ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Ένας παράλυτος τριανταοκτώ χρόνια φωνάζει: Βοή­θεια! Κανένας δεν τον ακούει. Η φωνή του πέφτει στο κενό. Ό καθένας κοιτάζει τη βολή του….

Και ο παράλυτος του σημερινού Ευαγγελίου ζούσε δι­πλό δράμα. Όχι μόνο την παράλυση του μα και την εγκατάλειψη του κόσμου. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, οι πάντες, τον είχαν εγ­καταλείψει!  Γι' αυτό, όταν τον ρώτησε ό Χριστός αν ήθελε να γίνει καλά, του είπε με παράπονο, ναι, μα δεν έχω άνθρωπο για να με βοηθήσει. Φωνάζω: Βοήθεια, κανείς δε μ’  ακούει.

Αυτή είναι, αγαπητοί Χριστιανοί η δραματική φωνή του ανθρώπου σε όλους τους αιώνες και ιδιαίτερα σήμα κατατεθέν της εποχής μας.. Φωνάζει βοή­θεια, ο άνθρωπος, και ό ήχος πέφτει στο κενό. Παρά την πρόοδο, παρά τις πολυσύχναστες πόλεις, παρά τις καταπληκτικές επιστημονικές προόδους, ό άνθρωπος μένει μόνος, μένει αβοήθητος. Ό καθένας μας ζει μόνο για τον εαυτό του. Απομονωμένοι και διασπασμένοι από το σύνολο των ανθρώπων, ζούμε μέσα σε μια απέραντη εγωκεντρική μοναξιά. Συστεγαζόμαστε και συνεργαζόμαστε. Αγκαλιαζόμαστε και διασκεδάζουμε.  Τρέχουμε μαζί στις γιορτές και τα πανηγύρια. Ζούμε και κινούμαστε πάντα στην πολυκοσμία. Τίποτε όμως το ουσιαστικό. Όλα γίνονται, σχεδόν, συμβατικά, επιφανειακά. Χωρίς ειλικρίνεια. Χωρίς αν­θρωπιά. Χωρίς Θεό.

Και ό άνθρωπος, για να σπάσει την απομόνωση του, ψάχνει σε  υποκατάστατα. Τρέχει δεξιά κι αρι­στερά, για να μην τρελαθεί. Τρέχει στα ναρκωτικά, στοιβάζεται στα ποικιλώνυμα κέντρα και προσπαθεί μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο τους να σπάσει τη μοναξιά του, προσπαθεί από διάφορες, ύποπτες και παραπλανητικές οργανώσεις να βρει μια ισορροπία στον εαυτό του, ψάχνει… ψάχνει… ψάχνει και λύση, δε βρίσκει. Γι'  αυτό και φωνάζει συνέχεια; Βοήθεια!

«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει η επιστήμη, παρ'  ότι έχει με­γάλους εγκέφαλους. Και φωνάζει γιατί καταντήσαμε να κυριαρχούν επιστήμονες παράφρονες με πειράματα που και τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας θα ζήλευαν, που επεμβαίνουν στην ανθρώπινη προσωπικότητα και ζωή χωρίς καμιά αιδώ, χωρίς κανένα σεβασμό. Που βλέπουν τον άνθρωπο σαν ένα απλό πειραματόζωο, κάτι σαν τα ποντίκια και τίποτα παραπάνω…

«Άνθρωπο δεν έχω», φωνάζει η πολιτεία, γιατί χάθηκε το πνεύμα της θυσίας, χάθηκε η ανωτερότητα, χάθηκε η αιδώ. Και όλοι εμείς μένουμε απροστάτευτοι στα χέρια πειραματιζόμενων ταχυδακτυλουργών και ακόμα χειρότερα άβουλα πρόβατα σε κακούς τσοπάνηδες.

«Ανθρώπους ουκ έχω», φωνάζει και η Εκκλησία, για να θυσιάζονται για το ποίμνιο τους.

«Άνθρωπο ουκ έχω», φωνάζουν, σχεδόν, όλοι οι θεσμοί, που κινδυνεύουν ν' απομείνουν ιστορικό μου­σεία.

Ζητείται, λοιπόν, άνθρωπος. Ζητείται βοήθεια.

Είναι σαν το Διογένη που γύριζε μέρα μεσημέρι με το φανάρι μέσα στον κόσμο, την πολυκοσμία και φώναζε «άνθρωπον ζητώ!».

Και όμως, δεν είναι μόνο έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει μόνο το μαύρο, μόνο το σκοτάδι. Υπάρχει και το φως. Μόνο που πρέπει ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας για να το δούμε. Να δούμε τον εαυτό μας κάτω απ’ αυτό το φως, να δούμε το ξεστράτισμα μας, να δούμε πως πουθενά δεν μας βγάζει ο δρόμος που τραβάμε!  Να ξεκόψουμε απ’ τα εφήμερα και τα παροδικά, αυτό το ναρκισσισμό μας,  και να στρέψουμε την προσοχή μας στο αιώνιο και το διαρκές.

Μας γράφει ο φωτισμένος θεολόγος του 20^ου αιώνα μακαριστός π. Αλέξανδρος Σμέμαν.

«…Σ' αυτή λοιπόν τη συγκεκριμένη ευαγγελική ιστο­ρία, τι είναι αιώνιο και διαρκές; Στο κέντρο της βρί­σκονται σαφώς τα λόγια του παραλύτου προς το Χριστό, "άνθρωπον ουκ έχω". Αυτή είναι στ' αλήθεια ή κραυγή του ανθρώπου πού φτάνει στο σημείο να γνωρίσει την τρομακτική δύναμη του ανθρώπινου εγωισμού και ναρκισσισμού. Ο καθένας για τον ε­αυτό του. Ψάχνοντας για το νούμερο ένα. Όλοι αυ­τοί, όλο αυτό το πλήθος των τυφλών, αρρώστων, παραλύτων, των "έκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν", πού μ' άλλα λόγια περιμένουν για βοήθεια, φροντίδα, θεραπεία, παρηγοριά. Ό καθένας όμως περιμένει μόνος του. για τον εαυτό του. Και όταν τα νερά ταράσσονται, όλοι σπρώχνονται ξεχνώντας ό ένας τον άλλο... Από την άποψη του ευαγγελίου, αυτή ή "κολυμβήθρα" είναι φυσικά μια εικόνα του κόσμου, μια εικόνα της ανθρώπινης κοινωνίας, ένα σύμβολο της ίδιας της οργάνωσης της ανθρώπινης συνείδησης.

Φυσικά, μέσα στον κόσμο μπορούμε να βρούμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων πού ξεπερνούν τον εγωισμό, παραδείγματα καλωσύνης και αυτοθυσίας. Όμως κι όταν ακόμη κάποιος έχει εμφανώς ξεπερά­σει τον προσωπικό εγωισμό, τον κρατά ακόμη φυ­λακισμένο ή κατηγορία "δικό μου". Μπορεί να έχει υπερβεί το δεσμό με τον εαυτό του ως άτομο, αλλά τότε έρχεται η οικογένεια "του" και για την οικογέ­νεια "του", επειδή "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει". Κι αν δεν είναι η οικογέ­νεια είναι η ομάδα "του" ή η χώρα "του". Κι αν δεν είναι αυτό, τότε έρχεται η κοινωνική "του" τάξη, ή το πολιτικό "του" κόμμα. Το δικό του, πάντα το δι­κό του! Αυτό δε το "δικό του" αντιτίθεται σταθερά σε κάποιο άλλο, πού εξ ορισμού είναι ξένο και ε­χθρικό. Μας λένε πώς έτσι δουλεύει ο κόσμος, τι μπορείς να κάνεις; Αυτή όμως είναι πράγματι η έ­σχατη, αντικειμενική και επιστημονική αλήθεια για το πρόσωπο και την ανθρώπινη ζωή;  …

Δεν αισθανόμαστε πλέον, έστω και ασυνείδητα, ασφυξία σ' έναν κόσμο πνιγμένο στο παμφάγο εγώ. Έχουμε τόσο συνηθίσει στο αίμα. στο μίσος, στη βία, και τουλάχιστον στην αδιαφορία. …ένας πολύ νέος, μάλλον παιδί, ά­φησε ένα σημείωμα και κατόπιν αυτοκτόνησε: "Δε θέλω να ζήσω σ' έναν κόσμο οπού όλοι παίζουν ένα βρώμικο παιχνίδι...". Όλα αυτά τον έπνιγαν, δεν μπορούσε πλέον να τα υποφέρει. Σταδιακά όμως υποχρεωνόμαστε να τα δεχθούμε ως κανονικά, και παύουμε να βιώνουμε την τρομακτικότατα της φρί­κης του εγωκεντρισμού... Όλοι αυτοί οι άρρωστοι, αβοήθητοι. παράλυτοι άνθρωποι είναι κατεξοχήν άρρωστοι από έναν αθεράπευτο ναρκισσισμό. Αυτό κάνει έναν άνθρωπο να φωνάζει: "άνθρωπον ουκ έ­χω!" Δεν υπάρχει κανείς! Αυτό σημαίνει πώς ένα πρόσωπο έρχεται σε ύπαρξη όταν ξεπερνιέται ό ναρκισσισμός· σημαίνει πώς οί άνθρωποι είναι πάνω απ' όλα πρόσωπα στραμμένα προς τους άλλους, μά­τια πού κοιτάζουν γεμάτα με στοργή και αγάπη τα μάτια του άλλου προσώπου. Είναι αγάπη, συμπόνια καί φροντίδα. Το ευαγγέλιο μας λέει επίσης πώς αυτή ή καινούρια καί αυθεντική ανθρώπινη ύπαρξη μας έχει αποκαλυφθεί, μας έχει έρθει "εν Χριστώ". "Εν Αύτώ". Αυτός πού έρχεται στον μοναχικό καί χρονίως πάσχοντα παράλυτο δεν είναι ξένος, αλλά "δικός του"· έρχεται για να αναλάβει καί να κάνει δικά Του τα βάσανα του αρρώστου, για να κάνει τη ζωή του δική Του. να βοηθήσει καί να θεραπεύσει.

"Θέλεις υγιής γενέσθαι;" Ή ερώτηση αυτή δεν α­νήκει σε κάποιον πού επιδιώκει να υποχρεώσει, να πείσει ή να υποτάξει άλλους. Είναι ερώτηση της γνήσιας αγάπης καί γιαυτό του γνήσιου ενδιαφέρο­ντος. Άλλοίμονο, ή πίστη μπορεί να γίνει ακόμη καί ναρκισσισμός, να ασχολείται αποκλειστικά με τον εαυτό της και τίς δικές της υποθέσεις. Πρέπει δμως να καταλάβουμε πώς αύτοΰ του είδους ή πίστη, οποιονδήποτε Χριστιανικό μανδύα κι αν φορεΐ. δεν είναι στην πραγματικότητα ό Χριστιανισμός... Ε­πειδή ολόκληρος ό Χριστιανισμός συνίσταται ακρι­βώς στο να συντρίβουν οι τρομεροί τοίχοι του έγω-χεντρισμοϋ. καί στο να αποχτηθεί εκείνη ή αγάπη ή οποία σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου Παύλου "έκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών" (Ρωμ. 5. 5). Αυτή είναι ή νέα, αιώνια εντολή του Χριστιανισμού. καί το περιεχόμενο ολόκληρου του ευαγγελίου καί όλης της πίστης μας»...

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ

Τιμούμε και εορτάζουμε σήμερα, αδελφοί μου, τους άνδρες και τις γυναίκες, που τόλμησαν και εκπλήρωσαν προς τον νεκρόν Ιησούν τα τελευταίο τους καθήκον. Τον κατεβάσουν από το Σταυρό και τον ενεταφίασαν.

Ο Χριστός πέθανε επάνω στο Σταυρό σαν κακούργος, ανάμεσα σε δύο ληστές. Ήθελαν οι Ιουδαίοι με αυτόν τον τρόπον να δείξουν, ότι ήταν μεγαλύτερος κακούργος, χειρότερος από τους δύο ληστές. Τι μεγάλο κακό, τι μεγάλο ανοσιούργημα έκαναν!  Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο και ο Θεός μας "καταδίκασε" να είμαστε αθάνατοι. Μας έδωσε ζωή αιώνια.

  Έρχεται ο Ιωσήφ, ανώτερο μέλος του Εβραϊκού Συνεδρίου και ζητάει από τον Πιλάτο το σώμα του Ιησού. Μέχρι τώρα ήταν κρυφός μαθητής του Κυρίου, τώρα αποκαλύπτεται, τα παίζει όλα για όλα. Γράφει το ιερό Ευαγγέλιο, τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον. Τόλμησε να παρουσιασθεί ενώπιον του Πιλάτου. Ήταν πολύ τολμηρό και ριψοκίνδυνο αυτό που έκανε. Όποιος έδειχνε συμπάθεια στον κατάδικο Χριστό, κινδύνευε και ο ίδιος. Όλο το κλίμα ήταν πολύ αρνητικό. Σκεφθείτε, ότι οι ένδεκα μαθηταί κρυβόντουσαν δια τον φόβον των Ιουδαίων.

  Όμως ο Ιωσήφ το πήρε απόφαση. Δεν φοβήθηκε. Η ταφή έπρεπε να γίνει. Γι’  αυτό και αψηφά τα πάντα και παρουσιάζεται στον Πιλάτο. Ζητάει επιμόνως, απαιτεί το σώμα του Ιησού. Μαζί με αυτόν και ο Νικόδημος, που και αυτός ήταν μαθητής του Ιησού, φέρνοντας αρώματα περίπου εκατό λίτρα.

  Όταν όλοι τον αρνήθηκαν και του γύρισαν την πλάτη, οι δύο αυτοί άνδρες διέσωσαν την αξιοπρέπεια όλης της ανθρωπότητας. Αγάπησαν τον Χριστό, τον πίστεψαν και τώρα ήρθε η ώρα να το αποδείξουν έμπρακτα.

  Αυτά για τους δύο άνδρες. Όμως, έχουμε και γυναίκες ηρωίδες, τις άγιες Μυροφόρες. Παρακολούθησαν όλα τα γενόμενα στον Γολγοθά. Είδαν την σταύρωση και την θεόσωμη ταφή. Κατόπιν έτρεξαν να ετοιμαστούν. Πριν βασιλέψει ο ήλιος, αγόρασαν τα  αρώματα και πολύ ενωρίς, ξημερώματα Κυριακής, ακόμη ήταν σκοτάδι,  πήραν τον δρόμο για τον τάφο, για να αλείψουν με αρώματα το πανάχραντο σώμα του Ιησού, όπως συνήθιζαν οι Ιουδαίοι να κάνουν.

Δεν φοβούνται το σκοτάδι, την ερημιά, δεν υπολογίζουν τους στρατιώτες, που φυλάσσουν τον τάφο και είχαν την εντολή να χτυπήσουν όποιον πλησίαζε εκεί. Ένα μόνο σκέφτονται, πως αυτές, γυναίκες ανίσχυρες, πως θα παραμερίσουν τον μεγάλο λίθο, που έφραζε την είσοδο του μνημείου.

Και να το θαύμα: «Και αναβλέψασαι θεωρούσι ότι άποκεκύλισται ο λίθος». Οι γυ­ναίκες μόνες τους δεν θα μπορούσαν να με­τακινήσουν το εμπόδιο. Ο Θεός όμως προέ­βλεψε. Ο ευαγγελιστής Μάρκος δεν μας διευκρινίζει πώς απομακρύνθηκε η πέτρα. Ο Ματθαίος είναι πιο σαφής: «Και ιδού σει­σμός εγένετο μέγας· άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού...». Ο στίχος αυτός είναι πλούσιος σε περιεχόμενο. Όταν ο άγγελος Κυρίου έρ­χεται να απομακρύνει την πέτρα, δεν την σπρώχνει απαλά. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα, χωρίς προσπάθεια και βία. Χρειάστηκε να σειστεί η γη. Μα και το εμπό­διο που μας χωρίζει από τον Ιησού δεν πρέ­πει να το θεωρούμε ως μια απλή διευθέτη­ση. Δεν θα χρειαστεί απλώς να μετακινή­σουμε μερικά πετραδάκια, να τροποποιή­σουμε κάποιες λεπτομέρειες, αφήνοντας το σύνολο κατά το δυνατόν άθικτο. Και εδώ θα πρέπει να γίνει σεισμός. Η μεταστροφή εί­ναι ένας «πνευματικός σεισμός». Lev Gillet «Πασχαλινή Κατάνυξη»

Αδελφοί μου!

Μιλώντας σήμερα για τους ήρωες του χρέους, άνδρες και γυναίκες και πάλι για την Ανάσταση του Κυρίου μας μιλάμε!

 «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γής προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας»

Ο πάντα επίκαιρος, Φώτης Κόντογλου μας λέει:

«Ο Χριστός μας έφερε την παλιγγενεσία, το ξαναγέννημα… Άλλη ελπίδα από το Ευαγγέλιο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο.  όποιος δεν ένοιωσε αυτό το μυστήριο το φοβερό και χαροποιό δεν ένοιωσε τίποτα.  Ο Χριστός δεν ήρθε για να συνεχίσει τα όσα είπανε και πράξανε οι αρχαίοι φιλόσοφοι κ’ οι ηθικολόγοι Μας έφερε καινούρια ζωή, καινούρια αγάπη, καινούρια λύπη, καινούρια χαρά, καινούρια καρδιά. Ο Χριστός την αγάπη δεν μας τη δίδαξε μονάχα,  αλλά και μας την έδωσε. Με το Χριστό είναι όλα ήμερα και απλά, γιατί έχουνε την ελπίδα του Ευαγγελίου και την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος που λέγεται Παράκλητος δηλαδή παρηγορητής. Πριν έρθει ο Χριστός ο κόσμος ήτανε έρημος και χωρίς αγάπη και οι άνθρωποι ήτανε «οι μη έχοντες ελπίδα».

Πανηγύρι λοιπόν και χαρά! Φως, αλήθεια, επίγνωση, ελπίδα!

 Το τι σημαίνει όμως πανηγύρι και διατράνωση της χαράς; Τα βλέπουμε κάθε χρόνο για τους περισσότερους τι σημαίνει! Βεγγαλικά και αυτοσχέδιες βόμβες, με τα οποία θρηνούμε θύματα και τα οποία προκαλούν τελικά την αγανάκτηση!

Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε ένα γεγονός το οποίο δυστυχώς η κοντόφθαλμη, η τρομολολαγνική και σκανδαλοθηρική δημοσιογραφία ελάχιστο έως καθόλου χρόνο, αφιέρωσε. Ένα παιδί 7 χρονών στην Εύβοια χτυπιέται τη νύχτα της Ανάστασης από τα γνωστά Αναστάσιμα δήθεν, αλλά δυστυχώς δολοφονικά πυρομαχικά, … Το παιδί τις επόμενες ώρες χαροπαλεύει και σε λίγες μέρες, μέσα στην Αναστάσιμη χαρά της Λαμπροβδομάδας ξεψυχάει. Είναι το παιδί του Ιερέα και εφημερίου της ενορίας όπου έγινε το κακό,,,

Ο ιερέας, κανένας δημοσιογράφος, μόνο στο διαδίκτυο το διαβάσαμε, δεν επιθυμεί τη δίωξη αυτών των εγκληματιών…

Αυτή λοιπόν είναι η Ανάσταση για μας;

Αυτή την Ανάσταση γιόρτασαν εκεί πέρα;

Μήπως ακόμη το πανηγύρι της Ανάστασης περιορίζεται στο το ψήσιμο τού οβελία, και των λοιπών εδεσμάτων που όχι λίγες φορές μας οδηγούν στα νοσοκομεία; Ασφαλώς και όχι! Τέτοιες αντιδράσεις για το πανηγύρι της Ανάστασης πόρρω απέχουν από το κατά Χριστόν εκκλησιαστικό ήθος και το μόνο πού φανερώνουν είναι ότι ο πιστός είναι τελικώς άπιστος και ίσως και άθεος. Πράγματι! Το γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα τού ορθοδόξου χριστιανικού λαού συμμετέχει στην Ανάσταση με το να παραμένει μόνο στην τελετή της δωδεκάτης νυχτερινής, για ν' ακούσει το «Χριστός Ανέστη», αν βέβαια το ακούσει, να διαδηλώνει την υποτιθέμενη χαρά του με  θορυβώδη βαρελότα και παντιότροπο θόρυβο,  και να κάνει έπειτα μεταβολή και που τον είδατε, είναι μάρτυς όλων αυτών που λέμε. Το λέει μάλιστα και ο ψαλμικός στίχος της αναστάσιμης ώρας: « Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου Αυτού οι μισούντες Αυτόν!» Και ω, τού θαύματος! Πραγματοποιείται επακριβώς το λεχθέν: Διασκορπίζονται οι εχθροί τού Χριστού, κρατώντας μάλιστα και αναμμένες αναστάσιμες λαμπάδες! Τέτοια άμεση εκπλήρωση αγιογραφικού λόγου πουθενά αλλού δεν απαντάται. Και δυστυχώς, η τραγική αυτή κατάσταση δεν επισημαίνεται μόνο στις πόλεις. Θα 'λεγε κανείς ότι κυρίως απαντάται στις επαρχίες και τα χωριά. Εκεί κατ εξοχήν βρίσκεται κανείς σε πολεμική ατμόσφαιρα. Εκεί πλήθος «ευγενικών» πιστών ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το Πάσχα με βόμβες και με ρουκέτες. Εκεί ο σκοπός της Ανάστασης εξαντλείται στο ποίος θα καταφέρει  περισσότερο τον πανικό και την καταστροφή.

Γι’ αυτό ακριβώς και δεν χρειάζεται να βγαίνουμε έξω στην αυλή για την Ανάσταση. Δεν χρειάζεται προσπαθούμε να φωνάξουμε το Χριστός Ανέστη εν μέσω εχθροπραξιών και συρράξεων… Εν μέσω οχλοβοής και ποδοβολητών…

Λοιπόν τούτη τη στιγμή ας αναρωτηθούμε:

Είναι κανείς από μας Ιωσήφ από Αριμαθαίας, είναι κανείς από μας Νικόδημος, και μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε στις Μυροφόρες, τις οποίες ούτε οι ανάγκες, ούτε η ήττα, ούτε ο θάνα­τος του Χριστού μπόρεσε να τις χωρίσει από Αυτόν; Κανείς μας δεν μοιάζει απόλυτα με όλους αυτούς. Ας διδαχτούμε όμως από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να αυξηθούμε σε πιστότητα, μιμούμενοι εκείνους· εκείνους πού Τον διακόνη­σαν, εκείνους πού στάθηκαν δίπλα Του την ώρα της ήττας...

π. Antony Bloom: ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ