ΕΠΙ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΕΠΙ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΗ

ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

«Δεῦτε ἅπαντα τὰ πέρατα τῆς γῆς, τὴν Σεπτὴν μετάστασιν τῆς Θεομήτορος μακαρίσωμεν... Ἡ γὰρ τῶν Οὐρανῶν ὑψηλοτέρα καὶ τῶν Χερουβεὶμ ἐνδοξοτέρα καὶ πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, σήμερον τὴν Παναγίαν παρατίθεται ψυχὴν καὶ πληροῦνται τὰ σύμπαντα χαρᾶς»   (Τροπάριον β’ Λιτῆς τῆς ἑορτῆς)

Αδελφοί μου!

Χαίρει, σήμερα 15η Αυγούστου, ο ουρανός, υποδεχόμενος τη Θεοτόκο την αειπάρθενο, την μητέρα του φωτός.

Χαίρει, υποδεχόμενος τη θεοχώρητο κόρη, την αγνή Θεοτόκο, το κλέος των προφητών.

Χαίρει, βλέποντας να ανεβαίνει από τη γη την έρημο από αρετή και ωραιότητα, Εκείνη που ανέτρεψε την κατάρα, μετατρέποντάς την, σε ευλογία.

Χαίρει ο ουρανός, γιατί τιμάται υποδεχόμενος την πάντων Βασίλισσα «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» και παρισταμένη στα δεξιά του Σωτήρος.

Χαίρει βλέποντας «την βάτον την φλεγομένην και μη καιομένην», «την λαβίδα των μυστικών την τον άνθρακα Χριστό συλλαβούσα εν γαστρί» να μετακομίζει εις την άνω Ιερουσαλήμ για ατελεύτητο κατάπαυση.

Χαίρει, γιατί μετέστη προς την ζωήν «η κλίμαξ δι  ἧς κατέβη ο Θεός», «η της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον», «η των ειδώλων ελέγξασα τον δόλον», η Θεοτόκος.

Σήμερα, αδελφοί μου, το ηγιασμένον σκήνωμα του Υψίστου έλαβε επίγειο τέλος, ένδοξο και ευκλεές.

Σήμερα, γιορτάζουμε την Κοίμηση Εκείνης, η οποία στον ανενδεή Θεό, σώμα και σάρκα εχάρισε. Γιορτάζουμε την Κοίμηση Εκείνης, που έδωσε ένδυμα στον αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον.

Σήμερα, γιορτάζουμε την εορτή Εκείνης, που αποτελεί το παλάτιον και τον θρόνον του Βασιλέως, Εκείνης που είναι η αιτία της θεώσεως όλων, Εκείνης που εισήγαγε στον κόσμο και στην οικουμένη τον Χριστό προς σωτηρία των ψυχών ημών.

Άνθρωποι σκιρτούν, λογικές φύσεις αλαλάζουν, πάσα η γη, τω Κυρίω υψώνει φωνή αινέσεως, ότι εκοιμήθη η μήτηρ της ζωής και τον «κόσμον ου κατέλιπεν».

Αλλά! Σήμερα, αδελφοί μου, εορτή της μητρός του Θεού, είναι χρέος να στρέψουμε το βλέμμα μας και ειδικώς στη γυναίκα, μητέρα. Τη μητέρα που με το ρόλο που αναλαμβάνει μέσα στην οικογένεια καθίσταται το ζωοποιό κύτταρό της, και καταξιώνει την όλη πορεία της στην κοινωνία.

Ο Χριστός, αδελφοί μου, δεν θέλησε να κατέλθει στη γη με υπερφυσικό τρόπο, αλλά αντίθετα, καταδέχθηκε να ακολουθήσει τους φυσικούς νόμους και να γεννηθεί φυσικώς, από την αγία κόρη της Ναζαρέτ. Από κει και πέρα η Θεοτόκος ακολούθησε όπως και κάθε μητέρα το παιδί της, στο κάθε του βήμα. Μόνο που τα βήματα αυτά από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο ήταν ρομφαίες κοφτερές, ήταν καρφιά, που σε κάθε βήμα ξέσχιζαν τη ψυχή της. Όλα τους, από τη Βηθλεέμ , μέχρι και το Γολγοθά. Έτσι σήμερα 15^η  Αυγούστου τιμώντας την μητέρα του Θεού τιμάμε τη γυναίκα, την κάθε μια γυναίκα, που φέρνει παιδί στον κόσμο, και μέσα από τόσες και τόσες σήμερα δυσκολίες και δρόμους ύποπτους, καθίστ                                                                                                    αται το ευγενέστερο όργανο, συνεργώντας με αγωνία στο περί δημιουργίας σχέδιο του Θεού.

Μεγάλη η αποστολή της γυναίκας, μητέρας.

 Δυστυχώς όμως! Σήμερα η αλόγιστη ανάπτυξη του τεχνολογικού πολιτισμού, ο υποβιβασμός των ηθικών αξιών, η έξαρση και απολυτοποίηση των οικονομικών συμφερόντων και εδώ έχουν ανατρέψει τα πάντα. Άλλαξαν και αλλοτρίωσαν το θεσμό της οικογένειας. Ώθησαν τη μητέρα, στην έξοδο της από το οικογενειακό περιβάλλον, κυρίως για να εργασθεί, αφού οι συνεχώς αυξανόμενες οικονομικές ανάγκες της οικογένειας, είναι τόσο δυσβάστακτες από μόνο το ένα μέλος της.  Οι συνέπειες από την απουσία της μητέρας από το σπίτι, γενικό φαινόμενο στις μεγαλύτερες πόλεις, δυσάρεστες. Το παιδί και γενικά η οικογένεια στερούμενο για πολλές ώρες την παρουσία της γυναίκας, μητέρας προσπαθεί να επιβιώσει με τα όποια υποκατάστατά της.

Με τέτοιες συνθήκες που έχει δημιουργήσει ο πλουτοκρατικός πολιτισμός μας, έρχεται φυσικό αποτέλεσμα, ο οικογενειακός προγραμματισμός και η ακολουθούσα  υπογεννητικότητα. Αποτελέσματα, το ένα παιδί στις πόλεις, το πολύ δύο έχει γίνει κανόνας τα δε σχολεία μας κατά ένα ποσοστό  μεγάλο, πολύ μεγάλο, καλύπτονται από αλλοδαπούς μαθητές. Η Ελλάδα συρρικνούται, η Ελλάδα γηράσκει, η Ελλάδα χάνεται μέσα σ’ αυτού του είδους παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα, η Ελλάδα πεθαίνει…

Μητέρα λοιπόν είναι ο σπουδαιότερος κοινωνικός παράγοντας. Και η εορτή της Παναγίας, της μητέρας του Χριστού, είναι και γιορτή των μητέρων όλου του κόσμου. Όλων αυτών των μητέρων που κάτω από αντίξοες συνθήκες αγωνίζονται στο μετερίζι της οικογένειας.

Ας πανηγυρίσουμε λοιπόν σήμερα! Η αμνάς η τεκούσα τον πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον, η αμνάς η ελπίς πάντων ημών, προς τον Μεγάλο Ποιμένα, το Δεσπότη Χριστό, ανυψώνεται, πρεσβευτικό για μας ανοίγοντας στόμα.

Ας πανηγυρίσουμε αφού ο τάφος δεν μπόρεσε να κρατήσει στους κόλπους του τη μητέρα της ζωής!

Ας χαρούμε χαρά μεγάλη. «Παρθενεύει γαρ τόκος και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος» αφού «νενίκηνται της φύσεως οι όροι» στην Μητέρα του Θεού.

Υπεραγία Θεοτόκε!

Δεόμεθά Σου σήμερα. Δέξου τις προσευχές όλων μας, κλήρου και λαού ως λαμπάδα αναμμένη προ της πάντοτε ευηκόου και θαυματουργού εικόνος Σου, ως προσκύνηση και από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας. Σε γαρ μόνην ασφαλή και βεβαίαν άγκυραν έχομεν.

 Δεόμεθά Σου Θεοτόκε. Δέξου τις προσευχές όλων των μητέρων του κόσμου, δέξου τις προσευχές της κάθε οικογένειας για τα παιδιά τους, τα ανυποψίαστα παιδιά, που κατάντησαν στόχος και σκοπός, έρμαιο του κάθε επίδοξου εγκληματία ψυχής, τα παιδιά μας που παραζαλισμένα από τα τόσα και τόσα μανιασμένα κύματα που ξεσπούν πάνω τους, ψάχνουν, δυστυχώς, σε ύποπτους τόπους λιμάνια καταφυγής.

    Φρούρει, φύλαττε και σώζε τον κόσμο. Δίδε σ’ αυτόν θεογνωσία, στήριξε την Εκκλησία, φύλαττε την πατρίδα μας που αλώνεται και κενούται από μνήμη, από ιστορία , από ιδανικά, από θρησκεία, από μέλλον.

Αδελφοί μου, εορτή σήμερα της Παναγίας μας! Της μητέρας Παναγίας.

Πρόκληση και πρόσκληση για τη σημερινή λογική μιας κοινωνίας, που αλίμονο έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Ας παραμείνουμε προσανατολισμένοι στο πρότυπο «Παναγία». Η μορφή της, κεντρική και ζωοδότρα δύναμη ας καθοδηγεί και ας στηρίζει τις δικές μας προσπάθειες. Της κάθε οικογένειας τις προσπάθειες. Στην πονεμένη μάνα του Θεού η κάθε μάνα, η κάθε οικογένεια, όλοι μας, ας βρούμε αποκούμπι, για να εκφράζουμε στη διαδρομή του χρόνου, τις δοκιμασίες και τις πικρίες, την  καρτερία και την ελπίδα.