ΣΤΗ 1Η ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ

Δυο  κορυφαία εορτολογικά γεγονότα, αγαπητοί Χριστιανοί, σηματοδοτούν τη σημερινή, την 1^η του νέου έτους,  χαρμόσυνη ημέρα.

            Το πρώτο είναι η μεγάλη Δεσποτικήεορτή της «περιτομής», του Χριστού.

            Το δεύτερο, η μνήμη ενός αναμφίβολα σπουδαίου, όντως αληθινού ιεράρχου, που με την αγιότητα του βίου του, τα σοφά συγγράμματα και την άφθαστο δράση του, αναδείχτηκε πατέρας και φωστήρας της Εκκλησίας του Χριστού, στυλοβάτης της Ορθοδοξίας, πύργος ακαθαίρετος της μίας και μόνου αληθούς πίστεως. Δίπλα σ’ αυτόν ελάχιστοι μπορούν να σταθούν, μέσα στη δισχιλιοστή ιστορία του χριστιανικού κόσμου.

            Συνταιριάζοντας δε και τα δυο, άριστα, στο  υμνολογικό πλούτο αυτής της εορτής,  ψάλλει η Εκκλησίας μας, ότι η σωτηρία που προήλθε από τη ενανθρώπηση του Ιησού, είναι κτήμα εκλεκτών ψυχών, όπως του φωτοφόρου Ιεράρχου. Γι΄ αυτήν – τη σωτηρία -   χαίρει στα ουράνια, αυτός, ο θείος μύστης του Χριστού Βασίλειος, κι αυτή φυσικά πρέπει να είναι και η μόνη πρέπουσα ευλογία και ο πόθος για το νέο έτος, που σήμερα ημερολογιακά υποδεχόμαστε.

            «Ο των όλων Κύριος  υπομένει περιτομή και τα αμαρτήματα των θνητών περιτέμνει ως αγαθός. Παρέχει δε τη σωτηρία σήμερα στον κόσμο, - και για όλα αυτά - χαίρει στα ουράνια και ο του Κτίστου ιεράρχης , το φεγγοβόλο αστέρι ο θείος μύστης του Χριστού Βασίλειος».

            Κατά τη πρώτη λοιπόν, όπως σημειώνει διαπρεπής σύγχρονος θεολόγος της Εκκλησίας μας, ο π. Thomas Hopko, «…ο Κύριος υπέστη περιτομή με το σκοπό να εκπληρώσει το νόμο του Μωυσή, τον οποίο κανείς δεν ήταν ικανός να εκπληρώσει πριν. Εκτελώντας «άπαντα κατά τον νόμον» (Λουκ. 2 : 39), ο Μεσσίας θεωρεί πρέπον «πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. 3 : 15).

            

            …Εκτελώντας ο Κύριος τα πάντα ακριβώς σύμφωνα με το Νόμο, δείχνει ότι έχει να έλθει να υπηρετήσει και να ταυτίσει τον εαυτό Του απόλυτα με τα αμαρτωλά δημιουργήματα Του. Αυτό είναι η θεία ταπείνωση του Θεού, η υπερβολικά μεγάλη Του στοργή και συμπάθεια, η άρρητη και ανείπωτη ταπείνωση και συγκατάβαση Του σ’ εμάς που είμαστε χαμένοι. Γιατί όχι μόνο βρέθηκε «εν σχήματι ως άνθρωπος» αλλά και εκένωσε Εαυτόν από τη θεϊκή Του δόξα, παίρνοντας «μορφή δούλου»(Φιλ. 2:7-8), παραδίδεται στο μαχαίρι του αρχιερέα, υπομένοντας το σημείο αυτό της απόλυτης υποταγής στο Θεό, την πράξη η οποία εκφράζει την ολοκληρωτική αδυναμία των οποίων δημιουργημάτων ενώπιον του Αγίου Δημιουργού…». (Thomas Hopko «ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ»  ΣΕΛ.207 – 208).

            Τα δευτερεία στην πανήγυρη κατέχει, όπως ήδη προαναφέραμε ο «ουρανοφάντορας του Χριστού και φωστήρας ο φαεινός», ο «σπουδαιότερος από τους ανθρώπους του αιώνος του» όπως σημειώνει γι΄ αυτόν ο Μέγας Γρηγόριος, Βασίλειος ο Μέγας. Ότι και να προσπαθήσει να πει κανείς γι’ αυτόν θα είναι λίγα. Τα λόγια τα δικά μας τα ανθρώπινα, τα εγκόσμια, τα φτωχά, αδικούν μια προσωπικότητα που μέσα σε σχετικά λίγα χρόνια, επίγειας ζωής, κατόρθωσε να αναδειχθεί σε μια από τις πλέον φωτεινές, τις πιο ταλαντούχες, τις πιο πολυδιάστατες, τις μεγαλύτερες μορφές της ορθοδοξίας. Σαράντα ετών έγινε επίσκοπος και σε ηλικία σαράντα - εννέα ετών άφησε την ματαιότητα των προσκαίρων για  να καταταχθεί στην αιωνιότητα για την οποία τόσο πολύ πάσχισε. Μέσα όμως σ’ αυτά τα εννέα χρόνια που κατείχε τον επισκοπικό θρόνο της Καισαρείας, κλείνεται αιώνας ολόκληρος. Το έργο που παρουσίασε στάθηκε ικανό να επιβληθεί, να συγκινήσει, να κατακτήσει, όχι μόνο τον κόσμο της εποχής του, αλλά και τους κόσμους των αιώνων που πέρασαν και που θα περάσουν.

            Έργο θεμελιωμένο στο βράχο της πίστεως, πίστη που ενεργείται και επισφραγίζεται με τα  έργα. Ήταν προικισμένος με τις Θείες δωρεές; Ήταν ανθρώπινη η προσπάθεια που τον ανέδειξε; Ήτανε γερές οικογενειακές βάσεις; Ήτανε και τα τρία μαζί. Όλα μαζί φτιάνουν τον άνθρωπο.

Πήρε όντως γερά θεμέλια από την οικογένεια του. Μια οικογένεια που έδωσε - 3 - αδέλφια στον επισκοπικό θρόνο (Βασίλειο, Γρηγόριο και Πέτρο), δυο ακόμη θα ενδυθούν το μοναχικό ένδυμα (η Μακρίνα και ο Ναυκράτιος, που πρόωρα απέθανε), και τελικά  και η μητέρα τους, η Εμμέλεια, θα τελειώσει τον βίο της σαν μοναχή. Εδώ βλέπουμε το ρόλο που παίζει η οικογένεια στη διάπλαση του ανθρώπου.  

Μα δε μπορούμε να αγνοήσουμε και τις προσωπικές προσπάθειες. Σπούδασε στην Καισάρεια, ΣΤΗΝ Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα. Φιλολογία, Φιλοσοφία, Ιστορία, Ιατρική. Αστρονομία, Γεωμετρία, Φυσική. Έγινε πανεπιστήμονας. Απ’ όλα όμως αυτά, μας λέει ο ίδιος ,«όπως απ’ την τριανταφυλλιά, κόβουμε το τριαντάφυλλο και προσέχουμε ν’ αποφύγουμε τ’ αγκάθια, έτσι κι απ’ τις επιστήμες του πρόσεχε να κρατά τα χρήσιμα και ν’ αποφεύγει τα βλαβερά.

            Πάνω απ’ όλα όμως, όσο καλές βάσεις κι αν είχε, όσο κι αν προσπάθησε ο όδιος, δεν λησμονεί τη θεία ενίσχυση. «Άνευ Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν».Αυτός εμπνέει, Αυτός  ενισχύει τις πράξεις.

            Ύστερα από μια ζωή συνεχούς αναζητήσεως, μια ζωή σκληρής ασκήσεως και πνευματικής ανυψώσεως και επιτακτικές ανάγκες της Εκκλησίας τον κάλεσαν στο μέγα της Ιερωσύνης υπούργημα, αφήνει όχι με ευκολία την ασκητική ζωή, και το 370 σε ηλικία 40μετών τον βρίσκουμε στον επισκοπικό θρόνο της Καισαρείας της Καππαδοκίας.

            Είναι των αδυνάτων αδύνατο μέσα στα λίγα λεπτά που διαθέτουμε να αναφερθούμε στο πολυσχιδές έργο που ανέπτυξε σαν επίσκοπος. Ο λύχνος μπήκε στο λυχνοστάτη για να σκορπίσει φως γύρω του. Ένα θαύμα είναι όλη η δράση του, τα χρόνια αυτά. Μέγας στην πίστηû στην σοφίαû στην αγάπηû στην αρετήû στη διδασκαλίαû στο συγγραφικό έργο. Σταθερός στο καθήκον, ατρόμητος στους εχθρούς της πίστεως. Μα για τη μεγαλοσύνη του βοούν και αυτά ακόμη τα έργα του. Μάρτυρας αδιάψευστος η «Βασιλειάδα». Ένα τεράστιο συγκρότημα από Νοσοκομείο, Γηροκομείο, Ορφανοτροφείο, Πτωχοκομείο, και πολλά ακόμη ιδρύματα για την απάλυνση του πόνου. Μια ολόκληρη πόλη αγάπης.

            Εννιά μόλις χρόνια πρόλαβε να διαποιμάνει την Εκκλησία αφού η γεμάτη στερήσεις ζωή του, και η ήδη κλονισμένη υγεία του, τον οδήγησαν πρόωρα στην αιωνιότητα. Ήταν όμως  υπερ – αρκετά τα εννιά αυτά χρόνια για να τον αναδείξουν σε Μέγα ιεράρχη.

            Αυτός , αδελφοί μου, είναι ο Μέγας Βασίλειος. Δυστυχώς, η σημερινή καταναλωτική κοινωνία, το σύγχρονο marketing, οι κάθε είδους ανευθυνοϋπεύθυνοι, κακοποιούν βάναυσα την ιστορική – και όχι φανταστική – μορφή του σεπτού ιεράρχη και Αγίου της Εκκλησίας μας που τόσο πολλά, πρόσφερε και τόσο πολύ αγαπήθηκε από τον κόσμο. Αντ’ αυτού, μας παρουσιάζουν οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Και με οποιονδήποτε τρόπο, που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με τον ασκητικότατο ιεράρχη αλλά παράλληλα τον γελοιοποιούν, τον βεβηλώνουν, τον βλασφημούν.

            Αδελφοί μου. Δεν είναι αυτός ο Άγιος Βασίλειος. Δεν υπάρχει τέτοιος Άγιος Βασίλειος. Αυτός  είναι ο ήρωας των πολυεθνικών, είναι ο ήρωας του κέρδους, είναι ένας φτιαχτός  άγιος ,(σαν τον πρόσφατο άγιο Βαλεντίνο), που εκπροσωπεί την κατανάλωση, το εμπόριο, τη ψυχονάρκωση.

             

Και βέβαια, όμως, υπάρχει Άγιος Βασίλειος. Είναι όμως ο Άγιος της Εκκλησίας μας. Είναι αυτός  που κατανάλωσε τη ζωή του στην άσκηση, στην προσφορά, στην αγάπη. Δεν έρχεται μέσα απ΄ τις καμινάδες φορτωμένος με σάκους, μα έρχεται κοντά μας με προθυμία να ακούσει τις προσευχές μας, να συντρέξει στις ανάγκες μας, να μας γεμίσει με τη χάρη του.

            Αγαπητοί Χριστιανοί.

            Πρώτη του νέου έτους σήμερα. Καινούρια χρονιά, καινούρια αρχή και πάλι. Και αυτό το νέο έτος μας το σηματοδοτεί, όπως ακούμε σε εμπνευσμένα παραδοσιακά κάλαντα «η του Χριστού περιτομή και η μνήμη του Αγίου Ιεράρχου Βασιλείου». Μπροστάρηδες δηλαδή στην καινούρια χρονιά,  Ιησούς Χριστός και το πανάξιο τέκνο Του, ο φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος και οικουμενικός διδάσκαλος, Βασίλειος ο Μέγας.   Αυτοί ευλογούν, αυτοί αγιάζουν , αυτοί μας δείχνουν μια άλλη όψη της ζωής που δυστυχώς αγνοούμε. Μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πίστη, τη σοφία, την αρετή, την αγάπη, την προσφορά, το καθήκον. Αυτά απεμπολήσαμε από τη ζωή μας και κενοί πλέον, άδειοι, στεκόμαστε αμήχανοι και τρομαγμένοι μπροστά στο αύριο.

            Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν αυτήν την ευκαιρία γιατί όπως ο0 ίδιος ο Μ. Βασίλειος τονίζει: «Ο χρόνος περνάει και δεν περιμένει εκείνον που αργοπορεί. Και όπως είναι αδύνατον να σταματήσει κανείς το ρεύμα ενός ποταμού, έτσι δεν είναι δυνατόν να σταματήσει κανείς την αναγκαστική και ασυγκράτητη πορεία του χρόνου. Ούτε μπορεί, όταν φύγει μια ευκαιρία, να την ξαναβρεί, αν δεν την εκμεταλλευτεί στον πρέποντα χρόνο.

            Θέλουμε λοιπόν το νέο χρόνο «εν ειρήνη και ομονοίας»; Θέλουμε αγάπη, ευτυχία, ομόνοια, ηρεμία; Τα έχουμε μπροστά μας. Αρκεί να κατανοήσουμε το κρίσιμο του σημείου που έχουμε φτάσει, τώρα, τούτη τη σιγμή, και να κάνουμε την καινούρια αρχή. Έχουμε υπέρ – ασχοληθεί με τον εαυτό μας και τις ανόητες απαιτήσεις μας. Ας ασχοληθούμε και λίγο με το Θεό!

            

«Τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου»

 Λίγες μέρες πριν,  γιορτάσαμε αδελφοί μου, τα Χριστούγεννα.  Είδαμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό, σπαργανωμένο στη φάτνη, τον προσκυνήσαμε με τους ποιμένες και τους σοφούς της Ανατολής, τον δοξολογήσαμε μαζί με τους Αγγέλους.  Σήμερα τον βλέπουμε να διώκεται από τον Ηρώδη. Διώκεται από τα μαχαίρια του Ηρώδη και καταφεύγει στην Αίγυπτο.

«Αναχωρησάντων των μάγων», λέει σήμερα το Ευαγγέλιο, ο Χριστός μας έφευγε κι αυτός για την Αίγυπτο. Κι αυτό έγινε γιατί άγγελος Κυρίου είπε στον Ιωσήφ, να σηκωθεί και να πάρει την Παναγία και το Χριστό και να φύγει στην Αίγυπτο. «μέλλει Ηρώδης ζητείν το Παιδίον του απολέσαι Αυτώ». (Ματθ. 2,13)

Ο Ηρώδης ήθελε να σκοτώσει τον Ιησού. Φυσικά δεν είχε κανένα λόγο. Ακόμη κι αν εξέταζε με τη λογική το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού- δεν υπήρχε λόγος να φοβάται. Κι αυτό γιατί, όπως λέει ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ο Ηρώδης δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται μην του πάρει ο Χριστός το θρόνο. Δεν ήταν κανένας μικρός στην ηλικία ο Ηρώδης. Είχε κάποια ηλικία και σε λίγο θα πέθαινε. Ήταν ακόμα βασιλιάς που είχε κοσμική και στρατιωτική δύναμη. Ενώ ο Χριστός ήταν μικρός, νήπιο, όσο αφορά την ηλικία. Ήταν άσημος, ζούσε πτωχικά, αφού γεννήθηκε μέσα σε μια φάτνη, κλαυθμήριζε ακόμα». Γιατί λοιπόν φοβόταν; Ήταν φιλόδοξος, ακόλαστος, αδίστακτος σε κάθε έγκλημα ο Ηρώδης, προκειμένου μάλιστα να εξασφαλίσει την εξουσία του. Έσφαξε τη σύζυγό του, τρία από τα παιδιά του, τον πεθερό του και πολλούς άλλους αθώους. Προς το τέλος δε της εγκληματικής του ζωής, χωρίς δισταγμό διέταξε και τον σφαγιασμό των νηπίων της Βηθλεέμ. Σε 14.000 ανήλθε ο αριθμός των νέων του θυμάτων. Και όλο αυτό το αίμα και το ειδεχθές έγκλημα το διέπραξε μόνο και μόνο, για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος, που νόμιζε πως θα του έπαιρνε το θρόνο του! Και πότε; Όταν αυτός προχωρημένος πια στην ηλικία έπρεπε να περιμένει από μέρα σε μέρα το τέλος του!

Αλλά «τεθνήκασιν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου» (Ματθ. 2, 20). Με ποιο τρόπο; Ο Ευαγγελιστής δεν ασχολείται με τις λεπτομέρειες αυτές. Η Ιστορία όμως μιλάει για το οικτρό τέλος που είχε ο αρχηγός της σπείρας των εγκληματιών αυτών. Βαρύ το χέρι του Θεού έπεσε επάνω του. Φρικτοί πόνοι του κατασπάραξαν το σώμα και του έκαναν αφόρητη τη ζωή σε σημείο που πολλές φορές δοκίμασε να θέσει τέρμα στη ζωή του, Τέλος έπειτα από πολύμηνο μαρτύριο έκλεισε η τελευταία σελίδα της ζωής του μέσα στις κατάρες και τους αναθεματισμούς του λαού του.

Ανάλογο βέβαια στάθηκε και το τέλος και των υπολοίπων διωκτών του Ιησού. Πραγματικός αφανισμός ακολούθησε τα αμαρτωλά τους βήματα. Δια του προφητάνακτος Δαβίδ δηλώνει ξεκάθαρα. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Δια δε του Ησαΐα τονίζει: «Ουαί τω ανόμω· πονηρά κατά τα έργα αυτού συμβήσεται αυτώ». Και πραγματικά αυτό συμβαίνει μέχρι σήμερα σ΄ όσους ακολουθούν την παρανομία και αντιστρατεύονται το νόμο Του και πολεμούν την εκκλησία Του. Νέρωνες και Καλιγούλες, Μαξιμιανοί και Ιουλιανοί βρήκαν φρικτό τέλος. Άρειοι και Βολταίροι είχαν τέτοιο θάνατο, που όπως δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας του ενός απ΄ αυτούς, «εάν επρόκειτο να αποθάνει ο Σατανάς δεν θα είχε φρικτότερο τέλος». Αλλά και ο προηγούμενος αιώνας δε έχει λιγότερα παραδείγματα.

Εκατομμύρια της οικουμένης, τον περασμένο μόλις αιώνα, έτρεμαν μπροστά στην οργή των φοβερών Δικτατόρων. Αντιστρατεύθηκαν τον Νόμο του Θεού, γραπτό και άγραφο, πολέμησαν την Εκκλησία Του, υποδούλωσαν πλήθος λαών, οδήγησαν «ως πρόβατα επί σφαγήν» μυριάδες ανθρώπων στα ποικιλώνυμα μαρτύρια και τον θάνατο, ξερίζωσαν ολόκληρους πληθυσμούς και τους έριξαν στα φρικτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τέλος έριξαν ολόκληρο τον κόσμο στη φοβερότερη αλληλοσφαγή.

Αλλά «ζει Κύριος!» Η συνεχής και «εν ψυχρώ» παραβίαση της θείας δικαιοσύνης προετοίμασε και το δικό τους φρικτό τέλος. Σε λίγα χρόνια «ως εκλείπει καπνός» εξέλιπαν και «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός» έλιωσε και διαλύθηκε «πάσα η δύναμις αυτών» «από προσώπου του Θεού». Τα πράγματα δικαίωσαν ακόμη μια φορά τον Δαβίδ, ο οποίος έλεγε: «Είδα τον ασεβή να ακμάζει, να υψώνεται πανίσχυρος και να απλώνει η επιρροή του σαν τις κέδρους του Λιβάνου. Μόλις όμως πρόλαβα να περάσω απ΄ εκεί, και να! Αυτός στο μεταξύ είχε αφανισθεί. Και ξαναπέρασα και τον αναζήτησα και δεν βρέθηκε αυτός, ούτε καν ο τόπος, στον οποίο ωρθώνετο πρωτύτερα υψωμένος και αγέρωχος. Κάθε ίχνος του χάθηκε για πάντα».

Παρά όμως τα τόσα και τόσα παραδείγματα ο πόλεμος και οι πολέμιοι δεν έχουν τελειωμό. Ο πόλεμος συνεχίζεται, ο Χριστός διώκεται.

Συγκεκριμένα. Ακούμε τώρα τελευταία και παρατηρούμε διάφορες αντιλήψεις νοοτροπίες και ιδεολογίες που αμφισβητούν τον Χριστοκεντρικό εορτασμό των Χριστουγέν­νων και προτείνουν άλλα πρότυπα, υλιστικά, εϋδαιμονιστικά και δήθεν ψυχα­γωγικά. Φαγητό, πιοτό, ξενύχτι και γλέντι ρούχα και στολίδια, λαμπάκια και φώτα και τίποτε άλλο.

Μία άλλη μορφή αμφισβητήσεως των Χριστουγέννων έρχεται από το πολυδιαφημισμένο ρεύμα της «πολυπολιτισμικότητας». Το ιδεολόγημα αυτό προτεί­νει να μην ονομάζουμε την εορτή Χριστούγεννα διότι θίγονται οι μη Χριστια­νοί πού ζουν -μονίμως ή προσκαίρως- στις κοινωνίες μας. Στην Αυστραλία πρόπερσι έγιναν μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και γενικά την Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση των σχολείων και των πόλεων. Ακούστηκαν επιχειρήματα ότι πρέπει να σταματήσουν να κοσμούν τους δημοσίους χώ­ρους σύμβολα πού θυμίζουν μία Χριστιανική εορτή, διότι τούτο απαιτεί ή θρη­σκευτική ουδετερότητα και η πολυπολιτισμικότητα. Στις Η.Π.Α. ένα διεθνούς εμβελείας τηλεοπτικό δίκτυο έθεσε σε δημοσία συζήτηση το ερώτημα αν θα πρέπει η εορτή να ονομάζεται Χριστούγεννα, ή μήπως αυτή η λέξη προσβάλ­λει τις αλλόθρησκες θρησκευτικές κοινότητες της χάβρας. Στην Αγγλία εφέτος απαγορεύτηκαν οι διακοσμήσεις που έχουν σχέση με το Χριστό, τη Γέννησή, το σπήλαιο, τη Φάτνη και όλα τα σχετικά. Να τα περιμένουμε κι εδώ στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα μας! Δεν θ’ αργήσουν!  Η πολυπολιτισμική αυτή αμφισβήτηση των Χριστουγέννων ξεκινά με το αθώο επιχείρημα της προ­στασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του σεβασμού των μειονοτήτων και καταλήγει σε μία ύποπτα δημοκρατική αντίληψη, ότι δηλαδή τα δικαιώματα της Χριστιανικής πλειοψηφίας δεν πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψη! Δεν αποκλεί­εται, λοιπόν, τίποτα…

Ίσως αυτές οι σκέψεις και προβλέψεις να φαίνονται σε ορισμένους υπερβολικές. Μακάρι να αποδειχθούν υπερβολικές φαντασιώσεις και να μη φθάσουμε: ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις. Όμως ό Ορθόδοξος λαός μας πρέπει να τελεί εν εγρηγόρσει. Διότι στο όνομα του πολυδιαφημισμένου «Χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας» ορισμένες μειοψηφίες εντός της χώρας μας επιδιώκουν τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό της Ελλάδος. Λίγοι αλλά θορυβώδεις επιζητούν με κάθε τρόπο την πλήρη περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και της πίστεως  μας. Εάν εφαρμοσθούν οι ιδέες τους, τότε είναι όλα τα παραπάνω, πιθανά. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δούμε κάτι τέτοιο. Ή Ορθόδοξη Παράδοση και η δημοκρατική συνείδηση των Ελλήνων δεν θα επιτρέψουν την επιβολή ρυθμίσεων που έρχονται σε αντίθεση με τα πιστεύματα και τα βιώματα τη; συντριπτικής πλειοψηφίας του λάου μας.

Άλλο τώρα! Υπάλληλος Βρετανικής αεροπορικής εταιρείας ετέθη σε διαθεσιμότητα και απειλείται με απόλυση επειδή φορούσε Σταυρό πάνω από την ενδυμασία της. Τι έγινε και σε μας με τις ταυτότητες;

Να τελειώσουμε με ένα ευτράπελο και πάλι Αγγλικής παραγωγής, όπου, σε απαξίωση κάθε Θεϊκού νόμου και με τη σύμφωνη γνώμη μάλιστα της Αγγλικανικής Εκκλησίας, σκυλιά «κουμπάροι» θα παντρεύουν τα αφεντικά τους. Τι να πει κανείς; Εδώ τα λόγια περιττεύουν.

Και σήμερα λοιπόν κυνηγούν το Χριστό και την Εκκλησία Του. Και σήμερα χλευάζουν την πίστη στο Χριστό. Και σήμερα αλλοιώνεται το Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά όλοι, πρέπει να ξέρουν, ότι θα έχουν την απάντηση που έλαβαν όλοι όσοι διαχρονικά εδίωξαν το Χριστό.

Ας το προσέξουμε αυτό, αδελφοί μου, στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, για να καταλάβουμε ότι μόνον ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας. Ας παρακαλέσουμε τον Γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου Χριστό, να πρεσβεύει για μας τους αμαρτωλούς. Είμαστε παιδιά Του καθότι όλοι έχουμε βγει από τα σπλάγχνα της Κολυμπήθρας της Αγίας Εκκλησίας Του. Έχουμε ιερό καθήκον να φροντίζουμε, να αγωνιζόμαστε, να παραμένουμε πιστοί και ορθόδοξοι για να σώσουμε τις ψυχές μας. Αμήν!

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κάθε φορά, αδελφοί μου, κάθε χρόνο, όταν  στις 21  Νοέμβρη, στον Όρθρο, της εορτής  των Εισοδίων της Θεοτόκου ακούγοντας, για πρώτη φορά μέσα στο Εκκλησιαστικό έτος, να ψάλλονται  πανηγυρικότατα , οι Καταβασίες των  Χριστουγέννων ενθουσιάζομαι. Ο τρόπος που ψάλλονται,  τα λόγια, το νόημα, ο έντονα εορταστικός τους τόνος σε καλούν  σε πανηγυρισμό. Είναι σαν μια σάλπιγγα που προκαταβολικά  σαλπίζοντας, προμηνύει σε μας το κοσμοσωτήριο μήνυμα της  « Μητροπόλεως των εορτών ». Είναι λοιπόν αναπόφευκτο, στον κάθε έναν, αν βέβαια δεν έχει επιτρέψει να αλλοτριωθεί η ψυχή και η ζωή του από άλλα νερόβραστα  ορθολογιστικά και υλιστικά, ξένα προς την ελληνορθόδοξη συνείδηση  μας, μηνύματα, να αισθάνεται αλλιώτικα  και η καρδιά του να χτυπά σε διαφορετικό ρυθμό , τη στιγμή που με έντονο τρόπο η Εκκλησία τον καλεί να γιορτάσει και να χαρεί με «την κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».

«Ο Χριστός γεννιέται, δοξάστε Τον. Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε Τον. Ο Χριστός στη γη, υψωθείτε. Τραγουδήστε όλη η γη τον Κύριο και μέσα σε άκρα ευφροσύνη , ανυμνήστε Τον  λαοί, γιατί δοξάστηκε »

Σε πανηγυρισμό λοιπόν καλούμαστε, αδελφοί μου, για τη Γέννηση του Χριστού. Το προσκλητήριο της Εκκλησίας μας ,έντονο ,για μια ακόμη φορά.

«Ευφραίνεσθε σεις, οι δίκαιοι, οι ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη τώρα που εγεννήθη ο Χριστός. Παρθένος  κάθεται  ένδοξος μητέρα του Θείου Λυτρωτού μιμούμενη τα Χερουβείμ που αποτελούν τον ουράνιο θρόνο του παμβασιλέως Χριστού, και βαστάζει εις τας αγκάλας της τον Θεόν-Λόγον που εσαρκώθη και έγινε άνθρωπος. Ποιμένες τον τεχθέντα Χριστόν δοξάζουν .Μάγοι στο Δεσπότη προσφέρουν δώρα. Άγγελοι ανυμνούν και λέγουν. Ακατάληπτε Κύριε . Δόξα Σοι».

( Ιδιόμελο των αίνων  25 ης  Δεκεμβρίου ) 

                                                               

        î Θεός  ενηνθρώπησεν ίνα ημείς Θεοποιηθώμεν ï

Αυτή  την  απάντηση δίνουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας  θέλοντας να εξηγήσουν  τη  χαρά , την αγαλλίαση , το προσκλητήριο σε πανηγύρι .

·        Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός .

«Κένωσε», τον εαυτό Του, μίκρυνε, χώρεσε μέσα στην ανθρώπινη σάρκα , έγινε επίγειος για να γίνει ο άνθρωπος επουράνιος . Μικρός και πτωχός για να μεγαλώσουμε εμείς.

« Ας γίνουμε όπως ο Χριστός , εφόσον και ο Χριστός έγινε όπως εμάς .(Μας λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Ας γίνουμε Θεοί γι΄ Αυτόν, εφόσον κι εκείνος έγινε άνθρωπος για μας . Πήρε το χειρότερο για να δώσει το καλλίτερο.  Φτώχεψε για να πλουτίσουμε εμείς με τη δική Του φτώχεια. Έλαβε μορφή δούλου για να απολαύσουμε εμείς την ελευθερία . Πειράσθηκε για να νικήσουμε ».  (Άγ. Γρηγόριος ο  Θεολόγος).

·        Για να ανακαινίσει τον άνθρωπο.

« Αφού με τρόπο που δεν τον καταλαβαίνουμε περιβλήθηκε και ενώθηκε αδιαίρετα με την ανθρώπινη φύση, γεννήθηκε Θεός και άνθρωπος μαζί, από γυναίκα, ώστε να λάβει Αυτός την ίδια εκείνη φύση, με την οποία έπλασε τους πρωτοπλάστους, και μάλιστα γεννήθηκε από Παρθένο. Και όλα αυτά τα έκανε για να κάνει τον άνθρωπο καινούριο» (Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς ).

·        Για να  απελευθερώσει το υποδουλωμένο ανθρώπινο γένος .

« Είναι ο Κύριος και Θεός και φανερώθηκε για μας, όχι με τη μορφή του Θεού, για να μην τρομάξει τον ασθενή άνθρωπο. Αλλά φανερώθηκε με τη μορφή του δούλου, για να ελευθερώσει τον υποδουλωθέντα άνθρωπο ».( Μέγας  Βασίλειος ).

·        Για να μας αγιάσει και να μας ξαναφέρει κοντά Του.

« Μάθε ότι γι’ αυτό ο Θεός φανερώθηκε με ανθρώπινη σάρκα, Επειδή έπρεπε να αγιάσει την καταραμένη σάρκα .Εκείνη που ασθένησε να δυναμωθεί. Εκείνη που αποξενώθηκε απ’ το Θεό να ξαναγυρίσει κοντά Του και εκείνη που ξέπεσε από τον Παράδεισο, να ξαναγυρίσει στους ουρανούς ». ( Μέγας  Βασίλειος ).

·        Για να συγχωρήσει και να ξεριζώσει την αμαρτία του ανθρώπου .

« Για να ξεριζωθεί η αμαρτία και το ενωμένο μαζί της κακό , αυτό μόνο η θεία δύναμη μπορεί να το κατορθώσει . Διότι δεν εξουσιάζει, ούτε μπορεί ο άνθρωπος να ξεριζώσει την αμαρτία με, τη δική του δύναμη . Σε σένα ανήκει το να παλέψεις , το να πολεμήσεις εναντίον της , να τη χτυπήσεις και να σε χτυπήσει, αλλά το να ξεριζωθεί ανήκει στο Θεό»

( Άγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος ).

·        Για να διώξει την άγνοια του Θεού και την πλάνη .

« Τι έγινε όταν γεννήθηκε ο Ιησούς; Έλαμψε στον ουρανό ένα πρωτόφαντο άστρο , που το φως του ήτανε ανεκλάλητο. Κι όλα τα υπόλοιπα άστρα , μαζί με τον ήλιο και το φεγγάρι, έγιναν  χορός γύρω από αυτό. Κι αυτό ήταν το πιο φωτεινό από όλα .Γιατί μηνούσε ότι η άγνοια γκρεμιζόταν κι ο Θεός είχε γίνει άνθρωπος , για να χαρίσει τη ζωή την αληθινή ».

 ( Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας ).

·        Για να καταπατηθεί ο Θάνατος .

« Γι’ αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να σκοτώσει το θάνατο που είχε φωλιάσει μέσα στον άνθρωπο. Διότι όπως τα θεραπευτικά φάρμακα κατακρατούν τα δηλητήρια όταν εισαχθούν μέσα στο σώμα, κι όπως το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στο σπίτι φεύγει, όταν μπει μέσα φως, έτσι και ο θάνατος που καταδυνάστευε την ανθρώπινη φύση αφανίστηκε με την παρουσία της Θεότητος ». ( Μέγας Βασίλειος).

·        Για να διδάξει την αγάπη και την ταπείνωση .

·        Για να φέρει την ειρήνη στις καρδιές μας και παράλληλα σ’ όλο τον κόσμο .

·        Για να κάνει σε μας ξανά προσιτό τον Παράδεισο .

Όλα αυτά, αδελφοί μου έχοντας στο νου του ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και θαμπωμένος απ’ το Θείο μεγαλείο λέει σ’ ένα λόγο του στη Γενέθλιο ημέρα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού .

 « Βλέπω παράξενο και παράδοξο μυστήριο. Ποιμένες αντί να παίζουν με τις φλογέρες τους κάποιο μελωδικό σκοπό , ψάλλουν ουράνιο ύμνο και γεμίζουν με τους ήχους τους τα αυτιά μου. Ψάλλουν άγγελοι και ανυμνούν αρχάγγελοι, υμνούν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ .Όλοι πανηγυρίζουν γιατί βλέπουν το Θεό στη γη  και τον άνθρωπο στους ουρανούς .Βλέπουν εκείνον που είναι πάνω στον ουρανό, να βρίσκεται κάτω στη γη λόγω της οικονομίας του για τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο που είναι στη γη, να βρίσκεται ψηλά στον ουρανό λόγω της φιλανθρωπίας του Θεού …                   

Σήμερα η Βηθλεέμ έγινε όμοια με τον ουρανό ,αφού εμφανίστηκαν σ’ αυτήν αντί για αστέρια άγγελοι που ανυμνούν το Θεό , και δέχθηκε με τρόπο θαυμαστό στο χώρο της όχι το φυσικό ήλιο , αλλά τον ήλιο της δικαιοσύνης  …

Σήμερα γεννιέται από Παρθένο , με τρόπο που δεν μπορώ να περιγράψω .Εκείνος που γεννήθηκε από τον Πατέρα με τρόπο ανέκφραστο πριν από όλους τους αιώνες …

Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά, ντροπιάστηκε ο διάβολος, οι δαίμονες εκδιώχθηκαν, καταργήθηκε ο θάνατος, ανοίχθηκαν οι πύλες του Παραδείσου, εξαφανίστηκε η κατάρα, απομακρύνθηκε η αμαρτία, η πλάνη καταργήθηκε, η αλήθεια επανήλθε, και διαδόθηκε το κήρυγμα της ευσεβείας παντού .Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύτηκε στη γη, οι άγγελοι επικοινωνούν με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι χωρίς φόβο συνομιλούν με τους αγγέλους…».

        Εμπρός λοιπόν, να πανηγυρίσουμε κι εμείς. Να πανηγυρίσουμε όμως όχι με τα κοσμικά πανηγύρια αλλά όπως αρμόζει στο Θεό. Όχι με ξενύχτια και μεθύσια αλλά με εμβάθυνση στο μυστήριο και κατάνυξη. Όχι υλιστικά αλλά πνευματικά. Το κοσμικό, παγκοσμιοποιημένο πλέον και συγκρητιστικό πνεύμα της εποχής , μας υποδεικνύει  ένα είδος Χριστουγέννων που όμως λείπει από αυτά ο Χριστός. Μας υποδεικνύει και μας καθηλώνει μόνο στα φωτεινά δένδρα, μόνο στις γιορτινές διαφημίσεις ,στα παιχνίδια, στις χαρές, στις διασκεδάσεις ,στα φαγοπότια, τα «ρεβεγιόν». Όλα  παρουσιάζονται σαν ένα παραμύθι και μας προτείνουν να το ζήσουμε όσο πιο έντονα μπορούμε, ακόμα και συντροφιά με ημίγυμνους  θηλυκού γένους αγιοβασίληδες …

        Εμπρός λοιπόν να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα , της λύτρωσης ,της πνευματικής ανακαίνισης, της ζωής, της αντίστασης στην «από-Χριστοποίηση» των Χριστουγέννων .

        Εμπρός να κάνουμε φάτνη την καρδιά μας για να γεννηθεί μέσα της ο Χριστός .

        Εμπρός  να σταματήσουμε να στηρίζουμε τον <<Ηρώδη>>, ο οποίος ακόμα και σήμερα  ζητά  «την ψυχήν του παιδίου» .

        Εμπρός να ζητήσουμε να συναντηθούμε με το Χριστό γιατί είναι παρών είναι μπροστά μας και μας απλώνει το χέρι Του .Ας μην κοιτάμε πολύ ψηλά για να τον δούμε . Είναι εδώ , είναι δίπλα μας . Είναι στα πρόσωπα των μικρών και των ελαχίστων. Είναι στα πρόσωπα των διπλανών μας , των αρρώστων , των απελπισμένων αδελφών μας. Στα πρόσωπα των παιδιών που αφήνουμε να πεθάνουν από την πείνα ,των παιδιών που σκοτώνουμε πουλώντας τους άγουρο θάνατο, τα ναρκωτικά και τον καρκίνο , μέσα στην καταμολυνσμένη από τα συμφέροντα  των μεγάλων, γη μας, ή αυτών που δολοφονούμαι πριν ακόμα γεννηθούν. Είναι στα πρόσωπα των ξεσπιτωμένων.  των προσφύγων ,των καταδιωγμένων και καταπιεσμένων .Να τον αναζητήσουμε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου. Να σταθούμε κοντά Του με συντριβή καρδίας .Να τον γευτούμε αγαπητικά. Να ενωθούμε με λαχτάρα μαζί Του .Να τον ανταμώσουμε και να τον  γνωρίσουμε χωρίς πάλι να τον προσπεράσουμε . Να’ ανοίξουμε την καρδιά μας και να τον κλείσουμε μέσα.

        Αδελφοί μου.

        Ένας Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιερώνυμος, θέλησε κάποτε να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο , από κάθε άλλη φορά και όλο τον άλλο κόσμο. Πήγε λοιπόν στη Βηθλεέμ,  κλείστηκε στο σπήλαιο όπου γεννήθηκε  ο Χριστός, κι εκεί έμεινε για να περάσει τη νύχτα της Γέννησης του Θεανθρώπου , γονατιστός μπροστά στη Φάτνη και προσευχόμενος. Όλη την νύχτα λοιπόν στην προσευχή του έλεγε : « Χριστέ μου, που απόψε γεννάσαι εσύ σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιο δώρο σαν ανταπόδωμα θα ήθελες  να προσφέρω  στη γέννηση Σου ;» Απαρίθμησε όλα όσα είχε απαρνηθεί,  όσα προσέφερε  για χάρη Του. Περιουσία, μόρφωση, ανέσεις, τα πάντα. Τη ζωή μου, έλεγε, απόψε να ζητήσεις θα στη χαρίσω. Απάντηση όμως δεν έπαιρνε. Αυτός συνέχισε να μιλά στο Θεό με πιο πολύ θέρμη ακόμη. Ώσπου κατά τα μεσάνυχτα άκουσε φωνή εξ ουρανού που ανταποκρινόταν στο αίτημα του . «Ιερώνυμε, όλα όσα μου λες  ότι μου πρόσφερες μέχρι τώρα ή προτίθεσαι να μου δώσεις για μένα είναι άχυρα».

-«Και η ζωή μου Κύριε και όσα έχω προσφέρει σε Σένα τόσα αξίζουν ;» Και η απάντηση ήτανε  «Ναι».

-«Τι άλλο λοιπόν Κύριε , θέλεις να σου προσφέρω απόψε στη γέννηση Σου»;

-« Κάτι ζητώ από σένα Ιερώνυμε  και από όλους τους ανθρώπους, που μπορείς να μου δώσεις .

-Ζητώ τις  αμαρτίες σου ,ζητώ την καρδιά σου. Εγώ  ήλθα στον κόσμο για να φέρω τη λύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων».

        Τι θα δώσουμε λοιπόν εμείς  στο Χριστό ;