ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Ο δυο απόστολοι Παύλος και Σίλας, στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, βρίσκονται στους Φιλίππους, στη σημερινή Καβάλα. Για μέρες όμως, καθώς πήγαιναν στον τόπο της προσευχής και του κηρύγματος, συνέβαινε κάτι το παράδοξο. Τους ακολουθούσε μια νεαρή με μαντικό -δαιμονικό- πνεύμα που με τις μαντείες της κέρδιζαν πολλά τα αφεντικά της. Κάθε τόσο φώναζε δυνατά: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του υψίστου και μας φανερώνουν τα δρόμο της σωτηρίας». Βέβαια τα έκανε ύπουλα και για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού και να την εκμεταλλευθεί. Αγανακτώντας λοιπόν ο Παύλος, στράφηκε προς αυτή, και είπε στο δαιμονικό πνεύμα: «Σε διατάζω, στο όνομα του Ιησού Χριστού, να βγεις απ' αυτή». Και πραγματικά την δια στιγμή το πονηρό πνεύμα έφυγε. Αλλά όταν τα αφεντικά της κατάλαβαν ότι έτσι θα έχαναν πλέον τα κέρδη τους, συνέλαβαν τον Παύλο και τον Σίλα και τους οδήγησαν στους στρατηγούς κατηγορώντας τους: «Αυτοί οι Ιουδαίοι προκαλούν ταραχή στην πόλη μας και κηρύττουν πράγματα ανεπίτρεπτα για μας τους Ρωμαίους». Κι ενώ μαζεύτηκε πολύς όχλος, οι στρατηγοί ξέσχισαν τα ενδύματα των Αποστόλων και διέταξαν να τους μαστιγώσουν. Και αφού τους έδωσαν πολλά χτυπήματα, τους έριξαν στη φυλακή, με εντολή στο δεσμοφύλακα να τους φρουρεί για να μη δραπετεύσουν. Αυτός τους έβαλε στο βαθύτερο κελί κι έδεσε σφιχτά τα πόδια τους, για να μη μπορούν να μετακινηθούν. Τα μεσάνυχτα όμως οι Απόστολοι, σαν να μην τους είχε συμβεί τίποτε, έψαλλαν στο Θεό.

   Η συνέχεια θαυμαστή. Ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός, σαλεύτηκαν τα θεμέλια της φυλακής. Άνοιξαν όλες οι θύρες και λύθηκαν όλων των φυλακισμένων οι αλυσίδες. Σαν ξύπνησε ο δεσμοφύλακας και τα είδε όλα αυτά, τράβηξε το μαχαίρι του για να αυτοκτονήσει, νομίζοντας ότι είχαν δραπετεύσει οι φυλακισμένοι. Αλλά ο απόστολος Παύλος του φώναξε δυνατά: «Μην κάνεις κανένα κακό στον εαυτό σου. Όλοι είμαστε εδώ». Μετά απ’ αυτό ο δεσμοφύλακας, έτρεξε μέσα και μόλις αντιλήφθηκε το θαύμα, κυριεύθηκε από τρόμο και πέφτοντας με σεβασμό στα πόδια των Αποστόλων, τους έβγαλε στην αυλή της φυλακής και τους ρώτησε: Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Πίστεψε στον Ιησού Χριστό, του είπαν, και θα σωθείς και συ και όλη σου η οικογένειά. Στη συνέχεια οι Απόστολοι δίδαξαν σ’ όλους όσοι ήσαν στο σπίτι του τις αλήθειες της διδασκαλίας του Κυρίου κι εκείνη τη  νύχτα, βαπτίσθηκε και αυτός και όλοι οι δικοί του και δοκίμασαν μεγάλη χαρά διότι όλοι τους είχαν πιστέψει στον Θεό.

Αδελφοί μου!

 Ένα από τα σημεία της περικοπής, η μαντική. Κύριο γνώρισμα αυτού του δαιμονικού γεγονότος η πονηριά και το ψεύδος. Μ’ αυτά άλλωστε δουλεύει ο διάβολος  για να πλανήσει τους ανθρώπους. Θέλουμε να πούμε, ότι οι κάθε είδους μαντείες, ενώ δεν εκφράζουν την αλήθεια, υπάρχουν φορές που την υπηρετούν αλλά με θολό τρόπο: αναμειγμένη με ψεύδος. Και να το παράδειγμα από το περιστατικό των Φιλίππων: η  μαντευομένη κοπέλα βρίσκεται κοντά σε τόπο προσευχής, αφού κάπου κει την συνάντησαν οι απόστολοι. Αυτό σημαίνει: Εκεί που οι άνθρωπου αναζητούν τον Θεό, εκεί πάντοτε θα υπάρχει και η παγίδα που  στήνει  ο διάβολος. Και η παγίδα αυτή βρίσκεται  στην πονηριά των δαιμόνων. Οι δαίμονες προκειμένου να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, γίνονται ακόμη και αληθινοί κήρυκες της αλήθειας! Η στάση των αποστόλων στο φαινόμενο της μαντείας είναι κατευθυντήρια γραμμή: οργή και αγανάκτηση κατά του δαιμονικού πνεύματος, άρνηση της αλήθειας των δαιμόνων, εξορκισμός αυτών.

Οτιδήποτε πορεύεται από τον πονηρό διάβολο, έστω και αληθινό, πρέπει να αποβάλλεται. Είπαμε ότι η πονηρία είναι το γνώρισμα της τακτικής του. Γι’ αυτό ποτέ δεν πιάνουμε κουβέντα με τον Πονηρό.

Και τώρα στο μήνυμα του Ευαγγελίου.

Οι Φαρισαίοι, ενώ είδαν το θαύμα με τον εκ γενετής τυφλό, θέλησαν να το προσπεράσουν και να παραπλανήσουν τον κόσμο, προσπαθώντας να κάνουν τον τυφλό να ομολογήσει ότι δεν ήταν τυφλός εκ γενετής και ότι δεν ήταν ο Χριστός αυτός που τον θεράπευσε. Μέχρι και τους γονείς του κάλεσαν για να ερωτηθούν αν όντως ο γιος τους ήταν εκ γενετής τυφλός και ποιος τον θεράπευσε. Οι ίδιοι οι γονείς, από φόβο μήπως διωχθούν από την συναγωγή παραδεχόμενοι τον Χριστό, αρνήθηκαν να υπερασπιστούν το παιδί τους, μόνο πιστοποίησαν την εκ γενετής ασθένειά του και άφησαν το θεραπευμένο πλέον παιδί τους να δώσει μαρτυρία μόνος του.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ομολογία του πρώην τυφλού. Η παρρησία του εκδηλώνεται ολοένα και πιο θαυμαστή. Ομολογεί γεμάτος ευγνωμοσύνη το θαύμα. Και όταν οδηγείται μπροστά στους τυφλωμένους από την κακία Φαρισαίους, δεν κάμπτεται από τις απειλές τους και την ασφυκτική τους πίεση. Περιγράφει και πάλι το θαύμα και ομολογεί χωρίς να φοβάται ότι ο Ιησούς είναι προφήτης. Κι όταν οι Φαρισαίοι απαιτούν να ομολογήσει ότι πλανήθηκε, αυτός ακάθεκτος επιμένει στην αλήθεια. Τελικά προτιμά να διωχθεί από τη συναγωγή, μένοντας σταθερός στην ομολογία του, με ό, τι κι αν αυτό θα του κοστίσει.

Αδελφοί μου!

Είδαμε την δύναμη του χαρακτήρα του τυφλού, τη πίστη του, αλλά και την ομολογία του. Δεν ήταν λίγο να πάει κανείς κόντρα στους Φαρισαίους.

Σήμερα εμείς τολμάμε να πάμε κόντρα στους υβριστές και χλευαστές της πίστεως μας και να τους αποστομώσουμε με μια ετοιμόλογη απάντηση γεμάτη πίστη; Αμφιβάλλω.

Εμείς οι Έλληνες ήμασταν ένας λαός θρήσκος και κατά το 90% Χριστιανοί Ορθόδοξοι που τηρούσαμε τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας. Ήμασταν περήφανοι και το είχαμε καμάρι. Δυστυχώς και αλίμονο για μας, όσο περνούν τα χρόνια, τα πράγματα αλλάζουν… Μια έρευνα που έγινε λίγο πριν από το Πάσχα αποκάλυψε τα παρακάτω:

Μειωμένο κατά 34% μέσα σε μια δεκαετία, εμφανίζεται το ποσοστό των θρησκευόμενων Ελλήνων, ενώ μειωμένη εμφανίζεται και η προσέλευση στην Εκκλησία η οποία σημειώνει 16% απώλειες ως προς τις επισκέψεις των πιστών σε σύγκριση με το 2006.

Ταυτόχρονα η  έρευνα δείχνει ακόμη, ότι το 74,2% των Ελλήνων πιστεύουν στον Θεό και πως το 62,5% πιστεύει στη βασκανία (στο μάτι) και πολλά παρόμοια.

Τι δείχνει αυτό; Αυτά που αναφέραμε στην Αποστολική περικοπή. Τη μεγάλη πονηριά  των δαιμόνων. Οι δαίμονες  κερδίζουν έδαφος και  την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, και έτσι μας παρασύρουν στον όλεθρο. Και βλέπουμε που έχουμε φτάσει.  Από τη μια προσκυνάμε στο Χριστό και από την άλλη ασχολούμαστε με ξεματιάσματα, με χαρτιά, με τ’ άστρα, με καφέδες και μαντείες και ό, τι άλλο δαιμονικό. Εκεί που οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό, εκεί πάντοτε υπάρχει και η παγίδα που στήνει ο διάβολος.

Και το άλλο. Το είδαμε τις ημέρες αυτές.

Είχε την ευλογία η πατρίδα μας και ιδιαίτερα η πρωτεύουσά μας, η Αθήνα να δεχτεί και να υποδεχτεί τα χαριτόβρυτα λείψανα της αθλοφόρου και μεγαλομάρτυρας Βαρβάρας.

Ξεσηκώθηκε ο άθεος συρφετός της θολοκουλτούρας, ακόμη και  βουλευτάδες, όλοι αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι που πάντα ζητάνε ευκαιρία για να χτυπήσουν τη πίστη μας, όλοι αυτοί τους είναι άγνωστη και άχρηστη η πίστη και  λίγο –πολύ βλασφημώντας, βράχνιασαν να φωνασκούν ότι δεν έχουμε καμιά δουλειά εμείς οι προοδευμένοι Έλληνες με τις Αγίες κι τα λείψανα. Βλέπουμε τη πρόοδο μας και που μας έχουν οδηγήσει η αποφάσεις τους και οι ψηφοφορίες τους!

Οι ίδιοι όμως δεν έβγαλαν τσιμουδιά όταν τις ίδιες μέρες διοργανώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας επίσημα οι λεγόμενες γιορτές του οπίου, οι χασισογιορτές!

Τι να τους πει κανείς. Τα χασίσια προτιμότερα από τους Αγίους, τη πίστη μας και τη παράδοσή μας. Που μας οδηγούν όλοι αυτοί!

Αδελφοί μου!

Έχουμε λοιπόν εμείς το θάρρος να πάμε κόντρα σε όλους αυτούς και να υπερασπιστούμε τη πίστη και τα ιδανικά μας; Έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε την Εκκλησία σαν τη αληθινή μητέρα και τροφό μας; Να κάνουμε τον σταυρό μας χωρίς να φοβηθούμε ότι θα μας ειρωνευτούν; Η να ομολογήσουμε ότι "ναι, πιστεύω στον Θεό και θέλω να πιστέψω και άλλο";

Αν Τον ομολογήσουμε, τότε ο Θεός θα μας ξαναπλησιάσει.

Σε μία εποχή πνευματικής κρίσης σαν την σημερινή, όπου η θόλωση, η μαυρίλα, η αποχαύνωση και το καταλυτικό πνεύμα, συνιστά το κύριο γνώρισμά της, η λύση βρίσκεται στην σχέση με τον Χριστό. Σχέση όμως ζωντανή και πραγματική, σχέση που δεν επιτρέπει στο διάβολο να ψιθυρίζει διάφορα στ’ αυτί μας. Σχέση μέσα στο ζωντανό σώμα Του, την Εκκλησία.