ΣΤΗ 1Η ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ

Δυο  κορυφαία εορτολογικά γεγονότα, αγαπητοί Χριστιανοί, σηματοδοτούν τη σημερινή, την 1^η του νέου έτους,  χαρμόσυνη ημέρα.

            Το πρώτο είναι η μεγάλη Δεσποτικήεορτή της «περιτομής», του Χριστού.

            Το δεύτερο, η μνήμη ενός αναμφίβολα σπουδαίου, όντως αληθινού ιεράρχου, που με την αγιότητα του βίου του, τα σοφά συγγράμματα και την άφθαστο δράση του, αναδείχτηκε πατέρας και φωστήρας της Εκκλησίας του Χριστού, στυλοβάτης της Ορθοδοξίας, πύργος ακαθαίρετος της μίας και μόνου αληθούς πίστεως. Δίπλα σ’ αυτόν ελάχιστοι μπορούν να σταθούν, μέσα στη δισχιλιοστή ιστορία του χριστιανικού κόσμου.

            Συνταιριάζοντας δε και τα δυο, άριστα, στο  υμνολογικό πλούτο αυτής της εορτής,  ψάλλει η Εκκλησίας μας, ότι η σωτηρία που προήλθε από τη ενανθρώπηση του Ιησού, είναι κτήμα εκλεκτών ψυχών, όπως του φωτοφόρου Ιεράρχου. Γι΄ αυτήν – τη σωτηρία -   χαίρει στα ουράνια, αυτός, ο θείος μύστης του Χριστού Βασίλειος, κι αυτή φυσικά πρέπει να είναι και η μόνη πρέπουσα ευλογία και ο πόθος για το νέο έτος, που σήμερα ημερολογιακά υποδεχόμαστε.

            «Ο των όλων Κύριος  υπομένει περιτομή και τα αμαρτήματα των θνητών περιτέμνει ως αγαθός. Παρέχει δε τη σωτηρία σήμερα στον κόσμο, - και για όλα αυτά - χαίρει στα ουράνια και ο του Κτίστου ιεράρχης , το φεγγοβόλο αστέρι ο θείος μύστης του Χριστού Βασίλειος».

            Κατά τη πρώτη λοιπόν, όπως σημειώνει διαπρεπής σύγχρονος θεολόγος της Εκκλησίας μας, ο π. Thomas Hopko, «…ο Κύριος υπέστη περιτομή με το σκοπό να εκπληρώσει το νόμο του Μωυσή, τον οποίο κανείς δεν ήταν ικανός να εκπληρώσει πριν. Εκτελώντας «άπαντα κατά τον νόμον» (Λουκ. 2 : 39), ο Μεσσίας θεωρεί πρέπον «πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. 3 : 15).

            

            …Εκτελώντας ο Κύριος τα πάντα ακριβώς σύμφωνα με το Νόμο, δείχνει ότι έχει να έλθει να υπηρετήσει και να ταυτίσει τον εαυτό Του απόλυτα με τα αμαρτωλά δημιουργήματα Του. Αυτό είναι η θεία ταπείνωση του Θεού, η υπερβολικά μεγάλη Του στοργή και συμπάθεια, η άρρητη και ανείπωτη ταπείνωση και συγκατάβαση Του σ’ εμάς που είμαστε χαμένοι. Γιατί όχι μόνο βρέθηκε «εν σχήματι ως άνθρωπος» αλλά και εκένωσε Εαυτόν από τη θεϊκή Του δόξα, παίρνοντας «μορφή δούλου»(Φιλ. 2:7-8), παραδίδεται στο μαχαίρι του αρχιερέα, υπομένοντας το σημείο αυτό της απόλυτης υποταγής στο Θεό, την πράξη η οποία εκφράζει την ολοκληρωτική αδυναμία των οποίων δημιουργημάτων ενώπιον του Αγίου Δημιουργού…». (Thomas Hopko «ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ»  ΣΕΛ.207 – 208).

            Τα δευτερεία στην πανήγυρη κατέχει, όπως ήδη προαναφέραμε ο «ουρανοφάντορας του Χριστού και φωστήρας ο φαεινός», ο «σπουδαιότερος από τους ανθρώπους του αιώνος του» όπως σημειώνει γι΄ αυτόν ο Μέγας Γρηγόριος, Βασίλειος ο Μέγας. Ότι και να προσπαθήσει να πει κανείς γι’ αυτόν θα είναι λίγα. Τα λόγια τα δικά μας τα ανθρώπινα, τα εγκόσμια, τα φτωχά, αδικούν μια προσωπικότητα που μέσα σε σχετικά λίγα χρόνια, επίγειας ζωής, κατόρθωσε να αναδειχθεί σε μια από τις πλέον φωτεινές, τις πιο ταλαντούχες, τις πιο πολυδιάστατες, τις μεγαλύτερες μορφές της ορθοδοξίας. Σαράντα ετών έγινε επίσκοπος και σε ηλικία σαράντα - εννέα ετών άφησε την ματαιότητα των προσκαίρων για  να καταταχθεί στην αιωνιότητα για την οποία τόσο πολύ πάσχισε. Μέσα όμως σ’ αυτά τα εννέα χρόνια που κατείχε τον επισκοπικό θρόνο της Καισαρείας, κλείνεται αιώνας ολόκληρος. Το έργο που παρουσίασε στάθηκε ικανό να επιβληθεί, να συγκινήσει, να κατακτήσει, όχι μόνο τον κόσμο της εποχής του, αλλά και τους κόσμους των αιώνων που πέρασαν και που θα περάσουν.

            Έργο θεμελιωμένο στο βράχο της πίστεως, πίστη που ενεργείται και επισφραγίζεται με τα  έργα. Ήταν προικισμένος με τις Θείες δωρεές; Ήταν ανθρώπινη η προσπάθεια που τον ανέδειξε; Ήτανε γερές οικογενειακές βάσεις; Ήτανε και τα τρία μαζί. Όλα μαζί φτιάνουν τον άνθρωπο.

Πήρε όντως γερά θεμέλια από την οικογένεια του. Μια οικογένεια που έδωσε - 3 - αδέλφια στον επισκοπικό θρόνο (Βασίλειο, Γρηγόριο και Πέτρο), δυο ακόμη θα ενδυθούν το μοναχικό ένδυμα (η Μακρίνα και ο Ναυκράτιος, που πρόωρα απέθανε), και τελικά  και η μητέρα τους, η Εμμέλεια, θα τελειώσει τον βίο της σαν μοναχή. Εδώ βλέπουμε το ρόλο που παίζει η οικογένεια στη διάπλαση του ανθρώπου.  

Μα δε μπορούμε να αγνοήσουμε και τις προσωπικές προσπάθειες. Σπούδασε στην Καισάρεια, ΣΤΗΝ Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα. Φιλολογία, Φιλοσοφία, Ιστορία, Ιατρική. Αστρονομία, Γεωμετρία, Φυσική. Έγινε πανεπιστήμονας. Απ’ όλα όμως αυτά, μας λέει ο ίδιος ,«όπως απ’ την τριανταφυλλιά, κόβουμε το τριαντάφυλλο και προσέχουμε ν’ αποφύγουμε τ’ αγκάθια, έτσι κι απ’ τις επιστήμες του πρόσεχε να κρατά τα χρήσιμα και ν’ αποφεύγει τα βλαβερά.

            Πάνω απ’ όλα όμως, όσο καλές βάσεις κι αν είχε, όσο κι αν προσπάθησε ο όδιος, δεν λησμονεί τη θεία ενίσχυση. «Άνευ Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν».Αυτός εμπνέει, Αυτός  ενισχύει τις πράξεις.

            Ύστερα από μια ζωή συνεχούς αναζητήσεως, μια ζωή σκληρής ασκήσεως και πνευματικής ανυψώσεως και επιτακτικές ανάγκες της Εκκλησίας τον κάλεσαν στο μέγα της Ιερωσύνης υπούργημα, αφήνει όχι με ευκολία την ασκητική ζωή, και το 370 σε ηλικία 40μετών τον βρίσκουμε στον επισκοπικό θρόνο της Καισαρείας της Καππαδοκίας.

            Είναι των αδυνάτων αδύνατο μέσα στα λίγα λεπτά που διαθέτουμε να αναφερθούμε στο πολυσχιδές έργο που ανέπτυξε σαν επίσκοπος. Ο λύχνος μπήκε στο λυχνοστάτη για να σκορπίσει φως γύρω του. Ένα θαύμα είναι όλη η δράση του, τα χρόνια αυτά. Μέγας στην πίστηû στην σοφίαû στην αγάπηû στην αρετήû στη διδασκαλίαû στο συγγραφικό έργο. Σταθερός στο καθήκον, ατρόμητος στους εχθρούς της πίστεως. Μα για τη μεγαλοσύνη του βοούν και αυτά ακόμη τα έργα του. Μάρτυρας αδιάψευστος η «Βασιλειάδα». Ένα τεράστιο συγκρότημα από Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο, Πτωχοκομείο, και πολλά ακόμη ιδρύματα για την απάλυνση του πόνου. Μια ολόκληρη πόλη αγάπης.

            Εννιά μόλις χρόνια πρόλαβε να διαποιμάνει την Εκκλησία αφού η γεμάτη στερήσεις ζωή του, και η ήδη κλονισμένη υγεία του, τον οδήγησαν πρόωρα στην αιωνιότητα. Ήταν όμως  υπερ – αρκετά τα εννιά αυτά χρόνια για να τον αναδείξουν σε Μέγα ιεράρχη.

            Αυτός , αδελφοί μου, είναι ο Μέγας Βασίλειος. Δυστυχώς, η σημερινή καταναλωτική κοινωνία, το σύγχρονο marketing, οι κάθε είδους ανευθυνοϋπεύθυνοι, κακοποιούν βάναυσα την ιστορική – και όχι φανταστική – μορφή του σεπτού ιεράρχη και Αγίου της Εκκλησίας μας που τόσο πολλά, πρόσφερε και τόσο πολύ αγαπήθηκε από τον κόσμο. Αντ’ αυτού, μας παρουσιάζουν οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Και με οποιονδήποτε τρόπο, που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τον ασκητικότατο ιεράρχη αλλά παράλληλα τον γελοιοποιούν, τον βεβηλώνουν, τον βλασφημούν.

            Αδελφοί μου. Δεν είναι αυτός ο Άγιος Βασίλειος. Δεν υπάρχει τέτοιος Άγιος Βασίλειος. Αυτός  είναι ο ήρωας των πολυεθνικών, είναι ο ήρωας του κέρδους, είναι ένας φτιαχτός  άγιος ,(σαν τον πρόσφατο άγιο Βαλεντίνο), που εκπροσωπεί την κατανάλωση, το εμπόριο, τη ψυχονάρκωση.

             

Και βέβαια, όμως, υπάρχει Άγιος Βασίλειος. Είναι όμως ο Άγιος της Εκκλησίας μας. Είναι αυτός  που κατανάλωσε τη ζωή του στην άσκηση, στην προσφορά, στην αγάπη. Δεν έρχεται μέσα απ΄ τις καμινάδες φορτωμένος με σάκους, μα έρχεται κοντά μας με προθυμία να ακούσει τις προσευχές μας, να συντρέξει στις ανάγκες μας, να μας γεμίσει με τη χάρη του.

            Αγαπητοί Χριστιανοί.

            Πρώτη του νέου έτους σήμερα. Καινούρια χρονιά, καινούρια αρχή και πάλι. Και αυτό το νέο έτος μας το σηματοδοτεί, όπως ακούμε σε εμπνευσμένα παραδοσιακά κάλαντα «η του Χριστού περιτομή και η μνήμη του Αγίου Ιεράρχου Βασιλείου». Μπροστάρηδες δηλαδή στην καινούρια χρονιά,  Ιησούς Χριστός και το πανάξιο τέκνο Του, ο φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος και οικουμενικός διδάσκαλος, Βασίλειος ο Μέγας.   Αυτοί ευλογούν, αυτοί αγιάζουν , αυτοί μας δείχνουν μια άλλη όψη της ζωής που δυστυχώς αγνοούμε. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πίστη, τη σοφία, την αρετή, την αγάπη, την προσφορά, το καθήκον. Αυτά απεμπολήσαμε από τη ζωή μας και κενοί πλέον, άδειοι, στεκόμαστε αμήχανοι και τρομαγμένοι μπροστά στο αύριο.

            Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν αυτήν την ευκαιρία γιατί όπως ο0 ίδιος ο Μ. Βασίλειος τονίζει: «Ο χρόνος περνάει και δεν περιμένει εκείνον που αργοπορεί. Και όπως είναι αδύνατον να σταματήσει κανείς το ρεύμα ενός ποταμού, έτσι δεν είναι δυνατόν να σταματήσει κανείς την αναγκαστική και ασυγκράτητη πορεία του χρόνου. Ούτε μπορεί, όταν φύγει μια ευκαιρία, να την ξαναβρεί, αν δεν την εκμεταλλευτεί στον πρέποντα χρόνο.

            Θέλουμε λοιπόν το νέο χρόνο «εν ειρήνη και ομονοίας»; Θέλουμε αγάπη, ευτυχία, ομόνοια, ηρεμία; Τα έχουμε μπροστά μας. Αρκεί να κατανοήσουμε το κρίσιμο του σημείου που έχουμε φτάσει, τώρα, τούτη τη σιγμή, και να κάνουμε την καινούρια αρχή. Έχουμε υπέρ – ασχοληθεί με τον εαυτό μας και τις ανόητες απαιτήσεις μας. Ας ασχοληθούμε και λίγο με το Θεό!

            

«Τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου»

 Λίγες μέρες πριν,  γιορτάσαμε αδελφοί μου, τα Χριστούγεννα.  Είδαμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, σπαργανωμένο στη φάτνη, τον προσκυνήσαμε με τους ποιμένες και τους σοφούς της Ανατολής, τον δοξολογήσαμε μαζί με τους Αγγέλους.  Σήμερα τον βλέπουμε να διώκεται από τον Ηρώδη. Διώκεται από τα μαχαίρια του Ηρώδη και καταφεύγει στην Αίγυπτο.

«Αναχωρησάντων των μάγων», λέει σήμερα το Ευαγγέλιο, ο Χριστός μας έφευγε κι αυτός για την Αίγυπτο. Κι αυτό έγινε γιατί άγγελος Κυρίου είπε στον Ιωσήφ, να σηκωθεί και να πάρει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει στην Αίγυπτο. «μέλλει Ηρώδης ζητείν το Παιδίον του απολέσαι Αυτώ». (Ματθ. 2,13)

Ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού. Φυσικά δεν είχε κανένα λόγο. Ακόμη κι αν εξέταζε με τη λογική το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού- δεν υπήρχε λόγος να φοβάται. Κι αυτό γιατί, όπως λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ο Ηρώδης δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται μην του πάρει ο Χριστός το θρόνο. Δεν ήταν κανένας μικρός στην ηλικία ο Ηρώδης. Είχε κάποια ηλικία και σε λίγο θα πέθαινε. Ήταν ακόμα βασιλιάς που είχε κοσμική και στρατιωτική δύναμη. Ενώ ο Χριστός ήταν μικρός, νήπιο, όσο αφορά την ηλικία. Ήταν άσημος, ζούσε πτωχικά, αφού γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη, κλαυθμήριζε ακόμα». Γιατί λοιπόν φοβόταν; Ήταν φιλόδοξος, ακόλαστος, αδίστακτος σε κάθε έγκλημα ο Ηρώδης, προκειμένου μάλιστα να εξασφαλίσει την εξουσία του. Έσφαξε τη σύζυγό του, τρία από τα παιδιά του, τον πεθερό του και πολλούς άλλους αθώους. Προς το τέλος δε της εγκληματικής του ζωής, χωρίς δισταγμό διέταξε και τον σφαγιασμό των νηπίων της Βηθλεέμ. Σε 14.000 ανήλθε ο αριθμός των νέων του θυμάτων. Και όλο αυτό το αίμα και το ειδεχθές έγκλημα το διέπραξε μόνο και μόνο, για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος, που νόμιζε πως θα του έπαιρνε το θρόνο του! Και πότε; Όταν αυτός προχωρημένος πια στην ηλικία έπρεπε να περιμένει από μέρα σε μέρα το τέλος του!

Αλλά «τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Με ποιο τρόπο; Ο Ευαγγελιστής δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες αυτές. Η Ιστορία όμως μιλάει για το οικτρό τέλος που είχε ο αρχηγός της σπείρας των εγκληματιών αυτών. Βαρύ το χέρι του Θεού έπεσε επάνω του. Φρικτοί πόνοι του κατασπάραξαν το σώμα και του έκαναν αφόρητη τη ζωή σε σημείο που πολλές φορές δοκίμασε να θέσει τέρμα στη ζωή του, Τέλος έπειτα από πολύμηνο μαρτύριο έκλεισε η τελευταία σελίδα της ζωής του μέσα στις κατάρες και τους αναθεματισμούς του λαού του.

Ανάλογο βέβαια στάθηκε και το τέλος και των υπολοίπων διωκτών του Ιησού. Πραγματικός αφανισμός ακολούθησε τα αμαρτωλά τους βήματα. Δια του προφητάνακτος Δαβίδ δηλώνει ξεκάθαρα. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Δια δε του Ησαΐα τονίζει: «Ουαί τω ανόμω· πονηρά κατά τα έργα αυτού συμβήσεται αυτώ». Και πραγματικά αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα σ΄ όσους ακολουθούν την παρανομία και αντιστρατεύονται το νόμο Του και πολεμούν την εκκλησία Του. Νέρωνες και Καλιγούλες, Μαξιμιανοί και Ιουλιανοί βρήκαν φρικτό τέλος. Άρειοι και Βολταίροι είχαν τέτοιο θάνατο, που όπως δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας του ενός απ΄ αυτούς, «εάν επρόκειτο να αποθάνει ο Σατανάς δεν θα είχε φρικτότερο τέλος». Αλλά και ο προηγούμενος αιώνας δε έχει λιγότερα παραδείγματα.

Εκατομμύρια της οικουμένης, τον περασμένο μόλις αιώνα, έτρεμαν μπροστά στην οργή των φοβερών Δικτατόρων. Αντιστρατεύθηκαν τον Νόμο του Θεού, γραπτό και άγραφο, πολέμησαν την Εκκλησία Του, υποδούλωσαν πλήθος λαών, οδήγησαν «ως πρόβατα επί σφαγήν» μυριάδες ανθρώπων στα ποικιλώνυμα μαρτύρια και τον θάνατο, ξερίζωσαν ολόκληρους πληθυσμούς και τους έριξαν στα φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τέλος έριξαν ολόκληρο τον κόσμο στη φοβερότερη αλληλοσφαγή.

Αλλά «ζει Κύριος!» Η συνεχής και «εν ψυχρώ» παραβίαση της θείας δικαιοσύνης προετοίμασε και το δικό τους φρικτό τέλος. Σε λίγα χρόνια «ως εκλείπει καπνός» εξέλιπαν και «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» έλιωσε και διαλύθηκε «πάσα η δύναμις αυτών» «από προσώπου του Θεού». Τα πράγματα δικαίωσαν ακόμη μια φορά τον Δαβίδ, ο οποίος έλεγε: «Είδα τον ασεβή να ακμάζει, να υψώνεται πανίσχυρος και να απλώνει η επιρροή του σαν τις κέδρους του Λιβάνου. Μόλις όμως πρόλαβα να περάσω απ΄ εκεί, και να! Αυτός στο μεταξύ είχε αφανισθεί. Και ξαναπέρασα και τον αναζήτησα και δεν βρέθηκε αυτός, ούτε καν ο τόπος, στον οποίο ωρθώνετο πρωτύτερα υψωμένος και αγέρωχος. Κάθε ίχνος του χάθηκε για πάντα».

Παρά όμως τα τόσα και τόσα παραδείγματα ο πόλεμος και οι πολέμιοι δεν έχουν τελειωμό. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ο Χριστός διώκεται.

Συγκεκριμένα. Ακούμε τώρα τελευταία και παρατηρούμε διάφορες αντιλήψεις νοοτροπίες και ιδεολογίες που αμφισβητούν τον Χριστοκεντρικό εορτασμό των Χριστουγέν­νων και προτείνουν άλλα πρότυπα, υλιστικά, εϋδαιμονιστικά και δήθεν ψυχα­γωγικά. Φαγητό, πιοτό, ξενύχτι και γλέντι ρούχα και στολίδια, λαμπάκια και φώτα και τίποτε άλλο.

Μία άλλη μορφή αμφισβητήσεως των Χριστουγέννων έρχεται από το πολυδιαφημισμένο ρεύμα της «πολυπολιτισμικότητας». Το ιδεολόγημα αυτό προτεί­νει να μην ονομάζουμε την εορτή Χριστούγεννα διότι θίγονται οι μη Χριστια­νοί πού ζουν -μονίμως ή προσκαίρως- στις κοινωνίες μας. Στην Αυστραλία πρόπερσι έγιναν μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και γενικά την Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σχολείων και των πόλεων. Ακούστηκαν επιχειρήματα ότι πρέπει να σταματήσουν να κοσμούν τους δημοσίους χώ­ρους σύμβολα πού θυμίζουν μία Χριστιανική εορτή, διότι τούτο απαιτεί ή θρη­σκευτική ουδετερότητα και η πολυπολιτισμικότητα. Στις Η.Π.Α. ένα διεθνούς εμβελείας τηλεοπτικό δίκτυο έθεσε σε δημοσία συζήτηση το ερώτημα αν θα πρέπει η εορτή να ονομάζεται Χριστούγεννα, ή μήπως αυτή η λέξη προσβάλ­λει τις αλλόθρησκες θρησκευτικές κοινότητες της χάβρας. Στην Αγγλία εφέτος απαγορεύτηκαν οι διακοσμήσεις που έχουν σχέση με το Χριστό, τη Γέννησή, το σπήλαιο, τη Φάτνη και όλα τα σχετικά. Να τα περιμένουμε κι εδώ στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα μας! Δεν θ’ αργήσουν!  Η πολυπολιτισμική αυτή αμφισβήτηση των Χριστουγέννων ξεκινά με το αθώο επιχείρημα της προ­στασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του σεβασμού των μειονοτήτων και καταλήγει σε μία ύποπτα δημοκρατική αντίληψη, ότι δηλαδή τα δικαιώματα της Χριστιανικής πλειοψηφίας δεν πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη! Δεν αποκλεί­εται, λοιπόν, τίποτα…

Ίσως αυτές οι σκέψεις και προβλέψεις να φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές. Μακάρι να αποδειχθούν υπερβολικές φαντασιώσεις και να μη φθάσουμε: ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις. Όμως ό Ορθόδοξος λαός μας πρέπει να τελεί εν εγρηγόρσει. Διότι στο όνομα του πολυδιαφημισμένου «Χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας» ορισμένες μειοψηφίες εντός της χώρας μας επιδιώκουν τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό της Ελλάδος. Λίγοι αλλά θορυβώδεις επιζητούν με κάθε τρόπο την πλήρη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και της πίστεως  μας. Εάν εφαρμοσθούν οι ιδέες τους, τότε είναι όλα τα παραπάνω, πιθανά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε κάτι τέτοιο. Ή Ορθόδοξη Παράδοση και η δημοκρατική συνείδηση των Ελλήνων δεν θα επιτρέψουν την επιβολή ρυθμίσεων που έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύματα και τα βιώματα τη; συντριπτικής πλειοψηφίας του λάου μας.

Άλλο τώρα! Υπάλληλος Βρετανικής αεροπορικής εταιρείας ετέθη σε διαθεσιμότητα και απειλείται με απόλυση επειδή φορούσε Σταυρό πάνω από την ενδυμασία της. Τι έγινε και σε μας με τις ταυτότητες;

Να τελειώσουμε με ένα ευτράπελο και πάλι Αγγλικής παραγωγής, όπου, σε απαξίωση κάθε Θεϊκού νόμου και με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σκυλιά «κουμπάροι» θα παντρεύουν τα αφεντικά τους. Τι να πει κανείς; Εδώ τα λόγια περιττεύουν.

Και σήμερα λοιπόν κυνηγούν το Χριστό και την Εκκλησία Του. Και σήμερα χλευάζουν την πίστη στο Χριστό. Και σήμερα αλλοιώνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά όλοι, πρέπει να ξέρουν, ότι θα έχουν την απάντηση που έλαβαν όλοι όσοι διαχρονικά εδίωξαν το Χριστό.

Ας το προσέξουμε αυτό, αδελφοί μου, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, για να καταλάβουμε ότι μόνον ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας. Ας παρακαλέσουμε τον Γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου Χριστό, να πρεσβεύει για μας τους αμαρτωλούς. Είμαστε παιδιά Του καθότι όλοι έχουμε βγει από τα σπλάγχνα της Κολυμπήθρας της Αγίας Εκκλησίας Του. Έχουμε ιερό καθήκον να φροντίζουμε, να αγωνιζόμαστε, να παραμένουμε πιστοί και ορθόδοξοι για να σώσουμε τις ψυχές μας. Αμήν!

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κάθε φορά, αδελφοί μου, κάθε χρόνο, όταν  στις 21  Νοέμβρη, στον Όρθρο, της εορτής  των Εισοδίων της Θεοτόκου ακούγοντας, για πρώτη φορά μέσα στο Εκκλησιαστικό έτος, να ψάλλονται  πανηγυρικότατα , οι Καταβασίες των  Χριστουγέννων ενθουσιάζομαι. Ο τρόπος που ψάλλονται,  τα λόγια, το νόημα, ο έντονα εορταστικός τους τόνος σε καλούν  σε πανηγυρισμό. Είναι σαν μια σάλπιγγα που προκαταβολικά  σαλπίζοντας, προμηνύει σε μας το κοσμοσωτήριο μήνυμα της  « Μητροπόλεως των εορτών ». Είναι λοιπόν αναπόφευκτο, στον κάθε έναν, αν βέβαια δεν έχει επιτρέψει να αλλοτριωθεί η ψυχή και η ζωή του από άλλα νερόβραστα  ορθολογιστικά και υλιστικά, ξένα προς την ελληνορθόδοξη συνείδηση  μας, μηνύματα, να αισθάνεται αλλιώτικα  και η καρδιά του να χτυπά σε διαφορετικό ρυθμό , τη στιγμή που με έντονο τρόπο η Εκκλησία τον καλεί να γιορτάσει και να χαρεί με «την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».

«Ο Χριστός γεννιέται, δοξάστε Τον. Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε Τον. Ο Χριστός στη γη, υψωθείτε. Τραγουδήστε όλη η γη τον Κύριο και μέσα σε άκρα ευφροσύνη , ανυμνήστε Τον  λαοί, γιατί δοξάστηκε »

Σε πανηγυρισμό λοιπόν καλούμαστε, αδελφοί μου, για τη Γέννηση του Χριστού. Το προσκλητήριο της Εκκλησίας μας ,έντονο ,για μια ακόμη φορά.

«Ευφραίνεσθε σεις, οι δίκαιοι, οι ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη τώρα που εγεννήθη ο Χριστός. Παρθένος  κάθεται  ένδοξος μητέρα του Θείου Λυτρωτού μιμούμενη τα Χερουβείμ που αποτελούν τον ουράνιο θρόνο του παμβασιλέως Χριστού, και βαστάζει εις τας αγκάλας της τον Θεόν-Λόγον που εσαρκώθη και έγινε άνθρωπος. Ποιμένες τον τεχθέντα Χριστόν δοξάζουν .Μάγοι στο Δεσπότη προσφέρουν δώρα. Άγγελοι ανυμνούν και λέγουν. Ακατάληπτε Κύριε . Δόξα Σοι».

( Ιδιόμελο των αίνων  25 ης  Δεκεμβρίου ) 

                                                               

        î Θεός  ενηνθρώπησεν ίνα ημείς Θεοποιηθώμεν ï

Αυτή  την  απάντηση δίνουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας  θέλοντας να εξηγήσουν  τη  χαρά , την αγαλλίαση , το προσκλητήριο σε πανηγύρι .

·        Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός .

«Κένωσε», τον εαυτό Του, μίκρυνε, χώρεσε μέσα στην ανθρώπινη σάρκα , έγινε επίγειος για να γίνει ο άνθρωπος επουράνιος . Μικρός και πτωχός για να μεγαλώσουμε εμείς.

« Ας γίνουμε όπως ο Χριστός , εφόσον και ο Χριστός έγινε όπως εμάς .(Μας λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Ας γίνουμε Θεοί γι΄ Αυτόν, εφόσον κι εκείνος έγινε άνθρωπος για μας . Πήρε το χειρότερο για να δώσει το καλλίτερο.  Φτώχεψε για να πλουτίσουμε εμείς με τη δική Του φτώχεια. Έλαβε μορφή δούλου για να απολαύσουμε εμείς την ελευθερία . Πειράσθηκε για να νικήσουμε ».  (Άγ. Γρηγόριος ο  Θεολόγος).

·        Για να ανακαινίσει τον άνθρωπο.

« Αφού με τρόπο που δεν τον καταλαβαίνουμε περιβλήθηκε και ενώθηκε αδιαίρετα με την ανθρώπινη φύση, γεννήθηκε Θεός και άνθρωπος μαζί, από γυναίκα, ώστε να λάβει Αυτός την ίδια εκείνη φύση, με την οποία έπλασε τους πρωτοπλάστους, και μάλιστα γεννήθηκε από Παρθένο. Και όλα αυτά τα έκανε για να κάνει τον άνθρωπο καινούριο» (Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς ).

·        Για να  απελευθερώσει το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος .

« Είναι ο Κύριος και Θεός και φανερώθηκε για μας, όχι με τη μορφή του Θεού, για να μην τρομάξει τον ασθενή άνθρωπο. Αλλά φανερώθηκε με τη μορφή του δούλου, για να ελευθερώσει τον υποδουλωθέντα άνθρωπο ».( Μέγας  Βασίλειος ).

·        Για να μας αγιάσει και να μας ξαναφέρει κοντά Του.

« Μάθε ότι γι’ αυτό ο Θεός φανερώθηκε με ανθρώπινη σάρκα, Επειδή έπρεπε να αγιάσει την καταραμένη σάρκα .Εκείνη που ασθένησε να δυναμωθεί. Εκείνη που αποξενώθηκε απ’ το Θεό να ξαναγυρίσει κοντά Του και εκείνη που ξέπεσε από τον Παράδεισο, να ξαναγυρίσει στους ουρανούς ». ( Μέγας  Βασίλειος ).

·        Για να συγχωρήσει και να ξεριζώσει την αμαρτία του ανθρώπου .

« Για να ξεριζωθεί η αμαρτία και το ενωμένο μαζί της κακό , αυτό μόνο η θεία δύναμη μπορεί να το κατορθώσει . Διότι δεν εξουσιάζει, ούτε μπορεί ο άνθρωπος να ξεριζώσει την αμαρτία με, τη δική του δύναμη . Σε σένα ανήκει το να παλέψεις , το να πολεμήσεις εναντίον της , να τη χτυπήσεις και να σε χτυπήσει, αλλά το να ξεριζωθεί ανήκει στο Θεό»

( Άγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος ).

·        Για να διώξει την άγνοια του Θεού και την πλάνη .

« Τι έγινε όταν γεννήθηκε ο Ιησούς; Έλαμψε στον ουρανό ένα πρωτόφαντο άστρο , που το φως του ήτανε ανεκλάλητο. Κι όλα τα υπόλοιπα άστρα , μαζί με τον ήλιο και το φεγγάρι, έγιναν  χορός γύρω από αυτό. Κι αυτό ήταν το πιο φωτεινό από όλα .Γιατί μηνούσε ότι η άγνοια γκρεμιζόταν κι ο Θεός είχε γίνει άνθρωπος , για να χαρίσει τη ζωή την αληθινή ».

 ( Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας ).

·        Για να καταπατηθεί ο Θάνατος .

« Γι’ αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να σκοτώσει το θάνατο που είχε φωλιάσει μέσα στον άνθρωπο. Διότι όπως τα θεραπευτικά φάρμακα κατακρατούν τα δηλητήρια όταν εισαχθούν μέσα στο σώμα, κι όπως το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στο σπίτι φεύγει, όταν μπει μέσα φως, έτσι και ο θάνατος που καταδυνάστευε την ανθρώπινη φύση αφανίστηκε με την παρουσία της Θεότητος ». ( Μέγας Βασίλειος).

·        Για να διδάξει την αγάπη και την ταπείνωση .

·        Για να φέρει την ειρήνη στις καρδιές μας και παράλληλα σ’ όλο τον κόσμο .

·        Για να κάνει σε μας ξανά προσιτό τον Παράδεισο .

Όλα αυτά, αδελφοί μου έχοντας στο νου του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και θαμπωμένος απ’ το Θείο μεγαλείο λέει σ’ ένα λόγο του στη Γενέθλιο ημέρα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού .

 « Βλέπω παράξενο και παράδοξο μυστήριο. Ποιμένες αντί να παίζουν με τις φλογέρες τους κάποιο μελωδικό σκοπό , ψάλλουν ουράνιο ύμνο και γεμίζουν με τους ήχους τους τα αυτιά μου. Ψάλλουν άγγελοι και ανυμνούν αρχάγγελοι, υμνούν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ .Όλοι πανηγυρίζουν γιατί βλέπουν το Θεό στη γη  και τον άνθρωπο στους ουρανούς .Βλέπουν εκείνον που είναι πάνω στον ουρανό, να βρίσκεται κάτω στη γη λόγω της οικονομίας του για τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο που είναι στη γη, να βρίσκεται ψηλά στον ουρανό λόγω της φιλανθρωπίας του Θεού …                   

Σήμερα η Βηθλεέμ έγινε όμοια με τον ουρανό ,αφού εμφανίστηκαν σ’ αυτήν αντί για αστέρια άγγελοι που ανυμνούν το Θεό , και δέχθηκε με τρόπο θαυμαστό στο χώρο της όχι το φυσικό ήλιο , αλλά τον ήλιο της δικαιοσύνης  …

Σήμερα γεννιέται από Παρθένο , με τρόπο που δεν μπορώ να περιγράψω .Εκείνος που γεννήθηκε από τον Πατέρα με τρόπο ανέκφραστο πριν από όλους τους αιώνες …

Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά, ντροπιάστηκε ο διάβολος, οι δαίμονες εκδιώχθηκαν, καταργήθηκε ο θάνατος, ανοίχθηκαν οι πύλες του Παραδείσου, εξαφανίστηκε η κατάρα, απομακρύνθηκε η αμαρτία, η πλάνη καταργήθηκε, η αλήθεια επανήλθε, και διαδόθηκε το κήρυγμα της ευσεβείας παντού .Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύτηκε στη γη, οι άγγελοι επικοινωνούν με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι χωρίς φόβο συνομιλούν με τους αγγέλους…».

        Εμπρός λοιπόν, να πανηγυρίσουμε κι εμείς. Να πανηγυρίσουμε όμως όχι με τα κοσμικά πανηγύρια αλλά όπως αρμόζει στο Θεό. Όχι με ξενύχτια και μεθύσια αλλά με εμβάθυνση στο μυστήριο και κατάνυξη. Όχι υλιστικά αλλά πνευματικά. Το κοσμικό, παγκοσμιοποιημένο πλέον και συγκρητιστικό πνεύμα της εποχής , μας υποδεικνύει  ένα είδος Χριστουγέννων που όμως λείπει από αυτά ο Χριστός. Μας υποδεικνύει και μας καθηλώνει μόνο στα φωτεινά δένδρα, μόνο στις γιορτινές διαφημίσεις ,στα παιχνίδια, στις χαρές, στις διασκεδάσεις ,στα φαγοπότια, τα «ρεβεγιόν». Όλα  παρουσιάζονται σαν ένα παραμύθι και μας προτείνουν να το ζήσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε, ακόμα και συντροφιά με ημίγυμνους  θηλυκού γένους αγιοβασίληδες …

        Εμπρός λοιπόν να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα , της λύτρωσης ,της πνευματικής ανακαίνισης, της ζωής, της αντίστασης στην «από-Χριστοποίηση» των Χριστουγέννων .

        Εμπρός να κάνουμε φάτνη την καρδιά μας για να γεννηθεί μέσα της ο Χριστός .

        Εμπρός  να σταματήσουμε να στηρίζουμε τον <<Ηρώδη>>, ο οποίος ακόμα και σήμερα  ζητά  «την ψυχήν του παιδίου» .

        Εμπρός να ζητήσουμε να συναντηθούμε με το Χριστό γιατί είναι παρών είναι μπροστά μας και μας απλώνει το χέρι Του .Ας μην κοιτάμε πολύ ψηλά για να τον δούμε . Είναι εδώ , είναι δίπλα μας . Είναι στα πρόσωπα των μικρών και των ελαχίστων. Είναι στα πρόσωπα των διπλανών μας , των αρρώστων , των απελπισμένων αδελφών μας. Στα πρόσωπα των παιδιών που αφήνουμε να πεθάνουν από την πείνα ,των παιδιών που σκοτώνουμε πουλώντας τους άγουρο θάνατο, τα ναρκωτικά και τον καρκίνο , μέσα στην καταμολυνσμένη από τα συμφέροντα  των μεγάλων, γη μας, ή αυτών που δολοφονούμαι πριν ακόμα γεννηθούν. Είναι στα πρόσωπα των ξεσπιτωμένων.  των προσφύγων ,των καταδιωγμένων και καταπιεσμένων .Να τον αναζητήσουμε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου. Να σταθούμε κοντά Του με συντριβή καρδίας .Να τον γευτούμε αγαπητικά. Να ενωθούμε με λαχτάρα μαζί Του .Να τον ανταμώσουμε και να τον  γνωρίσουμε χωρίς πάλι να τον προσπεράσουμε . Να’ ανοίξουμε την καρδιά μας και να τον κλείσουμε μέσα.

        Αδελφοί μου.

        Ένας Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιερώνυμος, θέλησε κάποτε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο , από κάθε άλλη φορά και όλο τον άλλο κόσμο. Πήγε λοιπόν στη Βηθλεέμ,  κλείστηκε στο σπήλαιο όπου γεννήθηκε  ο Χριστός, κι εκεί έμεινε για να περάσει τη νύχτα της Γέννησης του Θεανθρώπου , γονατιστός μπροστά στη Φάτνη και προσευχόμενος. Όλη την νύχτα λοιπόν στην προσευχή του έλεγε : « Χριστέ μου, που απόψε γεννάσαι εσύ σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιο δώρο σαν ανταπόδωμα θα ήθελες  να προσφέρω  στη γέννηση Σου ;» Απαρίθμησε όλα όσα είχε απαρνηθεί,  όσα προσέφερε  για χάρη Του. Περιουσία, μόρφωση, ανέσεις, τα πάντα. Τη ζωή μου, έλεγε, απόψε να ζητήσεις θα στη χαρίσω. Απάντηση όμως δεν έπαιρνε. Αυτός συνέχισε να μιλά στο Θεό με πιο πολύ θέρμη ακόμη. Ώσπου κατά τα μεσάνυχτα άκουσε φωνή εξ ουρανού που ανταποκρινόταν στο αίτημα του . «Ιερώνυμε, όλα όσα μου λες  ότι μου πρόσφερες μέχρι τώρα ή προτίθεσαι να μου δώσεις για μένα είναι άχυρα».

-«Και η ζωή μου Κύριε και όσα έχω προσφέρει σε Σένα τόσα αξίζουν ;» Και η απάντηση ήτανε  «Ναι».

-«Τι άλλο λοιπόν Κύριε , θέλεις να σου προσφέρω απόψε στη γέννηση Σου»;

-« Κάτι ζητώ από σένα Ιερώνυμε  και από όλους τους ανθρώπους, που μπορείς να μου δώσεις .

-Ζητώ τις  αμαρτίες σου ,ζητώ την καρδιά σου. Εγώ  ήλθα στον κόσμο για να φέρω τη λύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων».

        Τι θα δώσουμε λοιπόν εμείς  στο Χριστό ;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ

Ομιλία Γερμανού του Β, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εις την Δεκάτην Τετάρτην Κυριακήν κατά Λουκάν.

Ο Θεός είναι ο ήλιος της Δικαιοσύνης, όπως έχει γραφή, ο οποίος φωτίζει τα πάντα με τις ακτίνες της Αυτού αγαθότητος. Η δε ψυχή κάθε ανθρώπου, αναλόγως με την διάθεσί του, γίνεται ή κηρός, ως φιλόθεος, ή πηλός, ως φιλόϋλος. Όπως λοιπόν ο πηλός εκ φύσεως με τον ήλιο ξηραίνεται, έτσι και κάθε ψυχή φιλόϋλος και φιλόκοσμος, ενώ νουθετείται από τον Θεόν, σκληρύνεται, όπως ο πηλός, διότι αντιστρέφει τους λόγους του, και οδηγείται μόνη της προς την απώλειαν. Η φιλόθεος όμως ψυχή απαλύνεται ως κηρός και δεχόμενη μέσα της τους τύπους και τους χαρακτήρες των θείων εννοιών, γίνεται κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι. Ο αισθητός ήλιος θεωρείται, δεν θεωρεί. Ο νοητός ήλιος θεωρείται από τους αξίους, αλλά και βλέπει τους πάντας και περισσότερον αυτούς που τον βλέπουν. Ο αισθητός ήλιος δεν ομιλεί ούτε χαρίζει ομιλία σε κανέναν, ο νοητός όμως και ομιλεί στους φίλους του και χαρίζει σε όλους την όρασι και την ομιλία. Ο αισθητός ήλιος λάμποντας σε τόπους αισθητούς, με την θερμότητα των ακτίνων του αποξηραίνει την υγρότητα της γης, χωρίς όμως και να τρέφει τα φυτά και τα σπέρματα. Ενώ ο νοητός ήλιος, όταν ανατείλη στην ψυχή, τα κάνει και τα δύο. Ξηραίνει την υγρότητα των παθών, αποπλύνοντας την ακαθαρσία που έχει προκληθεί από αυτά και συγχρόνως λιπαίνει την νοητήν γη της ψυχής, και έτσι τα φυτά των αρετών τρέφονται και αυξάνουν. Ο Κύριος είναι φως, λαμπρότης για τις ψυχές εκείνες που αγωνίζονται για την κάθαρσι του βίου και των λόγων τους. Πράγματι, εάν σκότος είναι η άγνοια και η αμαρτία, φως θα είναι η γνώσις και ο ένθεος βίος. Ο Χριστός λέγεται φως επειδή φωτίζει τον νου προς κατανόησιν των απορρήτων και δεικνύει τα μυστήρια, τα οποία είναι θεατά μόνον στους καθαρούς. Ο Χριστός είναι φως διότι φωτίζει νοητώς τις καρδιές των πιστών και χαρίζει στους ανθρώπους το αισθητόν φως των οφθαλμών. Γι’ αυτό και έλεγε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» και «εγώ εις τον κόσμον ελήλυθα». Ότι δε έτσι είναι η πραγματικότης, μας το φανερώνει και η περικοπή των ευαγγελικών θείων λόγων που θα αναγνωσθή σήμερα, και έχει ως εξής:«Τω καιρώ εκείνω εγένετο εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δε όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τι είη ταύτα». Ο Κύριος επεσκέπτετο κάθε πόλι και περιοχήν της Ιουδαίας, όπου εθεράπευε κάθε νόσο και κάθε σωματικό ελάττωμα, και εκήρυσσε μετάνοιαν, επιστρέφοντας τους πλανωμένους στην γνώσι της αληθείας και επιβεβαιώνοντας τις διδασκαλίες με τα παράδοξα θαύματά του. Διότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να πείθωνται και να υπακούουν όχι τόσον στα λόγια όσον στα έργα. Διερχόμενος λοιπόν ο Σωτήρ από τις ιουδαϊκές πόλεις επλησίασε και στην Ιεριχώ. Η Ιεριχώ ήταν πρωτεύουσα των Χαναναίων, από τις μεγαλύτερες πόλεις των εθνικών. Αυτήν την Ιεριχώ την κατέλαβε κάποτε ο Ιησούς του Ναυή με πολιορκίαν, όταν πολεμούσε κατά των εθνικών. Τώρα όμως ο αληθινός Ιησούς την κατέλαβε προς θεραπείαν και σωτηρίαν. Ηθέλησε να την απελευθερώση, την αιχμάλωτο και να οικοδομήσει πνευματικώς, αυτήν που παλαιά είχε κατακρημνισθεί, και να ελκύση κοντά του αυτήν που είχε αποξενωθεί. Από την ιδία πόλη προήρχετο και εκείνη η Ραάβ, η πόρνη, η οποία εδέχθη τους κατασκόπους του Ιησού του Ναυή και τους διέσωσε. Καθώς λοιπόν ο Κύριος επορεύετο την οδό που οδηγούσε στην Ιεριχώ, τον ακολουθούσε λαός πολύς. Συνέρρεαν από παντού για τα θαύματα και τις διδασκαλίες Του. Κάποιος δε τυφλός που είχε καθίσει στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε, ήκουσε την οχλαγωγία και τον θόρυβον εκείνων που ακολουθούσαν πίσω από τον Χριστόν και εδιδάσκοντο και εθεραπεύοντο από Αυτόν, και ερωτούσε να μάθη τι συμβαίνει. Και όταν του είπαν ότι περνά ο Ιησούς ο Ναζωραίος εχάρη, επειδή είχε ακούσει για τα θαύματα που επιτελεί και το εθεώρησε ως μοναδικήν ευκαιρία να κάμη ο Κύριος το θαύμα του και σ’ αυτόν, που είναι τυφλός και έχει ανάγκη θεραπείας. Και προσπαθούσε να τον πλησιάσει φωνάζοντας προς Αυτόν δυνατά: «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Ο δε Κύριος τού είπε: «Τι σοι θέλεις ποιήσω;» και γιατί φωνάζεις έτσι; Τι ζητείς, άνθρωπε, απ’ Αυτόν που επτώχευσε για σε την εσχάτη πτωχεία; Τι απαιτείς απ’ Αυτόν που δεν έχει ούτε πού την κεφαλήν κλίνη; Και ο τυφλός επέμενε να τον παρακαλή και να τον ικετεύει λέγοντας: «θέλω ίνα αναβλέψω».

Δεν εζήτησε κάτι μικρόν και ευτελές από τον Θεόν και Δεσπότην ο τυφλός. Ούτε χρυσόν ούτε χρήμα ούτε τροφές ούτε σκεπάσματα ούτε κάτι άλλο παρόμοιον, όπως εζητούσε από τους ανθρώπους, μολονότι και αυτά ημπορούσε να του τα δώσει Αυτός που δίνει σε όλους τα πάντα, αλλά μόνον του έλεγε: «Κύριε, θέλω ίνα αναβλέψω». Κανένας άλλος δεν ημπορεί να μου το δώσει αυτό, διότι μόνον ο Θεός έχει την δυνατότητα να ελεή και να σώζει. Γι’ αυτό και προσέρχομαι και προσκυνώ και γονατιστός σε ικετεύω, ως τον ποιητήν και Κύριον των όλων, και βοώ το ελέησον και σε ονομάζω υιόν Δαβίδ. Επειδή πιστεύω ότι συ είσαι ο προσδοκώμενος απόγονος του Δαβίδ, ο οποίος ήλθε από αμέτρητον ευσπλαχνία να σώση το γένος μας. Αλλά και με άλλην έννοιαν ονομάζει τον Χριστόν υιόν Δαβίδ, επειδή το όνομα αυτό το τιμούσαν πάρα πολύ οι εβραίοι. Και οι Προφήτες, όσους βασιλείς ήθελαν να τιμήσουν, έτσι τους ονόμαζαν και με το όνομα αυτό τους εδόξαζαν. Επειδή λοιπόν και ο τυφλός αυτός είχε ανατραφεί στον ιουδαϊσμό, δεν αγνοούσε όσα λέγει ο νόμος και οι Προφήτες για τον Χριστόν, και ότι σωματικώς ο Χριστός θα προέλθη από το γένος του Δαβίδ. Και ως προς τον Θεόν μεν εβόησε ελέησόν με, διότι μόνον ο Θεός είναι σε θέσι να ελεή. Ως προερχόμενον δε από τη γενεά του Δαβίδ, τον ονομάζει υιόν Δαβίδ. Ας σημειωθεί ότι η ερμηνεία του ονόματος Δαβίδ είναι: αγαπητός και ισχυρός. Από Αυτόν λοιπόν ζητεί με τόσον πόθο το έλεος. Και δεν του είπε ο τυφλός: ζήτησε από τον Θεόν ή προσευχήσου για μένα ή παρακάλεσε ή ικέτευσε, αλλά ελέησόν με, επειδή ακριβώς εγνώριζε ότι είναι υιός του Θεού, ο οποίος εγεννήθη από την αγίαν και αειπάρθενον Μαρία. Γι’ αυτό και κατά την πίστι του έλαβε την ίασι.

«Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν. Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Αυτή είναι η καρτερική και φλεγομένη ψυχή. Αν δεν ήταν ένθερμος η πίστις του τυφλού, δεν θα εκραύγαζε περισσότερον, όταν προσετάχθη να σιωπήση. Γι’ αυτό και ηξιώθη να ερωτηθή από τον Σωτήρα και να τον πλησιάση, και δεν απέτυχε του σκοπού του, αλλά έλαβε την ίασι. «Σταθείς δε», λέγει, «ο Ιησούς εκέλευσευν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δε αυτού επηρώτησεν αυτόν λέγων. Τι σοι θέλεις ποιήσω; Ο δε είπε: Κύριε, ίνα αναβλέψω». Δεν ηρώτησεν ο Δεσπότης επειδή αγνοούσε, αλλά για να μη νομίση κάποιος άλλος ότι άλλο ήθελε να λάβη ο τυφλός και άλλο του έδωσε. Ήθελε όμως να μάθουν οι συμπορευόμενοι και όσοι ευρέθησαν εκεί και την πίστι του προσερχομένου. Γι’ αυτό έκανε ο Κύριος αυτήν την ερώτησι. Τούτο γίνεται φανερό και από την ίδια την απόκρισι του Κυρίου: θέλεις να αναβλέψης, λέγει; «Ανάβλεψον». Και την ίδια στιγμή που το ήκουσε, «παραχρήμα ανέβλεψε» και έδρεψε τον καρπόν της πίστεως, την σωτηρία: «η πίστις σου σέσωκέ σε». Αυτή είναι η μαρτυρία του Χριστού, ο οποίος με τα λόγια αυτά έδειξεν ότι αίτιος της θεραπείας του έγινε ο ίδιος ο τυφλός. Έγινε με την πίστι του συνεργός του θαυμαστού αυτού κατορθώματος. Πράγματι, την στιγμή που του είπε «ανάβλεψον», αμέσως η φωνή του Κυρίου έγινε φως για τον τυφλό και «παραχρήμα ανέβλεψε», επειδή η φωνή ήταν του φωτός, ο λόγος ήταν του φωτοδότου. «Και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν». Όταν δηλαδή ο τυφλός εδέχθη από τον Χριστόν παραδόξως την ευεργεσία, δεν ημέλησε να συμπορευθή μ’ Αυτόν, και τον ακολουθούσε δοξάζοντάς τον ως Θεόν», και έγινε αφορμή να δοξάζουν και να υμνούν τον Θεόν και οι άλλοι. «Πας γαρ ο λαός», λέγει, «ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ». Και πριν από την δωρεάν εφάνη καρτερικός ο τυφλός, και μετά την δωρεάν φαίνεται ευγνώμων. Καρτερικός διότι, αν και τον περιφρονούσαν και πολλοί τον ημπόδιζαν να φωνάζη, αυτός επέμενε κραυγάζοντας «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Και ευγνώμων επειδή όταν έλαβε την χάρι, δεν έτρεξε να φύγη, όπως κάνουν πολλοί μετά τις ευεργεσίες, φερόμενοι με αγνωμοσύνη προς τους ευεργέτες.

Αυτόν ας μιμηθούμε και εμείς με ζήλο και προθυμία και ας γινώμεθα καρτερικοί στις προσευχές και πριν λάβωμε αυτά που ζητούμε, και αφού τα λάβωμε να μη μένωμε αχάριστοι προς τους ευεργέτες. Και να προσευχόμεθα με πόθον, έστω και αν είμεθα οι πλέον ευτελείς και περιφρονημένοι. Να προσφέρωμε και μόνοι μας δεήσεις προς Κύριον ώστε να λαμβάνωμε από Αυτόν τα αιτήματα προς το συμφέρον μας. Διότι ο τυφλός εκείνος ούτε οδηγόν είχε, ούτε ημπορούσε να ιδή τον Σωτήρα, ούτε ευρήκε συνήγορον κάποιον από τους Αποστόλους, αλλά μολονότι είχε και πολλούς που του απαγόρευαν να μιλήσει και τον ημπόδιζαν να πλησιάση, ημπόρεσε να υπερβή όλα τα εμπόδια και επλησίασε Αυτόν τον ίδιον τον θεραπευτήν και Σωτήρα Χριστόν. Ούτε η κοινωνική θέσις ούτε ο τρόπος ζωής τού έδωσαν το θάρρος, αλλά αντί όλων αυτών ήρκεσεν η προθυμία την οποία τίποτα δεν εστάθη ικανόν να εμποδίση. Την ιδίαν προθυμίαν ας προσπαθήσωμεν να αποκτήσωμε και εμείς στις δεήσεις μας προς τον Δεσπότην. Και αν ο Κύριος αναβάλλη, και είναι πολλοί αυτοί που μας απομακρύνουν και μας εμποδίζουν, ας προσπαθήσωμε τότε περισσότερο, και ο φιλάνθρωπος Θεός μας θα μας πλησιάση και θα εκπληρώση τα αιτήματά μας.

Πράγματι, όλα τα δύσκολα και επίπονα και ακόμη περισσότερο τα θλιβερά και επώδυνα, που δεν ημπορεί κανείς από τους ανθρώπους και από τους αγίους ακόμη να τα θεραπεύση, ο ίδιος ο Χριστός τα εξαφανίζει και τα θεραπεύει θαυματουργικώς, ως σοφός και επινοητής που είναι. Και δεν ήνοιξε ο Κύριος μόνον τους εξωτερικούς οφθαλμούς του τυφλού, αλλά και τους εσωτερικούς, της ψυχής. Αυτό γίνεται φανερόν από το ότι μετά ταύτα τον ακολουθούσε και εδόξαζε τον Θεόν. Διότι οι Άγιοι και οι Προφήτες, όσα θαύματα ενεργούσαν, τα έκαμαν αφού προηγουμένως παρακαλούσαν τον Θεόν και ζητούσαν από Αυτόν την δύναμι. Έτσι επετέλεσαν όλες τις παράδοξες θαυματουργίες των. Επίσης, και οι Απόστολοι αργότερα, έκαμαν τις θεοσημίες αφού πρώτα εγονάτιζαν στην γη και ικέτευαν τον Θεόν. Ο Χριστός όμως, ως Δεσπότης και Κύριος των πάντων, διέτασσε την κτίσιν, άλλοτε λέγοντας στην θάλασσα «σιώπα, πεφίμωσο», άλλοτε στον λεπρό «θέλω, καθαρίσθητι» και άλλοτε πάλιν επιτιμούσε τον ακάθαρτο δαίμονα λέγοντας: «έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθης εις αυτόν». Και τώρα λοιπόν με το θείο νεύμα Του εχάρισε στον τυφλό και το αισθητόν φως και το νοητόν φως. Διότι Αυτός είναι που στην αρχή της γενέσεως του κόσμου διεχώρισε το σκότος από το φως, αλλά και εδημιούργησε το φως. Και εμφανίζεται μεν στις ψυχές των αξίων μεταδίδοντας πάντοτε την λαμπρότητά του, στους δε αισθητούς οφθαλμούς των προσερχομένων σ’ Αυτόν χαρίζει, ως Δημιουργός και Πλάστης, την όρασι. Και τότε μεν εφωτίσθη ο τυφλός, ο δε λαός επίστευσε. Και όλων τα στόματα ωμιλούσαν για τον Ιησούν, όλων οι οφθαλμοί έβλεπαν τον τυφλόν θεραπευμένον. Ήταν πράγματι παράδοξον το θαύμα που έγινε. Αλλά εκείνοι μεν, με όσα έβλεπαν, αποκτούσαν εμπιστοσύνη στις διδασκαλίες του Κυρίου και επίστευαν ότι και οι προρρήσεις του Κυρίου θα πραγματοποιηθούν, διαβεβαιούμενοι και πληροφορούμενοι γι’ αυτό από τα θαύματα. Εμείς δε αφού βλέπουμε ότι όλα όσα προείπεν ο Κύριος εξεπληρώθησαν χωρίς καθυστέρησι, ορθόν είναι να πιστεύωμε και σε όσα θαύματα έγιναν τότε και να θεωρούμε ότι είμεθα παρόντες ως θεαταί μαζί μ’ εκείνους. Και μάλιστα να πιστεύωμε αναντιρρήτως στα παράδοξα εκείνα έργα, όπως ακριβώς εάν είμεθα, εκείνον τον καιρόν, αυτόπτες των ενεργουμένων σημείων.

Ας «δοξάσωμε τον Θεόν εν τω σώματι ημών», πειθόμενοι στον μακάριο Παύλο. Και πώς δοξάζεται ο Θεός από τα μέλη του σώματός μας; Εάν δεν βλέπωμε κακώς, αλλά μάθωμε να βλέπωμε καλώς. Και δοξάζουμε τον Θεόν όταν δια μέσου των ορατών κτισμάτων του βλέπωμε τα αόρατα, και τον ευχαριστούμε για όλα όσα έκανε. Ο Θεός δοξάζεται όταν δεν ακούμε κακά και σατανικά άσματα, αλλά ακούμε τα λόγια του Θεού, και ανοίγωμε τις θύρες της ακοής όχι στα διαβολικά και φαύλα ακούσματα, αλλά πάντοτε σε θείες παραινέσεις και διδασκαλίες. Και γενικώς ο Θεός δοξάζεται με όλα τα μέλη μας, όταν πιστεύωμε ορθά σ’ Αυτόν και εκπληρώνωμε τις άγιες εντολές Του. Ας καταρτίζωμε καθημερινώς τους εαυτούς μας για να είμεθα όπως πρέπει ενώπιον του Θεού. Διότι ο προφήτης Ωσηέ λέγει: «έλεον και κρίμα φυλάσσου (δηλαδή, φύλαξε την ελεημοσύνη και τη δικαιοσύνη) και έγγιζε προς τον Θεόν σου διαπαντός». Και πάλιν ο Προφήτης Μαλαχίας εκ μέρους του Θεού λέγει: «υιός δοξάζει πατέρα και δούλος τον κύριον αυτού. Και ει πατήρ ειμί εγώ, που εστίν η δόξα μου; Και ει Κύριος ειμί εγώ, πού εστίν ο φόβος μου; λέγει Κύριος Παντοκράτωρ». Και ο Απόστολος λέγει: «καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος». Και η Παροιμία πάλι συμβουλεύει «πάση φυλακή τήρει σην καρδίαν, εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής (δηλαδή, ο τρόπος της ζωής είναι εξωτερίκευσις της καρδίας)». Και ο Χριστός λέγει: «Καθάρισον πρώτον το εντός του ποτηρίου, ίνα γένηται και το εκτός αυτού καθαρόν». Γι’ αυτό ας φοβηθούμε αδελφοί μου και ας αγωνισθούμε να αναβλέψωμε προς το φως των προσταγμάτων του Θεού, έστω και αν είμεθα τυφλοί, και ας προσέλθωμε στον Κύριον δια μετανοίας και εξομολογήσεως και αποχής των αισχρών και απαγορευμένων έργων, και ας απορρίψωμε τα ιμάτια που έχουμε ενδυθεί, δηλαδή τα έργα του σκότους, ή και τις γήινες και υλικές φροντίδες, και «ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» και των αρετών, και ας «περιπατήσωμεν ως εν φωτί και ημέρα ευσχημόνως» και δικαίως και οσίως, ώστε να ημπορέσωμε να ακολουθήσωμε Αυτόν, τον Δεσπότην και Ελευθερωτήν και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν τον Θεόν «ω η δόξα και το κράτος συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω ομοουσίω και ζωοποιώ Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

\

(13ος αιών – Πατριαρχικόν Ομιλιάριον Β’. σελ. 230. Από το βιβλίο “Πατερικόν Κυριακοδρόμιον”, σελίς 431 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)

Κυριακή ΙΓ' Λουκά

 

Κυριακή ΙΓ' Λουκά  

«Λόγοι και Ομιλίες» Αγ. Λουκά επισκόπου Κριμαίας, Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Σε μιὰ βασικὴ πρόκληση τῆς ζωῆς μᾶς τοποθετεῖ ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ πλούσιου νέου. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀνατρεπτικὸς, γι’ αὐτὸ καὶ ἀκούγεται ἰδιαίτερα σκληρός, καθὼς ζητᾷ τὴν ὑπέρβαση μιᾶς ἰσχυρῆς γήινης ἐξάρτησης: «πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι». Ἡ ἐπιδίωξη τοῦ πλούτου εἶναι κοινὸς σκοπὸς πολλῶν ἀνθρώπων, γιατὶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς εὐημερίας τους. Ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ εἶναι σχετικό, σίγουρα δὲν μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τὴν ζωὴ μας χωρὶς τὸ χρῆμα, ἀφοῦ αὐτὸ εἶναι τὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ἱκανοποιοῦμε βασικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ὅμως τὸ χρῆμα, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα πράγματα καὶ μεγέθη τῆς καθημερινότητάς μας, εἶναι διφορούμενο, ἀμφιλεγόμενο καὶ δισήμαντο. Ἔχει θετικὴ ἀλλὰ καὶ ἀρνητικὴ σημασία. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πῶς στεκόμαστε ἀπέναντί του. Τὸ ἴδιο πράγμα γιὰ κάποιον μπορεῖ νὰ γίνει ἑστία κατάρας καὶ γιὰ ἄλλον πηγὴ ἁγιασμοῦ, γιὰ τὸ ἕναν αἰτία σωτηρίας καὶ γιὰ τὸ ἄλλον ἀφορμὴ καταστροφῆς. Τὸ χρῆμα εἶναι ἀγαθό, ὅταν βελτιώνει τὴν ζωή μας καὶ γίνεται μέσο ἀνακούφισης γιὰ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Μπορεῖ, ὅμως, νὰ γίνει ὀλέθριο πάθος, ὅταν προσκολληθοῦμε σὲ αὐτὸ καὶ τὸ εἰδωλοποιήσουμε. Τότε τὸ χρῆμα γίνεται σκοπός, ἄμετρη καὶ ἄσβεστη ἐπιθυμία ποὺ μᾶς καταδυναστεύει. Ἡ στάση καὶ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ πλούσιου νέου τό ἐπιβεβαιώνει. Τὸ χρῆμα τὸν κρατοῦσε γερὰ δεμένο στὴν γῆ, παρὰ τὶς ὅποιες καλές του διαθέσεις καὶ τὶς πνευματικές του εὐαισθησίες. Στὴν κρίσιμη, ωστόσο, στιγμὴ ἔπρεπε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὴν γήινη ἐξάρτησή του. Ἡ ἀπαίτηση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἀπόλυτη. Ζητοῦσε κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸ προβλεπόμενο τυπικὸ καθῆκον. Ἤθελε τὴν ὑπέρβαση, τήν τελειότητα, τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν θυσία, γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν γνησιότητα τῆς πίστης του. Μᾶλλον, γιὰ νὰ συναισθανθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν «ἐξάρτησή» του, γιατὶ ὁ Χριστὸς τὴν γνώριζε. Ὅμως ὁ νέος δὲν μπόρεσε νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπὸ τὸ ὀχυρὸ τοῦ πλούτου του. «Ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη καὶ ἐγκατέλιπε τὸν Θεὸν». Καὶ τότε συνειδητοποίησε πόσο δύσκολο εἶναι τὸ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμο στὸν Θεό. Τότε οἱ αὐταπάτες καὶ οἱ ψευδαισθήσεις του κατέρρευσαν, καθὼς ἀντιλήφθηκε ὅτι ἡ πίστη του ἦταν ἐπιφανειακή. Καὶ αὐτό, γιατί δὲν κάλυπτε οὔτε τὸ σύνολο τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ βάθος τῆς ὕπαρξής του. Τὸ κέντρο τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ζωῆς του ἦταν τὸ ἐγώ του καὶ ὄχι ὁ Θεὸς ποὺ νόμιζε ὅτι πίστευε. Εἶχε τοποθετήσει στὴν θέση τοῦ Θεοῦ ἕνα δημιουργημένο ἀγαθό, τὸν πλούτο, καὶ ἔτσι, λατρεύοντας τὸ «ἀγαθό» του, λάτρευε τὸ ἐγώ του. Νὰ γιατί δὲν μποροῦσε νὰ δώσει τὸν πλοῦτο του, γιατί ἦταν σὰν νὰ ἔδινε ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Ἡ παθιασμένη ἐπιθυμία γιὰ τὴν ἀπόκτηση καὶ τὴν κατοχὴ ὅλο καὶ περισσότερων ἀγαθῶν δὲν γνωρίζει διαχωριστικὲς γραμμὲς καὶ σύνορα θρησκευόμενων ἢ ἀδιάφορων ἀνθρώπων. Εἶναι πάθος καί, ὅπως κάθε πάθος, ἀναφέρεται στὸν κάθε ἄνθρωπο, γιατί εἶναι σύμπτωμα τῆς πεσμένης ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κοινῆς ἀνθρώπινης φύσης μας. Αὐτὴ ἡ τάση, λοιπὸν, τοῦ ἀνθρώπου γιὰ πλουτισμὸ ὑποδηλώνει ὄχι μόνο ὑπέρμετρο ἐγωισμό, ἀλλὰ καὶ αἰσθήματα ἀνασφάλειας, ἀβεβαιότητας καὶ φοβίας. Ὁ ἀνθρωπος ἰσχυρίζεται ὅτι τό μέλλον εἶναι ἄγνωστο, ἡ ζωὴ ἀπρόβλεπτη καὶ ἡ ὕπαρξή του παροδικὴ καὶ εὔθραυστη. Ἀφοῦ ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τὰ ἐγκόσμια ἀγαθὰ μοιάζουν νὰ εἶναι τά μοναδικά στηρίγματα ποὺ τοῦ προσφέρουν σιγουριὰ καὶ ἀσφάλεια. Εἶναι προτεραιότητες τῆς ζωῆς, ποὺ ἀξίζουν, γιατὶ τὸν ἐξασφαλίζουν. Αὐτό, βέβαια, εἶναι μιὰ ἀπατηλὴ ἐντύπωση καὶ μιὰ ἐσφαλμένη κατεύθυνση τῆς ζωῆς μας. Ὁ Χριστὸς μᾶς τὸ λέει ξεκάθαρα ὅτι ἡ ἐξάρτησή μας ἀπὸ τὸ χρῆμα εἶναι εἰδωλολατρία ποὺ μᾶς κατευθύνει, μᾶς ὑποτάσσει, καί, τελικά, μᾶς καταδυναστεύει. Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὁ λόγος καὶ ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ δὲν κρίνουν καὶ δὲν καταδικάζουν ἐκεῖνο ἢ τὸ ἄλλο. Ὅπου αὐτὸ τὸ λέμε καὶ τὸ καταλαβαίνουμε ἔτσι, εἶναι γιὰ νὰ βοηθήσουμε καὶ νὰ βοηθηθοῦμε. Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς δείχνει τὴν τελειότητα, ποὺ ἔγκειται στὴν ὑπέρβαση τῶν ἐγκόσμιων ἀγαθῶν, πραγμάτων καὶ σχημάτων. Αὐτὸ μοιάζει νὰ εἶναι ἕνας ἀνέφικτος ἰδεώδης στόχος. Καὶ τότε καλούμαστε νὰ ταπεινωνόμαστε γιὰ νὰ ζοῦμε ἰσορροπημένα καὶ νὰ δίνουμε στὰ ἀγαθά, στὰ πράγματα καὶ στὰ σχήματα τοῦ κόσμου τὴν σχετικὴ ἀξία ποὺ ἔχουν. Νά ἀνακαλύπτουμε τὴν ἀπόλυτη ἀξία τῆς ζωῆς, τὸν Θεό, ἀλλά καὶ τὸν ἄνθρωπο ποὺ προέρχεται καὶ καταλήγει σὲ Αὐτόν. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ ΑΦΡ0ΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

 

      Στoν κόσμο αυτό που ήρθαμε πρέπει να βρούμε τον Θεό και αλλοίμονό μας αν δεν τον βρούμε. Γιατί το να βρούμε τον Θεό και να ζούμε σωστά την ζωή μας κατά τον Νόμο Του, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Ας το μάθουμε και ας το καταλάβουμε: Ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι να γίνουμε πλούσιοι ούτε να γίνουμε άρχοντες και επίσημοι, ούτε τέλος πάντων να ψευτοζήσουμε βολεύοντας τα προβλήματά μας    απ᾽ εδώ και απ᾽ εκεί, αλλά ο σκοπός για τον οποίο ήρθαμε στον κόσμο είναι να βρούμε τον Θεό και να ενωθούμε μαζί Του.  Όπως το ψάρι έγινε για να κολυμπάει και όπως το πουλάκι έγινε για να πετάει, έτσι, αγαπητοί μου, και εμείς οι άνθρωποι γενήκαμε για τον Θεό. Αυτές τις μεγάλες αλήθειες δεν τις είχε κατά νου του ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής και για αυτό χαρακτηρίστηκε άφρονας, δηλαδή ανόητος.

      Στη σηµερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί µου, ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός µας παρουσίασε ένα πλούσιο άνδρα, του οποίου οι κήποι, τα αµπέλια, οι ελαιώνες, τα χωράφια απέδωσαν πλούσια καρποφορία. Μεγάλη σοδιά και περισσότερα πλούτη προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα. Μέσα σ' αυτή την χαρµόσυνη µέρα µια και µόνη σκέψη βασιλεύει στο νουν και την καρδιά του πλουσίου. Τι θα γίνουν όλα αυτά τα αγαθά; Πού θα τα αποθηκεύσω για να προστατευθούν;

      Μέσα στο πέλαγος των διαλογισµών στενοχωρείτο και βασανίζετο µε σκέψεις, πώς θα απολαύσει τα υλικά αυτά αγαθά. Άξιο προσοχής είναι ότι δεν ευχαρίστησε ούτε µε µια λέξη τον Θεό για την αγαθότητα που του είχε δείξει. Δεν σκέφτεται τις χήρες, τα ορφανά και όσους έχουν ανάγκη βοηθείας. Ούτε τον Θεό ευχαριστεί, ούτε τον συνάνθρωπό του συµπονεί.

      Ο άφρων πλούσιος της Παραβολής δεν σκέφθηκε τον συνάνθρωπό του, τον πτωχό και αδύνατο. Δεν καταδέχθηκε να πλησιάσει τον πονεµένο, να χορτάσει την πείνα του πεινασµένου, να ντύσει την γυµνότητα των µικρών αδελφών του, να σπιτώσει τους αστέγους και να θεραπεύσει τις αρρώστιες των ασθενούντων.

      Η καρδιά του ήταν πωρωµένη από τα αµέτρητα πλούτη. Τυφλωµένος από την λάµψη των χρυσών και αργυρών νοµισµάτων, πνιγµένος από τα πάµπολλα και πλούσια αγαθά, δεν στρέφεται σε έργα ευποιΐας. Δεν σκέφτεται την µέλλουσα ζωή. Δεν λογίζεται την µέλλουσα Κρίση. Δεν τον νοιάζει ο θείος Νόµος. Η µόνη του σκέψη είναι η δική του απόλαυση. Πώς θα καλοπεράσει αυτός. Οι άλλοι; Δεν τον ενδιαφέρει, δεν νοιάζεται, δεν σκοτίζεται για τους άλλους. Αυτός ας είναι καλά κι όλοι οι άλλοι ας πεθάνουν.

      Τὴν νύκτα όµως ἐκείνη ποὺ πῆρε τὴν τελική του ἀπόφαση γιὰ νὰ ὑλοποιήσει τὶς ἄφρονες σκέψεις του καὶ ἐπιθυµίες του, τὸν πρόλαβε ὁ Θεός καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀνόητε καὶ ἀσύνετε, όλα τὰ σχεδιασµένα ἀπὸ σένα καὶ µοναδικά σου στηρίγµατα, δηλαδὴ ὑλικὰ ἀγαθά, φαγοπότια, διασκεδάσεις καὶ ἀπολαύσεις, σὲ ἀποχαιρετοῦν ἐγκαταλείποντάς σε, καθὼς ἀπόψε τὰ πονηρὰ δαιµόνια ἀπαιτοῦν ἀπὸ σένα νὰ παραλάβουν τὴν ψυχή σου».      Καὶ ὁ Κύριός µας Ἰησοῦς Χριστὸς τελείωσε τὴν παραβολὴ αὐτὴ µὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Αὐτὰ παθαίνει καὶ τέτοιο τέλος ἔχει ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐγωϊστικὰ θησαυρίζει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν ἀγωνίζεται νὰ ἀποκτήσει τὸν πλοῦτο τῶν ἀρετῶν καὶ τῶν ἀγαθῶν ἔργων, στὰ ὁποῖα ἀρέσκεται, εὐαρεστεῖται καὶ εὐχαριστεῖται ὁ Θεός».

      Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στὸ Εὐαγγέλιο, ἡ πλεονεξία διαφθείρει τὸν ἄνθρωπο καὶ καταστρέφει τὴν σχέση του μὲ τὸν Θεό. Στὸ τέλος τῆς παραβολῆς ὁ Κύριος μίλησε γιὰ τὸν «κατὰ Θεὸν πλουτισμό».

       Δηλαδὴ γιὰ ἕνα πλοῦτο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ἀπαιτήσουμε, ὅταν μάθουμε νὰ βλέπουμε τὸν κόσμο ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ ἀγαθά του τὰ ἀποδίδουμε σὲ Ἐκεῖνον σύμφωνα μὲ τὴν λειτουργικὴ διατύπωση «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν» καί, ὅταν σκεπτόμαστε τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, βάζουμε τὸν ἑαυτό μας στὴν θέση τους καὶ μοιραζόμαστε τὸν πόνο τους.

      Τότε πράγματι, καθὼς ἡ ζωή μας θὰ εἶναι προσανατολισμένη στὴν μόνιμη κατοίκησή της, θὰ ἔχουμε κάνει τὴν καλύτερη ἐπένδυση τῶν χρημάτων καὶ τῶν ἀγαθῶν μας ποὺ θὰ μᾶς ἐξασφαλίσει «θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς»     (Λουκ. ιβ΄ 33), οὐράνιο μισθὸ ποὺ θὰ μᾶς χαρίσει ὁ Κύριος στὴν Βασιλεία Του.

© Copyright 2023 Ιερά Μητρόπολις Μάνης

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος Τράμπας

Οι Άγιοι Άγγελοι και η Θεία Λατρεία

7 Νοεμβρίου 2020
https://www.pemptousia.gr

Με την ευκαιρία της Εορτής των Αρχαγγέλων, Αγγέλων, των Χερουβείμ, Σεραφείμ και όλων των Ασωμάτων ουρανίων Δυνάμεων, ας ιδούμε πόσο συνδεδεμένη είναι η ζωή μας με τους αγίους Αγγέλους και μάλιστα στη θεία λατρεία της Εκκλησίας μας.

Ένας ύμνος της Εκκλησίας μας λέγει: «Διά τοῦ Σταυροῦ σου Χριστέ, μία ποίμνη γέγονεν Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, καί μία Ἐκκλησία· οὐρανός και η γη ἀγάλλεται·« (Αἶνοι Παρασκευῆς μετά τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ).

Ο Χριστός μας, που έφθασε μέχρι τή σταυρική Του θυσία, από αγάπη για μας, μας ένωσε με τους αγίους Αγγέλους και μας έκανε μία ποίμνη. Έτσι, μέσα στην πνευματική ποίμνη του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του ανήκουμε άνθρωποι και Άγγελοι. Επομένως και στη θεία λατρεία της Εκκλησίας μας, φυσικό είναι να συμμετέχουν και οι άγιοι Άγγελοι. Όπως στον ουρανό, οι Άγγελοι ακατάπαυστα υμνούν τον Θεό έτσι παρίστανται καί σε κάθε αγία Τράπεζα ιερού ναού, που τελεσιουργείται το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και είναι παρών ο ίδιος ο Χριστός.

Μάλιστα ο Λειτουργός, κατά την Μικρή Είσοδο της θείας Λειτουργίας, κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο δέεται να εισοδεύσουν μαζί του στο άγιο Βήμα και άγιοι Άγγελοι, για να συλλειτουργήσουν όλοι μαζί και να συνδοξολογήσουν τον Πανάγαθο Θεό. Και ασφαλώς οι Άγγελοι έρχονται και στέκουν γύρω από την Αγία Τράπεζα και συλλειτουργούν με τους Ιερείς. Βέβαια, επειδή είναι Πνεύματα οι Άγγελοι, εμείς δεν τους βλέπουμε με τα φυσικά μάτια. Εκείνοι όμως μας βλέπουν και συμπαρίστανται και συνδιακονούν στα τελούμενα. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, που κάποιοι άγιοι ιερείς και Επίσκοποι αξιώθηκαν να ιδούν Αγγέλους γύρω από την Αγία Τράπεζα και να λειτουργούν μαζί τους, όπως: ο Άγιος Σπυρίδων, ο Άγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αιών), ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, (18ος αιών) αλλά και στις ημέρες μας ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) και άλλοι.

Στη θεία Λειτουργία έχουν ενσωματωθεί και ύμνοι των Αγγέλων, που αναφέρονται στην Αγία Γραφή ή στην Ιερά Παράδοση, όπως το  «Ἀλληλούϊα«που άκουσε ο Ιωάννης να ψάλλουν οι Άγγελοι στον ουρανό (Αποκ. 19,1) και σημαίνει: «Αἰνεῖτε τόν Θεόν». Το «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης Αυτοῦ« (Ησαΐα 6,3), που άκουσε ο Προφήτης Ησαΐας να ψάλλουν τα Σεραφείμ γύρω από τον ένδοξο ουράνιο θρόνο του Θεού. Αυτόν τον ύμνο, με προσθήκην του ύμνου  των παιδιών κατά την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, «Ὡσσανὰ εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…» τον ψάλλουμε ενδιάμεσα της  Ευχής της αγίας Αναφοράς, στη θεία Λειτουργία. Ένας όμοιος προς αυτόν ύμνος, που υποδείχθηκε από Άγγελο στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άγιο Πρόκλο (434-446) και ψάλλεται επίσης σε κάθε θεία Λειτουργία, αλλά λέγεται και στην εναρκτήρια προσευχή και σε άλλες περιπτώσεις συχνά, είναι το γνωστό: «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς.»Είναι γνωστός ως Τρισάγιος Ύμνος και αναφέρεται στα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Στους αγγελικούς ύμνους, που ψάλλουμε στα πλαίσια της θείας Λειτουργίας, αλλά και σε άλλες Ιερές Ακολουθίες, ας προσθέσουμε τέλος το: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία«, που έψαλλαν οι Άγγελοι στη Βηθλέεμ τη νύχτα της Γεννήσεως του Κυρίου.

Έτσι στη θεία Λειτουργία ενώνονται οι δικές μας φωνές με τις χιλιάδες και μυριάδες αγγελικές φωνές, για να υμνήσουμε τον Τριαδικό Θεό! Και όλοι μαζί συλλειτουργούμε με τους αγίους Αγγέλους! Έχουμε συνειδητοποιήσει τί μεγαλειώδεις στιγμές είναι αυτές που ζούμε εμείς οι Ορθόδοξοι στη θεία Λειτουργία! Μην αμφιβάλλει κανείς γι’ αυτό. Σαφώς φαίνεται αυτό και από την ευχή την Αναφοράς· την ώρα που ο ιερός χορός ψάλλει τον Αγγελικὸ ύμνο: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος Σαβαώθ…»ο Λειτουργός -Επίσκοπος ή ιερέας- συνεχίζει την Ευχή: «Μαζί με αυτές και εμείς τις άγιες δυνάμεις, Δέσποτα φιλάνθρωπε, μεγαλόφωνα λέμε· Άγιος είσαι και πανάγιος, εσύ και ο μονογενής Υιός σου και το Άγιο Πνεύμα σου…«Είναι ολοφάνερο: μαζί με μας και οι Άγγελοι υμνούν τον Θεό. Τι θαυμαστά συμβαίνουν την ώρα εκείνη! Τη στιγμή αυτή ο λαός του Θεού γίνεται ισότιμος με τις ασώματες και νοερές δυνάμεις του Ουρανού. Οι άγιοι άγγελοι συναγμένοι γύρω από την Αγία Τράπεζα μέσα στους ναούς μας, γονατίζουν μαζί μας και προσφέρουμε όλοι μαζί την αναίμακτη θυσία.

Αισθανόμενοι αυτές τις μοναδικές στιγμές που ζούμε μέσα στον ιερό ναό αναφωνούμε:  «Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου, ἐν οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν». Γι ̓αυτό και ο ύμνος του Χερουβικού μας προετοιμάζει να μιμηθούμε τα Χερουβείμ στην  ευλάβεια που παρουσιάζουν μπροστά στο Θεό. Να αφήσουμε κάθε βιοτική μέριμνα, για να υποδεχθούμε τον Βασιλέα των όλων, που αόρατα συνοδεύεται από τις αγγελικές τάξεις.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, αδελφοί μου, την οποία για να την βιώσουμε και να αγγίξει την ψυχή του καθενός μας, χρειάζεται πίστη, αγάπη θερμή προς τον Χριστό, πνευματική προετοιμασία, καθαρή καρδιά, και προσήλωση στα τελούμενα κατά την θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό ο Λειτουργός μας απευθύνει σε κρίσιμες στιγμές παραγγέλματα, όπως: «Σοφία· ὀρθοὶ«. «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν …«.

Αισθανόμενοι, ότι και οι Άγιοι Άγγελοι είναι μαζί μας στη θεία Λειτουργία, ας παρακινούμαστε από τη δική τους ευλάβεια προς τον Θεό· να συμμετέχουμε προσεκτικά στα τελούμενα· και να λατρεύουμε -μαζί με τους Αγγέλους- τον Πανάγιο Κύριο και  Θεό  μας,  με βαθειά ευγνωμοσύνη, εγκάρδια  αγάπη και ολοκληρωτική αφοσίωση. Αμήν.