συναισθηματικά. Λυπούμαστε κατάκαρδα όταν βλέπουμε να περιφρονείται ο Χριστός, να μαστιγώνεται να σταυρώνεται, να βασανίζεται και να πεθαίνει μέσα στη ατίμωση, δακρύζουμε, κλαίμε. Συγκινούμαστε όταν στεκόμαστε μπροστά στον σταυρό και στον επιτάφιο. Καλά όλα αυτά, μα  μόνον τούτα είναι η συναισθηματική και μόνο προσέγγιση.

         Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας δείχνει ένα άλλο, διαφορετικό τρόπο. Μας ανοίγει ένα καινούργιο δρόμο, για να προσεγγίσουμε τα σεπτά Πάθη του Χριστού. Κι αυτός είναι ο τρόπος της ψυχής, ο δρόμος της Πίστεως.

Γι αυτό ακριβώς, από την πρώτη κιόλας ακολουθία του Νυμφίου, ο θεόπνευστος υμνογράφος μακαρίσει, καλοτυχίζει τον «γρηγορούντα», ενώ χαρακτηρίζει «ανάξιο» τον «ραθυμούντα». «Μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα». Κι αυτό γιατί χωρίς εγρήγορση και τη νήψη, μόνο με το πρόσκαιρο συναίσθημα παγώνει ο ενθουσιασμός και η θέρμη της ψυχής και η κάθε προσπάθεια να δημιουργήσει ο άνθρωπος σχέση αγάπης με το Θεό και το συνάνθρωπό του ατονεί και χάνεται.

Όταν λοιπόν συμβεί αυτή η εσωτερική μας αφύπνιση, και αποφασίσουμε συμμετέχοντας ενεργά στις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας- «κεκαθαρμέναις διανοίαις» να συμπορευτούμε με το Χριστό και «συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι αυτόν ταις του βίου ηδοναίς», τότε είναι δυνατόν να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και ζωής και να κατορθώσουμε να συναντηθούμε πραγματικά με τον Αναστημένο Χριστό. Αυτό σημαίνει άλλωστε Πάσχα∙ πέρασμα, διάβαση, πορεία προς τον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού, πέρασμα από την φθαρτή καθημερινότητα σε έναν «αλλότριο» τρόπο ζωής, πρόγευση της «όντως ζωής», πέρασμα από το ψέμα στην αλήθεια, από τη μιζέρια και την απελπισία στην πνευματική αρχοντιά και στην αναστάσιμη ελπίδα, από τη βασανιστική αμφιβολία και ανασφάλεια στην αναστάσιμη σιγουριά και στη χειροπιαστή εν Χριστώ ανανέωση.

Τότε θα γιορτάζουμε αληθινή Λαμπρή, όταν δείχνουμε έμπρακτα ότι βαρεθήκαμε τα πολλά τα κούφια λόγια με την αγάπη μας προς πάσχοντες, όταν τολμήσουμε» και συμφιλιωθούμε ακόμη και με τους «εχθρούς» μας, όταν ανανεώσουμε με το Ανέσπερο Φως της Αναστάσεως την τάλαινα ψυχή μας, γευτούμε την εν Χριστώ σωτηρία και παραμείνουμε ενωμένοι μαζί Του, αναστημένοι και θριαμβευτές..

Γι αυτό λοιπόν  μας λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

«…Τι λοιπόν είναι επιθυμητό για το Πάσχα; Είναι ο καθαρισμός των αμαρτιών, η συντριβή της καρδιάς, το δάκρυ της κατανύξεως, η καθαρή συνείδηση, η νέκρωση των μελών που είναι στη γη, της πορνείας, ακαθαρσίας, πάθους, κακής επιθυμίας (Κολ. Γ΄.5),ίσως και κάποιας άλλης πονηρίας που παρατηρείται. Διότι όποιος καταξιώνεται να ζει αυτά, όχι μόνο μια φορά το χρόνο, αλλά για να πω έτσι, κάνει Πάσχα, κάθε μέρα, και γιορτή πολυπόθητη. Και όποιος δεν έχει τα όσα είπαμε πριν, αλλά τον κρατούν τα πάθη, αυτός δεν μπορεί να γιορτάζει. Διότι πως μπορεί να γιορτάζει αυτός που έχει Θεό την κοιλιά; Και πως αυτός που φλέγεται από σαρκική επιθυμία; Πως αυτός που λιώνει από φθόνο; Πως αυτός που βυθίζεται στη φιλαργυρία; Πως αυτός που υποδουλώνεται στην κενοδοξία; Πως αυτός που οδηγείται από όλα τα άλλα, πάθη; …Διότι δεν μπορεί να φωτίζεται αυτός που είναι στο σκοτάδι, αυτός που ταλαιπωρείται από τις αμαρτίες να γιορτάζει…».

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Τη μοναδική αυτή νύχτα της Αναστάσεως, ας μην έλθουμε σαν απλοί πανηγυριστές. Έτσι …για το καλό, έτσι γιατί το βρήκαμε. Ας μην περιορίσουμε το Χριστιανισμό μας σε 10 λεπτά οχλοβοής, σπρωξίματος, επίδειξης, τυπικών ευχών και μετά… τίποτα. «Ανέστη Χριστός και διεσκορπήσθητωσαν οι εχθροί Αυτού» Αφήνοντας πίσω ένα μηδενικό, μια μεγάλη απογοήτευση για την οικτρή κατάστασή μας και τη στάση μας απέναντι στον Αναστημένο Χριστό, την Εκκλησία και γενικά τη πίστη μας.

Ας μην φωνάξουμε με τον τρόπο μας για μια ακόμη φορά το «Σταυρωθήτω», αλλά να έρθουμε με την βεβαιότητα ότι: «εν Αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος.…»