ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΑ
ΜΗΤ/ΛΙΤΟΥ ΠΡ.
ΑΥΛΩΝΟΣ
Ο
Ιησούς Χριστός πορεύεται στο δρόμο του Σταυρού για τη λύτρωση του ανθρώπου. Σ’
αυτό το αποφασιστικό στάδιο του έργου Του πάνω στη γη με αγάπη αγκαλιάζει
σήμερα τον τόπο που Τον φιλοξένησε για τρία ολόκληρα χρόνια, για να τον
αποχαιρετήσει. Πίσω Του είναι το κηρυκτικό έργο. Τα θαύματά Του και η δροσιά
της Αλήθειας που σαλπίζουν προς κάθε κατεύθυνση την αξία αυτού του έργου και τη
Θεότητά Του.
Μαθητές
και φίλοι, άνθρωποι που έζησαν τις στιγμές του μεγαλείου και
της δόξας Του, δε μπορούν να συλλάβουν νοησιαρχικά το όραμα των Παθών του
Θεανθρώπου, που έχει ήδη ροδίσει. Μπροστά Του ο ανήφορος που οδηγεί στην αγία
Πόλη! Αλλά και ο ανήφορος των Παθημάτων Του που αρχίζει από τούτη την ώρα του
χωρισμού και κορυφώνεται με το «τετέλεσται» του Σταυρού:
Η
πορεία προς το Πάθος
Αβάστακτα
είναι τα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Αλλά κυρίως ανεξήγητα. γεμάτα
πειρασμούς και αμφιβολίες, γιατί θα ταπεινώσουν τόσο τον Κύριο. Σε λίγο δε θα
έχει καμμιά «εξουσία» στο μίσος και την κακία των αρχόντων του Λαού Εκείνος που
εξουσιάζει τα πνεύματα και τους άνεμους και τη θάλασσα (Ματθ. 8,
26-27)!
Σαν
άκακο Άρνίο θα παραδοθεί στη σφαγή ο υιός του ανθρώπου! Δε θα αντισταθεί και δε
θα μιλήσει. Δε θα προβάλλει αντίσταση και ούτε θα επικαλεσθεί τα αγγελικά
τάγματα με τις πύρινες ρομφαίες να Τον ενισχύσουν, όταν θα ταπεινώνεται και θα
εμπαίζεται και θα εξευτελίζεται (Ησ. 53, 7). Γι’ αυτό πριν ακόμη
μπει στο δρόμο της σφαγής Του θα συγκεντρώσει τους Μαθητές Του ιδιαιτέρως και
με κάθε σαφήνεια θα τους αναγγείλει το σκοπό της τελευταίας πορείας Του στα
Ιεροσόλυμα, στην πόλη που έργο της έκανε το θάνατο των προφητών (Ματθ. 23,
37).
«Ιδού
αναβαίνομεν εις 'Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις
αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω». Αυτός ο δρόμος δε
θα οδηγήσει τα βήματα του Ιησού Χριστού στο κήρυγμα, αλλά στο εκούσιο Πάθος.
Φυσικό, λοιπόν, ήτο να μείνουν, ύστερα απ’ αυτή τη λεπτομέρεια, εμβρόντητοι οι
Μαθητές.
Πολλές
φορές, βέβαια, είχαν ακούσει γι’ αυτή την πένθιμη ώρα του θανάτου του Κυρίου
τους, άλλα η τοποθέτησή της σε κάποιο χρονικό απώτερο μέλλον τους την αφαιρούσε
από τη σκέψη! Τώρα που βρίσκονται μπροστά στην αλήθεια της «ώρας» του Σταυρού,
αισθάνονται την τραγικότητά του, τη φρίκη του, τις δυσκολίες του. Είχαν
συνηθίσει στις εκπλήξεις των θαυμάτων, πως να μπουν τώρα στο νόημα του Σταυρού;
Οι Μαθητές
προβληματίζονται
Δεν είχαν
γνωρίσει δυσκολίες οι Δώδεκα, γιατί ποτέ δεν τους άφησε δίχως προστασία ο Διδάσκαλός
τους. Τώρα καλούνται να προβληματισθούν και να παλέψουν μόνοι τους! Η αμφιβολία
για το θεανδρικό Πρόσωπό Του θα τους «λικνίσει» περισσότερο από τα κύματα της
τρικυμισμένης θάλασσας, γιατί το Πάθος και ο Σταυρός του ’Ιησού Χριστού είναι
το σκάνδαλο και η μωρία των εθνικών και των Ιουδαίων (A' Κορ. 1,
23), καθώς αργότερα θα υπογραμμίσει ο απόστολος Παύλος!
Και
όμως! Μπορούσαν να σωθούν από κάθε αμφίβολη σκέψη για τα παθήματα του «Δούλου
του Θεού», όπως αποκαλούν οι προφήτες τον Ιησού (Ησ. 53,
4-5). Και όχι μόνο αυτό. Αλλά σ’ αυτά τα παθήματα να δουν την αναγέννηση και
ανακαίνιση του ανθρώπου και της κτίσεως. Την οντολογική αποκατάσταση των πάντων
«εν Χριστώ». Το άνοιγμα της πύλης του ουρανού για την επικοινωνία με το Θεό
Πατέρα. Την απαλλαγή από το θάνατο. Τη ζωή που μόνο στο πληγωμένο σώμα του
Κυρίου μπορούσαν να ψηλαφήσουν!
Λέμε
πως ήσαν «αγράμματοι» οι Μαθητές, απλοί ψαράδες; της Γαλιλαίας. Κι όμως,
σύμφωνα με τα φιλολογικά δεδομένα της εποχής τους, γνώριζαν πολύ καλά την
Παλαιά Διαθήκη. Γιατί άραγε να προβληματίζονται; Γιατί ήσαν άνθρωποι ακόμη οι
Μαθητές. Δεν τους είχαν ακόμη φωτίσει οι πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής. *
Βέβαια ο
Θεάνθρωπος ήξερε τι έκανε. Ήξερε πως πήγαινε να θυμιασθεί για τους δικούς Του,
δηλαδή όλο το κόσμο. Να γνώριζε όμως ο κόσμος ότι
αυτός ο θάνατος γινόταν για λογαριασμό του; Να γνώριζε ακόμη ότι από καμιά
δύναμη δε «βιάζεται» ο Θεάνθρωπος; Ο ευαγγελιστής Μάρκος σημειώνει το τμήμα
«παραδοθήσεται». Δηλαδή με την ελεύθερη θέλησή Του. Χωρίς εξαναγκασμούς.
Διαφορετικά οι παράνομοι και σκοτεινοί άρχοντες δε θα μπορούσαν να αγγίξουν τον
Ιησού! Για τους σύγχρονους μαθητές του Χριστού πρακτική σημασία έχει η
συνειδητοποίηση της προσφοράς του Κυρίου τους.
Οι Δώδεκα,
όπως το διαβάζουμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, καθώς ανέβαιναν προς τα
Ιεροσόλυμα άρχισαν να φιλονικούν και να διεκδικούν θέσεις στην ερχόμενη
Βασιλεία του Κυρίου τους, δείχνοντας έτσι όχι μόνο ότι δεν ήξεραν τι ζητούσαν,
αλλά ότι και δε γνώριζαν να διακρίνουν τις ώρες και τις περιστάσεις.
Μήπως και οι σύγχρονοι
μαθητές, οι χριστιανοί δηλαδή, ανήκουν στην κατηγορία αυτή; Μήπως από τον Κύριο
του Σταυρού δε ζητούν εκείνο που δίνει, εκείνο που αποτελεί την ουσία της ζωής
τους, αλλά κάνουν το Πάθος Του κοσμικό γεγονός, ανθρώπινο θέαμα, ευκαιρία
επιδείξεων, η ακόμη ευκαιρία συναισθηματικών εκδηλώσεων;
Ο Θεάνθρωπος
δίνει την απάντηση
Ιδού! Άναβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, για να παραδοθώ εκούσια στους
αρχιερείς και γραμματείς. Να σταυρωθώ «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Πορεύομαι το δρόμο του αίματος! Σ’ αύτη την πορεία μου ψάξτε να βρείτε το
«τέλος» της. Δηλαδή το γεγονός της λυτρώσεώς σας.
Φορτώνομαι τις
αμαρτίες σας. Μίλησαν γι’ αυτό και οι Προφήτες. Θα κολαφισθώ για σας. Θα
εμπαιχθώ. Θα κακοποιηθώ. Θα σταυρωθώ. Θα πεθάνω για σας. Εγώ, που είμαι η Ζωή,
θα κλεισθώ στον Τάφο, για να κληρονομήσετε οΐ άνθρωποι από μένα με την Ανάστασή
Μου τη ζωή. Να αγιασθείτε όλοι, όσοι με πιστέψετε. Ναι. Να σωθείτε όλοι σας με το δικό Μου θάνατο! Μη
ζητάτε, λοιπόν, παράλογα πράγματα. Να ζητάτε αυτό που μπορώ να σας δώσω. Κι
αυτό είναι η σωτηρία σας.
Λυτή
την απάντηση του Κυρίου ας τη βάλουμε στην καρδιά μας.
