ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

«Και εύρσν καθήμενον τον άνθρωπον, αφ' ου τα δαιμόνια

εξεληλύθει, ίματισμένον και σωφρονοϋντα

παρά τους πόδας του Ιησού...»

(Λουκ. η' 35)

Δύο εικόνες διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους έρχονται στο νου μας ακούγοντας τη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Από τη μια η φρικτή μορφή του δαιμονιζόμενου των Γαδαρηνών. Ανθρώπου ρακένδυτου όχι μόνο σωματικά μα και ψυχικά. Απορριμμένος απ' την κοινωνία, μοιράζεται με τους νεκρούς τα μνήματα τους. Ανθρώπου που λεγεώνες δαιμόνων του έδεναν νου και τη ψυχή και οι άνθρωποι, για να ησυχάσουν απ’ αυτόν, τον άφηναν αλυσοδεμένο να σέρνεται σαν αγρίμι μανιασμένο στις έρημους για να βρει εκεί καταφυγή.

Απ' την άλλη ο ίδιος άνθρωπος, ιματισμένος και σώφρον, βρίσκεται γαληνεμένος στα πό­δια του λυτρωτή του. Ένα πρώην απομεινάρι, αραγμένο στ' απάνεμο θεϊκό λιμάνι, ζωντανό πια χωρίς τους σκοτισμένους λογι­σμούς νου και τη μαυρισμένη ψυχή, ησυχασμένο, παρακαλεί τον Κύριο να μείνει για πάντα μαζί του.

ΕΙκόνες χθεσινές -σημερινές του ανθρώπου πού με ταραγ­μένο τον νου σφαδάζει μετέχοντας στην παραλογία του σημερινού κόσμου του πολυτάραχου, πού σ' ώρες βαθιάς συναισθήσεως του αληθινού ομολογεί μαζί με τον Φώτη Κόντογλου : «Η­συχία! Σιωπή ! Ω βλογημένη σιωπή , πού μέσα σε σένα ακούγω τις μυριάδες φωνές του παντός. Κι ώ ταραχή και βουή της πο­λιτείας πού μ' εμποδίζεις να ακούσω την υπερκόσμια αυτή και πολύηχη σιωπή, πού την ακούω σε τούτη την έρημο ! Τώρα κα­ταλαβαίνω καλά γιατί στην έρημο ακούγανε οι ασκητές τη φω­νή του Θεού και καταλαβαίνανε τα μυστήρια...».

Είναι, αλήθεια, ή ώρα της «ησυχίας» «παρά τους πόδας του Ιησού

Αδελφοί μου!

Είμαστε, λέει ο απ. Παύλος λυτρωμένοι με το Αίμα του Ιησού Χριστού. Έχουμε λάβει τη σωτηρία μας από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου δια του αίματος του Χριστού. Είμαστε, λέει πάλι κάπου αλλού, μέλη της αγίας Του Εκκλησίας. Τέτοιο μεγάλο προνόμιο μας έδωσε ο Χριστός.

Δαιμονιζόμενοι υπήρχαν στην εποχή του Χρίστου, υπάρχουν και σήμερα. Όταν ό άνθρωπος απομακρυνθεί από τις αρχές που καθορίζει η πίστη προς το θεό και κλονισμένος οδηγείται σε μια αναρχούμενη ζωή  και σε μια ψυχική ανισορροπία τότε είναι δαιμονισμένος! «Ποια σχέση υπάρχει με­ταξύ σου και μεταξύ μας;» ειπώθηκε σήμερα στον Κύριο, φυσικά, απ’ τα δαιμόνια! Έτσι ο άνθρωπος χωρίς θεό, χωρίς τον κύ­κλο των ηθικών αξιών, διακόπτει κάθε πνευματική σχέση με το θεό και οδηγείται σε δαιμονικές και παράλογες πράξεις. Δεν θέλει να έχει σχέσεις με το Χριστό. Η προσωπικότητα του καθίσταται καταρρακωμένη. Η χωρίς φραγμούς ζωή, η ασύδοτη ζωή, η αναστατωμένη και αυτονομημένη απ’ το Θεό ζωή,  είναι δαιμονισμός. Τα έργα της δουλείας στην αμαρτία είναι του διαβόλου. Ο Χριστός, αντίθετα προσφέρει τη ζωή της εσωτερικής ελευθερίας, ζωή ησυχίας, ζωή ισορροπίας και ηρεμίας ζωή χαράς και  καταξιώσεως.

Δαιμονισμένος ο άνθρωπος της εποχής μας. Δαιμονισμένος γιατί έχει καταντήσει χιμαιροκυνηγός και δεν κατανοεί ο άμοιρος πως ζει με σύντροφο την ουτοπία. Πιστεύει κι ελπίζει σε μια ευτυχία βασισμένη στην καταξίωση την κοσμική, τη μάταιη που δεν έχει πνευματικό θεμέλιο. Βασίζεται στην υπερκαταναλωτική αφθονία σε όλους τους τομείς σκοτώνεται για να μαζέψει «μεταξωτές κορδέλες» που τελικά κι αυτές είναι φύκια.  Τον αφουγκράζεται ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου, να παραμιλάει και να σιγοκλαίει λέγοντας: «Τι δυστυχία, να 'σαι φημισμένος στρατηγός ή συγγρα­φέας ή τεχνίτης ή ό, τι άλλο... Ενώ ο ταπεινός κι ο ξεχασμένος σεργιανίζει ξέγνοιαστος μέσα στο περιβόλι της καρδιάς του, ανά­μεσα σε πρασινάδες και σε νερά, και γέρνει και ξεκουράζεται απάνω στο χορτάρι και χαίρεται τον κόσμο, όπως του διόρισε ό Θεός...».

Δαιμονισμένοι, γιατί εγκαταλείψαμε πλέον την οικογένεια μας, τα παιδιά μας, αβοήθητα και απροστάτευτα,  στη προσπάθεια μας να τους δώσουμε όλο και περισσότερα. Δαιμονισμένοι, γιατί σκύψαμε το κεφάλι και αιχμαλωτιστήκαμε σ’ ένα εισαγόμενο σατανισμό, που μας τον πλασάρουν με τον κατ’ ευφημισμό όρο, διασκέδαση και αναστρέψαμε τη φύση. Κάναμε λοιπόν τη νύχτα μέρα και τη μέρα νύχτα, έτσι διασκεδάζει σήμερα ο κόσμος, γεμίσαμε τ’ αυτιά μας με εκκωφαντικούς και ακατανόητους, δαιμονισμένους, ήχους, δηλητηριαστήκαμε με το αλκοόλ  και τα ναρκωτικά.

Αντί τους υποσχόμενου παραδείσου οδηγηθήκαμε στην πλή­ρη καταστροφή. Είμαστε δαιμονισμένοι  γιατί, με κάθε τρόπο, τηλε­όραση, ραδιόφωνο, Τύπο και ότι άλλο, επιχειρούμε να προβάλλουμε τη δια­στροφή, τον κλονισμό, την ανωμαλία, το έγκλημα, την αναισχυντία και να καταρρακώσουμε κάθε παραδεδεγμένη αξία.

Θλιβερά τα αποτελέσματα της σύγχρονης δαιμονοπληξίας. Περιφέρονται λείψανα ανθρώπων, με παρανοϊκές καταστά­σεις και ως ανοικτοί τάφοι αποδίδουν την ηθική δυσοσμία. Όλοι αυτοί καμιά σχέση δεν έχουν με το Θεό. Ο Θεός δεν υποδεικνύει ζωή ανισορροπίας, αλλά  εξισορρό­πηση και ηρεμία. Αν σήμερα οι άνθρωποι κατατρύχονται από τα βασανιστικά συναισθήματα του άγχους, της μοναξιάς, της ανασφάλειας, όλα είναι «αγαθά» της ανισορροπίας πού επεκτείνεται στις συνθήκες της κοινωνικής ζωής και μάλιστα της πνευματικής ζωής.

Μέσα σ’ αυτή την "κοσμική κοινωνία", την "κοσμική" κοινωνία, που λόγω της πολυπραγ­μοσύνης και των πολλών περισπασμών προς διάφορες κατευ­θύνσεις, φυλακίζει την ψυχή και δεν αφήνει τη Χάρη του Θεού ν' ανθίσει μέσα της, υπάρχει και μια άλλη Κοινωνία· η εν Αγίω Πνεύματι κοινωνία, που μας φωνάζει " άνθρωπε ησύχασε". Ή πρώτη είναι γνώρισμα του σύγχρονου ανθρώπου και τρόπου ζωής. Η δεύτερη, η οδός της "ησυχίας", ο δρόμος της απεξάρτησης απ’ τη τρέλα της  νέας εποχής είναι τα ο ανθός πού δεν ευ­δοκιμεί μονάχα στα πόδια του Χριστού και αναφέρεται σ' όλους που μέσα στο κοσμικό κατεστημένο βάλλονται συνεχώς και πιέζονται με ατέρμονες έννοιες και φροντίδες. Αυτή είναι η κατά Θεόν ησυχία.

Σ' αυτόν τον ευλογημένο άνθρωπο, πού ίσως έβαλε σε δεύ­τερη μοίρα την Κολυμβήθρα απ' όπου βγήκε Χριστοφόρος, η Εκκλησία του λέει: «Όπως ακριβώς σ' ένα δρόμο, οπού πηγαι­νοέρχονται πολλοί πεζοί, ποτέ δεν φυτρώνει χορτάρι ούτε κι αν το σπείρεις, γιατί πατιέται το χώμα. έτσι συμβαίνει και με μας. Παραιτήσου από κάθε φροντίδα και θα ιδείς να φυτρώνουν αυ­τά, πού δεν γνώριζες Ότι βρίσκονταν μέσα σου, επειδή πάνω σ' αυτά περπατούσες». (ό­σιος Πέτρος ο Δαμασκηνός).

Δαιμονισμός, αδελφοί μου, είναι να νομίσει κανείς ότι μένει παντοτινά στη ζωή αυ­τή. Δαιμονισμός είναι να φροντίζει για το σώμα προς βλάβην της ψυ­χής και να καυχιέται γι’  αυτό πού αφήνει πίσω του. Γι’ αυτό ιματισμένοι και σωφρονούντες στα πόδια του Ιησού ας ακούσουμε τα λόγια Του!  «Προσέχετε δε τους εαυτούς σας, μήπως οι ψυχές σας γίνουν βαριές και ανίκανες να προσέχουν και να αγρυπνούν, πνιγμένες μέσα στις κραιπάλες και τις μέθες και στις αγωνιώδεις και βασανιστικές φροντίδες των βιοτικών».

Αλήθεια, σαν δεν προσέξουμε,  τότε φευγατίζεται η ψυχική γαλήνη, και οι κοσμικές μέριμνες πνίγουν νου και καρδιά.