ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΗΛΩΝ

Μαζεμένοι οι μαθητές στο  υπερώο της Ιερουσαλήμ, προσμένουν κάποιες καλύτερες μέρες. Ζουν με τη σκέψη του θείου Διδασκά­λου. Αναπολούν εκείνες τις στιγμές, πού άκουγαν από το θείο Του στόμα τα ρήματα της ζωής. Πόσο Τον αγάπησαν, και πόσο τους αγάπησε!  Είναι βέβαια και ο φόβος για, όλα τα συμβάντα, είναι και τα ακούσματα για την Ανάσταση.  Δεν ξεχνούν όμως ποτέ την υπόσχεση πού τους έδωσε πριν το πάθος Του, ότι θα τους συναντήσει στην Γαλιλαίο. Τους το θύμισε άλλωστε ό ίδιος με τις Μυ­ροφόρες. Υπάγετε απαγγείλατε τοις αδελφοίς μου ίνα απελθωσιν εις την Γαλιλαίαν, κακεί με όψονται.

Έτσι ο πόθος τους να δούνε τον λα­τρευτό τους Ιησού, όλο και πιο πολύ φλογίζει την καρδιά τους. Κι ό Θεός, τους αξίωσε να δουν τον Διδάσκαλο τους, όχι μία, αλλά πολλές φορές. Για σαρά­ντα μέρες, τον έβλεπαν και μιλούσαν μαζί Του. Άλλοτε στο υπερώο, άλλοτε στο δρόμο, κι άλλοτε στ' ακρογιάλια της Τιβεριάδας.

          Και ο Θωμάς; Ο Θωμάς δεν αρκέστηκε στις πρώτες μαρτυρίες των άλλων ότι είδαν αναστημένο τον Κύριο. Θέλησε να δει και ο ίδιος. Θέλησε να δει με τα δικά, του μάτια. Και ο Κύριος,  χωρίς να αμφισβητεί και τη δυνατότητα της έρευνας εντούτοις απαιτεί πρωταρχικά την πίστη. Είπε στο Θωμά: «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός».

          Αγαπητοί Χριστιανοί!

Η συγκατάβαση του Κυρίου είναι μοναδική. Χωρίς ειρωνεία ή θυμό, αλλά με αγάπη και ανοχή συγκαταβαίνει στην αδυναμία του μαθητή Του.

Όμως αδελφοί μου!

 «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως…». Απαραίτητη προϋπόθεση για να προσκυνήσουμε τον «εξαστράπτοντα», αναστημένο Χριστό, να τον γνωρίσουμε, να τον αισθανθούμε, είναι να καθαρίσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο.

Είναι αλήθεια, πως όλες μας τις αισθήσεις, λίγο ή πολύ, τις έχουμε μολύνει και συνέχεια τις μολύνουμε, από ποικίλα αμαρτωλά ερεθίσματα. Θεωρητικά, εννοείται πως καθαρίσαμε τις αισθήσεις μας κατά το διάστημα των σαράντα ημερών που προηγήθηκαν και πως καθαροί, άγιοι, σύμφωνα με τις δυνάμεις του ο καθένας, χαιρόμαστε την Ανάσταση. Άλλωστε, το «χαίρετε» του Αναστημένου Ιησού το άκουσαν την ημέρα της Ανάστασης, μόνο οι Μυροφόρες. Αυτές είδαν τον «εξαστράπτοντα» και «λάμποντα» Χριστό, γιατί είχαν την απαιτούμενη ψυχική καθαρότητα και όχι οι μολυσμένοι και ψεύτες Ρωμαίοι φρουροί του Παναγίου Τάφου.

Αν συνειδητοποιούσαμε πως εκκλησιαζόμαστε για να δούμε, να μιλήσουμε και να γευθούμε το Χριστό, τότε για χάρη αυτής της υψηλής τιμής, προηγουμένως θα καθαρίζαμε την ψυχή και το σώμα μας. Κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, πριν η τυπικότητα μας μολύνει και μας κάνει τους Χριστιανούς των τύπων, στους Ναούς υπήρχαν θυρωροί, «πυλωροί». Ο πυλωρός εμπόδιζε τους αμύητους ή τους μολυσμένους από αμαρτίες να εισέλθουν στη λατρευτική σύναξη! «Τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν».

Αδελφοί μου! «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως…». Ας ζήσουμε την Αναστάσιμη χαρά. Ας χαρούμε με την Αναστάσιμη χαρά. «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει». Όλοι ας σκιρτήσουμε γιατί ανέστη ο Κύριος.

Η αναστάσιμη χαρά είναι συναίσθημα καθολικό. Πάσχα σημαίνει καθολική ευφροσύνη. Άνθρωποι και περιβάλλον, μέσα από την εκκλησιαστική υμνολογία, καλούνται να σκιρτήσουν από την αναστάσιμη χαρά. Η πρώτη λέξη του Χριστού μετά την Ανάστασή Του, ήταν: «Χαίρετε», χαρείτε! Ο Χριστιανός δεν ζει μόνιμα συννεφιασμένος. Προσπαθεί να πορεύεται με ήρεμη και ήσυχη συνείδηση, χαρούμενος, αναστημένος. Τέλος, πιστεύει, ελπίζει, εμπιστεύεται τον εαυτό του, τις υποθέσεις του και τα γύρω από αυτόν πρόσωπα, στο μεγάλο του Πατέρα Θεό. Όμως να μην ξεςχνάμε: Απαραίτητη προϋπόθεση για να προσκυνήσουμε τον «εξαστράπτοντα», αναστημένο Χριστό, να τον γνωρίσουμε, να τον αισθανθούμε, είναι να καθαρίσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο.