ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ

 

 

«Και είπεν αυτή, μη κλαίε"{ Λουκ. ζ'13)

Πολύ δύσκολο να πείσεις μια μάνα, και μάλιστα χήρα, που κηδεύει το μοναχογιό της, να μην κλαίει. Να μην νοιώθει αβάσταχτο τον πόνο στην ψυχή της. Να σκέπτεται με απελπισία, εκτός των άλλων, ότι μένει μόνη της χωρίς προστάτη. Να μένει μόνη, σε μια κοινωνία στην οποία δύσκολα θα αντιμετώπιζε τα προβλήματα επιβίωσης, τα προβλήματα της ζωής. Πραγματικά ήταν ένα πολύ θλιβερό γεγονός. Γεγονός που δεν άφησε ασυγκίνητο τον Θεάνθρωπο Ιησού. «Είπεν αυτή, μη κλαίε». Απευθύνεται στη δύστυχη μάνα και της ζητά να μην κλαίει. Μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί την αξιολύπητη εικόνα που παρουσίαζε η δυστυχισμένη και απελπισμένη μάνα. Ξάγρυπνη και μαυροφορεμένη, υποβασταζόμενη, ίσως, από κάποιες γυναίκες, να κραυγάζει γοερά. Γνωρίζει ωστόσο ότι με το κλάμα της δεν πρόκειται να φέρει τον μονάκριβο και αγαπημένο της γιο πίσω. Είναι όμως μια φυσική και απόλυτα κατανοητή ανθρώπινη αντίδραση, με την οποία όλοι μας, άλλος πολύ και άλλος λίγο, προσπαθούμε να βρούμε ανακούφιση. Το να μην κλαίει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις ή έστω να μην θλίβεται βαθύτατα, δεν είναι φυσικό. Γιατί μάς είναι αδύνατο, αλλά και αδιανόητο να αντιμετωπίσουμε με αδιαφορία ή και αναισθησία αυτόν τον χωρίς επιστροφή αποχωρισμό. Και ασφαλώς ο Χριστός δεν τής ζητά να παύσει να κλαίει, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αλλά «ευσπλαχνίσθη επ' αυτή». Την λυπήθηκε. Την είδε, κατάλαβε το πρόβλημά της και την μεγάλη της στενοχώρια και χωρίς καθυστέρηση έσπευσε να λύσει το πρόβλημά της. Απευθύνεται τώρα προς την σορό του νεκρού γιου της χήρας και διατάσσει. «Νεανίσκε, σοι λέγω εγέρθητι». Έκπληκτοι σταματούν όλοι. Η εντολή του Κυρίου, απλή, σαφής αλλά κατηγορηματική, δεν επιδέχεται αντίρρηση. Η πορεία της νεκρώσιμης εκφοράς σταματά. Κανείς ασφαλώς δεν περιμένει από τον νεκρό, εδώ και ένα εικοσιτετράωρο, νεαρό, υπακούοντας στην εντολή του Ιησού, να σηκωθεί από το νεκροκρέβατο. Νεαρέ μου, σε σένα ομιλώ, σήκω. Ο εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, δίδει την εντολή. Το θαύμα έγινε. Ο νεαρός ανακάθισε και άρχισε να ομιλεί. Ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και τον παρέδωσε ζώντα στην μητέρα του. Είναι περιττό νομίζω να περιγράψουμε εδώ την έκπληξη, τον θαυμασμό και τις προς τον Θεόν δοξολογίες του λαού που ακολουθούσε τον μέχρι πριν λίγο νεκρό νεανίσκο.

Το σημερινό θαύμα, αγαπητοί μου αδελφοί, προσφέρει την ευκαιρία να σκεφτούμε μερικές αλήθειες. Φυσικά πρώτα - πρώτα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο χριστιανός σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να απελπισθεί εξ αιτίας ενός θανάτου. Κι' αυτό γιατί πιστεύει στην μετά θάνατο ζωή. Γνωρίζει ότι είναι περαστικός από αυτή τη γη. Και το μόνο βέβαιο, στο χρόνο που ο Κύριος θα επιτρέψει να βρισκόμαστε εδώ, είναι ο θάνατος. Γι' αυτό και πρέπει συνεχώς να προετοιμαζόμαστε με τα κατάλληλα έργα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, για την αποχώρησή μας από τον κόσμο αυτό, για να περάσουμε στην αιώνια βασιλεία του Θεού.

Μια δεύτερη αλήθεια είναι ότι πρέπει να πεισθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι και απροστάτευτοι. Αντιμετωπίζουμε πληθώρα προβλημάτων, δυσκολιών καθημερινών. Απογοητευόμαστε. Απελπιζόμαστε και σταματάμε κάποτε και τις προσπάθειές μας. Χάνουμε τον ύπνο μας. Συγκρουόμαστε χωρίς λόγο, πολλές φορές, με τους συνανθρώπους μας, συγγενείς, φίλους. Προσπαθούμε χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μας, το νου μας, να λύσουμε τα προβλήματά μας, και καλά κάνουμε. Αλλά η προσπάθεια μας πρέπει να επεκτείνεται πέραν από τις ανθρώπινες δυνάμεις ή την βοήθεια των άλλων. Θα πρέπει να περιλαμβάνει και ένα άλλο παράγοντα. Στον παράγοντα αυτόν να ακουμπά με απόλυτη εμπιστοσύνη. Και παράγων αυτός, είναι ο προστάτης μας, Πανάγαθος Θεός. Βρίσκεται πάντοτε κοντά μας. Αρκεί να γυρίσουμε τα μάτια μας προς αυτόν. Αρκεί να Του το ζητήσουμε, άλλοτε με μια άφωνη εσωτερική δέηση και άλλοτε με μια παρακλητική προσευχή.

Και ένα τελευταίο, αγαπητοί μου αδελφοί. Τι περίμενε άραγε η δύστυχη και απελπισμένη μητέρα συνοδεύοντας τον μονάκριβό της στο τελευταίο του ταξίδι. Τι περίμενε εκτός από μοναξιές, εκτός από βάσανα και στερήσεις. Και όμως εκεί που όλα γύρω της φάνταζαν μαύρα και σκοτεινά, χωρίς καμιά ελπίδα, παρουσιάζεται ο Κύριος. Δίνει τη ζωή στο γιο της, χωρίς κάποιος να Του το ζητήσει. Δίνει στην χαμένη στην απελπισία της, χήρα, την απρόσμενη και απέραντη χαρά. Γι' αυτό, αγαπητοί μου, εκείνο που χρειάζεται είναι όχι μόνο να επιζητούμε την παρουσία και βοήθεια του Θεού στη ζωή μας και να προσευχόμαστε γι' αυτό. Εκείνο που είναι αναγκαίο, είναι να βλέπουμε το χέρι του Θεού στην καθημερινή μας ζωή. Μπορεί να μη συμβαίνουν κάθε μέρα, μεγάλα και κραυγαλέα θαύματα, αν και για τον Θεό δεν υπάρχει κάτι αδύνατο. Αλλά η ζωή μας είναι γεμάτη από μικρές αλλά τόσο αναγκαίες επεμβάσεις του Θεού. Μικρά θαύματα. Απρόσμενες λύσεις σε αδιέξοδα. Συμβαίνουν γεγονότα που εύκολα αποδίδουμε στις ικανότητές μας, λες και δεν είναι ο Θεός που μάς τις χάρισε. 'Η τα αποδίδουμε στη βοήθεια κάποιων ανθρώπων και λησμονούμε ότι και αυτοί εκτελούν έργο Θεού βοηθώντας μας στις δυσκολίες. Λοιπόν, να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας. Να βλέπουμε την παρουσία του Θεού στα μικρά και τα μεγάλα. Και όπως οι ακολουθούντες τον νεανίσκο «εδόξαζαν τον Θεόν», διαπιστώνοντας «ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού», να δοξολογούμε και εμείς τον Θεό γιατί παρά τα λάθη και τις αμαρτίες μας, μας επισκέφτηκε και βρίσκεται πάντοτε κοντά μας, βοηθός, προστάτης και συμπαραστάτης.

Αμήν

Δ.Γ.Σ.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

 

«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού» (Λουκ. η' 5)

Μια εικόνα γνώριμη και προσφιλή από την αγροτική ζωή μας παρουσιάζει το σημερινό ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί, του σποριά που πηγαίνει στο χωράφι να σπείρει το σπόρο του. Ο Κύριος όμως που αφηγείται την παραβολή του σπορέα κρύβει μέσα σ' αυτή μεγάλες αλήθειες.

Πρώτα απ' όλα ποιος είναι ο σπόρος και ποιος ο σποριάς; Όπως εξηγεί ο Κύριος στους μαθητές Του σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Είναι αλήθεια πως ο κάθε σπόρος έχει μεγάλη δύναμη, μπορεί να βλαστήσει στο χωράφι, αλλά και σ' ένα τοίχο ή ένα πεζοδρόμιο, αρκεί να βρει λίγο χώμα. Το ίδιο και ο λόγος του Θεού, μπορεί να οδηγήσει έναν αμαρτωλό ή απομακρυσμένο από το δρόμο του Θεού άνθρωπο σε μετάνοια και σωτηρία. Μπορεί να δημιουργήσει Οσίους, Ομολογητές, Μάρτυρες κ.α.

Πρώτος και μεγαλύτερος σποριάς είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος γύρισε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης κηρύσσοντας το ευαγγέλιο, ακολούθησαν οι Απόστολοι οι οποίοι δίδαξαν κι αυτοί το ευαγγέλιο σ' όλες τις τότε γνωστές χώρες. Ο λόγος του Θεού δεν έπαψε ποτέ στην μετά Χριστόν εποχή να σπέρνεται στις ψυχές των ανθρώπων. Στην εποχή μας σποριάδες του θείου λόγου είναι οι επίσκοποι, οι ιερείς, οι κατηχητές, οι κατηχήτριες, οι ιεροκήρυκες, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τους πιστούς να ζήσουν συνειδητή χριστιανική ζωή. Σποριάδες όμως είναι και οι ιεραπόστολοι, που προσπαθούν στις αφρικανικές χώρες, στην Ινδία κι αλλού να κηρύξουν το ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες κι αλλόθρησκους κατοίκους των χωρών αυτών.

Ο λόγος του Θεού «σπέρνεται πλούσια», μ' άλλα λόγια ακούγεται και κυκλοφορεί παντού. Δέκτες του θείου λόγου είναι οι άνθρωποι. Η επιτυχία της πνευματικής σποράς εξαρτάται από τη διάθεση και ειλικρινή πρόθεση των καρδιών στο να δεχτούν το θείο λόγο. Πώς ανταποκρίνονται λοιπόν οι άνθρωποι όταν ακούσουν το θείο λόγο. Όσον αφορά την ανταπόκριση οι άνθρωποι χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες, διό τις οποίες οι τρεις δεν καρποφορούν ενώ μόνο η μια καρποφορεί.

Η πρώτη κατηγορία είναι εκείνη που απλώς ακούουν το λόγο του Θεού. Η μετοχή ακούσαντες δεν είναι τυχαία, σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί απλώς ακούουν με τα αυτιά χωρίς να προσλαμβάνει η καρδιά τους το θείο λόγο. Εδώ επίσης ο Κύριος υπονοεί ότι ο διάβολος είναι πρόσωπο κι έχει μεγάλη δύναμη. Πράττει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει τον άνθρωπο με το νου που μοιάζει με πατημένο δρόμο από του να κρατήσει μέσα του το θείο λόγο. Κάθε δρόμος πατημένος από χιλιάδες πόδια καταντά να έχει πολύ σκληρό έδαφος γι' αυτό και τίποτε απ' όσα πέφτουν πάνω του δεν χώνονται βαθιά μέσα του. 'Έτσι και ο νους των ανθρώπων της κατηγορίας αυτής, είναι τόσο σκληρός που δεν διεισδύει μέσα κάποιο θείο ή ιερό νουθέτημα. Η πολλή ανάμειξη και απρόσεκτη σχέση με τον κόσμο που ζει κατά το θέλημα της καρδιάς του και όχι κατά το θέλημα Θεού, η πολλή οικειότητα μ' αυτόν καθιστούν την καρδιά απρόθυμη κι ανεπίδεκτη στο να δεχτεί στα βάθη της το λόγο του Θεού.

Είναι όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι ακούουν με ενθουσιασμό το θείο λόγο αλλά ο ενθουσιασμός τους διαρκεί λίγο χρόνο. Όμως και σε καιρούς πειρασμού απομακρύνονται από το Θεό κι απιστούν διότι δεν αντέχουν τις δοκιμασίες. Η ευσέβεια των ανθρώπων αυτών δεν έχει βαθιά ρίζα. Μπορεί να εκκλησιάζονται, να συμμετέχουν σε λατρευτικές συνάξεις με προθυμία αλλά η θρησκευτικότητά τους είναι επιφανειακή. Δεν κατανοούν επαρκώς και κατά βάθος τη θρησκευτική αλήθεια, ούτε την συγκρατούν με τη δέουσα προσοχή. Αυτοί λοιπόν είναι οι επιπόλαιοι χριστιανοί που ο σατανάς εκμεταλλεύεται την επιπολαιότητά τους και δεν τους αφήνει να καρποφορήσουν.

Μια τρίτη κατηγορία ακούει το λόγο του Θεού αλλά περισπάται από τα εγκόσμια. Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής επιθυμούν τη σωτηρία κι αναγνωρίζουν την αξία του ευαγγελίου αλλά θέλουν επίσης να απολαύσουν τις γήινες χαρές και να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους βίο άνετο. Προοδεύουν κάπως στην πνευματική ζωή αλλά η πρόοδός τους καταστρέφεται βαθμιαία, καθώς προχωρούν στη ζωή από το πάθος της τρυφής και της ευζωίας. Ο πόθος αυτός συνυπάρχει και συναυξάνει μαζί με την επιθυμία να ζήσουν σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο. Τελικά οι μέριμνες, οι ηδονές και ο πλούτος πνίγουν την επιθυμία να ακούσουν το λόγο του Θεού και να τον εφαρμόσουν. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί δεν φέρνουν σε πέρας την καρποφορία του θείου λόγου. Είναι σαν να μην τον άκουσαν ποτέ. Γι' αυτό οι άλλοι δυο ευαγγελιστές που αφηγούνται την ίδια παραβολή τους ονομάζουν «άκαρπους».

Η τέταρτη και τελευταία κατηγορία ακροατών του θείου λόγου είναι πολύ διαφορετική. Αυτοί καταβάλλουν προσπάθεια διαρκή να ακούουν το κήρυγμα του ευαγγελίου με διάνοια ελεύθερη από προκατάληψη. Το ακούουν με πόθο και δίψα ώστε να ωφεληθούν απ' αυτό καθώς επίσης και με ταπεινή εξάρτηση από το Άγιο Πνεύμα το οποίο παρακαλούν να διανοίξει το νου τους προς κατανόηση του θείου λόγου. Διαθέτουν όμως κι άλλες ευνοϊκές προϋποθέσεις ακρόασης του θείου λόγου όπως η ειλικρίνεια, το ενδιαφέρον, το πνεύμα ευλάβειας και προσευχής. Όλα αυτά καθιστούν τη ψυχή τους «γη καλή» που καρποφορεί. Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Μάρκος φέρνει καρπό «τριάκοντα», «εξήκοντα» και «εκατόν». Όλοι καρποφορούν μέσα τους το θείο λόγο, αλλά ο καθένας κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του. Οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής καρποφορούν και διότι όταν προσλάβουν μέσα τους το θείο λόγο παίρνουν τη σταθερή απόφαση να ζήσουν σύμφωνα προς αυτόν. Η απόφασή τους δεν επιδέχεται συμβιβασμούς και παρεκκλίσεις. Η απόφασή τους όμως αυτή συνεπάγεται πολυάριθμα εμπόδια και δυσκολίες. Τα αντιμετωπίζουν όμως όλα με υπομονή και γενναιότητα. Γι' αυτό και ο Κύριος λέει «Καρποφορούσιν εν υπομονή».

Αδελφοί μου, ας προσέξουμε τη σημερινή παραβολή. Ας ακούμε με προσοχή το λόγο του Θεού κι ας τον κρατούμε σφικτά μέσα μας. Προπάντων ας στοιχίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις επιταγές του θείου λόγου ώστε να αμειφθούμε στην άλλη ζωή.

Ι.Μ.Χ.

Κυριακή Β’ Λουκά

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἀπείρως ἁπλὸ, ἄν τὸ δεχτοῦμε μὲ ἁπλότητα. Τὸ κύριο πρόβλημα μας ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἀναζητοῦμε σὲ αὐτὸ θεολογικὸ βάθος ἀντὶ νὰ βλέπουμε τὴν ἀμεσότητα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ἁπλότητα, ποὺ ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς ὅπως σὲ φίλους, οὔτε κἄν σὰν σὲ μαθητές, ἀλλὰ ὅπως ἀπευθύνεται κάποιος σὲ φίλους· ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος εἶπε, πηγαίνοντας πρὸς τὰ Ἰεροσόλυμα, «Δὲν σᾶς καλῶ πλέον δούλους, ἀλλὰ σᾶς καλῶ φίλους ἐπειδὴ ὅ,τι ἔχω νὰ πῶ τὸ μοιράστηκα μαζί σας».

Κι ἔτσι ἄς ἐκλάβουμε τὰ λόγια ποὺ ἀκούσαμε σήμερα μὲ τὴν ἀμεσότητα ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν Χριστό : «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».

Εἶναι κάτι ποὺ ἔχετε δεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνεται συνεχῶς, ἀλλὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποίο ζοῦμε; Θέλουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας κατανόηση, ὑπομονή, συμπόνοια, στήριξη, φιλία καὶ ὅλη τὴν ἁπλότητα τούτου τοῦ κόσμου. Δὲν περιμένουμε ἀπὸ ἐμᾶς ἠρωικὲς πράξεις, ἐπειδὴ δὲν ζοῦμε ἠρωικὲς στιγμὲς καὶ καταστάσεις. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ποὺ περιμένουμε νὰ λάβουμε. Καὶ ἄν ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας τὶ κάνουμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς περιβάλλουν, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐκπληρώνουμε τούτη τὴν ἁπλὴ καὶ ἄμεση ἐντολή, αὐτὴ τὴ συμβουλὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέει ὅτι ἄν κάνετε αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ εἶστε πραγματικὰ ἄνθρωποι;

Ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτὸ, ἐπειδὴ πολὺ συχνὰ σκεφτόμαστε σπουδαῖα, ἠρωϊκὰ πράγματα, καὶ ὅταν κάνουμε αὐτὲς τὶς μεγάλες σκέψεις πρέπει νὰ βροῦμε τὰ πιὸ ἁπλὰ πράγματα ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε. Ὅταν διαβάζουμε στὸ Εὐαγγέλιο ὅτι θὰ πρέπει νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον, νομίζουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε, ἐπειδὴ δὲν γίνεται καμμιὰ προσπάθεια νὰ ἐπηρεάσουμε τὴ ζωὴ τοῦ πλησίον μας, αὐτοῦ ποὺ εἶναι πιὸ κοντὰ μας. Κι ὅμως νὰ προσφέρει κάποιος τὴ ζωή του σημαίνει νὰ τὴν ἀφιερώσει, ν’ ἀφιερώσει ὅλη του τὴν ἐνέργεια, τὴν κατανόηση, τὴν ὑπομονή, τὴ μέριμνα, τὴ συμπάθεια σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται γύρω μας. Μὲ ἄλλα λόγια νὰ κάνουμε στοὺς ἄλλους ὅ,τι θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν.

Ἄς σκεφτοῦμε σοβαρὰ αὐτὴν τὴν πολύ, πολὺ ἁπλὴ ἐντολή, καὶ ἄς δοῦμε ὅτι μᾶς ἀκολουθεῖ κάθε λεπτό, ἐπειδὴ περιμένουμε τὰ πάντα καὶ δίνουμε τόσο λίγα. Πραγματικὰ δίνουμε σ’ ἐκείνους ποὺ μᾶς εἶναι ἀγαπητοί, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ αὐτοὶ πρέπει τόσο συχνὰ νὰ συμβιβαστοῦν μὲ τὴν ἔλλειψη κατανόησης, ὑπομονῆς καὶ συμπόνοιας. Ἄς μᾶς προβληματίσουν αὐτὰ τὰ ἁπλὰ καὶ ἄμεσα λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄς σταθοῦμε κριτικὰ ἀπέναντι τους· ἄς ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτοὺς μας πῶς μπορῶ νὰ σταθῶ ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ ὅταν θὰ μοῦ πεῖ, «Ἄκουσες αὐτὰ τὰ λόγια, τὰ κατανόησες, τὰ ἐπανέλαβες» – πράγματι, γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς- «τὰ κήρυξες καὶ τὶ ἔκανες;» Καὶ πόσο λυπηρὸ θὰ εἶναι νὰ κοιτάξουμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ποῦμε, «Ἰσχυρίστηκα ὅτι εἶμαι μαθητής σου ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα δὲν ἔκανα τίποτα ἀπ’ ὅ,τι ἤθελες· νὰ σώσω ἅλλους ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ δυστυχία, τὴ μοναξιά, τὸ κακό». Ἀμήν.

 

(Απόδοση στὴν νεοελληνική και πηγή: agiazoni.gr)

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ

Ι.Μ. ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΛΙΕΙΑ

Τό γεγονός τῆς κλήσης τῶν πρώτων μαθητῶν διηγοῦνται ὅλοι οἱ εὐαγγελιστές, ἐνῶ ὁ Λουκᾶς, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἀφηγεῖται ἐπιπλέον καί τό ἐκπληκτικό ψάρεμα πού ἔγινε ἀπό τούς μαθητές μέ τήν ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτό γίνεται ὄχι γιατί ἐνδιαφέρονται νά μᾶς περιγράψουν σάν ἱστορικοί τό ξεκίνημα τοῦ Μεσσία στό ἐπί γῆς ἔργο Του, ἀλλά γιατί, στόν τρόπο πού δέχτηκαν οἱ τέσσερις ψαράδες τήν πρόσκληση καί ἀνταποκρίθηκαν ἀμέσως σ’ αὐτήν, βλέπουν τό τυπικό παράδειγμα καί πρότυπο γιά τό πῶς πρέπει νά δέχεται ὁ ἄνθρωπος τό θεῖο κάλεσμα. Ἔτσι, βλέποντας τή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, μποροῦμε νά σταθοῦμε στά ἀκόλουθα σημεῖα:

Πρῶτα πρέπει νά προσέξουμε ὅτι τό προσκλητήριο ἀπευθύνεται στούς τέσσερις ὑποψήφιους ἀποστόλους, τήν ὥρα ἀκριβῶς πού αὐτοί βρίσκονταν στίς ἐργασίες τους στό τέλος μίας κοπιαστικῆς νύχτας χωρίς ἀποτελέσματα.

Ἡ πράξη αὐτή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς βοηθάει νά κατανοήσουμε τήν ἐκτίμησή Του στήν ἐργασία καί τήν ἐμπιστοσύνη Του στούς ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου. Ὅταν ἀποφάσισε νά ἐκλέξει τούς ἀποστόλους Του, δέν ἦλθε στήν Ἀθήνα γιά νά βρεῖ σοφούς, δέν πῆγε στή Ρώμη γιά νά ζητήσει ἰσχυρούς, δέν ἀνέβηκε καν στά

Ἱεροσόλυμα γιά νά καλέσει ἱερεῖς καί νομικούς, ἀλλά «ἐστῶς παρά τήν λίμνην Γεννησαρέτ», κάλεσε πρῶτα μερικούς ψαράδες, ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ, πού ζοῦσαν μέ τήν καθημερινή τους ἐργασία. «Τά μωρά καί τά ἀσθενῆ του κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός… ἴνα ἡ πίστις ἡμῶν μή ἤ ἐν σοφία ἀνθρώπων ἀλλ’ ἐν δυνάμει Θεοῦ», δηλαδή: ὅσους ὁ κόσμος θεωρεῖ μωρούς καί ἀνίσχυρους ἐκείνους διάλεξε ὁ Θεός… ὥστε ἡ πίστη μας νά βασίζεται ὄχι σέ ἀνθρώπινη σοφία, ἀλλά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐάν ὁ ἀρχηγός ἐξέλεγε γιά τό ἔργο Του σοφούς καί δυνατούς, θά θεωροῦνταν ἀνθρώπινο κατόρθωμα ἡ νίκη τοῦ Σταυροῦ. Ἀλλά «ὅπως μή καυχήσηται ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ πάσα σάρξ» καί «ἵνα πᾶν στόμα φραγῆ», ὁ Ἰησοῦς Χριστός προνόησε καί κάλεσε τούς ἀποστόλους ἀπό τίς τάξεις τῶν ψαράδων καί τῶν ἐργατῶν.

Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας ἄλλος λόγος γιά τόν ὁποῖο ὅλοι σχεδόν οἱ ἀπόστολοι ὑπῆρξαν ἐργάτες. Ὅταν τούς καταρτίζει ὁ Ἰησοῦς γιά τό ἔργο τοῦ εὐαγγελίου, τούς ὁμιλεῖ γιά κόπους, γιά στερήσεις, γιά διωγμούς καί ἀγῶνες πού τούς περιμένουν στήν ἀποστολή τους. Δέν θέλει, λοιπόν, «σοφούς» καί «γραμματεῖς» καί «συζητητάς», πού μετροῦν τά πράγματα μέ τόν πῆχυ τῆς λογικῆς καί ἐξαρτοῦν τά πάντα ἀπό ἀνθρώπινους παράγοντες, ἀλλά θέλει ἀνθρώπους μαθημένους νά παλεύουν καί νά ἀγωνίζονται, πού νά γνωρίζουν ἀπό

φτώχεια καί κόπο, ἀπό κινδύνους καί κακοπέραση, ἀνθρώπους πού ἡ ζωή καί ἡ ψυχή τους νά εἶναι ἡ ἐργασία τους. Ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου ἤθελε ὁ Χριστός καί ἐργάτες τῆς ζωῆς κάλεσε.

Ἕνα δεύτερο σημεῖο, πού θέλει νά τονίσει ἡ διήγηση, εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν μαθητῶν στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ προθυμία ὑπακοῆς στά λόγια του. Ἐνῶ ἡ ὥρα ἦταν ἀκατάλληλη γιά ψάρεμα καί οἱ μαθητές κουρασμένοι, ὁ Πέτρος ἀπαντᾶ στό Χριστό: «Διδάσκαλε, ὅλη τή νύχτα παιδευόμασταν καί δέν πιάσαμε τίποτε, ἐπειδή ὅμως τό λές ἐσύ θά ρίξω τό δίχτυ». Ἡ θαυματουργική ἁλιεία ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πίστης τῶν μαθητῶν. Ὁ Χριστός δέν κάνει τό θαῦμα γιά νά ἐντυπωσιάσει ἀλλά γιά νά δείξει προκαταβολικά πόσους καρπούς θά ἀποφέρει ἡ ὑπακοή στό πρόσταγμά Του καί ἡ ὁλοπρόθυμη ἀφοσίωση σ’ αὐτό. Πραγματικά, ἡ ἁλιεία τῆς οἰκουμένης ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἀργότερα δέν ὑπῆρξε λιγότερο ἐκπληκτική καί θαυματουργική. Γιατί δέν κοπίασαν μόνοι τους ἀλλά μέ συμπαραστάτη τό Χριστό καί καθοδηγό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Τό τρίτο σημεῖο πού πρέπει νά σχολιαστεῖ εἶναι πώς ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ θαυματουργική ἁλιεία ὁδηγοῦν τόν Πέτρο στή συναίσθηση τῆς μηδαμινότητάς του καί τῆς γύμνιας του καί τόν κάνουν νά ὁμολογήσει: «βγές ἀπό τό καΐκι μου, Κύριε, γιατί εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Ἡ ὑψηλή ἰδέα πού

ἔχουμε γιά τόν ἑαυτό μας δημιουργεῖ ἕνα τεῖχος πού ἐμποδίζει τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἀγγίξει, ἀντίθετα ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητας κάνει πιό ἐπιτακτική τήν ἀνάγκη τῆς παρουσίας καί ἐνέργειας τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ ὁλονύκτια μάταιη ἐργασία τῶν ψαράδων τῆς Γεννησαρέτ δείχνει τήν ἀδυναμία νά σωθεῖ ὁ κόσμος μέ ἀνθρώπινα μέσα. Τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τά λόγια Του στόν Πέτρο φανερώνουν τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, πού μέ τούς ἀποστόλους καί τήν Ἐκκλησία, κατακτᾶ καί σώζει τόν κόσμο. Ἡ κατάκτηση αὐτή καί ἡ σωτηρία θά γίνεται στόν αἰώνα, γιά νά ἐκπληρώνονται τά λόγια του Χριστοῦ πρός τόν Πέτρο: «ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔση ζωγρῶν». Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ Η σημασία του Τιμίου Σταυρού στη ζωή της Εκκλησίας μας

Η σημασία του Τιμίου Σταυρού στη ζωή της Εκκλησίας μας

(Σύντομο θεολογικό σχόλιο)

 
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας. Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν. Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.
Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μας, η οποία διασώζει μόνη Αυτή ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως Αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.
Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6:13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι,»(Α΄Κορ. 1:17», επιεδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (1 Κορ.1:30) ως ο «Εσταυρωμένος» (1 Κορ.1:23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως έσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5:8-10).
Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3:1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.

Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία. Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄ Ιωάν.4:8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή. Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως. Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμωνος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν. γ΄ κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.
Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά φυλακτήρια του παρελθόντος. Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού.
Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο!. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς μάχονται με λύσσα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ αυτού τον ονομάζουν …πάσαλο. Στην Καινή Διαθήκη έχουν αντικαταστήσει την ονομασία του Σταυρού με …ξύλο! Και μόνο γι αυτό θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την οργάνωση αυτή σαφώς σατανική.
Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16:24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει»(Ρωμ.6:8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν. Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος. «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)».
Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.

 

Πηγή: http://www.apostoliki-diakonia.gr/

 

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και Ισαπόστολος, πριν γίνει μονοκράτορας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, βρισκόταν σε πόλεμο με τους συμβασιλείς του. Κάποια φορά, πριν από μια σημαντική μάχη, γνωρίζοντας ότι οι δυνάμεις του είναι ασθενέστερες του αντιπάλου του, συλλογιζόταν τι έπρεπε να πράξει. Τότε, μέρα μεσημέρι, φάνηκε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και γύρω έγραφε: «Ἐν τούτῳνίκα», δηλαδή «Μ΄ αυτό θα νικήσεις», με τη δύναμη του Σταυρού, τη θεϊκή, όχι τη δική σου. Μετά από αυτό το θαύμα ο Κωνσταντίνος πήρε θάρρος. Διέταξε μάλιστα να κατασκευασθεί ένας όμοιος χρυσός σταυρός, ώστε να προπορεύεται πάντοτε του στρατεύματος. Αμέσως όρμησε στη μάχη και νίκησε κατά κράτος τους εχθρούς του.

Μετά μάλιστα το θεϊκό όραμα και την ανέλπιστη νίκη του με τη δύναμη του Σταυρού, πίστεψε ολοκληρωτικά στον Χριστό και περίμενε την  κατάλληλη στιγμή για να βαπτισθεί. Τότε έστειλε και τη μητέρα του, την Αγία Ελένη, στα Ιεροσόλυμα, μαζί με κατάλληλους ανθρώπους και πολλά χρήματα, για να αναζητήσει και να βρει το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού πάνω στο οποίο είχε καρφωθεί το Πανάγιο Σώμα του Χριστού και χύθηκε το Αίμα Του, για τις αμαρτίες μας. Με τους διωγμούς των χριστιανών σχεδόν για τριακόσια χρόνια ο Σταυρός ήταν χαμένος και θαμμένος κάτω από πλήθος σκουπιδιών.

Το έργο ήταν δύσκολο και κοπιαστικό. Η παράδοση λέει πως ευωδιαστά φυτά και πλούσιος βασιλικός οδήγησαν την Αγία Ελένη να σκάψει στο κατάλληλο σημείο. Βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Χριστού και των δύο ληστών. Πάλι σύμφωνα με την παράδοση, ο Τίμιος Σταυρός αναγνωρίσθηκε όταν μια πεθαμένη γυναίκα αναστήθηκε, μόλις την ακούμπησαν στο Σταυρό του Κυρίου.

H Αγία Ελένη και όλοι οι αξιωματούχοι που ήταν μαζί της με πολλή πίστη και ευλάβεια προσκύνησαν τότε το Σταυρό. Ζήτησε όμως και ο λαός με πολύ πόθο να τον δει και να τον προσκυνήσει. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος θεώρησε ότι θα ήταν ευκαιρία να εκτεθεί ο Σταυρός σε προσκύνηση στα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως που έκτιζε η Αγία Ελένη, για να συμπεριλάβει τον Πανάγιο Τάφο και τον Γολγοθά. Πράγματι, στις 13 Σεπτεμβρίου, ημέρα των εγκαινίων, συγκεντρώθηκε πολύς κόσμος στα Ιεροσόλυμα. Την επομένη, στις 14 Σεπτεμβρίου, ο Πατριάρχης ύψωσε ψηλά τον Σταυρό, για να τον δουν όλοι οι χριστιανοί, οι οποίοι άρχισαν να φωνάζουν για πολλή ώρα το Κύριε ελέησον.

Από τότε θεσπίστηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας αυτή η μεγάλη γιορτή, η οποία συμπίπτει και με μια δεύτερη ύψωση που έγινε τριακόσια περίπου χρόνια αργότερα. Το 614 μ.X. οι Πέρσες είχαν καταλάβει τα μέρη εκείνα και άρπαξαν τον Τίμιο Σταυρό. Μερικά χρόνια αργότερα, το 628 μ.X., ο αυτοκράτορας Ηράκλειος τους νίκησε και μπόρεσε να τον επαναφέρει θριαμβευτικά. Λέγεται ότι ο Σταυρός αργότερα χωρίστηκε σε δύο σταυρούς. Ο ένας έμεινε στα Ιεροσόλυμα κι ο άλλος μεταφέρθηκε, μαζί με τους ήλους (τα καρφιά) για ευλογία στην Κωνσταντινούπολη. Χάριν ευλογίας επίσης, όσοι χριστιανοί επισκέπτονταν παλαιότερα τους Αγίους Τόπους, έπαιρναν έστω κι ένα μικρό κομματάκι από τον Τίμιο Σταυρό. Έτσι σήμερα δεν σώζεται ολόκληρος. Τα μεγαλύτερα κομμάτια υπάρχουν στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, που βρίσκεται κάτω από τον Γολγοθά, και στο Άγιο Όρος.

H Ύψωση του Τιμίου Σταυρού είναι πολύ μεγάλη γιορτή, σαν τη Μεγάλη Παρασκευή, γι’ αυτό είναι νηστεία, εκτός αν τύχει Σάββατο ή Κυριακή, οπότε τρώγεται λάδι.

O Σταυρός έχει πολύ μεγάλη δύναμη, γιατί πάνω σ’ αυτόν καρφώθηκε το πανάγιο Σώμα του Χριστού και χύθηκε το Αίμα Tου για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Με τον Σταυρό ο Χριστός ξεγέλασε, νίκησε και ντρόπιασε το διάβολο, ο οποίος νόμισε ότι νίκησε, θανάτωσε κι εξαφάνισε τον Χριστό. Γι’ αυτό και δεν αντέχει να βλέπει αυτό το ιερό σύμβολο·  φεύγει μακριά. Ας μη ντρεπόμαστε λοιπόν να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά και με ευλάβεια. Ας φοράμε επάνω μας σταυρό, όχι απαραίτητα χρυσό ή ασημένιο. και, κυρίως, ας πιστεύουμε στη δύναμή Tου, στην παντοδυναμία του Χριστού.

http://www.pemptousia.gr/

«ΕΜΟΙ ΔΕ ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ ΚΑΥΧΑΣΘΑΙ ΕΙ ΜΗ ΕΝ ΤΩ ΣΤΑΥΡΩ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

»Δέστε μέ πόσο μεγάλα γράμματα σάς έγραψα με το δικό μου το χέρι. Όσοι θέλουν να αρέσουν σύμφωνα με τη σάρκα, αυτοί σας αναγκάζουν να κάνετε την περιτομή, μονάχα για να μη καταδιώκονται εξαιτίας τού σταυρού τού Χριστού. Επειδή, ούτε αυτοί που κάνουν την περιτομή τηρούν τον νόμο· αλλά, θέλουν να κάνετε εσείς την περιτομή, για να έχουν καύχηση στη σάρκα σας. Σε μένα, όμως, μη γένοιτο να καυχώμαι, παρά μονάχα στον σταυρό τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου τού οποίου ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο. Επειδή, στον Ιησού Χριστό ούτε η περιτομή έχει κάποια ισχύ ούτε η ακροβυστία, αλλά η καινούργια κτίση. Και όσοι περπατήσουν σύμφωνα με τούτο τον κανόνα, ειρήνη επάνω σ' αυτούς και έλεος, κι επάνω στον Ισραήλ τού Θεού. Στο εξής, κανένας ας μη μου δίνει ενόχληση· επειδή, εγώ βαστάζω στο σώμα μου τα στίγματα του Κυρίου Ιησού. Η χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού είθε να είναι μαζί με το πνεύμα σας, αδελφοί. Αμήν.

Αύριο, αδελφοί μου, η Εκκλησία μας εορτάζει την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Του σταυρού πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Κύριός μας, συμπληρώνοντας την επί γης παρουσία Του. Του Σταυρού που είναι το χαρακτηριστικό σύμβολο και γνώρισμα των χριστιανών. Του Σταυρού που είναι το αιώνιο σύμβολο και το επινίκιο λάβαρο της εκκλησίας μας. Τον φέρουμε π και μας διακρίνει από τους οπαδούς άλλων θρησκειών. Δηλώνουμε σαν χριστιανοί την παρουσία μας μ' αυτόν στον κόσμο. Διαδηλώνουμε την πίστη μας. Είναι το καύχημά μας. Και σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, σήμερα στην αποστολική περικοπή. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Σε μένα δεν επιτρέπεται να έχω άλλο καύχημα, εκτός από τον Σταυρό του Κυρίου. Γιατί είναι ο σταυρός, το τιμητικό σημείο με το οποίο δείχνουμε την πίστη μας αλλά και την ευσέβειά μας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Γιατί είναι ο σταυρός, η επώδυνη και ατιμωτική ποινή που επέβαλαν στον Κύριό μας και η άδικη και σκληρή ποινή, που δέχτηκε ο άγιος και αναμάρτητος, για να σώσει εμάς από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. «Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον». Ώστε κάθε ένας από εμάς που πιστεύει σ' Αυτόν, να μη χαθεί αλλά να έχει αιώνια ζωή. Γι' αυτό ο Σταυρός του Κυρίου μας, είναι το σύμβολο αλλά και η υπόσχεση της σωτηρίας μας. Γιατί όπως σημειώνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, «ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού». Δεν έστειλε ο Θεός τον Γιο Του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αλλά για να σωθεί ο κόσμος με την διδασκαλία Του και με την θυσία Του.

Αδελφοί μου!

Είναι δύσκολο ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας, των πεζών και φτηνών οραμάτων, της διασκέδασης και όχι της ψυχαγωγίας, ο κατευθυνόμενος άνθρωπος από άνομα κέντρα και σχέδια, να κατανοήσει το μυστήριο του Σταυρού. Απαιτείται ποιότητα, δύναμη και πνεύμα ισχυρών ανατροπών προκειμένου να φθάσει στην ελευθερογόνο διαπίστωση του «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,14). Η πίστη στον Σταυρό του Χριστού, σαν στοιχείο ζωής, ελπίδος, σαν ιερός οξυγονούχος Πνεύμονας και βατήρας, με την δύναμη και την στήριξη του οποίου η ανθρώπινη ύπαρξη αποκτά θεμέλια αταλάντευτα, ποιότητα, ήθος και ύφος αγωνιζόμενου αληθινά Χριστιανού.

Μια βαθύτερη και ουσιαστικά πληρέστερη ενατένιση της ισχυρής και διδακτικής παρουσίας του Τίμιου Σταυρού στην ζωή της Εκκλησίας, μας προσφέρει την δυνατότητα να κατανοήσουμε το ουσιαστικό μήνυμά Του. Ένα μήνυμα ζωής, που αναδύεται από την εκρηκτική καθημερινότητα και ανατρέπει ελπιδοφόρα την πνευματική σύγχυση, το ηθικό ξεχαρβάλωμα και την υπαρξιακή θόλωση. Στοιχεία όλα της αποτυχίας μας μέσα στον πολυκύμαντο αγώνα του «εδώ και τώρα», αλλά και του επικίνδυνου επιφαινόμενου αφανισμού μας σαν χώρας σαν πολιτών σαν ατόμων.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Δεν βλέπουμε σε τι κατάσταση έχουμε φτάσει; Δε βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας; Δεν βλέπουμε αυτό το καθημερινό και οργανωμένο έγκλημα που διενεργείτε γύρω μας; Έγκλημα στυγνό και καθημερινό που στοχεύει σ’  αυτή καθ’ εαυτή την ανθρώπινη ύπαρξη, την ελευθερία τη σκέψη, την προσωπικότητα;

Δεν βλέπουμε ότι κινδυνεύουμε ακόμα και σαν ¨Έλληνες, ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη πίστη μας αλλά κι αυτόν ακόμα τον τόπο μας;

Τι περιμένουμε άλλο. Τι έχουν να πουν οι κύριοι αυτοί που για μια ακόμα φορά ξεδιάντροπα διεκδικούν τη ψήφο του πανταχόθεν βαλλόμενου Έλληνα, όλοι αυτοί που διακηρύττουν πως δεν υπάρχουν πλέον σύνορα σ’ αυτό το ξέφραγο αμπέλι και τι θα γίνει με την εκκλησία, πότε επιτέλους θα κοπούν τα φτερά της; Τι έχουν να μας πουν για τη δημόσια παιδεία που δίνεται στα παιδιά αφού κατάντησαν να συζητάνε για τον παραγκωνισμό των θρησκευτικών και κάθε χριστιανικού συμβόλου και πως πρέπει να μπει μάθημα ομοφυλοφιλίας στα σχολεία;

Είναι λοιπόν, αδελφοί μου, αδιαμφισβήτητη η αλήθεια πως ο Σταυρός αποτελεί την ασύγκριτη και μεγαλειώδη «δόξα της Εκκλησίας». Την δόξα της ελευθερίας και της σωτηρίας όλων εκείνων, που ταπεινά αποδέχονται το άφθαρτο μυστήριο Του και αληθινά βιώνουν την ιερή Του πρόκληση.

 Για αυτό είναι ανάγκη να εναποθέσουμε σε Εκείνον τις φροντίδες μας. Να νοιώσουμε την ικανοποίηση της ασφάλειας και της στήριξής Του. Να μη ντρεπόμαστε γι’  αυτόν αλλά να τον διακηρύττουμε άφοβα προς πάντας, το Χριστό, το Σταυρό, τη πίστη μας, ιδιαίτερα τώρα που ύπουλα επιχειρείται μια παγκόσμια ανατροπή και ύπουλα μουσουλμανοποίηση του κόσμου. Κυρίως όμως να νοιώθουμε με ευγνωμοσύνη την απέραντη αγάπη Του. Γιατί θέλει να σωθούμε όλοι. Μάς είπε ο Ιησούς, «εν τη οικία του πατρός μου, πολλαί μοναί εισίν». Υπάρχει τόπος για όλους μας στην οικία του Θεού-Πατρός. Είναι η ελπίδα της σωτηρίας μας. Είναι η ευκαιρία να βρούμε και να ακολουθήσουμε τον δρόμο της βασιλείας Του. Είναι η ευκαιρία να επωφεληθούμε από την σταυρική Του θυσία. Να πάρουμε την δύναμη που μας χαρίζει με τον σταυρό Του. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν οδός σωτηρίας». Υπάρχει καλοδεχούμενη ευκαιρία και δρόμος για την σωτηρία μας.