Άρνηση σε πρόσκληση.

Κάθε Κυριακή, αδελφοί μου, κάθε Κυριακή πού χτυπά η καμπάνα, κάθε Κυριακή και με το κάθε χτύπημα της καμπάνας προσδίδεται σε μας και μια πρόσκληση...

Ο Χριστός καλεί εμένα, εσένα, τον άλλο καλεί  όλους. Καλεί όλους όσους πιστεύουν σ' Αυτόν και φέρουν το όνομα του ορθοδόξου Χριστιανού· άντρες - γυναίκες, μικρούς - μεγάλους.

Είναι υποχρεωτικό. Οι ιεροί κανό­νες λένε καθαρά, ότι όποιος χωρίς λόγο λείψει τρεις Κυριακές από την Εκκλησία, αυτός διαγράφεται από τα μητρώα της, αποκόπτεται, με άλλα λόγια είναι αφορισμένος.

Ό Χριστός. Αγαπητοί Χριστιανοί, καλεί. Και οι άνθρωποι τι κάνουν; Ελάχιστοι ακούνε την πρόσκληση, ελάχιστοι έρχονται. Και είμαστε όλοι βαπτι­σμένοι, όλοι δηλώνουμε «Χριστιανός ορθόδοξος».. Εν τούτοις από όλου αυτούς, τους ορθοδόξους Χριστιανούς, ένα ελάχιστο, ένα μικρό, ένα ελάχιστο. ποσοστό εκκλησιάζεται. Αν εκκλησιάζονταν όλοι, θα έπρεπε να γκρεμίσουμε τους ναούς και να τους χτίσουμε μεγαλύτερους. Η πλειονότητα λείπει χωρίς κανένα λόγο. Παρόντες στην πιο καλή περίπτωση ένα 10% κι αυτό σε κάτι μικρά χωριά, κι αυτοί γέροι! Οι άλλοι;

Μα για ποιους, αδελφοί μου, απ’ όλους να μιλήσουμε σήμερα, Κυριακή των Προπατόρων του Χριστού, Κυριακή του «Μεγάλου Δείπνου» και Κυριακή των προσκλήσεων, που σε όλους απευθύνει ο Θεός, για τη συμμετοχή μας στη Βασιλεία του;

Για κείνους πού απουσιάζουν, γι’ αυτούς που βρίσκουν την πόρτα της Εκκλησίας μια φορά το χρόνο, τη Ανάσταση το βράδι, με φωνές και αλαλαγμούς, ή γι’ αυτούς πού είναι παρόν­τες μεν τω σώματι αλλά απόντες τω πνεύματι; Γι’ αυτούς που όταν έρ­θουν στην εκκλησία, άλλος κοιτάζει αυτόν που μπαίνει, άλλος χαζεύει, άλλος βλέπει το ρολόι, άλλος μιλά και σχολιάζει, άλλος γελά, άλλος καυγαδίζει και όλοι μαζί αυτοί στέκονται μηχανικά και χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Εν πάση περιπτώσει, κάτι είναι και το ότι έρ­χονται. Αλλά έρχεται, όπως είπαμε  ένα ελάχιστο ποσοστό. Οι άλλοι; Η διαγωγή τους είναι αγενής, όπως των καλεσμένων της σημερινής παραβολής.

Κάποιος, λέει, έκανε δείπνο. Τα ετοίμασε όλα και κάλεσε πολλούς στο τραπέζι. Ο ένας είπε· —Αγόρασα χωράφι και πάω να το δω' δε θα έρθω... Ο άλλος ήταν ζωέμπορος. —Αγόρασα, λέει, πέντε ζευγάρια βόδια· πρέπει να πάω να τα δοκιμάσω... Ό άλλος ήταν νιόπαν­τρος και λέει αδιάντροπα· —Εγώ θα πάω να γλεντήσω με τη γυναίκα μου· άφησε με ήσυχο... Όλοι τους τραβήχτηκαν, τον άφησαν, και οι θέσεις έμειναν κενές. Τότε ο οικοδεσπότης κάλεσε άλλους και συμπλήρωσε τα κενά.

Κάτι τέτοια προφασίζεται και ο καθένας απ' αυτούς που απουσιάζουν από την εκκλησία. Ο ένας, γιατί αποβραδίς ξημερώθηκε  γλεντώντας! Δε βλέπετε τι γίνεται με τους Γάμους τώρα τελευταία; ¨Όλοι οι Γάμοι Σαββατόβραδο! Για να μπορέσουμε να ξημερωθούμε γλεντώντας και με την αύριο, την Κυριακή, να κοιμόμαστε μέχρι το μεσημέρι! Ο άλλος γιατί είναι καλοκαίρι και παίρνει το αυτοκίνητο για την εκδρομή του. Ο άλλος γιατί έχει να μαζέψει τις ελιές του κι ας μέτριουνται οι ελιές του μόνο στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο άλλος γιατί τον υποχρεώνουν οι εργάτες του, να πάει στις ελιές Κυριακή και γίνεται κι αυτός αβάπτιστος κι αλλόθρησκος σαν κι αυτούς.

Και θυμάμαι τώρα το παράδειγμα του Μπράουν, εκείνου πού ανακάλυψε τους πυραύλους. Εί­χε πάει να παραθέριση στη Μύκονο με τη γυ­ναίκα του. Την Κυριακή, όταν χτύπησε ή καμ­πάνα, ενώ οι άλλοι πήγαν στην παραλία, αυ­τός πήγε στην εκκλησία. Τον ρώτησαν λοιπόν.

 —Πως εσύ στην εκκλησία;

—Από παιδί πιστεύω στο Θεό και τώρα ακόμη πιο πολύ, γιατί είδα το Θεό μέσα στα έργα του!...

Όμως αδελφοί μου!

Έστω κι αν εμείς αδειάζουμε την εκκλησία, δε μας έχει ανάγκη ό Θεός. Δε χρειάζεται ανθρώπους πού έρχονται να εκκλησιαστούν με το ζόρι. Παρατηρούμε ότι πολλές φορές, ενώ βγαίνουν τα άγια, κάποιοι εκείνη την ώρα έρχονται για να μην πω και την ώρα που ετοιμαζόμαστε να μοιράσουμε το αντίδωρο!

Εδώ εάν εφαρμοστεί το κανονικό δίκαιο, πρέπει να μην επιτρέπεται ή είσ­οδος. Παλιά ο διάκονος φώναζε  «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν» και οι πόρτες έκλειναν.  Σήμερα ό καθένας έρχεται όποτε και όπως θέλει. Και στον μεν κινηματογράφο, στη δεξίωση, σε γιορτές και όπου αλλού δεν πηγαίνουν όποτε να 'ναι, άλλα στην ώρα μας, στο ναό τι κάνουμε; Αυτή είναι η τιμή πού αποδίδουμε στο μεγαλοδύναμο Θεό!

Γίναμε λοιπόν ασεβέ­στατοι τη στιγμή που δεν έχει την ανάγκη μας ο Θεός, αλλά εμείς τη δική Του. Ο ήλιος δεν έχει ανάγκη τα δέντρα, τα δέντρα έχουν ανάγκη τον ήλιο. Και εμείς έχουμε ανάγκη τη πίστη. Μεγάλοι και μικροί κι ο ασπρομάλλης γέρος και το μικρό παιδί, κι αυτός πού είναι στην κορυφή του αξιώματος κι ο στρατιώτης, όλοι ανεξαιρέτως έχουμε ανάγκη το Θεό.

Ανοίξτε την ι­στορία να δείτε. Πεντακόσια χρόνια, πού περάσαμε σκλαβωμένοι, ποιος κράτησε αυτή την έρημη και μαρτυρική φυλή, ποιος παρη­γόρησε αυτό το λαό; Η πίστη και μόνο η πίστη. Όποιος για να σώσει τη ζωούλα του αλλαξοπιστούσε δεν έλεγαν πως έγινε μουσουλμάνος αλλά έλεγαν ότι τούρκεψε.  Φέσια θα φορούσαμε ακόμα, αν δεν ήταν η αγία μας Εκκλησία.

Τη χρειαζόμαστε τη πίστη και τη θρησκεία. Κι αν έρθει μέρα που θα σβήσουμε τη θρησκεία των πα­τέρων μας, θα 'ναι μέρα καταραμένη. Αν ή θρησκεία φύγει από την Ελλάδα, εμείς θα ζημιωθούμε. Όπως χρειάζεσαι το νερό, το οξυγόνο, το ψωμί, το φάρμακο, έτσι και παραπάνω απ' αυτά χρειάζεσαι τη θρησκεία. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη θρησκεία· ούτε η φιλοσοφία, ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε τίποτα άλλο. Η θρησκεία δεν έχει υποκατάστατα. Ξέρετε πώς μοιάζει; Σαν κά­ποιος να διψά, και να θέλει να σβήσει τη δίψα του με αλμυρό νερό από τη θάλασσα· η δίψα δε σβήνει, θα διψά περισσότερο.

Αλμυρή θάλασσα είναι ο παρών κόσμος. Πες από το χρήμα, πες από τις άσωτες διασκεδάσεις, πες από τη σαρκολατρεία, πες από τη μερίδα της άθεης επιστήμης...·

Περισσότερο δίψα. Μόνο η αγία η πίστη μας έχει τη δύναμη να ξεδιψά τον άνθρωπο, να του δίνη τη χαρά.

Αγαπητοί Χριστιανοί! Ό Χριστός μας προσκαλεί. Όχι από δική του ανάγκη, αλλά για να ικανο­ποίηση δική μας ανάγκη. Μην αρνηθούμε και εμείς την πρόσκληση. Ας ανταποκριθούμε με προθυμία κι ας τρέξουμε στο δείπνο της θεί­ας λειτουργίας. Κι εκεί να σταθούμε με προσοχή. «Όσοι πιστοί!». Δε μας έχει ανάγκη ό Θεός. Προτιμότερο να προσεύχονται δέκα ευσεβείς παρά όλος ό κόσμος των ασεβών. Αν πάτε σε συνάξεις αιρετικών, αν δούμε τους χιλιαστές, αν δούμε τους προτεστάντες, αν δούμε κι αυτούς τους μουσουλμάνους, θα τους δούμε όλους εκεί οικογενειακώς. Κι εμείς, ορθόδοξοι πλήρης και παντελής αδιαφορία!

Αγαπητοί γονείς, οδηγήστε τα παιδιά σας στο ναό. Γιατί παιδί πού δεν πιστεύει στο Θεό, παιδί που μένει χωρίς Θεό, παιδί δεν έμαθε να σέβεται το Θεό και τον άνθρωπο, μην παραξενευτείτε όταν μεθαύριο θα καταταγεί στην ομάδα των  «γνωστών – αγνώστων και θα σπάει κεφάλια και θα τινάζει στον αέρα σπίτια και θα καίει μαγαζιά!.

Έχουμε ανάγκη από τη θρησκεία. «Όσοι πιστοί» στη θρησκεία των πατέρων μας!