ΠΟΙΟ ΧΡΙΣΤΟ ΖΗΤΑΜΕ;

Το μήνυμα της Βηθλεέμ, αγαπητοί Χριστιανοί, μήνυμα που αντήχησε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια στον πονεμένο πλανήτη μας, το πλέον χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο της ιστορίας, και πάλι αντηχεί  στ’ αυτιά μας. Ήρθε εκείνος, τον οποίον εναγωνίως περίμενε η ανθρωπότητα για να «σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ.1:21). Και πάλι έρχεται, απαντώντας στις εναγώνιες αναζητήσεις και προσμονές μας.  Τα αποτελέσματα του έργου Του φανερά. Ο μονόδρομος, ο οποίος οδηγούσε αποκλειστικά τον άνθρωπο και ολόκληρη την πλάση στην απώλεια, έπαψε να υπάρχει για την ανθρωπότητα, αφού Αυτός εγκαινίασε νέα οδό, η οποία οδηγεί στην σωτηρία. Κατευθύνει τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι και το φυσικό πέρας επίγειας της πορείας του. Μόνο που ο άνθρωπος εθελοτυφλώντας ακόμη και ακόμη, δεν πορεύεται αυτήν την οδό της σωτηρίας. Ακολουθεί άλλα μονοπάτια που το τέλος τους είναι η απώλεια.

«Ο Χριστός γεννιέται , δοξάστε Τον . Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε Τον . Ο Χριστός στη γη , υψωθείτε .Τραγουδήστε όλη η γη τον Κύριο και μέσα σε άκρα ευφροσύνη , ανυμνήστε Τον  λαοί , γιατί δοξάστηκε »

Αυτό είναι το χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο άγγελμα που και πάλι ακούμε και για μια ακόμη φορά καλούμαστε να πανηγυρίσουμε, αδελφοί μου. Είναι η Γέννηση του Χριστού. Είναι η είσοδος του Θεού Λόγου στην ανθρώπινη ιστορία που άλλαξε τη ροή της σταθερά καθοδικής πορείας της. Είναι η θεία ενανθρώπησή που έγινε η ευλογημένη αρχή της μεγαλύτερης επανάστασης όλων των εποχών. Είναι η ανατολή του νοητού ηλίου της Δικαιοσύνης στη γη που διέλυσε τα πυκνά σκοτάδια του προχριστιανικού παρελθόντος και αποδυνάμωσε τις δυνάμεις του σκότους. Τα ανθρώπινα γεγονότα και η ιστορία έχουν πια κατευθυντήρια φορά και στόχο το μοναδικό πρόσωπο του Θεανθρώπου. Μπορεί, βεβαία, η πορεία της αλλαγής του κόσμου να είναι αργή και οι δυνάμεις του κόσμου να αντιστέκονται, μπορεί εμείς να ψάχνουμε για σωτήρες που είναι ύποπτοι και αμφίβολοι, όμως η έκβαση είναι προδιαγεγραμμένη, Ο κόσμος τελικά θα χριστοποιηθεί

  Το προσκλητήριο λοιπόν της Εκκλησίας μας, έντονο.

«Ευφραίνεσθε σεις ,οι δίκαιοι ,οι ουρανοί αγαλλιάσθε , σκιρτήσατε τα όρη τώρα που εγεννήθη ο Χριστός . Παρθένος  κάθεται  ένδοξος μητέρα του Θείου Λυτρωτού μιμούμενη τα Χερουβείμ που αποτελούν τον ουράνιο θρόνο του παμβασιλέως Χριστού , και βαστάζει εις τας αγκάλας της τον Θεόν-Λόγον που εσαρκώθη και έγινε άνθρωπος . Ποιμένες τον τεχθέντα Χριστόν δοξάζουν. Μάγοι στο Δεσπότη προσφέρουν δώρα . Άγγελοι ανυμνούν και λέγουν . Ακατάληπτε Κύριε  Δόξα Σοι». ( Ιδιόμελο των αίνων  25 ης  Δεκεμβρίου )

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Καθώς τα πάντα περιστρέφονται στο ρυθμό μιας «ελεύθερης» και «παγκοσμιοποιημένης» αγοράς· καθώς το εφήμερο κέρδους, το ψεύδος και η απάτη, δεν πρόκειται ούτε και τώρα να δώσουν ένα απειροελάχιστο τόπο, ένα κατάλυμα για το Χριστό, χωρίς περίσκεψη και πάλι στεκόμαστε μπροστά στο παρθένο μήνυμα της

 Βηθλεέμ, που χαρμόσυνα αγγέλλουν οι καμπάνες και στρωνόμαστε στα γλέντια, υποδεχόμενοι τον «τεχθέντα» Εμμανουήλ, το Χριστό…

          Ποιο Χριστό όμως περιμένουμε όλοι εμείς;

          Το γυμνό και το ξυπόλυτο, το ξεσπιτωμένο και τον πονεμένο, ή τον παπουτσωμένο, τον καλοταϊσμένο, και τον ακριβοντυμένο που γίνεται ομοτράπεζος των ισχυρών και των αδίκων; Μα αυτός δεν είναι Χριστός. Είναι ψευδόχριστος. Είναι κακέκτυπο και απομίμηση Χριστού. Είναι άρνηση του Θεανθρώπου λυτρωτού.

          Αλλά ποιο Χριστό περιμένουμε;

          Εκείνον που είναι κοντά στον άρρωστο, στον αδικημένο, στον κλαμένο, στον καταφρονεμένο, ή εκείνον που αγέρωχα αντιπαρέρχεται «τον εμπεσόντα εις τους ληστάς» και τον κλεισμένο στα χρυσοποίκιλτα κλουβιά του αγνοώντας τον πόνο και την ανάγκη; Ψεύτικος Χριστός κι αυτός. Απομίμηση Χριστού που καμιά σχέση δεν έχει με το Θεό της αγάπης.

          Μήπως όμως περιμένουμε το Χριστό που ξεκληρίζει λαούς, θανατώνει παιδιά, διαλύει οικογένειες, καταστρέφει ψυχές, απανθρακώνει πολιτισμούς; Μη γένοιτο! Ο Χριστός δεν κρατά πυραύλους στα χέρια του! Δεν βομβαρδίζει στο όνομα της ειρήνης και της αγάπης. Δεν σπέρνει θάνατο παρά ζωή. Τέτοια μόνο παράφρονες μπορούν να τα κάνουν.

          Και ερωτάμε και πάλι. Ποιο Χριστό περιμένουμε;

          Το Χριστό του πανσεξουαλισμού που παραμέρισε την αγάπη και έδωσε οδύνη και πίκρα;

          Το Χριστό της δόξας, που αναπαύεται στις πρόσκαιρες και ξεραμένες δάφνες;

          Το Χριστό του πλούτου που πατά πάνω σε πτώματα και συνέχεια γκρεμίζει τις αποθήκες του «ίνα μείζονας οικοδομήσει;»

Το Χριστό της πολιτικής που διαψεύδει ιδεολογίες και εμπορεύεται οπαδούς;

Όχι Δεν είναι αυτός ο Χριστός. Τέτοιος Χριστός είναι κίβδηλος και επικίνδυνος.

Ποιος είναι λοιπόν ο αληθινός Χριστός; Ας ακούσουμε τι μας γράφει ο Αρχιμανδρίτης και δημοσιογράφος π. Κωνσταντίνος Παπανικολάου:

«Είναι αυτός που φωτίζει τα υπόγεια, όπου συνωθούνται «οικο­νομικοί

μετανάστες» και απόμαχοι της ζωής.

Κρατάει από το χέρι τα παιδιά των φαναριών, πού χωρίς Αυτόν η σκληρότητά μας θα τα είχε ε­ξοντώσει.

Παρηγορεί την αγράμματη και βασανισμένη μά­να, πού της έφεραν και τ' άλλο παιδί της πεθα­μένο με μια σύριγγα καρφωμένη στο χέρι κι ένα απολυτήριο από σωφρονιστήριο στην τσέπη.

Τρέφει τον άνεργο που δεν βρήκε τρύπα στο σύστημα για να γλείψει και να αναρριχηθεί σε μια «καρέκλα».

Δίνει έμπνευση στον νέο πού διώκεται επειδή ενόχλησε τον δυνατό με εξουσία και δεν τον αφή­νει να απαντήσει, όπως θα ταίριαζε στην ηλικία του, για να μην πέσει στην παγίδα και βρεθεί... σε βαθύτερο και μονιμότερο μπουντρούμι.

Δεν Τον βλέπουν γιατί Τον ψάχνουν στα φώτα πού τυφλώνουν, στον πλούτο πού μεθάει, στα τηλεοπτικά παράθυρα πού αποπροσανατολίζουν.

Για να Τον δούμε, πρέπει να σταματήσουμε λίγο τον φρενήρη δρόμο μας για χρήματα και «ε­πιτυχία».

Πρέπει να ξεζαλιστούν τα μάτια μας και να κα­θαρίσουν τ' αυτιά μας από τις ιαχές των συνθη­μάτων .

Πρέπει να Του μιλήσουμε, αλλά δεν μιλάμε -κύριοι εμείς- σε Αλβανούς, πρεζόνια και Ρω­σίδες χορεύτριες... Εμείς σε τέτοιους ούτε μιλά­με ούτε καθόμαστε να τους ακούσουμε.

Πρέπει να Τον ακούσουμε. αλλά ή γλώσσα Του είναι ζωντανή και όχι ξύλινη, όπως αυτή πού μά­θαμε.

Δεν μιλάει σαν δημαγωγός. Δεν είναι ρήτορας του μπαλκονιού. Δεν έχει «κυριλέ» λόγο.

Γι' αυτό δεν Τον συναντάμε εύκολα.

Ή Εκκλησία, όμως. μας έχει δείξει τον δρόμο από την ίδρυση της.

Είναι απίθανο να Τον ξεχωρίσουμε αν δεν εί­μαστε συνειδητά «ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, (...) ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β' Κορ. στ, 9-10).

«Όπου» δεν υπάρχει θλίψη, δεν υπάρχει σω­τηρία», λέει ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ.

Άλλα ή θλίψη είναι πολλή γύρω μας, το μαρ­τύριο των ανθρώπων μέγα και καθημερινό. Γιατί λοιπόν δεν έρχεται ή σωτηρία; Ή σωτηρία έρχεται όταν το μαρτύριο καθενός μας συνδέεται με τη μαρτυρία της αγάπης μας προς Εκείνον, πού εν­σαρκώθηκε για μας «μορφήν δούλου λαβών». Και όταν ή αγάπη προς Εκείνον μαρτυρηθεί από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Άλλωστε, «είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη» (Α' Κορ. ιβ', 26).

Αν δεν το αισθανόμαστε αυτό. τότε δεν ανή­κουμε στην Εκκλησία και έξω από αυτήν που να Τον συναντήσουμε;».

Αυτό το Χριστό λοιπόν ζητούν οι ψυχές όλων των απλών ανθρώπων. Τον αμετάβλητο και απαραχάρακτο Χριστό. Είναι Αυτός, που δεν έχει καμία σχέση με την πονηριά και την αδικία, αλλά προβάλλει συνεχώς τη λαχτάρα της αγάπης και της ελπίδας. Δεν σκοτώνει, δεν βομβαρδίζει, δεν πληγώνει κα­νέναν. Μόνον θεραπεύει και ανασταίνει και ελεεί.

Ας γίνει τα φετινά Χριστούγεννα να βρούμε αληθινά το Χριστό μέ­σα στην καρδιά μας, πού ή αμαρτία του κόσμου την έχει με­ταβάλει σε «τάφο κεκονιαμένο», και να ψάλλουμε, μαζί με όλους, ολόψυχα:

« Η Γέννησις σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως…».

Αυτός είναι ο αληθινός Χριστός, πού όλοι γυρεύουμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

  

Γενεές αλλεπάλληλες και μακρά σειρά ονομάτων παρελαύνουν σήμερα μπροστά μας. Από τον Αβραάμ ως τον Δαυίδ, από τον Δαυίδ ως την Βαβυλώνια αιχμαλωσία και από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία ως τη γέννηση του Χριστού. Πέρασαν συνολικά σαράντα δύο γενεές από τον Αβραάμ ως το Χριστό. Αυτοί ήταν οι κατά σάρκα πρόγονοι του Κυρίου. Αυτούς διάλεξε ο Θεός για να γίνουν προπάτορες του Υιού Του. Από τα πρόσωπα αυτά πολλά διακρίθηκαν ενώπιον του Θεού όπως ο Αβραάμ για την πίστη του, ο Δαυίδ για την αγάπη του και ο Ιωσήφ για την αγνότητα του.

Αβραάμ! Ένα όνομα που διακρίνεται μέσα στον ειδωλολατρικό χώρο της Μεσοποταμίας για την αληθινή του πίστη στον ένα Θεό. Η πραγματική του πίστη στο Θεό τον συνοδεύει σε όλη του τη ζωή και όχι μόνο για πράγματα εύκολα και συνηθισμένα αλλά και για πράγματα που φαίνονται αδύνατα και ακατανόητα. Τον καλεί ο Θεός να αφήσει την πατρίδα του και τους συγγενείς του και να πάει να εγκατασταθεί στον τόπο που θα του φανέρωνε ο Ίδιος. Πειθαρχεί απόλυτα σ' Αυτόν χωρίς να διατυπώνει επιφυλάξεις, χωρίς να ζητά καθορισμό του' τόπου που θα εγκατασταθεί. Και η δοκιμασία της πίστεως του Αβραάμ συνεχίζεται και θριαμβεύει . Δοκιμάζεται η πίστη του Αβραάμ και θριαμβεύει πραγματικά όταν τον κάλεσε ο Θεός να θυσιάσει το μοναχοπαίδι του, τον Ισαάκ, που θαυματουργικά και σε πολύ μεγάλη ηλικία απέκτησε. Χωρίς αμφιβολίες και δισταγμούς, χωρίς παράπονα και απογοητεύσεις προχωρεί στην εκπλήρωση της εντολής του Θεού. Γι' αυτή του την πίστη έλαβε τη χάρη του Θεού και αξιώθηκε να γίνει κατά σάρκα προπάτορας του Κυρίου.

Η πρώτη σειρά δεκατεσσάρων γενεών οριοθετείτε με μια δεύτερη μεγάλη μορφή. Τη μορφή του Δαυίδ. Κατ' εξοχήν εκπρόσωπος της αγάπης στην Παλαιά Διαθήκη ο Δαυίδ υμνολογεί τον Θεό και εκφράζει την αγάπη του σ' Αυτόν με τους εξαίρετους ψαλμούς του. Ο νους του και η καρδιά του, γεμάτοι από φως και δύναμη, εισδύουν στα βάθη των αιώνων και με το προφητικό του μάτι βλέπει το Μεσσία και τον υμνολογεί με ωραιότατους και συναρπαστικούς τόνους. Ψάλλει το άπειρο μεγαλείο Του και την αγιότητα Του. Αλλά, ο Δαυίδ, ο διαλεκτός αυτός άνθρωπος του Θεού, αμάρτησε. Έπεσε, αλλά σηκώθηκε. Μετάνιωσε και έκλαψε πικρά για τις αμαρτίες του. Και τούτο γιατί, με τις αμαρτίες του, πρόβαλε και πίκρανε τον Θεό που αγαπούσε. Αιτία της μετάνοιας του η αγάπη του. Γι' αυτό πρέπει να μετανοούμε κι εμείς όταν αμαρτάνουμε. Όχι γιατί μάς ελέγχει η συνείδηση μας. Όχι γιατί θα τιμωρηθούμε από το Θεό. Μετανοούμε, γιατί με την αμαρτία μας προσβάλουμε και πικραίνουμε τον Άγιο Θεό μας.. Τότε η μετάνοια μας είναι πραγματική.

Η σειρά των προπατόρων του Κυρίου κλείνει με τον «Δίκαιον» Ιωσήφ. Αγαθός και δίκαιος ο Ιωσήφ όπως και ο προπάτορας του Δαυίδ. Απόδειξη, η στάση του απέναντι στην Παρθένο Μαρία. Την βλέπει να εγκυμονεί και σκανδαλίζεται. Υποψίες κακές ανεβαίνουν στον νου του. Συντρίβεται η καρδιά του. Η συνείδηση του δεν τον αφήνει να κρατήσει μια ένοχη, όπως νόμιζε. Αλλά και η αγαθή καρδιά του δεν τον αφήνει να την παραδώσει σε δίκη, όπως όριζε ο νόμος. Επιεικής για τα λάθη των άλλων, αποφασίζει ο Ιωσήφ να την διώξει κρυφά, χωρίς να αναφέρει σε κανένα τους λόγους. Τότε όμως επεμβαίνει ο άγγελος του Θεού για να τον πληροφορήσει ότι «το εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν Αγίου». Το παιδί που υπάρχει μέσα της προέρχεται από την υπερφυσική και θαυματουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Ακούει παράδοξα πράγματα ο Ιωσήφ, όμως δεν διστάζει. Πιστεύει στους λόγους του αγγέλου και με όλη του τη δύναμη προσφέρεται να βοηθήσει στο σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Μόλις ξύπνησε, χωρίς δισταγμούς πήρε στο σπίτι του την Παρθένο Μαρία και την προστάτευσε και την σεβόταν σαν Μητέρα του Θεού. Για την αρετή του αυτή τον διαλέγει ο Θεός και τον χρησιμοποιεί στη μεγάλη αυτή αποστολή. Για την αρετή του, τού κάνει τη μεγάλη, τη μοναδική τιμή, να γίνει στη γη ο θετός πατέρας του Μονογενούς Υιού του Θεού και να ονομασθεί ο Ιησούς «υιός του Ιωσήφ».

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Χριστούγεννα! Χριστούγεννα και πάλι! Και η Εκκλησία μας ετοιμάζεται από τις 15 Νοεμβρίου, να εορτάσει μεγαλοπρεπώς τη Μητρόπολη τούτη των εορτών, που αποτελεί την απαρχή ενός καινούργιου κόσμου. Προηγείται τεσσαρακονθήμερος νηστεία, ελαφράς βέβαια μορφής. Η νη­στεία αποτελεί μέσο εσωτερικής κάθαρσης, ανύψωση πνευματική, ώστε οι Χρι­στιανοί να νιώσουν μια πλούσια συναισθηματική κατάσταση για τη βίωση του γε­γονότος της ελεύσεως του Θείου Λόγου στον κόσμο. Η νηστεία είναι πνευματική άσκηση για μια καθαρή και αγαθή συνείδηση.

Από την 21^η  Νοεμβρίου, εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, αρχίζουν ψαλλόμενες οι Καταβασίες: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε». Την ίδια ημέρα αρχίζει  και το προεόρτιο Κοντά­κιο: «Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον», για να δώσει τη θέση του τις τελευταίες μέρες στο « Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον Λόγον».

Παράλληλα, με υπέροχους προεόρτιους ύμνους εξαγγέλλεται το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία εκφράζει την πίστη ότι παρουσιάσθηκε το θαύμα της λυτρώσεως του ανθρώπου από εσωτερικές ανελευθερίες και κηρύχθηκε το μήνυμα ότι Πνεύμα ο Θεός και η επικοινωνία μαζί του  πρέπει να είναι«εν πνεύματι και αλήθεια». Καταργήθηκαν έτσι οι τυπολατρίες και οι κομφορμισμοί.

Προετοιμάζονται λοιπόν οι Χριστιανοί πνευματικά, ώστε με ειλικρινή διάθεση να εορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός, που άλλαξε τη μορφή του κόσμου και τις ιδέες του. Η ζωή πλέον γίνεται χαρούμενη και ειρηνική.

Ήδη φτάσαμε στην τελευταία μέρα της προετοιμασίας μας για την υποδοχή  του Χριστού που και πάλι έρχεται να γεννηθεί ανάμεσα μας. Να ανοίξουμε με αγάπη τις καρδιές μας για να πετύχουμε ειλικρινείς διανθρώπινες σχέσεις. Ως γνήσια παιδιά του Θεού να εννοήσουμε ότι πέραν από τα φθαρτά, τα συμβατικά, τα πρόσκαιρα, τα εφάμαρτα, υπάρχουν και τα υψηλά, τα τίμια, τα αγαθά που καταξιώνουν την αν­θρώπινη ύπαρξη.

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Για να φθάσουμε σε μια πνευματική αναγέννηση  και να ζήσουμε την ειρήνη στις καρ­διές μας και στις διανθρώπινες σχέσεις μας, για να φύγουν από μέσα μας τα θλιβε­ρά συναισθήματα της λύπης, του άγχους, της ανασφάλειας είναι απαραίτητο να πιστέψουμε ότι πέραν από την τεχνολογική πρόοδο , χρειάζεται και η πίστη προς το Θεό. Και αυτό το μήνυμα της αξιολόγησης της ζωής του ανθρώπου ας το πάρουν όλες οι  ηγεσίες της γης για να μπορ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ

 

«Κυριακή των Προπατόρων».

Ραφαήλ Χ. Μισιαούλη

Λίγες ημέρες πριν την μεγάλη εορτή της Ενσαρκώσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού υπό της Παρθένου Μαρίας, και μας προβάλλει η Εκκλησία μας τους Προπάτορες, οι οποίοι στους αιώνες ευαρέστησαν το Θεό, προφήτευαν και ανέμεναν την εν σαρκί φανέρωση του Υιού και Λόγου του Θεού, την τελείωση δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης και την έλευση της χάριτος.

Ποιοί είναι οι Άγιοι Προπάτορες; Είναι όλοι οι Πατριάρχες, Κριτές, Προφήτες και Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Δηλ. οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Μελχισεδέκ, οι δώδεκα Πατριάρχες και κυρίως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, οι Προφήτες Μωυσής, Ααρών, Ιησούς του Ναυή, Σαμουήλ, Δαυίδ, Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ και οι τρεις Παίδες, Ηλίας, Ελισσαίος, Ζαχαρίας και τέλος ὁ Βαπτιστής Ιωάννης ο Πρόδρομος.

Σκοπός της Κυριακής των Προπατόρων είναι να προβάλει και να τιμήσει τους κατά σάρκα προγόνους του Χριστού, οι οποίοι δέχθηκαν την κλήση του Θεού, ώστε να γίνουν συνεργοί στο Μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Πρόκειται για ανθρώπους που, ενώ έζησαν στην προ Χριστού μακραίωνη περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, στον κόσμο του νόμου και όχι της χάριτος, είχαν προσανατολισμένη την ζωή τους στην προοπτική της ελεύσεως του Σωτήρα, βιώνοντας, με τον τρόπο αυτό, ζωή εν Χριστώ, προ Χριστού. Πρόκειται για ανθρώπους που βίωσαν την προσωπική τους δικαίωση και την επιβεβαίωση της πίστης τους με την Γέννηση, την Σταύρωση και την εκ νεκρών Ανάσταση του αναγγελμένου από τον Θεό Σωτήρα, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Είναι γνωστό ότι από τον Αβραάμ γεννήθηκε ο Ισαάκ, από τον Ισαάκ γεννήθηκε ο Ιακώβ και από τον Ιακώβ γεννήθηκε ο Ιούδας, από την φυλή του οποίου γεννήθηκε ο Χριστός και οι υπόλοιποι αδελφοί του Πατριάρχες. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι θεοφόροι πατέρες μας και διδάσκαλοι επιτελούν σήμερα την μνήμη του θείου Αβραάμ, επειδή υπήρξε προπάτωρ του Χριστού. Αυτή τη μνήμη μας παρέδωσαν να επιτελούμε κι εμείς, όχι μακριά και σε διάστημα πολλών ημερών, αλλά κοντά στην κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Αρχικά, οι προπάτορες του Ιησού γιορτάζονταν την Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα. Η διεύρυνση του εορτολογικού περιεχομένου της Κυριακής προ των Χριστουγέννων επέφερε τη διχοτόμηση της Κυριακής αυτής και τη μετάθεση μέρους του θέματός της στην προ αυτής Κυριακή. Έτσι, οι Κυριακές των Αγίων Πατέρων έγιναν δύο και για να διακρίνονται η μία από την άλλη, η μία, η παλαιότερη, ονομάσθηκε «Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως» και η άλλη διατήρησε το παλαιό της όνομα «Κυριακή των Αγίων Πατέρων», που για να μη συγχέεται με τις Κυριακές των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων έλαβε το όνομα «Κυριακή των Προπατόρων

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗ  Ι΄ ΛΟΥΚΑ

Ο Κύριος μας , αγαπητοί μου, ευρίσκεται σε μια συναγωγή κάποιο Σάββατο. Εκεί συνάντησε μια γυναίκα συγκύπτουσα. Ήταν ασθενούσα. Δεν μπορούσε να ισιώσει τη σπονδυλική στήλη και να σταθεί όρθια. Ήταν αναγκασμένη να είναι σκυμμένη συνεχώς προς τη γη. Όταν ο Κύριος την είδε την σπλαγχνίσθηκε και με το λόγο του «γύναι, εἶσαι ἐλευθερωμένη ἀπό τήν ἀσθένειά σου» την θεράπευσε. Αυτή αμέσως αν ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Το θαύμα αυτό θα μας δώσει την αφορμή να μιλήσουμε σήμερα για την ασθένεια και τον πόνο.

            Η ασθένεια, με τους πόνους που πολλές φορές τη συνοδεύουν, θέτει ένα πρόβλημα στους ανθρώπους όλων των εποχών. Ο Κύριος μας ασφαλώς έχει μια απάντηση να μας δώσει. Η βιβλική αποκάλυψη παραμερίζει την επιστημονική άποψη του προβλήματος. Στρέφει αποκλειστικά την προσοχή μας στην θρησκευτική σημασία της αρρώστιας και της θεραπείας, στα πλαίσια του σχεδίου της σωτηρίας . Τα στοιχεία που επισημαίνονται από την Εκκλησία όμως είναι τα κάτωθι:

1. Σε ένα κόσμο όπου όλα εξαρτώνται από το Θεό, η ασθένεια δεν αποτελεί εξαίρεση. Εκείνο όμως που αναζητά εναγωνίως ο άνθρωπος είναι η απάντηση στο γιατί υπάρχει ασθένεια, πόνος και τέλος ο θάνατος. Πως δικαιολογούνται και ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Αυθόρμητα, το θρησκευτικό αίσθημα του ανθρώπου δημιουργεί μια σύνδεση ανάμεσα στην ασθένεια και την αμαρτία. Η Αγία Γραφή δεν αντιτίθεται σε αυτή τη σύνδεση. Προσδιορίζει μόνο τις συνθήκες μέσα στις οποίες πρέπει να εννοείται……. Και α/ ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο για να είναι ευτυχισμένος. Μέσα στο Σχέδιο του για τον άνθρωπο αλλά και τον κόσμο γενικότερα δεν υπήρχε ούτε ο πόνος, ούτε η ασθένεια, ή θλίψης και αυτός ο θάνατος. Η ασθένεια, όπως όλα τα άλλα ανθρώπινα κακά είναι αντίθετη σε αυτή τη βαθιά πρόθεση του Θεού. Εμφανίζεται στον κόσμο σαν συνέπεια της αμαρτίας. Κυριεύει όχι μόνο τον Αδάμ αλλά υποτάσσει και τη φύση ολόκληρη . Διά του Αδάμ κληροδοτείται σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Η εμπειρία της ασθένειας επιτρέπεται από το Θεό στον άνθρωπο για να έχει σαν αποτέλεσμα να οξύνει στον άνθρωπο τη συνείδηση της αμαρτίας. Και πράγματι, αυτό διαπιστώνεται στους παρακλητικούς ψαλμούς. Εκεί ο άνθρωπος προσεύχεται στο Θεό ζητά τη θεραπεία του από τις ασθένειες που τον ταλαιπωρούν. Το αίτημα του όμως, για ίαση συνοδεύεται πάντα από εξομολόγηση σφαλμάτων του και της συγνώμης.

2. Όταν όμως καμιά φορά η ασθένεια πλήττει τους δικαιους, όπως τον Ιώβ στην παλαιά διαθήκη τότε μπορεί να είναι μια δοκιμασία που επιτρέπει η πρόνοια του Θεού για να δοκιμαστούν. Μέσα από την ασθένεια ο δίκαιος θα δοξαστεί γιατί επέμεινε με καρτερία, υπομονή, ταπείνωση και εμπιστοσύνη στο Θεό.

            3.Δεν απαγορεύεται  η προσφυγή στην ιατρική περίθαλψη. Η Σοφία Σειράχ πλέκει  μάλιστα ένα ωραίο εγκώμιο για το ιατρικό επάγγελμα (σειράχ  λη 1-8.12εξ.). Αυτό που απορρίπτεται είναι η μαγεία που συνιστά ειδωλολατρία και μολύνει την ιατρική.

4. Κυρίως όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι οφείλουμε για τη θεραπεία μας να καταφεύγουμε στο Θεό γιατί είναι ο κύριος της ζωής. Είναι ο κατ εξοχήν γιατρός του ανθρώπου. Ο πιστός καταφεύγει μέσα στον πόνο του και την εξαθλίωση του από την ασθένεια στο Θεό εκλιπαρώντας τη βοήθεια του Θεού. Κάνει έκκληση στην παντοδυναμία και την φιλευσπλαχνία του. Έχει εμπιστοσύνη στο Θεό. Με  Την πιστότητα του ο άνθρωπος ετοιμάζεται να δεχθεί τη χάρη που ζήτησε από τον πατέρα και δημιουργό του. Και ο Θεός έρχεται. Σκύβει πάνω στην ανθρωπότητα που υποφέρει για να ανακουφίσει τα δεινά της. Αυτό είναι το μήνυμα του σημερινού ευαγγελικό αναγνώσματος.

        5 . Όσο όμως και αν η ασθένεια έχει κάποιο νόημα και εξυπηρετεί το σκοπό της σωτηρίας, παραμένει ένα κακό. Ο Παντοδύναμος Κύριος της ζωής θα το εξαφανίσει ολοσχερώς από τη ζωή των δικαίων στη Βασίλεια του. Αυτή είναι η προσευχή και η Δέησή μας για  αυτούς που φεύγουν από τη ζωή αυτή: να κατατάξει ο Θεός στις ψυχές τους εν τόπω ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη, ου στεναγμός αλλά  ζωή ατελεύτητος.

6. Απόδειξη ή πρόγευση αυτής της ελευθερίας μας από την ασθένεια έχουμε από την ζωή αυτή Ζώντας στην Εκκλησία. Ο Κύριος μας σε όλη τη διάρκεια της διακονίας του στον κόσμο βρίσκει ασθένειες  στο δρόμο του. Νοιώθει συμπόνια για τους ασθενείς και τους θεραπεύει. Είναι ο νικητής της. Αυτό δεν σημαίνει πως η ασθένεια θα εξαλειφθεί από τον κόσμο. Σημαίνει ότι η  θεϊκή δύναμη που θα τη νικήσει τελικά ενεργεί  στον κόσμο .
7. Ο Χριστός μπροστά σε όλους τους ασθενείς που του εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους διατυπώνει μόνο μια απαίτηση : να πιστέψουν, γιατί όλα είναι δυνατά στην πιστή. Η πίστη στον Ιησού Χριστό προϋποθέτει πίστη στη βασιλεία του Θεού. Η πίστη αυτή τελικά τους σώζει.
8. Περιμένοντας όλοι μας την επιστροφή στον παράδεισο, όπου θα θεραπευθούμε και θα απαλλαγούμε από την οδυνηρή ασθένεια ας θυμόμαστε ότι και αυτή έχει ενταχθεί στο Σχέδιο της σωτηρίας. Μας θυμίζει τις αμαρτίες μας για τις οποίες πρέπει να μετανοήσουμε. Στην ασθένεια και στο πόνο χρειαζόμαστε υπομονή και πίστη στο Θεό. Δεν είναι εύκολο να υποφέρει κανείς. Είναι δοκιμασία και αποτελεί ένδειξη αγάπης να βοηθά κανείς τον ασθενή αδερφό του παρηγορώντας τον και ενισχύοντας τον στην ώρα της επιδοκιμασίας του.

Αδελφοί μου,

 υπηρετώντας τους ασθενείς, υπηρετούμε τον ίδιο τον Κύριο στο  πρόσωπο όσων υποφέρουν : «ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθε μέ» θα πει την ημέρα της κρίσεως.

            Ο ασθενής στο χριστιανικό κόσμο, δεν είναι ένας καταραμένος από τον οποίον αποστρέφει  κανείς το πρόσωπο του. Είναι η εικόνα και το «σημεῖον» του  Ιησού Χριστού.

ΑΓΙΘΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

 Κυριακῆ 30 Νοεμβρίου 2025, Ἀποστόλου Ἀνδρέα (Ἰωάν. α΄ 35-52) 

 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἱ­στήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ. στραφεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ θεασάμενος αὐτοὺς ἀκο­λουθοῦντας λέγει αὐτοῖς· τί ζητεῖτε; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ραββί· ὃ λέγεται ἑρ­μη­νευόμενον διδάσκαλε· ποῦ μένεις; λέγει αὐτοῖς· ἔρχεσθε καὶ ἴδετε. ἦλθον οὖν καὶ εἶδον ποῦ μένει, καὶ παρ’ αὐτῷ ἔμειναν τὴν ἡμέραν ἐκείνην· ὥρα ἦν ὡς δεκάτη. ἦν Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου εἷς ἐκ τῶν δύο τῶν ἀκουσάντων παρὰ Ἰωάννου καὶ ἀκολου­θησάντων αὐτῷ. εὑρίσκει οὗτος πρῶτος τὸν ἀδελφὸν τὸν ἴδιον Σίμωνα καὶ λέγει αὐτῷ· εὑ­ρή­καμεν τὸν Μεσσίαν· ὅ ἐ­­στι μεθερμηνευόμενον Χριστός· καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς εἶπε· σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς Ἰωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος. Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φί­λιπ­πον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκο­λούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑ­ρή­καμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε. εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθα­ναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐ­τὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπε­κρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐ­τῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συ­κῆν εἶδόν σε. ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βα­σιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶ­πεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συ­κῆς, πιστεύεις; μείζω τού­των ὄψει. καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαί­νοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου. 

 ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ 

Περίλαμπρη εἶναι ἡ σημερινὴ ἡμέρα, διότι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη ἑνὸς πολὺ σπουδαίου Ἁγίου. Ἑνὸς Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος μάλιστα πρῶτος κλήθηκε στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἅγιος ἔνδοξος καὶ πανεύφημος ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος. Ποιά γλώσσα, ποιοί λόγοι θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξυμνήσουν τὸ μεγαλεῖο τῆς μορφῆς του; Ὁπωσδήποτε κάτι ἰδιαίτερο, κάτι μοναδικὸ θὰ εἶδε ὁ Κύριος στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του καὶ τὸν κάλεσε πρῶτο νὰ γίνει μαθητής του. 1. Μὲ βαθὺ πόθο Πατρίδα τοῦ Ἀνδρέα ἦταν ἡ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας. Στὰ ἥσυχα νερὰ τῆς λίμνης Τιβεριάδος ἐργαζόταν ὡς ψαράς. Ἡ εὐλαβὴς ψυχή του, ὡστόσο, μὲ ἀγωνία προσδοκοῦσε τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία. Γι᾿ αὐτὸ ἀπὸ νωρὶς εἶχε γίνει μαθητὴς τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Κάποια ἡμέρα, λοιπόν, ὅπως ἀκούσαμε στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, συνέβη ἐκεῖνο ποὺ χρόνια περίμενε. Ἄκουσε καὶ εἶδε τὸν Πρόδρομο νὰ ὑψώνει τὸ χέρι καὶ νὰ τοῦ ὑποδεικνύει τὸν «Ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ»! Μὲ ἀσυγκράτητη χαρὰ ἔσπευσε μαζὶ μὲ τὸν ἄλλο μαθητὴ τοῦ Προδρόμου, τόν μετέπειτα εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, καὶ πλησίασαν τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος στράφηκε πρὸς τὸ μέρος τους καὶ τοὺς ρώτησε: «Τί ζητεῖτε;» «Ραββί, ποῦ μένεις;», ἀποκρίθηκαν σεβαστικά. Διδάσκαλε, ποῦ μένεις γιὰ νὰ Σὲ ἐπισκεφθοῦμε καὶ νὰ συνομιλήσουμε μαζί Σου; Τότε ὁ Κύριος τοὺς προσκάλεσε στὸ σπίτι ὅπου διέμενε. «Ραββί, ποῦ μένεις;» Ἡ ἐρώτηση αὐτὴ τοῦ Ἀνδρέα καὶ τοῦ Ἰωάννη δὲν ἐκφράζει περιέργεια, ἀλλὰ ἕνα βαθὺ πόθο, μιὰ ἔντονη προσδοκία νὰ γνωρίσουν τὸν Κύριο. Ἡ ψυχή τους ἔπασχε, ἀγωνιοῦσε νὰ βρεῖ τὸν προσδοκώμενο Χριστό. Δὲν τοὺς ἀρκοῦσε μόνο νὰ Τὸν δοῦν. Δὲν τοὺς ἔφθανε μιὰ ἁπλὴ ἐξωτερικὴ ἐπικοινωνία. Ἤθελαν «κατὰ μόνας ἐντυχεῖν αὐτῷ καὶ μεθ᾿ ἡσυχίας» (PG 129, 1137), σημειώνει ὁ ἑρμηνευτὴς Ζιγαβηνός. Ἤθελαν νὰ συνομιλήσουν μόνοι μαζί Του· ὄχι ἔξω στὸν θόρυβο τοῦ δρόμου, ἀλλὰ στὴν ἡσυχία· νὰ Τὸν γνωρίσουν βαθύτερα. Γι’ αὐτὸ ὁ καρδιογνώστης Κύριος τοὺς κράτησε κοντά Του τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Γιὰ νὰ πλησιάσει κανεὶς τὸν Κύριο καὶ νὰ Τὸν γνωρίσει, δὲν ἀρκεῖ μιὰ τυπικὴ πνευματικὴ ζωή, οὔτε ἡ πρόχειρη ἀνάγνωση κάποιων βιβλίων. Ἀπαιτεῖται μιὰ βαθύτερη προσέγγιση, μιὰ κατ᾿ ἰδίαν ἐπικοινωνία κατὰ τὶς κατανυκτικὲς ὧρες τῆς προσευχῆς καὶ τῆς πνευματικῆς μελέτης. Χρειάζεται ἕνας, κατὰ τὸ δυνατόν, περιορισμὸς τῶν ἐξωτερικῶν θορύβων τῆς καθημερινότητας, μιὰ συνάντηση μὲ τὸν Κύριο − «μόνος πρὸς Μόνον» − στὸ «ταμιεῖον» τῆς καρδιᾶς. Ἐκεῖ ἀποκαλύπτεται ὁ Χριστός. 2. Ἡ εὕρεση τοῦ θησαυροῦ «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν!» Βρήκαμε τὸν Μεσσία! Βρήκαμε τὸν Χριστό! Αὐτὸ ἀναφώνησε μὲ ἐνθουσιασμὸ ὁ Ἀν­δρέας στὸν ἀδελφό του Πέτρο, μετὰ τὴ συγ­κλονιστικὴ ἐκείνη συνάντηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν Κύριο. Καμία ἀμφιβολία, κανένας δισταγμὸς δὲν ὑπῆρχε στὴν ψυχή του. Εἶχε βρεῖ Αὐτὸν ποὺ ἐπὶ χιλιάδες χρόνια προσδοκοῦσε ὁ κόσμος· Αὐτὸν τὸν Ὁποῖο προανήγγειλαν οἱ Γραφές· Αὐτὸν ποὺ καὶ ὁ ἴδιος ποθοῦσε. Τὸ ρῆμα καὶ μόνο ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀνδρέας, «εὑρήκαμεν», παραπέμπει στὴν εὕρεση ἑνὸς ἀκριβοῦ θησαυροῦ, ἑνὸς πολύτιμου μαργαρίτη. Πράγματι, ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς παρομοιάζει τὸν Ἑαυτό του μὲ κρυμμένο θησαυρὸ καὶ μὲ πολύτιμο μαργαριτάρι, ποὺ ὅταν τὸ βρῆκε κάποιος ἔμπορος, πούλησε ὅ,τι εἶχε γιὰ νὰ τὸ κάνει δικό του. Αὐτὸ ἔπραξε καὶ ὁ Ἀνδρέας. Ὅταν ἀργότερα τὸν κάλεσε ὁ Κύριος κοντά Του, ἄφησε ὅ,τι εἶχε, ἔμεινε χωρὶς κάτι ἄλλο, παρὰ μόνο μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε Μαθητὴς καὶ Ἀπόστολός του. Ἀπὸ ψαρὰς στὴν Τιβεριάδα ἔγινε «ἁλιεὺς ἀνθρώπων» στὴ θάλασσα τῆς οἰκουμένης. Ἀπὸ ἀγράμματος βιοπαλαιστὴς ἔγινε πάνσοφος Θεολόγος. Ἀντάλλαξε τὸ παρὸν μὲ τὴν αἰωνιότητα· τὸ τίποτε, μ᾿ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι τὸ πᾶν. «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», ἀναφωνεῖ κάθε ἄνθρωπος, ὅταν γνωρίσει βαθύτερα τὸν Κύριο. Παίρνει ἄλλη τροπὴ ἡ ζωή του. Ἀνοίγουν τὰ μάτια του. Βλέπει διαφορετικὰ τὸν κόσμο γύρω του. Ἀλλάζει. Ἡ ψυχή του γαληνεύει, γεμίζει. Τίποτε πλέον δὲν τοῦ λείπει. Διότι βρίσκοντας τὸν Χριστὸ ἀνακαλύπτει τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς του. Βρίσκει τὸ πᾶν. Τὸ μόνο ποὺ τὸν ἀπασχολεῖ στὸ ἑξῆς εἶναι νὰ κρατήσει μόνιμα στὴν καρδιά του τὸν Κύριο, μὲ ὁποιοδήποτε κόστος. Θέλησα νὰ γίνω μεγαλέμπορος προσφέροντας ὅλα ὅσα ἔχω, γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. «Τὸν τίμιον ὠνησάμενος μαργαρίτην καὶ ἀντιδοὺς τὰ ρέοντα καὶ συρόμενα τῶν ἑστώτων καὶ οὐρανίων». Ἀγοράζοντας τὸν πολύτιμο μαργαρίτη καὶ ἀνταλλάσσοντας τὰ ἐπίγεια καὶ πρόσ­καιρα μὲ τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια. «Ἥπερ δὴ πραγματειῶν μεγίστη καὶ βεβαιοτάτη τοῖς γε νοῦν ἔχουσι» (PG 35, 1045). Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο, ἀσφαλὲς καὶ ἔξυπνο ἐμπόριο. Πολλὲς σπουδαῖες ἀνακαλύψεις ἔχει καταγράψει ἡ ἀνθρώπινη ἐπιστήμη, γιὰ τὶς ὁποῖες κάποτε οἱ ἐρευνητὲς δαπανοῦν ὁλόκληρη τὴ ζωή τους. Ὅποιος ὅμως γνωρίσει τὸν Κύριο, ἔχει βρεῖ τὸν πολυτιμότερο θησαυρό· θησαυρὸ μὲ αἰώνια ἀξία. Αὐτὸ τὸν ἀνεξάντλητο θησαυρό, τὸν Χριστό, εἴθε νὰ κατέχουμε κι ἐμεῖς, μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτοκλήτου.

https://www.osotir.org/2025/11/24/apostolou-andrea-euangeliko-anagnosma-kuriak%e1%bf%86s-30-noemvriou-2025/

" Πήραμε τη ζωή μας». «λάθος" ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΛΟΥΚΑ

Με ένα ποίημα θα ξεκινήσουμε σήμερα αδελφοί μου, προσπαθώντας να μπούμε στο νόημα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Ένα πασίγνωστο ποίημα του διάσημου ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη. Έχει τον τίτλο ΑΡΝΗΣΗ και μας λέει σε μια του στροφή: :

«Με τί καρδιά και τί πνοή, / τί πόθους και τί πάθος,

πήραμε τη ζωή μας». / «λάθος» / «κι αλλάξαμε ζωή».

Τι μας λέει λοιπόν εδώ;

Μας λέει πως ξεκινήσαμε τι ζωή μας με όλη μας τι καρδιά, με όλο μας το είναι. Με πόθους, με πάθος, με όρεξη. Με όλες τις κατάλληλες και ευνοϊκές συνθήκες για προκοπή και επιτυχία. Ξεκινήσαμε για να πάμε μπροστά και να πετύχουμε!

Λοιπόν;

Λάθος. Λάθος οι προβλέψεις μας, λάθος οι κινήσεις μας, λάθος και τα αποτελέσματα.

Πήραμε τι ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή. Καταλήξαμε σε αποτελέσματα αντίθετα από τα αναμενόμενα. Ζητούσαμε τη δυνατόν καλύτερη και ευτυχέστερη ζωή και δρέψαμε αποκαΐδια.

Και έρχεται η σημερινή εξ’  ίσου διάσημη μα και επικαιρότατη Ευαγγελική περικοπή, η του «Άφρονος πλουσίου να τα καταδείξει όλα αυτά και διά του αψευδεστάτου στόματος του Ιησού.

Ήτανε, μας λέει,  ένα πλούσιος πού έτρωγε και. Ένας πλούσιος που δε νοιαζόταν για κανέναν και για τίποτε πέρα από τον εαυτό του. Μα τη πάτησε αυτός ο άνθρωπος. Ήρθε η ώρα για να αφήσει πίσω και πλούτη και παλάτια. Πως την πάτησε; Απ’ τα παλάτια βρέθηκε σε τόπο που ούτε καν σκέφτηκε πως υπάρχει..

«Ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα· Και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων τι ποιήσω, ότι ουκ έχω πού συνάξω τους καρπούς μου;»

Πρόκειται για κάποιον, που περνάει ώρες έντονης αγωνίας.

Θα λέγαμε, με τα σημερινά δεδομένα, αν δε γνωρίζαμε την όλη υπόθεση, πως είναι κάποιος άστεγος, κάποιος άνεργος, κάποιος πολύτεκνος, κάποιος υπερήλικας, άρρωστος, εγκαταλελειμμένος….

Όμως τίποτε απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα μάλιστα: Είναι πλούσιος τσιφλικάς.

«Πόθεν έσχε» τα πλούτη και τα τσιφλίκια του;

Με αδικίες, κλοπές, ληστείες, τοκογλυφίες. Ο Κύριος γνωρίζει…

Και βρήκε επιτέλους λύση ο άνθρωπος στο πρόβλημα του.

«Τούτο ποιήσω· καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω, και συνάξω εκεί πάντα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, Και ερώ τη ψυχή μου· ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου».

Βασανίστηκε, έστυψε το μυαλό του, νύχτες ολόκληρες έμεινε άγρυπνος. Και τώρα, μετά από τόσους υπολογισμούς, αναστεναγμός ανακούφισης. «Αυτό θα κάνω, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω πολύ πιο μεγάλες. Θα συγκεντρώσω εκεί μέσα όλα τα αγαθά μου, και θα ζω ξένοιαστα και χαρούμενα. Θα έχω να τρώω και να πίνω. Δε θα με νοιάζει πλέον, ούτε και θα στεναχωριέμαι για τίποτα».

Το λάθος, για το οποί μιλήσαμε προηγουμένως.

Έδωσε καρδιά ο άνθρωπος αυτός, έδωσε, πνοή, πόθους, πάθος, στους λογαριασμούς του.. Μα έκανε λάθος λογαριασμούς. Λογάριαζε τα πλούτη του, τα έβρισκε αρκετά, πολύ αρκετά, και έμενε με τη σιγουριά μιας μακάριας ζωής. Μιας ζωής χωρίς πόνο και δάκρυα, χωρίς απολύτως καμιά ενόχληση. Αλλά και χωρίς να νοιάζονται για κανέναν και για τίποτε.

Αλλά έρχεται κάποιος αστάθμητος παράγοντας.

Η φωνή της αλήθειας. Της μόνης αλήθειας.

Έρχεται για να καταδείξει το λάθος και να τον προσγειώσει στη θλιβερή πραγματικότητα.

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δ’· ητοίμασας τίνι έσται;»

 Την ίδια στιγμή που πίστεψε πως βρήκε την λύση, όλα γκρεμίζονται! Η φωνή του Θεού, η αδυσώπητη φωνή της αλήθειας, τον προσγειώνει στην πραγματικότητα. «Άφρονα, άμυαλε, ανόητε τούτη τη νύκτα, απόψε, θα πεθάνεις. Αυτά που ετοίμασες τι θα τα κάνεις;»

Αδελφοί μου!

Ο  άφρονας πλούσιος  της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, οι ανόητοι πλούσιοι όλων των εποχών,, που τρώνε και πίνουν και ντύνονται και κανέναν δεν λογαριάζουν, είναι τύποι που δεν μας έλειψαν ποτέ. Είναι τύποι πολύ συνηθισμένοι και στα χρόνια μας! Μπορεί να είμαστε κι εμείς, στα μέτρα των δυνατοτήτων μας, εμείς που περιορίζουμε τα όνειρα και τις προσδοκίες μας, στο τι θα φάμεε και στο τι θα πιούμε, στο πως θα εξαπατήσουμε τον άλλον και θα τον έχουνε στη δούλεψή μας κοψοχρονιά, στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα… Είμαστε εμείς που ούτε καν σκεπτόμαστε πως τα χρόνια μας είναι λίγα, και δεν ενδιαφερόμαστε για τίποτε περισσότερο απ’ την καλοπέρασή μας.

Λάθος. Για τούτο και τελικά αλλάξαμε ζωή.

Αδελφοί μου!

«Οι μορφές του κακού έχουν ένα κοινό παρανομαστή: την ιδιοτέλεια. Το «κοιτάζω τη δουλίτσα μου, το συμφέρον μου, τα λεφτουδάκια μου». Και η ιδιοτέλεια τρέφεται από το φόβο του θανάτου. Και ο φόβος του θανάτου μεγεθύνεται από την απουσία της ζωτικής σχέσης με τον Θεό. Έξω από τη σχέση αυτή ο άνθρωπος γαντζώνεται από την καθημερινή αμεσότητα, την κατοχή υλικών πραγμάτων, την επιβεβαίωση μέσα από την άσκηση όποιας μορφής βίας και εξουσίας, βάρβαρης ή εκλεπτυσμένης, δεν έχει σημασία. Η άντληση της ζωής από τον εαυτό μας δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσει σε υπαρξιακό άγχος και πανικό, αφού αυτή η ζωή είναι τόσο περιορισμένη και εύθραυστη. Κι όσο μεγαλώνει αυτός ο πανικός, τόσο αυξάνει η άμυνα απέναντι σε ό,τι και όποιον μας πλησιάζει. Το αποτέλεσμα είναι ρήξη, βραχυκύκλωμα, σκότωση, μια πραγματική κρίση λειτουργίας της προσωπικής ύπαρξης». (Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, ιερομ).

Να σημειώσουμε όμως και τούτο.

«Βεβαίως το κακό παίρνει / και / κοινωνικές μορφές που εισβάλλουν στη ζωή μας. Σήμερα μάλιστα το κακό μεταλλάσσεται συνεχώς, υποδύεται τα πιο αγαθά προσωπεία. Μπορεί να είναι η ίδια η κυβέρνηση, ο διεθνής οργανισμός, ένας ευαίσθητος σωτήρας. Βλέπετε, τα πιο κραυγαλέα ψέματα εκτοξεύονται από τους ίδιους τους ψηφισμένους ταγούς, και οι χειρότεροι φασισμοί χτίζονται πάνω στην επίφαση της κοινωνικής μέριμνας. Αυτό το κακό έρχεται να επηρεάσει τη ζωή μας. Πόσο μπορεί να την επηρεάσει; Ο ιερομάρτυρας Κοσμάς ο Αιτωλός σε εποχές δεινές και μαύρες φώναζε: «όλα να σας τα πάρουν, τον Χριστό και την ψυχή σας δεν μπορούν να τα πειράξουν». Βεβαίως, ο Χριστός δεν δίνει συνταγές ανθόσπαρτου βίου. Δίνει σταυρό και ανάσταση. Είναι ο ίδιος το μέγα πάθος και ο μέγας πόθος, μέσα στον οποίο θεραπεύεται το μέγα τραύμα, ο άνθρωπος.» (Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, ιερομ).

Νάτο λοιπόν το λάθος μας το μεγάλο. Κινηθήκαμε και συνεχίζουμε να κινούμαστε σε λαθεμένους δρόμους. Το είδωλο του επαγγελματικά επιτυχημένου, του κοινωνικά αναγνωρισμένου, του καριερίστα, του πλούσιου, του τεχνοκράτη, το είδωλο ενός Θεού-εαυτού. Η προτεραιότητά μας, ή αν θέλετε, το όνειρό μας, ήταν (και είναι;) μια θεσούλα στις βασιλείες του κόσμου τούτου.

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Φτάσαμε να μιλάμε καθημερινά για κρίση και να μην μπορούμε πλέον να μιλήσουμε με καμιά βεβαιότητα για το αύριο.

Πιστέψαμε στα τραγούδια των σειρήνων, δε βουλώσαμε τα αφτιά μας στα ψέματά τους και απλώσαμε τα πόδια μας πιότερο απ΄ το πάπλωμα μας. Και έρχονται οι οικονομικοί δικτατορίσκοι να μας λένε με τον πιο μακάβριο τρόπο, πως είμαστε πλέον τελειωμένοι…

Λάθος λοιπόν. Και το τονίσαμε και παραπάνω. Η προτεραιότητά μας, ή αν θέλετε, το όνειρό μας, μια θεσούλα στις βασιλείες του κόσμου τούτου. Θυμηθείτε όμως τί είπε ο σατανάς στον Χριστό στην έρημο: «Θα σου δώσω τις βασιλείες του κόσμου τούτου, αν πέσεις και με προσκυνήσεις». Και ο Ιησούς απάντησε: «τον Κύριό σου θα προσκυνήσεις και θα λατρέψεις». Δεν συνεχίζεται ο ίδιος πειρασμός στην ιστορία; Άραγε μιμηθήκαμε τον Χριστό; Το λάθος, όταν συνειδητοποιείται, μας χτυπά την καμπάνα για εγρήγορση. Θα καθόμαστε γονατιστοί και θα προσκυνάμε τους ηγεμονίσκους που αλωνίζουν στη χώρα μας και ζητάνε την κεφαλή μας επί πίνακι; Όσο κι αν οι Κυβερνήσεις ξεδιάντροπα ξεπουλάνε τις χώρες τους,  εμείς ας μη ξεπουλήσουμε τη ψυχή μας, τη τιμή μας, το τόπο μας, την υπόληψή μας!.

Ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ματθαίος

 Λάμπρος Σκόντζος

Οι τέσσερις Ευαγγελιστές απολαμβάνουν ιδιαιτέρας τιμής στην Εκκλησία, διότι, μαζί με τους υπόλοιπους συγγραφείς των βιβλίων της Αγίας Γραφής, αποτέλεσαν τα όργανα του Αγίου Πνεύματος, για την καταγραφή της θείας αποκάλυψης, για τη σωτηρία του κόσμου. Ένας από αυτούς είναι ο άγιος ευαγγελιστής και απόστολος Ματθαίος.

Ήταν εβραίος στην καταγωγή και γιός του Αλφαίου (όχι του πατέρα του Ιακώβου). Το όνομά του σημαίνει «δώρο Θεού», δηλαδή Θεοδώρητος. Όμως στους Ευαγγελιστές Μάρκο (12,14) και Λουκά (5,27) αναφέρεται με το όνομα Λευί ή Λεβυΐς, καθότι οι Εβραίοι συνήθιζαν να έχουν περισσότερα του ενός ονόματα. Το ότι χρησιμοποιεί το όνομα Ματθαίος στο δικό του Ευαγγέλιο, σημαίνει, σύμφωνα με κάποιους μελετητές, το πρώτο του όνομα ήταν Λευί, αλλά όταν συνάντησε το Χριστό και Τον ακολούθησε, άλλαξε ο ίδιος το όνομά του σε Ματθαίος (= δώρο Θεού), ως δείγμα ευγνωμοσύνης στο Θεό και έκτοτε διατήρησε σε όλη του τη ζωή αυτό το όνομα.

Ασκούσε το επικερδές επάγγελμα του τελώνη, δηλαδή του φοροεισπράκτορα. Κατοικούσε στην Καπερναούμ, η οποία ανήκε διοικητικά στον Ηρώδη και τους φόρους τους εισέπραττε ο εκείνος και όχι οι Ρωμαίοι. Αυτό σημαίνει ότι ήταν πιθανόν υπάλληλος του Ηρώδη και δεν είχε δική του φοροεισπρακτική εταιρεία. Γνώριζε πολύ καλά την αραμαϊκή και την ελληνική γλώσσα, διότι στην περιοχή μιλούσαν την ελληνική. Γενικά οι τελώνες θεωρούνταν μισητά πρόσωπα από το λαό, για τις κλοπές, τους εκβιασμούς, και την τοκογλυφία που ασκούσαν. Επειδή θεωρούνταν άνθρωποι αμαρτωλοί, απέφευγαν τη συναναστροφή μαζί τους και ως εκ τούτου οι τελώνες συναναστρέφονταν μόνο μεταξύ τους.

Φαίνεται πως ο Ματθαίος δεν είχε φθαρεί εντελώς από το αμαρτωλό επάγγελμα που ασκούσε και ήταν ευσεβής άνθρωπος και περίμενε με πάθος τον Μεσσία. Πιθανόν να είχε ακούσει γι’ Αυτόν και τα θαύματά του και γι’ αυτό Τον ακολούθησε με προθυμία. Όπως μας διηγείται ο ίδιος ο Ματθαίος στο Ευαγγέλιό του, ο Κύριος σε μια από τις περιοδείες του στην Καπερναούμ, ενώ βάδιζε στην οδό, «είδεν άνθρωπον καθήμενον επί το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον» (Ματθ.9,9). Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Ματθαίος. Και συνεχίζει: «και λέγει αυτώ, ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Ματθ.9,9). Ο πλούσιος τελώνης Ματθαίος υπάκουσε στην κλήση του Κυρίου, παράτησε την επικερδή εργασία του και Τον ακολούθησε, γενόμενος ένας από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές Του.

Για να δείξει στο Χριστό την ευγνωμοσύνη του για την τιμή που του έκανε, να τον χρίσει μαθητή του, ετοίμασε πλούσιο γεύμα και Τον κάλεσε στο σπίτι του. Ο δε Χριστός εκφράζοντας την ευαρέσκειά Του στον Ματθαίο αποδέχτηκε και κατέλυσε στην οικία του. Ο Ματθαίος κάλεσε επίσης στο τραπέζι και πολλούς φίλους του τελώνες και αμαρτωλούς. Ίσως τους κάλεσε να γνωρίσουν τον Διδάσκαλο και να μετανοήσουν όπως αυτός. Αλλά το γεγονός αυτό σκανδάλισε τους υποκριτές Φαρισαίους, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία, προσπαθώντας να Τον μειώσουν στα μάτια των μαθητών Του, λέγοντες, «διατί μετά των τελωνών και αμαρτωλών εσθίει ο διδάσκαλος υμών;», για να πάρουν την αποστομωτική και γεμάτη σημασία απάντηση από τον Κύριο, «ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού, αλλ’ οι κακώς έχοντες … ου γαρ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ.9,11-13). Σε αυτόν τον μικρό διάλογο ο Χριστός αποκάλυψε τον σκοπό της ενανθρωπήσεώς Του, ο οποίος είναι η θεραπεία των αμαρτωλών από την πνευματική νόσο της αμαρτίας.

Ακολούθησε λοιπόν πιστά τον Κύριο και έζησε κοντά Του με ταπείνωση και αφάνεια, αφού δεν φαίνεται πουθενά αλλού το όνομά του στην Καινή Διαθήκη. Έζησε όλα τα σωτήρια γεγονότα από κοντά και ιδίως το Πάθος, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου. Μαζί με τους άλλους αποστόλους φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και έλαβε μέρος στην Αποστολική Σύνοδο της Ιερουσαλήμ (48 μ. Χ.).

Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για την κατοπινή του ζωή. Αρχαιότατη παράδοση αναφέρει ότι διακρίνονταν από τους άλλους αποστόλους στον ασκητικό του βίο. Σύμφωνα με μαρτυρία του Κλήμεντα Αλεξανδρέα, έτρωγε καρπούς και λάχανα και ουδέποτε κρέας. Στάλθηκε από τους άλλους αποστόλους να διδάξει το Ευαγγέλιο κατά προτίμηση στους Εβραίους, τους ομόφυλους του σε όλη την Παλαιστίνη. Να τους πείσει ότι στο Πρόσωπο του Ιησού, που απέρριψαν και θανάτωσαν, πραγματοποιήθηκαν όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Μάλιστα για το σκοπό αυτόν έγραψε και το ομώνυμο Ευαγγέλιό του.

Όμως κήρυξε το Ευαγγέλιο με πάθος και ζήλο και στους Εθνικούς. Κήρυξε στη Μακεδονία, στην Αιθιοπία, στην Περσία, Μηδία και Παρθία. Στην Αιθιοπία κατέστησε πρώτο επίσκοπο τον ακόλουθό του Πλάτωνα και βάπτισε το γιο του πρίγκιπα της χώρας και γι’ αυτό συνελήφθη και υπέστη μαρτυρικό θάνατο. Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία, του Νικηφόρου Καλλίστου, κήρυξε σε μια άγνωστη φυλή απολίτιστων ανθρωποφάγων, όπου συνελήφθη από τον βασιλιά τους, Φουλβιανό και υπέστη μαρτυρικό θάνατο. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει την πληροφορία ότι «ετελειώθη διά του πυρός υπό των απίστων» στην Ιεράπολη της Συρίας. Η μνήμη του τιμάται στις 16 Νοεμβρίου.

Ο Ματθαίος, όπως προαναφέραμε, συνέγραψε το ομώνυμό του Ευαγγέλιο, αρχικά στην εβραϊκή γλώσσα, για τον ευαγγελισμό και χρήση των εξ’ Εβραίων Χριστιανών. Αργότερα το μετέφρασε ο ίδιος στην ελληνική, για τους εξ εθνών Χριστιανούς. Ενώ όμως το Ευαγγέλιο στην εβραϊκή χάθηκε ενωρίς, αντίθετα το Ευαγγέλιο στην ελληνική διατηρήθηκε και αποτέλεσε μέρος του «κανόνα της Καινής Διαθήκης» και είναι το πρώτο βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Διακρίνεται για την σαφήνειά του και τη χάρη του. Παραθέτει πλήθος προφητικών χωρίων της Παλαιάς Διαθήκης, τα οποία βρήκαν την εκπλήρωσή τους στον Ιησού Χριστό. Κύριο μέλημά του ήταν να αποδείξει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.