Ένα
ερώτημα θα μπορούσαμε να θέσουμε σήμερα στην εορτή των Θεοφόρων Πατέρων της
Α Οικουμενικής Συνόδου, ένα ερώτημα που
απαντά στην ερώτηση; Πως στερεώθηκε η
αληθινή πίστη στο Χριστό. Η απάντηση είναι πως η αληθινή πίστη στερεώθηκε με το
αίμα των αναρίθμητων Μαρτύρων· με τη διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων και με τις
αδιάλειπτες προσευχές των Ασκητών της Εκκλησίας μας.
Όλοι
ετούτοι οι άγιοι άνθρωποι με τον όλο βίο τους, έβαλαν την σφραγίδα τους στην
πορεία της Εκκλησίας για την κατάκτηση της αληθινής πίστεως. Γι’ αυτό
ευγνωμονούσα η Εκκλησία, τους τιμάει και καυχάται γι’ αυτούς. Αφού πρώτος ο
Χριστός τους τίμησε και τους στεφάνωσε με το στεφάνι της δόξης για την μαρτυρία
και την ομολογία τους.
Αγαπητοί
Χριστιανοί!
Ανάμεσα σε
δυο μεγάλες γιορτές βρίσκεται η σημερινή Κυριακή. Της Αναλήψεως του Κυρίου και
της Πεντηκοστής. Κι όμως το ιερό Ευαγγέλιο μας μεταφέρει στο τελευταίο βράδυ
της επί γης ζωής του Κυρίου. Τούτο γίνεται, για να πλημμυρίσει η ψυχή μας με
θάρρος και δύναμη από τη θέρμη της αγάπης του Κυρίου, αλλά και το ενδιαφέρον
Του για την ενότητα της πίστεως. Για να μην αισθανθούμε τον εαυτό μας
ορφανεμένο και ξεκρέμαστο μετά από την ένδοξη Ανάληψη Του στους ουρανούς.
Το βράδυ
εκείνο, έπειτα από την παράδοση του Μυστικού Δείπνου, ύψωσε ο Κύριος το άγιο
βλέμμα Του προς τον ουρανό και προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα Του. Η προσευχή
Του εκείνη μας είναι γνωστή ως η Αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Με τόνο
εξαιρετικά συγκινητικό, θερμό, εκφράζει προς τον ουράνιο Πατέρα Του, ό, τι η
φιλόστοργη καρδιά Του ποθεί για τους πολυαγαπημένους Μαθητές Του. «Πάτερ άγιε,
τήρησον αυτούς εν τω ονόματι σου». Παρακαλεί να τους κρατεί αδιάσπαστα
ενωμένους μαζί Του, για να μπορέσουν να διατηρήσουν γνήσια, ανόθευτη τη
διδασκαλία Του. Να χαρεί ακόμη και μεταξύ τους πλούσια την αγάπη, ώστε ενωμένοι
να αντιπαλαίσουν προς τους πολλούς πειρασμούς του πονηρού και τα εμπόδια του
κόσμου της απιστίας, για να αισθάνονται μέσα τους τελεία και αναφαίρετη χαρά.
Η προσευχή
αυτή του Κυρίου έκανε πολύ βαθιά εντύπωση στους μαθητές. Δεν την λησμόνησαν,
παρ' όλο ότι την ίδια εκείνη νύχτα συνταράχθηκαν από την προδοσία του Ιούδα κι
όλα τα θλιβερά γεγονότα που ακολούθησαν. Κι όταν μετά την Πεντηκοστή
διασκορπίστηκαν στα πέρατα της οικουμένης, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του
Χριστού, έβλεπαν συνεχώς μέσα στις εχθρικές αντιδράσεις και τους κινδύνους την
ακαταμάχητη δύναμη και την προστασία του Κυρίου. Το ίδιο συνέβαινε και με τους
διαδόχους των Αποστόλων, και με τους πιστούς όλων των εποχών και όλων των
αιώνων, που αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού.
Φανατικοί
Ιουδαίοι, Νέρωνες και Δομιτιανοί, Τραϊανοί και Δέκιοι και Διοκλητιανοί
αγωνίστηκαν τρεις ολόκληρους μαρτυρικούς για την Εκκλησία αιώνες να
εξολοθρέψουν τους οπαδούς του Ναζωραίου. Να καταπνίξουν στο αίμα τη θρησκεία
του Ιησού. Και τη βασιλική πορφύρα με την οποία περιέβαλε την Εκκλησία του ο
Κύριος, τη βαμμένη με το τίμιο Αίμα Του, την έβαψαν και με το μαρτυρικό αίμα
τους εκλεκτά τέκνα της Εκκλησίας. Αλλά όσο πολεμείται η Εκκλησία του Χριστού,
τόσο γιγαντώνεται.
Υπερφυσική
- γεμάτη θαύματα είναι η πολύτομη ιστορία της. Η δύναμη του Αρχηγού της την
ύψωσε άφθαρτη κι αιώνια στην Οικουμένη. Οι Χριστιανοί περισσότερο στερεώνονται.
Ακλόνητη γίνεται η πίστη τους στον Αιώνιο Αρχηγό και Σωτήρα Ιησού Χριστό. Μέσα
στους αλλεπάλληλους αυτούς αγώνες, οι αιώνες περνούν. Έως ότου εκδίδεται επί
τέλους το 313 μ.Χ. το διάταγμα των Μεδιολάνων. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο
αυτοκράτορας και ισαπόστολος, διατάζει την κατάπαυση των διωγμών. Αλλά η
Εκκλησία του Χριστού δεν γνώρισε ποτέ ανακωχή. Άλλωστε ο πονηρός και φθονερός
εχθρός της, ο διάβολος, δεν πρόκειται να την αφήσει ποτέ ήσυχη. Κόπασε ο
πόλεμος των αντιθρήσκων, έξω από τα τείχη της Εκκλησίας. Εκείνος όμως συνεχίζει
άλλον ύπουλο και περισσότερο επικίνδυνο μέσα στον περίβολο της Εκκλησίας. Τον πόλεμο
της πλάνης των αιρέσεων.
Το όργανό
του το είχε βρει τώρα μεταξύ των ιερέων, όπως είχε βρει και μεταξύ των δώδεκα
Μαθητών του Κυρίου τον Προδότη Ιούδα - «τον υιόν της απώλειας». Είναι ο Άρειος.
Ο ασεβής αυτός αρχηγός της αιρέσεως δίδασκε ότι ο Κύριος δεν είναι ο Μονογενής
Υιός και Λόγος του Θεού, άχρονος και αληθινός Θεός, αλλά δημιούργημα, που έχει
αρχή. Κτίσμα του Θεού. Δηλαδή ανέτρεπε ολόκληρο το πνευματικό οικοδόμημα της
Εκκλησίας του Χριστού. Και είχε αρχίσει να δημιουργείται μεγάλη αναταραχή. Άνθρωποι
ματαιόδοξοι, που επιζητούσαν προσωπικά συμφέροντα, είχαν ταχθεί με το μέρος του
Αρείου. Ο Μέγας Κωνσταντίνος θέλει να ειρηνεύσει το λαό. Συγκαλεί λοιπόν το 325
μ.χ. την Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας για να ερευνηθεί το
ζήτημα. Εκεί αρχίζει ένας πολύμοχθος, πνευματικός αγώνας. Σκληρός αγώνας. Με
αποτέλεσμα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας,
Οι 318
θεοφώτιστοι και θεοκίνητοι Πατέρες, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε σήμερα, όλοι
σύμφωνοι καταδίκασαν τον ασεβή, το θεομάχο Άρειο. Νίκη, λοιπόν, περίλαμπρη
είναι η κατάληξη του αγώνα. Και οι αιώνες περνούν. Οι πιστοί συνεχίζουν και
σήμερα τη ζωή τους μέσα στον κόσμο τούτο. Πειρασμοί, παγίδες, δοκιμασίες πολλών
ειδών ορθώνονται απειλητικά μπροστά τους. Μπλέκονται σε αγώνες σκληρούς,
αιματηρούς, που δημιουργεί ο κόσμος ο γεμάτος αμφιβολίες γύρω από την Πίστη. Ο
κόσμος με τις αμαρτωλές επιθυμίες και συνήθειες. Κι όμως. Η Εκκλησία νικά.
Ανόθευτη κρατεί την Πίστη. Προχωρεί αδιάκοπα. Αυξάνει. Θριαμβεύει. Μαζί της
αναδεικνύεται νικητής και θριαμβευτής και ο κάθε πιστός. Πλημμύρα θεϊκής χαράς
αναβλύζει μέσα στην καρδιά κάθε πιστού αγωνιστή της χριστιανικής αλήθειας. Και
ζει και απολαμβάνει το θαύμα. Των 21 αιώνων το παμμέγιστο ΘΑΥΜΑ. Τη νίκη της
Ορθοδοξίας. Γιατί είναι ιδρυτής και Κυβερνήτης και Πρεσβευτής της Αιώνιος ο
Λυτρωτής Ιησούς. Δύναμη της και σκέπη της κραταιά, αυτός ο παντοδύναμος Θεός.
Αγαπητοί
Χριστιανοί!
Καθημερινά
τιμάμε και εορτάζουμε με εορτές και πανηγύρια τους πατέρες της Εκκλησίας μας.
Επιθυμούμε να είναι συνεχώς μαζί μας. Να είναι οι φίλοι, οι σύντροφοι και οι
συνοδοιπόροι στον αγώνα μας για την αληθινή πίστη. Ως φίλοι δε του Χριστού οι
Άγιοι επιθυμούμε να είναι και φίλοι δικοί μας, αφού και εμείς είμαστε φίλοι
Του.
Ετούτοι οι
Άγιοι κατανόησαν ορθά το λόγο του Χριστού και έτσι τον ερμήνευσαν. Βίωσαν αυτές
τις ουράνιες αλήθειες και η αγία ζωή τους επιβεβαίωσε καθημερινά την αληθινή
πίστη τους. Τέλος οι Άγιοι της Εκκλησίας μας σφράγισαν με το αίμα τους, τη
θυσία τους, τα μαρτύρια και το θάνατο, τις αλήθειες του λόγου του Ευαγγελίου
του Χριστού.
Η Εκκλησία
δε ως κιβωτός της αληθείας, είναι συνεπώς και η κιβωτός της σωτηρίας μας. Γιατί
εκεί μέσα όλοι μας σωζόμαστε, όπως έγινε τότε με την κιβωτό του Νώε.
Περισσότερο όμως στους δύσκολους και κατακλυσμιαίους από την κακότητα, τη
διαφθορά και την αμαρτία, καιρούς μας, οφείλουμε να ζούμε μέσα στο πνευματικό
χώρο της Εκκλησίας και να υπακούμε στο λόγο της. Όσοι βρίσκονται μέσα,
σώζονται· όσοι είναι απ’ έξω, πάνε χαμένοι.
Αυτής της
πανίσχυρης Εκκλησίας είμαστε κι εμείς μέλη. Δηλαδή, στρατιώτες που θ' αγωνιστούμε
γενναία κατά του κακού. Χωρίς να επηρεαστούμε από την πλάνη των διαφόρων
αιρετικών. Αλλά θα μείνουμε πιστοί, σταθεροί, ασάλευτοι. Έτσι, θα συντελέσουμε
να εξαπλωθεί περισσότερο και να λάμψει στον κόσμο όλο η Ορθοδοξία. Αμήν.
