Γενεές αλλεπάλληλες και μακρά σειρά ονομάτων παρελαύνουν σήμερα μπροστά μας. Από τον Αβραάμ ως τον Δαυίδ, από τον Δαυίδ ως την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία ως τη γέννηση του Χριστού. Πέρασαν συνολικά σαράντα δύο γενεές από τον Αβραάμ ως το Χριστό. Αυτοί ήταν οι κατά σάρκα πρόγονοι του Κυρίου. Αυτούς διάλεξε ο Θεός για να γίνουν προπάτορες του Υιού Του. Από τα πρόσωπα αυτά πολλά διακρίθηκαν ενώπιον του Θεού όπως ο Αβραάμ για την πίστη του, ο Δαυίδ για την αγάπη του και ο Ιωσήφ για την αγνότητα του.
Αβραάμ! Ένα όνομα που διακρίνεται μέσα στον ειδωλολατρικό
χώρο της Μεσοποταμίας για την αληθινή του πίστη στον ένα Θεό. Η πραγματική του
πίστη στο Θεό τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή και όχι μόνο για πράγματα εύκολα
και συνηθισμένα αλλά και για πράγματα που φαίνονται αδύνατα και ακατανόητα. Τον
καλεί ο Θεός να αφήσει την πατρίδα του και τους συγγενείς του και να πάει να
εγκατασταθεί στον τόπο που θα του φανέρωνε ο Ίδιος. Πειθαρχεί απόλυτα σ' Αυτόν
χωρίς να διατυπώνει επιφυλάξεις, χωρίς να ζητά καθορισμό του' τόπου που θα
εγκατασταθεί. Και η δοκιμασία της πίστεως του Αβραάμ συνεχίζεται και θριαμβεύει
. Δοκιμάζεται η πίστη του Αβραάμ και θριαμβεύει πραγματικά όταν τον κάλεσε ο
Θεός να θυσιάσει το μοναχοπαίδι του, τον Ισαάκ, που θαυματουργικά και σε πολύ
μεγάλη ηλικία απέκτησε. Χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς, χωρίς παράπονα και
απογοητεύσεις προχωρεί στην εκπλήρωση της εντολής του Θεού. Γι' αυτή του την
πίστη έλαβε τη χάρη του Θεού και αξιώθηκε να γίνει κατά σάρκα προπάτορας του
Κυρίου.
Η πρώτη σειρά δεκατεσσάρων γενεών οριοθετείτε με μια δεύτερη
μεγάλη μορφή. Τη μορφή του Δαυίδ. Κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της αγάπης στην Παλαιά
Διαθήκη ο Δαυίδ υμνολογεί τον Θεό και εκφράζει την αγάπη του σ' Αυτόν με τους
εξαίρετους ψαλμούς του. Ο νους του και η καρδιά του, γεμάτοι από φως και
δύναμη, εισδύουν στα βάθη των αιώνων και με το προφητικό του μάτι βλέπει το
Μεσσία και τον υμνολογεί με ωραιότατους και συναρπαστικούς τόνους. Ψάλλει το
άπειρο μεγαλείο Του και την αγιότητα Του. Αλλά, ο Δαυίδ, ο διαλεκτός αυτός
άνθρωπος του Θεού, αμάρτησε. Έπεσε, αλλά σηκώθηκε. Μετάνιωσε και έκλαψε πικρά
για τις αμαρτίες του. Και τούτο γιατί, με τις αμαρτίες του, πρόβαλε και πίκρανε
τον Θεό που αγαπούσε. Αιτία της μετάνοιας του η αγάπη του. Γι' αυτό πρέπει να μετανοούμε
κι εμείς όταν αμαρτάνουμε. Όχι γιατί μάς ελέγχει η συνείδηση μας. Όχι γιατί θα
τιμωρηθούμε από το Θεό. Μετανοούμε, γιατί με την αμαρτία μας προσβάλουμε και
πικραίνουμε τον Άγιο Θεό μας.. Τότε η μετάνοια μας είναι πραγματική.
Η σειρά των προπατόρων του Κυρίου κλείνει με τον «Δίκαιον»
Ιωσήφ. Αγαθός και δίκαιος ο Ιωσήφ όπως και ο προπάτορας του Δαυίδ. Απόδειξη, η
στάση του απέναντι στην Παρθένο Μαρία. Την βλέπει να εγκυμονεί και
σκανδαλίζεται. Υποψίες κακές ανεβαίνουν στον νου του. Συντρίβεται η καρδιά του.
Η συνείδηση του δεν τον αφήνει να κρατήσει μια ένοχη, όπως νόμιζε. Αλλά και η
αγαθή καρδιά του δεν τον αφήνει να την παραδώσει σε δίκη, όπως όριζε ο νόμος.
Επιεικής για τα λάθη των άλλων, αποφασίζει ο Ιωσήφ να την διώξει κρυφά, χωρίς
να αναφέρει σε κανένα τους λόγους. Τότε όμως επεμβαίνει ο άγγελος του Θεού για
να τον πληροφορήσει ότι «το εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν Αγίου». Το
παιδί που υπάρχει μέσα της προέρχεται από την υπερφυσική και θαυματουργική
ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Ακούει παράδοξα πράγματα ο Ιωσήφ, όμως δεν διστάζει.
Πιστεύει στους λόγους του αγγέλου και με όλη του τη δύναμη προσφέρεται να
βοηθήσει στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Μόλις ξύπνησε, χωρίς
δισταγμούς πήρε στο σπίτι του την Παρθένο Μαρία και την προστάτευσε και την
σεβόταν σαν Μητέρα του Θεού. Για την αρετή του αυτή τον διαλέγει ο Θεός και τον
χρησιμοποιεί στη μεγάλη αυτή αποστολή. Για την αρετή του, τού κάνει τη μεγάλη,
τη μοναδική τιμή, να γίνει στη γη ο θετός πατέρας του Μονογενούς Υιού του Θεού
και να ονομασθεί ο Ιησούς «υιός του Ιωσήφ».
Αγαπητοί
Χριστιανοί!
Χριστούγεννα!
Χριστούγεννα και πάλι! Και η Εκκλησία μας ετοιμάζεται από τις 15 Νοεμβρίου, να εορτάσει μεγαλοπρεπώς τη Μητρόπολη τούτη των
εορτών, που αποτελεί την απαρχή ενός καινούργιου
κόσμου. Προηγείται τεσσαρακονθήμερος νηστεία, ελαφράς βέβαια μορφής. Η νηστεία αποτελεί μέσο εσωτερικής κάθαρσης, ανύψωση πνευματική, ώστε οι Χριστιανοί να νιώσουν μια πλούσια συναισθηματική κατάσταση για τη βίωση του γεγονότος της ελεύσεως του Θείου Λόγου στον κόσμο. Η νηστεία είναι πνευματική
άσκηση για μια καθαρή και αγαθή συνείδηση.
Από την 21η Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου,
αρχίζουν ψαλλόμενες οι Καταβασίες: «Χριστός γεννάται,
δοξάσατε». Την ίδια ημέρα αρχίζει και το προεόρτιο Κοντάκιο: «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον», για να
δώσει τη θέση του τις τελευταίες μέρες στο « Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον
Λόγον».
Παράλληλα, με υπέροχους προεόρτιους ύμνους εξαγγέλλεται
το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός της
Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία εκφράζει την πίστη ότι
παρουσιάσθηκε το θαύμα της λυτρώσεως
του ανθρώπου από εσωτερικές ανελευθερίες και κηρύχθηκε το μήνυμα ότι Πνεύμα ο Θεός και η επικοινωνία μαζί του πρέπει να είναι«εν πνεύματι και αλήθεια». Καταργήθηκαν έτσι
οι τυπολατρίες και οι κομφορμισμοί.
Προετοιμάζονται λοιπόν οι Χριστιανοί
πνευματικά, ώστε με ειλικρινή διάθεση να
εορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός, που άλλαξε τη μορφή του κόσμου και τις ιδέες του. Η ζωή πλέον γίνεται χαρούμενη
και ειρηνική.
Ήδη φτάσαμε στην τελευταία μέρα της
προετοιμασίας μας για την υποδοχή του Χριστού
που και πάλι έρχεται να γεννηθεί ανάμεσα μας. Να ανοίξουμε με αγάπη τις καρδιές μας
για να πετύχουμε ειλικρινείς διανθρώπινες σχέσεις. Ως γνήσια παιδιά του Θεού να
εννοήσουμε ότι πέραν από τα φθαρτά, τα συμβατικά, τα πρόσκαιρα, τα εφάμαρτα, υπάρχουν και τα υψηλά, τα τίμια, τα αγαθά που
καταξιώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αγαπητοί Χριστιανοί!
