ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ / ΖΑΚΧΑΙΟΥ

Ο Ζακχαίος ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος, αλλά, «τη ηλικία μικρός». Ήτανε κοντός. Επιθυμούσε όμως πολύ να δει τον Ιησού. Γι’ αυτό ανέβηκε πάνω σε ένα δένδρο. Αυτός, ο άρχοντας, ο πλούσιος, καταδέχτηκε να ανεβεί σ’ ένα δένδρο, σαν μικρό παιδί, για να μπορέσει να δει τον Ιησού. Και τον είδε τον Ιησού. Και τον είδε και ο Ιησούς. Είδε την καρδιά του, είδε τη φλογερή του επιθυμία, είδε τη δίψα του Ζακχαίου. Και το αποτέλεσμα: «Σήμερον εν τω οίκω σου δει με μείναι», σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου. Ο Χριστός παράτησε όλους του τύπου του νόμου και επισκέφτηκε ένα σκουπίδι. Ένα τιποτένιο αμαρτωλό και χιλιοκατηγορημένο

«Πόσο  σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μας! Ότι κάποιος σταματάει τα μάτια του σε μας, μας παρατηρεί, μας βλέπει πραγματικά, όχι μόνο ότι είμαστε σωματικά παρόντες, μα βλέπει στο βάθος μας, παρατηρεί το άγχος μας, τον φόβο, τη θλίψη, τον πόνο, τη μοναξιά στα μάτια μας, μα και την ελπίδα και τη χαρά και την ντροπαλή προσδοκία μας. Βλέπει και σταματάει το βλέμμα του σε μας για να μας αποκριθεί σε όλα, όσα έχουμε κρυφά στην ψυχή, με τα εξής: Έλα, άσε με να είμαι μαζί σου! Πόσος πόνος θα εξαφανιζόταν από τη γή, αν καθένας από μας μπορούσε να προσέξει όλους γύρω του, να καταλάβει τους άλλους και να είναι πρόθυμος να τους βοηθήσει». από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντόνη Σούροζ (Μπλούμ) για τον Χριστό και τον Ζακχαίο.

Ζούμε, αδελφοί μου, οι περισσότεροι με το όνειρο του πλουτισμού. Αν μας ανακοινώσουν ότι κερδίσαμε ένα μεγάλο, ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, θα κινδυνεύσει ακόμα και αυτή η ψυχική μας υγεία από την πολύ χαρά. Αν πάμε όμως να δούμε αυτούς που από χρόνια κατέχουν τέτοιες μεγάλες περιουσίες το ίδιο χάλι θα αντικρίσουμε, την ίδια γκρίνια, την ίδια μιζέρια, με μας, τους κοινούς πολίτες αυτής της χώρας και ίσως εκεί, σ’ αυτούς που όπως λέμε δεν ξέρουν τι έχουν, να βρούμε χειρότερη κατάσταση· εντονότερα ψυχολογικά προβλήματα, μεγαλύτερη ανία, περισσότερο άγχος, ακόμα πιο μεγάλη δίψα για ζωή.

Αδελφοί μου! Ένα υπερβολικά μεγάλο ποσοστό των κατοίκων της γης δεν έχουν εξασφαλισμένο φαγητό, ντύσιμο, στέγη κι ένα κάποιο κρεβάτι για ύπνο. 40 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα και κοινές, εύκολα θεραπεύσιμες ασθένειες. Εμείς, δεν αντέχουμε τη μίζερη κατάστασή μας, πεθαίνουμε από ανία και οραματιζόμαστε κέρδη και πλούτη όλο πιο πολλά. Και το βλέπουμε αυτό πεντακάθαρα τώρα τη περίοδο της κρίσης και των στερήσεων. Ο άνθρωπος δεν χορταίνει, δεν ικανοποιείται. Διψά για όλο και περισσότερα. Αχόρταγο το πάθος. Οι κόρες του Δαναού τιμωρήθηκαν να προσπαθούν να γεμίσουν με νερό σπασμένα, ξεπατωμένα πιθάρια. Κουβαλούσαν το νερό και το έχυναν στ’ απύθμενα πιθάρια. Η πλεονεξία είναι μεγάλη κατάρα για τις κοινωνίες του ανθρώπου. Λόγω της πλεονεξίας κυριαρχεί η κοινωνική αδικία και γίνονται οι πόλεμοι.

Αλλά ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει και αυτός κατά χάρη θεός. Ο άνθρωπος είναι ένας καθρέφτης, που καθαρός μπορεί να φωτίζει όπως ο ήλιος. Μπορεί να γίνει φωτεινός καθρέφτης με την προϋπόθεση ότι θα είναι συνεχώς στραμμένος προς τον ήλιο και από τον ήλιο θα παίρνει φως. Τότε τον άνθρωπο τον λέμε άγιο. Τότε ο άνθρωπος έχει γίνει κατά χάρη θεός.

          Αλλά αδελφοί μου! Αυτή η πλεονεξία, από πάθος, από κατάρα, μπορεί να γίνει και ευλογία. Κατάρα όταν ο άνθρωπος κολλά στα υλικά, ευλογία όταν ο θνητός ποθήσει την αθανασία. Όταν αποφασίσει να μετανιώσει. Όταν ο άνθρωπος υποψιαστεί, όταν καταλάβει, τη φτώχεια, τη μιζέρια αυτής της ζωής και αναζητήσει αληθινή, πραγματική, γνήσια ζωή. Τότε η πλεονεξία γίνεται προτέρημα. Η κατάρα γίνεται ευλογία, η πλεονεξία γίνεται χάρισμα όταν δεν χορταίνουμε το Θεό. Όταν δεν χορταίνουμε να αναβαίνουμε. Όταν μέλημα και καθημερινή μας σκέψη είναι η αγιότητα.

Ο Ζακχαίος είχε το μεγάλο προσόν να αντιληφθεί το αδιέξοδο του. Κατάλαβε, ένοιωσε, τη μίζερη χαρά, την εφήμερη, την λειψή ευχαρίστηση, τις πτωχές απολαύσεις του. Πεινούσε και διψούσε για ζωή, και κατάλαβε, και υποψιάστηκε, ότι ο Ιησούς, ήταν φορέας μιας άλλης ζωής. Ξεπέρασε κάθε κοινωνική συμβατικότητα, ξεπέρασε την φυσιολογική ντροπή και δεν υπολόγισε τίποτε προκειμένου να μπορέσει να δει το Γιο της Μαρίας. Και ο Σωτήρας τον είδε τον Ζακχαίο και πήγε στο σπίτι του. Ο αρχιτελώνης φιλοξένησε τον Θεάνθρωπο. Άνοιξε το σπίτι του και η καρδιά του σκίρτησε. «Υπεδέξατο αυτόν χαίρων». Ο Ζακχαίος δέχτηκε τον Χριστό στο σπίτι του και γέμισε η ύπαρξη του από την ανείπωτη χαρά που μόνο ο Πλάστης μπορεί να προσφέρει στο πλάσμα του.

Αγαπητοί χριστιανοί!

«Στο σημερινό Ευαγγέλιο διαβάζουμε θαυμάσια απλά λόγια. Ο Χριστός έφτασε στο σημείο, όπου ήταν ο Ζακχαίος. Κοίταξε προς τα πάνω και τον είδε. Απόλυτα συνηθισμένα λόγια χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ορίστηκε η μοίρα του Ζακχαίου. Αν ο Χριστός είχε περάσει χωρίς να κοιτάξει, χωρίς να τον δεί, ο Ζακχαίος θα θυμόταν σ΄όλη τη ζωή του, ότι, όταν ο Θεός τον πέρασε, πέρασε και η σωτηρία του, πέρασε και η ευκαιρία να αρχίσει μια καινούργια ζωή. Εκείνη η καινούργια ζωή θα είχε περάσει από κοντά του χωρίς να τον έχει παρατηρήσει. Ο Θεός θα είχε περάσει δίπλα του, δεν θα κοιτούσε και δεν θα τον παρατηρούσε. Ο Ζακχαίος, όμως, έγινε ένας καινούργιος άνθρωπος, και γι΄αυτό του δόθηκε η ευκαιρία μιας καινούργιας ζωής. Και ο Χριστός, όταν έφτασε στον τόπο, όπου βρισκόταν ο Ζακχαίος, όχι μόνο τον άγγιξε με ένα βλέμμα, αλλά σταμάτησε τα μάτια Του επάνω του, Τον είδε και στράφηκε προς αυτόν». από μια ομιλία του Μητροπολίτη Αντόνη Σούροζ (Μπλούμ) για τον Χριστό και τον Ζακχαίο.

Μακάρι κι εμείς να τα καταφέρουμε, σαν το Ζακχαίο, να νοιώσουμε απελπισία για τις χαρές αυτού του κόσμου και να στραφούμε προς Αυτόν που ως μανικός εραστής ποθεί, και μπορεί, να μας προσφέρει ζωή αιώνια, ζωή αληθινή, εδώ και τώρα. Να στραφούμε προς το Χριστό και να ακούσουμε μαζί με το Ζακχαίο, το, «Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο». Σήμερα ήρθε η σωτηρία σ’ αυτό το σπίτι. Για σκεφτείτε το!  Αμήν.