Κυριακή Δ´ Νηστειών (Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος)

Κυριακή Δ´ Νηστειών 

(Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος)

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

http://poimin.gr

Η Κυριακή Δ´ Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας στόν μεγάλο ἀσκητικό διδάσκαλο ἅγιο ᾽Ιωάννη τόν Σιναΐτη, τόν ἐπονομαζόμενο τῆς Κλίμακος, λόγω τοῦ γνωστοῦ βιβλίου πού ἔχει γράψει μέ τόν τίτλο αὐτόν: ῾Κλῖμαξ᾽. Θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ ἅγιος τῆς Σαρακοστῆς, ἀφοῦ τό βιβλίο του ἀποτελεῖ τό βασικό ἀνάγνωσμα τῆς περιόδου αὐτῆς στά μοναστήρια μας, ἀλλά καί σε πολλούς Χριστιανούς μέσα στόν κόσμο. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἕνα ἀσκητικό κείμενο μπορεῖ νά εἶναι γραμμένο πρωτίστως γιά τούς καλογέρους, δέν παύει ὅμως νά ἀποτελεῖ ἐντρύφημα, ὅπου μπορεῖ νά ἐφαρμοστεῖ,  γιά κάθε πιστό πού διψάει γνήσια εὐαγγελική τροφή. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὁ μοναχισμός γιά την ᾽Εκκλησία μας συνιστᾶ, πρέπει νά συνιστᾶ, τήν ἀκραιφνέστερη ἔφραση τῆς συνεποῦς χριστιανικῆς ζωῆς. Κι ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἀποτελεῖ ὁδοδείκτη γιά κάθε χριστιανό.

Ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης καταρχάς, γιά τόν ὁποῖο δέν ἔχουμε πολλά βιογραφικά στοιχεῖα, νεαρός,16 ἐτῶν περίπου, ἔγινε μοναχός στό ὄρος Σινᾶ, στή Μονή τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, ἀφοῦ ἤδη εἶχε μάθει ἀρκετά γράμματα. ᾽Επί 19 ἔτη παρέμεινε ὑποτακτικός ἑνός σπουδαίου Γέροντος, τοῦ ἀββᾶ Μαρτυρίου, στόν ὁποῖο ἔκανε ἀδιάκριτη ὑπακοή, ὁπότε μετά τό θάνατό του ἀπεσύρθη σέ ἐρημική τοποθεσία, ὀκτώ χιλιόμετρα μακριά ἀπό τή Μονή, στήν ὁποία καί ἔζησε ἐπί σαράντα χρόνια.

᾽Εκεῖ ἔζησε ὁσιακή ζωή, ὑπερβαίνοντας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τά ψεκτά πάθη του καί ἀποκτώντας ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, καί κυρίως τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη. Μετά τά σαράντα χρόνια παρακλήθηκε νά γίνει ἡγούμενος τῆς Μονῆς, γεγονός πού ἀποδέχθηκε, καί παρέμεινε στό ἀξίωμα αὐτό γιά κάποια χρόνια, ὁπότε θέλησε καί πάλι νά ἀποσυρθεῖ στήν ἀγαπημένη του ἡσυχία καί μετ᾽ ὀλίγο κοιμήθηκε.

῎Εχουν διασωθῆ διάφορα θαυμαστά γεγονότα ἀπό τή ζωή του πού φανερώνουν τήν ἰδιαίτερη χάρη πού εἶχε ἀπό τόν Θεό, ἀλλά τά μεγαλύτερα θαύματά του σχετίζονται μέ τίς μεταστροφές τῶν καρδιῶν πού προξενοῦν τά θεόπνευστα κείμενά του, κάτι πού μπορεῖ ὁ οἱοσδήποτε χριστιανός νά διαπιστώσει, ὅταν ἀρχίσει μέ γνήσια διάθεση νά τά μελετᾶ. Εἶναι γνωστό ἄλλωστε ὅτι οἱ ἅγιοι πού μέ τά κείμενά τους βοηθοῦν τούς συνανθρώπους τους ἔχουν πρωτίστως ὡς χάρισμα ῾θαυματουργίας᾽ ἀκριβῶς τή δύναμη τῶν λόγων τους καί ὄχι τά γνωστά θαύματα σωματικῶν ἰάσεων ἄλλων ἁγίων. Καί ἐξηγήσαμε παραπάνω ὅτι τά κείμενα τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννου δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς, γιατί μπορεῖ νά γράφτηκαν κυρίως γι᾽ αὐτούς, ὅμως ἡ ὠφέλεια πού εἰσπράττει καί ὁ κοσμικός λεγόμενος χριστιανός δέν εἶναι μικρή. Γι᾽ αὐτό καί ἀγαπήθηκε ἡ ῾Κλίμακά᾽ του σ᾽ ᾽Ανατολή καί Δύση καί θεωρεῖται τό σπουδαιότερο σέ κυκλοφορία βιβλίο μετά τήν ῾Αγία Γραφή.

 ᾽Από τά θαυμαστά περιστατικά πού καταγράφηκαν ἐν ὅσῳ ζοῦσε μνημονεύουμε δύο:

Τό πρῶτο, ὅταν ἦταν στήν ἔρημο κι εἶχε δεχθεῖ ἕναν ὑποτακτικό, ὀνόματι Μωϋσῆ. Κάποια φορά, σέ διακόνημα εὑρισκόμενος ὁ νεαρός ὑποτακτικός, κουράστηκε κάτω ἀπό τόν καυτό ἥλιο τοῦ Αὐγούστου καί κάθησε νά ξεκουραστεῖ στόν ἴσκιο μεγάλης πέτρας, ὁπότε καί τόν πῆρε ὁ ὕπνος. Τήν ἴδια ὥρα ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης εἶδε σέ ὅραμα κάποιον πού τοῦ ἔλεγε ὅτι κινδυνεύει ὁ μαθητής του. ᾽Αμέσως ἄρχισε ἔντονη προσευχή γι᾽ αὐτόν καί μετά ἀπό λίγο κατέφθασε καί ὁ ὑποτακτικός, ἀναγγέλλοντάς του τή φοβερή ἀγωνία πού πέρασε, καθώς ξύπνησε ξαφνικά ἀπό τή φωνή τοῦ ἁγίου ᾽Ιωάννη, πού τόν καλοῦσε νά ἐγκαταλείψει ἀμέσως τόν τόπο πού βρισκόταν. Πράγματι, τό ἔκανε καί στή στιγμή ἔπεσε στόν τόπο αὐτό ἡ μεγάλη πέτρα, χωρίς βεβαίως ὁ ἴδιος νά πάθει κάτι. Ὁ ἅγιος ᾽Ιωάννης ἀνελύθη σέ δοξολογίες πρός τόν Θεό, χωρίς ὅμως νά ἀναφέρει καί τό τί προηγήθηκε στό μαθητή του.

Τό δεύτερο: τήν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς του ὡς ἡγουμένου ἦλθαν στή Μονή περί τά 600 ἄτομα. Ὅλοι ἔβλεπαν νά ὑπηρετεῖ σέ ὅλα τά διακονήματα κάποιος σάν ἰουδαῖος, μέ κοντό μαλλί, πού ἔτρεχε πάνω κάτω καί γιά τά πάντα. Στό τέλος τῆς ἡμέρας τόν ἀνεζήτησαν, ἀλλά δέν τόν βρῆκαν πουθενά. Καί στήν ἀπορία τους, ὅταν ἀπευθύνθηκαν στόν ἡγούμενο, τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη, εἰσέπραξαν τήν ἀπάντηση: Τί πιό φυσικό νά ὑπηρετεῖ τό δικό του τόπο ὁ προφήτης Μωϋσῆς;

 Τό βιβλίο του ῾Κλίμαξ᾽, εἴπαμε, προξενεῖ τό πραγματικό καί μεγαλύτερο θαῦμα: τή μεταστροφή τῶν καρδιῶν, τή δημιουργία μετανοίας στόν ἄνθρωπο. Καί δίνει τήν ἀπάντηση στό πῶς ἀποκτᾶται ἡ πραγματική καί γνήσια πίστη πού ζητᾶ ὁ Χριστός: ῾Τό εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δύνατά τῷ πιστεύοντι᾽! Δέν θέλουμε νά ποῦμε πολλά. Θά σημειώσουμε ὅμως ἐπιγραμματικά αὐτά πού θίγει, ἀπό τούς 30 λόγους του–σκαλοπάτια στήν πνευματική ζωή, στόν πρῶτο καί στόν τελευταῖο λόγο του.

 Ὁ πρῶτος, ἡ ἀποταγή: δέν μπορεῖ κανείς νά προσεγγίσει τόν Θεό, χωρίς νά πεῖ ὄχι στήν ἁμαρτία καί μάλιστα στά ἐγωϊστικά θελήματά του. Γιατί αὐτά τά θελήματα μᾶς κρατοῦν δέσμιους στόν ἁμαρτωλό κόσμο. Ὅπως τό λέει καί ὅσιος Ποιμήν: ῾Τό θέλημά μου εἶναι χάλκινο τεῖχος πού μέ χωρίζει ἀπό τόν Θεό᾽!

Κι ὁ τελευταῖος: ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πού ἀποτελεῖ τό ἐπιστέγασμα τῶν πάντων στή χριστιανική πίστη, ἀφοῦ ὅ,τι λέμε καί κάνουμε σ᾽ αὐτήν, εἴτε προσευχή εἴτε νηστεία εἴτε μελέτη εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἄν δέν καταλήγει στήν ἀγάπη, δέν ἔχει νόημα. Καί τοῦτο, γιατί ἀγάπη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Κι αὐτό σημαίνει: ἡ πίστη πού ζητᾶ ὁ Χριστός καί κινητοποιεῖ τόν Θεό καί βγάζει καί δαιμόνια, προϋποθέτει τήν ἄρνηση τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τή στροφή του στή ζωή τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη. Στό βαθμό πού ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ, καί μάλιστα τόν ὅποιο συνάνθρωπό του, τόσο καί αὐξάνει ἡ πίστη του, ὅπως τό διακηρύσσει καί ὁ ἀπ. Παῦλος: ῾πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽!

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ / ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Τον Σταυρόν σου Προσκυνούμε Δέσποτα

http://poimin.gr

Αγαπητοί μου αδελφοί και πνευματικά μου παιδιά ο καλός θεός μαζί μας .

Πράγματι θεοπρεπως περί της ψυχικής Σωτηρίας του ανθρώπου μας ομιλεί σήμερον ο κύριος και θεός μας Ιησούς Χριστός.

Μας ομιλεί δείχνοντας μας τα μεσα και τον τρόπον με τον οποίον ο κάθε άνθρωπος θα επιτύχει το σπουδαιòτερον και το πιο κύριο αγαθόν που είναι η Σωτηρία της ψυχής μας.

Μας προσκαλεί ο κύριος μας όπως ακολουθήσουμε αυτόν για να μας κάνει μακάριους και ευτυχείς.

1Στην πρόσκληση του αυτή ο κύριος μας  δεν επιβάλλει βία καθώς μπορεί ως Παντεξούσιος και παντοδύναμος αλλά αφήνει τον άνθρωπο να κάνει ελεύθερα την επιλογή του, να δεχθεί την πρόσκληση του η να την απορρίψει.

<< Όστις θέλει οπίσω μου ελθειν>>

Στην συνέχεια ο καλός θεός μας εξηγεί σε εμάς τους ανθρώπους τους τρόπους που μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό.

ΠΡΩΤΟΝ να απαρνηθούμε τον εαυτόν μας.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ να σηκώσουμε τον Σταυρόν μας.

01Και ΤΡΙΤΟΝ να ακολουθήσουμε αυτόν.

Για το πρώτο η Αγία Γραφή μας λέει να αποβάλει ο άνθρωπος το εγώ του και την αμαρτωλή του θέληση και κυρίως να διακόψει τις κακές του επιθυμίες ,όπου πάντα τον οδηγούν στο κακό και παράλληλα να απαλλαγή από την πλάνη του διαβόλου και να μετατρέψει όλο αυτό σε καλό και αγαθό, δηλαδή να αφήσει τον παλαιό άνθρωπο και να ενδυθεί τον νέον άνθρωπο . δηλαδή τον καθαρό τον δίκαιον τον πράο και αγαθόν άνθρωπο.

Για το δεύτερο μας καλεί ο κύριος μας να σηκώσουμε τον Σταυρόν μας τι εννοεί εδώ ο κύριος μας σταυρός αγαπητοί μου είναι η κάθε θλίψις η κάθε στεναχώρια, η ασθένεια, το κάθε βάσανο, ακόμη και τον θάνατον, δηλαδή μας καλεί ο καλός θεός  μας να δεχόμαστε όλα αυτά χωρίς γογγισμòν η αγανάκτηση κατά του θεού μας, η του εαυτού μας, αλλά να τα υπομένουμε όλα ως άλλος ΙΩΒ παρακαλώντας τον θεον μας να μας δίνει δύναμη και βοήθεια δια να τα ξεπερνούμε όλα αυτά . Διότι Αγαπητοί μου αδελφοί η ψυχή του ανθρώπου αν υπομείνει όλα αυτά ανυψουτε εις τον ουρανό.

Ο Χριστιανός και οι αξίες του Αγαπητοί μου αδελφοί αναδεικνύονται όχι σε ημέρες ανέσεων αλλά σε ημέρες δύσκολες .

Τι μας λέει ο κυριος μας << Δια θλίψεων πολλών δει ημάς εισελθειν εις την βασιλεία του θεού>>.

Και το τρίτο μέρος της Σωτηρίας μας είναι να ακολουθήσουμε αυτόν καθώς μας λέει<< και ακολουθειτο μοι>>.

Πράος ήταν ο κύριος μας πολυεύσπλαχνος ,δίκαιος, ταπεινός, αληθινός, και κυρίως απεριόριστα ευεργετικός αυτά πρέπει να είμεθα και εμείς.

Προς ενδυνάμωση των πιστών και ενίσχυση αυτών η Εκκλησία μας σήμερα πολύ σωστά προβάλει την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού εις το μέσον της Αγίας Τεσσαρακοστής.

Το τριαδικό αυτό ξύλο αποτελείτε από ΠΕΥΚΗ ΚΕΔΡΟ & ΚΥΠΑΡΙΣΣΟ .

Το Προσκυνούμε Διότι με την νηστεία και εμείς τρόπον τινά σταυρουμεθα και νεκρώνουμε τα πάθη μας.

Οι Άγιοι Πατέρες έλεγαν ότι εις το μέσον της νηστείας εμφυτεύεται ο σταυρός της Σωτηρίας μας και της υπομονής μας.

Ο τίμιος σταυρός Αγαπητοί μου αδελφοί λέγεται και ξύλο της ζωης και είναι εκείνο το γραφικό ξύλο εις το μέσον του παραδείσου δια να μας δείχνει αφ’ενός την λαιμαργία του Αδάμ και την αμαρτία της Εύας και αφ’ ετέρου την Σωτηρία εκείνου που παραβίασε τον λόγο του θεού μας.

Ο δίκαιος Συμεών λέγει δια το ξύλο αυτό ότι είναι σημείο αμφιλεγόμενον και το είπε στην Θεοτόκο όταν πήγε εις τον Ναόν κρατώντας εις τα χέρια του Ιησούν Χριστό, την ημέρα της υπαπαντής, ούτος είναι το σημείο των Ιουδαίων, και η σοφία των Ελλήνων που ζητούσαν, ούτος είναι θεού σοφία και θεού δύναμης.

Αυτός ο τίμιος σταυρός αδελφοί μου όπου επί 2013 και πλέον έτη διαμελίζεται και μοιράζεται εις τον κόσμο όλον ο ίδιος τίμιος σταυρός παραμένει στην ουσία άθικτος και όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου που μόνο ο κύριος μας γνωρίζει τότε όλα τα διασκορπισμένα κομμάτια θα ενωθούν και ο ίδιος σταυρός της Σταυρώσεως θα προηγηθεί της Δευτέρας παρουσίας του Ιησού Χριστού ο Ορθόδοξος πατριάρχης Ιεροσολύμων θα τοποθέτηση εις τον Γολγοθά τον ίδιο αυτόν Σταυρόν όπου άγγελοι κυρίου θα τον παραλάβουν δια να τον μεταφέρουν εις τους ουρανούς δια την Δευτέρα έλευση του κυρίου μας.

Σήμερον η Εκκλησία του Χριστού ως άλλος παράδεισος φαίνεται και όπως εις τον παράδεισο έχει εις το μέσον το ξύλον της γνώσεως το οποίον θανάτωσε τον Αδάμ δια την παρακοή του έτσι και η εκκλησία μας έχει τον Σταυρό το ξύλο της ζωής εις το μέσο Διότι ανάστησε τον Αδάμ δια του θανάτου του Ιησού Χριστού.

Ο Προφητάναξ μας λέει:

Προσκυνούμε εις τον τόπον ου έστησαν οι πόδες αυτού.

Αυτό καλούμεθα να κάνουμε και εμείς να προσκυνήσουμε τον τίμιον Σταυρόν μετά φόβου και χαράς  μετά φόβου δια την αναξιότητα μας και μετά χαράς δια την χάριν που μας δίνει και μας χαρίζει.

Αγαπητοί μου αδελφοί λίγο καιρό πριν του πάθους μας έμεινε ας προσευχηθούμε και ας δούμε μπροστά μας τα μηνύματα των καιρών όπου ο ίδιος ο κύριος μας δίνει και μας στέλνει ας αρπάξουμε την ευκαιρία από αυτόν τον λίγο καιρό που έχουμε μπροστά μας και ας ενδυθούμε και εμείς τον νέον άνθρωπο της αγάπης της μετανοίας της συγχωρήσεως μπορούμε αρκεί όλοι μας από σήμερα να το κάνουμε πράξη και αρχή μας.

Καλή συνέχεια αδελφοί μου ο καλός θεός να μας έχει όλους καλά.

π.ΜΙΧΑΗΛ ΜΕΓΑΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄. ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

«…πῶς ἡ­μεῖ­ς ἐκ­φευ­ξό­με­θα τη­λι­καύ­της ἀ­με­λή­σαν­τες σω­τη­ρί­ας;»

(Ἑ­βρ. β΄, 3)

http://poimin.gr

Ἀ­λή­θεια, ἀ­δελ­φοί μου, πῶς θά πλη­σι­ά­σου­με τή Με­γά­λη Ἑ­βδο­μά­δα καί τά Πά­θη τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ἄν δέν προ­σέ­ξου­με τό ἔρ­γο τῆς σω­τη­ρί­ας μας; Θά μι­λή­σου­με γιά ἕ­να ἁ­μάρ­τη­μα, πού ἐ­νῶ εἶ­ναι ἕ­να ἀ­πό τά ἑ­φτά θα­νά­σι­μα ἁ­μαρ­τή­μα­τα, δέν δί­νου­με τήν πρέ­που­σα προ­σο­χή καί ἄλ­λος πε­ρισ­σό­τε­ρο, ἄλ­λος λι­γό­τε­ρο, εἴ­μα­στε ἔ­νο­χοι. Τό ἁ­μάρ­τη­μα αὐ­τό εἶ­ναι ἡ ἀ­μέ­λεια.

Ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος μέ ἔν­το­νο τρό­πο μᾶς θέ­τει ἕ­να ἐ­ρώ­τη­μα: «Ἐ­άν ὁ πα­λαι­ός νό­μος, πού ἐ­λέ­χθη στόν Μω­υ­σῆ ἀ­πό τούς ἀγ­γέ­λους, ἀ­πε­δεί­χθη ἔγ­κυ­ρος καί ἰ­σχυ­ρός καί κά­θε πα­ρά­βα­ση καί πα­ρα­κο­ή ἔ­λα­βε ὡς μι­σθό της τήν δί­και­η τι­μω­ρί­α, πῶς ἐ­μεῖς θά δι­α­φύ­γου­με τὴν τι­μω­ρί­α, ἐ­άν πα­ρα­με­λή­σου­με μί­α τό­σο με­γά­λη καί ἀ­νε­κτί­μη­τη σω­τη­ρί­α;» Ἄν­θρω­ποι πού ἀ­μέ­λη­σαν τό κα­θῆ­κον τους στά χρό­νια τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης τι­μω­ρή­θη­καν μέ φο­βε­ρές τι­μω­ρί­ες, ὅ­πως ὁ κα­τα­κλυ­σμός, ἡ κα­τα­στρο­φή τῶν Σο­δό­μων, οἱ ἀρ­ρώ­στι­ες καί ἄλ­λες κα­τα­στρο­φές πού ὑ­πέ­στη­σαν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι. Ἀλ­λά πιό με­γά­λες τι­μω­ρί­ες πε­ρι­μέ­νουν ἐ­μᾶς τούς χρι­στια­νούς πού, ἐ­νῶ εἴ­δα­με καί ἀ­κού­σα­με τά πιό θαυ­μα­στά πράγ­μα­τα καί ἀ­πο­λαμ­βά­νου­με τίς πιό με­γά­λες εὐ­ερ­γε­σί­ες τοῦ Θε­οῦ, δεί­χνου­με ἀ­μέ­λεια στήν ἐ­κτέ­λε­ση τῶν ἱ­ε­ρῶν μας κα­θη­κόν­των γιά τό ζή­τη­μα τῆς σω­τη­ρί­ας τῆς ψυ­χῆς.

Ἀλ­λά τί εἶ­ναι ἀ­μέ­λεια; Ὁ Θε­ός ἔ­δω­σε στόν ἄν­θρω­πο δι­α­νο­η­τι­κά, σω­μα­τι­κά καί πνευ­μα­τι­κά χα­ρί­σμα­τα, τά τά­λαν­τα, ὅ­πως τά ὀ­νο­μά­ζει ὁ Χρι­στός μας σέ μί­α πα­ρα­βο­λή. Τά ἔ­δω­σε μέ τήν ἐν­το­λή νά μήν τά ἀ­φή­νει ἀ­νεκ­με­τάλ­λευ­τα, νά μήν τά θά­βει στό λάκ­κο τῆς τεμ­πε­λιᾶς, ἀλ­λά νά δου­λεύ­ει καί ἔ­τσι νά προ­ο­δεύ­ει συ­νε­χῶς.

Ἡ γῆ γιά νά θρέ­ψει τόν ἄν­θρω­πο πρέ­πει νά καλ­λι­ερ­γη­θεῖ. Νά ξερ­ρι­ζω­θοῦν τά ἀγ­κά­θια, νά κα­θα­ρι­στεῖ ἀ­πό τίς πέ­τρες, νά ὀρ­γω­θεῖ, νά δε­χθεῖ τό σπό­ρο, νά πο­τι­σθεῖ∙ ὅ­λα αὐ­τά ἀ­παι­τοῦν κό­πους. Ἡ ἐν­το­λή τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι πώς μέ τόν ἱ­δρώ­τα τοῦ προ­σώ­που του ὁ ἄν­θρω­πος θά τρώ­ει τό ψω­μί του. Ὁ γε­ωρ­γός λοι­πόν ἀλ­λά καί ὁ βο­σκός καί ὁ ψα­ράς κι ὁ μα­ραγ­κός, ὁ ναυ­τι­κός, ὁ δά­σκα­λος ὅ­λοι πρέ­πει νά ἀ­γα­ποῦν τήν ἐρ­γα­σί­α τους καί νά τήν ἐ­κτε­λοῦν μέ πολ­λή ἐ­πι­μέ­λεια. Εὐ­λο­γί­α Θε­οῦ ὑ­πάρ­χει στά μέ­ρη ὅ­που ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι ἐρ­γά­ζον­ται ἀ­νά­λο­γα μέ τίς δυ­νά­μεις τους καί κα­νέ­νας δέν τεμ­πε­λιά­ζει.

Ὅ­που ὅ­μως οἱ ἄν­θρω­ποι δέν ἐρ­γά­ζον­ται μέ ζῆ­λο καί ἐ­πι­μέ­λεια, ἐ­κεῖ πα­ρα­τη­ρεῖ­ται ἀ­τα­ξί­α καί σύγ­χυ­ση. Ὅ­πως ἔ­λε­γαν οἱ ἀρ­χαῖ­οι μας πρό­γο­νοι: «ἀρ­γί­α μή­τηρ πά­σης κα­κί­ας». Ἄν γιά πα­ρά­δειγ­μα ὁ μη­χα­νι­κός αὐ­το­κι­νή­των δέν εἶ­ναι ἐ­πι­με­λής στήν ἐρ­γα­σί­α του καί ἡ ἐ­λατ­τω­μα­τι­κή μη­χα­νή θά κα­τα­στρα­φεῖ καί δυ­στύ­χη­μα θά γί­νει. Ἄν ὁ φύ­λα­κας τῆς σι­δη­ρο­δρο­μι­κῆς γραμ­μῆς ἀ­με­λή­σει τό κα­θῆ­κον του, θά γί­νει αἰ­τί­α σύγ­κρου­σης τραί­νων μέ δυ­σά­ρε­στα ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα. Πό­σα δυ­στυ­χή­μα­τα δέν ἔ­χουν συμ­βεῖ γιά ἕ­να λε­πτό ἀ­προ­σε­ξί­ας!

Ἄς προ­χω­ρή­σου­με ὅ­μως λί­γο πε­ρισ­σό­τε­ρο. Ὑ­πάρ­χει ἀ­μέ­λεια στά ἔρ­γα πού ἀ­φο­ροῦν τήν ὑ­λι­κή καί σω­μα­τι­κή ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀλ­λά ὑ­πάρ­χει καί βα­ρύ­τε­ρη πού ἀ­φο­ρᾶ κά­τι ἀ­πεί­ρως ἀ­νώ­τε­ρο ἀ­πό τό σῶ­μα, τήν ψυ­χή. Ἀλ­λοί­μο­νο ἄν ὅ­λη τή δρα­στη­ρι­ό­τη­τά του ὁ ἄν­θρω­πος τήν ἐ­ξαν­τλεῖ γιά τό σῶ­μα καί ἀ­με­λεῖ τό ὕ­ψι­στο θέ­μα τῆς σω­τη­ρί­ας τῆς ψυ­χῆς του, ἡ ὁ­ποί­α ἔ­χει ἀ­νε­κτί­μη­τη ἀ­ξί­α. Καί μό­νο τό γε­γο­νός ὅ­τι ὁ Θε­ός κα­τέ­βη­κε ἀ­πό τόν οὐ­ρα­νό καί ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος καί ὑ­πέ­στη τήν σταύ­ρω­ση γιά νά σώ­σει τόν ἄν­θρω­πο, αὐ­τό καί μό­νο τό γε­γο­νός ἄν τό σκε­φθεῖ ὁ ἄν­θρω­πος, ἀρ­κεῖ γιά νά ἀ­πο­δεί­ξει τήν ἀ­ξί­α τῆς ψυ­χῆς.

Ὁ Χρι­στός μᾶς τό­νι­σε αὐ­τή τήν ἀ­λή­θεια κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά: «Τί γάρ ὠ­φε­λή­σει ἄν­θρω­πον ἐ­άν κερ­δή­σῃ τόν κό­σμον ὅ­λον, καί ζη­μι­ω­θῇ τήν ψυ­χήν αὐ­τοῦ;» (Μάρκ. η, 36). Τό νά χά­σει κα­νείς τή σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς του εἶ­ναι ἡ πιό με­γά­λη συμ­φο­ρά. Τό νά σώ­σει κα­νείς τήν ψυ­χή του εἶ­ναι τό πιό με­γά­λο ἐ­πί­τευγ­μα.

Ὁ Θε­ός θέ­λει τή σω­τη­ρί­α μας. Μέ ἕ­ναν ὅ­ρο: νά προ­σφέ­ρει καί ὁ ἄν­θρω­πος τή θέ­λη­σή του. Νά πι­στέ­ψει στό Χρι­στό καί νά ἐρ­γά­ζε­ται πνευ­μα­τι­κά. Νά προ­σεύ­χε­ται, νά νη­στεύ­ει τίς μέ­ρες πού ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ὁ­ρί­ζει, νά συμ­με­τέ­χει στά Μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί προ­πάν­των στή Θεί­α Εὐ­χα­ρι­στί­α μέ τήν κα­τάλ­λη­λη προ­ε­τοι­μα­σί­α καί τήν ὑ­πα­κο­ή στόν Πνευ­μα­τι­κό. Μέ τήν προ­σφο­ρά ἠ­θι­κῆς καί ὑ­λι­κῆς βο­ή­θειας στό συ­νάν­θρω­πο.

Ὁ λό­γος τοῦ Θε­οῦ, ἀ­δελ­φοί μου, δέν μᾶς ἀ­πει­λεῖ. Μᾶς προ­ει­δο­ποι­εῖ ὅ­μως ὅ­τι τά ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τῆς ἀ­μέ­λειας γιά τή σω­τη­ρί­α μας θά εἶ­ναι κα­τα­στρε­πτι­κά γιά τό πα­ρόν καί γιά τό αἰ­ώ­νιο μέλ­λον μας. Ἄς προ­σπα­θή­σου­με νά μοι­ά­σου­με μέ τίς φρό­νι­μες παρ­θέ­νες καί μέ ἐ­κεῖ­νον πού ἐρ­γα­ζό­με­νος τά πέν­τε τά­λαν­τα τά δι­πλα­σί­α­σε, γιά νά κλη­ρο­νο­μή­σου­με τή Βα­σι­λεί­α τῶν Οὐ­ρα­νῶν. Ἀ­μήν.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Υπήρξαν, αγαπητοί Χριστιανοί, υπάρχουν και θα υπάρχουν μέχρι συντέλειας των αιώνων εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού, εχθροί της πίστεως. Ο σατανάς θα πολεμά πάντοτε το Χριστό και την Εκκλησία Του. Όμως απ’ τον σφοδρό αυτό αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια η αλήθεια, η εσταυρωμένη Αλήθεια, η Ορθοδοξία, η αγία μας Εκκλησία. Αυτό το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος, που είπε· «Εν τω κοσμώ θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ίωάν. 16,33)· και σε άλλο μέρος είπε προφητικά, ότι θα βγουν από τον Άδη σκοτεινές δυνάμεις πού θα πολεμήσουν την Εκκλησία, αλλά καμία δε' θα μπορέσει να την κλονίσει (βλ. Ματθ. 16,18). Το ίδιο βεβαιώνει και η ιστορία είκοσι αιώνων· η Εκκλησία πάντα νικήτρια.

Μια από τις πολλές νίκες της Εκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Είναι η νίκη των ιερών εικόνων. Παρουσιάστηκαν και τότε κάποιοι στην Κωσταντινούπολι με το σύνθημα· Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Βάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις Ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλίμονο σ' όποιον εύρισκαν εικόνες. Τον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, τον βασάνιζαν, τον εξόριζαν. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ό διωγμός.

Αν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους,  Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν. Γιατί η προσκύνηση τους είναι ειδωλολατρία· εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Άλλα είναι είδωλο ή εικόνα;

Όχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Είδωλο είναι, να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελεκήσεις, να του δώσεις μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κι έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστη ότι αυτό είναι Θεός. Τέτοιο πράγμα  όμως δε λέμε. Δε λέμε ότι η εικόνα του Χριστού είναι ο ίδιος ο Χριστός, δε λέμε ότι η εικόνα της Παναγίας είναι η ίδια η Παναγία, δε λέμε ότι η εικόνα του Τιμίου Προδρόμου είναι ο ίδιος ο άγιος. Λέμε ότι η εικόνα παριστάνει το πρόσωπο· η εικόνα του Χριστού παριστάνει το Χριστό, η εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, η εικόνα του Προδρόμου παριστάνει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Κι όπως δεν υπάρχει σπίτι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων, έτσι και στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων και βλέποντας τες θυμόμαστε τα Ιερά πρόσωπα, και τιμώντας τες τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «Η τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οι πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία.

Ο Θεός, αδελφοί μου, δεν είναι ύλη, είναι πνεύμα. Ως άυλος λοιπόν, είναι αόρατος· κανείς δεν τον είδε. Για αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Είναι αόρατος και απερίγραπτος· κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να περιγράψει και να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Αλλά το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ο Υιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη και έγινε ορατός· εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Υιός της Παρθένου. Αφ’ ότου λοιπόν ο αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Χριστού και περπάτησε ανάμεσα μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός και μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε.

Ένας από τους μεγαλύτερους πατέρας της Εκκλησίας, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε· Σας ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε η δεν ήρθε ο Χριστός ως άνθρωπος στη γη; Εάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Αλλά εάν ο Χριστός ήρθε -και είναι γεγονός ότι ήρθε-, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Χίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ο Χριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός και περιγραπτός· εικονίζεται.

Αδελφοί μου!

Πέρα από τα  γεγονότα και την όλη ιστορία με τις εικόνες η σημερινή ημέρα, μας δίνει την ευκαιρία να ξαναβρούμε την σε μεγάλο βαθμό χαμένη ταυτότητα μας, τόσο σαν πρόσωπα όσο και σαν έθνος. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας μας παρέχει την ακρίβεια της πίστεως, ώστε απλανείς και ανεπηρέαστοι να στεκόμαστε απέναντι στις διάφορες κακοδοξίες.

Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, η Ορθοδοξία δεν είναι θεωρητική υπόθεση, αλλά τρόπος ζωής. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο η Ορθοδοξία δεν έχει ανάγκη από προστάτες. Η Ορθοδοξία γίνεται ορθοπραξία και διδάσκει και προβληματίζει με την καθημερινή ζωή και συμπεριφορά. Αυτό μας λέγει και ο  Απόστολος Πέτρος· « Την αναστροφήν υμών έχοντες καλήν εν τοις έθνεσιν, ίνα εν ω καταλαλούσιν υμών ως κακοποιών, εκ τών καλών έργων εποπτεύσαντες δοξάαωσι τον Θεόν εν ημέρα επισκοπής (β' 12). Και τις ο κακώσων υμάς, εάν του αγα­θού μιμηταί γένησθε; (ν' 13)».

Αυτοί οι στίχοι του Αποστόλου Πέτρου βρίσκουν στην ιστορία την απόλυτη επιβεβαίωση τους. Πόσοι εθνικοί, πόσοι εχθροί της πίστεως και της Εκκλησίας δεν οδηγήθηκαν στο μαρτύριο παραδειγματιζόμενοι από τη στάση των Αγίων Μαρτύρων, από  την ανδρεία τους και την επιμονή τους στην πίστη; Ξέρετε πόσοι ξένοι, σήμερα, πόσοι Ρωμαιοκαθολικοί, πόσοι Προτεστάντες γνωρίζουν και ασπάζονται την Ορθοδοξία, βλέποντας ότι εδώ βρίσκεται η αλήθεια και όλα τα άλλα είναι παρεκκλίσεις και πλάνες; Πόσοι άθεοι, πόσοι αιρετικοί, ακόμα και Μωαμεθανοί, σήμερα, ασπάζονται την Ορθοδοξία γιατί κατανοούν ότι εκεί είναι η αλήθεια;

Δυστυχώς όμως αδελφοί μου! Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που με τις ποικιλόχρωμες και ιδιόμορφες απόψεις και διδασκαλίες τους, τις δήθεν "προοδευτι­κές", προσπάθησαν και προσπαθούν να ροκανίσουν τον κορμό της και τώρα. Λίγα χρόνια πριν, με τη δύναμη της εξουσίας και του νόμου, γκρέμι­ζαν Ναούς, έκαιαν εικόνες, έκλειναν διά της βίας τα στόματα των Χριστιανών! Σήμερα μέσα από τις στήλες των εφημερίδων, τις σελίδες των βιβλίων, τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων και τις κάμερες και των τηλεοπτικών συνεργείων, μιλούν για το θάνατο του Θεού, του Θεού που δυστυχώς αυτοί, αν όχι καθόλου, μόνο ελάχιστα γνωρίζουν. Και βλέπουμε την ανατροπή. Στη θέση του βιώματος της διδασκαλίας του Χριστού βάλαμε ατέρμονες συζητήσεις. Συζητάμε τις σχέσεις πολιτείας και Εκκλησίας, συζητάμε αναθεωρήσεις του Συντάγματος, συζητάμε περί πολιτικού γάμου, πολιτικής κηδείας, εναλλακτικών τρόπων αναπαραγω­γής, καύσεως των νεκρών, γάμους ομοφυλοφίλων. Συζητάμε για μια νέα εικονομαχία και τον απεμπολισμό των εικόνων από σχολεία, υπηρεσίες και κάθε δημόσιο χώρο και δεν θέτουμε ένα τέρμα στις ατέρμονες και ανούσιες συζητήσεις με τη στάση μας. Νομίζω ότι δεν φταίνε ούτε πολιτικοί ούτε διεθνείς οργανισμοί ούτε και κανείς άλλος. Εμείς οι ίδιοι ουσιαστικά φταίμε. Εμείς φταίμε με τη στάση μας. Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά, γιατί στεκόμαστε ανενόχλητοι και παθητικοί μπροστά σε όλα αυτά. Γιατί τα παρερχόμαστε αδιάφορα και κοιτάζουμε τη ζωούλα μας και τίποτα παραπάνω. Γιατί ως άτομα έχουμε εκκοσμικεύσει πολλά πράγματα στο "Χριστιανι­σμό" μας.

Αδελφοί μου! Έχουμε αποκηρύξει την άσκη­ση της προσευχής και της νηστείας· έχουμε περιορίσει την συχνότητα του εκκλησιασμού έ­χουμε απεμπολήσει την σωφροσύνη και την αγνότητα· έχουμε περικόψει την μελέτη της Αγίας Γραφής και των  Αγίων. Πως κωδικοποιούνται όλα αυτά; Ορθοδοξολογία και σε καμιά περίπτωση ορθοπραξία. Αυτό είναι το λάθος μας, αυτή είναι η καταστροφή μας. Η σημερινή ημέρα, η Κυριακή της Ορθοδοξίας, ας γίνει μια ευκαιρία για να τα σκεφτούμε όλα αυτά και να προβληματιστούμε.

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σε αντίθεση, αγαπητοί Χριστιανοί, με το νεοεποχήτικο πνεύμα των καιρών, που είναι πνεύμα αποστασίας, πνεύμα ατομοκεντρισμού και εγωπάθειας, πνεύμα ηδονιστικό και ευδαιμονιστικό, πνεύμα «αρχοντοχωριατισμού», πνεύμα νεότροπο, πνεύμα γενικά «άλαλον και κωφόν», για να χρησιμοποιήσουμε παραφρασμένα τα λόγια του ευαγγελίου, και πάλι η Εκκλησία μας, μας οδηγεί σε στάδιο αθλήσεως. Μας προωθεί και μας εντάσσει σε αγώνες, αγώνες πνευματικούς, όπου με έντονο τρόπο, καλούμαστε να αγωνισθούμε για μια ολοκληρωτική επανεξέταση του εαυτού μας και επαναπροσδιορισμό των πράξεων μας, σε επανατοποθέτηση όλης γενικά της ζωής μας απέναντι στο Θεό, ώστε η  πορεία μας να ξεφύγει από τα στενά βιολογικά και μόνο όρια, όπου την περιορίσαμε και να μεταποιηθεί σε πορεία «Θεοκοινωνίας» και επιστροφής στον Παράδεισο. Η πρόταση της Εκκλησίας στον ταλαίπωρο, τον πονεμένο, τον ανικανοποίητο, άνθρωπο της  3^ης χιλιετηρίδας, μπορούμε να πούμε ότι συγκεφαλαιούνται μέσα σε μια και μόνο φράση του Δοξαστικού των Αίνων του Όρθρου της σημερινής Κυριακής .  «Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή, η κατά δαιμόνων νίκη, η πάνοπλος εγκράτεια, η των αγγέλων ευπρέπεια, η προς Θεόν παρρησία û …».

Ακόμη όπως μας λέει ο Μητρ. Anthοny του Sourozh, είναι ο καιρός εκείνος που μας δίνεται η δυνατότητα να αποτινάξουμε κάθε τι άσχημο και θανατηφόρο από μέσα μας για να βρούμε πάλι τη δύναμη να ζήσουμε, να βιώσουμε σε όλο το βάθος του το μυστήριο στο οποίο είμαστε καλεσμένοι. Αν δεν κατανοήσουμε αυτή την ποιότητα της χαράς στη νηστεία, θα τη μετατρέψουμε σε μια καρικατούρα, σε μια περίοδο κατά την οποία στο όνομα του Θεού θα κάνουμε τη ζωή μας μίζερη.

Μπορεί, πράγματι, αυτή η ιδέα της χαράς, μας λέει, που πλέκεται με την επίπονη προσπάθεια και τον ασκητικό αγώνα να φαίνεται περίεργη, όμως αγκαλιάζει με καθολικό τρόπο τη ζωή της Εκκλησίας. Η Βασιλεία του Θεού είναι κατάκτηση. Δεν χαρίζεται απλά σε εκείνους που αδιάφορα και τεμπέλικα την περιμένουν να έρθει. Για όσους την αναμένουν με τέτοιο πνεύμα, θα έρθει, αλλά στο μέσον της νύχτας, σαν την Ημέρα της Κρίσης. Σαν τον κλέφτη που τρυπώνει όταν δεν τον περιμένεις, σαν το Νυμφίο που φθάνει ενώ οι μωρές παρθένες κοιμούνται.

Όμως, αδελφοί μου, η Μ. Τεσσαρακοστή είναι μια επανάσταση.  Και φυσικά όταν μιλάμε για επανάσταση, συνειρμικά, μάς έρχεται στο μυαλό η έννοια της σκλαβιάς. Για να επαναστατήσεις πρέπει να νοιώθεις σκλάβος. Να σου έχουν κλέψει την ελευθερία, να καταπιέζεσαι, να ζεις σε δουλεία. Τι γίνεται λοιπόν με μας; Τι γίνεται με  τις ελευθερίες μας; Είμαστε όντως ελεύθεροι;

          Αυτό το ερώτημα μάς το θέτει κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή. Μάς προκαλεί να κοιτάξουμε μέσα μας, να αντικρύσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε αν είμαστε όντως ελεύθεροι. Κάθε περίοδος Μεγάλης Σαρακοστής είναι και μια κήρυξη πνευματικής επαναστάσεως για τη κατάκτηση της πνευματικής μας ελευθερίας. Αληθινά, πρόκειται για επαναστατική πράξη. Για πνευματικό κίνημα που δημιουργεί τεράστια αναστάτωση και ανησυχία στις δυνάμεις τού εχθρού. Γιατί τη περίοδο αυτή o στρατός τής Εκκλησίας, πολεμά φιλότιμα και εντατικά.

          Πρόκειται, λοιπόν, για τη μεγαλύτερη επανάσταση όπου μας προσκαλεί o Θεός να κάνουμε προκειμένου να δώσουμε μάχες ώστε να ελευθερώσουμε τη ψυχή μας, πού βρίσκεται φυλακισμένη μέσα στα κελιά των αλόγων παθών. Αποκηρύσσω και επαναστατώ εναντίον των αδυναμιών μου. Επαναστατώ εναντίον τού ίδιου μου του εαυτού για να τον φέρω εις εαυτόν. Βαρέθηκα να τον βλέπω να βολεύεται και να εφησυχάζει, αναβάλλοντας συνέχεια για αύριο ότι έχει σχέση με τη σωτηρία τής ψυχής. Δεν μπορώ άλλο να βλέπω τον εαυτό μου να λειτουργεί στα πάθη όπως o σκλάβος... Και να η ευκαιρία… Η Μ. Σαρακοστή!

Η Μεγάλη Σαρακοστή, είναι η ελευθερώτρια της ψυχής μας, το προσκλητήριο του συναγερμού πού θα ξυπνήσει τις αισθήσεις μας από τη πλάνη τους στην οποία περιήλθαν. Θα ξεσηκώσει κάθε πνευματική μας λειτουργία ενεργοποιώντας την, για τη συναίσθηση τής αλήθειας. «Γνώσεσθε τη αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Πρόκειται για τη καλύτερη πνευματική αφύπνιση που μας προσφέρει η μητέρα Εκκλησία κάθε χρόνο για να μη χανόμαστε τρικλίζοντας σαν μεθυσμένοι από τη χρήση καταναλωτικών αγαθών στα σοκάκια τής καθημερινότητας. Αλλοίμονο σ' εκείνον πού παραμένει κοιμώμενος και βολευόμενος στη απάτη μιας εικονικής πραγματικότητας που μόνο στο θάνατο οδηγεί.

          Η σωτηρία τής ψυχής, αδελφοί μου,  όπως λέει και ένα σύγχρονο τραγούδι. είναι μεγάλο πράγμα. Είναι η αλήθεια, είναι η όντως ζωή, είναι η αιωνιότητα, είναι η ελευθερία. Η πλάνη και η απάτη μέσα στην οποία ζούμε και επαναπαυόμαστε έχουν βάλει θηλειά στο λαιμό μας και μας  και μας σύρουν σε μονοπάτια ψεύδους και σκλαβιάς. Εδώ λοιπόν απαιτείται η προσωπική μας επανάσταση προκειμένου να ελευθερωθούμε από τις αδυναμίες και τα πάθη μας, να αποκοπούμε από τις πλανεμένες αντιλήψεις, και να ζούμε πλέον με νουν Χριστού. Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ό,τι καλύτερο για να συναισθανθούμε τη πραγματικότητα της κατάστασής  μας και να ζητήσουμε τη βοήθεια τού Θεού, πού περιμένει με λαχταρά και με πολλή αγάπη, να τον καλέσουμε προσωπικά.

Αγαπητοί Χριστιανοί! Ο Θεός τον καθένα μας τον έπλασε ελεύθερο. Αυτή η ελευθερία τελικά που μας έχει χαρίσει είναι σημείο αντιλεγόμενο στη ζωή μας. Γιατί από αυτό θα κριθούμε. Από την καλή ή κακή διαχείριση τής ελευθερίας. Είμαστε ελεύθεροι να αμαρτάνουμε ή να μην αμαρτάνουμε. Εμείς διαλέγουμε. Είμαστε ελεύθεροι να είμαστε κοντά ή μακριά από τον Χριστό. Εμείς αποφασίζουμε. Εμείς τελικά αυτοκρινόμαστε για τη πιστή μας, για τη αιωνιότητα μας, για τη αλήθεια ή τη πλάνη πού διαλέξαμε στη ζωή μας, για τη προθυμία μας εφέτος τη Μεγάλη Σαρακοστή να επαναστατήσουμε ή να αδιαφορήσουμε στα πάθη μας, για τη κάθε πνευματική ή άλλη επιλογή μας...

Ας τα σκεφθούμε αυτά τη φετινή Σαρακοστή  και ας αγωνιστούμε στο στάδιο αυτό των αρετών με τα  αθλήματα τής νηστείας των τροφών και των παθών, τής ελεημοσύνης, τής αγάπης στον αδελφό. Ας τα σκεφθούμε όλα αυτά μπροστά στον Τίμιο Σταυρό για να πάρουμε δύναμη, να μην πλανηθούμε, να βαδίζουμε με τη αλήθεια.

Με ελευθερία, λοιπόν, αποφασίζουμε να επαναστατήσουμε. Απαρνούμαστε τον καλοπερασάκια εαυτό μας και ακολουθούμε το δρόμο που ο ίδιος ο Χριστός ακολούθησε προκειμένου να συναντηθεί μαζί μας. Κατανοούμε ότι για να Τον συναντήσουμε, θα μιμηθούμε κι εμείς τη ζωή Του, ανεβαίνοντας όχι από άλλα, αλλά από εκείνα τα ματωμένα μονοπάτια πού βγάζουν στον Γολγοθά. Για εκεί βαδίζουμε καρτερικά με τον σταυρό, στη πλάτη. Πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε προσωπική ανάσταση εάν δεν προηγηθεί η προσωπική μας σταύρωση. Καλό σταύρωμα λοιπόν και να έχουμε και καλή Ανάσταση.

   

«ΟΤΑΝ ΔΕ ΕΛΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝ ΤΗ ΔΟΞΗ ΑΥΤΟΥ…»

Έπαρση, Φαρισαϊκή,  και ζωή «εις χώραν μακράν», εγωκεντρισμός και καταπάτηση της «πατρικής αγάπης», είναι οι παράγοντες που  μας οδηγούν,  με μαθηματική ακρίβεια στην αποδεδειγμένη, καταστροφική πορεία της εξορίας και σε τούτο τον κόσμο μα και στην αιωνιότητα. 

          Αυτό το μήνυμα σαλπίζει η Εκκλησία μας, κάθε χρόνο καθώς πλησιάζει η Μ. Τεσσαρακοστή, από τις πρώτες – πρώτες μέρες του Τριωδίου.

          Ο Φαρισαίος, αποκομμένος απ’ όλους,  διακηρύττει σαρκαστικά ότι «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Δεν τους χρειάζομαι λοιπόν τους άλλους. Δεν έχω εγώ καμιά δουλειά μ’ αυτούς.

          Ο Άσωτος, ζει κι αυτός αρχικά, σ’ ένα κόσμο αλλοτριωμένο. Στον απατηλό κόσμο της ψεύτικης της ζημιογόνου ελευθερίας, όπου κυριαρχεί η σωματική απόλαυση, η ικανοποίηση και μόνο των αισθήσεων και η αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο. Στην ουσία ζει  κι αυτός μόνος. Απομακρυσμένος  από “την πατρική οικία”, αποκομμένος από την αγάπη και την ασφάλεια που περιβαλλόταν εκεί μέσα, αποχαυνωμένος από τα ψεύτικα «ζήτω», τα προσποιητά χαμόγελα και τα πληρωμένα χειροκροτήματα, βρίσκεται σε κατάσταση εξορίας.

          Αποξένωση λοιπόν από την μόνη πηγή  ζωής, το Θεό, με Φαρισαϊκό εγωκεντρισμό και δραστηριότητες που περιορίζονται μόνο μέσα στα όρια της βιολογικής εμβέλειας, είναι η κύρια αιτία της υλιστικής αντίληψης για τη ζωή και της θεώρησης των πάντων με κέντρο τον εαυτό μας.

Μια ζωή όμως τέτοια, μια αποδημία «εις χώραν εξορίας», μια ζωή που απευθύνεται μόνο στον εαυτό μας,    είναι αδύνατον να μας επαναφέρει στην «πατρική αγκαλιά». Αν δεν αναγνωρίσουμε την κατάσταση στην οποία είμαστε , αν δεν κραυγάσουμε ειλικρινά το του Τελώνου, «Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» και το του Ασώτου, «Ω πόσων αγαθών υστέρημαι ο ταλαίπωρος εγώ… !»,  αν δεν πάρουμε την γενναία απόφαση της εξόδου απ’ την ατομικιστική μακαριότητά μας, δυστυχώς θα συνεχίσουμε να παραμένουμε ξένοι, σε ξένη χώρα, απόμακροι, δυστυχισμένοι, λιμοκτονούντες για ζεστασιά και αγάπη, στερημένοι της Θείας παρουσίας.

          Τούτο ακριβώς μας δείχνει η σημερινή, η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η Κυριακή “των Απόκρεω”. Έρχεται για να μας ταρακουνήσει και να μας δείξει πως τελικά δεν είμαστε εντάξει με το Θεό, δεν είμαστε ακόμα αληθινοί ακόλουθοί του! 

          «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού…».

Η σημερινή περικοπή δεν είναι παραβολή. Είναι μια εικόνα προφητική, είναι μια  αποκάλυψη  για τη στιγμή της τελικής κρίσης.

Μήπως είναι θλιβερά όλα αυτά που σήμερα ακούμε; Μήπως χαλάν τα λόγια τούτα τη μακαριότητα μας και μας βγάζουν από τη βόλεψη μας:; «Μιμνήσκου τα έσχατά σου και ου μη αμαρτήσει εις τον αιώνα» μας διδάσκει η Σοφία Σειράχ.

Και ο αββάς Ησαίας λέει: "Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος, και είναι αυτά που συντηρούν όλες τις αρετές: το πένθος και τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η μνήμη του θανάτου του. Γιατί όποιος καθημερινά συλλογίζεται το θάνατο και λέει στον εαυτό του, μια μέρα ακόμη μου μένει στον κόσμο αυτό, αυτός ποτέ δεν θα αμαρτήσει ενώπιον του Θεού. Όποιος αντίθετα ελπίζει πως θα ζήσει πολλά χρόνια, αυτός θα πέσει σε πολλές αμαρτίες". (Μικρός Ευεργετινός σ.36)

     Όταν έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού  συναχθήσονταιται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη…»

     Τότε οι νεκροί θα αναστηθούν. Και όσοι τυχόν ζούμε κείνη τη μέρα, "αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν  Κυρίω εσόμεθα".  (Α΄ προς Θεσσαλονικείς, δ΄14)

            «…και αφοριεί αυτούς...»

Ακολουθεί η διαλογή, το ξεχώρισμα. Όπως ο τσομπάνης ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.

     Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτισατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθατε πρός με...»

      Αλήθεια πόσο απλά είναι ευτυχώς τα πράγματα για τη σωτηρία μας! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς  πλούσιος, δεν χρειάζεται να έχει πτυχία, δεν χρειάζεται να έχει κοινωνική θέση! Το μόνο που χρειάζεται να έχει, είναι η αγάπη. 

Να οι πράξεις που καθιστούν τους δίκαιους άξιους να σταθούν στα δεξιά του Κυρίου. Έδωσαν. Έδωσαν τροφή, έδωσαν νερό, έδωσαν τόπο μέσα στο σπίτι τους, έδωσαν ρούχα, έδωσαν ανακούφιση, έδωσαν απ’ το χρόνο τους. Έδωσαν αγάπη.

Κύριε πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν;...

      Δεν υποκρίνονται εδώ οι δίκαιοι όταν τον ρωτούνε. Απλώς όταν εκδήλωναν την αγάπη τους το έκαναν τόσο πηγαία, επειδή το αισθανόταν και όχι επειδή τους το επέβαλε κανείς ή επειδή περίμεναν κάποιο κέρδος. Έτσι δεν θυμούνται καν το καλό που έκαναν γιατί απλά το θεωρούσαν καθήκον. Και σε τελική ανάλυση, ο Θεός δεν θα ενδιαφερθεί για ότι προσφέραμε εκεί όπου υπήρχε προοπτική ανταπόδοσης μα εκεί όπου η προσφορά, ήτανε αληθινό δώρο. Έτσι είναι η αγάπη.

 Αμήν λέγω υμίν, εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.

Πόσο παρηγορητικά λόγια αδελφοί μου! "Εμοί εποιήσατε!" Όλοι οι πονεμένοι, οι άρρωστοι, οι κατατρεγμένοι, είναι ο ίδιος ο Χριστός!

      Το έχουμε καταλάβει άραγε αυτό; Αν είναι κάποιος που θα μας απλώσει το χέρι, θα τον δούμε…  « Αν ο Χριστός χτυπήσει  την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίστε;» Ρωτάει ο Ρ.Φολερώ.

    Πορεύεσθε απ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...

       Ποιοι εδώ είναι οι "κατηραμένοι"; Ο Θεός είναι Αγάπη και δεν καταριέται κανέναν... Είναι εκείνοι που έδιωξαν από μόνοι τους την ευλογία του Θεού και δεν αποδέχτηκαν τη θεία χάρη. Οι σκληρές, οι πέτρινες καρδιές. Αυτοί που δεν τους έγνοιαξε για τίποτα και για κανέναν. Αυτοί που έλεγαν δεν είμαι εγώ σαν τους άλλους· δεν τους έχω ανάγκη· δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν! Σκληρά τα λόγια αυτά αδελφοί μου και μακάρι να μην τα ακούσει κανείς μας εκείνη τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως. Όμως αληθινά!

       Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.

       Ξεκάθαρο: Οι άδικοι θα κολαστούν αιώνια οι δε δίκαιοι θα βρίσκονται αιώνια μαζί Του. 

Αδελφοί μου, αν δεν μας συγκινεί η άπειρη αγάπη του Θεού, που μας περιμένει πάντοτε με ανοιχτή αγκαλιά όπως τον Τελώνη, όπως τον Άσωτο, ας έχουμε στο νου μας πάντα την ώρα της Κρίσεως! «Έχε τη σκέψη σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι...» μας συμβουλεύει ο γέρων Σιλουανός ο Αθωνίτης. Δεν είναι αδυναμία να σκεφτόμαστε τη μέρα εκείνη, αλλά δύναμη. Το Τριώδιο είναι ο κατάλληλος καιρός, να αφεθούμε ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού.