ΠΟΙΟ ΧΡΙΣΤΟ ΖΗΤΑΜΕ;

Το μήνυμα της Βηθλεέμ, αγαπητοί Χριστιανοί, μήνυμα που αντήχησε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια στον πονεμένο πλανήτη μας, το πλέον χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο της ιστορίας, και πάλι αντηχεί  στ’ αυτιά μας. Ήρθε εκείνος, τον οποίον εναγωνίως περίμενε η ανθρωπότητα για να «σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ.1:21). Και πάλι έρχεται, απαντώντας στις εναγώνιες αναζητήσεις και προσμονές μας.  Τα αποτελέσματα του έργου Του φανερά. Ο μονόδρομος, ο οποίος οδηγούσε αποκλειστικά τον άνθρωπο και ολόκληρη την πλάση στην απώλεια, έπαψε να υπάρχει για την ανθρωπότητα, αφού Αυτός εγκαινίασε νέα οδό, η οποία οδηγεί στην σωτηρία. Κατευθύνει τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι και το φυσικό πέρας επίγειας της πορείας του. Μόνο που ο άνθρωπος εθελοτυφλώντας ακόμη και ακόμη, δεν πορεύεται αυτήν την οδό της σωτηρίας. Ακολουθεί άλλα μονοπάτια που το τέλος τους είναι η απώλεια.

«Ο Χριστός γεννιέται , δοξάστε Τον . Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε Τον . Ο Χριστός στη γη , υψωθείτε .Τραγουδήστε όλη η γη τον Κύριο και μέσα σε άκρα ευφροσύνη , ανυμνήστε Τον  λαοί , γιατί δοξάστηκε »

Αυτό είναι το χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο άγγελμα που και πάλι ακούμε και για μια ακόμη φορά καλούμαστε να πανηγυρίσουμε, αδελφοί μου. Είναι η Γέννηση του Χριστού. Είναι η είσοδος του Θεού Λόγου στην ανθρώπινη ιστορία που άλλαξε τη ροή της σταθερά καθοδικής πορείας της. Είναι η θεία ενανθρώπησή που έγινε η ευλογημένη αρχή της μεγαλύτερης επανάστασης όλων των εποχών. Είναι η ανατολή του νοητού ηλίου της Δικαιοσύνης στη γη που διέλυσε τα πυκνά σκοτάδια του προχριστιανικού παρελθόντος και αποδυνάμωσε τις δυνάμεις του σκότους. Τα ανθρώπινα γεγονότα και η ιστορία έχουν πια κατευθυντήρια φορά και στόχο το μοναδικό πρόσωπο του Θεανθρώπου. Μπορεί, βεβαία, η πορεία της αλλαγής του κόσμου να είναι αργή και οι δυνάμεις του κόσμου να αντιστέκονται, μπορεί εμείς να ψάχνουμε για σωτήρες που είναι ύποπτοι και αμφίβολοι, όμως η έκβαση είναι προδιαγεγραμμένη, Ο κόσμος τελικά θα χριστοποιηθεί

  Το προσκλητήριο λοιπόν της Εκκλησίας μας, έντονο.

«Ευφραίνεσθε σεις ,οι δίκαιοι ,οι ουρανοί αγαλλιάσθε , σκιρτήσατε τα όρη τώρα που εγεννήθη ο Χριστός . Παρθένος  κάθεται  ένδοξος μητέρα του Θείου Λυτρωτού μιμούμενη τα Χερουβείμ που αποτελούν τον ουράνιο θρόνο του παμβασιλέως Χριστού , και βαστάζει εις τας αγκάλας της τον Θεόν-Λόγον που εσαρκώθη και έγινε άνθρωπος . Ποιμένες τον τεχθέντα Χριστόν δοξάζουν. Μάγοι στο Δεσπότη προσφέρουν δώρα . Άγγελοι ανυμνούν και λέγουν . Ακατάληπτε Κύριε  Δόξα Σοι». ( Ιδιόμελο των αίνων  25 ης  Δεκεμβρίου )

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Καθώς τα πάντα περιστρέφονται στο ρυθμό μιας «ελεύθερης» και «παγκοσμιοποιημένης» αγοράς· καθώς το εφήμερο κέρδους, το ψεύδος και η απάτη, δεν πρόκειται ούτε και τώρα να δώσουν ένα απειροελάχιστο τόπο, ένα κατάλυμα για το Χριστό, χωρίς περίσκεψη και πάλι στεκόμαστε μπροστά στο παρθένο μήνυμα της

 Βηθλεέμ, που χαρμόσυνα αγγέλλουν οι καμπάνες και στρωνόμαστε στα γλέντια, υποδεχόμενοι τον «τεχθέντα» Εμμανουήλ, το Χριστό…

          Ποιο Χριστό όμως περιμένουμε όλοι εμείς;

          Το γυμνό και το ξυπόλυτο, το ξεσπιτωμένο και τον πονεμένο, ή τον παπουτσωμένο, τον καλοταϊσμένο, και τον ακριβοντυμένο που γίνεται ομοτράπεζος των ισχυρών και των αδίκων; Μα αυτός δεν είναι Χριστός. Είναι ψευδόχριστος. Είναι κακέκτυπο και απομίμηση Χριστού. Είναι άρνηση του Θεανθρώπου λυτρωτού.

          Αλλά ποιο Χριστό περιμένουμε;

          Εκείνον που είναι κοντά στον άρρωστο, στον αδικημένο, στον κλαμένο, στον καταφρονεμένο, ή εκείνον που αγέρωχα αντιπαρέρχεται «τον εμπεσόντα εις τους ληστάς» και τον κλεισμένο στα χρυσοποίκιλτα κλουβιά του αγνοώντας τον πόνο και την ανάγκη; Ψεύτικος Χριστός κι αυτός. Απομίμηση Χριστού που καμιά σχέση δεν έχει με το Θεό της αγάπης.

          Μήπως όμως περιμένουμε το Χριστό που ξεκληρίζει λαούς, θανατώνει παιδιά, διαλύει οικογένειες, καταστρέφει ψυχές, απανθρακώνει πολιτισμούς; Μη γένοιτο! Ο Χριστός δεν κρατά πυραύλους στα χέρια του! Δεν βομβαρδίζει στο όνομα της ειρήνης και της αγάπης. Δεν σπέρνει θάνατο παρά ζωή. Τέτοια μόνο παράφρονες μπορούν να τα κάνουν.

          Και ερωτάμε και πάλι. Ποιο Χριστό περιμένουμε;

          Το Χριστό του πανσεξουαλισμού που παραμέρισε την αγάπη και έδωσε οδύνη και πίκρα;

          Το Χριστό της δόξας, που αναπαύεται στις πρόσκαιρες και ξεραμένες δάφνες;

          Το Χριστό του πλούτου που πατά πάνω σε πτώματα και συνέχεια γκρεμίζει τις αποθήκες του «ίνα μείζονας οικοδομήσει;»

Το Χριστό της πολιτικής που διαψεύδει ιδεολογίες και εμπορεύεται οπαδούς;

Όχι Δεν είναι αυτός ο Χριστός. Τέτοιος Χριστός είναι κίβδηλος και επικίνδυνος.

Ποιος είναι λοιπόν ο αληθινός Χριστός; Ας ακούσουμε τι μας γράφει ο Αρχιμανδρίτης και δημοσιογράφος π. Κωνσταντίνος Παπανικολάου:

«Είναι αυτός που φωτίζει τα υπόγεια, όπου συνωθούνται «οικο­νομικοί

μετανάστες» και απόμαχοι της ζωής.

Κρατάει από το χέρι τα παιδιά των φαναριών, πού χωρίς Αυτόν η σκληρότητά μας θα τα είχε ε­ξοντώσει.

Παρηγορεί την αγράμματη και βασανισμένη μά­να, πού της έφεραν και τ' άλλο παιδί της πεθα­μένο με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι κι ένα απολυτήριο από σωφρονιστήριο στην τσέπη.

Τρέφει τον άνεργο που δεν βρήκε τρύπα στο σύστημα για να γλείψει και να αναρριχηθεί σε μια «καρέκλα».

Δίνει έμπνευση στον νέο πού διώκεται επειδή ενόχλησε τον δυνατό με εξουσία και δεν τον αφή­νει να απαντήσει, όπως θα ταίριαζε στην ηλικία του, για να μην πέσει στην παγίδα και βρεθεί... σε βαθύτερο και μονιμότερο μπουντρούμι.

Δεν Τον βλέπουν γιατί Τον ψάχνουν στα φώτα πού τυφλώνουν, στον πλούτο πού μεθάει, στα τηλεοπτικά παράθυρα πού αποπροσανατολίζουν.

Για να Τον δούμε, πρέπει να σταματήσουμε λίγο τον φρενήρη δρόμο μας για χρήματα και «ε­πιτυχία».

Πρέπει να ξεζαλιστούν τα μάτια μας και να κα­θαρίσουν τ' αυτιά μας από τις ιαχές των συνθη­μάτων .

Πρέπει να Του μιλήσουμε, αλλά δεν μιλάμε -κύριοι εμείς- σε Αλβανούς, πρεζόνια και Ρω­σίδες χορεύτριες... Εμείς σε τέτοιους ούτε μιλά­με ούτε καθόμαστε να τους ακούσουμε.

Πρέπει να Τον ακούσουμε. αλλά ή γλώσσα Του είναι ζωντανή και όχι ξύλινη, όπως αυτή πού μά­θαμε.

Δεν μιλάει σαν δημαγωγός. Δεν είναι ρήτορας του μπαλκονιού. Δεν έχει «κυριλέ» λόγο.

Γι' αυτό δεν Τον συναντάμε εύκολα.

Ή Εκκλησία, όμως. μας έχει δείξει τον δρόμο από την ίδρυση της.

Είναι απίθανο να Τον ξεχωρίσουμε αν δεν εί­μαστε συνειδητά «ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, (...) ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β' Κορ. στ, 9-10).

«Όπου» δεν υπάρχει θλίψη, δεν υπάρχει σω­τηρία», λέει ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ.

Άλλα ή θλίψη είναι πολλή γύρω μας, το μαρ­τύριο των ανθρώπων μέγα και καθημερινό. Γιατί λοιπόν δεν έρχεται ή σωτηρία; Ή σωτηρία έρχεται όταν το μαρτύριο καθενός μας συνδέεται με τη μαρτυρία της αγάπης μας προς Εκείνον, πού εν­σαρκώθηκε για μας «μορφήν δούλου λαβών». Και όταν ή αγάπη προς Εκείνον μαρτυρηθεί από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Άλλωστε, «είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη» (Α' Κορ. ιβ', 26).

Αν δεν το αισθανόμαστε αυτό. τότε δεν ανή­κουμε στην Εκκλησία και έξω από αυτήν που να Τον συναντήσουμε;».

Αυτό το Χριστό λοιπόν ζητούν οι ψυχές όλων των απλών ανθρώπων. Τον αμετάβλητο και απαραχάρακτο Χριστό. Είναι Αυτός, που δεν έχει καμία σχέση με την πονηριά και την αδικία, αλλά προβάλλει συνεχώς τη λαχτάρα της αγάπης και της ελπίδας. Δεν σκοτώνει, δεν βομβαρδίζει, δεν πληγώνει κα­νέναν. Μόνον θεραπεύει και ανασταίνει και ελεεί.

Ας γίνει τα φετινά Χριστούγεννα να βρούμε αληθινά το Χριστό μέ­σα στην καρδιά μας, πού ή αμαρτία του κόσμου την έχει με­ταβάλει σε «τάφο κεκονιαμένο», και να ψάλλουμε, μαζί με όλους, ολόψυχα:

« Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως…».

Αυτός είναι ο αληθινός Χριστός, πού όλοι γυρεύουμε.