«ΕΜΟΙ ΔΕ ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ ΚΑΥΧΑΣΘΑΙ ΕΙ ΜΗ ΕΝ ΤΩ ΣΤΑΥΡΩ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

»Δέστε μέ πόσο μεγάλα γράμματα σάς έγραψα με το δικό μου το χέρι. Όσοι θέλουν να αρέσουν σύμφωνα με τη σάρκα, αυτοί σας αναγκάζουν να κάνετε την περιτομή, μονάχα για να μη καταδιώκονται εξαιτίας τού σταυρού τού Χριστού. Επειδή, ούτε αυτοί που κάνουν την περιτομή τηρούν τον νόμο· αλλά, θέλουν να κάνετε εσείς την περιτομή, για να έχουν καύχηση στη σάρκα σας. Σε μένα, όμως, μη γένοιτο να καυχώμαι, παρά μονάχα στον σταυρό τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου τού οποίου ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς εμένα και εγώ ως προς τον κόσμο. Επειδή, στον Ιησού Χριστό ούτε η περιτομή έχει κάποια ισχύ ούτε η ακροβυστία, αλλά η καινούργια κτίση. Και όσοι περπατήσουν σύμφωνα με τούτο τον κανόνα, ειρήνη επάνω σ' αυτούς και έλεος, κι επάνω στον Ισραήλ τού Θεού. Στο εξής, κανένας ας μη μου δίνει ενόχληση· επειδή, εγώ βαστάζω στο σώμα μου τα στίγματα του Κυρίου Ιησού. Η χάρη τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού είθε να είναι μαζί με το πνεύμα σας, αδελφοί. Αμήν.

Αύριο, αδελφοί μου, η Εκκλησία μας εορτάζει την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Του σταυρού πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Κύριός μας, συμπληρώνοντας την επί γης παρουσία Του. Του Σταυρού που είναι το χαρακτηριστικό σύμβολο και γνώρισμα των χριστιανών. Του Σταυρού που είναι το αιώνιο σύμβολο και το επινίκιο λάβαρο της εκκλησίας μας. Τον φέρουμε π και μας διακρίνει από τους οπαδούς άλλων θρησκειών. Δηλώνουμε σαν χριστιανοί την παρουσία μας μ' αυτόν στον κόσμο. Διαδηλώνουμε την πίστη μας. Είναι το καύχημά μας. Και σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, σήμερα στην αποστολική περικοπή. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Σε μένα δεν επιτρέπεται να έχω άλλο καύχημα, εκτός από τον Σταυρό του Κυρίου. Γιατί είναι ο σταυρός, το τιμητικό σημείο με το οποίο δείχνουμε την πίστη μας αλλά και την ευσέβειά μας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Γιατί είναι ο σταυρός, η επώδυνη και ατιμωτική ποινή που επέβαλαν στον Κύριό μας και η άδικη και σκληρή ποινή, που δέχτηκε ο άγιος και αναμάρτητος, για να σώσει εμάς από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. «Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον». Ώστε κάθε ένας από εμάς που πιστεύει σ' Αυτόν, να μη χαθεί αλλά να έχει αιώνια ζωή. Γι' αυτό ο Σταυρός του Κυρίου μας, είναι το σύμβολο αλλά και η υπόσχεση της σωτηρίας μας. Γιατί όπως σημειώνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, «ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ' ίνα σωθή ο κόσμος δι' αυτού». Δεν έστειλε ο Θεός τον Γιο Του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αλλά για να σωθεί ο κόσμος με την διδασκαλία Του και με την θυσία Του.

Αδελφοί μου!

Είναι δύσκολο ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας, των πεζών και φτηνών οραμάτων, της διασκέδασης και όχι της ψυχαγωγίας, ο κατευθυνόμενος άνθρωπος από άνομα κέντρα και σχέδια, να κατανοήσει το μυστήριο του Σταυρού. Απαιτείται ποιότητα, δύναμη και πνεύμα ισχυρών ανατροπών προκειμένου να φθάσει στην ελευθερογόνο διαπίστωση του «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,14). Η πίστη στον Σταυρό του Χριστού, σαν στοιχείο ζωής, ελπίδος, σαν ιερός οξυγονούχος Πνεύμονας και βατήρας, με την δύναμη και την στήριξη του οποίου η ανθρώπινη ύπαρξη αποκτά θεμέλια αταλάντευτα, ποιότητα, ήθος και ύφος αγωνιζόμενου αληθινά Χριστιανού.

Μια βαθύτερη και ουσιαστικά πληρέστερη ενατένιση της ισχυρής και διδακτικής παρουσίας του Τίμιου Σταυρού στην ζωή της Εκκλησίας, μας προσφέρει την δυνατότητα να κατανοήσουμε το ουσιαστικό μήνυμά Του. Ένα μήνυμα ζωής, που αναδύεται από την εκρηκτική καθημερινότητα και ανατρέπει ελπιδοφόρα την πνευματική σύγχυση, το ηθικό ξεχαρβάλωμα και την υπαρξιακή θόλωση. Στοιχεία όλα της αποτυχίας μας μέσα στον πολυκύμαντο αγώνα του «εδώ και τώρα», αλλά και του επικίνδυνου επιφαινόμενου αφανισμού μας σαν χώρας σαν πολιτών σαν ατόμων.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Δεν βλέπουμε σε τι κατάσταση έχουμε φτάσει; Δε βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας; Δεν βλέπουμε αυτό το καθημερινό και οργανωμένο έγκλημα που διενεργείτε γύρω μας; Έγκλημα στυγνό και καθημερινό που στοχεύει σ’  αυτή καθ’ εαυτή την ανθρώπινη ύπαρξη, την ελευθερία τη σκέψη, την προσωπικότητα;

Δεν βλέπουμε ότι κινδυνεύουμε ακόμα και σαν ¨Έλληνες, ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη πίστη μας αλλά κι αυτόν ακόμα τον τόπο μας;

Τι περιμένουμε άλλο. Τι έχουν να πουν οι κύριοι αυτοί που για μια ακόμα φορά ξεδιάντροπα διεκδικούν τη ψήφο του πανταχόθεν βαλλόμενου Έλληνα, όλοι αυτοί που διακηρύττουν πως δεν υπάρχουν πλέον σύνορα σ’ αυτό το ξέφραγο αμπέλι και τι θα γίνει με την εκκλησία, πότε επιτέλους θα κοπούν τα φτερά της; Τι έχουν να μας πουν για τη δημόσια παιδεία που δίνεται στα παιδιά αφού κατάντησαν να συζητάνε για τον παραγκωνισμό των θρησκευτικών και κάθε χριστιανικού συμβόλου και πως πρέπει να μπει μάθημα ομοφυλοφιλίας στα σχολεία;

Είναι λοιπόν, αδελφοί μου, αδιαμφισβήτητη η αλήθεια πως ο Σταυρός αποτελεί την ασύγκριτη και μεγαλειώδη «δόξα της Εκκλησίας». Την δόξα της ελευθερίας και της σωτηρίας όλων εκείνων, που ταπεινά αποδέχονται το άφθαρτο μυστήριο Του και αληθινά βιώνουν την ιερή Του πρόκληση.

 Για αυτό είναι ανάγκη να εναποθέσουμε σε Εκείνον τις φροντίδες μας. Να νοιώσουμε την ικανοποίηση της ασφάλειας και της στήριξής Του. Να μη ντρεπόμαστε γι’  αυτόν αλλά να τον διακηρύττουμε άφοβα προς πάντας, το Χριστό, το Σταυρό, τη πίστη μας, ιδιαίτερα τώρα που ύπουλα επιχειρείται μια παγκόσμια ανατροπή και ύπουλα μουσουλμανοποίηση του κόσμου. Κυρίως όμως να νοιώθουμε με ευγνωμοσύνη την απέραντη αγάπη Του. Γιατί θέλει να σωθούμε όλοι. Μάς είπε ο Ιησούς, «εν τη οικία του πατρός μου, πολλαί μοναί εισίν». Υπάρχει τόπος για όλους μας στην οικία του Θεού-Πατρός. Είναι η ελπίδα της σωτηρίας μας. Είναι η ευκαιρία να βρούμε και να ακολουθήσουμε τον δρόμο της βασιλείας Του. Είναι η ευκαιρία να επωφεληθούμε από την σταυρική Του θυσία. Να πάρουμε την δύναμη που μας χαρίζει με τον σταυρό Του. «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν οδός σωτηρίας». Υπάρχει καλοδεχούμενη ευκαιρία και δρόμος για την σωτηρία μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Φιλευσπλαχνία, ασπλαχνία και σημερινή πραγματικότητα

Κάθε χρόνο στο τέλος της ανάγνωσης των ευαγγελίων της Μ. Πέμπτης  ακούμε σαν κατανυκτική κατακλείδα, διαφορετική από αυτές στις περικοπές όλης της άλλης χρονιάς,  το «δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε δόξα σοι». Είναι κατανυκτική η περίοδος, περίοδος συγγνώμης, περίοδος ελέους, αφού και όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται τη Μ. Εβδομάδα γύρω από το πάθος του Κυρίου συνιστούν μια κορυφαία έκφραση μακροθυμίας.

Αυτή είναι και η χαρακτηριστική ιδιότητα του Θεού και δημιουργού του κόσμου. Του Κυρίου και Θεού μας ο οποίος στέκεται δίπλα μας με άπειρο έλεος και ανεκτικότητα. Τα ονόματα οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλαιος και φιλεύσπλαχνος, περιγράφουν τις σταθερές ιδιότητες της αγάπης του Θεού που συνοδεύει τον αμαρτωλό σε όλες τις φάσεις της ζωής.

Αυτούς τους προβληματισμούς, αδελφοί μου, ανασκαλεύει σήμερα η ευαγγελική διήγηση μέσα από δύο περιπτώσεις έντονου κοινωνικού προβληματισμού.

«Μακροθύμησον επ’ εμοί», εκλιπαρεί ο άνθρωπος της πρώτης περίπτωσης, που κινδυνεύει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η οικογένεια του, καθώς τα χρέη έχουν μεγαλώσει και δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Δώσε μου μια ευκαιρία, του λέει, να μη καταστραφώ. Λυπήσου με και θα σου επιστρέψω τα οφειλόμενα! Και ο δανειστής κύριος, που γνωρίζει την αδυναμία του δούλου, σπλαχνίζεται, επειδή τον παρεκάλεσε και ικανοποιεί το αίτημα. Του παρέχει όσα του ζήτησε, αλλά και όσα δεν τόλμησε ούτε κάν να φανταστεί. Δεν χαρίζει μόνο το υπέρογκο χρέος, αλλά του δίνει και την ελευθερία του. Τον μεταφέρει από την κατάσταση του δούλου στην κατάσταση του ελεύθερου και τον καθοδηγεί στην άσκηση υψηλών αρετών παρέχοντας μόνιμη βοήθεια.

Τι συμβαίνει όμως στη συνέχεια;

Κάτι το απροσδόκητο. Αυτός ο ελεύθερος άνθρωπος, που εκπροσωπεί όλους μας, ενώ απολαμβάνει τα αγαθά της ελευθερίας, εντούτοις παραμένει δούλος των απάνθρωπων συνηθειών του, όπως τον παρουσιάζει η δεύτερη περίπτωση. Δέχεται το μέγιστο, αλλά αρνείται να δώσει το ελάχιστο. Κι’ ενώ μπορεί να λυτρώσει τον αδελφό του από την εμπερίστατη ανάγκη, στην οποία βρέθηκε και ο ίδιος προηγουμένως, δεν συγκινείται. Αντί να μακροθυμήσει μπροστά τον οφειλέτη που τον εκλιπαρεί, ενώ και ο ίδιος παρακαλούσε πριν λίγο, ενώ και ο ίδιος δέχθηκε άπλετη φιλανθρωπία, απαιτεί αμέσως με σκληρότητα τα οφειλόμενα. Έχει ξεχάσει τα πάντα και καταφεύγει στα δικαστήρια ζητώντας την προσωποκράτηση του και σύμφωνα με σημερινή ορολογία καταφεύγει στις τράπεζες για να δεσμεύσουν το σπίτι του.

Ένα τέτοιο ανάλογο φαινόμενο ζούμε και σήμερα. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει υπόθεση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έχουν γίνει υπόθεση αριθμών, οι άνθρωποι έχουν πάψει να είναι υποκείμενα και κατάντησαν αντικείμενα, απρόσωπα αντικείμενα, από τα οποία κοιτάζουν μόνο πόσα θα τους πάρουν. Τη ρύθμιση των διαφορών, όπως τις είδαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή σχετικά με τα χρέη, έχει αναλάβει το τραπεζικό σύστημα. Η μακροθυμία και η αλληλεγγύη ως λέξεις και ως περιεχόμενο καταργήθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε ευνοούνται πάντοτε και μόνο οι δανειστές και καταπιέζονται οι φτωχοί και οι αδύνατοι, οι οποίοι για τον α ή β λόγο έχουν πέσει στα δίχτυα τους.  Οι ακραίες καταστάσεις ακόμα και αυτοκτονιών για την ωμή εκμετάλλευση από το παντοδύναμο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, επιβεβαιώνει την αναλγησία των πρώτων.

Μπορεί βέβαια το σύστημα να νομιμοποιείται με διεθνείς όρους και κανόνες, αλλά μήπως αυτά τα ανθρώπινα μέτρα θα παραμένουν πάντοτε με μας; Μήπως οι ανθρώπινοι και νόμοι που κατοχυρώνουν επίγειους θησαυρούς τους κατοχυρώνουν αιώνια στο όνομα μας και τους καθιστούν  δικούς μας αδιαπραγμάτευτα; Μήπως ξεχνάμε τη φοβερή πραγματικότητα, ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον. Ου παραμένει ο πλούτος…»

Να πούμε και για τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα τα δυο τελευταία χρόνια; Όλοι  μας τα γνωρίζουμε, όλοι μας τα ζούμε, όλοι μας βρισκόμαστε σε μια φρικιαστική και ανάλγητη αβεβαιότητα πιασμένοι στα δίχτυα αδίσταχτων κερδοσκόπων και τοκογλύφων δανειστών, που αποβλέπουν και ποντάρουν πάνω στην τελική πτώση μας, για να στήσουν μετά πάνω σε πτώματα το δικό τους μπαϊράκι.

Αδελφοί μου!

Όλοι γνωρίζουν πως όσο εμπιστευόμαστε και όσο ανεχόμαστε τέτοιους νόμους  τόσο μένουμε γυμνοί και απροστάτευτοι και σαν Χριστιανοί, αναπολόγητοι μπροστά στη δικαιοσύνη ο Θεού. Ακόμα όσα μέτρα κι αν πάρουμε, όσο νόμιμα κι αν φαίνονται, καταργούν εντελώς τη μακροθυμία και την αλληλεγγύη προς στους « ελαχίστους αδελφούς» επισύροντας την οργή του Θεού.

Βέβαια όλα αυτά τα κηρύγματα  τα περί Θείας δικαιοσύνης, όλα αυτά τα μεγάλα και ριζοσπαστικά κηρύγματα του Χριστιανισμού περί δικαιοσύνης και φιλευσπλαχνίας και ελέους και όλων των παρομοίων, δεν αγγίζουν τις ψυχές όλων αυτών με τους οποίους έχουμε μπλέξει. Αυτοί «δεν καταλαβαίνουν από Χριστό». Στυγνοί εκτελεστές έχουν δικό τους ευαγγέλιο τα κέρδη τους και πατούν επί πτωμάτων γι’ αυτά.

Τουλάχιστον ας δούμε τα δικά μας. Τα προσωπικά μας. Το βέβαιο είναι πως όλοι εμείς οι δικαιωμένοι αλλά άδικοι μπροστά στο Θεό ανήκουμε σε κείνους που θα ακούσουν  το φοβερό λόγο: «δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκα σοι επεί παρακάλεσας με, ουκ έδη ελεήσαι τον σύνδουλον σου ως και εγώ σε ηλέησα;» Το ίδιο επαναλαμβάνουμε καθημερινά και στην Κυριακή Προσευχή λέγοντας: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Τα λέμε αυτά μηχανικά; Τα λέμε ασυναίσθητα; Πόσο άραγε συνειδητοποιούμε και πόσο εφαρμόζουμε το βαρυσήμαντο περιεχόμενο της φράσης αυτής;