Ένας Άγιος της Εκκλησίας μας, αδελφοί μου, ο Άγιος Ιερώνυμος, θέλησε
κάποτε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο , από κάθε άλλη φορά
και όλο τον άλλο κόσμο. Πήγε λοιπόν στη Βηθλεέμ, κλείστηκε στο σπήλαιο όπου γεννήθηκε ο Χριστός, κι εκεί έμεινε για να περάσει τη
νύχτα της Γέννησης του Θεανθρώπου , γονατιστός μπροστά στη Φάτνη και
προσευχόμενος. Όλη την νύχτα λοιπόν στην προσευχή του έλεγε : « Χριστέ μου, που
απόψε γεννάσαι εσύ σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιο δώρο σαν ανταπόδωμα θα ήθελες να προσφέρω
στη γέννηση Σου ;» Απαρίθμησε όλα όσα είχε απαρνηθεί, όσα προσέφερε
για χάρη Του. Περιουσία, μόρφωση, ανέσεις, τα πάντα. Τη ζωή μου, έλεγε,
απόψε να ζητήσεις θα στη χαρίσω. Απάντηση όμως δεν έπαιρνε. Αυτός συνέχισε να
μιλά στο Θεό με πιο πολύ θέρμη ακόμη. Ώσπου κατά τα μεσάνυχτα άκουσε φωνή εξ
ουρανού που ανταποκρινόταν στο αίτημα του . «Ιερώνυμε, όλα όσα μου λες ότι μου πρόσφερες μέχρι τώρα ή προτίθεσαι να
μου δώσεις για μένα είναι άχυρα».
-«Και η ζωή μου Κύριε και όσα έχω προσφέρει σε Σένα τόσα
αξίζουν ;»Και η απάντηση ήτανε «Ναι».
-«Τι άλλο λοιπόν Κύριε , θέλεις να σου προσφέρω απόψε στη
γέννηση Σου»;
-« Κάτι ζητώ από σένα Ιερώνυμε και από όλους τους ανθρώπους, που μπορείς να
μου δώσεις .
-Ζητώ τις αμαρτίες
σου ,ζητώ την καρδιά σου. Εγώ ήλθα στον
κόσμο για να φέρω τη λύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων».
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Χριστούγεννα του 2022 και όλοι μας έχουμε μπει για
τα καλά στο χορό της υποδοχής της μεγάλης, όπως λέμε, εορτής. Παρά τη κρίση με τα συμπτώματα και τις επιπτώσεις της οποίας βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, κρίση οικονομική, κρίση ενεργειακή, κρίση θεσμών, κρίση παντού, τα μάτια μας
θαμπώνουν απ’ το φως και την πολυχρωμία λες και ζούμε σ΄ ένα κόσμο παραμυθένιο.
Δέντρα Χριστουγεννιάτικα ξεφύτρωσαν εδώ κι εκεί, κι η Ελλάδα ως διά μαγείας
μετατράπηκε σ’ ένα απέραντο δάσος.
Πάρκα, δρόμοι, πλατείες ολόφωτες δίνουν το εορταστικό παρόν με την
φαντασμαγορική ομορφιά τους. Τα
καταστήματα καταστόλιστα. Οι βιτρίνες τους ολόφωτες, προσπαθούν να δελεάσουν
και τον πιο απαιτητικό καταναλωτή.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στο χορό κι αυτά της
υποδοχής. Και τι δεν μας προβάλουν, όλες αυτές της μέρες, για να μας μεταφέρουν
το πνεύμα των Χριστουγέννων. Από τις χίλιες δυο Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις,
για να μη λείψει τίποτε απ’ το γιορτινό τραπέζι μαςû τους τυχερούς
πρωτοχρονιάτικους κρατικούς λαχνούς, για να ζήσουμε ζωή χαρισάμενη από δω και
πέραû τα λαμπρά χαμόγελα των
επίσημα γραβανταρισμένων παρουσιαστών και των προκλητικών παρουσιαστριώνû μέχρι και τις ημίγυμνες
αγιοβασίληδες που κατήντησαν κι αυτές το αναπόσπαστο μέλος του δωδεκαημέρου.
Κι εμείς, έρμαια στη δίνη της νεοεποχήτικης αυτής
λαίλαπας, ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια του καταναλωτισμού, τρέχουμε με ιλιγγιώδη
ταχύτητα για να προφθάσουμε να γιορτάσουμε, όπως προωθούν οι εγκέφαλοι της
εποχής. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε και εορτοδάνεια, για να μπορέσουμε να
ανταποκριθούμε στις σύγχρονες απαιτήσεις. Βάζουμε στο τραπέζι μας μαύρο
χαβιάρι, για να γιορτάσουμε τη γέννηση του Χριστού, και μετά… το πληρώνουμε
μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.
Αυτά όμως, αδελφοί μου, είναι τα Χριστούγεννα; Για
όλα αυτά ήρθε ο Χριστός στη γη; Έτσι ζούμε το ακατανόητο αυτό μυστήριο, το
«πάντων καινόν καινότατον μυστήριον» και γονατίζουμε νοερά στη φάτνη του
Χριστού μας;
Ο Χριστός ήλθε ανάμεσα μας, για να ζήσουμε λίγες
μέρες πρόσκαιρης χαράς, γλεντιού και κραιπάλης, ξεχαρβαλώματος για την ακρίβεια, και μετά
και πάλι στην αθλιότητα και στον πόνο; Στην ίδια μίζερη συνέχεια; Η φτηνή και επίπλαστη
ευχαρίστηση της στιγμής είναι το νόημα της «Θεοφανείας», όπως αποκαλούν τον
ερχομό του Θεού στη γη οι πατέρες της Εκκλησίας;
Όχι, αδελφοί μου! Χίλιες φορές όχι! Για τίποτε από
όλα αυτά δεν μας επισκέφθηκε ο Θεός. Ο Θεός ήλθε στη γη για να αναδημιουργήσει
τον κόσμο. Για να φτιάξει «καινούρια κτίσματα». Για να εμπνεύσει στους
ανθρώπους νέες ιδέες, νέα αισθήματα, νέα ιδανικά, νέες προϋποθέσεις ζωής. Ο Θεός ήλθε σε μας για να πάρει εμάς κοντά
Του. Ήλθε για πράγματα που καμιά σχέση δεν έχουν με τα κοσμικά καταναλωτιστικά
Χριστούγενναû τα πλαστά Χριστούγεννα των
πολυεθνικών.
«÷Gkhe
c‚q À u³Ár toË ‚mhqÖpou fgt¡sai ja´ sØsai tÁ €pokykÁr».
«AÇtÁr
c‚q sÖsei tqÁm kaÁm aÇtoË €pÁ tØm laqtiØm aÇtØm».
Ο Χριστός ήλθε για να ψάξει και να βρει το
«απολωλός».
Ο Χριστός ήλθε για να σώσει τον λαό του από τις
αμαρτίες του.
Ο Χριστός ήλθε στη γη για να μας αποκαλύψει το Θεό.
Ήλθε για να κατεβάσει χαμηλά τον ουρανό, για να
μπορέσουμε εμείς να τον φθάσουμε.
Ήλθε για να μας δείξει το δρόμο της απλότητας, της
ταπείνωσης, της συγκατάβασης, της συμφιλίωσης, της αγάπης.
Ήλθε για να μας δείξει το δρόμο της λύτρωσης και της
σωτηρίοας.
Αυτά είναι τα Χριστούγενναû τα πραγματικά Χριστούγεννα.
Είναι τρόπος ζωής, τρόπος και σκοπός ύπαρξης.
Είναι αναθεώρηση αντιλήψεων, σκέψεων, αποφάσεων,
ενεργειών.
Χριστούγεννα είναι αγάπη.
Χριστούγεννα είναι χαρά.
Χριστούγεννα είναι ειρήνη.
Χριστούγεννα είναι ελπίδα.
Χριστούγεννα είναι προσφορά.
Χριστούγεννα είναι ο Θεός ανάμεσα μας.
«Jak—sousi
tÁ Ãmola aÇtoË ùEllamouŸk, Å •st´ leheqlgmeuÁlemom lehù žlØm À HeÁr».
Αγαπητοί Χριστιανοί.
Για μια ακόμη φορά δισχιλιοστή εικοστή δευτέρα
περιμένουμε τα Χριστούγεννα. Σήμερα οι καμπάνες, με χαρμόσυνα
χτυπήματα μας καλούν να ακούσουμε και πάλι το «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που
εγεννήθη ο Χριστός»! Κι εμείς, αν βέβαια
μας επιτρέψει η βαρεμάρα μας και το αποβραδινό ξενύχτι να σηκωθούμε στις 5 τα
χαράματα, θα πάμε στην Εκκλησία, θ’ ακούσουμε ότι η Γέννηση του Χριστού
«ανέτειλε στον κόσμο το φως το της γνώσεως», ίσως κάποιοι θυμηθούν να
κοινωνήσουν, θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας και μετά; Θα μείνουμε μετά με την ιδέα ότι Χριστούγεννα
είναι ότι μας παρουσιάζουν οι αρχιτέκτονες της ζωής μας; Θα μείνουμε στα
πολύχρωμα λαμπιόνια στα προσποιητά χαμόγελα του χαζόκουτου που επιστημονικά
ονομάζεται τηλεόραση και στα παραγεμισμένα στομάχια μας; Θα μείνουμε βυθισμένοι
στα αγαθά της καταναλατωτικής κοινωνίας μας, κλεισμένοι στον εαυτό μας,
αδιαφορώντας για το διπλανό μας και για οτιδήποτε άλλο; Θα ξεχάσουμε πως χρέος
μας είναι να προσκυνάμε το νεογέννητο Χριστό και όχι τα φανταχτερά είδωλα του
κόσμου;
Όχι αδελφοί μου. Οι Χριστουγεννιάτικες
καμπάνες που και πάλι αντηχούν απ’ άκρο σ’ άκρο της οικουμένης, καλώντας
τους πιστούς στη Θεία Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, καλούν τον καθένα μας στη
βίωση του μεγάλου τούτου Μυστηρίου. Και θα το βιώσουμε, αυτό το υπέρλογο
Μυστήριο αν κάνουμε φάτνες τις καρδιές μας για να χωρέσει μέσα ο «αχώρητος
παντί». Αν συνοδοιπορήσουμε μυστικά μαζί με τους ποιμένες και ταπεινά
γονατίσουμε μπροστά του. Αν ακολουθήσουμε τους Μάγους και του προσφέρουμε δώρο
την άδολη πίστη μας. Αν στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας δούμε Αυτόν για τον
οποίο κοπτόμαστε πως γιορτάζουμε όλες αυτές τις μέρες. Αν κατορθώσουμε να πούμε
ΟΧΙ στα φτιαχτά Χριστούγεννα, τα χωρίς Χριστό Χριστούγεννα, που κάθε χρόνο και
πιο επιτακτικά μας επιβάλουν «οι γνωστοί άγνωστοι» να ζήσουμε.
Γι’ αυτό λοιπόν
«Να μη στήσουμε χορούς, - μας λέει ο Άγ. Γρηγόριος ο
Θεολόγος - αδελφοί, ούτε να στολίσουμε τις πλατείες… Να μην επιδοθούμε στις
απολαύσεις της γεύσης, ούτε να ψάξουμε για τα καλύτερα φορέματα, για τη λάμψη
των διαμαντιών και του χρυσού, για τα βαψίματα που αλλοιώνουν το πρόσωπο, τη
θεία εικόνα… Να μην παραδοθούμε στα μεθύσια και τα άσωτα γλέντια που πάνε μαζί
με την ασέλγεια… να μην προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλον στη χλιδή…
Να μην γεμίσουμε τη γη και τη θάλασσα μ’ αυτήν την ,πολύτιμη για μας
ακαθαρσία!…
Όλα αυτά τα κάνουν οι ειδωλολάτρες. Αυτοί έχουν
θεούς που χαίρονται με τις μυρωδιές των κρεάτων και τους λατρεύουν με τον
ηδονισμό της κοιλιάς. Πονηροί καθώς είναι έφτιαξαν και προσκυνούν πονηρούς
θεούς…
Αλλά η δική μας τρυφή να είναι ο λόγος του Θεού… Να
ταξιδέψουμε μαζί με ,τον αστέρα, να προσφέρουμε στον Κύριο μας δώρα μαζί με
τους μάγους. Να τον δοξάσουμε και να τον ανυμνήσουμε μαζί με ,τους βοσκούς και
τους αγγέλους…Κι αν είναι να φύγουμε μαζί Του στην Αίγυπτο, ας φύγουμε. Ωραίο
πράγμα να διωκόμαστε μαζί με το Χριστό!… Να τον ακολουθήσουμε ύστερα σ’ όλα τα
στάδια της ζωής Του… Να σιωπήσουμε μαζί Του μπροστά στον Ηρώδη. Να δεχτούμε το
φραγγέλιο, τη χολή, το όξος, τα ραπίσματα, τους κολαφισμός, το ακάνθινο στεφάνι
του δύσκολου δρόμου που βαδίζει στη ζωή του όποιος αγαπά το Θεό, το πορφυρό
ρούχο, το καλάμι, τη γελοιοποίηση από εκείνους που εμπαίζουν την αλήθεια… και
τέλος τη σταύρωση και την ταφή μαζί Του, για να αναστηθούμε και να
συμβασιλεύσουμε μαζί Του!…» (Αγ.
Γρηγορίου του Θεολόγου «Λόγος εις τα Θεοφάνεια, ήγουν εις τα γενέθλια του
Σωτήρος» Λόγος 38ος P.G. 36,312 – 333).
