ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ /. ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 

ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΟΥ

Αν η παραβολή είναι σημαντικό μέσο για την αποκάλυψη υψηλών θρησκευτικών αληθειών, με τη χρήση εικόνων της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, σίγουρα η σημερινή παραβολή του Καλού Σαμαρείτη μας αποκαλύπτει πάρα πολλές αλήθειες. Αλήθειες όπως, η απάντηση στο ερώτημα «Τις έστι μου πλησίον;», η σημασία του γραπτού λόγου του Θεού, ιδιαίτερα δε το λυτρωτικό έργο του Χριστού που, πέρα από την επί γης παρουσία του, άφησε σαν συνεχιστή του έργου του την Εκκλησία. Αυτή έχοντας σαν παρακαταθήκη τα δυο δηνάρια, την αλήθεια των δυο διαθηκών (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης), καθώς και την Θεία χάρη των Μυστηρίων μεταβάλλεται στο πανδοχείο εκείνο που δια μέσου των αιώνων θα συνεχίζει το λυτρωτικό έργο του Χριστού.

Αυτές, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μερικές από τις αλήθειες που μας αποκάλυψε σήμερα ο Κύριος, παίρνοντας σαν αφορμή τις ερωτήσεις κάποιου νομοδιδασκάλου που παρουσιάστηκε για να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Ερωτήσεις με επίκεντρο την αιώνια ζωή, το Θεό και τον άνθρωπο και που οι απαντήσεις τους συνδέονται αρμονικά προκειμένου να υπάρξει το ποθητό αποτέλεσμα που λέγεται σωτηρία.

Μπαίνοντας στο βαθύτερο νόημα της σημερινής παραβολής πέραν από την αδιαφορία δυο ανθρώπων και μάλιστα ιερωμένων, του ιερέα και του λευίτη που ήλθαν, είδαν και προσπέρασαν με υπερβολική απάθεια, θα διαπιστώσουμε κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό. Θα διαπιστώσουμε ότι η ιεροσύνη του Μωσαϊκού νόμου, η ιεροσύνη της Παλαιάς Διαθήκης δεν μπορούσε να προσφέρει στην ανθρωπότητα την σωστική Θεία χάρη που θα την απάλλασσε από την αμαρτία.

Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι του Αποστόλου Παύλου: «Αφού ο νόμος αποτελεί σκιά των μελλοντικών αγαθών κι όχι την ίδια την εικόνα της πραγματικότητας, δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην τελειότητα αυτούς που διαρκώς κάθε χρόνο προσέρχονται προσφέροντας τις ίδιες θυσίες. Αλλιώτικα, αυτές θα είχαν πάψει να προσφέρονται. Γιατί, αν είχαν μια φορά καθαριστεί όσοι λάτρευαν μ' αυτό τον τρόπο το Θεό, δε θα είχαν πια καμιά συναίσθηση των αμαρτιών τους. Με τις θυσίες όμως αυτές γίνεται κάθε χρόνο υπόμνηση των αμαρτιών, γιατί το αίμα των ταύρων και των τράγων δεν έχει τη δύναμη να αφαιρεί αμαρτίες... Αυτές τις θυσίες τις αντικαθιστά με τη δική του... Ο Ιησούς πρόσφερε για τις αμαρτίες μια θυσία για πάντα... Γιατί με μια μόνο προσφορά οδήγησε στην τελειότητα για πάντα αυτούς που εξαγνίστηκαν με το αίμα του» (Εβρ. ι' 1-14).

Είναι για τούτο που μέσα από τους πιο πάνω λόγους του Αποστόλου Παύλου μπορούμε να δούμε στο πρόσωπο τον Σαμαρείτη της παραβολής τον ίδιο τον Χριστό που «ήλθε κατ' αυτόν» και εξοπλισμένος με «έλαιον και οίνον» άλειψε τις πληγές του και τις έδεσε καλά. Με τη μεταφορά στο πανδοχείο (παν-δοχείο) και την προσφορά των δυο δηναρίων, έδωσε στην Εκκλησία τα πάντα που ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία του τραυματισμένου από την αμαρτία ανθρώπου. Έτσι η Εκκλησία σαν «πανδοχέας» έχοντας στη διάθεση της τα πάντα μεταβάλλεται σε αιώνιο δοχείο σωτηρίας. Με εφόδια τα δυο δηνάρια, την αλήθεια και τη Θεία χάρη, δηλαδή το γραπτό λόγο του Θεού όπως προσφέρθηκε μέσα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και τα μυστήρια, θα συνεχίζει τη θεραπεία ως την ώρα της επιστροφής του Ιησού κατά την Δευτέρα παρουσία.

Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, λοιπόν, προσφέρεται στον καθένα η δυνατότητα για να σωθεί. Γιατί, μέσα στην Εκκλησία υπάρχει η Θεία Χάρη και η αληθινή ιεροσύνη που έφερε ο Χριστός σαν ο Καλός Σαμαρείτης της παραβολής. Μέσα από την αγάπη που εκδήλωσε στον τραυματία άνθρωπο προσφέρει την ολοκληρωμένη σωτηρία Η παραμονή του ανθρώπου μέσα στο «πανδοχείο» της Εκκλησίας εγγυάται και την οριστική αποθεραπεία του, δηλαδή τη σωτηρία.

Για τούτο υπόλογος για την εισαγωγή, παραμονή και περίθαλψη στο χώρο της Εκκλησίας δε θάναι μόνο ο καθένας από μας. Υπόλογοι θάναι και οι κληρικοί που επιφορτίζονται τόσο με το έργο του καλού Σαμαρείτη, όσο και με το έργο του Πανδοχέα από τους οποίους και θα ζητηθεί να κάνουν ένα απολογισμό για τις προσπάθειες που έκαναν για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου που τους εμπιστεύθηκε. Η αμοιβή δεν θάναι γι' αυτό που ήδη τους δόθηκε για την αλήθεια και τη θεία χάρη, αλλά για το επιπρόσθετο που θα προσφέρουν στο άνθρωπο.

Υπόλογος για την εισαγωγή στο χώρο της Εκκλησίας θάναι και ο καθένας από μας. Γιατί, όλοι φέρουμε τραύματα ηθικά και πνευματικά. Όλοι έχουμε πάθη, ελλείψεις και αδυναμίες. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο βρισκόμαστε στην άγνοια ή την πλάνη. Κατά συνέπεια, όλοι έχουμε ανάγκη από αυτή την περίθαλψη που προσφέρεται μόνο μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.

Όμως βρισκόμαστε στο πανδοχείο της Εκκλησίας; Αν ναι, τότε σε ποιο βαθμό γινόμαστε μέτοχοι των δυο δηναρίων που παρέδωσε ο Χριστός; Πόσο μετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας; Πόσο μελετούμε την αλήθεια του Ευαγγελίου, ιδιαίτερα δε πόσο την εφαρμόζουμε; Απάντηση στα ερωτήματα αυτά μπορεί να δώσει μόνο ο εαυτός μας.

Αδελφοί μου, το σημερινό ευαγγέλιο μας δίνει τη δυνατότητα να οδηγηθούμε στις σωστές απαντήσεις. Και αυτές οι απαντήσεις δίνονται μέσα από το νόμο του Θεού τον οποίο καλούμαστε να μελετήσουμε και να γνωρίσουμε. Ιδιαίτερα δε καλούμαστε να εφαρμόσουμε. Γιατί, η γνώση του νόμου το Θεού δεν είναι αρκετή. Το νόμο του Θεού τον γνώριζαν και ο ιερέας με το Λευίτη, αλλά έμειναν μόνο στη γνώση. Την ώρα της πράξης προσπέρασαν αδιάφορα. Για τούτο και ο Ιησούς υπέδειξε σήμερα στο νομικό «πορεύου και συ ποίει ομοίως». Πήγαινε, και να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Αυτός νάναι ο καθημερινός σκοπός της ζωής σου. Γίνου και συ ένας καλός Σαμαρείτης. Τριγύρω σου υπάρχουν άνθρωποι. Ανεξάρτητα από το χρώμα, το φύλο ή την εθνική καταγωγή, όλοι τους αποτελούν τον «πλησίον». Στο πρόσωπο αυτού του «πλησίον» βρίσκεται ο ίδιος ο Χριστός. Ας τον αναζητήσουμε, ή τουλάχιστον ας μην τον αγνοήσουμε. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης