ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗΝ

 

Όταν ο πρεσβύτης Συμεών κρατούσε το βρέφος Ιησού στην αγκαλιά του κατά την συνάντηση τους στο Ναό του Σολομώντος, την τεσσαρακοστή ημέρα από τη γέννηση του Ιησού, είπε ότι τώρα πια είναι έτοιμος να πεθάνει. Μπορούσε ειρηνικά να αναχωρήσει από τη ζωή γιατί είδε πλέον με τα μάτια του τη σωτηρία που ετοίμασε ο Θεός για τον κόσμο. Είδε και έπιασε με τα χέρια του τον Ιησού, στο πρόσωπο του οποίου αποκαλύπτεται αυτή η από καταβολής κόσμου προετοιμασμένη σωτηρία.

“Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη,ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου,ό ητοίμασας κατά το πρόσωπον πάντων των λαών,φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ.”

Η σημερινή Κυριακή, η αμέσως μετά τη μεγάλη Δεσποτο-Θεομητορική εορτή, της Υπαπαντής αναφέρεται και πάλιν στην προτεραία εορτή και υμνεί και δοξάζει τον Ιησού ο οποίος καταδέχτηκε να κρατηθεί στην αγκαλιά του Συμεών, δια την ημών σωτηρίαν.

Γι’ αυτό και πάλι ακούμε σήμερα στους Αίνους να ψάλλεται!

«Κόλπων τού γεννήτορος, μή χωρισθείς τή θεότητι, σαρκωθείς ως ευδόκησας, αγκάλαις κρατούμενος, τής Αειπαρθένου, χερσίν επεδόθης, τού θεοδόχου Συμεών, ο τή χειρί σου κρατών τά σύμπαντα, διό Νύν απολύεις με, περιχαρώς ανεκραύγαζεν, εν ειρήνη τόν δούλόν σου, ότι ειδόν σε Δέσποτα».

Ήτανε εντολή του Μωσαϊκού νόμου η αφιέρωση στο Θεό κάθε παιδιού – ο σαραντισμός του – με την προσκόμιση του στο Ναό, σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του. Οι γονείς του έπρεπε να το οδηγήσουν στο ναό – το ναό του Σολομώντος – και μαζί τα καθιερωμένα για τη θυσία δώρα.  Οι πλούσιοι έφερναν καί θυσίαζαν ένα αρνί. Οι φτωχοί έφερναν δύο τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Φτωχιά ανάμεσα στους φτωχούς καί ή Παναγία Μητέρα του Χρίστου, δεν έχει να προσφέρει την θυσία των πλου­σίων. Φέρνει δύο περιστέρια στο ναό. Όμως κι αυτήν την ώρα, πού φτώχια περιβάλλει το Χριστό, ακούγεται ο ύμνος της Θεότητος Του. Τί συμβαίνει; Ένας ασπρομάλλης γέροντας φτάνει συγχρόνως με την Παναγία στον ναό. Το βήμα του, παρά τα χρόνια του, ζωντανό, παλικαρίσιο. Του δίνει φτερά ή πίστις του καί ή χαρά του. Στο πρόσωπο του είναι ζωγραφισμένη ή συγκίνηση. Τα χέρια του ανοίγουν διάπλατα για ν' αγκα­λιάσουν το φτωχό αυτό νήπιο της Βηθλεέμ, καθώς το φέρνει ή Μητέρα του στον ολόλαμπρο ναό του Σολομώντος. Δεν είναι ο ιερεύς πού πρόκειται να δώσει την ευχή του σαραντίσματος. Δεν είναι κάποιος συγγενής. Ούτε κάποιο συμφέρον κινεί τα γεροντικά του βήματα. Όχι. Είναι ο Συμεών. Είναι ο άνθρωπος πού αφιέρωσε μια ζωή ολόκληρη για του θεού το θέλημα. Αγνή ψυχή γεμάτη αρετή, δικαιοσύνη, αγάπη καί πίστη στο θεό. Σκυμμένος στη μελέτη του Νόμου του θεού, διαβάζοντας με πίστη τα Μωσαϊκά βιβλία και τις προφητείες των Προφητών του Ισραήλ, έβλεπε ολοφάνερα Εκείνον πού θα λύτρωνε τον άνθρωπο της αμαρτίας. Μιλούσαν ολοφάνερα τα κείμενα. Κι έτσι, σε στιγμές πού ή ζωή του γέμιζε αγαλλίαση, με την ελπίδα, ελπίδα βάσιμη, σταθερή καί ακλόνητη, άφηνε το διάβασμα του Νόμου καί των Προφητειών, γονάτιζε με κατάνυξη κι άρχιζε την προσευχή: « θεέ μου ας ήταν να ζήσω να ιδώ τον Λυ­τρωτή του κόσμου ». Κι άκουσε ο θεός την προσευχή του. Μια φωνή θείου Πνεύματος του ενέπνευσε την πίστη, πώς θα γίνει αυτό πού ζήτησε. « Καί ην ούτω κεχριμαστισμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου μη ιδείν θάνα­τον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου ». Πλήθυνε ο θεός τα χρόνια του.

Καί ήρθε καιρός να γνωρίσει τον Σωτήρα. Φωτισμένος από το Πνεύμα του θεού, προικισμένος κι αυτός με το προφητικό χάρισμα, έρχεται στο ναό την ώρα πού θα ερχότανε το θείο βρέφος. Αληθινά θεόσταλτος. Αυτός πού πεθύμησε να ιδεί μόνον τον Χριστόν γίνεται τώρα άξιος να τον πάρει καί στα χέρια του καί να τον αγκαλιάσει. Τί ανείπωτη ευτυχία! Τί ψυ­χική αγαλλίαση! Δοξάζει τώρα ολόψυχα τον Θεόν ο Συμεών, « Νυν απο­λύεις τον δούλον σου, Δέσποτα ... ». "Ας πεθάνω τώρα ευτυχισμένος, θεέ μου, τώρα που είδαν τα μάτια μου τον Σωτήρα όλων των Εθνών. Το φως του κόσμου, Τη δόξα του λάου σου...

Στρέφει τώρα το πρόσωπο του στο κατάπληκτο πρόσωπο της Θεοτόκου. « Ιδού, λέγει, ούτος κείται εις πτώσιν καί ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον ». Λόγια προφητικά για τον Χριστό. « Ούτος κείται εις πτώσιν καί ανάστασιν πολλών ». Από τη θέση πού θα πάρει καθένας μας μπροστά στον Σωτήρα καί το έργο του, εξαρτάται αν θα σωθεί ή θα καταστραφεί. Εκείνος βέβαια « θέλει πάντας σωθήναι καί εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν ». Όμως πολλές φορές ο άνθρωπος περιφρονεί την σωτηρία, φεύγει, απομακρύνεται, ναυαγεί, καταστρέφεται. Όποιος ιδεί καί πιστέψει σαν Σωτήρα, δικό του, τον Χριστό, κι ακολουθήσει το δρόμο της σωτηρίας σώζεται. Για άλλους γίνεται « πτώσις », για άλλους γίνεται « Ανάστασις ». Γι' αυτό είναι το αντιλεγόμενο σημείο μεταξύ των παρατά­ξεων των πιστών καί των απίστων.

Ό Συμεών λοιπόν, αδελφοί μου, που καθοδηγήθηκε από το Πνεύμα του θεού να συναντήσει τον Ιησού Χριστό· να δει καί να δώσει μαρτυρία, σίγουρα είδε πράγματα πού άλλοι ποτέ δε θα δουν! Γιατί ήταν «δίκαιος καί ευλαβής, προσδεχόμενος παράκληση του Ισραήλ, καί Πνεύμα ην Άγιον έπ' αυτόν» (Λουκ. 2:25). Ωστόσο, ό,τι είδε ο Συμεών, παρόλο πού καθοδηγείτο από το Πνεύμα, είναι πολύ λιγότερο -τουλάχιστον μιλώντας ανθρωπίνως- απ’ ό,τι είδαν πολλοί άλλοι. Είναι σίγουρα λιγότερο απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι έχουμε δει πού ζούμε στον εικοστό αιώνα της χριστιανικής εποχής.

Οι οφθαλμοί μας έχουν πράγματι δει τη σωτηρία του Θεού. Γιατί είδαμε το Χριστό. Καί ακόμα περισσότερο. Είδαμε εκείνους πού είδαν το Χριστό. Είδαμε τον Συμεών καί την Άννα καί μαζί με αυτούς, την Παρθένο Μα­ρία καί τον Ιωσήφ. Είδαμε τον Πρόδρομο, μαζί με όλους τους Αποστόλους. Είδαμε τους διαδόχους τους όπως και τους προκατόχους τους. Είδαμε καί ακούσαμε το μεγάλο χορό των αγίων, ανδρών καί γυναικών, καί εορτάζουμε τη μνήμη τους με αγαλλίαση. Είδαμε τους πατριάρχες καί τους προφήτες πού μας μίλη­σαν για τον ερχομό του Χριστού, καί όταν εμφανίσθηκε, είδαμε εκείνους πού Τον συνάντησαν καί Τον αποδέχτη­καν. Ακολουθώντας τους Αποστόλους, παρακολουθήσαμε τους Ομολογητές και τους μάρτυρας και ψάλλαμε αίνους χάριν του αίματος τους, πού είναι ο σπόρος της Εκκλησίας, Δοξολογήσαμε –και δοξολογούμε - τους αγίους πατέρες καί μητέρες, τους αναρίθμητους αγίους ανθρώπους πού είδαν καί αγάπησαν τον Κύριο, δια μέσου όλων των αιώ­νων, μέχρι των ήμερων μας…». (π.  Thomas   Hopko).

Ανθρωπίνως λοιπόν μιλώντας είδαμε πολύ περισσότερα από ό,τι είδε ο Συμεών εκείνη την ημέρα ατό Ναό· ασυγκρίτως περισσότερα! Ωστόσο, είναι λυπηρό να ζούμε όπως ζούμε σαν να έχουμε δει ασυγκρίτως λιγότερα. Είναι λυπηρό οι τελώνες, οι ληστές και οι πόρνες να κλέβουν κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά τη Βασιλεία των ουρανών και εμείς που τόσα και τόσα έχουμε δει να μην καταφέρουμε ούτε απ’ έξω να  περάσουμε.

Γι αυτό, ας δεχτούμε λοιπόν κι εμείς με την ίδια λαχτάρα τον Χριστό να έλθει να κατοίκηση στις ψυχές μας. Να νοιώσομε τη χαρά του Συμεών. Να γίνει καί για μας ό Χριστός όχι. πτώσις, αλλά Ανάστασις καί Ζωή.