ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ;

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος μας διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί έχουμε «χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν» διάφορα. Άλλος είναι προφήτης, για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστης του, άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει και ο δάσκαλος του λαού του Θεού, και όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδελφούς, να τους στηρίζει. Όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους να το κάνει με απλότητα, όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη. Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. Μην είστε οκνηροί σ΄ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδελφούς. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι΄ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε.

Η ζωή μας, αδελφοί μου, είναι μια κοινωνία προσώπων. Ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικόν, έλεγε ο Αριστοτέλης. Κανείς δεν καταφέρνει να ζει μόνος του, αλλά συνυπάρχει και συμβιώνει με άλλους. «Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον» διαβάζουμε στην Αγία Γραφή, την έκφραση της θείας πρόνοιας. Ακόμη και οι μοναχικοί άνθρωποι, ακόμη και οι ερημίτες, αυτοί που επιλέγουν να ζουν μόνοι τους, έχουν και αυτοί στιγμές, κατά τις οποίες συνυπάρχουν και συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους. 

Αυτή η εικόνα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική στο χώρο της Εκκλησίας.  Ο Χριστιανός δεν μπορεί να ζει μόνος του, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να περιμένει ότι απόμονωμένος και αποκομμένος από την Χριστιανική κοινότητα, θα μπορέσει να προοδεύσει και να προκόψει στην πνευματική του ζωή, έστω και αν διαθέτει μεγάλα χαρίσματα. Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα θέλει να τονίσει ο Απ. Παύλος, λέγοντας πως όλοι οι Χριστιανοί είμαστε μέλη του ίδιου Σώματος, γι’ αυτό οφείλουμε να χρησιμοποιούμε τα χαρίσματα που μάς χάρισε η αγάπη του Θεού προς ωφέλεια, όχι μόνο προσωπική μας, αλλά για όλους, αφού στο Χριστιανισμό δεν αξίζει να φροντίζει κάποιος για τη σωτηρία του εαυτού του και μόνο.

Αυτό τι έχει να μας πει; Ότι ο καθένας μας θα πρέπει να καλλιεργεί τα χαρίσματα που του δόθηκαν όσο μπορεί περισσότερο, χωρίς να παρασύρεται από στην απομόνωση, τη  φιλαυτία και τη ζήλεια. Άλλοι είναι αξιοθαύμαστοι στη διδασκαλία και άλλοι όχι. Άλλοι έχουν χάρισμα στην επικοινωνία. Άλλος έχει ανάγκη να διδαχθεί από κάποιο φωτισμένο διδάσκαλο, κάποιος άλλος επιζητεί να παρηγορηθεί από μια θερμή καρδιά. Τα χαρίσματα δεν αφορούν έναν και μόνο, εξ άλλου αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το Θεό της αγάπης, αλλά είναι μοιρασμένα σε διάφορα πρόσωπα. Όλοι απαρτίζουμε μια ενότητα, μια οικογένεια, όπου όλοι είμαστε απαραίτητοι, όλοι πρέπει να επιτελούμε το έργο, που μας ανέθεσε ο Θεός.

Από τα χαρίσματα -  κανόνες λοιπόν θα σταθούμε σε κάποια, που άμεσα κι επίκαιρα αφορούν και χαρακτηρίζουν τη ζωή μας, μέσα στο σώμα της εκκλησίας.

Το πρώτο: Θα περίμενε κανείς ότι μεταξύ ανθρώπων που στις φλέβες τους ρέει το ίδιο αίμα και είναι παιδιά των ίδιων γονιών, η αγάπη και η αλληλοϋποστήριξη θα ήταν αυτονόητες, καθότι η αδελφική σχέση και συγγένεια είναι η πλέον στενή, όπως και η σχέση των γονέων προς τα τέκνα. Παρόλα αυτά, συχνά παρατηρούνται φαινόμενα σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ αδελφών, που φθάνει σε απίστευτα ύψη σκληρότητας, ακόμα και μίσους. Το χρήμα, κυρίως και οι κληρονομικές διαφορές, ενίοτε και οι κομματικές αντιπαραθέσεις, μπαίνουν ανάμεσα σε αδέλφια και οικογένειες, σπέρνοντας μίσος και διχόνοια, που, ουκ ολίγες φορές, οδηγούν σε τραγωδίες. Προφανώς ο Παύλος θα είχε διαπιστώσει και στην εποχή του, μεταξύ Χριστιανών, ανάλογες συμπεριφορές, γι’ αυτό συμβουλεύει τα μέλη της Εκκλησίας αναλόγως.

Άλλο χάρισμα - κανόνα που θέτει σαν προβληματισμό, ο Παύλος στους Χριστιανούς είναι, η επιμονή στην προσευχή. Δεν ομιλεί απλώς για την αξία της προσευχής, ως τρόπου κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά ζητεί να επιμένουμε στην προσευχή. Αυτό συμβαίνει γιατί διαπιστώνεται συχνά ότι η προσευχή μας δεν έχει υπομονή, αλλά αδημονεί και απαιτεί τα αιτήματά της να γίνουν άμεσα αποδεκτά από τον Θεό και να υλοποιηθούν. Γι’ αυτό η σοφία της Εκκλησίας μας συμβουλεύει: «Όταν προσεύχεσαι, οφείλεις να σιωπάς. Επιμονή στην προσευχή σημαίνει να προσευχόμαστε με τέτοιο τρόπο, ώστε να κατορθώσουμε να γνωρίσουμε αυτό που θέλει ο Θεός από εμάς.

Τρίτο χάρισμα, στο οποίο θα σταθούμε, είναι η μέριμνα για τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στην Εκκλησία είναι αδελφοί μας. Αυτή η μέριμνα είναι συνιστώσα της αγάπης μας στον Θεό. Η μέριμνα αυτή δεν έχει όρια, δε βάζει προϋποθέσεις. Προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος θα κτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μας, ανεξαρτήτως φυλετικών, θρησκευτικών ή κοινωνικών διαφορών. Η μέριμνα για τις ανάγκες των άλλων είναι αυτή που χαρακτηρίζει την ζωή της Εκκλησίας και όσων ανήκουν σ’ αυτή. Είναι αυτή που μάς καθιστά Εκκλησία, τον χώρο της αγάπης και της παρουσίας του ζωντανού Θεού. Και τούτο στις ημέρες μας έγινε απόλυτα αναγκαίο.

Και να καταλήξουμε με τούτο.

«Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε».

Να προσευχόμαστε και να παρακαλάμε το Θεό για τους ανθρώπους που μας καταδιώκουν. Όχι μόνο να μην μας ξεφεύγει κάποιος κακός λόγος, αλλά να λέμε γι’ αυτούς πάντοτε τα καλύτερα, χωρίς να αγανακτούμε εναντίον τους, με κατάρες και άλλα παρόμοια. Γράφει σχετικά ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος ότι όποιος δεν μιλάει με άσχημο κα κακά τρόπο αλλά έχει τη δύναμη να συγκρατεί τη γλώσσα του, είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος και αυτός μπορεί να συγκρατεί και να χαλιναγωγεί ολόκληρο τον εαυτό του.

Αγαπητοί Χριστιανοί! Σήμερα ο απόστολος Παύλος συνιστά να έχουμε ειλικρινή αγάπη, να μισούμε το κακό και να είμαστε προσκολλημένοι στο καλό. Τα αδέλφια να νιώθουν στοργή το ένα προς το άλλο και να διακρίνονται από αμοιβαία εκτίμηση. Να μην είμαστε οκνηροί στην πνευματική ζωή, αλλά με θέρμη να υπηρετούμε τον Κύριο. Οι Χριστιανοί να έχουν ελπίδα και υπομονή στις θλίψεις, να επιμένουν στην προσευχή, να νοιάζονται για τις ανάγκες των άλλων και να είναι φιλόξενοι. Να εύχεστε καταλήγει για εκείνους που σας καταδιώκουν και ποτέ να μην τους καταριέστε.

Μπορούμε να τα καταφέρουμε;