«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Λουκ. η' 5)
Μια εικόνα γνώριμη και προσφιλή από την αγροτική ζωή μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, του σποριά που πηγαίνει στο χωράφι να σπείρει το σπόρο του. Ο Κύριος όμως που αφηγείται την παραβολή του σπορέα κρύβει μέσα σ' αυτή μεγάλες αλήθειες.
Πρώτα απ' όλα ποιος είναι ο σπόρος και ποιος ο σποριάς; Όπως εξηγεί ο Κύριος στους μαθητές Του σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Είναι αλήθεια πως ο κάθε σπόρος έχει μεγάλη δύναμη, μπορεί να βλαστήσει στο χωράφι, αλλά και σ' ένα τοίχο ή ένα πεζοδρόμιο, αρκεί να βρει λίγο χώμα. Το ίδιο και ο λόγος του Θεού, μπορεί να οδηγήσει έναν αμαρτωλό ή απομακρυσμένο από το δρόμο του Θεού άνθρωπο σε μετάνοια και σωτηρία. Μπορεί να δημιουργήσει Οσίους, Ομολογητές, Μάρτυρες κ.α.
Πρώτος και μεγαλύτερος σποριάς είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος γύρισε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, ακολούθησαν οι Απόστολοι οι οποίοι δίδαξαν κι αυτοί το ευαγγέλιο σ' όλες τις τότε γνωστές χώρες. Ο λόγος του Θεού δεν έπαψε ποτέ στην μετά Χριστόν εποχή να σπέρνεται στις ψυχές των ανθρώπων. Στην εποχή μας σποριάδες του θείου λόγου είναι οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι κατηχητές, οι κατηχήτριες, οι ιεροκήρυκες, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τους πιστούς να ζήσουν συνειδητή χριστιανική ζωή. Σποριάδες όμως είναι και οι ιεραπόστολοι, που προσπαθούν στις αφρικανικές χώρες, στην Ινδία κι αλλού να κηρύξουν το ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες κι αλλόθρησκους κατοίκους των χωρών αυτών.
Ο λόγος του Θεού «σπέρνεται πλούσια», μ' άλλα λόγια ακούγεται και κυκλοφορεί παντού. Δέκτες του θείου λόγου είναι οι άνθρωποι. Η επιτυχία της πνευματικής σποράς εξαρτάται από τη διάθεση και ειλικρινή πρόθεση των καρδιών στο να δεχτούν το θείο λόγο. Πώς ανταποκρίνονται λοιπόν οι άνθρωποι όταν ακούσουν το θείο λόγο. Όσον αφορά την ανταπόκριση οι άνθρωποι χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες, διό τις οποίες οι τρεις δεν καρποφορούν ενώ μόνο η μια καρποφορεί.
Η πρώτη κατηγορία είναι εκείνη που απλώς ακούουν το λόγο του Θεού. Η μετοχή ακούσαντες δεν είναι τυχαία, σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί απλώς ακούουν με τα αυτιά χωρίς να προσλαμβάνει η καρδιά τους το θείο λόγο. Εδώ επίσης ο Κύριος υπονοεί ότι ο διάβολος είναι πρόσωπο κι έχει μεγάλη δύναμη. Πράττει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει τον άνθρωπο με το νου που μοιάζει με πατημένο δρόμο από του να κρατήσει μέσα του το θείο λόγο. Κάθε δρόμος πατημένος από χιλιάδες πόδια καταντά να έχει πολύ σκληρό έδαφος γι' αυτό και τίποτε απ' όσα πέφτουν πάνω του δεν χώνονται βαθιά μέσα του. 'Έτσι και ο νους των ανθρώπων της κατηγορίας αυτής, είναι τόσο σκληρός που δεν διεισδύει μέσα κάποιο θείο ή ιερό νουθέτημα. Η πολλή ανάμειξη και απρόσεκτη σχέση με τον κόσμο που ζει κατά το θέλημα της καρδιάς του και όχι κατά το θέλημα Θεού, η πολλή οικειότητα μ' αυτόν καθιστούν την καρδιά απρόθυμη κι ανεπίδεκτη στο να δεχτεί στα βάθη της το λόγο του Θεού.
Είναι όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι ακούουν με ενθουσιασμό το θείο λόγο αλλά ο ενθουσιασμός τους διαρκεί λίγο χρόνο. Όμως και σε καιρούς πειρασμού απομακρύνονται από το Θεό κι απιστούν διότι δεν αντέχουν τις δοκιμασίες. Η ευσέβεια των ανθρώπων αυτών δεν έχει βαθιά ρίζα. Μπορεί να εκκλησιάζονται, να συμμετέχουν σε λατρευτικές συνάξεις με προθυμία αλλά η θρησκευτικότητά τους είναι επιφανειακή. Δεν κατανοούν επαρκώς και κατά βάθος τη θρησκευτική αλήθεια, ούτε την συγκρατούν με τη δέουσα προσοχή. Αυτοί λοιπόν είναι οι επιπόλαιοι χριστιανοί που ο σατανάς εκμεταλλεύεται την επιπολαιότητά τους και δεν τους αφήνει να καρποφορήσουν.
Μια τρίτη κατηγορία ακούει το λόγο του Θεού αλλά περισπάται από τα εγκόσμια. Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής επιθυμούν τη σωτηρία κι αναγνωρίζουν την αξία του ευαγγελίου αλλά θέλουν επίσης να απολαύσουν τις γήινες χαρές και να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους βίο άνετο. Προοδεύουν κάπως στην πνευματική ζωή αλλά η πρόοδός τους καταστρέφεται βαθμιαία, καθώς προχωρούν στη ζωή από το πάθος της τρυφής και της ευζωίας. Ο πόθος αυτός συνυπάρχει και συναυξάνει μαζί με την επιθυμία να ζήσουν σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο. Τελικά οι μέριμνες, οι ηδονές και ο πλούτος πνίγουν την επιθυμία να ακούσουν το λόγο του Θεού και να τον εφαρμόσουν. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί δεν φέρνουν σε πέρας την καρποφορία του θείου λόγου. Είναι σαν να μην τον άκουσαν ποτέ. Γι' αυτό οι άλλοι δυο ευαγγελιστές που αφηγούνται την ίδια παραβολή τους ονομάζουν «άκαρπους».
Η τέταρτη και τελευταία κατηγορία ακροατών του θείου λόγου είναι πολύ διαφορετική. Αυτοί καταβάλλουν προσπάθεια διαρκή να ακούουν το κήρυγμα του ευαγγελίου με διάνοια ελεύθερη από προκατάληψη. Το ακούουν με πόθο και δίψα ώστε να ωφεληθούν απ' αυτό καθώς επίσης και με ταπεινή εξάρτηση από το Άγιο Πνεύμα το οποίο παρακαλούν να διανοίξει το νου τους προς κατανόηση του θείου λόγου. Διαθέτουν όμως κι άλλες ευνοϊκές προϋποθέσεις ακρόασης του θείου λόγου όπως η ειλικρίνεια, το ενδιαφέρον, το πνεύμα ευλάβειας και προσευχής. Όλα αυτά καθιστούν τη ψυχή τους «γη καλή» που καρποφορεί. Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Μάρκος φέρνει καρπό «τριάκοντα», «εξήκοντα» και «εκατόν». Όλοι καρποφορούν μέσα τους το θείο λόγο, αλλά ο καθένας κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του. Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής καρποφορούν και διότι όταν προσλάβουν μέσα τους το θείο λόγο παίρνουν τη σταθερή απόφαση να ζήσουν σύμφωνα προς αυτόν. Η απόφασή τους δεν επιδέχεται συμβιβασμούς και παρεκκλίσεις. Η απόφασή τους όμως αυτή συνεπάγεται πολυάριθμα εμπόδια και δυσκολίες. Τα αντιμετωπίζουν όμως όλα με υπομονή και γενναιότητα. Γι' αυτό και ο Κύριος λέει «Καρποφορούσιν εν υπομονή».
Αδελφοί μου, ας προσέξουμε τη σημερινή παραβολή. Ας ακούμε με προσοχή το λόγο του Θεού κι ας τον κρατούμε σφικτά μέσα μας. Προπάντων ας στοιχίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις επιταγές του θείου λόγου ώστε να αμειφθούμε στην άλλη ζωή.
Ι.Μ.Χ.
