Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

"Ο ΣΠΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"
(Λουκ. 8, 11)

Σε μια εποχή πολυλογίας και πολυφωνίας, σε μια εποχή όπου ο σύγχρονος τρόπος επικοινωνίας και ενημέρωσης κατάργησαν κάθε τι το ιδιωτικό, που ιδιωτικοί μας διάλογοι έγιναν τηλεοπτικές εκπομπές και οι δηλώσεις κακοποιών δελτία ειδήσεων, στην εποχή που καυχιέται για τον πλουραλισμό της, αφού ακούγονται οι πάντες και τα πάντα, την άλλη όψη του νομίσματος, μας δείχνει σήμερα η Εκκλησία μας.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Όλη η ερμηνεία της παραβολής του σπορέως, που σοφά ορίστηκε να διαβάζεται την περίοδο που πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με την σπορά της γης, για να μπορέσουμε βέβαια να την κατανοήσουμε καλλίτερα, στηρίζεται σε μια βασική αρχή: στο σπόρο. Στο σπόρο, στη σπορά, στην καρποφορία, στη συγκομιδή. Παράλληλα τονίζεται και κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει: Με το σπόρο, εδώ,  δηλώνεται ο λόγος, ο λόγος ο ανθρώπινος, ο λόγος με τον οποίο επικοινωνούμε, οι ομιλίες μας, οι διακηρύξεις μας, τα κηρύγματα μας. Και κάτι άλλο όμως  «Σπόρος, σπόρος αγαθός, σπόρος πιστοποιημένος,  εστί ο λόγος του θεού». Έτσι λοιπόν, με δεδομένο τον αγαθό σπόρο που σκορπίζει ο Κύριος στις ψυχές των ανθρώπων, το μέγεθος της βλαστήσεως, η ποιότητα και η ποσότητα του καρπού εξαρτώνται αποκλειστικά από την ποιότητα του εδάφους που ο καθένας μας διαθέτει μέσα στην καρδιά του.

Σε μια παρόμοια παραβολή (Ματθ. 13, 24-30), γίνεται αντιδιαστολή του καλού σπόρου που έσπειρε ο γεωργός και του κακού σπόρου που σκορπά ο εχθρός προκειμένου να φυτρώσουν ζιζάνια. Αν λοιπόν ο αγαθός σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, τότε ο κακός σπόρος, είναι και αυτός λόγος, που δεν προέρχεται όμως από τον αίτιο τον αγαθών αλλά από άλλη, σκοτεινή και ύποπτη πηγή, είναι ο λόγος των δαιμόνων. Γι’ αυτόν δεν χρειάζεται νομίζω να αναλύσουμε ότι στοχεύει και οδηγεί σε πνευματικό όλεθρο και μαρασμό κάθε ικμάδας πνευματικής.

Αδελφοί μου.

Ο λόγος των ανθρώπων ποικίλει, ανάλογα με τις προθέσεις και τους σκοπούς που αυτός εξυπηρετεί, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Οι σποριάδες είναι πάμπολλοι και οι λόγοι τους κάθε δευτερόλεπτο βομβαρδίζουν κυριολεκτικά τ’ αυτιά μας.  Έτσι υπάρχει ο πολιτικός λόγος, που (θα έπρεπε να) αποσκοπεί στην εύρυθμη συγκρότηση των ανθρώπων σε κοινωνία και την ομαλή συνύπαρξη μεταξύ τους και που όμως έχει εκπέσει και έφθασε να αποτελεί το στήριγμα της εξουσίας και το μέσο για την παραπλάνηση του κοινωνικού συνόλου. Έχουμε το λόγο το δημοσιογραφικό, που ξεκίνησε από την ανάγκη της ενημέρωσης και γρήγορα εισήλθε στην δίνη της στρατευμένης άποψης και της παραπληροφόρησης που επιβάλλει η κερδοσκοπία και ο καταναλωτισμός. Ο τηλεοπτικός λόγος, με την αμεσότητα της εικόνας που τον διακρίνει και την τεράστια ευρύτητα των αποδεκτών του, είναι σήμερα αυτός που επιδρά περισσότερο από κάθε άλλο στον άνθρωπο. Απαιτείται όμως μεγάλη διάκριση, ώστε να ξεχωρίσουμε τα ελάχιστα εποικοδομητικά μηνύματα από την πληθώρα των βλαπτικών, που προβάλλουν την αμαρτία, τα ξενόφερτα ήθη, το καταναλωτικό πνεύμα, την πλαστή ευημερία, τον εγωκεντρισμό και την ανθρώπινη αναλγησία. Υπάρχει ακόμη ο εκπαιδευτικός λόγος, των δασκάλων και των καθηγητών, που προσπαθεί να εμφυτεύσει στους νέους κυρίως την γνώση, την παιδεία, το ήθος. Εδώ είναι καταλυτική η επίδραση που έχει το παράδειγμα, στο πρόσωπο του κάθε λειτουργού της Παιδείας.

Και τώρα ο  λόγος που απευθύνει η Εκκλησία. Λόγος, που σαν δεν νοθεύεται, και δεν πρέπει να νοθεύεται από τους ανθρώπους που την υπηρετούν, που πάντα πρέπει να είναι διαυγέστατος, κρυστάλλινος, και ατρόμητος, «τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν», αποτελεί έκφραση του λόγου του Θεού. Η έμπρακτη εφαρμογή του στην ανθρωπότητα στόχο έχει να πολιτογραφήσει τους ανθρώπους στην Βασιλεία των Ουρανών!

Λόγος λοιπόν και λόγοι. Θείος και ανθρώπινος λόγος. Λόγο έχει ο κάθε απλός άνθρωπος, ο επιστήμονας, ο γιατρός, ο αρχαιολόγος, ο δικηγόρος, ο τεχνίτης, ο βιοπαλαιστής, ο φοιτητής, ο μαθητής, ο στρατιώτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο φτωχός, ο ευκατάστατος, ο "λογικός", ο "τρελός". Μέσα στον μεγάλο θόρυβο που προκαλείται από την διακίνηση και μόνο όλων αυτών των λόγων, των ιδεών, των επιχειρημάτων, των κοσμοθεωρήσεων, των αμφισβητήσεων, των προτροπών και των παρορμήσεων, είναι ανάγκη κάποια στιγμή να ησυχάσουμε. Είναι ανάγκη ν' απομονώσουμε όλους αυτούς τους θορύβους και να δούμε με νηφαλιότητα ποιοι τελικά από αυτούς είναι πνευματικά ωφέλιμοι και εποικοδομητικοί. Είναι ανάγκη να ησυχάσουμε για να νοιώσουμε τον μοναδικό μη θορυβώδη λόγο: τον λόγο του Θεού!

Μόνο ο λόγος του Θεού είναι ο αγαθός σπόρος που φύεται στην αγαθή γη και φέρει καρπό εκατονταπλάσιο. Όλοι οι λόγοι των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν περιέχουν δόλο και απάτη, δεν έχουν την δύναμη να μας ωφελήσουν πνευματικά. Πιθανόν κάποιοι να μη περιέχουν δηλητήριο που θανατώνει, δεν έχουν όμως μέσα τους εκείνη την μυστική δύναμη που ζωογονεί. Κάθε λόγος που εισέρχεται στην καρδιά ως σπόρος, διεκδικεί να ριζώσει και να φέρει τον δικό του καρπό. Ο καρπός είναι τελικά αυτός που θα αποδείξει και την ποιότητα του σπόρου, όπως ο ίδιος ο Κύριος σε άλλη ευκαιρία τόνισε (Ματθ. 7, 15-20). Αναμφίβολα όμως κάθε λόγος που δεν προέρχεται από τον Θεό ή δεν είναι εμποτισμένος από το πνεύμα του Ευαγγελίου, όσο καλός κι αν είναι, υστερεί από τον αγαθό σπόρο που είναι ο λόγος του Θεού και ασφαλώς θα φέρει λιγότερο καρπό -αν δεν σπείρει ζιζάνια και αγριάδες-.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Ως ιστορικό ανέκδοτο αναφέρεται το ακόλουθο περιστατικό.

Σε μια απ’ τις περιοδείες του, ο πολύ μεγάλος και σοφότατος κυβερνήτης της Ελλάδος, αυτός που ανέλαβε να αναστηλώσει την ερειπωμένη απ’ την τουρκοκρατία και τους απελευθερωτικούς αγώνες της, Ιωάννης Καποδίστριας, που άδικα δολοφονήθηκε, βλέπετε τα πολιτικά πάθη, οι δολοπλοκίες και τα συμφέροντα δεν έλλειψαν ποτέ, επισκέφθηκε ένα σχολείο. Εκεί μεταξύ των άλλων θέλησε να δει και τη βιβλιοθήκη του σχολείου. Είδε λοιπόν τα βιβλία και στο τέλος φώναξε αρκετά εκνευρισμένος το δάσκαλο και τον επέπληξε, μάλιστα αναφέρεται ότι και τον χαστούκισε, γιατί από τη βιβλιοθήκη έλλειπε η Αγία Γραφή. Λείπει, είπε, ο λόγος του Θεού. Αυτά ας τα δουν οι σημερινοί κυβερνήτες μας, που με κάθε τρόπο εξοστρακίζουν το λόγο του θεού απ’ την Ελλάδα κι ας συγκρίνουν τον εαυτό τους μ’  αυτόν. Ας είναι τα λίγα λόγια αυτά κι ένα μνημόσυνο στο μεγάλο Καποδίστρια που στις 27 Σεπτεμβρίου το 1831, άφησε την τελευταία του πνοή για την Ελλάδα.

Νομίζω, λοιπόν,  πως δεν έχουμε την πολυτέλεια να πειραματιζόμαστε ποιος σπόρος είναι αγαθός και ποιος όχι. Το τι συμβαίνει γύρω μας το βλέπουμε. Το πώς ο λόγος του ανθρώπου παρουσιάζει το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο, είναι ηλίου φαεινότερο. Είμαστε έρμαια στην ωραιοποίηση ακόμα και της αηδίας, την παραπλάνηση, την παραπληροφόρηση, την πλύση εγκεφάλου.   Αλλά ακόμα κι αν μπορούσαμε ακίνδυνα να διαπραγματευόμαστε με λόγια ανούσια και ανώφελα, θα φανερώναμε τους εαυτούς μας άφρονες, αφού θα ταλαιπωρούσαμε τον πνευματικό μας κόσμο σε ατελέσφορες και  άσκοπες διαδικασίες. Οι λόγοι των ανθρώπων τις περισσότερες φορές δεν συνάδουν με τον λόγο του Θεού, μάλλον υπηρετούν προσωπικές σκοπιμότητες και σίγουρα δεν έχουν ως σημείο αναφοράς τους την εσωτερική μας και εν Χριστώ τελείωση. Δεν μπορούμε μεν να διορθώσουμε τους ανθρώπους, ώστε να προσφέρουν λόγο αγαθό, όπως δεν μπορούμε να αναγκάσουμε την φύση να μη βλαστάνει τριβόλια κι αγκάθια. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε ποιο λόγο θα αφήσουμε να καρποφορήσει μέσα μας, όπως μπορούμε να επιλέξουμε τον σπόρο που θα σπείρουμε στο χωράφι μας: τον τέλειο, αυτόν που θα φέρει πολύ και σίγουρο καρπό, τον αγαθό σίτο, τον λόγο του Θεού!

Με βάση σκέψεις του Αρχιμ. Νεκταρίου Ντόβα
Ηγουμένου της Ι. Μ. Άνω Ξενιάς και νυν μητροπολίτου Κερκύρας.