Ο ΑΣΩΤΟΣ, ΟΙ ΑΣΩΤΟΙ...ΚΙ ΕΜΕΙΣ

«Η ευαγγελική παραβολή πού διαβάζεται σήμερα είναι γνωστή σε όλους μας ως παραβολή του Ασώτου.·.

Ένας άνθρωπος έχει δύο γιους. Ό νεότερος γιος ζητάει χωρίς περιστροφές από τον πατέρα του το μερίδιο του από την κληρονομιά.…

Και ο πατέρας του δίνει το κομμάτι, το επιβάλλον μέρος της περιουσίας, πού ζητάει. Είναι άρχοντας αγάπης. Δεν ενδιαφέρεται για τον εαυτό του. Ενδιαφέρεται να σώσει το παιδί του. Αυτό βρίσκεται στο σκοπό της ζωής του, είναι η καταξίωση του, το είναι του. Δεν τον ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, όπως ενδιαφέρει τόσο πολύ εμάς για το πως θα χαρακτηρίσουν το παιδί μας για τις αστοχίες του, δεν τον ενδιαφέρει αν θα χάση το κύρος του, αν παρουσιαστεί ως πατέρας αποτυχημένος, με παιδί πού αφήνει το σπίτι και φεύγει μακριά. Η αγάπη του πατέρα πάει πιο μακριά απ' ό,τι μπορεί να πάει η κρίση του κόσμου η η ανταρσία του γιου του.

Για τον λόγο αυτό δεν του κάνει διδασκαλία με λόγια. Τώρα πρέπει να τον αφήσει να περιπλανηθεί, να πάθει, να μάθει, να δει προσωπικά το ψεύδος και τις ανυπόστατες απάτες.

Αυτό ξέρει ο πατέρας, ότι είναι κάτι θανάσιμα επικίνδυνο, αλλά δεν βλέπει άλλη λύση. Το μόνο πού μπορεί να κάνει είναι να τον συντροφεύει πάντοτε με την αγάπη του, πού υπάρχει στο σπίτι, αλλά απλώνεται παντού. Δίνει αγωγή στο παιδί του υποφέροντας μυστικά ολόκληρος, βγαίνοντας από σταυρό της αναμονής.

Το θέμα δεν είναι ο πατέρας να κρατήσει δια της βίας τον γιο κοντά του, αλλά να του δώσει τη δυνατότητα, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε ο ίδιος μόνος του να έλθει προς αυτόν. …

Και ο άσωτος φεύγει. Πηγαίνει για να ζήσει σε μια χώρα ξένη, όπου τα πάντα ξοδεύονται χωρίς να ανανεώνονται. Αλλά μετά από λίγο μένει μόνος. Οι φίλοι του έμειναν κοντά του όσο κράτησαν τα πλούτη του. Αρχίζει να ζει την έκπτωση και την εξαθλίωση. Και όταν πηγαίνει να ζητήσει βοήθεια τον σπρώχνουν πιο χαμηλά. Τον στέλνουν να βόσκει χοίρους, να ποιμάνει τα πάθη. Τον κάνουν χοιροβοσκό. Του αρνούνται τη φύση του, την ανθρωπιά του, την αξιοπρέπεια του, την ευγένεια του. Τον θεωρούν ζώο.

Η επιστροφή και η μετάνοια

Όμως, η δοκιμασία του νεότερου γιου στη μακρινή χώρα φανέρωσε και το τι έκρυβε μέσα τον, τι αντοχή είχε, τι έμεινα ανέπαφο, σε ποιόν να καταφύγει, που υπάρχει τροφή, ζωή και ανάσταση για όλους.

Και αρχίζει να μονολογεί: "Μπορεί να τα έχασα όλα! Μπορεί να χάθηκα κι εγώ Κυριολεκτικά να πέθανα. Άλλα υπάρχει κάτι πού δεν χάνεται, δεν πεθαίνει. Είναι ο πατέρας μου και η αγάπη τον. Δεν σκέφτομαι τα παιδιά του - είμαι ανάξιος για κατ τέτοιο - σκέφτομαι τους υπηρέτες του, πως τους φέρεται, πως τους χορταίνει. θα σηκωθώ και θα γυρίσω πίσω και θα πω στον πατέρα μου: Αμάρτησα στον ουρανό κα ενώπιον σου. Σε σένα που έχεις τέτοια αγάπη που γεμίζει ουρανό και γη. Σε σένα που ακόμη εδώ, στη μακρινή χώρα της στέρησης και της κόλασης, με συνοδεύεις. Δεν είμαι άξιος να λέγομαι γιος σου. Ξέπεσα, έχασα την υιοθεσία. Αυτή είναι η αμαρτία  μου. Δεν είναι η περιουσία σου που σπατάλησα. Καθύβρισα τη μια σχέση του παιδιού προς τον πατερά. Πάτερ ήμαρτον,

Ξέρετε, είναι σχετικά εύκολο να παραδεχθώ τα λάθη και τα ελαττώματα μου αλλά είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσω ξαφνικά πως έχω προδώσει, πως έχω χάσει την πνευματική μου, την αληθινή μου ομορφιά, πως βρίσκομαι τόσο μακρύ: από το αληθινά μου σπίτι.

Και ο άσωτος παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Πριν ακόμη φθάσει στο σπίτι, ο πατέρας τον βλέπει από μακριά και τρέχει. Χωρίς να του πει τίποτα, πέφτει ολόκληρος στην αγκαλιά του και τον καταφιλεί. Ήδη ο γιος κατάλαβε, πηρέ τη απάντηση. Ό πατέρας άκουσε την εξομολόγηση. Γιατί πάντοτε ήταν μαζί με το παιδί του. Αυτό το οποίο παρακαλώ να προσέξουμε είναι ότι η πρώτη λέξη της ομολογίας του δεν είναι "συγχώρα με", αλλά "πατέρα". Είναι το όνομα του πατέρα πού ανεβαίνει από τα βάθη του είναι του και του δίνει το θάρρος να ελπίζει.

Η πατρική αγάπη

Εκείνη τη στιγμή ο άσωτος ομολογεί το λάθος του και σιωπά. Δεν μπορεί να συνεχίσει. Τα χάνει με τον χείμαρρο της αγάπης του πατέρα πού τον διαλύει. Κα το λόγο παίρνει ο πατέρας πού μιλά ξεκάθαρα εν σιωπή. Δεν λέει στο παιδί του για τον εαυτό του. Ούτε αν πόνεσε, ούτε πόσο πόνεσε όταν έφυγε. Ούτε πόσο χαίρεται τώρα πού γύρισε. Ούτε τον μαλώνει για να δικαιώσει τον εαυτό του. Αυτά δε λέγονται. Διότι η μυσταγωγία της σχέσης τους ιερουργείται σε χώρο βαθειάς σιωπής. Πυράκτωμα αγάπης πού παραλύει τη γλωσσά. Έτσι νίκησε η πατρική αγάπη το θάνατο. Και άναψε τούτη η χαρά, το πανηγύρι πού ενδύεται και πάλι ο γιος την στολή την πρώτη, και φορά το δακτυλίδι της υιοθεσίας, και θύεται ο μόσχος ο σιτευτός». ( Αρχιμανδρίτης Βασίλειος. Ηγούμενος Ι. Μ. ΙΒΗΡΩΝ).

 

Τα δικά μας χρέη

            Μιλάμε, αδελφοί μου, για τον Άσωτο Υιό και τονίζουμε τη σημασία της επιστροφής. Σήμερα, όμως, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, αντί να μιλάμε για ασώτους υιούς, καλύτερα να μιλάμε πως δεν θα φτιάχνουμε άσωτους υιούς. Και ο καλύτερος τρόπος είναι να σταθούμε πλάι στους νέους με αγάπη και κατανόηση. Να τους πλησιάσουμε με ανοιχτά τ΄ αυτιά μας κι ακόμη πιο ανοιχτή την καρδιά μας. Η οικογένεια, πρώτα, οι δάσκαλοι μετά, οι διάφοροι κοινωνική θεσμοί, στο κατόπιν, με πρώτο - πρώτο το θεσμό της Εκκλη­σίας.

Ζούμε, αγαπητοί Χριστιανοί, σε μία εποχή φοβερών αντιφάσεων και ανισορροπίας. Κι αυτή ανισορροπία και οι αντιθέσεις ξεκινούν από αυτή την ίδια την οικογένεια, με τις νέες περί οικογενείας ιδέες, την ασυδοσία που μας έβαλαν μέσα σ’ αυτήν, τις ελευθεριάζουσες σχέσεις των μελών της και ακόμη αυτήν την απλή και μόνο συνύπαρξη των μελών της κάτω από την ίδια στέγη.

 Επεκτείνο­νται στους διάφορους θεσμούς όπως αυτού της Εκκλησίας, όπου,  όπως παρατηρούμε γίνεται ότι είναι δυνατόν ώστε αυτή να πληγεί. Καταβάλλονται καθημερινά και ασταμάτητα προσπάθειες για να μπει στο περιθώριο, να κλείσει το στόμα της και να μπει στην άκρη αφού πρώτα κλονιστεί η πίστη και η εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού σ’ αυτήν. Κάνουμε το κάθε το για να αποτρέψουμε την είσοδο της νεολαίας στην Εκκλησία – βλέπετε τι γίνεται κάθε μέρα -­­­­­­­­­­, χωρίς να μας νοιάζει πως τους οδηγούμε κάπου αλλού. Προτιμάμε να τους βλέπουμε στα καταγώγια και τα ναρκωτικά παρά στην Εκκλησία. Την Εκκλησία που δεν είναι αυτή που μας παρουσιάζουν. Γιατί τα πιο πολλά από αυτά είναι παραπλάνηση και παραπληροφόρηση είναι ενορχηστρωμένος πόλεμος. Είναι  αθεΐα και χρεωστούμενα σε φωνή καθαρή και ασυμβίβαστη, στα τεκταινόμενα από τους κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου.   

Συνεχίζεται με τους δημογραφικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς το­μείς όπου τα πάντα υπερχρεωμένα στις επιταγές που επιβάλλει η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» της τόσο γλυκερώς επαγγελλόμενης «Νέας Εποχής» ξεπουλούν κάθε όσιο και ιερό και τα παιδιά καταπληγωμένα και ανυπεράσπιστα ζουν στο δικό τους μαρτύριο.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλάμε για διαφθορά των νέων, όταν σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, αρκούμαστε  σε μια γελοία και βλακωδέστατη υποσημείωση, του τύπου «βλάπτει σοβαρά την υγεία» και εμείς ζούμε με την ευφορία της αυταπάτης , ότι κάναμε το χρέος μας και με το παραπάνω. Λεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικές αξίες, εξύψωση του κοινωνικού βίου, εξάλειψη της εγκληματικότητας, όταν τα ναρκωτικά περιφέρο­νται από χέρι σε χέρι, μπροστά στα μάτια μας, ακόμη και μέσα σε δημοτικά σχολεία. Όταν κάθε ώρα και στιγμή τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν σκηνές βίας και εγκληματικότητας. Σκηνές αισχρές και απαξιωτικές για το ανθρώπινο είδος. Όταν προωθούν το αφύσικο και χλευάζουν το φυσικό,  όταν  δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ηθικό οικογενειακό βίο, αφού από τα κανάλια κατά κόρον προσβάλ­λεται ο ανέντιμος βίος η παράνομες σχέσεις η απλή συμβίωση, οι ανωμαλίες. Όταν έχουν δημιουργήσει  μια κατάσταση αφόρητη και επικίνδυνη για τα μάτια και τα αυτιά μας,  μια ατμόσφαιρα αποπνικτική απ’ τις βρωμερές αναθυμιάσεις βόθρων δυσοζόντων.

Πώς μπορούμε να απαιτήσουμε σωστή συ­μπεριφορά από τους νέους μας, όταν τα σχολεία μας έπαυσαν να είναι παιδαγωγικά καθιδρύματα και έγιναν μεταπρατήρια φτηνών γνώσεων; Όταν συζητάμε ότι και  αυτήν ακόμη η αναφορά σε Θεό, πίστη και Εκκλησία πρέπει να καταργηθεί. Να καταργηθούν τα Θρησκευτικά, η προσευχή, να φύγουν οι εικόνες από τα σχολεία;

Έχουμε, αδελφοί μου και σήμερα ασώτους υιούς, αλλά υπεύθυνοι δεν είναι εν πολλοίς οι άσωτοι. Αυτοί είναι τα θύματα των αντιφάσεων και της ανισορροπίας του δικού μας κοινωνικού κατεστημένου. Αντί να ζητούμε λοιπόν την επιστροφή των άσωτων, μάλλον απαιτείται η δική μας  γεν­ναία επιστροφή. Μάλλον πρέπει να δούμε εμείς πρώτα να «έλθουμε στον εαυτό μας», να ρθούμε στα συγκαλά μας, να βροντοφωνάξουμε το «ήμαρτον» και μετά να μιλήσουμε για «ασώτους υιούς».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΑΣ

                                                                                                                 Ενώ ζούσε στον Παράδεισο ο άνθρωπος άκουσε το ψέμα που μεγαλύτερό του ούτε έχει μα ούτε και πρόκειται να ειπωθεί. Με διαβολική παρέμβαση μετεστράφη και διεστράφη. Και ενώ Ενώ ζούσε στον Παράδεισο ο άνθρωπος άκουσε το ψέμα που μεγαλύτερό του ούτε έχει μα ούτε και πρόκειται να ειπωθεί. Με διαβολική παρέμβαση μετεστράφη και διεστράφη. Και ενώ θαύμαζε και δοξολογούσε τον Θεό, υπάκουε στις εντολές του Θεού και χαιρότανε την αφοσίωση του στον Θεό, έγινε εγωιστής και εγωκεντρικά αυτονομημένος. Ήθελε τα πράγματα να γίνουν κατά το δικό του θέλημα, κατά το συμφέρον του, όπως εκείνος βέβαια το εννοούσε και όχι πλέον όπως το εννοούσε ο Θεός. Άκουσε τη συμβουλή του διαβόλου και επαναστάτησε, επειδή θεώρησε ότι είναι πλέον συμφερότερο σε αυτόν να ακούσει την οδηγία του διαβόλου παρά την εντολή του Θεού.

Έκτοτε, αγαπητοί χριστιανοί, όλοι εμείς πορευόμαστε με έναν εγωκεντρισμό αδυσώπητο και άκαμπτο. Κι αυτός ο εγωκεντρισμός ξεκινάει από αυτή τη γέννησή μας και δυστυχώς, μας συνοδεύει μέχρι τον τάφο. Το σύνθημά μας τι έχω και τι είμαι. Στηρίζω όλα μου τα βιώματα, όλα μου τα αισθήματα για οντότητα και για υπεροχή στο τι έχω, τι απολαμβάνω, τι κάνω, και συνάμα συγκεντρώνω την προσοχή μου στο τι είμαι, πως με θεωρεί ο κόσμος, πόσο μεγάλος είμαι, αλλά και πόσο μικροί, πόσο μηδαμινοί, πόσο τιποτένιοι είναι όλοι οι άλλοι.

Ένας από αυτούς τούς ανθρώπους είναι και ο Φαρισαίος, ο οποίος παρουσιάσθηκε στο Θεό μπροστά, φωτογραφίζοντας, κατά τη γνώμη του, πολύ καλά τον εαυτό του και λέγοντας όλα εκείνα τα εγκωμιαστικά, με ένα αίσθημα ευεξίας, ένα βίωμα οντότητας και υπεροχής έναντι όλων των άλλων και ιδιαίτερα έναντι του Τελώνου.

Έκανε βέβαια δύο μεγάλα λάθη. Το ένα ότι θέλησε να κάνει σύγκριση του εαυτού του με άλλους ανθρώπους και το δεύτερο ότι ήθελε να συγκρίνει τα δώρα που του έδωσε ο Θεός στον ίδιο, με εκείνα που δεν είχε πάρει ο Τελώνης. Διότι ό,τι καλό είχε ως άνθρωπος ήταν δώρο του Θεού και δεν μπορούσε να το θεωρεί δικό του κατόρθωμα. Έτσι έφθασε σ’  αυτή τη φαρισαϊκή έπαρση, το αίσθημα της υπεροχής και της τελειότητας.

Αλλά δυστυχώς, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, είμαστε όλοι Φαρισαίοι!  «Είμαστε όλοι Φαρισαίοι πού καλούμαστε να γίνουμε τελώνες. Μας φαίνεται άραγε παράξενο κάτι τέτοιο; Δεν θα έπρεπε. Ο καθένας από μας ξεκινά, λίγο η πολύ. ως Φαρισαίος -ας είμαστε ειλικρινείς κι ας μην «χαριζόμαστε» στον εαυτό μας. Διότι ίσα - ίσα αυτό ακριβώς σημαίνει η ιδιότητα του Φαρισαίου: να «χαρίζεσαι» στον εαυτό σου· να βλέπεις τα πράγματα με τέτοιο τρόπο, που να μη θεωρείς αναγκαία τη μεταστροφή σου- να λες «έκανα τούτο κι εκείνο - ποιος μπορεί τώρα να ζητήσει κάτι περισσότερο από μένα; Δεν έκανα ό,τι θα μπορούσε να ζητηθεί σε ένα λογικό άνθρωπο;» (Και φυσικά, συνεχίζουμε συμπληρώνοντας: «και τώρα είναι ή δική σου σειρά να ανταποδώσεις»).

Μα αυτό ακριβώς είναι πού λέει κι ό Φαρισαίος: «Τα έκανα όλα αυτά, τήρησα το Νόμο. Είμαι δίκαιος απέναντι στο Θεό. Πράγματι δεν είμαι σαν κάτι άλλους. Εκείνοι δεν έχουν κάνει  ό,τι έκανα εγώ· και για να πλησιάσουν το Θεό όσο εγώ, πρέπει να ακολουθήσουν τα βήματα μου».

Πόσο απέχει μία τέτοια αντίληψη από την Αλήθεια! Πόσο απέχει μία τέτοια στάση από την εσώτατη εκείνη αλήθεια πού οι προφήτες θέλησαν για τον εαυτό τους και τους άλλους! Ό Χριστός λέει στο Φαρισαίο και σε μας: «Παιδί μου, όταν έχεις πια κάνει όλα όσα σού ζήτησα -κι ακόμα περισσότερα- κοίτα να πεις στον εαυτό σου: "Είμαι ένας δούλος αχρείος -δεν έκανα παρά το καθήκον μου".

Διέφευγε της προσοχής τού Φαρισαίου ένα πράγμα. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι μάς είναι αδύνατο να ανυψωθούμε με τις δικές μας δυνάμεις και να φτάσουμε στο Θεό. Είναι αδύνα­το να Τον προσεγγίσουμε στηριγμένοι στις δικές μας προσπάθειες. Το μόνο πού μπορούμε να κάνουμε είναι να απαλλαγούμε απ' όλα αυτά, απ' όλες αυτές τις συμπεριφορές και νοοτροπίες που Τον εμποδίζουν να έρθει και να λειτουργήσει μέσα στη ζωή μας, να σταθεί στο πλάι μας, να μάς ελκύσει κοντά Του. Και ένα από τα λάθη πού πολύ συχνά διαπράττουμε -κι έχει αρνητικότα­τες συνέπειες πάνω μας-είναι το να αντικρίζου­με τους εαυτούς μας ως «δούλους αγαθούς», να μονολογούμε: «Έχανα τούτο κι εκείνο∙ και τώρα είμαι εντάξει». Δεν υπάρχει κάτι που να μπορούμε εμείς να κάνουμε προκειμένου να υπερβαθεί η άβυσσος μεταξύ τού Θεού και του αμαρτωλού ανθρώπου.  Μόνο Εκείνος μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα και να μας αρμόσει μαζί Του». (Βασίλειος Όσμπορν. Επίσκοπος Σεργκίεβο).

Είμαστε όλοι Φαρισαίοι, και όλοι μας συγκεντρώνουμε την προσοχή μας, είτε κρυφά είτε φανερά, είτε θρησκευτικά είτε μη θρησκευτικά, στο να δούμε τι πήραμε από τη ζωή, τι κερδίσαμε, τι κατακτήσαμε, πόσο οι άνθρωποι μας υπολήπτονται, πόσο οι άνθρωποι μας υπολογίζουν, αν υπάρχουν κατώτεροι ή ανώτεροι από μας, αν… αν… Χίλιες δυο συγκρίσεις κάνουμε σύμφωνα με το μυαλό μας και τις κοσμοθεωρίες μας, για να αποδείξουμε πως δε μοιάζουμε με τους άλλους. Και πολλές φορές αυτά τα βιώματα της οντότητας και της υπεροχής που αποκτούμε, τα κάνουμε και προσευχές ανάλογες με του Φαρισαίου και νομίζουμε ότι όλα τα πράγματα πάνε καλά.

Αδελφοί μου!  Από τότε που ο Κύριος έγινε άνθρωπος και σαρκώθηκε και προσέλαβε όλο το ανθρώπινο γένος και ήρθε και έζησε για μας, θα μπορούσαμε να πούμε, με μια απλή λέξη, σημερινή και σύμφωνη με την κοσμοθεωρία και αντίληψη της υλοκρατούμενης εποχής μας, έγινε «αποτυχημένος». Για μας πάνω στο Σταυρό πέθανε σαν αποτυχημένος, ο πιο αποτυχημένος άνθρωπος του κόσμου, ο πιο αποτυχημένος επαναστάτης πραξικοπηματίας, έτσι τον θεωρήσανε, έτσι τον θεωρούμε έτσι τον σταυρώσανε έτσι τον σταυρώνουμε. Όμως ο Χριστός από τότε που έγινε άνθρωπος και συγκέντρωσε όλη την αποτυχία, όλου του ανθρώπινου γένους στη δική του «αποτυχία», όχι για να μείνει αποτυχία, αλλά για να οδηγήσει στο θρίαμβο, στην Ανάσταση. Έγινε αποτυχημένος για μας, αλλά έγινε συγχρόνως και νικητής για μας. Έγινε η σωτηρία μας, η επιθυμία μας, η αιώνια λύτρωσή μας, η αιώνια μακαριότητα μας.

Από τότε λοιπόν εμείς οι πιστοί δεν πρέπει να προσέχουμε τι είμαστε, πόσο αξίζουμε, πόσα αγαθά κατακτήσαμε, η υπόληψη, η κοινωνική θέση και χίλια δυο άλλα πράγματα. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι πρώτα-πρώτα σαν τον Τελώνη να ζητάμε με κατάνυξη με δάκρυα, με συντριβή το έλεος του Θεού, να καθαρίσει την ψυχή μας, να ανοίξει τα μάτια μας να βλέπουμε πραγματικά, να χαιρόμαστε τα όσα έκανε για μας. Τα αισθήματα της οντότητάς μας να εδραιώνονται και να πηγάζουν από το τι έκανε ο Θεός για μας, όχι αν έχουμε εμείς κάνει τίποτε.

Έτσι μπαίνουμε στο τελωνικό βίωμα, στο βίωμα εκείνο που, κατανύσσει την ψυχή του ανθρώπου, τραβά τη Χάρη, το έλεος του Θεού και μας κάνει άνθρωπο του Θεού. Έτσι ζούσαν κι οι Πατέρες. Ο μεγαλύτερος Άγιος ποτέ δεν αισθανόταν ότι είναι άγιος, αλλά ότι είναι ο έσχατος των αμαρτωλών, ο πιο φθηνός και βδελυρός άνθρωπος. Πολλοί έφθασαν μέχρι το σημείο να πουν ότι «ούτε το σώμα μου να μην κηδέψετε»! «Να το αφήσετε να το φάνε τα θηρία», γιατί πίστευαν από το ταπεινό φρόνημα που είχαν για τον εαυτό τους, ότι δεν άξιζε ούτε την τιμή της κηδείας! Τέτοια ιδέα είχαν οι Άγιοι για τον εαυτό τους.

Ανοίγει το Τριώδιο, αδελφοί μου, άλλη μία φορά και η Εκκλησία, μας καλεί στην κατάνυξη, στη συντριβή στη μετάνοια. Αν κρατήσουμε αυτό το βίωμα, που θα  έλεγε κανείς ότι είναι επικεφαλής της μεγάλης αυτής περιόδου, αν κρατήσουμε αυτό το βίωμα να διατηρηθούμε μέσα στο Θεό με ταπείνωση και με ελπίδα, θα έχουμε και χαρά και ειρήνη και θα ζούμε, όχι φαρισαϊκά, αλλά τελωνικά τη βεβαιότητα της σωτηρίας μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

Φαίνεται ξεκάθαρα, αδελφοί μου, μέσα στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, η αντίληψη που υπήρχε διάσπαρτη ανάμεσα στους Εβραίους, ότι η θρησκεία τους προοριζόταν μόνον για το Έθνος τους. Αυτοί ήσαν ο περιούσιος λαός του Θεού και ότι οι δωρεές του Του αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο τον Ιουδαϊκό λαό.

Η Χαναναία όμως – αλλοεθνής και ανάξια κατά την Εβραϊκή αντίληψη να επικαλείται το Θεό - καθοδηγούμενη από βαθειά πίστη και ξεκάθαρο μυαλό, δεν αμφιβάλλει στο ελάχιστο πως ο Χριστός είναι ο μοναδικός και ο μεγάλος Θεός όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Παραδέχεται δηλαδή αυτό που ο Εβραϊκός λαός ακόμη και σήμερα δεν μπόρεσε να παραδεχτεί. Και μ’  αυτή της την πεποίθηση, η βραδύτητά του Ιησού ν’  απαντήσει στο αίτημά της, δεν την αποθαρρύνουν, δεν την απογοητεύουν.

Ακόμη φαίνεται σήμερα ότι τελικά αυτός που είναι άξιος να εισακουσθεί από τον Θεό δεν είναι αυτός που νομίζει ότι κατέχει τη σωστή θρησκεία, αλλά αυτός που έχει μεγάλη πίστη. Έτσι οι Εβραίοι, ενώ νόμιζαν ότι είχαν τη σωστή θρησκεία, ταυτόχρονα ήσαν αυτοί που σταύρωσαν τον Χριστό. Αντίθετα η Χαναναία που δεν ήταν Εβραία και την θεωρούσαν ειδωλολάτρισσα, εισακούεται από το Θεό και η θυγατέρα της θεραπεύεται.

Αυτή λοιπόν την πίστη ο Χριστός δοκιμάζει και δυσκολεύει. Όχι βέβαια για να ταλαιπωρήσει τη γυναίκα, μήτε να την τιμωρήσει. Δεν την αγνοεί. Επιθυμεί να καταδείξει περίτρανα τη μεγάλη αξία της πίστεώς της, που άντεξε τις δοκιμασίες και έμεινε ακλόνητη. Για μια τέτοια πίστη αξίζει όσο ο κόσμος όλος.

«Ω γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη· ας γίνει το θέλημά σου». Λόγια που σφραγίζουν την πορεία της δοκιμαζόμενης πίστεως, που τελικά βγαίνει νικήτρια! Νικάει γιατί γνωρίζει να υπομένει. Υπομένει γιατί ελπίζει. Ελπίζει γιατί στηρίζεται στέραια και ακλόνητα στην σωτήρια αγάπη του Χριστού, που υπάρχει για όλους ανεξαιρέτως.

Αγαπητοί Χριστιανοί!

Ο Θεός δεν αναπαύεται και δεν αρκείται σε μια ισχνή και ελλειμματική πίστη. Μια τέτοια πίστη, που στο παραμικρό εμπόδιο τρεμοσβήνει και χάνεται, έχει ελάχιστη σημασία. Και δεν μπορεί να λογαριαστεί ως γεγονός άξιο τιμής για τον άνθρωπο.

Απεναντίας ο Χριστός ικανοποιείται από την πίστη που πέρασε δύσκολο δρόμο δοκιμασιών και πολεμικής. Στην πίστη που στάθηκε όρθια και διάβηκε με κουράγιο και ελπίδα για την τελική νίκη.

Μια τέτοια πίστη που νίκησε τις ποικίλες δοκιμασίες και ξεπέρασε τα πολλά εμπόδια του αντιδίκου, επιδοκιμάζει και ευλογεί ο Χριστός. Μια πίστη σαν του Αβραάμ, που εμπιστεύθηκε την ύπαρξή του και τους ανθρώπους του στα χέρια του Θεού. Την πίστη του πολλαπλώς δοκιμαζομένου Ιώβ, που αφέθηκε κυριολεκτικά στην πρόνοια του Θεού.

Την πίστη του Μωϋσή που δοκιμάστηκε για σαράντα χρόνια στην έρημο δίχως γογγυσμό, μα δοξάζοντας το Θεό. Την πίστη των Μαρτύρων, των Αγίων, των Οσίων της Εκκλησίας, που με καρτερία, αγώνα, θυσία, μαρτύρια, θάνατο, επιβεβαιώνουν κάθε ημέρα και κάθε στιγμή την εμπιστοσύνη τους στο Θεό.

Αδελφοί μου , αν ερχόταν σήμερα ο Χριστός στη γη μας, θα εύρισκε άραγε μια τέτοια πίστη σαν της Χαναναίας;

Φοβούμαι πως ο σημερινός άνθρωπος, εμείς όλοι, στεκόμαστε αδύναμα ανάμεσα στο να πιστεύσουμε και στο να μην πιστεύσουμε. Μένουμε μετέωροι και έτοιμοι να γείρουμε στην πλευρά που θα ταυτιστεί με τα συμφέροντά μας. Έτοιμοι να πιστεύσουμε σε επικίνδυνους σωτήρες, που μας κυκλώνουν και ακούγονται γλυκά στ’ αυτιά μας. Έτοιμοι να απορρίψουμε ό,τι φαίνεται δύσκολο και δύσβατο.

Και κάτι ακόμα.

Η Ορθόδοξη πίστη, δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα κάποιων προνομιούχων. Δεν είναι μόνο για τους Ορθόδοξους λαούς, για τους Έλληνες, τους Ρώσους, τους Ρουμάνους τους Σέρβους, ή για όποιον άλλο ή ακόμη μόνο για τους λευκούς. Η Ορθόδοξη πίστη είναι για όλους τους λαούς και για όλους τους ανθρώπους, γιατί όλοι είναι παιδιά του Θεού κι όλοι πρέπει να έχουν την ελπίδα της σωτηρίας. Έτσι η πίστη μας είναι αληθινή όταν η αγάπη μας είναι αδιάκριτη και ίση προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, φυλετικές ή κοινωνικές, και χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλίες και πονηριές. Τα πρόσωπα, που συναντούμε καθημερινά και χρειάζονται την βοήθειά μας, πρέπει να τα βλέπουμε όπως τα πρόσωπα εκείνα που αγαπούμε περισσότερο, όπως τους γονείς μας και τα παιδιά μας και τους φίλους μας, και να κάνουμε γι' αυτούς το καλύτερο.

Αδελφοί μου!

Κραυγάζει σήμερα η Χαναναία. Συγχρόνως αναγνωρίζει και τη θεότητα του Ιησού. « Κύριε , υιέ Δαυίδ» λέγει.

  Η Χαναναία δεν παρακαλεί απλά να την σπλαγχνισθεί ο Κύριος . Φωνάζει «Κύριε βοήθει μοι». Αντιπαρέρχεται την σιωπή του. Δεν κάμπτεται απ’ αυτήν. Δεν λυγίζει. Δεν μουτρώνει. Δεν θίγεται. Συνεχίζει ακλόνητη να τον ενοχλεί φωνάζοντας , αντρίκια θα λέγαμε, και γεμάτη σθένος και δύναμη «Κύριε βοήθει μοι». Και όταν ο Κύριος απαντά επιτέλους και λέγει' «Ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» εκείνη έρχεται και τον προσκυνά. Και του επαναλαμβάνει το αίτημά της' ‘Κύριε, βοήθει μοι’.

H προσκύνηση αυτή είναι γεμάτη δύναμη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, γεμάτη από αξιοπρέπεια. Δεν έχει τίποτα το εξευτελιστικό και το υποτιμητικό. Είναι όπως ο χαιρετισμός του κατωτέρου προς τον ανώτερό του. Ο Χριστός χαίρεται αυτή την στάση, όμως απαντά με ψυχρή λογική, κυνικά, απάνθρωπα θα λέγαμε και χωρίς ίχνος συμπόνιας « Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον τον τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» και η Χαναναία με γρανιτένια επιμονή, με πανέξυπνη και ταπεινή συγχρόνως ετοιμότητα, του απαντά επικαλούμενη όχι το έλεός του, ούτε κλαίουσα και προσπαθώντας να τον συγκινήσει συναισθηματικά, αλλά με την ίδια ψυχρή και μαθηματική λογική, η όποια επικαλείται την ανθρώπινη πραγματικότητα για να πείσει. «Ναι Κύριε».

Όχι λέγει ο Χριστός,  ναι λέγει εκείνη. Σκληρά τη μιλά ο Χριστός ψυχρά απαντά και κείνη. « Και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών.  Δε σου ζητώ το καρβέλι των παιδιών σου, σου ζητώ τα ψίχουλα που πάνε άχρηστα. Μεγαλειώδης απάντηση. Συγκλονίζει! Κάμπτει τον άκαμπτο, δαμάζει τον αδάμαστο. Και κάνει τον Θεό του χεριού της. Η Χαναναία έχει τον Χριστό στο χέρι της. Ο Χριστός νικημένος από την πίστη, την επιμονή, την υπομονή, την ταπείνωσή, κάνει το θαύμα Του. «Γενηθήτω σοι ως θέλεις».

   Όπως ο πατέρας που αγαπά τρελά τα παιδιά του λέγει συνήθως.   Ας γίνει όπως θέλεις παιδί μου, έτσι κι ο Χριστός λέγει, ας γίνει  ό,τι θέλεις παιδί μου. Αυτή υπήρξε η κραυγή της Χαναναίας κι αυτό το αποτέλεσμά της.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

«Μετά δε χρόνον πολύν έρχεται ο Κύριος των δούλων εκείνων και συναίρει, μετ' αυτών λόγον». 

Το σημερινό Ευαγγέλιο αποτελεί, αγαπητοί μου αδελφοί, το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που έχει σαν κέντρο αναφοράς τη Δευτέρα Παρουσία και την τελική κρίση καθώς και την αναγκαιότητα της ετοιμότητας που θα πρέπει να υπάρξει από όλους τους ανθρώπους Έτσι, μετά την παραβολή των δέκα Παρθένων, ακολουθεί σήμερα η παραβολή των ταλάντων, για να καταλήξει αργότερα στη διδασκαλία για τη Δευτέρα Παρουσία και την τελική κρίση.

Η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θεωρείται δεδομένη. Άρα εκείνο που χρειάζεται από μέρους του ανθρώπου είναι από τη μια η ανάγκη της ετοιμότητας και από την άλλη η σωστή αξιοποίηση των διαφόρων χαρισμάτων σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του.  Οι λέξεις «εγρήγορση» και «ετοιμότητα» αν και εκφραστικά είναι γένους θηλυκού, εν τούτοις, πρακτικά, όπως διαπιστώνουμε με τις Παραβολές των «δέκα Παρθένων» και των «ταλάντων», αυτές αφορούν διαδοχικά τόσο τις γυναίκες όσο και τους άντρες Κατά συνέπεια, και τα δύο φύλα, δηλαδή και οι άντρες και οι γυναίκες, οφείλουν να είναι σε διαρκή ετοιμότητα. Ο χρόνος της αναμονής είναι χρόνος εργάσιμος. Σ' αυτό το διάστημα οφείλει ο άνθρωπος να αξιοποιήσει τα διάφορα χαρίσματα προς όφελος του συνόλου της ανθρώπινης κοινωνίας και όχι εγωιστικά με τη στενή έννοια για δικό του όφελος. Τα χαρίσματα είναι δώρα που προσφέρονται από το Θεό για αξιοποίηση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και όχι για οικειοποίηση, για τούτο και θα λογοδοτήσει ο καθένας, με βάση την παραβολή των ταλάντων, για το βαθμό αξιοποίησης αυτών των ταλάντων.  Άνιση η κατανομή των ταλάντων, κατά τη σημερινή παραβολή: «Ω με έδωκε πέντε τάλαντα, ω δε δύο, ω δε εν, εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν». Άνιση η κατανομή των ταλάντων, αφού στον πρώτο έδωσε πέντε, στο δεύτερο δύο τάλαντα και στον τρίτο μόνο ένα. Άνιση η κατανομή, αλλά σημαντική η επισήμανση που κάνει ο Κύριος στη συνέχεια. Δόθηκαν αυτά τα τάλαντα «εκάστω κατά την ιδίαν δύναμιν», δηλαδή ανάλογα με τη δυνατότητά του.

Άνιση η κατανομή, γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες ικανότητες. Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν να επωμιστούν όλοι τις ίδιες ευθύνες Η ισότητα δεν είναι απλή μαθηματική πράξη. Η ισότητα είναι έννοια πνευματική. Η ισότητα είναι κάτι πέρα από απλούς αριθμούς και που είναι πέρα από απλή εξίσωση, δηλαδή ταύτιση. Η ισότητα υπάρχει και μέσα από τη διαφορετικότητα. Η ισότητα για παράδειγμα είναι προνόμιο που προσφέρεται σε όλους, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή ή θρησκεία. Η υλοποίηση της ισότητας όμως, θα εξαρτηθεί από την προθυμία, αλλά ιδιαίτερα από την προσφορά του ανθρώπου. Άρα και τα όποια τάλαντα χαρίσματα του καθενός θα υπολογιστούν με βάση την προθυμία και την προσφορά και όχι με βάση την έκτασή τους.

Συνήθως οι άνθρωποι δυσφορούμε εναντίον όλων, ακόμα και του Θεού, όταν οι άλλοι «παίρνουν» περισσότερα! Μέσα στα πλαίσια αυτής της λογικής αδυνατούμε να εντοπίσουμε τις όποιες δυνατότητές μας, με αποτέλεσμα το χάρισμα ή τα χαρίσματα που μας δόθηκαν να ενταφιάζονται, όπως έγινε και με τον τρίτο υπηρέτη. Αυτός, σε αντίθεση με τους άλλους δύο υπηρέτες, όχι μόνο δεν αξιοποίησε το τάλαντο διπλασιάζοντας την αξία του, αλλά το έθαψε στη γη και για να δικαιολογήσει την οκνηρία του προσάπτει και κατηγορία στον Κύριό του για σκληρότητα!

Οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα όποια αγαθά, αλλά και τα όποια χαρίσματα μας δόθηκαν για να τα αξιοποιήσουμε, γιατί στο τέλος θα κληθούμε να λογοδοτήσουμε, όπως έγινε και με τους υπηρέτες της σημερινής παραβολής. Οι απαντήσεις που δόθηκαν, αγαπητοί μου, είναι ιδιαίτερα σημαντικές, για όλους και κατ' επέκταση και για τον καθένα από μας ξεχωριστά.

Ταυτόσημες οι απαντήσεις των δύο πρώτων υπηρετών. Αυτά που πήραν ήταν τάλαντα που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριός τους κι αυτά που κέρδισαν τα όφειλαν σ' αυτά και όχι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις. Είπε ο πρώτος «Κύριε, μου εμπιστεύθηκες πέντε τάλαντα. Κοίτα, κέρδισα με αυτά άλλα πέντε». Αλλά και ο δεύτερος που πήρε δύο τάλαντα τα αξιοποίησε ισάξια με τον πρώτο, αφού τα διπλασίασε και με τη δική του προσπάθεια. Αυτή η ισάξια αξιοποίηση έφερε και την ισάξια αμοιβή. Αν και τα ποσά ήταν διαφορετικά, εν τούτοις, η αμοιβή ήταν η ίδια και για τους δύο. «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ. Επί ολίγα ης πιστός, επί πολλών σε καταστήσω». Δηλαδή, εύγε, καλέ και έμπιστε δούλε! Αποδείχτηκες αξιόπιστος σε μικρές υποθέσεις, γι' αυτό θα σου εμπιστευθώ μεγαλύτερες.

Όμως, ποια είναι η σημερινή κατάσταση; Λειτουργούμε μέσα στα πλαίσια των αρχών που κινήθηκαν οι δύο πρώτοι υπηρέτες; Δυστυχώς, σήμερα οι άνθρωποι λειτουργούμε περισσότερο ανταγωνιστικά, με την έννοια από τη μια της αφθονίας και από την άλλη με μια τάση αλληλοεξόντωσης. Σήμερα θέλουμε περισσότερα αν όχι και όλα. Τα θέλουμε όλα για τον εαυτό μας ή τουλάχιστον να έχει ο εαυτός μας πιο πολλά από τους άλλους! Σαν άλλοι «άφρονες πλούσιοι» έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα εξασφαλιστούμε μόνο μέσα από τα αξιώματα ή τα υλικά αγαθά. Αλλά έρχεται η στιγμή που ενώ εμείς φεύγουμε, τα «αγαθά μας» αρνούνται να μας ακολουθήσουν, γιατί αυτού του είδους τα .αγαθά είναι και πιο απατηλά από τα όνειρα. Για τούτο και ο υμνωδός προσπαθεί να μας συνετίσει λέγοντάς μας με έμφαση πως «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον».

Αδελφοί μου, τα πιο πάνω έχουν σαν στόχο να μας προσγειώσουν και όχι να μας καταδικάσουν σε αδράνεια και μαρασμό. Γιατί η αδράνεια, όπως ακούσαμε σήμερα με την περίπτωση του τρίτου υπηρέτη, έχει αιώνιες προεκτάσεις, για κείνον που αδρανεί. Και τούτο γιατί μια τέτοια συμπεριφορά, φανερώνει άρνηση χρησιμοποίησης των αγαθών που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει ότι τα χαρίσματα του Θεού δεν χάνονται. Αν κάποιος τα αρνηθεί, τότε ο Θεός θα του τα πάρει και θα τα εμπιστευθεί σε άλλον. Δικαιολογημένα μας υπενθυμίζει και ο υμνωδός τη Μεγάλη Δευτέρα: «Ιδού σοι το τάλαντον ο Δεσπότης εμπιστεύει ψυχή μου. Φόβω δέξαι το χάρισμα, δάνεισαι το δεδωκότι, διάδος πτωχοίς και κτήσαι φίλον τον Κύριον. Ίνα στης εκ δεξιών αυτού, όταν έλθη εν δόξη και ακούσης μακαρίας φωνής. Είσελθε, δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου. Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ, τον πλανηθέντα, δια το μέγα σου έλεος». Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

 

Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Όπως έχετε ενημερωθή, μόλις πριν από λίγες ημέρες, δηλαδή την 23η Ιανουαρίου 2024, συνήλθε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είναι η Ανωτάτη Αρχή της Εκκλησίας μας, για να μελετήση το θέμα που ανέκυψε στις ημέρες μας, δηλαδή την θέσπιση του "πολιτικού γάμου" των ομοφυλοφίλων, με όλες τις συνέπειες που επιφέρει αυτό στο οικογενειακό δίκαιο.

Η Ιεραρχία συζήτησε επαρκώς το θέμα αυτό με υπευθυνότητα και νηφαλιότητα, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την ενότητά της, και στην συνέχεια ομόφωνα αποφάσισε τα δέοντα που έχουν ανακοινωθή.

Μια από τις αποφάσεις που έλαβε είναι να ενημερώση το πλήρωμά της, το οποίο θέλει να ακούση τις αποφάσεις της και τις θέσεις της. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η Ιεραρχία απευθύνεται προς όλους εσάς, για να διατυπώση την αλήθεια για το σοβαρό αυτό θέμα.

1. Το έργο της Εκκλησίας, διά μέσου των αιώνων, είναι διπλό, δηλαδή θεολογικό, με το να ομολογή την πίστη της, όπως την αποκάλυψε ο Χριστός και την έζησαν οι 'Αγιοί της, και ποιμαντικό, με το να ποιμαίνη τους ανθρώπους στην κατά Χριστόν ζωή.

Αυτό το έργο της φαίνεται στην Αγία Γραφή και στις αποφάσεις των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, οι οποίες θέσπισαν όρους για την ορθόδοξη πίστη και ιερούς κανόνες, που καθορίζουν τα όρια μέσα στα οποία πρέπει να κινούνται όλα τα μέλη της, Κληρικοί, Μοναχοί και Λαϊκοί.

Έτσι, η Εκκλησία ποιμαίνει, δηλαδή θεραπεύει τις πνευματικές ασθένειες των ανθρώπων, ώστε οι Χριστιανοί να ζουν σε κοινωνία με τον Χριστό και τους αδελφούς τους, να απαλλαγούν από την φιλαυτία και να αναπτυχθή η φιλοθεΐα και η φιλανθρωπία, δηλαδή η ιδιοτελής, φίλαυτη αγάπη να γίνη ανιδιοτελής αγάπη.

2. Ο Θεός αγαπά όλους τους ανθρώπους, δικαίους και αδίκους, αγαθούς και κακούς, αγίους και αμαρτωλούς∙ αυτό κάνει και η Εκκλησία. 'Αλλωστε, η Εκκλησία είναι πνευματικό Νοσοκομείο που θεραπεύει τους ανθρώπους, χωρίς να αποκλείη κανέναν, όπως δείχνει η παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, την οποία είπε ο Χριστός (Λουκ. ι΄, 3037). Το ίδιο κάνουν και τα νοσοκομεία και οι ιατροί για τις σωματικές ασθένειες. Όταν οι ιατροί κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις στους ανθρώπους, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθή ότι δεν έχουν αγάπη.

Αλλά οι άνθρωποι ανταποκρίνονται διαφορετικά σε αυτήν την αγάπη της Εκκλησίας∙ άλλοι την επιθυμούν και άλλοι όχι. Ο ήλιος αποστέλλει τις ακτίνες του σε όλη την κτίση, άλλοι όμως φωτίζονται και άλλοι καίγονται, και αυτό εξαρτάται από την φύση αυτών που δέχονται τις ηλιακές ακτίνες.

Έτσι, η Εκκλησία αγαπά όλα τα βαπτισθέντα παιδιά της και όλους τους ανθρώπους που είναι δημιουργήματα του Θεού, μικρούς και μεγάλους, αγάμους και εγγάμους, Κληρικούς, Μοναχούς και Λαϊκούς, επιστήμονες και μη, άρχοντες και αρχομένους, ετεροφύλους και ομοφυλοφίλους, και ασκεί την φιλάνθρωπη αγάπη της, αρκεί, βέβαια, να το θέλουν και οι ίδιοι και να ζουν πραγματικά στην Εκκλησία.

3. Η Θεολογία της Εκκλησίας για τον Γάμο απορρέει από την Αγία Γραφή, την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας και την διάταξη του Μυστηρίου του Γάμου.

Στο βιβλίο της Γενέσεως γράφεται: "Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. Και ευλόγησεν αυτούς λέγων αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτήν και άρχετε των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης" (Γεν., 1, 2728).

Αυτό σημαίνει ότι "η δυαδικότητα των δύο φύσεων και η συμπληρωματικότητά τους δεν αποτελούν κοινωνικές επινοήσεις, αλλά παρέχονται από τον Θεό"∙ "η ιερότητα της ένωσης άνδρα και γυναίκας παραπέμπει στην σχέση του Χριστού και της Εκκλησίας"∙ "ο χριστιανικός Γάμος δεν είναι απλή συμφωνία συμβίωσης, αλλά ιερό Μυστήριο, διά του οποίου ο άνδρας και η γυναίκα λαμβάνουν την Χάρη του Θεού για να προχωρήσουν προς την θέωσή τους"∙ "ο πατέρας και η μητέρα είναι συστατικά στοιχεία της παιδικής και της ενήλικης ζωής".

Όλη η θεολογία του Γάμου φαίνεται καθαρά στην ακολουθία του Μυστηρίου του Γάμου, στα τελούμενα και τις ευχές. Σ' αυτό το Μυστήριο η ένωση ανδρός και γυναικός ιερολογείται εν Χριστώ Ιησού, με τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Τα αποτελέσματα του εν Χριστώ Γάμου είναι η δημιουργία καλής συζυγίας και οικογενείας, η γέννηση παιδιών, ως καρπού της αγάπης των δύο συζύγων, άνδρα και γυναίκας, και η σύνδεσή τους με την εκκλησιαστική ζωή. Η μη ύπαρξη παιδιών χωρίς την ευθύνη των συζύγων, δεν διασπά την εν Χριστώ συζυγία.

Η χριστιανική παραδοσιακή οικογένεια αποτελείται από πατέρα, μητέρα και παιδιά, και σε αυτήν την οικογένεια τα παιδιά αναπτύσσονται, γνωρίζοντας την μητρότητα και την πατρότητα που θα είναι απαραίτητα στοιχεία στην μετέπειτα εξέλιξή τους.

Εξ άλλου, όπως φαίνεται στο "Ευχολόγιο" της Εκκλησίας, υπάρχει σαφέστατη σύνδεση μεταξύ των Μυστηρίων του Βαπτίσματος, του Χρίσματος, του Γάμου, της Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Κάθε διάσπαση αυτής της σύνδεσης δημιουργεί εκκλησιολογικά προβλήματα.

Επομένως, βαπτιζόμαστε και χριόμαστε για να κοινωνήσουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Γίνεται ο Γάμος ώστε οι σύζυγοι και η οικογένεια να συμμετέχουν στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και να κοινωνούν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Κάθε διάσπαση της σχέσεως αυτής των Μυστηρίων συνιστά την εκκοσμίκευση.

Η Εκκλησία βασίζεται σε αυτήν την Παράδοση, που δόθηκε από τον Θεό στους Αγίους, και δεν μπορεί να αποδεχθή κάθε άλλη μορφή Γάμου, πολλώ δε μάλλον τον λεγόμενο "ομοφυλοφιλικό γάμο".

4. Σε ένα ευνομούμενο Κράτος η Πολιτεία με τα συντεταγμένα όργανά της έχει την αρμοδιότητα να καταρτίζη νομοσχέδια και να ψηφίζη νόμους, ώστε στην κοινωνία να υπάρχη ενότητα, ειρήνη και αγάπη.

Η Εκκλησία, όμως, είναι θεσμός αρχαιότατος, έχει διαχρονικές παραδόσεις αιώνων, συμμετέχει σε όλες τις κατά καιρούς δοκιμασίες του λαού, συνετέλεσε αποφασιστικά στην ελευθερία του, όπως φαίνεται από την ιστορία, την παλαιότερη και την πρόσφατη, και πρέπει όλοι να στέκονται με σεβασμό, τον οποίο κατά καιρούς διακηρύσσουν. 'Αλλωστε και όλοι οι άρχοντες, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, είναι δυνάμει και ενεργεία μέλη της. Η Εκκλησία ούτε συμπολιτεύεται ούτε αντιπολιτεύεται, αλλά πολιτεύεται κατά Θεόν και ποιμαίνει όλους. Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερο λόγο που πρέπει να γίνεται σεβαστός.

Στο θέμα του λεγομένου "πολιτικού γάμου των ομοφυλοφίλων", η Ιερά Σύνοδος όχι μόνον δεν μπορεί να σιωπήση, αλλά πρέπει να ομιλήση, από αγάπη και φιλανθρωπία σε όλους. Γι' αυτό η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην πρόσφατη απόφασή της με ομόφωνο και ενωτικό τρόπο, για λόγους τους οποίους αιτιολόγησε, δήλωσε ότι "είναι κάθετα αντίθετη προς το προωθούμενο νομοσχέδιο".

Και αυτή η σαφής απόφασή της στηρίζεται στο ότι "οι εμπνευστές του νομοσχεδίου και οι συνευδοκούντες σε αυτό προωθούν την κατάργηση της πατρότητας και της μητρότητας και την μετατροπή τους σε ουδέτερη γονεικότητα, την εξαφάνιση των ρόλων των δύο φύλων μέσα στην οικογένεια και θέτουν πάνω από τα συμφέροντα των μελλοντικών παιδιών τις σεξουαλικές επιλογές των ομοφυλοφίλων ενηλίκων".

Επί πλέον, η θέσπιση της "υιοθεσίας παιδιών" "καταδικάζει τα μελλοντικά παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα ή μητέρα σε ένα περιβάλλον σύγχυσης των γονεικών ρόλων", αφήνοντας δε ανοικτό παράθυρο για την λεγόμενη "παρένθετη κύηση", που θα δώση κίνητρα "για την εκμετάλλευση ευάλωτων γυναικών" και αλλοίωση του ιερού θεσμού της οικογενείας.

Όλα αυτά η Εκκλησία, η οποία πρέπει να εκφράζη το θέλημα του Θεού και να καθοδηγή ορθόδοξα τα μέλη της, δεν μπορεί να τα αποδεχθή, διότι διαφορετικά θα προδώση την αποστολή της. Και το κάνει αυτό όχι μόνο από αγάπη στα μέλη της, αλλά από αγάπη και στην ίδια την Πολιτεία και τους θεσμούς της, ώστε να προσφέρουν στην κοινωνία και να συντελούν στην ενότητά της.

Αποδεχόμαστε, βέβαια, τα δικαιώματα των ανθρώπων τα οποία κινούνται σε επιτρεπτά όρια, σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις τους, αλλά η νομιμοποίηση του απολύτου "δικαιωματισμού", που είναι θεοποίηση των δικαιωμάτων, προκαλεί την ίδια την κοινωνία.

 

5. Η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την οικογένεια, η οποία αποτελεί το κύτταρο της Εκκλησίας, της κοινωνίας και του Έθνους. Σε αυτό πρέπει να συντείνη και η Πολιτεία, όπως διαλαμβάνεται στο ισχύον Σύνταγμα ότι "η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο Γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους" (αρ. 21).

Σύμφωνα δε με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, που είναι νόμος του Κράτους (590/1977), "η Εκκλησία της Ελλάδος συνεργάζεται μετά της Πολιτείας, προκειμένου περί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος ως... της εξυψώσεως του θεσμού του γάμου και της οικογενείας" (αρ. 2).

Έτσι, προτρέπουμε την Πολιτεία να προβή στην αντιμετώπιση του Δημογραφικού προβλήματος "που εξελίσσεται σε βόμβα έτοιμη να εκραγεί" και είναι το κατ' εξοχήν εθνικό θέμα της εποχής μας, του οποίου η επίλυση υπονομεύεται από το προς ψήφιση νομοσχέδιο, και την καλούμε να υποστηρίξη τις πολύτεκνες οικογένειες που προσφέρουν πολλά στην κοινωνία και το Έθνος.

Όλα τα ανωτέρω η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακοινώνει σε όλα τα μέλη της "με αίσθημα ποιμαντικής ευθύνης και αγάπης", διότι όχι μόνο ο λεγόμενος "γάμος των ομοφυλοφίλων" είναι ανατροπή του Χριστιανικού Γάμου και του θεσμού της πατροπαράδοτης ελληνικής οικογένειας, αλλάζοντας το πρότυπό της, αλλά και διότι η ομοφυλοφιλία έχει καταδικαστή από την σύνολη εκκλησιαστική παράδοση, αρχής γενομένης από τον Απόστολο Παύλο (Ρωμ. α΄, 2432), και αντιμετωπίζεται με την μετάνοια, η οποία είναι αλλαγή τρόπου ζωής.

Εννοείται, βέβαια, ότι υφίσταται η βασική αρχή ότι, ενώ η Εκκλησία καταδικάζει την κάθε αμαρτία ως απομάκρυνση του ανθρώπου από το Φως και την αγάπη του Θεού, συγχρόνως αγαπά τον κάθε αμαρτωλό, διότι και αυτός έχει το "κατ' εικόνα Θεού" και μπορεί να φθάση στο "καθ' ομοίωσιν", εάν συνεργήση στην Χάρη του Θεού.

Αυτόν τον υπεύθυνο λόγο απευθύνει η Ιερά Σύνοδος σε σας, τους ευλογημένους Χριστιανούς, τα μέλη της, και σε όλους όσοι αναμένουν τον λόγο της, διότι η Εκκλησία "αληθεύει εν αγάπη" (Εφ. δ΄, 15) και "αγαπά εν αληθεία" (Β΄ Ιω. α΄, 1).